Το κοριτσάκι με τις κοτσίδες μέσα μου.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Αχ !! αυτό το μικρό κορίτσι μέσα μου...αχ! μια τόσο δα μικρούλα κι έμαθε από τόση δα ...το μάτι να μου κλείνει...Ατίθαση και πονηρούλα και γλυκειά...όλο ζητούσε και ζητούσε...μέσα στην σκανταλιά και στα πειράγματα του νου.. ήτανε το μυαλό της...Η μάνα μου με μάλωνε...να μην το σκάω μούλεγε μαζί με τα αγόρια...και στα ποτάμια του χωριού...στα βάτα εκεί που ήτανε κρυμμένα τα βατράχια να μην κλωθοφέρνω...και βόλτες να μην κόβω στις ρεματιές ...στις λάσπες να μη σέρνομαι...κορίτσι πράμα εγώ...μα έκανα πως δεν άκουγα.. κάθε φορά που μου το θύμιζε...

Γιατί εγώ τα αγόρια από μικρή δεν τα φοβόμουνα...ήταν η πιο όμορφη και η πιο καλή μου η παρέα...γιατί αυτά τολμάγαν περισσότερο...τη φύση και τους θησαυρούς των ποταμιών ...των πλατανιών με τα χρυσά τα φύλλα τους τα κατακόκκινα που εικόνες μας γεννούσαν...εκεί ετρέχαμε ολημερίς...παρέα με το κουαξ-κουαξ των βατραχιών...τις λυρικές τις μελωδιές των αηδονιών..''συμφωνική ορχήστρα ''αυτή μοναδική...ξεχωριστή...τα πρωινά μου τα περνούσα...κι έτρεχα πάντα να τη συναντώ ....

Μου άρεσε πολύ που ''αγοροκόριτσο '''με λέγανε...κι ούτε που με 'νοιαζε...κι ούτε που ελυπόμουν για τους χαραχτηρισμούς ...που ενόμιζαν οι γύρω μου ανοήτως και αναχρονιστικώς..πως την τρυφερότητα του κοριτσιού ..που έπρεπε ταμπέλα να την κουβαλώ...αυτά τα λόγια τους ,μου την εκλέβαν...μου την αφαιρούσαν..γιατί ο Λάκης ...το πιο όμορφο και ήσυχο αγόρι του χωριού...που τρελλοκοτσιδού με φώναζε...με' κανε με τα ραβασάκια του ...βασίλισσα να νιώθω...

Μην τις ξεπλέξεις μούλεγε τις κόκκινες κοτσίδες σου...μ' αρέσουν μου μοσχοβολούν.. που ο αγέρας τις χτυπά και στο πρόσωπό μου ανεμίζουν...Ήταν αγόρι και ελέγανε πως είναι άγριοι πολύ οι άντρες και τ' αγόρια...μα εγώ ποτέ μου δεν τους πίστεψα και εκατάλαβα '''ψυχούλες'' ήταν σαν κι εμάς και όχι  σαν όλες βέβαια κι ας λέγονται γυναίκες...τάχαμου πως είναι τρυφερές...εγώ τα παραμύθια αυτά ποτέ μου δεν τα ''μάσησα''...

Γιατί ''σκυλίτσα'' κακιωμένη εσύ σαν γεννηθείς...ψάχνεις να ρίξεις την αγριεμένη σου ψυχή...επάνω εις τα αγόρια... Πάλι κι απόψε εκεί ξανά περιπλανήθηκα...στο εκκλησάκι το μικρό του όμορφου χωριού μου..Μορφές και πρόσωπα που κράτησε εκείνο το μικρό παιδί μες στην ψυχή...να ξαναδώ προσπάθησα...τις λέξεις τους και τις μορφές να συγκρατήσω...Δε θέλω να τις χάσω τις εικόνες του ''μικρού'' μου του παιδιού...εκείνου που κατοίκησε απλά και σταθερά...βαθιά μες στην καρδιά μου...εκείνο που μου υποσχέθηκε,πως θα τα καταφέρω στη ζωή...πως θα γνωρίσω και θα αγαπήσω τους ανθρώπους...

Πόσα πράγματα δεν έμαθα από την παιδική αυτή.. την ελεύθερη μες στο χωριό ... την παιδική μου ηλικία..μαθήματα άπειρα τάχα εγώ δεν πήρα!!!...καθώς εχοροπήδαγα στους κάμπους της πατρίδας μου ανέμελη...μικρό κορίτσι εγώ...Μεγάλωσα ...τα χρόνια κύλησαν γοργά...τις έκοψα τις κοτσίδες μου...μοντέρνα για να γίνω...μα το κοριτσάκι εκείνο το παλιομοδίτικο δεν 'επαψε ποτέ.. το μάτι να μου κλείνει...Όχι δεν είμαι ουτοπική και υπερφίαλη που το ''παιδάκι '' αυτό.. προσπαθώ να το κρατήσω ακόμα  ζωντανό...Μ' αρέσει κάθε που συνθλίβομαι...εκεί στους πίνακες που εζωγράφισα μικρή μέσα στο νου μου...εκεί ξανά ..στην κολυμβήθρα να βουτώ...και με καινούριες τις κηρομπογιές που φύλαξα...άλλους καινούργιους πίνακες..απ' την αρχή να ζωγραφίζω...

 Το κοριτσάκι με τις κοτσίδες μέσα μου.. - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................ 

Άλκηστις Πρωτοψάλτη - ΜΩΡΟ

      

 

Στίχοι

Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια
έχει κρυφτεί στο σώμα μου
τρώει μπογιές, καρδιές, φωτιές, χιόνια
και την κολόνια μου

Μέρα νύχτα κλαίει
δε με θες μου λέει
τρέχει στην μπανιέρα γυμνό
λούζει τα μαλλιά μου
πλένει τα φιλιά μου
βγάζει απ’ την ψυχή μου καπνό

Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια
έχει κλειδιά απ’ το σπίτι μου
κάνει ζημιές, βρωμιές, χαρές, ψώνια
κάτω απ’ τη μύτη μου

Χρόνια μ’ αρρωσταίνει
χρόνια μου γελά
μου 'χες πει θα ζούμε καλά
μούρη μου σπασμένη
ρούχα μου απαλά
σου 'χα πει θα ζούμε καλά

Ένα μωρό μωρό παιδί φως μου
για να με δεις το χτένισα
κι αν μ’ αγαπάς
καιρό καιρό δώσ’ μου
δώρο στο γέννησα

Χρόνια ερωτευμένο
παραμυθιασμένο
μ’ ένα μυαλουδάκι γερό
που όταν λέει πεθαίνω
τρέχω του μαθαίνω
τι θα πει μωρό μου
Μπορώ

     Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη
.................................................................................................................................................................

Τοξικοί..θυμωμένοι..ασυγκρότητοι άνθρωποι - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Φωνή για τη φωνή...θυμός για το θυμό...διαπίστωση για τη διαπίστωση και ουσία μηδενική.Άνθρωποι ασυγκρότητοι...χωρίς ιδέες,χωρίς προτάσεις ,από τα πιο απλά και καθημερινά,μέχρι τα μεγαλύτερα ,τα δύσκολα και τα καθοριστικά.Κραυγές άναρθρες..εντεύθεν και εκείθεν σκορπισμένες καθημερινά...''μαγκιές'' φτηνές του ποδαριού,νταηλίκια ανούσια της μιας μόνο δεκάρας.Στηριγμένοι και βασισμένοι αποκλειστικά στο θυμό και στο  θυμικό τους μοναχά..έμπλεοι παθών ,μικρότητας ,ζηλοφθονίας, ''αρπαχτικά'' της λάμψης αλλονών...''τοξικοί άνθρωποι''.

Δεν σου προσθέτουν ...σου αφαιρούν..αν τους το επιτρέψεις αφελώς ,στη σκέψη σου να μπούν και να θρονιάσουν ,ανοήτως και από πανικό ή και από πλάνη εσύ βεβαίως..Τρέχουν ξοπίσω σου,κρυμμένοι και σκεπασμένοι με το μανδύα καλά κουκουλωμένοι ..της ''φιλίας''..λυκοφιλίας ήθελα να πω...με απώτερο σκοπό το ''ίδιον το όφελος''.Ανούσιοι με άδεια τη φαρέτρα τους...αγωνιούν επιφανειακά..ανοργάνωτοι...ασυγκρότητοι μέσα τους και έξω...στο άγγιγμα των αληθινών προβλημάτων...ανίκανοι να κοινωνήσουν της δικής τους ''της μετάλλαξης''.Χαμένοι πάντοτε στη δική τους..τη ''μικρή'' προσωπική ανελευθερία σκορπούν το μαύρο τους μελάνι ωσάν ''σουπιές''για να θολώσουν τα νερά.Μα το μελάνι πάντα απορροφάται ''και διαλύεται από τις θάλασσες και πάντα οι θάλασσες οι ανοιχτές γαλάζιες παραμένουν.
Από μικρό παιδί μαθαίνεις πρώτα απ' όλα πως να λύνεις και να δένεις τα κορδόνια σου μονάχος σου ..και δεν κλαψουρίζεις συνεχώς,γιατί σου αγοράσανε παπούτσια με κορδόνια.

Μιλούν επί παντός επιστητού...είναι όλοι τους πολύ τρανά ''πολιτικά κεφάλια''...Ούτε που άκουσαν θαρρείς ποτέ.. πως η καθημερινότητα παράγει την πολιτική και η άποψη και οι προτάσεις,οι λύσεις ,οι επιλογές και οι επιλογές των διοικούντων σου ...οι επιλογές στα πρόσωπα που δίνεις το τιμόνι...Όλα τα άλλα είναι λόγια της πεντάρας εκ του περισσού και ασύστολα τριγύρω μας σκορπούν αέρια τοξικά...και είμαι σχεδόν και βέβαιη πως ο ''ξερολισμός '''τους οδηγεί...και όφελος προσωπικό πως επιδιώκουν για να έχουν...άνθρωποι ''τοξικοί''  και επειγόντως από εσέ '''αποφευκταίοι !!!
 Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................
.

      Χρόνια σαν τριαντάφυλλα - Μάνος Ελευθερίου- Κραουνάκης.
............................................................................................................. 

Το ίδιο τροπάριο - Γιάννης Ρίτσος.

Έτσι είναι βρε παιδί μου.Τα γεγονότα ,τα πράγματα, τα ζεις ,τα βλέπεις, αντιδράς σ' αυτά με αισθήματα, ιδέες,εντυπώσεις, επιλογές,κρίσεις (και πάντα με τη θέλησή σου σε εγρήγορση). Ύστερα διυλίζονται στη μνήμη και μπορείς κουτσά στραβά να τ' αναπολείς, να τα χρησιμοποιείς ή και να τα μετασχηματίζεις ανάλογα με τις ανάγκες σου.
Τα όνειρα όμως?

'Ω, αυτά σε βρίσκουν πάντοτε ανέτοιμο, με ανύπαρκτη τη θέλησή σου ,σε βρίσκουν θαυμαστικά έκπληχτον,σε παίρνουν,σε ηγεμονεύουν,ανυπεράσπιστο και ταυτόχρονα συμμέτοχο και συνένοχο, σε μαγεύουν, σε τρομάζουν,ρευστά, φευγαλέα, αιφνιδιαστικά, ωστόσο πιο ολοκληρωμένα και πραγματικά από κάθε πραγματικότητα,ολοκάθαρα,ευμετάβολα,τάχιστα,απέραντα, απίθανα, έχεις φτερά, πετάς, πέφτεις, πετάς πάλι χωρίς φτερά, πέφτουν τα δόντια σου όλα μες στο στόμα σου, τα μασάς,είναι πολύ νόστιμα, άσπρα κουφέτα γάμου,έχουν στη μέση ένα μύγδαλο καθαρισμένο,τα δόντια σου τώρα είναι στη θέση τους, πιο αστραφτερά, τα βλέπεις, όχι στον καθρέφτη,στο ίδιο σου το πρόσωπο,απέναντί σου,είσαι το μωρό της Ελπινίκης, ο έφηβος των Αντικυθήρων, ο Αχιλλέας, ο Έκτορας, η Εκάβη, η θεια- Καλή με τη ρόκα της και τ' αδράχτι της, η σαύρα που χώθηκε στην τρύπα κι εσύ που κοιτάζεις τη σαύρα με το μονό μάτι του Πολύφημου - τι έξοχα όλα,κατορθωτά, πειστικότατα πίσω απ' τα κλεισμένα σου βλέφαρα, και πέφτει ένα άστρο στο χέρι σου,το δαγκώνεις να βεβαιωθείς πως είναι χρυσή λίρα για ν' αγοράσεις πέδιλα με δυο πλαϊνά φτεράκια σαν του Ερμή ακριβώς, αυτά που είδες στη βιτρίνα της γωνίας στο κατάστημα του Σβούρα που είναι το ίδιο ταυτόχρονα στον Περαία, στη Μονοβάσια, στα Χανιά, στο Καρλόβασι- πειστικότατα..

και να, μόλις ανοίξεις τα μάτια σου εξαφανίζονται, αέρας άπιαστος,ανεπανάληπτος, αμνημόνευτος...πασκίζεις να θυμηθείς, ν' αναπλάσεις...τίποτα..μονάχα πότε -πότε κάτι ξεφτίδια ,κάτι στιγμιότυπα ασύνδετα, και σπάνια ένα ολόκληρο όνειρο,θαμβωτικό, με όλη τη φανταστικά αφάνταστη ασυναρτησία του και γοητεία του, μόνο που δε θυμάσαι πια αν ήταν έγχρωμο ή ασπρόμαυρο....

Απόσπασμα από το βιβλίο <<  Ίσως νάναι κι έτσι >> - 
Γιάννης Ρίτσος.
Επιμέλεια κειμένου- Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

                                      Μια πίστα από φώσφορο - Χάρις Αλεξίου

Αν ήτανε το έδαφός σου πρόσφορο
θα σου `φτιαχνα μια πίστα από φώσφορο
με δώδεκα διαδρόμους
δώδεκα τρόμους
με βύσματα κι εντάσεις φορητές
με πείσματα κι αεροπειρατές

αν ήτανε η αγκαλιά σου όαση
θα σου `φερνα δισκάκια για ακρόαση
στο λίκνισμα της άμμου
στάλα η καρδιά μου
κι η διψασμένη μου ψυχή στρατός
και πάνω της ζωής ο αετός

Όνειρα όνειρα
φλόγες μακρινές μου
Του φευγιού μου όνειρα
κι άγνωστες φωνές μου

Κοιμήσου εσύ κι εγώ θα ονειρεύομαι
σαν ήσυχος θεός θα εκπορεύομαι
απ’τ’άσπρο σου το χιόνι
δίχως σεντόνι
στα νύχια του κακού τη νύχτα αυτή
κι ο θάνατος λυπάται να κρυφτεί

Στίχοι:  

Λίνα Νικολακοπούλου

Μουσική:  

Θάνος Μικρούτσικος

1.

Χαρούλα Αλεξίου

......................................................................................................................................

Για σένα φίλε μου !!!

 Τα γιασεμιά τα μάζεψα πολύ πρωί...με τη δροσιά...νάρθω στην πόρτα σου μπροστά...σαν νάν' ξανά Πρωτομαγιά...στην πόρτα σου εκεί να τα κρεμάσω...κι απ' τη μοσχοβολιά τους να ξυπνήσεις και να δεις...πως μια φίλη σου από μακριά κι απ' τα παλιά...κατάλαβε πως τα αρώματα τα αυθεντικά εσένα σου αρέσουν...Δέξου τα ...είναι ίσως ταπεινά...δεν είναι ''ανθοδέσμη'' από ανθοπωλείο αγορασμένα...μα είναι μπουκέτο αυτά ξεχωριστό..από τον κήπο της ψυχής μου..γιασεμιά..ένα - ένα μαζεμένα...ολόδροσα...μεθυστικά...

Χρόνια πολλά ...χρόνια καλά...χρόνια γεμάτα από μικρές -μικρές στιγμές...που το άρωμα του γιασεμιού νάρχονται και να σου θυμίζουν...

η φίλη σου Σοφία...
............................................................................................................

Πάει κι αυτή η Πρωτομαγιά - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Το κυνήγι μαγισσών ποτέ κανέναν δεν ωφέλησε...συχνά και  εδηλητηρίασε την καθημερινότητά μας, που ίσως προσπαθώντας ομορφότερη στα μάτια μας να φάνταζε...Σήμερα είναι Πρωτομαγιά...γιορτή της φύσης και της Άνοιξης...και των εργατών παγκοσμίως το ξεσήκωμα...απέναντι στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο...της καταπάτησης της ανθρωπιάς...και της ελευθερίας του ατόμου...της καταπίεσης ,που τη ζωή του να μη μπορεί να οδηγεί και να πορεύεται αξιοπρεπώς και με λιγάκι ευτυχία...Δεν θα γκρινιάξω σήμερα καθόλου εγώ...έτσι κι αλλιώς από τη φύση μου αισιόδοξη δηλώνω και τις πληγές στα γόνατα ξέρω να τις γιατρεύω...

Πέρασε και η μέρα η σημερινή...κι ας ήταν βροχερή...μες στις καρδιές μας την ελπίδα φύτεψε ξανά ...Μη θλίβεσθε αν το στεφάνι που εφτιάξατε...είναι από απλά υλικά...γιατί η ίδια η ζωή είναι απλή...μας γνέφει και απλόχερα τις μυρωδιές της μας σκορπά...έτσι απλά...βγείτε στα πεζοδρόμια...είναι γεμάτα δέντρα ανθισμένα...γαζίες μυρωδάτες ...νεραντζιές...πορτοκαλιές και λεμονιές...τη μύτη τ' άνθια τους σου τρυπάνε...

Δεν προβληματίστηκα καθόλου σήμερα εγώ...Γαζίες μοσχοβολητές και κατακίτρινες..που ήλιο φωτεινό θυμίζουν.. απ' το δικό μου πεζοδρόμιο και μαργαρίτες κίτρινες και κατάλευκες ...από την αλάνα του σπιτιού μου...μου φτιάξανε στεφάνι πλουμιστό...την πόρτα μου και φέτος μου στολίσανε...έτσι για το καλό...για τύχη...για την Άνοιξη...να σπάσει το ''κακό'''...και μια πορεία ολόδροση καινούρια να μου κάνει.. ένα ποδαρικό...τις μυρωδιές στην οικογενειά μου να σκορπίσει...
Και του χρόνου φίλοι μου αγαπητοί κι αγαπημένοι !!!

 Πάει κι αυτή η Πρωτομαγιά - Σοφία Θεοδοσιάδη. 
.............................................................................................................

                    Άνοιξε το παράθυρο - Αντώνης Καλογιάννης.

..............................................................................................................

Η Πρωτομαγιά στη Θράκη μου - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Μνήμες μου ανεξίτηλες...Πρωτομαγιάς στον τόπο μου ...εκεί ψηλά στην καταπράσινη την Θράκη με τους κάμπους της...Πρωί πρωί με τη δροσιά...η μάνα μου μαζί με μας.. τα τρία τα κορίτσια της...στολίδια του σπιτιού της πάντα εμάς μας έλεγε...πρωί πρωί στα κατακόκκινα από τις παπαρούνες τα λιβάδια...μέσα στα καταπράσινα τριφύλλια...εκεί εξεχυνόμασταν ...λουλούδια να μαζέψουμε...στην πόρτα μας μας έλεγε...την Άνοιξη...την ''ευλογία'' της να φέρουμε ...μπροστά στο σπιτικό μας...Μα η μάνα μας πάντα έφευγε μονάχη της και ένα κλαρί από την καρυδιά...στην άκρη εκεί του χωραφιού...ένα κλαρί ολόδροσο έκοβε...γιατί μες στο μπουκέτο με τα λούλουδα ...ήτανε λέει το γούρι του σπιτιού...Κι εμείς την επιστεύαμε...και πάντοτε της λέγαμε...και μέσα στο στεφάνι το ''Μαγιάτικο'' τα φύλλα αυτά της καρυδιάς τα γούρικα...να πλέκει ανάμεσα εκεί...το τυχερό μας να προσμένουμε...γιατί η Άνοιξη κι ο Μάης ελπίδες μας γεννούσαν... Κι έπειτα εγυρνούσαμε στο σπίτι μας...κι η μάνα μας...όλους με το κλαρί...στο μέτωπο τους άγγιζε...και τη δροσιά ...την τύχη μας του καθενός.. ευχότανε να  φέρει..

Πριν ακόμη όμως η εργατική κίνηση κάνει την Πρωτομαγιά σύμβολο κοινωνικών αγώνων, ο Θρακικός λαός τη γιόρταζε σαν νικητή του καλοκαιριού κατά του χειμώνα. Ο μήνας αυτός των λουλουδιών γεννά στις ψυχές των ανθρώπων πάρα πολλές δεισιδαιμονίες. Πιστεύουν οι απλοϊκοί χωρικοί, πως είναι μήνας που πιάνουν τα μάγια και οι μάγισσες, τη νύχτα της Πρωτομαγιάς, μπορούν να τους κλέψουν την εσοδεία, όπως π.χ. το γάλα των ζώων τους.
κ.λ.π.( πηροφορίες-του κ. Άγγελου Σιδηρόπουλου- Προέδρου του Συλλόγου Ανατολικοθρακών).

Κατά τον Ν. Πολίτη η δεισιδαιμονία αυτή υπάρχει σε όλους τους Ευρωπαϊκούς λαούς και εξηγείται από την λατρεία των αρχαίων Ρωμαίων οι οποίοι αυτόν τον μήνα γιόρταζαν τα Λεμούρια προς τιμήν των "καταχθονίων δαιμόνων". Αυτός ήταν και ο λόγος που οι μέρες αυτές θεωρούνταν "αποφράδες"

Με το χάραμα της Πρωτομαγιάς οι Θρακιώτες συνήθιζαν να βγαίνουν στα χωράφια, να κυλιούνται μέσα στα σπαρτά και οι γυναίκες μάζευαν δροσιά πάνω από τα στάχυα, την έβαζαν στο στόμα τους ή έπλεναν με αυτήν το πρόσωπό τους. κάτι που συνηθίζεται ως τις μέρες μας. 

Φυσικά έκοβαν λουλούδια, με τα οποία έφτιαχναν στεφάνια και τα κρεμούσαν στην εξώπορτα, ενώ με πρασινάδες σχημάτιζαν το σημείο του Σταυρού για να κρατήσουν έξω το κακό.
Το πρωτομαγιάτικο στεφάνι είναι, σχεδόν, το μοναδικό έθιμο που εξακολουθεί να μας συνδέει με την παραδοσιακή Πρωτομαγιά, μια γιορτή της άνοιξης και της φύσης με πανάρχαιες ρίζες, πλούσια σε εκδηλώσεις σε παλαιότερες εποχές.
Οι αρχαίοι Έλληνες, ως φλογεροί φυσιολάτρες, γιόρταζαν το άνοιγμα των λουλουδιών και το φτάσιμο της άνοιξης. Από τα αρχαιότερα χρόνια του πολιτισμού τους, που έφθασε στην Ελλάδα από τη Θράκη το ρόδο, μαζί με τις Ορφικές διδασκαλίες, το άνθος αυτό έγινε σύμβολο και υμνήθηκε ως η νύμφη των ανθέων. Ο Aνακρέων ύμνησε έτσι το άνθος αυτό του Mαγιού:


«Pόδον, άνθος των ερώτων
αναμίξωμεν τω Bάκχω
ρόδον, ω+ ωραίον άνθος
ενθέντες τοις κροτάφοις
ευθυμήσωμεν εν τούτοις».


Σήμερα για τους περισσότερους δεν αποτελεί ίσως τίποτα περισσότερο από μια όμορφη σύνθεση λουλουδιών, χωρίς να παραπέμπει σε συσχετισμούς, σύμφωνα με τους οποίους «χαρίζει» στους ενοίκους ενός σπιτιού υγεία, καλή τύχη, ειρήνη, ευτυχία και ευφορία. Σίγουρα, όμως, η κατασκευή του προσφέρει χαρά σε μικρούς και μεγάλους.  

Στη Θράκη μας όταν ο ήλιος ανέβαινε αρκετά στον ουρανό άρχιζε πλέον η ομαδική έξοδος προς τα χωράφια. Πρώτα ‘έκαναν  την αρχή τα παλικάρια με τις νιές. Στεφανωμένοι με τα όμορφα λουλούδια της Θρακικής γης ξεκινούσαν να απολαύσουν την υπέροχη φύση και η γη τους καλοδεχότανε  πάνω στο καταπράσινο χαλί της.

Σαν κόντευε μεσημέρι όλα ήταν έτοιμα. Τα ψητά μοσχοβολούσαν πάνω στη σούβλα και το φημισμένο θρακιώτικο κρασί είχε ήδη ανάψει τα αίματα. Σε λίγο οι πλαγιές και τα λαγκάδια αντηχούσαν από τα υπέροχα δημοτικά τραγούδια της περιοχής.

" Τώρα Μάης, Τώρα Θερ'στής, Τώρα το καλοκαίρι
Τώρα π' ανθίζουν τα βουνά, π' ανθίζουνε οι κάμποι
θα βγουν τα πρόβατα μ' αρνιά, θα 'ρθή το καλοκαίρι" 

.  Ω!!! μνήμες μου της Θράκης μου ...της μάνας μου...που όμορφη ήταν τότε νια...μα τώρα έγειρε και το θάνατο προσμένει εκεί καρτερικά...Πόσο στ' αλήθεια θλίβομαι ...που εκείνο το ''κορίτσι '' η μάνα μου...μας έμαθε να προσμένουμε...και μέσα από ένα μονάχα κλαράκι καρυδιάς...ελπίδα να σκορπά...Ας είναι ...τώρα εμείς θυμόμαστε...κι αυτή αναπολεί...κι έτσι με γεμάτες τις ψυχές...τα μάτια μας...γεμάτα πια πορεύονται...κάθε Πρωτομαγιά !!!

Η Πρωτομαγιά στη Θράκη μου - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

....................................................................................................................................................................

O Mάης, May, παιδικό τραγούδι...

...................................................................................................................................................................

Μάης ήταν που γεννήθηκες..μια συνεχής γιορτή μητέρας... (στο Γιάννη μου ).

 Ήτανε πάλι Άνοιξη...Μάης ο μήνας ...δροσερός...γεμάτος άνθια φορτωμένος...ωσάν και χτες μου φαίνονταν πως ήτανε...ωσάν και νάταν τώρα δα...
 Κι εγώ που σε περίμενα τόσους...εννέα μήνες,απ' το ταξίδι μέσα μου να βγείς και νάρθεις...τούτο εδώ το πρωϊνό στις 8 ήταν του Μάη...όλα μου μοιάζανε αλλιώτικα...Ψιλόβρεχε...κάτι σταγόνες όμορφες στο σώμα μου ένιωσα και με βιασύνη μου εμήνυσες,πως έρχεσαι...πως φτάνεις...

Συνεπαρμένη από τον ερχομό σου εγώ και τις μοσχοβολιές της Άνοιξης, καθώς  Μάης ήταν μήνας...σαν σήμερα λεβέντη μου...ολάνθιστος...ρόδα και γιασεμιά και πασχαλιές ο κήπος μας γεμάτος...ήταν μου είπε ο γιατρός η μέρα..  που περίμενα τα μάτια σου να δω..Θα 'ρχόσουνα στον κόσμο τούτο της ζωής και στο δικό μου κόσμο...κι ούτε που το φαντάσθηκα πως από νωρίς, που ήτανε πρωί - πρωί και στις 8 του Μάη...πως μια άλλη γυναίκα θα γινόμουνα ...μαζί με το δικό σου κλάμα...μια άλλη ...καινούρια από την αρχή, τα σχέδιά μου και τα πλάνα μου ,απ' την αρχή να σχεδιάσω...
Κι ήρθες !!!
Με τα μελιά τα μάτια σου με κοίταξες και το μικρό σου το χεράκι κοίταξα...σαν παραμύθι μου φαινότανε ετούτο το χεράκι...που στον καρπό του φόραγε.. ένα τόσο δα μικρούλι βραχιολάκι...μη τύχει και μου μπερδευτείς , κι εγώ δε σε γνωρίσω...
Αστέρι λαμπερό μου φάνηκες και τώρα είσαι άντρας....
Πως πέρασαν τα χρόνια και ξημέρωσε γοργά-γοργά...ήλιος εστάθηκες θαρρείς εκεί ψηλά...το φως σου γύρω να σκορπάς και να φωτίζεις...
Τι χρώματα ...τι μουσικές εσκόρπισες τριγύρω μας...με τα χρυσά σου τα χεράκια...τι χρώματα ...τι μουσικές...με την ευαισθησία σου...και το ταμπεραμέντο σου να ισορροπείς τις μουσικές ...με την αληθινή σου τη ζωή και να τις μετατρέπεις δημιουργικά και έξυπνα...μονότονα να μην φαίνονται .. τα καθημερινά...

  Έχεις γενέθλια σήμερα και θαρρώ , πως και εγώ έχω μαζί σου...κάθε χρόνο ετούτη τη μέρα του Μαγιού...για σένα τα καλύτερα να εύχομαι ,να προχωράς μες στη ζωή , όπως εσύ εδιάλεξες ...κι εγώ συνοδοιπόρος κι αρωγός στις σκέψεις σου ,που επέλεξες για τη δική σου τη ζωή εσύ και μόνο εσύ... μονάχος...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ακριβέ μου Γιάννη !!!
Χρόνια καλά...και ροδογέμιστα ...χρόνια σοφά...μεστά ...γεμάτα από ανάσες και στιγμές.. ονειροταξιδεμένες !!!!

Η μάνα σου - Σοφία Θεοδοσιάδη.
 ........................................................................................................... 

Σ' ευχαριστώ κι εσένανε μητέρα μου...σήμερα που γιορτάζουνε τη μέρα της μητέρας..εσένα που με γέννησες και μ'έφερες στον κόσμο...κι έτσι κι εγώ εμπόρεσα για να γευτώ...το Θείο Δώρο της μητρότητας...κι έτσι να καταλάβω τι θα πει...και μάνα τι σημαίνει...Δεν ξέρω πια αν πρέπει σήμερα να σου ευχηθώ ''Χρόνια Πολλά'' γιατί το ξέρω πως ψεύτικη θάναι η ευχή...το τέλος σου βιώνεις...μα θα σου ευχηθώ...για το ταξίδι που ετοιμάζεις αργά - αργά και βασανιστικά ...πως ''Χρόνια πολλά'' ή και όσα...αυτό εγώ καθόλου δεν το ξέρω...πως όσα χρόνια μου υπολείπονται...πάντα θα αναπολώ το χάδι σου...και πάντα στ' αυτιά μου μέσα όταν θάρχεται η λέξη ''μάνα''..εσένα με λατρεία θα θυμάμαι...με δίδαξες...μου ''δώρισες''...κι αυτό με κατακλύζει !!
Και ναι.. πολύ σ'αγάπησα...και πάντοτε η αγάπη μου για σε ,θάναι η σιδερένια δύναμη...που όρθια σαν κολώνα δωρική.. με στηρίζει ...με κρατά !!!
Σ'ευχαριστώ μανούλα μου γλυκειά !!! 

Η κόρη σου - Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................ 

Πρωτομαγιά....

Πέσε στα γόνατα , προσκύνα το πανάγιο χώμα
με τη ψυχή κατάκορφα στον ουρανό υψωμένη
όποιος και νά ‘σαι, όθε και νά ‘σαι, κι ό,τι άνθρωπος νά ‘σαι.
Πιότερο, αν είσαι του λαού ξωμάχος, χειρομάχος ,
φτωχόπαιδο, που αθέλητα σε βάλαν να καρφώσεις,
τον αδερφό σου αντίκρα σου, με μάνα εσύ κι εκείνος.
Ετούτη η μάντρα αντίκρυ σου, το σύνορο του κόσμου.
Σ’ αυτήν επάνω βρόντηξαν ο Διγενής κι ο Χάρος.
Ήτανε πρώτη του Μαγιού, φως όλα μέσα κι έξω
(έξω τα χρυσολούλουδα και μέσα η καλοσύνη)
που αράδιασε πα στο σοβά πισθάγκωνα δεμένους
και θέρισε με μπαταριές, οχτρός ελληνομάχος,
όχι έναν, δυο, ή τρεις ….διακόσια παλληκάρια.
Δεν ήρθαν μελλοθάνατοι με κλάμα και λαχτάρα,
μον' ήρθανε μελλόγαμπροι με χορό και τραγούδι.
Και πρώτος άρχος του χορού, δυο μπόγια πάνω απ’όλους ,
κι από το Χάρο τρεις φορές πιο πάνου ο Ναπολέος. ( …)

 “Πρωτομαγιά 1943″ Κώστας Βάρναλης (Μάλλον το σωστό είναι Πρωτομαγιά 1944)

Την Πρωτομαγιά του ’44, οι δυνάμεις κατοχής, σε αντίποινα για την εξόντωση ενός Γερμανού στρατηγού και του επιτελείου του, εκτέλεσαν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής 200 κομμουνιστές, που τους πήραν από το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Απ’ αυτούς, περίπου 170 ήταν πρώην κρατούμενοι στην Ακροναυπλία και οι υπόλοιποι πρώην εξόριστοι στην Ανάφη.

Πηγή: TVXS. 
..............................................................................................................

Γρηγόρης Μπιθικώτσης - Μέρα Μαγιού μου μίσεψες 

...................................................................................

<< Χριστός Ανέστη!!! >> και φέτος μεγαλοπρεπώς...

<< Χριστός Ανέστη >> και φέτος μεγαλοπρεπώς...γιορταστικά..Σε λίγο θα αφήσουμε σαν ανάμνηση παλιά και πάλι πίσω μας τους Επιτάφιους ...τους Μεγαλόσταυρους και ανανεωμένοι θα καυχιόμαστε πως ζήσαμε και φέτος μιαν Ανάσταση τρανή...Μα θα σε ρωτήσω και θα αναρωτηθώ ξανά και πάλι και ξανά...ποιόν Θάνατο νικήσαμε στ' αλήθεια?Ποιά είν' αυτά τα λόγια τα μεγάλα ..οι ψαλμωδίες ...οι τυμπανοκρουσίες και τα βεγγαλικά...που θα απαλύνουν τον πόνο των άστεγων...των κουρελιασμένων...που το χέρι άπλωσαν δισταχτικά...σε ένα γεύμα αγάπης.. των λιτά βεβαίως σήμερα διαβιούντων συνανθρώπων τους ? 

Σηκώσαμε στο νου μας την ταφόπλακα που σκέπασε βαριά τις ιδέες του Θεάνθρωπου και τώρα στην αποψινή βραδιά...σε μια μια μονάχα Ανάστασης βραδιά την εσηκώσαμε και ανεστήθη ο Θεάνθρωπος...? Και τις άλλες τις ταφόπλακες τις καθημερινές?Εκείνες που φορτώσαμε στις άδολες τις πλάτες τους...μιας νεολαίας αθώας και ανυποψίαστης...εκείνες τις ταφόπλακες...πότε προσμένουμε και σχεδιάζουμε να τις ανασηκώσουμε...από τα σώματα αυτά...και Ανάσταση να διαδραματιστεί στα μάτια τους μπροστά ? Όχι δεν βγήκα σήμερα ημέρα της Λαμπρής να διαμαρτυρηθώ...το γλέντι σας να αμαυρώσω...και το αρνάκι σας το σουβλιστό εγώ να''ξεπετσιάσω'''..

Είναι δικό σας ...φάτε το και κάντε το όπως ορέγεστε κι εσείς το προτιμάτε...έτσι κι αλλιώς δε μου αρέσει το ''αρνί''...και δεν το '''ξεπετσιάζω''...Να σας μιλήσω προσπαθώ...και να εξηγήσω και στον ίδιο μου τον εαυτό  και σε σας τα ανεξήγητα...πως να κοιτάξω τα παιδιά μου εγώ κατάματα...τα παιδιά σας και τους επιστήμονες...που άνεργοι εκεί έξω προσπαθούν Ανάσταση για να γιορτάσουν...περιφερόμενοι στους δρόμους μας μπροστά...με βλέμματα χαμένα ...απορημένα γεμάτα σοφία και πτυχία της ζωής...μα άδεια βλέμματα της ανεργίας θύματα κι αυτά...Ποιά Ανάσταση των εκκλησιών και μοναχά, θα κατορθώσει την Άνοιξη να κρατήσει ζωντανή και να δώσει στους άνεργους τους νέους που ταλανίζονται.. την πίστη ...τον αυτοσεβασμό για τη χαμένη τους αξιοπρέπεια..καθώς εγίνανε ''οικότροφοι'' γιαγιάδων και παπούδων? Μα το ξέρω εσείς θα μου το πείτε και αυτό..σαράντα μέρες θα κρατήσει η χαρά απ' την Ανάσταση ..οι ευχές θα δίνουν και θα παίρνουν...τα συσσίτια αγάπης και αλληλεγγύης για λίγες ακόμα μέρες θα συνεχιστούν...κι ύστερα κανείς δε θα θυμάται πια τις ''πένθιμεςκαμπάνες''τους Σταυρούς και το δρόμο αυτόν του Γολγοθά...

Κι ο Γολγοθάς θάναι εκεί έξω ...ίσως κρυμμένος κι όχι στα μάτια μας μπροστά...μα ολόρθος και αληθινός και ανηφορικός και δύσβαστος συνάμα...ζωγραφισμένος θάναι εκεί στα μάτια απάνω των κουρελιάρηδων...των πεινασμένων...των νηστικών μικρών παιδιών...των ανήμπορων και απροστάτευτων ...χωρίς κοινωνική περίθαλψη γερόντων...Και ναι.. η Ανάσταση κι εκείνη θα καραδοκεί ...θα ελπίζει...θα αγωνιά...θα προσμένει...θα ευελπιστεί...σε μία νέα Άνοιξη...σε μια καινούρια Πασχαλιά...
Δεν είναι κακία αυτό που θα τολμήσω σήμερα Λαμπρή για να σας πω : Μήπως λέω.. μήπως η Ανάσταση έρχεται κάθε χρόνο μες στην Άνοιξη..για τους ολίγους τους διαπλεκόμενους ή και τους τυχερούς ? Κι ή άλλη η Ανάσταση πάλι στα σκαλοπάτια καρτερεί μονάχη της ...με το ξεθωριασμένο ρούχο της...γιατί και φέτος πάλι το παλιό της φόρεσε...και στη μεταλαβιά δεν πήγε λαμπερή... 
<< Χριστός Ανέστη >> αγαπητοί και αγαπημένοι μου !!!

Χριστός Ανέστη - Σοφία Θεοδοσιάδη-εκπαιδευτικός.
............................................................................................................

'' λιλά αγριοβιολέτες ''- Διήγημα

Επήρε να χαράζει στο ξημέρωμα..Γύρισες πίσω..είχες ξεχάσει να της δώσεις τις βιολέτες που εμάζεψες..πάντα εμάζευες τις αγριοβιολέτες να τις πάει στον Επιτάφιο..ήθελες να 'χουν τη δροσιά απ' το χτήμα σου για να στολίσουνε τα ματωμένα χέρια του Χριστού..ίσως πενθίσουνε της είπες και τα χέρια που καρφώσανε το σταυρωμένο το κορμί του..Ήταν πανσέληνος της Άνοιξης κι εστάθηκες σιμά της.. όνειρο ήσουν το κατάλαβε..κι εγύρισες για να φωτίσεις τη βραδιά ..να ξεχαστεί στο ημερολόγιο η σκοτεινή της νύχτα..Τούτην την ώρα, βλέπεις ήτανε Άνοιξη..πάντα το Πάσχα Άνοιξη κινά στην πόρτα  να κοπιάσει..και η Ροδένια εσηκώθηκε πουρνό..Μ. Εβδομάδα των Παθών..συνήθειο το 'χαν χρόνια μες στο πατρικό να σιγοκαίει νυχθημερόν ..το καντηλάκι άναψε στο μικρό εικονοστάσι..

Είχε φυλαγμένες τις εικόνες που της χάρισεν η μάνα της..κειμήλια της γιαγιάς της απ' τον Πόντο..Στο τρίπτυχο της Παναγιάς έκαμε το σταυρό της..Έφτιαξε έναν ελληνικό καφέ κι εχάθηκε η σκέψη της μέσα στη μυρουδιά του..σαν τότες με το Γιώργη της που σαν συμπόσιο πρωινό,επίνανε αντάμα τον καφέ τους..Τούτη η ησυχία η πρωινή έμοιαζε ευλογίας ξεκίνημα..πλέκανε σχέδια για την ζωήν..για τα παιδιά..δέκα πέντε χρόνους τούτη η συνήθεια δεν έλεγε να φύγει απ' την ψυχή της..Άνοιξε το τρανζιστοράκι που 'χε δίπλα απ' το κρεβάτι της ,έπαιζε ένα ρέκβιεμ πένθιμο και τότες εθύμήθηκε τον άντρα της που ήταν αποθαμένος..

Μ.Παρασκευή ημέρα των ψυχών κι ο Γιώργης της θα τριγυρνάει στο μνήμα του ολόγυρα..

στον κήπο των αγγέλων θα αναμένει ..

 

Κατέβηκε στον κήπο της ,μάζεψε τα ζουμπούλια που εφύτεψεν στον κήπο τους χρόνους πολλούς νωρίτερα ανυποψίαστος για το φευγιό του ο Γιώργης..Εκάθησε για μια στιγμή εις την πεζούλα του σπιτιού..την πήρανε τ' αρώματα απ' τα ζουμπούλια και τα δάκρυα της Παναγιάς..κι εθάρρησε πως την εχαϊδεψε στον ώμο της..της είπε να κινήσει..Μ.Παρασκευής το πρωινό και άκρα του τάφου σιωπή...μες στο νεκροταφείο των ανθρώπων...μα όχι εκεί και των ψυχών...γιατί οι ψυχές τους εταξίδεψαν...ψηλά ...μακριά...και μέσα μας.. ακόμα κατοικούνε..Και ξαφνικά η μπάντα επαιάνισε...ένα Ρέκβιεμ πένθιμο...νοσταλγικό ...ψυχών ανάπαμα θαρρείς...κι ό όχλος ακολούθαγε ...αργά και σιωπηλός...είναι παράξενη η μουσική μες στο Νεκροταφείον .Δεν ξέρω αν κάνει τις ψυχές των ζωντανών να ηρεμούν...ή τις ψυχές των αποθανόντων...νάρχονται ξανά...να επανέρχονται για μια μονάχα μέρα ή στιγμή...να οσμωθούν μαζί τόσο στιγμιαία και περαστικά...κι ύστερα πάλι να χαθούν...εκεί ψηλά που κατοικούν...ή πάλι και ξανά στον κήπο της καρδιάς μας...

Κι η μπάντα εσυνέχιζε με βηματισμό αργόσυρτο...θαρρείς κι αυτή επρόσμενε μέσα στην άκρα σιωπή...οι ψυχές να την ακολουθήσουν...και η Ροδένια  μέσα στο πλήθος ολομόναχη και σιωπηλή...παρέα με το Γιώργη της,η ανάσα του την ακούμπαε..επερπατούσε δίπλα της, συγκινημένη  απ' τις μουσικές , που σε ''στέλνουνε'' ψηλά.. εκεί που θαρρείς οι ψυχές δεν έπαψαν στιγμή να κατοικούν...που μυρωδάτες σήμερα μες στον εξαγνισμό τους...μες στα λιβάνια τα αρωματικά...που η Ροδένια εδιάλεξε το Γιώργη της να τον αρωματίσει ...μες στις βιολέτες τα ζουμπούλια και τις πασχαλιές.. ήξερε πως του Γιώργη της λουλούδια ανθισμένα του αρέσαν..Στη σκέψη της μία φράση του Ευαγγελίου εκαρφώθηκε..πως η ζωή εν Τάφω κείται.. όχι δεν είναι μονολόγησε δεν είναι η ίδια  << Η ζωή εν Τάφω >>.. είναι το περιτύλιγμα της ίδιας της ζωής...είναι το σώμα το φθαρτό...που δεν κατόρθωσε  να σώσει ουδείς...είναι η ψυχή που ελεύθερη ...στους ουρανούς της κατοικεί...εκεί ψηλά...κι εδώ σιμά μες στην καρδιά της...Μεγάλη είναι λένε η Παρασκευή...για σένανε Χριστέ μου...γιατί δεν ελογάριασες το ανθρώπινο το ''περιτύλιγμα'' και το σαρκίο σου ερίσκαρες..της προδοσίας έρμαιον στο χώμα να ταφείς...έτσι ελευθερώθηκες...έλυσες απ' το κουτί  το περιτύλιγμα...έλυσες τις σατέν κορδέλλες του κι ευρέθηκες στην ανθισμένη Γης...

Κι η μπάντα επαιάνιζε το πένθιμο το Ρέκβιεμ...και η Ροδένια εσκούπισε τα δάκρυα, έπαψε πια να θλίβεται μες στο Νεκροταφείον...στην εποχή των τάλαντων και των τριάκοντα αργυρίων..ευτύχησε για μια φορά ψυχές σαν πεταλούδες ν' ανταμώσει..να την περικυκλώνουνε στον κήπο της καρδιάς..κάθε που πένθιμα οι καμπάνες θα χτυπούνε..Θυμήθηκε την παιδικήν..αθώαν Πασχαλιά..τότες π' ανέμελα ..ελπιδοφόρα επέρναε κάτω απ' τον Επιτάφιον..τότε που η αύρα η βραδινή εκώπαζε...το φως στα φαναράκια των παιδιών..εις την περιφοράν του Επιταφίου εις τις γειτονιές..και τα κεριά μη σβήσει.. Εχαμογέλασε δειλά.. ένιωσε ευλογημένη..είναι που επρόκανε κι αγόρασεν το μύρον της αγάπης το ακριβόν..είναι που το 'νωσε..γιατί εστάθη δίπλα της ο Γιώργης της,στο πλάι της βημάτιζε σιμά  της...μέχρι που τον άφησε ξανά...εκεί στον Τάφο του...μα όχι στη ζωή του την εν Τάφω.. εκεί κάτω από το μαρμάρινο τετράδιο που έγραψαν χρυσόδετα δυο λόγια τα παιδιά της εις ανάμνησιν..πόσο πολύ αγαπήθηκε η ψυχή του η αγνή...για την ευγένεια της ψυχής του εμίλαγαν τούτο το πρωινό..τα λόγια τα αχνοϋφαντα..εσκόρπαγαν αρώματα.. κι ευφράνθη ο λογισμός της.. Μεγάλη λέν' πως είν' Παρασκευή...κι εκείνη εθάρρησε για μια στιγμή πως νίκησε ο Γιώργης της το θάνατο..καθώς εστάθηκε  εις την σκέψη της ολοζώντανη οπτασία.

Μία φωνή και μια αγκαλιά την έφεραν και πάλι πίσω στη ζωή..''πάμε μαμά στο σπίτι μας''..Μονολογούσε κι έφευγε απ' το Νεκροταφείο η Ροδένια : ''Γαλήνεψε ψυχή μου εσύ...μη μου θυμώνεις Γιώργη μου που φεύγω και σ' αφήνω..εγώ εχρεώθηκα στη Γης να κατοικώ απ' τ' άγριο το φευγιό σου..μείνε εκεί που διάλεξες τώρα να κατοικήσεις..μαζί με τον Παθόντα και Ταφέντα τον Χριστό..δεν είσαι μοναχός σου και πάλι θα 'ρθω δίπλα σου εγώ..γιατί μες στο βινύλλιο της ψυχής έπαιξε μουσική η δική σου η ψυχή και θα 'ναι Μεγάλη εκείνη η μέρα που ξανά  οι ψυχές μας δίπλα - δίπλα θα σταθούν να περπατήσουν.''
Όμορφα ακούγονταν η μουσική στ' αυτιά της της Ροδένιας ..σαν αεράκι αιθέριο που απαλοχάϊδεψε  και την ψυχή τ' αντρός της..κι ας λέγανε όλοι γύρω της πως ήταν πένθιμο ετούτο το κομμάτι που η μπάντα του Δήμου επαιάνιζε εις το Νεκροταφείον... Σκέψεις στον αγέρα εσκόρπαε μαθές...τούτη τη μέρα που ήταν Επιτάφιος και οι ψυχές ελεύθερες περνούσανε πάνω απ' τα καντηλέρια και τα μάρμαρα..γλυκαίνονταν στους ύμνους των παιάνων.... 

'' λιλά αγριοβιολέτες'' - Διήγημα- της  Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................