Χρόνια σαν Τριαντάφυλλα
Στίχοι :Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση : Σταμάτης Κραουνάκης.

Για τα Μουσικά Ταξίδια ...του Νου....

“Καμιά φορά τα βράδια, ιδιαίτερα όταν βρέχει, ο νους μου ταξιδεύει - πιο συχνά στα παιδικά μου χρόνια. Και τότε ξεπροβάλλει ο καθηγητής του βιολιού. Φορούσε μια ξεθωριασμένη ρεντικότα και μια περούκα μαδημένη – γελούσαμε μαζί του. Αλλά όταν μετά το μάθημα έμπαινε η μητέρα στην κάμαρα (για χάρη της ίσως) έπαιζε κάτι διαφορετικό – μια μελωδία ήρεμη και σοβαρή που μας έκανε να σοβαρευόμαστε κι εμείς άξαφνα, σα να μαντεύαμε αόριστα ότι στο βάθος η μουσική δεν είναι πάθος ή όνειρο, νοσταλγία ή ρεμβασμός / αλλά μια άλλη δικαιοσύνη' (“Η μουσική').

Τάσος ΛΕΙΒΑΔΙΤΗς..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Αφιερωμένο σε όλους εσάς...που μουσικά ταξιδεύετε...που η Μουσική σας αγγίζει....σας γαληνεύει...μα περισσότερο μεταλάσσει τον ψυχικό σας κόσμο...και σας δείχνει καλύτερους δρόμους...
Γιατί έχει μεγάλη δύναμη...
Αφιερωμένο εξαιρετικά...στο γυιό μου...που παιδί εγώ μιας οικογένειας ...με λίγες οικονομικές δυνατότητες στα παιδικά μου χρόνια...δεν ευτύχησα να έχω δασκάλους στη μουσική...κι ας δίψαγε η ψυχή μου...μα το όνειρό μου δεν χάθηκε αυτό ...καθώς μεγάλη πια ...ψήγματα μουσικής με ένα ακκορντεόν επήρα...μα στα βάθη αυτής της Μουσικής με εμύησε...παιδί αυτό.. που καλύτερες συνθήκες...και ταλέντο...και τρυφερή ευαισθησία στη Μουσικές...και στους ανθρώπους είχε...
Άλλη ματιά στα πράγματα ...πάντα η Μουσική προσδίδει...
Μεγάλη τύχη στη ζωή ...δεν είναι αυτή με τα λεφτά που θα αποχτήσεις...μα αν τα κατάφερες καλά με τους ανθρώπους σου και με τα παιδιά εσύ να '''κοινωνήσεις'''.
Γιατί η ζωή είναι ένα τριαντάφυλλο...που λέει το τραγούδι που παρακάτω σας αφιερώνω...με αγάπη !!!
Σοφία Θεοδοσιάδη
`

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΙς ΜΗΤΕΡΕς...

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΙς ΜΗΤΕΡΕς...που ξέρουν μόνο να δίνουν...και μας διάβασαν με υπομονή...το βιβλίο της '''ζωής'''' μας...
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ !!!

«Μητέρα, της λέω, μη μου ετοιμάζεις πια το γάλα — δεν μπορείς να καταλάβεις ότι είσαι πεθαμένη;» Περίμενα να δω τι θα πει. Ήταν Ιούνιος, βράδυ, με μια φανταστική πανσέληνο στον ουρανό.
Και μη μου πείτε πως αυτό δεν ήταν μια απάντηση.
,,,,,πηγή: Τάσος Λειβαδίτης, Ποίηση.,,,,,,,,,

"Ένα Διαφορετικό Τριαντάφυλλο" - ( απ' το συρτάρι της γιαγιάς Σοφίας)

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"Ένα διαφορετικό τριαντάφυλλο"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Μια φορά κι έναν καιρό μέσα σ` έναν μεγάλο κήπο με κατακόκκινα τριαντάφυλλα, υπήρχε και ένα τριαντάφυλλο που ήταν διαφορετικό από όλα τα άλλα. Αυτό που το έκανε διαφορετικό ήταν ότι δεν είχε καθόλου αγκάθια.Έτσι τα υπόλοιπα τριαντάφυλλα το κοροϊδευαν: " Χα χα οι κάμπιες θα σου φάνε όλα τα φύλλα αφού δεν έχεις αγκάθια να προστατευτείς.

" Ακόμη και τα μπουμπούκια που δεν είχαν γίνει μεγάλα τριαντάφυλλα του φώναζαν: "Πόσο αδύναμο μοιάζεις, τα αγκάθια είναι κάτι σαν την πανοπλία μας και εσύ μοιάζεις τόσο ανυπεράσπιστο ...Το τριαντάφυλλο έμοιαζε τόσο μόνο και θλιμμένο που δεν ήταν σαν όλους τους άλλους. Η αλήθεια είναι όμως πως ο κάθε κίνδυνος που μπορούσε να εμφανιστεί για το τριαντάφυλλο εξαφανιζόταν με μιας

...; Για παράδειγμα η καλύτερη του φίλη ήταν μια κάμπια, που φυσικά δεν του έτρωγε τα φύλλα, γιατί την άφηνε να ανεβαίνει μέχρι την κορυφή του και να μπορεί και αυτή να βλέπει τον κήπο από ψηλά. Το τριαντάφυλλο είχε κάνει πολλούς φίλους.Οι δροσοσταλίδες έκαναν τσουλήθρα χωρίς να φοβούνται μήπως πέσουν πάνω σε κανένα αγκάθι. Όλοι το λάτρευαν το τριαντάφυλλο στον κήπο, εκτός από τα άλλα τριαντάφυλλα που μάλλον το ζήλευαν.Ένα βράδυ λοιπόν, πριν κοιμηθεί το τριαντάφυλλο επειδή δεν άντεχα την περιφρόνηση των άλλων λουλουδιών ευχήθηκε να ξυπνήσει με αγκάθια. Το ευχήθηκε με τόση δύναμη, που την επόμενη μέρα ξύπνησε με αγκάθια σε όλο του το κορμό. Χάρηκε τόσο πολύ με αυτό.Δυστυχώς όμως η χαρά του δεν κράτησε για πολύ.

"Καλημέρα όμορφο μου τριαντάφυλλο" λέει η κάμπια. "Άφησε με να ανέβω πάνω σου!" "Ανέβα, μόνο που έβγαλα αγκάθια ...;""Έβγαλες αγκάθια? Μα γιατί? Κρίμα. Τώρα δεν θα μπορώ να βλέπω τον κήπο από ψηλά"Έτσι σιγά σιγά έχασε όλους τους παλιούς του φίλους.Τα άλλα τριαντάφυλλα δεν το κοροίδευαν πια. Όχι γιατί τώρα ήταν πιο όμορφο με τα αγκάθια, αλλά γιατί τώρα έμοιαζε με όλα τα άλλα τριαντάφυλλα του κήπου και έτσι δεν μπορούσαν να καταλάβουν ποιο ήταν το τριαντάφυλλο που κοροίδευαν πριν.

 
Μια μέρα ένα τριαντάφυλλο είπε σε ένα άλλο:
"Τελικά το τριαντάφυλλο που δεν είχε αγκάθια το έβαλε στα πόδια, δεν άντεξε άλλο εδώ, έφυγε..". Μα το τριαντάφυλλο ήταν εκεί.. δεν είχε φύγει ποτέ.. Είχε μετανιώσει που ευχήθηκε να αλλάξει. Δεν είχε καταλάβει ότι του είχε δοθεί ένα δώρο ...; Νόμισε ότι το σημαντικό ήταν να μην ξεχωρίζει ...Ο χειμώνας ήρθε και τα ροδοπέταλα του τριαντάφυλλου χάθηκαν όλα.Ας ευχηθούμε την Άνοιξη που θα ξυπνήσει ξανά και θα ανθίσει να μην έχει αγκάθια. Μα κι αν έχει ...;Να βρει αυτό που το κάνει διαφορετικό, για να μπορούν να το ξεχωρίζουν τα άλλα τριαντάφυλλα του κήπου ...


Μοιράζομαι μαζί σας το παρακάτω παραμύθι για τη διαφορετικότητα

( απ' το συρτάρι της γιαγιάς Σοφίας )
Σοφίας Θεοδοσιάδη
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

Η Αίσθηση Της Μυρωδιάς....

Σίγουρα όλοι φίλοι μου ,θα έχετε  φυλάξει ροδοπέταλο μέσα στις σελίδες ενός αγαπημένου βιβλίου σας. Αν σας ζητήσω να μου περιγράψετε  αυτή τη μυρωδιά...το ξέρω πως θα δυσκολευτείτε.. Πλημμύρα συναισθημάτων...να το πω ?

 Κλείνεις τα μάτια, μυρίζεις..μυρίζεις- αυτό το παράξενο συνονθύλευμα - ό,τι έχει απομείνει και προσπαθείς να το προσδιορίσεις.

 Και να μην έχει μείνει κάτι όμως  ο εγκέφαλός σου θα σου το φέρει.
Μπορεί να μείνεις εκεί  με τα μάτια κλειστά ώρες ολόκληρες. Μπορεί και να ανατριχιάσεις γιατί αισθάνθηκες ότι «κάτι» σε άγγιξε, σε ακούμπησε απαλά. Σαν αεράκι ανοιξιάτικο.

Είναι πρωτόγονη η αίσθηση της μυρωδιάς. Μας κάνει να ερωτευόμαστε ,πολλές φορές και κάτι που δεν μας  ταιριάζει. Εκεί είναι η δύναμή της. Ή και το αντίθετο. Να απορρίψουμε.

Η μυρωδιά απ' το δέρμα , αξεπέραστη..... Εκεί δεν μπορείς να κάνεις συγκρίσεις. Δεν μπορείς να ανακαλέσεις μνήμες. Είναι μοναδική. Κι αν σου ταιριάξει, είναι το απόλυτο.
Μ'' έπιασε για τα καλά η Άνοιξη...και δεν σας το κρύβω....

,,,

ΧΡΟΝΟς ΔΕΣΜΩΤΗς ΚΑΙ ΧΡΟΝΟς ΛΥΟΜΕΝΟς ---Ο.ΕΛΥΤΗς..

ΤΟΝ ΕΚΛΕΙΣΑΜΕ σ'ένα μικρό κουτί μεταλλικό που τ'ονομάσαμε "ωρολόγιον", και ησυχάσαμε. Όμως αυτό το κλασικό τικ τακ που απασχολούσε τους παλαιούς μυθιστοριογράφους μπορεί να είναι μέτρηση, μπορεί και διαμαρτυρία.

Τίνος είναι, ο ένας του άλλου, δεσμωτής;

 Ποιος μας έδωσε το δικαίωμα να κάνουμε τον ήλιο τον ανίδεο μετρητή μας; Και τι'ναι τα ημερονύχτια; κέρματα που τα ρίχνουμε σ'ένα τρύπιο κουμπαρά;
   Οι σοφοί, μερικοί σοφοί τουλάχιστον, διατείνονται ότι ο χρόνος δεν υπάρχει. Άλλοι το αντίθετο. Ας τα βρούνε μεταξύ τους. Εμείς, που δεν διαθέτουμε παρά τις γνώσεις ενός μέτριου μαθητή λυκείου, ας τα πούμε αλλιώς.

 Απλοϊκά. Όσο απλοϊκός είναι κι ο τρόπος που βλέπουμε να προσπαθούν οι περισσότεροι ν'αντιμετωπίσουν και να εξουδετερώσουν τον υποθετικό τους εχθρό, που τον φαντάζονται να καραδοκεί σε κάποια γωνία το πέρασμά τους, μ'ένα σακούλι, γεμάτο ρυτίδες και λευκά μαλλιά, στο χέρι. Αξίζει να τους ιδούμε.

   Υπάρχουν, εν πρώτοις, οι εκατομμυριούχοι των βιωμάτων, που με απανωτές περιπέτειες, ταξίδια, γάμους, επιχειρήσεις, δολοπλοκίες, μυστικές συμφωνίες και τα παρόμοια ζητούν να τον γεμίσουν, να τον στουμπώσουν σε τέτοιο σημείο, που κυριολεκτικά να μη βρίσκει τρόπο να υποδηλώσει την παρουσία του· να'ναι σαν να μην αφορά τουλάχιστον τη δική τους περίπτωση.

Στο άλλο άκρο υπάρχουν οι μοναχικές υπάρξεις, οι ασκητές, οι στυλίτες στο είδος τους, που του αρνούνται την τροφή κι αισθάνονται ότι έτσι του έχουν αφαιρέσει κάθε υπόσταση· ότι ζούνε χωρίς να υπάγονται στους δικούς τους νόμους.

Τέλος, υπάρχουμε κι εμείς, οι άλλοι, που βαυκαλιζόμαστε προς στιγμήν με την ιδέα ότι εάν δεν υπήρχε ο χρόνος θα μπορούσαμε να'μαστε οι αιώνιοι νεόνυμφοι μιας άγνωστου ταυτότητας ευτυχίας. Ύστερα, το βάζουμε κάτω, και κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε
.
   Κανείς μας δεν έδειξε την πρόθεση να τον κτυπήσει στο αδύνατο σημείο του, που είναι η συμβατική του υπόσταση, αυτή που εμείς οι ίδιοι του προσδώσαμε απλώς για να διευκολύνει τις καθημερινές μας συναλλαγές.

Μας τρομάζει το ποσοστό της αυθαίρετης σκέψης που απαιτείται για να σπάσουμε το φράγμα του κοινώς νοείν και ν΄αντιληφθούμε ότι τα κομμάτια της ζωής που προσκτάται και συμπαρασύρει στην ευθύγραμμη πορεία του ο χρόνος είναι δυνατόν να νοούνται ως ανεξάρτητα, ν'αρμόζονται από διαφορετικές πλευρές και να σχηματίζουν μιαν άλλου είδους αλληλουχία, εξίσου αν όχι και περισσότερο έγκυρη, από την άποψη ότι προβάλλει ανάγλυφη την ονειρική φύση της ζωής μας και την κατακυρώνει.

   Χρειάζεται να αποβάλεις το λίπος του τυπικού των καθημερινών σου αναγκών, καθώς και όλα τα ουδέτερα ή άχροα στοιχεία που παρεμβάλλονται ανάμεσα στη σημαντικά της ζωής σου και τ'αποδυναμώνουν, για να νιώσεις τις πραγματικές σου διαστάσεις.

Διαφορετικά, χάνεις τα μέτρα σου, περιπίπτεις από'να σε άλλο αδιέξοδο, και στα ύστερα συνθηκολογείς.
Δέχεσαι να ενσαρκώνεις το περίφημο πρακτικό πνεύμα, που μπορεί να αποσπά τον έπαινο των δικών σου επειδή σου παρέχει πλουσιοπάροχα να φας και να πιεις, την ίδια στιγμή όμως σε προσβάλλει με τον ιό της πλήξης και της μοναξίας.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Αφιερωμένο εξαιρετικά...σε όλους τους καλοπροαίρετους φίλους που γνώρισα ...πίσω απο ένα τζάμι υπολογιστή...που σέβονται τον διπλανό τους...που σέβονται τον τρόπο εκφρασης της λύπης ή της χαράς του άλλου.
Το αφιερώνω όμως και σ''αυτούς που νομίζουν...πως έχουν απεριόριστο χρόνο και μπορούν να τον σπαταλούν σε βρισιές και ειρωνείες.
Όλοι είμαστε και του σαλονιού και του λιμανιού.
Μπορούμε και να βρίσουμε άσκημα.
Το δύσκολο είναι να μπορείς να βουτάς τη γλώσσα σου στο μυαλό σου ..πριν μιλήσεις..
ΕΠΕΙΔΗ ....ο χρόνος πιέζει...και δεν είναι απεριόριστος ....για τον καθένα μας.....
Σοφία Θεοδοσιάδη.

Από την Γκέμμα...

Έλληνες θα ειπεί το πρωί να γελάς σαν παιδί. Το μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα. Και το δείλι να δακρύζεις περήφανα.
**
Έλληνες θα ειπεί δύο και δύο τέσσερα στη γη. Όχι δύο και δύο είκοσι δύο στον ουρανό.

Έλληνες θα ειπεί να προσκυνάς τακτικά στους Δελφούς το γνώθι σαυτόν. Όχι να κάνεις την εξομολόγηση στους αγράμματους πνευματικούς και στους μαύρους ψυχοσώστες.

Έλληνες θα ειπεί να σταθείς μπροστά στη στήλη του Κεραμεικού και να διαβάσεις το επιτύμβιο:
στάθι καί οίκτιρον.
Σταμάτα, και δάκρυσε, γιατί δε ζω πιά.

 Κι όχι να σκαλίζεις πάνω σε σταυρούς κορακίστικα λόγια και νοήματα: προσδοκώ ανάσταση νεκρών.

Έλληνες θα ειπεί το πρωί να γελάς σαν παιδί. Το μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα. Και το δείλι να δακρύζεις περήφανα.

 Κι όχι το πρωί να κάνεις μετάνοιες στα τούβλα. Το μεσημέρι να γίνεσαι φοροφυγάς στο κράτος και επίτροπος στην ενορία σου.
 Και το βράδυ να κρύβεσαι στην κώχη του φόβου σου, και να ολολύζεις σα βερέμης.

Ακόμη και ο Ελύτης, καθώς εγέρασε, τό `ριξε στους αγγέλους και στα σουδάρια. Τι απογοήτεψη...

Έλληνες θα ειπεί όσο ζεις, να δοξάζεις με τους γείτονες τον ήλιο και τον άνθρωπο. Και να παλεύεις με τους συντρόφους τη γη και τη θάλασσα.
 Και σαν πεθάνεις, να μαζεύουνται οι φίλοι γύρω από τη μνήμη σου, να πίνουνε παλιό κρασί, και να σε τραγουδάνε:

Τρεις αντρειωμένοι εβούλλησαν να βγούν από τον Άδη/Ένας τον Μάη θέλει να βγει κι άλλος τον Αλωνάρη/Κι ο Δήμος τ’ αγια-Δημητριού ν’ ανοίξει γιοματάρι./

Μια λυγερή τους άκουσε, γυρεύει να την πάρουν./Κόρη, βροντούν τ’ ασήμια σου, το φελλοκάλιγό σου,/Και το χρυσά γιορντάνια σου, θα μας ακούσει ο Χάρος
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
Τι να πρωτογράψει κανείς για τον Δημήτρη Νικολακάκο ή Λιαντίνη, που πήρε το όνομά του  από το χωριό καταγωγής του, τον σύγχρονο φιλόσοφο του 20ου αιώνα, τον  γνήσιο Έλληνα, που με την τελευταία του επιστολή στην Διοτίμα την κόρη του, φαίνεται  ολοκάθαρα, πως τον θάνατό του τον σχεδίαζε χρόνια .

 Η  αυτοχειρία του  ήταν μια ηρωική πράξη προσφοράς  να ανοίξει το δρόμο για την αληθινή Γνώση, σε μια ύστατη προσπάθεια  να αφυπνίσει το πλήθος, την μάζα των προβάτων     -που τρέμουν το θάνατο -,πως  όλη μας η ζωή είναι μια μελέτη Θανάτου, όπως τόνισε και ο Πλάτωνας...
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗΣ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ

Τη Δευτέρα, 1η Ιουνίου 1998, ο Δημήτρης Λιαντίνης έφυγε από το σπίτι του στην Κηφισιά και λίγες ώρες αργότερα επιβιβάστηκε, σύμφωνα με μαρτυρία, σε ένα ταξί στη Σπάρτη με προορισμό το καταφύγιο του Ταϋγέτου.

 Ο οδηγός, ο Κώστας Τσούνης, κατέθεσε στην Αστυνομία με κάθε λεπτομέρεια για τον άγνωστο επιβάτη που του ζήτησε να τον μεταφέρει στον Ταΰγετο.
Από τα στοιχεία που γνωρίζουμε, ο άνθρωπος αυτός ήταν ο τελευταίος που είδε ζωντανό το Λιαντίνη. Λίγες ώρες αργότερα, η σύζυγος του Δημήτρη Λιαντίνη ανακάλυψε πως ο άντρας της είχε εξαφανιστεί.

Στις υποψίες της προστέθηκε και το γράμμα που βρήκε και στο οποίο ο Λιαντίνης ανακοίνωνε πως φεύγει αυτοθέλητα ενώ λίγο παρακάτω έγραφε: "Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο Γαλάζιο διαμάντι."
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<,<,
Έζησα έρημος και ισχυρός.
Λιαντίνης
╔═════════✽
Τη μέρα που θα πέσω* έδωσα εντολή
να στεφανωθούν οι μορφές
Σολωμού στη Ζάκυνθο κ' Λυκούργου
στη Σπάρτη.

* Διγενής: γαμπρός του Δ. Λιαντίνη εκείνη την εποχή.
* Οι μορφές στεφανώθηκαν στις 3/6/1998.

<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
Στον  δάσκαλο...τον φιλόσοφο...τον αναζητητή της αλήθειας....
Στον  δάσκαλό μου...με αγάπη....ακατάπαυστη...
Σοφία Θεοδοσιάδη.
...................................................................................................................................................................

Από τα Κλασικά και τον Μίκυ...στα Ηλεκτρονικά.....

Από νοσταλγούς της παιδικής ηλικίας...γεμάτα περιπέτειες,τα κόμικς..αλλά και τα παραμύθια του παππού και της γιαγιάς ...αντικαταστάθηκαν από ήρωες...που ελέγχονται ,από κομπιούτερς και συνήθως χωρίς πρόσωπο,χωρίς αισθήματα,αδίσταχτους και πολεμοχαρείς...

Τα παραμύθια ήταν ένας μοναδικός τρόπος επικοινωνίας...γιατί μέσα από τις φανταστικές ιστορίες, γινόταν η μεταφορά της παράδοσης.
Στη συνέχεια κυριάρχησαν ο << Μικρός Ήρωας>>και τα  Κλασικά ,όπου ο παράγοντας άνθρωπος ήταν το θέμα του.

Μετά από αυτά ήρθε ο Μίκυ ο Ήρωας του DISNEY,που κυνηγούσε το κοινό και την αδικία...

Σε όλα τα παραπάνω ,υπήρχε συναίσθημα, η επιβράβευση του καλού....
Σήμερα όμως ο φόνος ,γίνεται εύκολα και απλά ,από ηλεκτρονικούς ήρωες ,ρομπότ,χωρίς αίμα και χωρίς συναίσθημα..
Έτσι τα παιδιά ,λαβαίνουν το μήνυμα ,ότι ο φόνος ,είναι κάτι απλό και καθημερινό....

Παιδικές περιπέτειες ,υποβρύχιοι περίπατοι ,εν είδει γελοιογραφιών ,κοντινά φωτογραφικά πλάνα ,απίστευτης ομορφιάς της φύσης...θύμιζαν έντονα ,τον αγώνα των παιδιών ,να κατανοήσουν τον ακατανόητο κόσμο των μεγάλων...

Επαναπροσδιορισμός ,σίγουρα...απαραίτητος...για την ''''ψυχαγωγία'''των παιδιών ,σήμερα...όσο ποτέ άλλοτε....
( Σκέψεις - Σοφία Θεοδοσιάδη )

''Καλή Εβδομάδα !!!

Καλημέρα αγαπητοί μου !!!
Καλή εβδομάδα !!!
Ταξιδέψτε...μέσα από τη δημιουργία....
Τα ταξίδια του νου....τα ακριβότερα ταξίδια...
        η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη...

Η '''Βέργα''' Της Μαγείας...

Αλλά με τις ξόβεργες μπορεί να πιάνεις πουλιά, δεν πιάνεις ποτέ το κελαηδητό τους. Χρειάζεται η άλλη βέργα, της μαγείας, και ποιος μπορεί να την κατασκευάσει αν δεν του ’χει από μιας αρχής δοθεί;
💕💕   Οδυσσέας Ελύτης 💕💕
╔═════════✽
Δώσε...Τα Φτερά.....

Ο αετός δίνει μιά στα αετόπουλα και τα γκρεμίζει από την ασφάλεια της φωλιάς τους και τα αναγκάζει να χρησιμοποιήσουν τα ταλέντα τους και τα φτερά τους για να μάθουν να πετάξουν στα ουράνια, εκεί ψηλά όπου ανήκουν και τους ταιριάζει.

Μέσα τους τα παιδιά μας  έχουν όλα τα όπλα που θα χρειαστούν  για να πετάξουν. Απλώς δεν τα έχουν  βρει  και δεν τα έχουν δουλέψει.  Εμείς οφείλουμε να μην τα αφήσουμε  να σκουριάζουν από την αχρησία στα αμπάρια της ψυχής τους.

 Ας βγούμε από τα δικά μας θέλω ....ας δώσουμε τη μαγεία και το όνειρο στα παιδιά....  κι αυτά θα λάμψουν στην ζωή και θα  χαράξουν το δικό τους δρόμο...όχι αυτόν που εμείς θέλουμε να κινηθούν .
 Θα ζήσουν τη δική τους ζωή ...όχι τη δική μας ...και γι αυτό θα τη σχεδιάσουν μόνα τους...

Κανείς δε μπορεί να διδάξει σε κανέναν....
To να βοηθήσεις όμως να βγάλει κάποιος τον καλύτερο εαυτό του  δεν είναι κάτι που το ζητάς ή το επιβάλλεις...αλλά το εμπνέεις.
Πολλές φορές και με τη δική σου στάση ζωής....

Φίλοι μου αγαπημένοι ...επειδή όλοι έχουμε παιδιά ...και όλοι σχεδόν πέφτουμε στα ίδια λάθη ( από αγάπη...δε λέω )..γι αυτό και μοιράζομαι τις σκέψεις μου μαζί σας....
( Κείμενο Σοφία Θεοδοσιάδη )