''ΣΥΛΛΟΓΗ''

Στο κάρινο το ερμάρι το παλιό
με το τριανταφυλλένιο πόμολο

έκρυψα .. 
βύθισα το σακουλάκι με το σπόρο σου..

μικρά σποράκια τα στιχάκια σου..
άλλοτε λύπες κι άλλοτε χαρές..

φυτρώνανε  σε κήπο..

μα ο κήπος εμεγάλωσε..γίνηκε περιβόλι..  
τώρα τα άνθια τους γεμίσαν τα κλαριά..
στους φράχτες της ψυχής μου αναρριχώνται..
Άνοιξη λες..στολίζουνε..
στην κάψα του Καλοκαιριού 
στολίζουν την ασχήμια που σκορπούν..
 εκείνα τα πολιτικά..
τα βραχνιασμένα αηδόνια..  
φυτεύουν σπόρους χαλασμένους στις αυλές..  
για να θερίσουνε τα γαϊδουράγκαθα
τώρα σιμά στο θέρος..
 κι εσύ..σαν γνήσιος θεριστής.. 
σοφά και βασανιστικά.. 
να ξεχωρίσεις θα κληθείς..
τη βρώμη από το στάρι..
 μα τυχερό κορίτσι εγώ..
είμαι ακόμα ζωντανή.. συλλέγω..και τολμώ..
εκείνα τα στιχάκια..  
πλούσιος σπόρος καρπερός.. 
εκείνα..της ελπιδοφόρας σου της ποίησης.. 
ελπιδοφόρα φυτεία προσμονής
 μες στο ερμάρι της ψυχής μου..
για ν' αντιστέκομαι..ν' αντέχω..να μπορώ....
 
''ΣΥΛΛΟΓΗ'' -  Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' Μάθε μου..Ψυχή μου''.........

Freydoon Rassouli art

Μάθε μου..ναι..να κρύβομαι
μες στο κατώγι σου το σκοτεινό..
να μπαίνω..να τρυπώνω..
στου κόσμου του σκληρού..του απτού..
μα και στον άπιαστο του νου..
 εκειόν..των μυημένων υφαντών..
στον αργαλειό..
όπως και τότε στα αθώα παλιά..
με κουρελάκια να υφαίνω σου..
μια κουρελού πολύχρωμη..
να 'χει τα χίλια χρώματα..
όσα και οι ανθρώποι..
κάθε κουρέλι μια ψυχή..
κορδέλλα φορεμένη..

Μάθε μου για να βάφω άλικα
 κουρέλια παρδαλά..
να γίνεται το χράμι φωτεινό..
να απλώνεται στο φράχτη μας στης Γης..
να βγαίνουνε στο λιακωτό οι ψυχές..
μη με μαλώνεις ..μάθε μου..
να μην τα κόβω σε στενά..
μην ψαλιδίζω τα κουρέλια τους
στενές λωρίδες της καρδιάς..
Πες μου..και μάθε μου..
δείξε μου εσύ τον τρόπο που ηύρες..
να ζωγραφίζεις το το γκρίζο γύρω σου..
με χρώματα παστέλ ψυχής 
να βγαίνει ο πίνακας μουσειακός..
στου χρόνου τη φθορά..

Μάθε μου..
τα πόδια να ξεκολλάω από τη γης..
μάθε μου να πετάω ψηλά..
στο παραμύθι που 'γραψα για με..
να 'μαι ο αετός..
μη με αφήνεις..μάθε μου
να ζω..ν' αντέχω..να δημιουργώ !!!
τις προσευχές μου..μάθε μου 
με άγιο δισκοπότηρο να κοινωνώ..
ψυχές για να σταλάζω........
φωνή των σπλάχνων μου βαθιά..
μικρή..μεταξωτή μου πεταλούδα..
απ' την πηγή της γέννησης..
αόρατος εσύ..ο εντολέας μου..
με κυβερνάς..
είσαι ο μικρός μου ο Θεός..
η αυτοάμυνα..η αυτοεντολή..
στων χρόνων τις προκλήσεις..

Γι αυτό σου λέω δυνατά..
μάθε μου αν θες να αντέχω τους
τους ελλειπείς..τους καιροσκόπους..
υπαίθρια κηρύγματα να αγνοώ.
μάθε μου αν θες..
να κλείω τα ώτα στης ευτέλειας..
ο γητευτής να καταντώ αφ' εαυτού..
μιας αυτοϊασης στον κόσμο τους..
να μ' αγαπώ..εμέ να καταχτώ..
εμέ..να μ' αψηλώνω....

'' Μάθε μου..Ψυχή μου'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Καθώς μικραίνει το ''για Πάντα''

Να μου κρατάς το χέρι μου σφιχτά..
μικραίνει το ''για πάντα''..
κι έλα σαν γλάροι να πετάξουμε ..
σε μέρη αλαργινά..
στο βλέμμα να φαντάζουνε..
να μοιάζουν ξωτικά..
Δε σου ζητάω στη Χαβάη να με πας..
μου φτάνει η παραλία η απόμερη..
που συναντήσαμε στων βράχων το δρομάκι ..
και στην αλμύρα της λουστήκαν τα κορμιά...

Την ψάθα μας να απλώσουμε..
στο αφρισμένο κύμα..
γιατί η ψυχή μου το ζητά..
στης ακυβερνησίας τη θάλασσα ..
στο απέραντο γαλάζιο της ψυχής σου να βραχώ..
να κολυμπήσω..στα βαθιά.. 
να νιώθω το ζεστό σου το κορμί.. 
που τις ''φλογίτσες'' πόθου μου..
στο δέρμα σιγοκαίει.
Έλα κοντά μου ..μη δειλιάσεις  να ξεγυμνωθείς..
το πιο όμορφο απ' όλα μας τα ξεγυμνώματα θαρρώ .. 
ετούτο της ψυχής μας...

Έτσι σαν δυο μικροί Θεοί στου κύματος την αύρα..
κράτα το χέρι μου σφιχτά...ψιθύρισέ μου ..
έστω για σήμερα τη λέξη αυτή τη μαγική...
που λέει το ''για πάντα''...
Θυμάσαι που φοβόσουνα.. 
μικρές.. λειψές..σου φαίνονταν οι λέξεις..
Μα επέμενα στον ψίθυρο..στο ελιξήριο της ζωής
στο κάλεσμα..του άγνωρου ''για πάντα''...

Αφήνομαι στην αυταπάτη μου..
υπαίτια η ''συννεφιά ετούτων των καιρών''
κατακαλόκαιρο ..
στάζει βροχές λες κι είν' Φθινόπωρος καιρός.. 
σταγόνες και μας βρέχουν..
Μη μου αλαργεύεις..κόπιασε..
εσύ κι εγώ το απόβραδο..
αποκαμωμένους να μας βρει..όπως παλιά .. 
θυμάσαι?  
με ένα ηδονιστικό...γλυκό του νου και σαρκικό..
παιχνίδι αναπάντεχο..''ενάντιο'' 
στο λιγοστό του χρόνου..
του ''για πάντα''..... 

''Καθώς μικραίνει το ''για Πάντα''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

«Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες»..- Γιώργος Σεφέρης - Ελένη

«Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες».
 
Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλλων,  
συ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους 
στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές  
αυτών που ξέρουν πως δε θα γυρίσουν.  
Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς μέσα στη νυχτωμένη μνήμη
βήματα και χειρονομίες· δε θα τολμούσα να πω φιλήματα·  
και το πικρό τρικύμισμα της ξαγριεμένης σκλάβας.
«Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες».
 
Ποιές είναι οι Πλάτρες; Ποιός το γνωρίζει τούτο το νησί;  
Έζησα τη ζωή μου ακούγοντας ονόματα πρωτάκουστα:  
καινούριους τόπους, καινούριες τρέλες 
των ανθρώπων ή των θεών· 
η μοίρα μου που κυματίζει
ανάμεσα στο στερνό σπαθί ενός Αίαντα 
και μιαν άλλη Σαλαμίνα μ’ έφερε εδώ σ’ αυτό το γυρογιάλι. 
Το φεγγάρι
βγήκε απ’ το πέλαγο σαν Αφροδίτη·  
σκέπασε τ’ άστρα του Τοξότη, 
τώρα πάει νά βρει την καρδιά του Σκορπιού, 
κι όλα τ’ αλλάζει.  
Πού είν’ η αλήθεια; Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης· 
 το ριζικό μου, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε.
 
Αηδόνι ποιητάρη, 
σαν και μια τέτοια νύχτα στ’ ακροθαλάσσι του Πρωτέα 
σ’ άκουσαν οι σκλάβες Σπαρτιάτισσες κι έσυραν το θρήνο, 
 κι ανάμεσό τους —ποιός θα το ’λεγε— η Ελένη!  
Αυτή που κυνηγούσαμε χρόνια στο Σκάμαντρο. 
Ήταν εκεί, στα χείλια της ερήμου· την άγγιξα, μου μίλησε: 
«Δεν είν’ αλήθεια, δεν είν’ αλήθεια» φώναζε.  
«Δεν μπήκα στο γαλαζόπλωρο καράβι. 
Ποτέ δεν πάτησα την αντρειωμένη Τροία».
 
Με το βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλλιά, κι αυτό
 το ανάστημα 
ίσκιοι και χαμόγελα παντού  
στους ώμους στους μηρούς 
στα γόνατα· ζωντανό δέρμα, 
και τα μάτια με τα μεγάλα βλέφαρα, 
ήταν εκεί, στην όχθη ενός Δέλτα. 
Και στην Τροία;
Τίποτε στην Τροία — ένα είδωλο. 
Έτσι το θέλαν οι θεοί.  
Κι ο Πάρης, μ’ έναν ίσκιο πλάγιαζε 
σα νά ηταν πλάσμα ατόφιο· 
κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια.
Μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα.  
Τόσα κορμιά ριγμένα στα σαγόνια της θάλασσας
 στα σαγόνια της γης·

τόσες ψυχές δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι.  
Κι οι ποταμοί φουσκώναν μες στη λάσπη το αίμα  
για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη μιας πεταλούδας 
τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου για ένα πουκάμισο αδειανό, 
για μιαν Ελένη.  
Κι ο αδερφός μου; 
Αηδόνι αηδόνι αηδόνι,
τ’ είναι θεός; τί μη θεός; και τί τ’ ανάμεσό τους;
 
«Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες».
 
Δακρυσμένο πουλί, στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη
που έταξαν για να μου θυμίζει την πατρίδα, 
άραξα μοναχός μ’ αυτό το παραμύθι,  
αν είναι αλήθεια πως αυτό ειναι παραμύθι,  
αν είναι αλήθεια πως οι ανθρώποι 
δε θα ξαναπιάσουν τον παλιό δόλο των θεών· 
αν είναι αλήθεια
πως κάποιος άλλος Τεύκρος, ύστερα από χρόνια,  
ή κάποιος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη  
ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος, 
που ωστόσο είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια, 
 δεν το ’χει μες στη μοίρα του ν’ ακούσει μαντατοφόρους
 που έρχουνται να πούνε πως τόσος πόνος τόση ζωή
 πήγαν στην άβυσσο για ένα πουκάμισο αδειανό
 για μιαν Ελένη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ Ελένη ανήκει στη συλλογή... Κύπρον, ου μ' εθέσπισεν... (1955), γράφτηκε όμως, κατά δήλωση του ποιητή, το 1953, όταν ο Σεφέρης ταξίδεψε για πρώτη φορά στην Κύπρο. Ξαναπήγε το 1954 και το 1955. Το 1955 θ' αρχίσει ο Κυπριακός αγώνας κατά της αγγλικής κατοχής. Ο Σεφέρης από τις θέσεις του στο διπλωματικό σώμα θα παρακολουθήσει από πολύ κοντά τις φάσεις του κυπριακού δράματος.

 
Γιώργος Σεφέρης. 1955. Κύπρον, οὗ μ᾿ ἐθέσπισεν. Αθήνα: Ίκαρος. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιώργος Σεφέρης. [1972] 1985. Ποιήματα. 15η έκδ. Αθήνα: Ίκαρος.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΕΓΙΝΗΚΑΝ ΜΝΗΜΕΙΟ''

