12 Ιουνίου 2019

Η Φτώχεια Γύρω μας Απλώνεται Καθημερινά....

Καθώς η τράπουλα μοιράζεται ξανά..στο οβαλ της Ιστορίας..
καθώς θαλασσοπνίγονται παιδιά στις θάλασσες του κόσμου ..
στου Αιγαίου.......
με απορία με κοιτάς και με ρωτάς..ποιός είναι τούτος ο καημός
τα βήματά μου που οδηγεί..σε μακρινές..μοναχικές ακρογιαλιές
με παίρνει και με φέρνει..Σου αποκρίθηκα ανοιχτά..σου μήνυσα 
γλυκά..πως οι ανοιχτές οι θάλασσες εμέ με ηρεμούν..με ταξιδεύουν 
Θαρρείς πως έχω ένα μαράζι στην καρδιά..σκύβεις και 
με θλιμμένο  βλέμμα με κοιτάς..σιωπάς και αφουγκράζεσαι..
Ναι..είναι η θλίψη που συχνά..τα βήματα ορίζει..παρασέρνει..
μα δεν είναι η θλίψη μοναχά..μ' αρέσει να καθίζω το μυαλό μου στο σκαμνί..
σε τάξη να το βάζω..Κι είναι στιγμές μοναδικές αγαπημένε μπαρμπα Λια..
ευλογημένες οι στιγμές που εσυγκατοίκησε ο νους μας..με ανθρώπους γνώριμους ψυχής..
στα σιωπηρά μιλώ σας τώρα.. 


Μπερδεύομαι στιγμές - στιγμές..δύσκολο το κουβάρι..που η ζωή μου ξετυλίγει..Μα θα νομίσεις τώρα εσύ..πως τα του οίκου μου με αφορούνε μοναχά ...κι αυτά με ταλανίζουν..με πονούνε και με θλίβουν.Λάθος μεγάλο είναι αυτό...κι εγώ η ίδια θα στο πω...και να το καταλάβεις..πως ο εγω'ι'σμός κακό είναι συναίσθημα...μου το 'λεγες απλά μα όχι απλοϊκά..μην είσαι μονoφάης θυγατέρα..κι αυτό το έδεσα καλά μέσα στο νου..σφουγγάρι ο νους ενός παιδιού..το κράτησα στα φυλαχτά..για να με συντροφεύει..Δε γίνεται..ούτε και που αντέχεται..κομμάτι εσύ...του σύνολου..κομμάτι εγώ του κόσμου του απέραντου...μόνος σου..μόνη μου να πορεύομαι ..φορώντας παρωπίδες..Είσαι γεμάτος ενοχές...αν καθημερινά σωστά ετοποθετήθηκες εσύ..αν τα κατάφερες...μικρός κι αν φάνταζες εσύ ...το χρέος σου να κάνεις...

Θα αναρωτιέσαι για ποιό χρέος σου μιλώ...και την ταχτοποιημένη σου ζωή...άξαφνα φίλε σου ταράζω...
Θεός δεν είμαι μάτια μου...δικαιοσύνη να μοιράζω...μα ένας άνθρωπος απλός και ταπεινός...που τη δική μου τη ζωή...μα και των γύρω μου εκτιμώ...και στα σκουπίδια αυτήν δεν την πετώ.. δεν την εξευτελίζω...
Δεν νιώθεις τάχα ενοχές...μέσα στον τόπο σου...ξεριζωμένες τις καρδιές ανθρώπων να αντικρύζεις ?

Δεν νιώθεις τάχα ενοχές στις θάλασσες που ονειρεύεσαι..παιδιά πνιγμένα να επιπλέουν?
Έρχονται μέρες μπρος στα μάτια σου η αγανάχτηση επίσκεψη σου κάνει...Όσο κι αν εσύ εμπόρεσες την καθημερινότητά σου να παλεύεις..να την πολεμάς..εκεί έξω ..εκεί δίπλα σου..χέρια απλώμένα..νηστικά..στη ζητιανιά παραδομένα  παραμονεύουν...


Ποιό άραγε το συναίσθημα μπορώ να καταγράψω....του απλωμένου του χεριού...που ελεημοσύνη μου γυρεύει... απαίσιο ..λυπητερό θαρρώ συναίσθημα ...για τον αναγκασμένο ...έτσι εκεί απλά με το κεφάλι του σκυφτό ή το δικό σου το συναίσθημα...που αδιαφορία άλλοτε στη μνήμη μου μου φέρνει...
Κι έτσι το δρόμο παίρνω εγώ...αυτόν τον δύσκολο και τον μοναχικό...στην αμμουδιά για να με βγάλει...τη σκέψη μου να συγκροτήσω ...να σκεφτώ ...να αναρωτηθώ....πολλές φορές...
Άραγε εσύ ο ένας... ο μόνος ...ο αδύναμος ...μα τόσο δυνατός με τους άλλους σαν ενωθείς φαντάζεις...κατάφερες το αχόρταγο δικό σου το εγώ...στην άκρη εκεί για λίγο να παραμερίσεις?


Πάντα μες στη ζωή μου πίστευα ...πως τις ζωές των πολιτών η οργανωμένη Πολιτεία χρέος της έχει να φροντίζει..Μα ήρθανε δύσκολοι καιροί...και προδοθήκαμε πολύ...και η πολιτεία ανίκανη πια για τους ανθρώπους της συνολικά δε νοιάζεται...και ίδιο το συμφέρον των ολίγων πια φροντίζει...

χορός των λύκων εις τα μάτια σου εμπροστά..ποιός θα αρπάξει απ' την αρχή..το θήραμα του δάσους...λιοντάρια οι πολιτικοί..σφάζονται για την Επικράτεια ..στης Επικράτειας εκείνη τη γωνιά να βολευτούνε..κι εσύ την ασχήμια κάθε σου πρωϊνό.. γεύεσαι στο πετσί σου.. 
Κι έρχονται και στο νου μου εκείνα τα λόγια τα σοφά..του Μέλιου μου..του υπέροχου Λουντέμη..από το σοφό βιβλίο του «Καληνύχτα Ζωή » πως  “Άμα τον πόνο σου τον μοιράζεσαι μ’ άλλους -λένε- λιγοστεύει”. Μπορεί. Ίσως. Μα την πείνα σου μ’ όσους και να την μοιραστείς δε θα χορτάσεις.

 Και παρατάς τις θεωρίες σου τις κοινωνιολογικές,τις δίκαιες που αξιοπρέπεια εφαρμοσμένες θα 'πρεπε να μοιράζουν...και σκέφτεσαι ανθρώπινα και απλά....το χρέος σου εσύ ο ταπεινός και από το υστέρημά σου να το κάνεις...
Τι νόημα έχει στη ζωή...αν δίπλα σου κι εκεί  που περπατάς...την ασχήμια κάθε σου πρω'ι'νό.... μπροστά σου  αντικρύζεις.....


(Δοκίμιο - Σοφία Θεοδοσιάδη )

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου