19 Σεπτεμβρίου 2016

Η φλογερή καρδιά του Ντανκό - Μαξίμ Γκόρκι.




Τον πιο παλιό καιρό ζούσε εδώ μία κοινότητα Ανθρώπων. Γύρω απ’ τις τρεις μεριές του οικισμού, ήταν το Μαύρο Δάσος. Και από την τέταρτη, η απέραντη στέπα. Για πολύ καιρό ο ήλιος έλαμπε και ο ουρανός ήταν γαλάζιος, και έτσι οι Άνθρωποι ήταν γενναίοι και ευτυχισμένοι. Μα κάποια μέρα, ήρθανε απ’ την στέπα άλλοι Άνθρωποι, πιο νέοι, πιο βάρβαροι, πιο δυνατοί και έδιωξαν τους πρώτους, βαθιά μέσα στο Μαύρο Δάσος.
Έλη τους περικύκλωσαν και βάλτοι και το σκοτάδι ήτανε πυκνό. Άρχισαν να πεθαίνουν, ο ένας μετά τον άλλο, απ’ τα κουνούπια και τον μολυσμένο αέρα. 
Τότε, γυναίκες και παιδιά, αρχίσανε τους θρήνους και όλοι μαζί καθίσαν να σκεφτούν σαν τι θα κάνουν.


-Δυο δρόμοι ανοίγονται για μας. Ο ένας, προς τα πίσω. Μα εκεί, βρίσκονται οι δυνατοί εχθροί μας. Ο άλλος μπροστά, πέρα απ’ τα Μαύρα Δάση, εκεί που τα μεγάλα δέντρα, με τα πανίσχυρα κλωνιά τους αγκαλιάζονται κι οι κόμποι απ’ τις γυμνές τους ρίζες βυθίζονται βαθιά, στη λιπαρή τη λάσπη.


Και το σκοτάδι ήταν πυκνό και τα μεγάλα δέντρα –δέντρα πέτρινα- στεκόντουσαν βουβά και ακίνητα, μέσα στο μαύρο θάμπος και πιο σφιχτά πλησίαζαν το να το άλλο, τριγύρω στους Ανθρώπους. Μα εκείνοι είχαν συνηθίσει την απλωσιά της στέπας και πιο πολύ τους στένευε το Δάσος, παρά θηλιά κρεμάλας στο λαιμό τους. 
Και η Ώρα χτύπησε Έντεκα.

Και όμως, κάποτε ήταν δυνατοί και θα μπορούσαν να νικήσουν. Μα τώρα, κάτω απ’ τα πυκνά κλαδιά, χάθηκε η ψυχή και –ίσως- το σώμα. Και οι θρήνοι γέννησαν την Φρίκη. 
Και οι Μάνες κλαίγανε τους πεθαμένους. Και οι ζωντανοί αλυσοδέθηκαν από τον Φόβο. Λόγια δειλίας άρχισαν να ακούγονται μέσα στο Δάσος. Και ήθελαν στους εχθρούς να παν και γονατίζοντας να τους προσφέρουνε τη λευτεριά τους.

Και είπε ο Ντανκό: 


-Σύντροφοι, δεν κυλάει η πέτρα με την σκέψη μόνο. Όποιος δεν κάνει τίποτε, δεν του συμβαίνει τίποτε. Γιατί να σπαταλιέται η δύναμή μας στον καημό; Πάμε στο Δάσος και ας το περάσουμε ως πέρα. Σίγουρα θα ‘χει κάποιο τέλος. Όλα στον Κόσμο έχουν ένα τέλος. Εμπρός λοιπόν!


-Οδήγησέ μας, με μια φωνή είπανε όλοι. 


Και ξεκινήσαν. Και σε κάθε βήμα, ο Βάλτος –άπληστο σάπιο στόμα- καταβρόχθιζε Ανθρώπους. Σαν φίδια απλωθήκανε παντού οι ρίζες και κάθε βήμα το πληρώνανε με αίμα. Περπάτησαν πολύ καιρό και όλο πυκνώναν τα σκοτάδια. Κουράστηκαν και άρχισαν να γκρινιάζουν για τον Ντανκό και έλεγαν πως, άδικα, νέος και άπειρος τους έσυρε εδώ κάτω –κι ας είχαν όλοι τους συμφωνήσει. Και κάποτε, στο Δάσος μπόρα ξέσπασε. Και έγινε το σκοτάδι πιο μαύρο και απ’ της Κόλασης τις νύχτες. Μα ο Ντανκό περπατούσε πάντα εμπρός. Και τα κλαδιά των δέντρων τους κυκλώσανε. Και κεραυνοί σκίζανε τον αιθέρα. Όλο δυνάμεις και πιο λίγες τους απόμεναν. Μα εκείνος περπατάει πάντα μπρος –«ένας αυτός, και ζει για χίλιους». 
Τσάκισαν και έχασαν το θάρρος τους και ρίξανε το φταίξιμο στον Ντανκό.


-«Σας οδηγώ εγώ», μας είπες!


-Σας οδήγησα. Μα εσείς; Σέρνεστε όλο πιο πολύ στη λάσπη, μπουσουλώντας με τα τέσσερα, σαν ζώα.


Σκοτείνιασαν τα μάτια τους και φάνηκε μέσα σ’ αυτά η λάμψη του θανάτου. 