Κατακαλόκαιρο...
κι όσο τα μάτια μου απορημένα..εκστατικά
στις μαρμαρένιες πλάκες σιωπούν 
στα ύψη το θερμόμετρο..κι ένας χιονιάς
σκεπάζει τα παρχάρια της ψυχής μου...
Λίγες οι λέξεις..οι εικόνες που με άγγιξαν
στο διάβα μου..
λίγες εκείνες οι στιγμές..
που εκόπηκε η ανάσα..
και ας αντίκρυσαν τα μάτια μου σωρό..
ασχήμιες και εμορφάδες...
άλλες χαϊδέψαν σα μετάξι ακριβό
τα φύλλα της ψυχής ..
κι άλλες λεπίδι κοφτερό...
ξυπνήσανε την επανάσταση
στο μέρος της καρδιάς μου...
Εκεί..στο μονοπάτι που με έφερε
στα σκαλοπάτια των ψυχών σας..
ήθελα να ανέβω την ανηφοριά..
στα σκαλοπάτια που με παν 
στη Λευτεριά.. που εκυνηγήσατε..
ολόρθη να σταθώ..ανάμεσα
στους κοιμωμένους νοματαίους..
ολόδροσα τα νιάτα σας..
μήπως και  ανταμώσω..
Επήρα την ανηφοριά..ανέβηκα τις σκάλες..
εστάθηκα καταμεσίς..
στο θρόνο των ψυχών σας...
ψίθυρους άκουγα και βογγητά...
το ξέρω είναι η απάτη μου του νου..
χαίρε!
αντρειωμένοι που εχάθητε ανύποπτα..
επέσατε στων χρόνων σας
εκείνη την ικμάδα.....

''ΕΓΙΝΗΚΑΝ ΜΝΗΜΕΙΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
( Αφιερωμένο από καρδιάς..)
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 ΚΥΠΡΟς...

Ένας τόπος ιερός, ένας τόπος θυσίας για την πατρίδα, ένας τόπος βεβαρημένης ιστορικής μνήμης …Τύμβος της Μακεδονίτισσας

Ο Τύμβος της Μακεδονίτισσας ή αλλιώς το Στρατιωτικό Κοιμητήριο Μακεδονίτισσας βρίσκεται 3χλμ δυτικά της πρωτεύουσας. Αποτελεί το στρατιωτικό νεκροταφείο Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων πεσόντων της Κύπρου κατά την τουρκική εισβολή του 1974, ενώ εδώ βρίσκονται συγκεντρωμένα και άλλα μνήματα Ελλήνων αξιωματικών και οπλιτών, που έπεσαν σε προηγούμενους αγώνες της Κύπρου για ελευθερία.

Μια επίσκεψη στον Τύμβο που με συγκλόνισε.. 
Γέμισε ο λοφισκος σταυρούς..ψυχές που γίνηκαν φωτογραφίες... φωτογραφίες άλλοι αγνώστων στοιχείων, που και για αυτούς όμως ξεκίνησε η διαδικασία ταυτοποίησης των λειψάνων τους με τη μέθοδο του DNA, ώστε να τους αποδοθούν μετά από χρόνια οι αρμόζουσες τιμές.
Πληκάρια..19..20..22 χρονών..που δε γεύτηκαν την ομορφιά της ζωής..Μέρες παράξενες..σκέψεις αλόκοτες γεμίσανε το νου μου...
Ιστορία..έμπνευση για ειρήνη ..για την τιμή της Ελευθερίας του ανθρώπου... 

 η φίλη σας Σοφία - ( μια απλή..ταπεινή προσκυνήτρια)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

<< Θερινόν Ηλιοστάσιον >>

Ζωγράφος : Ολυμπία Μπέη

Bρέχονταν..λες και θάλασσες 
που απλώνονταν..απλώθηκαν..
απλώνονται ακούραστα..ακατάπαυστα..
εσαεί.. τα ''ηλιοτρόπια'' της ζωής μου..  
οι χρυσαφένιες..νοτισμένες μου ακτές..  
κι ας βράδιασε..
κι ας σκοτεινιάσανε νωρίς  τα χρόνια μου εντός..'
'Θάλασσες'' που τις διασχίσαμε ..  
κατάρτια που μπερδεύτηκαν ..  
σχιστήκανε μες στη μανία των καιρών..  
Μα οι εικόνες που με ακολουθούν..
ακόμα ζωγραφίζονται στο κάδρο της ψυχής μου..
και μια ελπίδα με παραφυλάει..
μη τύχει και δειλιάσω..
Καλό μου εκαλοκαίριασε..
ο ήλιος στάθηκε αψηλά
φοβάμαι στην ισκιάδα τους να περπατώ..  
ψάχνω απάγκιο στην ψυχή σου..  
εκεί..μέσα στ' αυλάκια τα ποτιστικά   
μαζί να στήσουμε τις ξόβερεγες..  
σαν τότε που 'μασταν παιδιά..  
μήπως και παγιδέψουμε του χρόνου τη φθορά.
..
  ''Θερινόν Ηλιοστάσιον'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη
..................................................................................................................................................

