''ΑΓΡΙΕς ΒΙΟΛΕΤΕς''

Δρόμοι αδειανοί..μέρες αλλόκοτες
μια πόλη που την έλουζε η θάλασσα
το πρωινό κελάρυσμα
τα άνθη της μπουγαρινιάς στο λιγοστό μπαλκόνι
πόρτες ανοίγουν διαφυγής
ανάβουν το καντήλι της υπομονής
για μια αγάπη που δε γύρισε
εχάθη στη βαθεία γραμμή των οριζόντων...
Στων ομματιών μου ξάφνιασμα
στ' αποκλεισμού την ώρα
οι άγριες βιολέτες κοίτα..το 'νιωσαν
ο θρήνος σου ο επιτάφιος πως σιμώνει
η ανθοβολιά τις πρόκανε
χωρίς το χάδι το ζεστό
στο ερημικό παρτέρι..

Αψέντι της ψυχής μου εσύ μεθυστικό
δεν είναι που σε ελησμόνησα 
ούτε πως σ' απαρνήθην
είν' που το κάρμα μου εφύλαξε
τύχη αθέλητου εγκλεισμού..
πως να κλαδέψω μενεξέδες  άγριους
μύρτους κι αμάραντους απ' τις πλαγιές
την άδολη αγάπη μου στον τάφο σου
να 'ρθω ν' αρωματίσω..
σαν πεταλούδα η ψυχή μου θα πετά
στο καντηλέρι σου θυμίαμα
ο πόνος της καρδιάς μου θα σταλάζει.

Μη μου χολώνεις..μη μου θλίβεσαι
η μόνη μου παρηγορία και το έλεος...
οι ζωντανοί με τους αζωντανούς
κι οι αποθαμένοι εκεί μονάχοι τους
με τους αποθαμένους..
το τραγουδούσε η νόνα μου η γλυκειά
που άφηκε μακριά στο χώμα καταγής
αδέλφια αγαπημένα..
είν' η ζωή γλυκύτερη απ' το θάνατο
στο λέγω να το ξέρεις..

''ΑΓΡΙΕς ΒΙΟΛΕΤΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,