«Κοίτα τους», μονολόγησε, «πριν όλοι φίλοι, τώρα όλοι τους θηρία» και λάμψανε τα μάτια του σαν φάροι. Και βλέποντάς το αυτό, σκέφτηκαν πως τρελάθηκε και πως, γιαυτό -έτσι ζωηρά- φλογίστηκε η ματιά του και φυλάχτηκαν.

Και σαν κοπάδι λύκων –που θήραμα μυρίστηκε- μαζεύτηκαν, γιατί περίμεναν πως θα ριχτεί πάνω τους πρώτος. Και άρχισε να στενεύει γύρω του ο κλοιός. Και αυτός κατάλαβε τη σκέψη τους και η σκέψη γέννησε στην φλογερή καρδιά του το παράπονο. Και όλο το Δάσος άρχισε να ψέλνει το μαύρο, πένθιμο τραγούδι του. Και ο κεραυνός βροντάει και η βροχή πέφτει ασταμάτητα. 



«Αν δεν καώ εγώ –αν δεν καείς εσύ- πως θα γεννούνε τα σκοτάδια φως;» φώναξε, κι απ’ τη Βροντή πιο δυνατά.

Και έσκισε με τα χέρια του το στήθος του και έβγαλε από μέσα την καρδιά του και την κρατάει ψηλά, απ’ τα κεφάλια πάνω των Ανθρώπων. 


Αναλαμπάδιασε η Καρδιά –σαν ήλιος- και το σκοτάδι διαλύθηκε μέσα στο φως. Και οι Άνθρωποι –κατάπληκτοι- μαρμάρωσαν.


-Εμπρός, φωνάζει ο Ντανκό και ρίχνεται μπροστά, στην πρωτινή του θέση, ψηλά κρατώντας την Φλεγόμενη Καρδιά του -που φώτιζε την Μοίρα των Ανθρώπων.

Τον ακολούθησαν σαν μαγεμένοι. Το Δάσος αντιβούησε έκπληκτο, μα η βοή του πνίγηκε στον Ήχο των Χρωμάτων. Και τώρα πέθαιναν, μα πέθαιναν δίχως παράπονα και παρακάλια. Έτρεχαν γρήγορα μπροστά, με γενναιότητα, το Φως του Φάρου ακολουθώντας –την Καρδιά του. Και ο Ντανκό πάντα προχωρούσε προς τα εμπρός και η Φλόγα της Καρδιάς του όλο φούντωνε και φούντωνε. Και τέλειωσε το Δάσος. Και έμεινε πίσω τους, βουβό. Και στα λιβάδια πέρα, στη μεγάλη στέπα σαν ξεμύτισαν, λούστηκαν ξαφνικά από ηλιόφως και καθαρό αέρα ξεπλυμένο απ’ την βροχή. Και έλαμψε ο ήλιος και πέρα, το ποτάμι, σαν φιδίσιο σώμα αντιφέγγισε. Σουρούπωνε. Κατά το λιόγερμα, άρχισε να φαντάζει κόκκινο –σαν αίμα- το ποτάμι. Και εκείνος, χαμογέλασε περήφανα. 
 Και έγινε η Ώρα, Δώδεκα. 


Στο χώμα πέφτει και η Μάνα Γη προστάζει, και λουλούδια τον αγκάλιασαν. Και δεν τον πρόσεξε κανείς που ‘πεσε κάτω. Και μόνο η γενναία του Καρδιά ακόμα άναβε. Και ένας, την πρόσεξε. Και –φοβισμένος- με το πόδι του την πάτησε. Και η Φλογερή Καρδιά του Ντανκό, χάθηκε για πάντα.

Πηγή: Μαξίμ Γκόρκι
...................................................................................................................................................................
(Το παραμύθι "Η φλογερή καρδιά" του Ντάνκο θεωρείται ένα από τα καλύτερα κείμενα του κλασικού Σοβιετικού συγγραφέα Μαξίμ Γκόργκι.)
...............................................................................................................

18 Σεπτεμβρίου 2016

Νοσταλγικά τα απογεύματα της Κυριακής ... - Της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Το ημερολόγιο γράφει 18 πως είναι του  Σεπτέμβρη..τέλος Καλοκαιριού εδώ και τόσες μέρες..Μα οι μέρες του Σεπτέμβρη είναι ακόμα εδώ ,γλυκές..ηλιόλουστες μετά τις ξαφνικές τις μπόρες..δροσερές.. μα και το θερμόμετρο τα μεσημέρια ανεβασμένο..Μας ''μάζεψε'' η πόλη μες στα σπλάχνα της..έχει γωνιές..κρυφές..και τραταρίσματα ένα σωρό ..πολιτισμικά..ψυχαγωγίας...και χαλάρωσης..μα ο νους μας πάντα πίσω ..μέσα σε κείνα ..τα ''χρωματιστά'' της μνήμης μας τα χρόνια ''τρέχει''.....
Σήμερα είναι Κυριακή..και οι απλοί..οι ήσυχοι οι άνθρωποι..οι αθόρυβοι ,χωρίς τα πλουμιστά φτερά οι άνθρωποι..πάλι εξεκινήσανε  να την περάσουνε ζεστά..μες στις ζεστές τις αγκαλιές..των φίλων και των συγγενών τους...

Ημέρα της οικογένειας θυμάμαι απ' τα παλιά η Κυριακή...Να μαζευτούμε πάσχιζε η δόλια μας η μάνα..όλοι εκεί γύρω από το σοφρά..να φάμε μια ''μπουκιά'' όπως έλεγε..να κοιταχτούμε όλοι πάλι ..άλλη μια φορά..να ακούσουμε μήπως και τις ανάγκες λιγοστέψουμε ..μήπως και ενωμένα τα κλαδιά δεν σπάσουνε..μήπως ανθίσουν τα όνειρα..όλοι μαζί..αποφασισμένοι  σαν τα κυνηγάμε...Μα Κυριακή και για τους φίλους μας..για να μιλήσουμε..για να ακούσουμε..να αφουγκραστούμε τις ψυχές...να μοιραστούμε το κυνήγι των ονείρων μας...να χαλαρώσουμε τόσο απλά και τρυφερά..εκεί σε ένα παλιό καφέ..πάνω από το άρωμα ..πάνω από τη μυρωδιά ..του φρεσκοψημένου εκεί στη χόβολη..έτσι από ένα μικρό ελληνικό μας καφεδάκι ...
Να πιούμε ένα ποτήρι μπύρα ή κρασί..να πάνε κάτω τα ''φαρμάκια''..έλεγε και ξανάλεγε η μάνα μου..Δεν το αντέχει ο άνθρωπος ολημερίς να τρέχει..και σαν ξωμάχος της ζωής αναπαμό ποτέ του να μη βρίσκει..

Είναι οι Κυριακές διαλείμματα όμορφα..σαν του σχολείου και της τάξης τα διαλείμματα..ανάσα οι ''μαθητές'' από τον κάματο να παίρνουν..Γεμίζουνε εικόνες όμορφες ..μοναδικές... τούτο τον όμορφο καιρό τα μάτια μας,που ακόμα η Χειμωνιά τα πέπλα της δε σκόρπισε τριγύρω...γεμίζουνε εικόνες ..Εικόνες κόκκινες και χρυσοκίτρινες από το πέσιμο των φύλλων...μα εικόνες και πιο ''ζουμερές''από τον ''πόλεμο'' του τρύγου..Παντού μυρίζει μούστος..και κρασί..από τα μελωμένα στα κοφίνια τα σταφύλια..





Είναι παράξενος ο μήνας τούτος εδώ..έχει ανάμεικτες εικόνες..που μοιάζουνε σαν  τέλος μίας εποχής..μα το ξεκίνημα και η προετοιμασία για την άλλη.. Έχουν και κρύβουν μια μελαγχολία τα χρώματα αυτά κι όταν ''αναμειγνύονται'' με τα ''τοπία'' τα ''πολιτικά'' με τα τοπία τα στενόχωρα..που οι άνθρωποι όλοι γύρω μας θα πρέπει να κοιτάξουν..Ναι..ναι..η ζωή έχει χρώματα πολλά...μα πως αλλιώς να γίνει ?Να επιλέξουμε να αντισταθούμε   εμείς καλούμαστε κάθε φορά..και μες στο γκρίζο το τοπίο...να σκορπάμε και να φέρνουμε..τα χρώματα της φύσης..που είναι βάλσαμο και γιατρειά...στην απογοήτευση.. που κυνηγά να μας συνθλίψει...


Πάντα τα απογεύματα της Κυριακής..καθώς στο αυτοκίνητό μου σιγοτραγουδώ και σπίτι μου επιστρέφω..πάντα ρουφάω τις εικόνες που αποκόμισα ..μ' αρέσει..επιλέγω..να είμαι μόνη μου πάντα στις επιστροφές και ''συζητώ'' αθόρυβα και σιωπηλά..και γράφω στο τετράδιο κάθε φορά του νου και της ψυχής..όσα ελαχτάρησε η ψυχή να ζωγραφίσει !!! 
Νοσταλγικά τα απογεύματα της Κυριακής !!!

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

 Αχ, έτσι θέλω να θυμάμαι
Ευτυχισμένες μέρες ..........
Εκείνη την εποχή, η ζωή ήταν πιο όμορφη...........................



Les Feuilles Mortes_Yves Montand à l´Olympia 

.............................................................................................................

17 Σεπτεμβρίου 2016

Αγάπες μου..κεντίδια της ποδιάς μου - Της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Αγάπες μου ..που με επισκεφθήκατε..όλες σας ..σας εκέντησα με σταυροβελονιά στην όμορφη ποδιά μου..εγίνατε κεντίδι εκεί πολύχρωμο ..τα διάλεξα τα χρώματα ...κατά πως σας ταιριάζανε στην κάθε μια.. Παράπονο αν είχα απ' τη ζωή μου..αχάριστη θα μ' έλεγαν θαρρώ...Αγάπησα πολύ και αγαπήθηκα περισσότερο και ίσως.. από αυτό που έδινα και που  μπορούσα για  να δώσω εγώ  και να το εξωτερικεύσω...Τι σημασία έχει αλήθεια αυτό,αφού μου έμαθαν να αγαπώ από μικρό..όταν με σφιχταγκάλιαζαν ..όταν μου δίνανε απόθεμα απ' αυτό το όμορφο συναίσθημα..να το 'χω να πορεύομαι..να μπορώ να το μοιράζω...

