14 Ιουνίου 2016

Ο Άντρας στο Φεγγάρι - Παραμύθι....

Κάποτε ήταν ένα πολύ όμορφο κορίτσι, που το έλεγαν Αμάτα και ζούσε σ' ένα μικρό χωριό, περικυκλωμένο από δάση, στους πρόποδες ενός ψηλού βουνού. Η Αμάτα ήταν ονειροπαρμένη και είχε όλο παράξενες ιδέες. Φανταζόταν πως υπήρχε κάποιος άντρας στο φεγγάρι που της χαμογελούσε από ψηλά κάθε βράδυ.
     "Θέλω να τον παντρευτώ, μαμά", έλεγε πεισματάρικα. "Είναι ο ομορφότερος άντρας που έχω δει ποτέ".

     "Δεν υπάρχει κανένας άντρας στο φεγγάρι", ανταπαντούσε απότομα η μητέρα της. "Καιρός να βάλεις στην άκρη τα παιδιάστικα ονειροπολήματά σου. Πολλά παληκάρια του χωριού, ζήτησαν το χέρι σου. Ξέχνα το φεγγάρι και διάλεξε ένα από αυτά".

     Όμως, η Αμάτα, αν δεν μπορούσε να έχει τον άντρα από το φεγγάρι, δεν ήθελε κανέναν άλλον. Εκείνο το βράδυ, έβαλε τα υπάρχοντά της σε μια τσάντα και το έσκασε από το χωριό. Θα πήγαινε να βρει τον άντρα των ονείρων της και θα του έλεγε πόσο τον αγαπούσε. Εκείνος όμως, θα της απαντούσε?

     Η Αμάτα περιπλανήθηκε στο δάσος, κρυφοκοιτάζοντας μέσα από τα δέντρα. Το φεγγάρι ήταν τόσο ψηλά στον νυχτερινό ουρανό...πως θα έφτανε τον αγαπημένο της? Προσπάθησε να τον φωνάξει, αλλά η φωνή της πνιγόταν από τους ήχους των πλασμάτων της νύχτας. Προσπαθώντας να τον αγγίξει, σκαρφάλωσε στο ψηλότερο δέντρο του δάσους, σκίζοντας το φουστάνι της στα κοφτερά κλαδιά. Και πάλι όμως το φεγγάρι ήταν πολύ μακρυά.

     Η Αμάτα κατέβηκε από το δέντρο και προσπάθησε να σκεφτεί. Στο τέλος αποφάσισε να σκαρφαλώσει στο βουνό. Θα έφτανε το φεγγάρι από την κορυφή του?

    Ξεκίνησε να ανεβαίνει το μονοπάτι, ακολουθώντας τα πανάρχαια περάσματα που είχαν ανοίξει οι βοσκοί, αφήνοντας πίσω της το φιλόξενο δάσος. Το χιόνι στο βουνό, μελάνιασε τα γυμνά πόδια της και οι αιχμηρές πέτρες, ξέσκισαν τις μικρές πατούσες της, αλλά εκείνη δεν έδινε σημασία. Έφτανε πιο κοντά στον άντρα που αγαπούσε. Τίποτα άλλο δεν είχε σημασία. Όταν έφτασε στην κορυφή του βουνού, σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της και φώναξε: "Γειά σου..γειά σου.."

     Και πάλι όμως ο άντρας στο φεγγάρι, ήταν πολύ μακρυά. Βαριά σύννεφα φορτωμένα βροχή, σχημάτισαν μια κουρτίνα ολόγυρά του και εξαφανίστηκε από τα μάτια της. Το καημένο το κορίτσι, πήρε με δυσκολία το δρόμο του γυρισμού, κλαίγοντας με λυγμούς από την απελπισία. Ήταν αποφασισμένη να μην επιστρέψει στο χωριό της. Αν δεν μπορούσε να έχει τον άντρα στο φεγγάρι, δεν ήθελε κανέναν...

    
Στο δάσος σταμάτησε για να πλύνει τα κουρασμένα και πληγιασμένα πόδια της σε μια λίμνη. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, το φεγγάρι ήταν εκεί, φανερωμένο πια από τα σύννεφα και επέπλεε στο νερό της λίμνης.  Η Αμάτα, είχε ανεβεί στην κορυφή του βουνού για να τον φτάσει, όμως αυτός ήταν εκεί, μπροστά στα πόδια της. Τι όμορφος που ήταν και πόσο χαρούμενος φαινόταν που την έβλεπε! Άπλωσε το χέρι για να του χαϊδέψει το πρόσωπο και έπεσε με το κεφάλι μέσα στη λίμνη. Το τελευταίο πράγμα που είδε, ήταν το χαμόγελό του...

     Ψηλά, ανάμεσα στ' αστέρια, ο θεός Τούπα, που παρακολουθούσε όλο αυτό τον καιρό την Αμάτα, δεν άντεξε τόσο πόνο. Ένα τόσο γενναίο κορίτσι, άξιζε καλύτερη μοίρα, ένα πιο ευτυχισμένο τέλος. Ο θεός, ανοιγόκλεισε τα μάτια και η Αμάτα, επέπλευσε και πάλι στην επιφάνεια του νερού, μεταμορφωμένη σ' ένα πανέμορφο νούφαρο.

     Ακόμη και σήμερα, το νούφαρο και ο άντρας στο φεγγάρι συναντιούνται κάθε βράδυ στη λίμνη και θαυμάζει ο ένας, την αιώνια ομορφιά του άλλου...
Παραμύθι από την Αργεντινή.
...............................................................
Πάντα μέσα μας βαθειά, σαν την Αμάτα του παραμυθιού θα ψάχνουμε τον έναν ...τον μοναδικό...τη μία την ξεχωριστή..όχι το άλλο μας μισό...αλλά το υπέροχο εκείνο κομμάτι μας...που μένει διψασμένο στο χρόνο...αυτό μονάχο τη δροσιά θα αναζητά στης λίμνης τα νερά...για να ριζώσει...νούφαρο να γενεί...κι ας είν' οι ρίζες του τόσο ευάλωτες...κι ας πλέουν μέσα στα νερά..Του αρκεί που θα νιώσει ...πως έζησε για μια στιγμή...αυτό το μεταξένιο του το πέταλο...πως ακούμπησε στης λίμνης που έψαχνε...σε κείνα τα νερά...Να τραγουδάς δεν είναι εύκολο ποτέ σου τόσο μαγικά...σαν αυτό το παραμύθι σου δεν το πλησίασες..έστω για μια φορά...
Και με την υπέροχη μουσική του Tchaikovsky στη λίμνη των κύκνων...ΚΑΛΟ ΣΑς ΒΡΑΔΥ !!!...
η φίλη σας Σοφία....
 

                             Swan Lake ~ Tchaikovsky 

.............................................................................................................


13 Ιουνίου 2016

Κι εγώ...που εταξίδεψα τα όνειρά μου...της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Κι εγώ που θέλησα στις ανοιχτές τις θάλασσες να ταξιδέψω τα όνειρά μου..που θέλησα στεριές να πιάσω στέρεες...και όμορφες...στεριές που να μου δίνουν μια πατρίδα αλλιώτικη...φόρεσα το φουστάνι μου το θαλασσί ..ξυπόλητη...στη θάλασσα να περπατήσω...σαν νάμουνα αερικό...σαν ξωτικό...από αλλού φερμένο...Και επερπάτησα πολύ...και εταξίδεψα και τάβρεξα τα πόδια μου και το μακρύ μου το φουστάνι μου το θαλασσί...Και πίστεψα...και ήλπισα ...πως το σκαρί που με ταξίδευε...δε θάμπαζε νερά από πουθενά...όσο κι αν εκινδύνευε...στις τρικυμίες και στις φουρτουνιασμένες θάλασσες...Κι ήρθαν χρόνοι ''δίσεκτοι'' και λέν παντού πως κρίση εξαπλώθη...Λένε πως μας τελειώσαν τα λεφτά...τα ''δανεικά'''και πια δε μας δανείζουν...Και κλαίμε και υποφέρουμε...πότε στα φανερά και πότε στα κρυφά..Και ναι.. όσο και αισιόδοξη...και ''ταξιδιάρικα όνειρα'' κι αν θέλησα κι εγώ μαζί με σας για να κάνω..έρχονται κάτι δα στιγμές που μένω άφωνη...όχι μπρος μοναχά στα άδεια πορτοφόλια...μα περισσότερο ''φουρκίζομαι''και μένω άφωνη..μπρος στα άδεια και τα κούφια μας ''μυαλά''..

Και σκέφτομαι..κι αναρωτιέμαι αληθινά...αν έχει μέλλον φωτεινό...τούτος εδώ ο τόπος..όσο κι αν δηλώνω αγωνίστρια και αισιόδοξη...το δάκρυ μου τις νύχτες...έρχεται και με συναντά..Γιατί πως να την επεργαστώ την τόση ''φτήνια ''των ανθρώπων...κάποιων ανθρώπων δυστυχώς...και όχι και τόσο λίγων...Που ''μόδα''κάνουν τον ''νεοπλουτισμό''και καταστρέφουν και απελπίζουν γύρω τους ''εξαίρετα και φωτεινά μυαλά'' και θλίψη τα γεμίζουν..Ένα μονάχα περιστατικό θα σας διηγηθώ που έπεσε αναπάντεχα εις την αντίληψή μου...και με έκανε και εκατάλαβα..πόσο μεγάλη είν' η κρίση στα μυαλά του Νεοέλληνα...και πόσο χαμηλά τον σέρνει σαν ανούσιο ''σκουλήκι''..

Γιατί ''σκουλήκι'' αυτός λογίζεται...που για ένα μέταλλο ..ένα δαχτυλίδι ασήμαντο...τον συνάνθρωπό του υποτιμά.Γύρω από ένα τραπέζι κάθονται νέοι άνθρωποι και συζητούν...μια όμορφη βραδιά Καλοκαιριού...του φετεινού Καλοκαιριού...που μόλις έσκασε μύτη εμπρός μας...Είναι μια παρέα όμορφη...από φίλους λατρεμένους...είναι και μια κοπελλιά...που σύντροφος νέα λογίζεται...ενός από την παρέα...Είναι στα πλουμιστά ντυμένη και αστραφτερή...και συνεχώς το χέρι φέρνει εις το πρόσωπο ...και προκλητικά θέλει η συζήτηση να περιστρέφεται γύρω από το δαχτυλίδι που φορά...αυτό το διαμαντένιο..και να διαφημίζει και το μαγαζί που το αγόρασε...που είναι και πανάκριβο...και να κοιτά υποτιμητικά και την ομήγυρι..που καθόλου δεν της μοιάζει...Αφελώς κάποια φίλη τη ρωτά πούθε το ''ψώνισε'' το λαμπερό απόχτημά της...Κι αυτή με ειρωνεία ευθύς της απαντά..:
Γιατί ρωτάς...λες και μπορείς ποτέ σου να το αγοράσεις..?

Σηκώνεται με μιας και φεύγει απ' την ομήγυρι γιατί θαρρεί πως στον ''κύκλο''αυτό ..εκείνη δεν ανήκει..Και η φίλη μου που σιωπηλή δέχεται αυτή την προσβολή...γυρίζει στους υπόλοιπους τους φίλους της..όχι εκνευρισμένη..μα ούτε καν και θυμωμένη..Θλιμμένη είν' μονάχα και της απαντά.: τι να σου λέω τώρα κοριτσάκι μου..που εγώ απ' τα 15 εδιάβαζα:

 << Να ζεις και να μαθαίνεις και να αγαπάς...Μπουσκάλια>>.
 
Τι άραγε να καταλάβεις τώρα εσύ ?
Κι εγώ που τα μεγάλα μου τα όνειρα τα εταξίδεψα..με κείνο το υπέροχο το θαλασσί μου το φουστάνι..που τώρα δα λερό στέκει στην άκρη της θάλασσας..τώρα κατάλαβα και ''κρίση ''Στην Ελλάδα τι σημαίνει...Είναι μεγάλη η κρίση αξιών...και δεν γνωρίζω ειλικρινά καθόλου και το μέλλον...
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. 
..............................................................................................................

Και με τους στίχους του Ελύτη...ας κυνηγήσουμε τα όνειρά μας...

 Από τους χρόνους τους παλιούς το `χω βαθύ μεράκι
να βγω στις πέρα θάλασσες να βρω το μαγισσάκι.....




                               ΤΟ ΜΑΓΙΣΣΑΚΙ - Νένα Βενετσάνου 

..............................................................................................................

.............................................................................................................

Ο δρόμος είναι η χαρά !!!

 αποσπάσματα.....

Ζωγράφος : Άννα Βαρελλά.
«Όσο θυμάμαι…τη στεναχώρια μου τη μεγάλη που με τραβήξανε απ’ το σχολείο, ενώ εγώ λαχταρούσα να μάθω γράμματα. Και τώρα στο πιάτο τούς τα δίνουν όλα και τα κλοτσάνε. Μανία καταστροφής έχει πιάσει τη νεολαία. Τίποτα δεν είναι πια άξιο σεβασμού. Κι εμείς υπήρξαμε παιδιά. Κι εμείς κάναμε τρέλες. Αλλά υπήρχε κι ένα φρένο. Υπήρχε το καλό παράδειγμα. Αυτό ακριβώς που λείπει σήμερα…Εμάς μας διδάσκανε πώς να γίνουμε χρήσιμοι άνθρωποι, για να προσφέρουμε στην πατρίδα, όχι για ν’ αρπάξουμε. Τώρα τα παιδιά κοιτάνε γύρω τους και βλέπουν πως όλοι αρπάζουνε. Καίνε λοιπόν τα βιβλία, σπάζουν τις πόρτες, βρωμίζουν τους τοίχους. Πώς είναι δυνατόν να πείσεις το παιδί –κάθε ανώριμο άνθρωπο- να κάνει το σωστό όταν κανένας άλλος δεν το κάνει; Είδες χτες τη Μαντόνα; Αηδία μου ήρθε κι έκλεισα την τηλεόραση…Τελικά, μ’ αυτό το κουτί μας πασάρουν το μηδέν, το κάτω απ’ το μηδέν. Αδειάζουνε το κεφάλι του κόσμου και το γεμίζουνε Μαντόνες. Μα όχι, πες μου, άδικο έχω; Φωνή δεν έχει, σα μύξα είναι, χυδαία είναι, αντιπαθητική είναι, σιχαμένη είναι, κακόγουστη είναι, σταρ είναι! … Κοσκωτάδες από δω, Μαντόνες από κει, άντε ν’ αναθρέψεις παιδιά! Θα μου πεις, και το καλό παράδειγμα υπάρχει. Υπάρχει, αλλά δε φαίνεται. Οι άλλοι έχουν όλα τα μεγάφωνα. Το λαϊκό οργανοπαίκτη που άνοιξε σχολή και διδάσκει τη δημοτική μας μουσική, τα παραδοσιακά μας όργανα, ποιος τον βλέπει, ποιος τον ακούει, ποιος τον ξέρει; Με το τσουβάλι πετάνε τα λεφτά στους ποδοσφαιριστές, για να πηγαίνουνε τις Κυριακές οι φίλαθλοι, να ρημάζουνε τα γήπεδα. Και ούτε μια επιτυχία. Πάτοι σε όλα»

«-Αν θέλεις να ζήσεις καλά, σ’ ό,τι κάνεις, να βάζεις αγάπη. Μα ασπρόρουχα ζεματάς, μα νταντέλες πλέκεις, μα τα μωρά κοιμίζεις…Είχε πολύ μεράκι η μητέρα μου. Να μου πεις, όλοι τότε μερακλήδες ήτανε. Τώρα τι κάνουμε. Που απ’ όλα έχουμε, κέφι δεν έχουμε. Απ’ όλα έχουμε, χαρά δεν έχουμε. Πώς άλλαξε έτσι ο κόσμος, μου λες; Σα να ‘πεσε ένας βαρύς μπερντές και σκέπασε ό,τι αγαπούσαμε, ό,τι μας γέμιζε την ψυχή. Γι’ αυτό η ψυχή –χωρίς ελπίδα, πίστη και αγάπη- μαραγκιάζει. Το σκέφτομαι, το ξανασκέφτομαι, δεν μπορώ να το ξεκαθαρίσω: πιο πολύ τον ωφελεί ή τον βλάπτει τον άνθρωπο το χρήμα;» 

 Ένα εξαιρετικό κείμενο της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας, ένας ύμνος στην αισιοδοξία, στη δύναμη του ανθρώπου, στο σθένος, στη θετική ματιά, στην ψυχική ανάκαρα και ταυτόχρονα ένα δριμύ «κατηγορώ» στα κακώς κείμενα της εποχής της ηρωίδας (από το 1922 ως τη Δικτατορία), τα οποία όμως δυστυχώς βρίσκουν εφαρμογή και στη σημερινή κοινωνική, πολιτική και οικονομική κατάσταση της Ελλάδος. 

 της Λίας Μεγάλου Σεφεριάδη.
..............................................................................................................

12 Ιουνίου 2016

H ώρα του έτους που αγαπώ ...



H ώρα του έτους που αγαπώ είναι το καλοκαίρι. T’ αληθινά καλοκαίρια όμως της Aιγύπτου ή της Eλλάδος ― με τον δυνατόν ήλιο, με τα θριαμβευτικά μεσημέρια, με τες εξηντλημένες Aυγουστιάτικες νύχτες. Δεν μπορώ να πω όμως που εργάζομαι (καλλιτεχνικώς, εννοώ) περισσότερο το καλοκαίρι.

 Eντυπώσεις με δίδουν πολλές η καλοκαιρινές μορφές κ’ αισθήσεις· αλλά δεν παρετήρησα να τες υπετύπωσα ή να τες μετέφρασα κατευθείαν εις φιλολογικήν εργασίαν. Λέγω κατ’ ευθείαν· Διότι η καλλιτεχνικές εντυπώσεις κάποτε μένουν καιρόν αχρησιμοποίητες, παράγουν άλλες σκέψεις, μεταπλάσσονται από νέες επιρροές, και όταν αποκρυσταλλούνται εις γραπτές λέξεις, δεν είναι εύκολο να ενθυμηθούμε ποια ήταν η ώρα της πρώτης αφορμής, από πού η γραπτές λέξεις αλήθεια πηγάζουν.


(Γ.Π. Σαββίδης, «Ανέκδοτα σημειώματα ποιητικής και ηθικής», Μικρά Καβαφικά, Β´, Ερμής, 1987)
..................................................................................................................................................................


Το Καλοκαίρι μαζί πηγαίναμε στην αμμουδιά..................


               

                               Tony Pinelli - Ανάμνηση 

.............................................................................................................. 


                         

11 Ιουνίου 2016

Kahlil Gibran - Η ζωή του Έρωτα.





Καλοκαίρι.
Ας ξεκινήσουμε για τα λιβάδια, αγαπημένη, γιατί σιμώνει ο θερισμός, και του ήλιου τα μάτια ωριμάζουν το σπόρο. Ας ποτίσουμε τους καρπούς της γης, όπως το Πνεύμα τρέφει τ’ άνθη της Χαράς από τους σπόρους της Αγάπης, βαθιά σπαρμένους στην καρδιά μας.

Ας γεμίσουμε τα καλάθια μας με τ’ αγαθά της Φύσης, όπως η ζωή μ’ αστείρευτη απλοχεριά πλουσιοπάροχα γεμίζει τις καρδιές μας. Ας κάνουμε στρώμα τα λουλούδια, και σκέπασμα τον ουρανό, κι ας γείρουμε μαζί σε προσκεφάλι από μαλακό σανό.
Ας ξαποστάσουμε μετά από το μόχθο της μέρας, κι ας ακούσουμε το προκλητικό μουρμουρητό του ρυακιού.
........................................................................................................... 

                        Μελίνα από το μέλι- Μελίνα Τανάγρη

 ...................................................................................................................................................................

10 Ιουνίου 2016

..δεν ''γεύτηκαν'' του έρωτα τα δάκρυα...της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Κάπου εκεί στα 60.. και βάλε...λαχτάρησε η ψυχή...το δρόμο πήρε για τον έρωτα...Ξεχάστηκε σ' αυτόν να περπατά...γιατί τα φύλλα της καρδιάς τα μοίρασε παντού...Αγάπη τα 'κανε...και προσφορά και δόσιμο...Πάντα της έλεγαν να δίνει...αυτό είναι το καλύτερο απ' όλα ...Κι αυτή τους πίστεψε...και έτρεξε και έδωσε...και ερωτεύτηκε κι αγάπησε...Μα εκεί στην άκρη της κλωστής...στη διαδρομή που το σχοινί του χρόνου της υπέδειξαν να τρέξει...εκεί στην άκρη της κλωστής που κόντευε να σπάσει...αυτή εκοντοστάθηκε...και στον παλιό της τον καθρέφτη εκοιτάχτηκε κατάματα..απόρησε ...τι έβλεπε ..ο νους της δεν το χώραγε...δεν το συνειδητοποιούσε...

Πως γίνονταν.. μέσα από τα γκρίζα της μαλλιά ...να βλέπει πάλι εμπρός της..εκείνες τις κοτσίδες τις καστανοκόκκινες..που έπλεκε κάθε πρωί...κορίτσι αυτή στο Λύκειο σαν ήταν... Μπερδεύτηκε κι απόρησε...γύρισε πίσω και εκοίταξε...ενόμισε  πίσω της.. πως ήρθε και εστάθηκε η κόρη της...κάτι να της ζητήσει...Της φάνηκε πως ήταν ψέμματα..πως πάλιωσε και θόλωσε  και ο ίδιος ο καθρέφτης...και πως της έδειχνε θολό και λαθεμένο αυτό.. ξανά το είδωλό της..

Γύρισε πίσω και εκοίταξε...μα τίποτα δεν είδε...Ήταν μονάχη ..ολομόναχη   μέσα  στην κάμαρά της...Και τότε εκατάλαβε...πως η ψυχή της ήτανε αυτή...που κουβέντα της ζητούσε...πρωί - πρωί...να της ειπεί τα νέα της μαντάτα...Τι ντρέπεσαι καλέ της εψιθύρισε...που ερωτεύτηκες ξανά...σεβάσμια σε λέγανε...και τέτοια δε σου πρέπουν...Μα εσύ έπαψες πια να τους ακούς...εκεί στην άκρη της διαδρομής ...του Μαραθώνιου που έτρεξες και άντεξες..κοιτάς και προσπαθείς το νήμα για να κόψεις...Μονολογείς..και το τολμάς..

Αχ αυτή η κόρη η μικρή  !!! αχ κι αυτό το αγόρι το ατίθασο!!! Σοκάκια πλακόστρωτα που εδιαβήκανε...εκεί στου ψύχους...στα μακρινά τα μέρη...ψηλά εκεί στα Βόρεια...που οι ανέμοι τις νύχτες άγρια λυσσομανάνε και σφυροκοπάνε...και ''χαστουκίζουνε''τα όνειρα.. τα παγωμένα και τα χιονισμένα βράδυα...Πόσες νύχτες...πόσα βράδια...πόσα μαξιλάρια δε βράχηκαν από δάκρυα ..που στη θέση τους ευωδιαστά τα λούλουδα του έρωτα φυτρώσαν !!!

Κι εσύ που εμετάνιωνες που δάκρυζες...κι εσέ που σε μαλώνανε  σ' αγάπες κι έρωτες τα βράδια σου να μη χαλάς...τώρα μονάχη μες στην κλίνη σου αναπολείς και συλλογιέσαι...πως αυτοί που με φωνές και άγριες και δυνατές...προσπάθησαν στο ποτάμι του έρωτα αναχώματα να βάλουν...δεν ήξεραν ...δεν καταλάβαιναν...δεν ''γεύτηκαν'' του έρωτα τα δάκρυα...ούτε εκάηκαν τα μάγουλά τους και ποτέ...από τις σταλαματιές που καίνε σαν φωτιά...Ακόμα το όνομά σου μες στ 'αυτιά μου να βοά...κι εκεί κάτω απ' τα πευκάκια του ''ηρώου'' τα πρώτα σου φιλιά...ακόμα μες στα χείλη τα κρατά η κόρη η ζηλεμένη...κι ας τη μαλώνανε συχνά...παιχνίδια με τα αγόρια να μην κάνει...ήτανε σκανδαλιάρα ...πονηρή κι ατίθαση...πάντα σε παλιοϊστορίες τριγυρνούσε...κι ας μοιάζει τώρα τόσο σοβαρή...κυρία και μαμά το ''παίζει''..μα και στ' αλήθεια είναι..

.Κάνει πως δεν καταλαβαίνει από έρωτες καυτούς.. κάνει πως ξέχασε τα δάκρυα τα καυτά...Αχ ...αχ...της νιότης μας τα όμορφα ...τα καυτά τα απογεύματα...τα πονηρά τα βράδυα...Μας σημαδέψανε βαθιά...Δεν είναι στείρα η νοσταλγία μας αυτή...όχι δεν βγήκαμε παρωπλισμένοι και δειλοί...στις άκρες από τα παρτέρια τα ολάνθιστα που η ζωή στα μάτια μας μπροστά...προκλητικά φυτεύει...Είναι που τώρα πια γνωρίζουμε όλα τα φυτά...και τα σκληρά..στους παγετώνες που αντέχουν...μα κι εκείνα τα ευαίσθητα..που γρήγορα μαραίνονται...κι από το  ψύχος το πολύ...μα και από τον ήλιο τον καυτό...Τι δύσκολο σου φαίνεται...μα όχι απλησίαστο το ταξιδιάρικο το όνειρο...έτσι που εσύ κατάντησες τόσο ''υποψιασμένος'' !!!!!!

Τολμάς ...και ναι τολμάς ξανά...το νήμα για να κόψεις...κλείνεις τ' αυτιά να μην ακούς ...αυτούς που σοβαροί το παίζουν...και ναι πρωί - πρωί τους σιγοτραγουδάς...πως : οι ελαφροί ας με λέγουν ελαφρό που λέει κι ο Καβάφης...μα εγώ κάπου εκεί  στα 60 και βάλε...ψηλά τακούνια δε φοράω που λέει το άσμα...μα ψηλά και κατάματα τον έρωτα κοιτάω....και περπατάω άφοβα στης λίμνης τα θολά νερά...και ναι.. φλερτάρω  στη χαρά...και ναι.. φλερτάρω στη ζωή...!!!!!!!!!!!!!!
Πως τάχα να το αρνηθείς...το τόσο πλουμιστό ...το τόσο χρώματα γεμάτο αυτό...ετούτο το κεντίδι το μοναδικό ...του έρωτα κεντίδι!!
Της Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................



                            ΑΝΝΑ ΒΙΣΣΗ 30 ΚΑΙ ΒΑΛΕ 

.............................................................................................................

9 Ιουνίου 2016

Η επιστολή του κύκνου - Νικηφόρος Βρεττάκος.

Η επιστολή του κύκνου

Φίλη μου,
μόνος κατάμονος
χωρίς καταφύγιο
κοιτάζω με σπασμένα μάτια
τον απέραντο ουρανό.

Ζητώ άσυλο
στις λίμνες των ματιών σου
ζητώ στέγη στους κάμπους της ψυχής σου
μα το πρόσωπό σου, που μπαίνοντας μέσα μου
αραιώνει τη νύχτα της υπάρξεώς μου,
μόλις μου στέλνει μιαν αναλαμπή
από το σπίτι των αγγέλων.

Βουνά που ταξιδεύουν στους ορίζοντες
οι αιώνιες συννεφιές,
φαντάσματα που χορεύουν πατώντας
στα λεπίδια των κεραυνών,
τόξα τεντωμένα που παραφυλούν
μη βγω και δω τον ήλιο.

Σαν τον ωκεανό
που ταραγμένος περιστρέφεται
μελανιασμένος απ' τη δίνη της καρδιάς του
γυρεύω ν' αναρριχηθώ
πατώντας στα γαλάζια δάχτυλα,
να σπάσω των νεφών το τείχος
και ν' αλαλάξω εμπρός στον ήλιο.

Μα πέφτω με σπασμένο στήθος.
Φεύγει ο καπνός
από τα συγκρουσμένα σπλάχνα μου
κι η σελήνη της μορφής σου
ρίχνει λάδι στις πληγές μου.

Ακόμη
απ' το διάστημα
μου απλώνουν το χέρι τους
η θωπεία των θαλασσών
κι η ευλογία των άστρων.
Μα η σκοτεινή οροσειρά του Ταϋγέτου
άκαμπτη και ζωντανή
σαν παραταγμένος θάνατος
φρουρεί μες στα σύννεφα
το σιωπηλό μου ερημητήριο
αναφέροντας στους ουρανούς
όταν δύει ο ήλιος
την κατάσταση του εκπτώτου.

Όρη μεγαλοπρεπή
που οι λευκές κορυφές σας
κοιτάζουν μέσ' απ' τα γαλάζια πρίσματα
το μεγαλείο της δημιουργίας,
Ωκεανέ,
που αρχίζεις απ' τον ουρανό
και συνεχίζεσαι στ' άπειρο της ψυχής μου
στολίζοντας τη δυστυχία μου
με τα μαργαριτάρια των αφρών σου,
ρόδα των δύσεων
που σβήνατε
στα ποτήρια των αγγέλων
και στην ψυχή μου,
όλα όσα χορέψαμε μαζί
στο λευκό γάμο
της ενώσεώς μου με το σύμπαν
γιατί δεν γυρίζετε
στην πρωτινή κατοικία σας
γιατί εγκαταλείψατε
την παιδική μου ψυχή;

Είμαι η τύψη του αγγέλου
που αδίκησε ο Θεός...


Από τη συλλογή Η επιστολή του κύκνου (1937) του Νικηφόρου Βρεττάκου

Πηγή: Νικηφόρος Βρεττάκος, η εκλογή μου [Ποιήματα 1933-1991] (εκδόσεις Ποταμός, 2008)

.............................................................................................................

 
Το ποίηµα «Η επιστολή του Κύκνου» θεωρήθηκε ποίηµα διαµαρτυρίας για τον πόνο και την αδικία..
Ο Βρεττάκος αποτύπωσε στην ποίησή του µε διαύγεια την ανθρώπινη ψυχή, την ύµνησε, όπως ύµνησε την ειρήνη και την Ελλάδα, διότι ο Βρεττάκος είναι ποιητής του παντός, ποιητής της Ειρήνης, που ως αναµµένο τζάκι φωτίζει και ζεσταίνει τον απανταχού άνθρωπο. 
............................................................................................................

8 Ιουνίου 2016

~Μύθοι και απάτες~Λιαντίνης.

~ Μύθοι και απάτες ~

Οι μύθοι για τη μεταθανάτια ζωή είναι το ύπατο ψέμα του ανθρώπου από την άποψη του απόλυτου και του καθολικού.....Εκείνος από τους ιδρυτές θρησκειών που θα άντεχε να στηρίξει τη θεϊκή ιδέα του σε οποιοδήποτε άλλο έξω από αυτό το αρχιμήδειο σημείο, το μοναδικό οπαδό που θα αποχτούσε θα τον έβρισκε στον εαυτό του... Ο φόβος και ο πόνος μπροστά στο θάνατο είναι η αιτία που έπλασε ο άνθρωπος τον κάτω κόσμο και τον Αδη. 

  Και πάντα μέσα στη σφαίρα της ποίησης. Στη σφαίρα της θρησκείας όμως η αιτία αυτής της επινόησης, πέρα από το φόβο και τον πόνο, εκπορεύτηκε κυρίαρχα από το χυδαίο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Και τέτοιο ονομάζω την ημιμάθεια, τον εγωισμό, και την ανανδρία… Αν έξαφνα συναντήσεις στο δρόμο σου άνθρωπο, κι είναι ανάγκη να καρατάρεις το μέταλλο της ανθρωπιάς του, έχεις ασφαλή μέθοδο να το κάμεις. Είναι η λυδία λίθος που δοκιμάζει το ποιό του μυαλού και της «ύπαρξης» των ανθρώπων. 

 – Πες μου ξένε, θα τον ρωτήσεις, πιστεύεις στη ζωή μετά θάνατο; Αν σου αποκριθεί «Ναι πιστεύω!», τότε το πιο φρόνιμο που έχεις να κάμεις είναι να του δώσεις ένα τάληρο να του πεις «Καλημέρα», και να φύγεις. Να πάρεις εκείνο το δρόμο που δε θα ξαναβγεί ποτέ μπροστά σου. Γιατί η απάντηση που σου έδωσε δηλώνει ότι αναζητούσες άνθρωπο και σύντυχες πίθηκο. Πίθηκο κολομπίνο και μακάκο…

                                                           ~  Στο μεγάλο τίποτα ~

Το γεγονός του θανάτου είναι για τον καθένα από μας το ατομικό όριο του απόλυτου. Είναι ο βαθμός μείον 273 όχι στην κλίμακα της θερμότητας, αλλά στην κλίμακα του ανθρωπολογικού Μηδέν. Από τη στιγμή που θα πεθάνω περιέρχομαι αστραπιαία στην ίδια κατάσταση, που βρίσκεται εκείνος που δεν εγεννήθηκε ποτές.


~Νέκυια ~

Νέκυια σημαίνει να ζήσεις ζωντανός σε όλη τη ζωή σου τη γνώση και τη λύπη του θανάτου σου εδώ στον απάνω κόσμο. Νέκυια σημαίνει να στοχαστείς και να ζήσεις τη ζωή σου όχι μισή αλλά ολόκληρη. Με την απλή, δηλαδή και τη βέβαιη γνώση ότι ενώ υπάρχεις ταυτόχρονα δεν υπάρχεις. Ότι ενώ ζεις αυτό που είσαι, δηλαδή ζωντανός του σήμερα, ταυτόχρονα ζείς κι αυτό που δεν είσαι δηλαδή το νεκρός του αύριο. Η ζωή σου στην ουσία της είναι η δυνατότητα και η δικαιοδοσία της φαντασίας σου. Όχι άλλο.
..............................................................................................................


                       Ξενύχτησα στην πόρτα σου | Γιάννης Χαρούλης 

.............................................................................................................. 

7 Ιουνίου 2016

Ζόρικη λέξη η ''ευτυχία''..δρόμος μοναχικός...μα ελπιδοφόρος !!!

Πάλι ανακινώ και τούτο το απόγευμα τα ''βαλτώδη'' τα νερά της λίμνης μου που ''νούφαρα'' γεννούν...κι ελπίδα με γεμίζουν...Δρόμος μοναχικός και ελπιδοφόρος η πορεία προς την ευτυχία...Ζόρικη λέξη η ''ευτυχία''..γράφτηκαν και ξοδεύτηκαν σελίδες και μελάνια άπειρα ,από ονειροπόλους ''Δον- Κιχώτες'' μα και από αφελείς που σε λιμάνια ..λίμνες μα και ποταμούς ύπουλους και ορμητικούς αράξαν και τους ψάξαν...Και καθώς τα ''πουλιά δεν τραγουδούν ποτέ τους μέσα στις σκοτεινές και ανήλιαγες σπηλιές'' έτσι είναι κι αυτή η ευτυχία του άνθρώπου...θέλει ελευθερία μες στο νου...και στης ψυχής και στης καρδιάς μας τα κιτάπια...ενδοσκόπηση..ταξίδι αυτογνωσίας ..εσωτερικό..προσαρμογής ταξίδι..ταξίδι αναζήτησης..ελευθερίας πέταγμα...πέταγμα γεφυρών...ανθρώπων γέφυρες να σχηματίζεις...

Ανατροπές ζητάς...ψάχνεις αλήθειες μα και κελαηδήματα στα πρωινά τα Καλοκαιρινά..στ' αηδόνια...Απογοητεύεσαι ...θλίβεσαι...μα ο σπόρος έπεσε ...θα ανθίσει ..θα καρποφορήσει...η ανατροπή από μέσα σου ξεκίνησε και πάλι...Μην κοιτάς το λιβάδι που δεν άνθισε ακόμα...όπου νάναι θα γεμίσει χρώματα...ετοιμάζεται...ψηφιδωτό χρωμάτων..τα ζιζάνια θα νικήσει... δροσοσταλίδες θα γεννούν οι σκέψεις σου οι θετικές και τολμηρές .. το χώμα θα ποτίσουν...

Μοιάζουν αδύναμοι οι άνθρωποι στιγμές- στιγμές...μα οι αδύναμοι ...που η δύναμή τους αθόρυβη και ήσυχη κι αν μοιάζει.. θα εξελιχθούν σε δυνατούς...και οι ικανοί θα ξεχωρίσουν... Έρχονται κάποια ήσυχα απογεύματα, που η καρδιά ξανά ονειρεύεται και η ψυχή σου θέλει να πετάξει..Θυμάται ξαφνικά το όνειρο που της φαινόταν πως στο μαξιλάρι της το ξέχασε...εκεί...τα βράδια που το έπαιρνε αγκαλιά...μαζί του μίλαγε...και τούκλεινε το μάτι...και πάλι απ' την αρχή το ξαναζωγραφίζει...το ζωντανεύει...και το αρχινά...

Κι έτσι απόφάσισε μονάχος σου κι εσύ,αν θες την ευτυχία τη δική σου και το όνειρο να αγγίξεις...επιστροφή να κάνεις επιβάλλεται ..απλά ..γλυκά και μαλακά...πίσω στον πολύτιμο και τον αληθινό εαυτό σου..Αγάπα τον μονάχος σου πολύ εσύ αυτόν...γιατί μ' αυτόν χρόνια πορεύεσαι...κι αυτός μονάχα ξέρει τα ''θέλω'' σου...αυτός τις νύχτες σε αφουγκράζεται...έτσι απλά θα καταλήξεις και θα σκεφτείς σωστά και θα αποφασίσεις για άλλη μια φορά...πως η ''ευτυχία'' ξεκινά,πάντα από εσένα μοναχά..κι απ' το κυνήγι και το ''διώξιμο'' των μαγισσών..που οι Ερινύες και οι φωνές οι ακατάλληλες..προσπαθούν να σου επιβάλλουν...
Ό,τι και να σου πουν..και ψυχολόγοι και αναλυτές και συμβουλάτορες ...πάντα κανένας από αυτούς..καλύτερα από σε τον εαυτό σου δε γνωρίζει...

Ζόρικη λέξη η ''ευτυχία''..δρόμος μοναχικός...μα ελπιδοφόρος !!!

της Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................


                                      Ζελατίνα - Τάνια Τσανακλίδου 

.............................................................................................................. 

6 Ιουνίου 2016

Η ζωή είναι πάρα πολύ όμορφη για να είναι ασήμαντη.. !!!






Συγχώρεσα λάθη ασυγχώρητα, προσπάθησα να αντικαταστήσω πρόσωπα αναντικατάστατα και να ξεχάσω ανθρώπους που δεν ξεχνιόντουσαν. Ενήργησα παρορμητικά, απογοητεύτηκα από άτομα που δεν περίμενα, αλλά και εγώ απογοήτευσα άλλους.
 
Αγκάλιασα ανθρώπους για να τους προστατέψω, έκανα φίλους για την αιωνιότητα. Γέλασα όταν δεν έπρεπε, αγάπησα και αγαπήθηκα, αλλά και απορρίφτηκα. Αγαπήθηκα και δεν ανταπέδωσα την αγάπη.
 Φώναξα και πήδηξα από πολλές χαρές. 
  Έζησα με την αγάπη και έδωσα υποσχέσεις αγάπης, αλλά πληγώθηκε η καρδιά μου πολλές φορές!
 
Έκλαψα ακούγοντας μουσική ή κοιτάζοντας φωτογραφίες. Τηλεφώνησα για να ακούσω μια φωνή. 
  Ένα χαμόγελο με έκανε να ερωτευτώ και πάλι.
Πίστεψα πως θα πέθαινα από νοσταλγία και… φοβήθηκα μην χάσω πάλι κάποιο πρόσωπο πολύ ειδικό…αλλά επέζησα!

 Και ζω ακόμη! Και η ζωή δεν με κουράζει… και εσένα δεν πρέπει να σε κουράζει η ζωή. Ζήσε!
Είναι πραγματικά όμορφο και καλό να μάχεσαι με σθένος, να αγκαλιάζεις την ζωή και να ζεις με πάθος, να χάνεις με αξιοπρέπεια και να νικάς τολμώντας, γιατί ο κόσμος ανήκει σε όποιον τολμά.

Η ζωή είναι πάρα πολύ όμορφη για να είναι ασήμαντη!!!

Charlie Chaplin
..............................................................................................................

                 Ό,τι ανέβασε η καρδιά - Ζωή Παπαδοπούλου



Πάμε απόψε όλη η γειτονιά
με τα πόδια τσάρκα
Παγωμένες μπύρες κι αγκαλιά
δεν με νοιάζει η μάρκα


Άλλος είναι ο νους μας το πρωί
κι άλλος σαν νυχτώνει
έχει κι άλλα θέματα η ζωή
απ’ την ευρωζώνη


Θα τραγουδάμε ό.τι ανέβασε η καρδιά
Κι ό.τι αληθινά μας κάνει λιώμα
Εμείς παιδί μου πάντα θα'χουμε δουλειά
τα φιλιά στο στόμα


Θα τραγουδάμε και θα παίζει ζωντανά
τ'ουρανού η οθόνη
Κι αυτός που τ'άστρα να τ'ανάψει δεν ξεχνά
χρόνια μας γλιτώνει


Πάμε απόψε λόγια και κορμιά
σαν μικρές οάσεις
Καλοκαίρι μοιάζουν μ’ ερημιά
οι τηλεοράσεις


Δε χωράω στο σπίτι μου τι θες
με τον έρωτα σου
Τι θα φέρει τ'αύριο μου λες
κι είπα τ'όνομά σου


Θα τραγουδάμε ό.τι ανέβασε η καρδιά
κι ό.τι αληθινά μας κάνει λιώμα
εμείς παιδί μου πάντα θα'χουμε δουλειά
τα φιλιά στο στόμα


Θα τραγουδάμε και θα παίζει ζωντανά
Όλη νύχτα τ'ουρανού η οθόνη

Κι αυτός που τ'άστρα να τ'ανάψει δεν ξεχνά
Χρόνια μας γλιτώνει
....................................................................................................................................................................