ως τα σκαλιά της πόρτας μου
του νου μου θα συρθώ..
Θα συλλαβίσω ό,τι αγκάλιασα απ' το χάραμα..
ό,τι με πόνεσε..με πλήγωσε..μου χαμογέλασε..
θα συλλαβίσω την ασχήμια και την ομορφιά..
όση χωράει μέσα σε λέξεις..
Θα τις στολίσω πια τις λέξεις μου ..
θα τις κεντήσω καλλιγραφικά..
μήπως και σώσω την ψυχή τους..
μήπως κι εγώ μαζί μ' αυτές τολμήσω
και σωθώ...
Θα ζωγραφίσω με πινέλλα ολοκαίνουρια..
λέξεις της Άνοιξης να μοιάζουν..
στιχάκια που αγκαλιάζουνε τα αισθήματα..
μήπως τα μάτια μου αντέξουν να κοιτούνε..
Βάρυνε ο κόσμος πα στα βλέφαρα..
τα χέρια θα απλώσω δε θα φοβηθώ..
να κόψω..
να μυρίσω το φλισκούνι κι άγρια μέντα..
Τελειώνει τούτη η Άνοιξη..
λερά τα σύρματα και οι απλώστρες
πα στα λιακωτά της Γης..
μέσα στους κάμπους της μικρής μας της ζωής..
χέρι δε βρέθηκε να γίνει γυαλιστής..
στις πόλεις..στις ψυχές ..στα ηλιοστάσια..
δεν επρολάβανε οι άνθρωποι..
τα ρούχα τα χρωματιστά..στον ήλιο να στεγνώσουν..
Το 'χα συνήθειο από παιδί..
στης κατακόμβης μου της σκέψης μου του νου..
στα σκοτεινά της κατερχόμενη
Άνοιξες να προσμένω...
''Και συλλαβίζοντας τις Άνοιξες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου