''με τον καιρό στα πρύμα''

by  Pawel Kuczynski

Έμπαινε μες στη σκούνα της..σαλπάριζε 
άφηνε τον αγέρα να την οδηγεί..
στην κιβωτό της μνήμης της..πανιά..
κατάρτια αποζητούσε..
λιμάνια..κάβους έδενε..
πότε υπήνεμους..
κι άλλοτε φουσκοθαλασσιές..
τσουνάμια να την βρέχουν..
Κατάφερνε..εγλίτωνε στο κάλεσμα
σειρήνων της ξηράς της..
ωσάν ως άλλος Οδυσσεύς
δεμένη στο κατάρτι της ζωής της..

Στης μνημοσύνης τη φαρέτρα της προσέτρεχε..
μύθους παλιούς ..ως γητευτές..καθώς
πίκρες..καημοί..ναυάγια ανομόλογητα
βαραίναν την ψυχή της..
με το κατάρτι αγκαλιά..με προσευχές
στον Ποσειδώνα έστελνε χοές..
στη θάλασσά της νηνεμία να κρατεί
τους πεθαμένους ήρωες εξαναγένναε απ' αρχής.. 
που τους ετουφεκίσανε
οι άγριοι δράκοι της ζωής της.. 

Ήρωες αγνοί..ωραίοι..απόλυτοι
σχεδόν ιδανικοί..
δεν το 'ξερε ..δεν το φαντάζονταν..
τόσο μικρή που ήτανε..
πως ένας κόσμος άλλος..ο ιδανικός
είναι και πρέπει στα βιβλία μοναχά..
για να ορίζουν δίκαια το λογισμό τ' ανθρώπου..
Δεν της ταιριάζαν διόλου οι αποχαιρετισμοί
και τα μνημόσυνα απεχθάνονταν..
σημαντικών ηρώων..
ήταν που....
δεν ετόλμαε..χωρίς την αύρα τους
δύναμη ανεμοστρόβιλου που όλα τα ανατρέπει
ετούτη την πεζή που της τρατάρανε ζωή...
στην απουσία τους..
το μικρό του κόσμου τούτου να αντέξει.

Στο πιο ψηλό κατάρτι αρμενίζοντας
με τον καιρό στα πρύμα
εμέθαε..γαλάζιο ατλάζι το ταξίδεμα
κι αν ο μικρός της αστρολάβος εμπερδεύονταν
ξεμάκραινε..αχνόφεγγε..έσβηε
τη μακρινή Ιθάκη.. 
ήταν το χέρι στη μανέτα της ψυχής
ήτανε το ταξίδι που εμέτραε το καθημερινό..
αυτό που ασήμαντο εφάνταζε
αυτό το ολίγον..το ελάχιστα μικρόν
που στην αρένα της ζωής καθημερνά...
στη ρότα της χαμένης της Ιθάκης οδηγούσε.
Σάμπως μες στο ταξίδι της...
μικρές -μικρές Ιθάκες...δεν αντάμωσε.. 
δεν γεύτηκε..δεν ηύρε ?...

''με τον καιρό στα πρύμα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,