'''Στης αγριοφλαμουριάς'''

Δροσίζεται η μνήμη..η σκέψη λούεται
ανάμεσα στη μυρουδιά της αγριοφλαμουριάς
στο πρωινό κελάηδημα των αηδονιών
εντεύθεν ως
γεννήθηκε..ετράνεψε..εψήλωσε η ψυχή μου...
αναμεσίς στων μελισσών ..εμέθυσα
ερούφηξα το νέκταρ της ζωής 
εμέτρησα τ' αστέρια τις νυχτιές..
μίλησα στο φεγγάρι....... 
Ευλογημένος τόπος μου..της άγριας λεβάντας..
της μυρουδιάς  των αμπελιών και της συκιάς..  
της μυρουδιάς απ' τα αγριοβατόμουρα..  
της μυρουδιάς των σταφυλιών..  
τα χρώματα που ζύμωσαν   
τα Καλοκαίρια της ψυχής μου..
Στον κήπο μου των τζιτζικιών
ποτάμια..κάμποι καρπεροί..
φιλίες αγνές..δεμένες..χαραγμένες..
 σκοινί ζωής..πατώντας το 
το χώμα της πατρίδας που με βύζαξε..  
πατρίδας που με ζύμωσε..  
πατρίδας που στα σπλάχνα της  δεμένη με κρατεί..  
παιδιά ενός αλλιώτικου Θεού.. 
οι λιλιπούτειοι οι φίλοι μου.. 
τ' αδέλφια μου..των παιδικών μου χρόνων..
Αναλογίζομαι..πισογυρνώ..
στους ίσκιους απ' τα δέντρα  που με θρέψαν..  
τη γλύκα τη ζαχαρωτή απ' τα φραγκόσυκα..  
τα τζάνερα ..τα κράνα..τις γκορτσιές..  
Μαντάτα μου 'ρχονται από μακριά..  
μηνύματα μου λένε.. 
Καλοκαιράκι νιο γεννήθηκε 
προσμένει τις λαλιές μας..
μεγάλωσαν οι φίλοι μου..μεγάλωσα κι εγώ..  
αραίωσαν και φύγανε..μίκρυνε το τοπίο μας..
αλλάξανε οι δρόμοι..
 καινούρια πρόσωπα στις γειτονιές..  
μα οι μυρουδιές ολόϊδιες..
αποτυπώματα στις πόρτες τις παλιές..
φωνές και γέλια και στριγγλιές..
η καλικούτσα ζωντανή..
να φτάσω εκείνα τα ψηλά  
νοσταλγικά με προσκαλεί..  
να ζωγραφίσω απ' την αρχή..  
τα Καλοκαίρια της ψυχής μου..

''Στης αγριοφλαμουριάς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''το Λερό Σου Φουστάνι''

Ιχνηλατώντας τη ζωή μου προχωρώ..
φτιασιδωμένα παραμύθια και της Χαλιμάς
αρνούμαι χίλιες - μία νύχτες να γευτώ
στο σαρκασμό των λόγων των ανίερων..
 κωφεύω ως άπιστος Θωμάς..
τα δάχτυλα ζητώ να ακουμπώ..  
επί τον τύπον πια των ύλων..  
Χρόνια ζητιάνος..αναζητητής..  
κείνον τον έναν έψαχνα να βρω..  
να μοιάζει πατριώτης..και να είναι.. 
Λόγια σοφά στο μαξιλάρι μου..
ρήσεις τρανών μα και σοφών..  
του μπάρμπα - Λια μου..του πατέρα μου  
οι κουβέντες οι πρωτογενείς..οι ακριβές..
να συλλαβίσει το Εμείς..
εχθρός να γίνει το Εσείς..  
μες στο μικρό αλωνάκι..  

Κι εσύ στη μέση πάντα..εσύ μικρέ λαέ..
καθημερνά θ' αναρωτάσαι 
ποιός κούρσεψε το όνειρο..
και το τραγούδι σου ελήστεψε.. 
στα μαρμαρένια αλώνια...
ήρθανε πειρατές..ληστές..
γεμίσαν τα λιμάνια σου
τόξα αιχμηρά και βέλη τους
μπατάραν το καράβι.. 

Κι οϊμέ τι συμφορά !!!
δεν ήρθανε από τα μακρά..
από της Καραϊβικής...
τις μακρινές τις θάλασσες
μαγευτικά που 'χουν νερά
ούτε και είχανε αρχηγό..
το θρυλικό τον Μαυρογένη..
οι πειρατές..
ήρθαν από την ίδια θάλασσα
τη μπλε που τους εγέννησε..
προσμένοντας τα λάφυρα..
δεν ονειρεύτηκαν ποτές..
κοχύλια..και κοράλλια  να γενούνε
αυτοί..''ληστές'' γεμίσαν δαίμονες 
τα στήθη τους τα άκαρδα..
η αγάπη για τη χώρα τους
χρόνια πολλά μετράνε πια..
είχε καταποθεί..
σπασμένο το κουφάρι σέπεται
στο έρημο μουράγιο
χέρι ικανό του ναυπηγού..
του πλοηγού δε 'βρέθη..
χέρι ζητώ..στη θάλασσα..
στα βάθη το κοχύλι για να ρίξει..

'' Το Λερό Σου Φουστάνι''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Καθένας Λύκος Είν' Μοναχικός..

Ωσάν το χόχλο που αναβράζει στο νερό
ο όχλος γύρω μου καπάκι να εκραγεί..
Και μη θαρρείς..
κουράστηκα και την ασχήμια να ορώ..
είναι στιγμές που θέλω ν' αφεθώ...
ν' αφήσω τα σκυλιά τ' αγαρηνά
στους λόφους ν' αλυχτούνε
σκυλιά είναι αυτά..θα κουραστούν..
κι ο λύκος από τα βουνά..
θα 'ρθει να τα τρομάξει...
μα είναι στιγμές..κάτι στιγμές..
με πιάνει το φιλότιμο..
τον κόσμο αν μπορέσω για να σώσω..
το ερώτημα εμπρός τυραννικό..
μήπως δε θέλει να σωθεί..
μήπως και είν' κατά τη γνώμη του
την ταπεινή..
σωσμένος ..ευτυχής και κερδισμένος...
στα ψίχουλα..
στο μάνα εξ ουρανού..ευελπιστών
στης ουτοπίας του τον τόπο?
Ποιός ν' απαντήσει στο κουίζ αυτό..
τη λύση στο σταυρόλεξο ποιος θα 'βρει?
Καθένας λύκος είν' μοναχικός..
και στην αγέλη που ταιριάζει κατοικάει
τις νύχτες τις μοναχικές
ξύνει..μετράει τα λάθη..τις πληγές
και την αυγή..χαμένος στις αδιάφορες..
στης κοινωνίας τις αγέλες τριγυρνάει
αναλογίζεται..ουρλιάζει και μονολογεί
''κι αν τα σκυλιά τ' αγαρηνά 
καταβροχθίσω μια βραδιά..
άλλα κουτάβια θα 'χουν γεννηθεί
ως να τρανέψουνε κι αυτά..
αγαρηνοί να γίνουν σκύλοι..''
αφήνει τους νερόμυλους ν' αλέθουνε
κι ο λύκος στο λημέρι του γυρνά.....

Καθένας Λύκος Είν' Μοναχικός - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''ΙΡΙΔΙΖΟΥΣΕς ΕΛΠΙΔΕς''

Της νύχτας τα φαντάσματα απειλώ
το σκότος με το φως μου ανταλλάσσω..
και....Φυσικά και ονειρεύομαι..
μα πως αλλιώς..
καθένας τρόπο βρίσκει κραταιό..στημόνι 
στης ζωής τον αργαλειό του να κρατάει.. 
Θωρώ...
στο δειλινό μιας Κυριακής..
στασίδι έπιασε νωρίς..
ροδόχροο απόψε το φεγγάρι
να σβήνουν μοιάζουνε οι μηχανές..
στου κόσμου τα καράβια..  
μα στης δικής μου της καρδιάς..
πηδάλιο εγεννήθη..
σε μιας κοχύλας το άηχο άκουσμα.. 
στη θάλασσα των νυχτολούλουδων
στου κήπου..στη δροσιά μου..
Πες μου σελήνη να χαρείς..
πόσες φορές αγαπηθήκαμε..
λίγο πριν το ξημέρωμα..
πόσες φορές το όνειρο..
ταξίδια επί χάρτου εσχεδίασε..
ταξίδια για μουράγια μακρινά..  
στ' αγκυροβόλημα..να τα γευτεί....  
Η ασχήμια επερίσσεψε..
πληθύνανε οι λύκοι τα ουρλιαχτά τους
σωτήρες γέμισε η Γης..
κι ο ποιητής αμετανόητα..  
για να με προφυλάξει..
θα μου το πει ψιθυριστά..
στην τελευταία του στροφή 
ελπίδα να μου δώσει..  
κι εγώ..
σαν μαθητούδι λες πρωτόβγαλτο..  
θα γαντζωθώ απ' τους στίχους του..  
ονειροπόλος σαν κι εμέ ..  
στους στίχους του γεννιέται η αλήθεια..
 η αλήθεια μου που ακουμπά...  
σαν τη δροσιά στην κάψα του Καλοκαιριού..  
σαν τις φλογίτσες του τζακιού.. 
στο παγωμένο χιόνι...  
τις νότες μου θα ταξιδέψει 
στις χορδές ενός βιολιού..  
δοξάρι της δικής μου της ψυχής.. 
οι γεννημένες ιριδίζουσες ελπίδες μου 
στις άκριες των δικών του των ματιών..

''ΙΡΙΔΙΖΟΥΣΕς ΕΛΠΙΔΕς''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ σαν Δροσουλίτες ⫸

ana munoz reyes

Πάνω στην πρωινή μου θαλπωρή
όντας τρυπώνει ο αυγερινός
από το παραθύρι...
στο ατλαζένιο μεσοφόρι της ψυχής
έρχονται απροσκάλεστα..
οι ήρωές μου οι παλιοί..αθόρυβα
και με πολιορκούνε...........
Τον τόπο όπου εδιάλεξα να ονειρευτώ
τα μονοπάτια του με γνώριζαν καιρό ..
άσβηστα αποτυπώματα καδράρανε..
επάνω στις στροφές εκάστου δρόμου
τα επερπάτησα..εσκόνταψα..ανεδύθην..
σαν άλλος Οδυσσέας επλανιόμουνα θαρρείς
ψελλίζοντας ..μικρές - μικρές Ιθάκες 
όπου κι αν εβρισκόμουνα..
στον κήπο της ανάβασης
τον κήπο της ζωής μου αποζητούσα..
ο κήπος μου..στέκι ακριβό..στ' αγνάντεμα
εκεί που οι σκιές στο γλυκοχάραμα
στην πάχνη..στη δροσιά την πρωινή
σαν άλλοι Δροσουλίτες επανέρχονται..
αγαπημένοι μου ήρωες εγέρθητι..σιμώστε
τις μυρωδιές σας λεηλατούνε ανελέητα..
ζιζάνια στον κήπο μου φυτρώνουν...
Οι θύμησες θεριεύουνε
μακρύ  στημόνι της ζωής 
υφάδια στα κεντίδια μου του αργαλειού
ο ήλιος εξημέρωσε....
δε θέλω η ομίχλη να αραιώσει ..
ανάμεσα να τυλιχτώ..χειροφιλήματα σκιών..
με τ' ακροδάχτυλα απαλά..
τους Δροσουλίτες μου ν' αγγίξω..

 ⫷ σαν Δροσουλίτες ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................

Με τον όρο Δροσουλίτες είναι γνωστό ένα οπτικό φαινόμενο που παρατηρείται γύρω από το Φραγκοκάστελλο, στην περιοχή των Σφακίων, στη νότια Κρήτη. Παρατηρείται σχεδόν κάθε χρόνο μεταξύ Μαΐου και Ιουνίου κατά τις πρωινές ώρες. Πρόκειται για κινούμενες σκιές που παρατηρούνται στον κάμπο του Φραγκοκάστελλου, από τις γύρω ορεινότερες περιοχές. Το όνομά τους έχει να κάνει με την εμφάνισή τους κατά τις πρωινές ώρες, μαζί με την πρωινή δροσιά. Η τοπική παράδοση συνδέει το φαινόμενο με τη φονική μάχη που διεξήχθη στην περιοχή τον Μάιο του 1828 ανάμεσα στους εξεγερμένους κατοίκους της περιοχής και σε τουρκικό στρατιωτικό σώμα. Οι πιο αποδεκτές επιστημονικά εξηγήσεις αποδίδουν το φαινόμενο σε αντικατοπτρισμό ή σε οφθαλμαπάτη.  
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''Στους κήπους των ψυχών''.....

Ζωγράφος : Χρήστος Μποκόρος

Αχνές μου θύμησες αλαργινές..προζύμι μου..
μαγιά στο πρόσφορο..ζυμάρι για συγχώριο..
είν' η αγάπη που το χέρι κράτησε σφιχτά..
με έφερε στους κήπους των ψυχών σας...
γλυκά επιστρέφω  στην εικόνα σου
μένω στο απορημένο βλέμμα μου..
πως μπόρεσες και σταύρωσες τα χέρια σου..
που οργώναν τη ζωή..
Εικόνες κινηματογραφικά..
περνούνε στην οθόνη της ψυχής μου...
Κάθε που εσουρούπωνε..στο τέλεμα
άλλης μιας μέρας απ' τον κάματο..
καθόσουν στο πλατύσκαλο..
αντίκρυ στο καμπαναριό της εκκλησιάς
το σπίτι εσυνόρευε στης Παναγιάς 
αρώματα να κλέβετε..μάνες εσείς..
από τη μάνα του Χριστού μας...
με το τσεμπέρι στα μαλλιά..
με την ποδιά στη μέση..
νοικοκυρές..ξωμάχοι ακούραστες..
στην ανηφορική στου Γολγοθά
νύφη και πεθερά...

 
Είσασταν νιες στο πρώτο συναπάντημα
στης προσφυγιάς ετούτο το χωριό..
μυρίζανε σαπούνι τα μαλλιά σας..
Ύστερα η κόμη ολόλευκη
μεσ τ' ασπρο το τσεμπέρι
σοφά..αθόρυβα διηγάται..μολογά..
στης βιοπάλης τις μυλόπετρες 
αλέστηκαν οι αντοχές..
αλέστηκαν οι ελπίδες..τα ονείρατα..
εβάρυνε το σώμα..
μα οι ψυχές σας κρύσταλλο ακριβό..
στολίζανε τα παραθύρια στο κωνάκι..
Παιχνίδι μου ' παιξε ένα κλικ
σε μια φωτογραφία της στιγμής..
στου χρόνου τ' αποτύπωμα..
το βλέμμα σας γυρεύω...
Δε σου αρέσαν τα μνημόσυνα τα τυπικά..
μανίτσα μου περήφανη..τις μυρωδιές ελάτρευες
 στις γλάστρες του μπαχτσέ σου..
Γι αυτό με άρωμα γαρδένιας θα σταθώ..
σήμερα που 'ναι των ψυχών
για να σας προσκυνήσω..
να ράνω και τον τάφο σας...
θυμίαμα..αγίασμα να μοιάζει..
Κι εγώ που γεύτηκα το θάνατο από κοντά
να στείλω χαιρετίσματα κι αραθυμιές
να τους τα πας..μάνα μου στοργική
στους άντρες που αγαπήσαμε..
εξεμακρένανε οι πεταλούδες τους..
στα απόμακρα του κήπου..

''Στους κήπους των ψυχών'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 «Σάββατο των Ψυχών»
Είναι η ημέρα, που σύμφωνα με τη λαϊκή δοξασία, οι ψυχές επιστρέφουν στον Κάτω Κόσμο, 
αφού κατά τη διάρκεια της πασχαλινής περιόδου κυκλοφορούσαν ελεύθερα πάνω στη γη. 
Κι εγώ περιδιαβαίνω νοερά.............
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,