Η εξέγερση είναι ατομική - Osho (απόσπασμα ).

"Δεν διδάσκω επανάσταση. Είμαι εντελώς κατά της επανάστασης. Σου λέω ότι η λέξη μου για το μέλλον, καθώς και για εκείνους που είναι αρκετά ευφυείς τώρα στο παρόν, είναι η εξέγερση. Ποια είναι η διαφορά;

"Η εξέγερση αποτελεί ατομική πράξη΄ δεν έχει καμιά σχέση με το πλήθος. Η εξέγερση δεν έχει καμιά σχέση με την πολιτική, την εξουσία, τη βία. Η εξέγερση έχει σχέση με την αλλαγή της συνειδητότητάς σου, με τη σιωπή σου, με την ύπαρξή σου. Πρόκειται για μια πνευματική μεταμόρφωση.

"Και κάθε άτομο που περνά μέσα από την εξέγερση δεν πολεμάει με κάποιον άλλον, πολεμάει μόνο με το δικό του σκοτάδι. Δεν χρειάζονται σπαθιά, δεν χρειάζονται βόμβες. Αυτό που χρειάζεται είναι περισσότερη εγρήγορση, περισσότερη διαλογιστικότητα, περισσότερη αγάπη, περισσότερη προσευχητικότητα, περισσότερη ευγνωμοσύνη. Περιβαλλόμενος με όλες αυτές τις ιδιότητες, γεννιέσαι εκ νέου."

Osho, Satyam Shivam Sundaram: Truth Godliness Beauty, Ομιλία #26

..............................................................................................................

Πως φτιάχνεις το τριαντάφυλλο....?

Μιά μέρα, είπε, οι τσουκνίδες ρώτησαν την τριανταφυλλιά:
 «Κυρα-τριανταφυλλιά, δε μας μαθαίνεις κι εμάς το μυστικό; Πως φτιάχνεις το τριαντάφυλλο;»
Κι η τριανταφυλλιά αποκρίθηκε:
«Πολύ απλό ’ναι το μυστικό μου, αδερφές μου τσουκνίδες· αλάκερο το χειμώνα δουλεύω με υπομονή, μ’ εμπιστοσύνη, με αγάπη το χώμα, κι ένα μονάχα έχω στο νού μου, το τριαντάφυλλο. Με δέρνουν οι βροχές, με συρομαδούν οι ανέμοι, με πλακώνουν τα χιόνια, μα εγώ μονάχα ένα έχω στο νού μου, το τριαντάφυλλο.
Αυτό ’ναι το μυστικό μου, αδερφές μου τσουκνίδες.»


Νίκος Καζαντζάκης, ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ
.............................................................................................................

 


Ο Κρητικός στοχαστής Νίκος Καζαντζάκης αναρωτιέται :
<< Υπάρχει τίποτα αληθινότερο  από την αλήθεια? .>>
Και απαντάει στη συνέχεια  : 
<< Ναι το παραμύθι...Αυτό δίνει νόημα αθάνατο στην εφήμερη αλήθεια >>.

Κανένας παραμυθάς ,μυθοπλάστης ή και δάσκαλος δεν έβγαλαν τυχαία από το νου τους ξαφνικά...ένα παραμύθι, μια παραβολή,μια διδαχή ένα μύθο..
Πάντα ήταν αποτέλεσμα μακρών διεργασιών στο μυαλό τους...αποστάγματα ζωής, που με απλά λόγια δίνονται στον κόσμο για να διδάξουν ,να μας μάθουν να ζούμε σωστά..
Ο Καζαντζάκης εδώ στο μύθο ,στην Αναφορά στον Γκρέκο, χρησιμοποιεί το τριαντάφυλλο, που με τόση υπομονή και επιμονή κυνηγάει το στόχο του...
Αυτό είναι και το νόημα...να μην εγκαταλείπουμε το στόχο,έχοντας στα μάτια μας μπροστά συνεχώς το αποτέλεσμα..

Σκέψεις- Σοφία Θεοδοσιάδη.
........................................................................................................... 

                      Το τριαντάφυλλο - Φλέρη Νταντωνάκη.
.............................................................................................................

Τότε που οι γειτονιές μυρίζανε... γαζία....

Ήρθε και φέτος ,όπως κάθε χρόνο η Άνοιξη και οι δρόμοι εγεμίσαν μυρωδιές...μοσχοβολιές...αρώματα από γαζίες και μιμόζες << μη μου άπτου>>..ακακίες ξεχωριστές αυτές μοναδικές...αρώματα μεθυστικά...ζαλίζουν του άνθρωπου το νου..Μα το δυνατότερο απ' όλα τα αρώματα για εμέ,είναι αυτό της μνήμης μας της παιδικής...που ανήσυχα το νου μου αρωματίζει.
Από παντού ξεχύνεται και σήμερα η μνήμη μου..καθώς το δρόμο με τα σπάρτα για τη θάλασσα κατηφορίζω τραγουδώντας..καθώς μελωδίες απ' το ραδιόφωνο νοσταλγικές...εκεί ..στην αληθινή μας τη ζωή και πάλι μας γυρνούν...μας επιστρέφουν...αγαπώ τις μελωδίες στο ραδιόφωνο...γιατί σε παροτρύνουν να σκεφτείς...

Ατέλειωτο το κίτρινο στα μάτια μου μπροστά...τι ομορφιά και τι συνταίριασμα ,το δρόμο τον στολίσαν...τον αγκάλιασαν και έγειραν ,λες και θελήσανε στο απέραντο γαλάζιο εκεί της θάλασσας να φτάσουνε σιμά..Κι από την άλλη οι πανέμορφες...οι ευαίσθητες αυτές οι ακακίες...οι γαζίες...οι μιμόζες οι αισχυντηλές...έτσι τις ονομάσαν οι ειδήμονες..γιατί είναι ευαίσθητες πολύ και ''ντροπαλές'' και σαν πας το άνθος τους να πιάσεις..ευθύς αυτές το κλείνουν.
Κι έτσι επαρασύρθηκα ξανά και στη γειτονιά μου την παλιά περιπλανήθηκα ξανά...και σήμερα πρωί- πρωί...εκεί που η φύση η κατακίτρινη γύρω μου εμοσχοβολούσε...και ένα χαμόγελο ζεστό...αγωνιζόταν να φυτέψει στα χείλη τα κλειστά..μα νοερά..

Ολάκερος ο δρόμος φυτεμένος από τα χέρια του παπού...από γαζίες ...και ευαίσθητες μιμόζες φυτεμένος...τώρα όλα αλλάξανε και δεν υπάρχει πια...μα πάντα η εικόνα μες στη μνήμη μου ,φωτογραφία ανεξίτηλη,ποζάρει σιγανά...
Κάποιες από τις μνήμες μας μένουνε άσβηστες εκεί...στο άλμπουμ της ψυχής μας...γιατί αυτές συνδέονται συχνά...με κάποια γεγονότα της ζωής ,που τη μνήμη μας χαράξαν...

Είτε αυτός είναι ένας έρωτας ανεκπλήρωτος κάτω από τις γαζίες στο στενό δρομάκι μας της γειτονιάς ή και το ξερίζωμα των δέντρων των υπέροχων αυτών...με άλλα πιο ''μοντέρνα'''και ''μοδάτα''...που πολύ συχνά έχουνε κάποιοι ''ειδήμονες'' σκεφτεί, που την αισθητική των δρόμων...επί χάρτου ζωγραφίζουν..αγνοώντας τα αρώματα που η μνήμη αναζητά...

 Μνήμες οι μυρωδιές μας-Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Μιας πεταλούδας πέταγμα....της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 

Απόγεμα Σαββάτου...Απρίλης ολοφώτεινος...φανήκανε και οι πρώτες πεταλούδες...Μα μια είναι επίμονη πολύ...γαλάζια έχει τα φτερά ...σε ησυχία δε μ' αφήνει, χορό έστησε γύρω μου τρελλό...

 

-Φύγε της λέω ...εμένα οι Άνοιξες με εγέλασαν...κι ας έχεις τα φτερά σου πλουμιστά..... 

-Έλα μου λέει ...μη φοβηθείς...έλα για να σου δείξω εγώ ...μιαν άλλη Άνοιξη...μιαν άλλη Άνοιξη...ακόμα πιο γαλάζια...πιο χρυσή εγώ σου ετοιμάζω...έχεις τη δύναμη να αρνηθείς τις Άνοιξες και στους Χειμώνες να πλανιέσαι ?

 

 -Θάρθω της λέω περίμενε ,τα ροζ μου τα φτερά στους ώμους να κολλήσω...μα κι αν στο τρελλό μας πέταγμα μου ξεκολλήσουν τα φτερά...και στα μισά του δρόμου κάτω θα βρεθώ....έλα κοντά μου και ανάσανε και ρώτα με να δεις ...αν αυτό το σύντομο το πέταγμα το άντεξα εγώ ή αν τα φτερά μου τα ξεκόλλησες εσύ...γιατί εθέλησες μακριά μαζί σου να πετάξω...μα πριν ξεψυχήσω ..σκύψε να σου πω, πως το μέλι που είχα κρυμμένο στην ψυχή βαθιά...δεν πρόλαβες εσύ να το ''ρουφήξεις''.

 

  Λυρικές οι σκέψεις μου..για έναν έρωτα -Σοφία Θεοδοσιάδη.

..........................................................................................................

Το ποδήλατο....

Παίρνω ένα ποδήλατο και φεύγω για τ’ αδύνατο
κρατάω στο χέρι το κλειδί
πιάνω το τιμόνι ο σφυγμός μου δυναμώνει
το έργο κάπου το `χω ξαναδεί

Ήμουν μικρό παιδάκι με καθαρή καρδιά
είχα τ’ όνειρό μου, το ποδήλατό μου
κι όλα έμοιαζαν σωστά
έγινα δεκάξι, κι όλα ήταν εντάξει
είχα μια ζωή μπροστά

Το ποδήλατό μου, ήταν πάντοτε δικό μου
και με πήγαινε πολύ μακριά
μέσα στη Σαχάρα, σαν την πιο βαθιά λαχτάρα
μ’ οδηγούσε πέρα απ’ τη χαρά

Και τώρα στον αγώνα, ξανά απ’ την αρχή
Φόρτσα στο πεντάλι, να `ρθουνε κι οι άλλοι
πάμε για ορθοπεταλιές
τα ποδήλατά μας, όπως τα όνειρά μας
ξέρουν από ανηφοριές
............................................................................................................ 

Στίχοι:  

Άρης Δαβαράκης

Μουσική:  

Χρήστος Νικολόπουλος

1.

Κώστας Μακεδόνας

...........................................................................................................

 ............................................................................................................

Η αίσθηση της μυρωδιάς..της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Κράτησα ένα φουλάρι του αγαπημένου μου...την ταμπακιέρα του ...και δεν την έπλυνα ποτέ ξανά...έτσι τη μυρωδιά απ' το τσιγάρο του ..αυτό το τελευταίο ...με των δαχτύλων του τη μυρωδιά ..νάρχεται και να μου θυμίζει..
Δεν είναι πως εξέχασα..τη μυρωδιά εκείνη τη γνώριμη και τη ζεστή του αρώματος και του κορμιού...σαν μίγμα εκρηκτικό που να θυμάμαι... Κι από την άλλη,εκεί στην άκρη της κρεμάστρας χρόνια τώρα κρεμασμένη...και αμετακίνητη η ρόμπα του πατέρα μου η καρώ...
Έτσι απλά...τη μυρωδιά του για να μου θυμίζει...γιατί φθείρονται οι άνθρωποι...και απομακρύνονται από μας...ταξιδεύουνε σε άλλους γαλαξίες...μα η μυρωδιά τους μένει εδώ στη γη ...και μέσα στην ψυχή μας...Αρνείται η καρδιά και η ψυχή...τις μυρωδιές της να πετάξει...να τις σβήσει. Είναι που έγιναν αναμνήσεις πια αυτές οι μυρωδιές...λες και είναι σε έναν πάπυρο καλά και μέσα μου εκεί...τυλιγμένες προσεχτικά, κρυμμένες ...φυλαγμένες...
Είναι ξεχωριστό του καθενός μας το άρωμα...μπλέκει μαγικά με το άρωμα απ' το δέρμα μας...με το άρωμα του είναι μας και της προσωπικότητάς μας...με το άρωμα των άνθρωπων που αγγίξαν τη ζωή μας...με το άρωμα που σκόρπισαν .. σαν το μπουκαλάκι έσπασε επάνω μας και ''πότισε''' το ρούχο της ψυχής μας...
Είναι κι αυτή η Άνοιξη...που σε ησυχία δεν αφήνει του ανθρώπου το νου και την ψυχή...και βόλτες κόβει συνεχώς ...γύρω- γύρω απ' το μπαούλο με τα αρώματα και με τις μυρωδιές και με τις αναμνήσεις...

Σκέψεις ανάμεικτες με συναισθήματα της
 Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................ 

Πώς οι μυρωδιές «ξυπνούν» αναμνήσεις

Η μυρωδιά της βροχής, του βρεγμένου χώματος και του φρεσκοκομμένου γρασιδιού φέρνουν πολλές αναμνήσεις στους περισσότερους.Ορισμένες μυρωδιές έχουν μεγαλύτερη «δύναμη» από οποιαδήποτε άλλη αίσθηση στο να βοηθούν τους ανθρώπους να ανακαλούν στη μνήμη τους μακρινές αναμνήσεις.

  Νορβηγοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι ανακάλυψαν τη διαδικασία που «κρύβεται» πίσω από το πώς συνδέονται οι αναμνήσεις με κάποιες οσμές.


«Τα σήματα που περνούν από τη μύτη ‘μεταφράζονται’ και συνδέονται με κάποιες αναμνήσεις σε μια ‘ενορχηστρωμένη συμφωνία σημάτων’ μέσα στον εγκέφαλο» αναφέρουν οι ερευνητές.

Κάθε μία από αυτές τις αναμνήσεις συνδέεται με μια «τοποθεσία» στον εσωτερικό χάρτη του εγκεφάλου, σύμφωνα με την έρευνα του Ινστιτούτου Kavli Institute for Systems Neuroscience στο Trondheim της Νορβηγίας.

Οι ερευνητές ισχυρίζονται ότι ο εγκέφαλος συνδέει τις μυρωδιές με αναμνήσεις σε μια διαδικασία κατά την οποία τα νευρωνικά δίκτυα συνδέονται με εγκεφαλικά κύματα με συχνότητα 20-40 Hz.
Για να μάθουν περισσότερα γι’ αυτή τη διαδικασία, οι ερευνητές σχεδίασαν ένα λαβύρινθο για ποντίκια, όπου υπήρχε μία τρύπα στην οποία μπορούσε το ποντίκι να βάλει τη μύτη του. Όταν ακουμπούσε στην τρύπα εκλύονταν δύο διαφορετικές μυρωδιές.

Η μία «έλεγε» στο ποντίκι ότι η τροφή βρισκόταν στο αριστερό κύπελλο πίσω του και η άλλη ότι βρισκόταν στο δεξί κύπελλο.
Μετά από τρεις εβδομάδες εκπαίδευση τα ποντίκια επέλεγαν τη σωστή τρύπα με το φαγητό σε ποσοστό μεγαλύτερο του 85%.

Οι ερευνητές κατέγραφαν επίσης με τη βοήθεια 16 ηλεκτροδίων τι συνέβαινε στον ιππόκαμπο καθώς και σε άλλες περιοχές του ενδορινικού φλοιού των ποντικιών και διαπίστωσαν ότι προέκυψε ένα μοτίβο δραστηριότητας εγκεφαλικών κυμάτων σε αυτούς τους τομείς.

Πηγη: medicalnews.gr

.............................................................................................................

.

Την εικονα σου (Χρωματα κι αρωματα)-ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ

...................................................................................

Το φάσμα μου - Γεώργιος Βιζυηνός.

Το φάσμα μου

Σαν μ’ αρπάχθηκε η χαρά
που εχαιρόμουν μια φορά,
έτσι σε μιαν ώρα,
μες σ'αυτή την χώρα
όλα αλλάξαν τώρα!

Και απο τότε που θρηνώ
το ξανθό και γαλανό
και ουράνιο φως μου,
μετεβλήθη εντός μου
και ο ρυθμός του κόσμου.

Νιοί και νιές που περπατούν
και φαιδρά με χαιρετούν,
η φαιδρότη των θα λείψη
άμα ιδούνε να προκύψη
η ιδική μου θλίψη.

Ως και τα μικρά παιδιά
που έχουν εύθυμη καρδία
κάμνουν πρόσωπο θλιμμένο
σαν με βλέπουν να διαβαίνω
τον ορφανεμένο.

Εις τον πρίνο, στην ελιά
τα γλυκόφωνα πουλιά,
που 'ναι για να κελαηδούνε,
και τον ίσκιο μου να ιδούνε
      σιωπούνε.

Και ο γαλάζιος ουρανός
σαν τον βλέπω, ορφανός
      όψη στρέφει·
φως τα ωραία του νέφη
      δεν τα στέφει.

Και η θάλασσα η πλατιά,
δίχως μάτια, δίχως 'φτιά
όταν νιώση το αργό μου βήμα,
ησυχάζει πια το κύμα,
σαν να κλαίη: Αχ, τι κρίμα!

Στο λιβάδι το βαθύ
η φωνή μου να ακουσθή,
τα φαιδρά τα πεταλούδια
παραιτούνε τα λουλούδια,
      τα τραγούδια!

Και το ρυάκι, που λαλεί
παραμύθια και π' λαλεί,
στην σκιάν μου σαν διαβαίνη,
σιωπά και μένει
      και δεν κρένει.

Και το αγέρι το φαιδρό,
εις το φύλλωμα το αδρό,
      σαν με νιώση,
δεν μπορεί πλέον να δώση
αρωμάδα τόση.

Μον' ο άγριος ο βοριάς
κρύος, μελανής θωριάς,
καβαλάρης πάνω στ'ατι
μου σφυρίζει στ΄αυτί κάτι
      και διατάττει:

Μες στα στήθια η συμφορά
σαν το κύμα πλημμυρά·
σερνώ το βαρύ μου βήμα
      σ' ενα μνήμα!

Τον σταυρό τον αψηλό
αγκαλιά γλυκοφιλώ
το μυριάκρυβο ονομά της,
κι απ' τα χώματα της
η φωνή της η χρυσή
μου φωνάζει “έλα και σύ
δίπλα στο ξανθό παιδί σου
και κοιμήσου!”

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/anthology/476#ixzz45s0ghHAW

..............................................................................................................

Ἀναλυτικὴ Βιογραφία

Ὁ Γεώργιος Βιζυηνὸς γεννήθηκε στὸ χωριὸ Βιζύη ἢ Βιζὼ τῆς Θρᾴκης τὸ 1849. Τὸ πραγματικό του ὄνομα ἦταν Γεώργιος Σύρμας. Ποιητής, πεζογράφος καὶ λόγιος. Τραγικὴ φυσιογνωμία, γεννήθηκε σὲ μία πολὺ φτωχὴ οἰκογένεια, ποὺ τὴν χτύπησε ὁ θάνατος. Ἔμαθε τὰ πρῶτα γράμματα στὸ χωριό του μὲ πολλὲς διακοπές. Σὲ ἡλικία 10 ἐτῶν ἄρχισε ἡ περιπέτεια τῆς ζωῆς του: 


μαθητευόμενος ράφτης στὴν Πόλη, ὕστερα προστατευόμενος ἑνὸς πλούσιου ἔμπορου στὴν Κύπρο, 19-20 ἐτῶν καλογεροπαῖδι, προστατευόμενος τοῦ ἀρχιεπισκόπου Κύπρου Σωφρονίου Β´, 23 ἐτῶν ἱεροσπουδαστὴς στὴ Χάλκη (ὅπου τὸ 1873 δημοσίευσε τὴν πρώτη του ποιητικὴ συλλογή, μὲ τίτλο Ποιητικὰ πρωτόλεια). Τὸ 1874 ἔρχεται γιὰ λίγο στὴν Ἀθήνα ὅπου καὶ θριαμβεύει, βραβευόμενος σὲ δυὸ διαγωνισμούς, ἕναν ποιητικό, μὲ τὴ συλλογή του «Βοσπορίδες αὖρες» καὶ ἕνα θεατρικό, μὲ τὸ ἔργο του «Κόδρος». Κατόπιν τὸ (1875-78) σπουδαστὴς φιλολογίας καὶ φιλοσοφίας στὴ Γερμανία (μὲ ὑποτροφία τοῦ ζάπλουτου Γεωργίου Ζαρίφη). Ἐκεῖ σπούδασε μὲ διάσημους καθηγητές, ὅπως ὁ Λότσε, ὁ Βούντ, ὁ Τσέλερ κ.ἄ. Ἡ διαμονή του στὸ ἐξωτερικὸ συνεχίστηκε, μὲ διακοπές, μέχρι τὸ 1884: τὸ 1881 πῆρε τὸ διδακτορικό του δίπλωμα στὴ Γερμανία, τὸ 1882 ἔμεινε στὸ Παρίσι, ὅπου γνωρίστηκε μὲ τὸν Δημήτριο Βικέλα, τὴν Ἰουλιέτα Λαμπέρ-Ἀντὰμ κ.ἄ. καὶ τὸ 1883 βρέθηκε στὸ Λονδίνο, ὅπου σχετίστηκε μὲ τὸν πρεσβευτὴ Πέτρο Βράιλα Ἀρμένη καὶ δημοσίευσε τὰ μέχρι τότε ποιήματά του μὲ τὸν τίτλο Ἀτθίδες Αὔραι. 


Τὸ 1884 πέθανε ὁ προστάτης του Ζαρίφης καὶ ὑποχρεώθηκε νὰ ἐπιστρέψει στὴν Ἀθήνα, ὅπου μόλις κατόρθωσε νὰ διοριστεῖ καθηγητὴς γυμνασίου. Στὸ μεταξὺ εἶχε γίνει γνωστὸς ὡς λαμπρὸς διηγηματογράφος καὶ δοκιμιογράφος καὶ ἔχει γράψει σχολικὰ βιβλία ψυχολογίας καὶ λογικῆς. Τώρα πιὰ ἦταν προσωπικότητα.
Τὰ ποιήματά του βραβεύτηκαν δυὸ φορὲς σὲ πανεπιστημιακοὺς διαγωνισμοὺς καὶ τὰ διηγήματά του δημοσιεύονταν στὸ ἐγκυρότερο περιοδικό, τὴν Ἑστία.

 Τὸ 1885 ἐξελέγη ὑφηγητὴς τῆς φιλοσοφίας μὲ τὸ ἔργο του Ἡ φιλοσοφία τοῦ καλοῦ παρὰ Πλωτίνῳ. Ἀλλὰ δὲν πρόλαβε νὰ γίνει καθηγητής, καθὼς ἡ μοῖρα τὸν χτύπησε σκληρά. Τὸ 1892 προσβλήθηκε τὸ μυαλό του καὶ κατέληξε στὸ Δρομοκαΐτειο τῆς Ἀθήνας, ὅπου ὕστερα ἀπὸ τέσσερα χρόνια ἐγκλεισμοῦ, πέθανε τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1896, ἀφοῦ μπόρεσε ἀκόμα καὶ μέσ᾿ ἀπὸ τὴ φυλακὴ τοῦ διανοητικοῦ σκότους, νὰ ἐξακοντίσει μερικὲς θαυμάσιες λάμψεις λυρικῶν ἐμπνεύσεων.
Ὁ Βιζυηνὸς είχε μία παιδικὴ ψυχή, γεμάτη νοσταλγία, λυρικὴ διάθεση, ἁβρὴ μελαγχολία, τρυφερότητα καὶ πόνο. 

ΠΗΓΗ: Βικιπαίδεια.

............................................................................................................
<< μετεβλήθη εντός μου
και ο ρυθμός του κόσμου >>

Μια φράση μοναδική...μια φράση επαναλαμβανόμενη στα ενδόψυχα του ανθρώπου...μια φράση εξέλιξης της ανθρώπινης ψυχής ,μπροστά στα γεγονότα και τις καταστάσεις που παρουσιάζονται εμπρός του...στη διαδρομή της ζωής...
Συνέβη και συμβαίνει διαρκώς στον καθένα από μας,σε πολύ δυνατές στιγμές.
 Σκέψεις - Σοφία Θεοδοσιάδη.

............................................................................................................. 

Οι φίλοι της ψυχής μας...της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Περπατάς μοναχικά...κι ας μοιάζει γύρω σου το πλήθος...χιλιάδες να υπάρχουν...τρως τα χαστούκια της ζωής...γιατί δεν μπόρεσες το μάγουλό σου να το προστατέψεις...σαν έφταιγες εσύ ο ίδιος μοναχά...φοβούμενος με το όχι σου ,καρδιές πως θα πληγώσεις...
Και όχι.. δεν εφοβήθηκες ποτέ σου εσύ.. τον απολογισμό σου στο τέλεμα της μέρας να τον κάνεις...δε δείλιασες στα δάχτυλα ενός χεριού ,τους φίλους τους αληθινούς να τους καταμετρήσεις...και δεν εθλίβοσουν που αυτοί ,στα δάχτυλα ενός χεριού σου βγαίναν μετρημένοι...

΄Επεφτες και σε κοίταζαν...σε μάλωναν ...σου έλεγαν αγέρωχη να στέκεις...δεν σου ταιριάζουν , δεν δου πρέπουνε οι κλάψες και τα μοιρολόγια...ελάχιστοι κατάλαβαν και πήραν το κλειδί...την πόρτα της καρδιάς σου να ανοίξουν..μέσα να 'μπουνε εκεί γλυκά..επίσκεψη ανθρώπινης μιας ζεστασιάς...εσένα να σου κάνουν...
Είναι σκληροί οι άνθρωποι...και με έναν δικό τους παράξενο...κι αλλόκοτο τον τρόπο...χαίρονται όταν πέφτεις...και τότε από μέσα τους σκληράδες ξεστομούν...όχι από αγάπη...μα για να νιώσουν οι ίδιοι πιο καλά...ανώτεροι να νιώσουν...

Κι εσύ μετράς ...μετράς...και εις το μέτρημα λιγότερους τους φίλους σου τους βρίσκεις...τους αληθινούς...αυτούς που κατάματα την αλήθεια προσπαθούν ,να σου την καταθέσουν....και της καρδιάς σου τα κλειδιά στο χέρι τους κρατούν...
Πολλές φορές αρνήθηκες.. μέσα σου δεν τους άφησες να σκύψουν ,να κοιτάξουν...μα αυτοί σε αφουγκράστηκαν και έμειναν,δεν τόβαλαν στα πόδια...σε κοίταξαν.. το χέρι τους σε αγκάλιασε και ένιωσες αγάπη πως απλώσαν μέσα σου...δύναμη να την κάνεις...
Και έμειναν εκεί...αυτοί οι λίγοι ,οι λιγοστοί...που φίλοι σου πραγματικοί εγίναν στη ζωή σου...

Το 'νιωσα εγώ ετούτο το συναίσθημα...ελάχιστες φορές...μα νιώθω τυχερή...και το εκράτησα...είναι η δύναμή μου...τις δροσερές τις νύχτες μες στην Άνοιξη...κι ας γύρω σου οι μέρες αρώματα και χρώματα σκορπούν...εμένα πιότερο απ' αυτά '''το άρωμα''' των φίλων μου πάντα με συγκινούσε...

Κράτα τους φίλους σου ''σφιχτά'' βρες έναν τρόπο εκεί μες στην καρδιά...γλυκά να τους χαϊδεύεις...είναι οι δικοί σου οι άνθρωποι...είναι οι άνθρωποί σου...κι ας φαίνεται οξύμωρον πως αυτοί και μοναχά είναι οι συγγενείς σου οι αληθινοί...κι όχι πολλές φορές οι ίδιοι οι αδελφοί σου...
Κείμενο Σοφία - Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................ 

                          Το μέτρημα - Νατάσσα Μποφίλιου.
.............................................................................................................

Απολείπειν ο θεός Αντώνιον.

Βασιζόμενο στο έργο του Ν.Γύzη ''Ψυχή''

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτα ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες με φωνές-
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου 
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου 
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος
αποχαιρέτα την, την  Αλεξάνδρεια  που φεύγει.
Προπάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχτείς.
Σαν έτοιμος από καιρό,σαν θαρραλέος
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την , την Αλεξάνδρεια που χάνεις.
Κ.Π.Καβάφης.

( από τα ποιήματα 1897- 1933, Ίκαρος 1984 )
...........................................................................................................

 Η ''Αλεξάνδρεια'' του καθενός...

Ζωγράφος: Amanda Klark

Mια αποδοχή , δίχως αυταπάτες των γεγονότων, που συμβαίνουν στην προσωπική μας τη ζωή, είτε προέρχονται από τις δικές μας ελλειπείς επιλογές, είτε προκαλούνται από άνωθεν κινούντων τα νήματα , βοηθά στην ψύχραιμη αντιμετώπισή τους και ρεαλιστικά μας οδηγεί στη λύση και στη λύτρωση συγχρόνως.
  Διδακτικό το ποίημα του Καβάφη που με τη φιλοσοφική του θεωρία, μας καθίζει απέναντι στο ρεαλισμό...
Η ''Αλεξάνδρεια''του καθενός, είναι η ίδια η ζωή μας, που αργά ή γρήγορα φτάνει σε κομβικό σημείο , που ιδέες και όνειρα και προσωπικότητες, γκρεμίζονται μέσα μας και καλούμαστε να ανακαλύψουμε αν αντέχουμε ρεαλιστικά και με ηρωισμό, μετά την εσωτερική μας ήττα να συνεχίσουμε ...
Είναι μακρύ και δύσκολο το ''ταξίδι ''της ζωής..

Σκέψεις για το ποίημα του Καβάφη : της Σοφίας Θεοδοσιάδη
..........................................................................................................

άνθρωποι με την αύρα της ψυχής τους....

Έτσι αναπάντεχα..κι εκεί που νόμιζες πως έχεις στρώσει τη ζωή σου , πως έμαθες αρκετά...πως περιβάλλεσαι από ανθρώπους ...που σου φαίνονται αρκετοί...πως τάχατες το μέσα σου ησύχασε...νάσου και έρχονται στη ζωή σου εμπροστά άνθρωποι ..που με την αύρα τους , μια θέση εκεί ξεχωριστή , έχουν κλέψει στην καρδιά σου.Μπαίνουν μες στην ψυχή σου χωρίς πρόγραμμα,χωρίς σχέδιο,φωλιάζουν μέσα σου και δεν βγαίνουν από κει ,ποτέ ξανά.Αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που τις χορδές σου άγγιξε και μένεις πάντα με την απορία σου αυτή...

Είναι ίσως ξεχωριστοί για σένα φίλοι της καρδιάς...είναι αυτό.. που χρόνια τώρα ασυνείδητα  ,που προσπαθούσες να αγγίξεις.
Δεν ξέρω αν στη ζωή ελκύουμε μόνοι μας την αγάπη και την αλήθεια, ούτε και ξέρω  αν μερικούς ανθρώπους τους φέρνει η ζωή στα μάτια μας μπροστά...για κάποιο λόγο ...για να '''υπηρετήσουν'''...και να γεμίσουν με τον '''ίσκιο''' τους, κενά ψυχής, που χρόνια εκείνη λαχταρούσε.
Όπως κι αν η ζωή.. τους δρόμους τους παράλληλους αποφάσισε από μόνη της το ακατόρθωτο να κάνει...κόντρα στους νόμους των μαθηματικών και στις θεωρίες ...τους δρόμους να τους κάνει τεμνόμενοι να γίνουν...ένα είναι βέβαιο...πως οι θεωρίες παρακάμπτονται συχνά...και αιτία είναι η ίδια η ζωή...που ασταμάτητα και με ροή...τα δεδομένα ανατρέπει...προχωρεί...καινούργιες θεωρίες και συναισθήματα άγνωρα γεννά...αυτό είναι το απρόσμενο...αυτή είναι η εξέλιξη ...στις σχέσεις των ανθρώπων...και όλοι μα όλοι είναι χρήσιμοι στην '''ταχτοποιημένη''' μας ζωή.
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................