Αγάπες φιλικές...αγάπες πατρικές και μητρικές..αγάπες των παππούδων μου..αγάπες απαράμιλλες.. ασύγκριτες και ασυναγώνιστες.. των λατρευτών παιδιών μου...μα και αγάπες ερωτικές..μεγάλες και μικρές...μα όλες τους αγάπες μοναδικές..ξεχωριστές...Όλες σαν ένα ''κομπόδεμα'' γλυκό ..ξεχωριστό..από καρδιές αγάπες...που ισορροπία φέρνουν πάντοτε μές στην ψυχή του ανθρώπου...Γιατί τι θαρρείς πως θέλει ο άνθρωπος...αγάπες να αποθηκεύει..και κάπου εκεί τις νύχτες τις κρύες και τις μοναχικές..να το ανοίγει το ''κομπόδεμα '' και έναν - έναν ''θησαυρό '' να αναζητά να πιάσει..Να τον ''εξαργυρώνει'' ..να τον έχει να πορεύεται..να αντέχει ..να ζεσταίνεται  εκείνα εκεί τα ''χειμωνιάτικα'' πρωινά.. και να πηγαίνει παραπέρα...


Αγάπες μακρινές..που δεν ευτύχησαν στα μάτια να ειδωθούν..αγάπες μέσα εδώ πίσω από ένα παγωμένο τζάμι..που κατορθώσαμε αρκετές φορές..να το ξεθολώσουμε και να κοιτάξουμε από πίσω...Αγάπες ακόμα και φτιαχτές..και ελλειπείς..μα ακόμα και αυτές..ανάγκες της ψυχής μας είν' αγάπες..Όλες τις αποθήκευσα μες στο ''σακούλι''' το βελούδινο..από παλιά το είχα αγορασμένο.. Επάλιωσε καθώς τα χρόνια διάβαινα ..εξέφτισαν τα κρόσσια του..μα πάντα μέσα ατόφιες τις φυλά ετούτες τις αγάπες.. 

 Η αλήθεια είναι οδυνηρή..μα  σώζει , πάντα μας πονά..αλλά πάντα αλλά πάντα και μας σώζει.Συχνά μπροστά μας στέκονται και ορθώνονται οι αγάπες μας..όλες αυτές..αληθινές και προδομένες και ανασφαλείς και απρόθυμες.. και βιωμένες με πάθος άκρατο ..και αγαπησιάρικες πολύ...Μα όπως κι αν εμπρός μας ορθώνονται συχνά ,εκεί τα βράδια τα μοναχικά..η αληθινή τους πιστοποίηση  έρχεται μέσα..  από απέραντες  ερήμους σιωπής..και επαναπροσδιορίσεις ..και συγχώρεση ..ένα ανώτατο επίπεδο αντιμετώπισης..που ''τσιγγουνιές'' συναισθημάτων δεν αντέχει..
Ναι ..ναι γνωρίζει ο άνθρωπος και από αυτούς..τσιγγούνηδες στα συναισθήματα ..αυτούς που η προβληματική ψυχούλα τους μερίδιο ποτέ δεν διεκδίκησε σε μία τέτοια μοιρασιά.. μα είναι αγάπες ακόμα και αυτές..και σκύβουμε επάνω τους..βιώνονται στενόχωρα..μα είναι αποσκευές όπως και να το πάρεις...
Πολύτιμες αποσκευές για έναν άνθρωπο όλες του οι αγάπες..δε γίνεται χωρίς αυτές ποτέ να ταξιδεύει...αγάπες ....παζλ πολύχρωμο..και συναρπαστικό !!!


Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη 
..............................................................................................................

Τι γλυκό να σ' αγαπούν....
και να σου το λένε.............


       ΤΙ ΓΛΥΚΟ ΝΑ Σ' ΑΓΑΠΟΥΝ- ΧΑΡΙς ΑΛΕΞΙΟΥ..

.............................................................................................................

Γιορτάστε την ανθρωπιά σας.Γιορτάστε την τρέλα σας.Γιορτάστε την ανεπάρκειά σας.Γιορτάστε τη μοναξιά σας.Πάνω απ' όλα γιορτάστε τον εαυτό σας.Δε θέλω να είμαι τίποτε άλλο απ' αυτό που είμαι ήδη,δηλαδή άνθρωπος.Μ' αρέσει πραγματικά που είμαι άνθρωπος.Άνθρωπος σημαίνει να ξεχνάς,να σκοντάφτεις πάνω σε τοίχους,να μπαίνεις σε λάθος δωμάτιο,να σταματάς το ασανσέρ σε λάθος πάτωμα.Η πόρτα ανοίγει,βγαίνω κι ανακαλύπτω ότι βρίσκομαι στον έκτο όροφο αντί για τον τρίτο.<< Άντε φιλαράκο μου >>, λέω μέσα μου,<< πάλι την έπαθες >>.Είναι σπουδαίο πράγμα να είσαι άνθρωπος.Χτες το βράδυ πήγα σ' ένα αριστοκρατικό κοκτέιλ πάρτι και κάποιος μου' βαλε στο χέρι ένα ποτήρι μ' ένα ωραιότατο κόκκινο κρασί.Μ' αρέσει πολύ το κόκκινο κρασί και το' πιασα με μεγάλη ευλάβεια.Ξαφνικά κάποιος όρμησε πάνω μου φωνάζοντας <<Λεό ! >>,μ' αγκάλιασε και το κρασί τινάχτηκε στον αέρα! Οιδιπλανοί μου έβαλαν φωνή σε αχτίνα ενός μιλίουγύρω μου,αν και το κρασί δεν είχε χυθεί παρά μόνο πάνω μου.Εγώ φώναξα αυτό που λένε οι Ιταλοί όταν χύνεται το κρασί - << Allegria >>,που σημαίνει χαρά,αλλά κανείς δε φάνηκε να το πιστεύει.Κανείς δεν πήρε είδηση ότι αυτό το χυμένο κρασί πρόσθεσε χρώμα στη βραδιά μου.

Λεό Μπουσκάλια - 
Γέφυρες και όχι φράγματα ( απόσπασμα ). 
............................................................................................................

Επεξεργασία κειμένου - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................. 





Λουδοβίκος των Ανωγείων - Ποιο το χρώμα της αγάπης ..

..............................................................................................................

15 Σεπτεμβρίου 2016

..παντού έβρισκε τον Παράδεισο- της Μάρως Βαμβουνάκη ( απόσπασμα)

Η πιο απλή αλήθεια τελικά,που προσπαθώ να πω,είναι πως για να είσαι καλά πρέπει να είσαι καλός.Δεν έχω τίποτα πιο σίγουρο.Με το πρέπει εκείνο που δεν προέρχεται από υποχρέωση ,αλλά από έναν προαιώνιο νόμο του προαιώνιου σύμπαντος,ως Νόμο φύσης,για να έχει ευφροσύνη ο άνθρωπος.Από ένα μονοπάτι που ,από πριν γεννηθείς,σου φανερώθηκε ως πέρασμα προς την Εδέμ.

  Κι αν παραπατάς,κι αν ξενιτεύεσαι,κι αν το αποφεύγεις κάνοντας το γύρο του κόσμου ανήσυχος,το μονοπάτι το γνωστό σου, της προαιώνιας εμπειρίας σου η επιστροφή,σε τραβάει εκεί,κι είναι τρομερή η αγωνία του να αντιστέκεσαι και να το αρνείσαι..

   Με τέτοιο βλέμμα λοιπόν ο Τάσος γινόταν με το τίποτα ευτυχισμένος και χαιρόταν ,παντού έβρισκε τον Παράδεισο,αφού ήδη,από τούτη εδώ την άγρια ζωή,μέσα σε μια κοινωνία - εφιάλτη, τον είχε κερδισμένο.Η κάθε μέρα που ξημέρωνε τον έκανε να πετάγεται γεμάτος σχέδια και έργα.Να ταϊσει τα κουνελάκια,να χαϊδέψει τα σκυλάκια ,να πιει το φρέσκο γάλα του,να καπνίσει στα κρυφά απ' την αυστηρή συμβία του ένα τσιγαράκι,να ανεβεί στο μηχανάκι του,να φτάσει σαν να πετά,πατώντας μίζα,στη θάλασσα των Αγίων Αποστόλων,ή για να βουτήξει ,ή για να ρεμβάσει,να γυρίσει στα Περιβόλια για να σκαρφαλώσει και να κλαδέψει τις ελιές,να πάει να βοηθήσει το γείτονα στο χτίσιμο της αποθήκης.

    Η μέρα είναι τόσο σπουδαία και τόσο γεμάτη,που η λαχτάρα της δεν υποφέρεται.Υπάρχουν νύχτες ,την ώρα που πέφτεις στο κρεββάτι σου ,που αναλογίζεσαι τι έκανες από τότε που ξύπνησες και θαυμάζεις πόσο μεγάλη χω΄ρα από το πρωί ως το βράδυ διένυσες..

  Όταν λοιπόν ο Τάσος παραπλημμύριζε από ενθουσιασμό- επειδή η ζωή είναι ωραία,επειδή η παρέα μας έχει κέφι,επειδή βρέχει ή επειδή έχει ήλιο,επειδή έχει κρύο ή επειδή έχει ζέστη,επειδή το φαϊ της γυναίκας του μοσχομυρίζει απ' την κουζίνα κι έρχεται ,επειδή το κρασί του άστραφτε ρουμπίνι στο ποτηράκι,επειδή κάποια γειτόνισσα μόλις έφερε ζεστά καλτσούνια με ζάχαρη και κανέλα,επειδή μετά να πεταχτεί στο περιβόλι του αδελφού του να ρίξει λίπασμα,επειδή είναι μεσημέρι ή βραδάκι,επειδή βλέπει κι ας μην ακούει,επειδή εμπιστεύεται του Θεού το θέλημα-.φωνάζει στα καλά καθούμενα ευγνώμων,ξέχειλος από χαρά και λάμποντας :
<< Σωστά! Πολύ σωστά περνάμε ! >>.

Μάρω Βαμβουνάκη -
( Ο χορός των μεταμφιεσμένων - απόσπασμα. )

Επεξεργασία κειμένου : Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

14 Σεπτεμβρίου 2016

Ο ΘΕΟΔΟΤΟς..από τα Ρωμαϊκά ποιήματα του Καβάφη.




Αν είσαι απ' τους αληθινά εκλεκτούς,
την επικράτησί σου κύταζε πώς αποκτάς.
όσο κι αν δοξασθείς, τα κατορθώματά σου
στην Ιταλία και στην Θεσσαλία 
όσο κι αν διαλαλούν οι πολιτείες,
όσα ψηφίσματα τιμητικά 
κι αν σ' έβγαλαν στη Ρώμη οι θαυμασταί σου ,
μήτε η χαρά σου ,μήτε ο θρίαμβος θα μείνουν,
μήτε ανώτερος  - τι ανώτερος?- άνθρωπος θα αισθανθείς,
όταν ,στην Αλεξάνδρεια ,ο Θεόδοτος σε φέρει,
επάνω σε σινί αιματωμένο,
του αθλίου Πομπηϊου το κεφάλι.

Και μη επαναπαύεσαι που στην ζωή σου
περιωρισμένη,ταχτοποιημένη ,και πεζή,
τέτοια θεαματικά και φοβερά δεν έχει.
ίσως αυτήν την ώρα εις κανενός γειτόνου σου 
το νοικοκυρεμένο σπίτι μπαίνει-
ο αόρατος,άυλος-ο Θεόδοτος,
φέρνοντας τέτοιο ένα φρικτό κεφάλι...

Κ.Καβάφης- << Θεόδοτος >>
.............................................................................................................


*. Ονόματα, πλούτος ευγένεια αλλά και κουρελαρία ψυχής, δύναμη λάμψη και ομορφιά, σοφία και παιδεία, σκληρότητα κακουργία και ανάγκη, και πάνω απ’ όλα η δυναστεία των Δυνατών σε τόπους και λαούς πολυώνυμους που για πολύ φάνταξε ατελεύτητη, είναι το χώμα της βλάστησης και το κλίμα της ευδοκίμησης των ρωμαϊκών ποιημάτων του Καβάφη*.

 Ο κόσμος της Ρώμης δημιούργησε ένα πρότυπο εξουσίας, την κοσμοκρατορία. Κι ένα πρότυπο ηθικής, την ηθική των Κυρίων. Κι ένα πρότυπο πολιτισμού, τον πολιτισμό των ολίγων συνειδήσεων που τις έθρεψε το λίπασμα των πολλών σωμάτων.


Ο λόγος του ήταν το μαύρο πουλί που έφερνε το μήνυμα του αίματος όχι μόνο στον Τάραντα, αλλά και στην Πύδνα, τη Μαγνησία, τη Σκάρφεια, την Κόρινθο, στον Πειραιά του Σύλλα.

Λιαντίνης ο Δάσκαλός μας..
(Τα ρωμαϊκά ποιήματα του Καβάφη - απόσπασμα ) 
.............................................................................................................
Επιμέλεια κειμένου : Σοφία Θεοδοσιάδη.

..............................................................................................................


Δόμνα Σαμίου (1928-2012) - Τζιβαέρι

.............................................................................................................. 

Σύλλογος ..σου λέει ''γονέων'' ? - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Ντροπή ..οργή και θλίψη αισθάνομαι και δεν είναι αυτή η πρώτη μου φορά που τα σχολεία ανοίγουν.Πότε άραγε ετούτος ο λαός ο Ελληνικός που ολημερίς και ολονυχτίς για τους προγόνους του καυχιέται..πότε θα γίνει άνθρωπος αληθινός..Γιατί πρέπει κάθε τέτοια όμορφη μέρα χαράς και μάθησης,κάποιοι στενόμυαλοι..και ρατσιστές..πάντοτε να την αμαυρώνουν ?
Ντροπή που υπάρχει ένας σύλλογος και θέλει να αποκαλείται και << Σύλλογος γονέων>> που βάζει όρους εξ αρχής ..σε ένα δημόσιο σχολειό..ένα αγαθό ανεκτίμητο όπως είναι η Παιδεία..να γίνεται ρατσιστικό εργαλείο εις τα χέρια τους και τα παιδιά..σε παιδιά και μειάσματα να ξεχωρίζει..Ένα μονάχα θα τους φέρω μπρος στα μάτια τους μπροστά κι αν έχουν δύναμη και θάρρος μα και σθένος,το βλέμμα ας σηκώσουνε και να το κοιτάξουν :

 Είναι από τα γραφόμενα του Γιώργου Σεφέρη..για το φευγιό των Ελλήνων από τη Σμύρνη..Και η ιστορία επαναλαμβάνεται... συνεχώς και συνεχώς...Και ο λύκος που ελλοχεύει μέσα μας και του φοράμε ψεύτικο γυαλιστερό χιτώνα..βγάζει ξανά τα δοντια του ..τα δόντια αυτά του ρατσισμού...μας απειλεί και φοβερίζει..

Ωραιόκαστρο !!! Τι όμορφο όνομα..τι ωραίο ''κάστρο''...και εγώ θα ήθελα να αναφωνήσω και τι ωραίοι άνθρωποι..Μα έρχεται χτες μια είδηση..και τα γκρεμίζει όλα αυτά..Ποιός σας είπε φίλοι μου  εσάς ..που σηκώσατε μπαϊράκι πως οι άνθρωποι αυτοί..οι  σας επέλεξαν δίπλα σας και μαζί σας να πηγαίνουν στο σχολείο. Τους ανάγκασαν..ευρέθηκαν εδώ..κυνηγημένοι..ξεριζωμένοι απ' τις εστίες τους..Ποιοί είστε όλοι εσείς ..οι εκλεκτοί του Θεού που τα παιδιά σας ξεχωρίζετε και τα άλλα παιδιά τα θάβετε..ζωντανά στο σκότος της αμάθειας ?Ντρέπομαι όταν διαβάζω τέτοια είδηση...Σηκώσατε μπαϊράκι και σήμερα θα τρέχετε ωσάν καλοί χριστιανοί για να σταυροκοπιέστε..Ζητάτε γκέτο σχολικό να φτιάξετε..μη τύχει και σας ακουμπήσουν..Πάρτε λοιπόν λίγο βασιλικό..που λένε πως εφύτρωσε πάνω απ' το σταυρό που εμαρτύρησε για τις ιδέες του ο Χριστός..μυρίστε τον αληθινά και από την ευωδία του γύρω σε αυτά τα παιδιά σκορπίστε..Τα παιδιά ξέρουν να αγαπούν..να συγχρωτίζονται..και δηλητήριο μην τους σκορπάτε..

Μείναμε πίσω εμείς οι Έλληνες σ' αυτό το ζήτημα του ρατσισμού..κι είχαμε τόσο ζηλευτές καταβολές...Εχτές λοιπόν εδιάβαζα εκτός από το ντροπιαστικό άρθρο για το Ωραιόκαστρο..κι ένα άλλο άρθρο..Κάποια δασκάλα που διδάσκει σε Γερμανικό σχολειό..είπε πως το καλωσόρισμα στα παιδιά έγινε σε 17 γλώσσες..Της ''ορμησαν''εδώ τα ''σαϊνια'' τα δικά μας λεκτικά..και την ψυχραιμία τους τη χάσαν..Μάθανε μια καραμέλλα να πιπιλούν..πως είμαστε ο περιούσιος λαός..κι όλοι οι Ευρωπαίοι είναι σκάρτοι.
Έλεος πατριωτάκια μου ..έλεος !!!
Σκύψτε επάνω στις αληθινές και τις ανθρώπινες αξίες..και μην κρύβετε το λύκο σας πίσω απ' το γυαλιστερό σας φόρεμα !!!
Ο δάσκαλος που στην τάξη του πρωί- πρωί θα μπει..μονάχα παιδικά χαμόγελα και κεφαλάκια όμορφα θα αντικρύσει..Δεν έχουν για το δάσκαλο διαπιστευτήρια τα παιδιά..γιατί απλούστατα:
Είναι όλα τους παιδιά !!! 

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.
.............................................................................................................

13 Σεπτεμβρίου 2016

..μέσα εκεί στης Βερενίκης τα όμορφα μαλλιά..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Λένε αστέρι πως έγινες σαν μετακόμισες εκεί ψηλά..και πως το φέγγος σου δεν εσβήσθη..Κι εγώ που πάντα απ' το φέγγος σου εφωτιζόμουνα γλυκά..όχι γιατί ήμουν ετερόφωτο..μα μου άρεσε το χρώμα των ακτίνων σου..εγώ κάθε ξημέρωμα ..πρωί - πρωί και πριν σβηστούνε τα άστρα..στέκω και κοιτάω στον ουρανό και μέσα εκεί στης Βερενίκης την όμορφη την  κόμη και τα πλούσια μαλλιά..πάντα εκεί σε ψάχνω...Αμέτρητα είν' τ' αστέρια της αυτά..και όμορφη η κόμη της που όλα μαζί τη σχηματίζουν..Εκεί εδιάλεξες να κατοικήσεις τούτη τη φορά..μαζί με τα άλλα τα αστέρια..Είναι όμορφος ο μύθος της αυτός για τα μαλλιά της Βερενίκης..Κρύβει μέσα το ''άφθαρτο'' το αιώνιο..το αμόλυντο..γι αυτό πάντα σου άρεσε εκεί να κατοικήσεις..

Μικρό το μπόι το ανθρώπινο εμπρός εις τις βουλές του Θείου...Μέσα στους μύθους πάντα κρύβονται αγάπες ανιδιοτελείς ,θυσίες και αξίες,που η ζωή ίσως δε θα άντεχε η πραγματική..γιατί το ιδεατό είναι εκεί και άπιαστο τις περισσότερες φορές..και να το αγγίξει η ψυχή τ' ανθρώπου και η καρδιά,που είναι γεμάτη πάθη δεν μπορεί...έτσι συνέβη και με τη θυσία που έκανε η όμορφη Βερενίκη..Από αγάπη υπερβολική,όταν ο χωρισμός του άντρα της του Έλληνα Πτολεμαίου βασιλιά της Αιγύπτου τη γέμισε αγωνία και φόβο για τη μη επιστροφή του..εδέχτηκε και έταξε την κόμη της να κόψει..και να την κάνει δώρο στο ναό αυτόν της Αφροδίτης..έτσι μπροστά εις το βωμό να αποχωριστεί τα πλούσια και όμορφα μαλλιά της.. 

Φαντάζουνε ιδανικές οι αγάπες μες στους μύθους και στα παραμύθια..και με συμβολισμούς και πράξεις ενίοτε..να αποδείξουνε και συμπεράσματα σε μας συνέχεια προσπαθούν να μας διδάσκουν.. να μας δώσουν.. Μα πάντα υπάρχει και ένας κακός που μπλέκεται μέσα στους μύθους και στα παραμύθια..Και κλέψανε την κόμη της τη ζηλευτή και στους ουρανούς την εναποθέσαν..Κι έγιναν τα πλούσια μαλλιά αστέρια με απαλό το φως..όπως μεταξωτά ήταν και τα μαλλιά της..Κι ο άντρας της που γύρισε μεγάλος τον κυρίευσε θυμός..γιατί δεν ήθελε ποτέ άλλος την κόμη της γυναίκας του να αγγίξει..Και ηρέμησε και ησύχασε σαν έμαθε..από τον Κόνωνα πως πριν από λίγες μέρες ανακάλυψε πως ένας καινούριος εις τον ουρανό αστερισμός εγεννήθη.. από αστέρια με απαλό και μεταξένιο φως,απ' τα μαλλιά της Βερενίκης...

Όμορφα και ταχτοποιημένα αυτά ακούγονται σε μας και στα αυτιά μας..Κι εσένα που στη διάβαζα και που πολύ σου άρεσε και αφουγκραζόσουνα ,σαν να 'σουνα μικρό παιδί..αυτή η ιστορία..τώρα που εκεί στους ουρανούς εδιάλεξες να κατοικείς..πάντα τα πρωινά.. εκεί κι εγώ σε ψάχνω...
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
( αφιερωμένο στο αστέρι .. που δεν έσβησε μέσα μου ποτέ.......)
...........................................................................................................

Αλμπέρ Καμύ - ( απόσπασμα - η πτώση )

Από τότε που η προσοχή μου αφυπνίστηκε,ήταν πια εύκολο να καταλάβω ότι είχα εχθρούς. Στο επάγγελμά μου αρχικά, κι έπειτα στην κοινωνική ζωή μου.Άλλους τους είχα υποχρεώσει κι άλλους θα έπρεπε να τους είχα υποχρεώσει.όλ' αυτά ,με λίγα λόγια ,ήταν στη διάταξη των πραγμάτων,κι όταν το ανακάλυψα δεν πληγώθηκα ιδιαίτερα.Αντίθετα ,μου ήταν πιο δύσκολο κι οδυνηρό να παραδεχτώ ότι είχα εχθρούς ανάμεσα σε ανθρώπους που γνώριζα ελάχιστα ή και καθόλου.Ανέκαθεν σκεφτόμουν, με την αφέλειά μου της οποίας σας έχω δώσει μερικά δείγματα, ότι ήταν αδύνατο όσοι δεν με γνώριζαν να μη με συμπαθήσουν αν τύχαινε να με συναναστραφούν.

Ε,λοιπόν ,όχι ! Συνάντησα την έχθρα κυρίως ανάμεσα σ' εκείνους που δε με γνώριζαν παρά εξ αποστάσεως,και χωρίς να τους γνωρίζω εγώ.Θα υποτεύονταν ,αναμφίβολα,ότι ζούσα έντονα και απολάμβανα ανέμελα την ευτυχία: αυτό είναι ασυγχώρητο.Το ύφος της ευτυχίας ,όταν το προβάλλεις μ' έναν ορισμένο τρόπο,θα έκανε ακόμα κι ένα γαϊδαρο να λυσσάξει.Η ζωή μου εξάλλου, ήταν γεμάτη μέχρι σκασμού και ,από έλλειψη χρόνου,απέκρουα πολλές προτάσεις για γνωριμίες.Στη συνέχεια ξεχνούσα τις αρνήσεις μου .Οι προτάσεις όμως αυτές μου είχαν γίνει από ανθρώπους που η ζωή τους δεν ήταν γεμάτη και που ,για τον ίδιο λόγο ,δεν ξεχνούσαν τις αρνήσεις μου.
Αλμπέρ Καμύ  ( απόσπασμα - η πτώση  )
..............................................................................................................







Πάντα διαβάζοντας ένα βιβλίο.. κρατώντας το μολύβι μου υπογραμμίζω και επανέρχομαι καιρό μετά σε φράσεις που κατάλαβα πως έχουν νόημα ιδιαίτερο και βαθύ..Σε τούτο λοιπόν το βιβλίο του Καμύ..εστάθηκα αρκετά σε κάποιες σελίδες, που κατάλαβα πόσο ευφυώς περιέγραψε και στάθηκε πίσω από τα πράγματα  ο σπουδαίος τούτος συγγραφέας..Στη σελίδα λοιπόν 63 που την υπογράμμισα σχεδόν ολόκληρη,απομύζησα νοήματα πολλά..Τίποτα δεν είναι τυχαίο άλλωστε στη ζωή και ασφαλώς δεν πήρε τυχαία το Νόμπελ ο Καμύ..Διάβασα τον Ξένο και πέρυσι την Πτώση της οποίας και σας δίνω ένα μικρό - μικρό μα ουσιαστικό απόσπασμα θαρρώ.

.Έτσι κατανοούμε τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους..Αξίζει πραγματικά τον κόπο,ο τρόπος που βλέπει τα πράγματα ο Καμύ.Όλοι θα αναγνωρίσετε κάποιο κομμάτι του εαυτού σας και της συμπεριφοράς ίσως που δεχτήκατε από φίλους και συγγενείς...Κι αν δεν έχετε χρόνο για όλο το βιβλίο, που σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα..διαβάστε τουλάχιστον τούτες τις λίγες γραμμές..
η φίλη σας Σοφία 
............................................................................................................. 

12 Σεπτεμβρίου 2016

Eίναι μαγκιά να λες τη << λέξη >>.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Κάποτε..πάνε χρόνια αρκετά..κάποτε που ήμασταν παιδιά..μας έδωσε η μάνα μας ένα σημειωματάρι με χοντρό εξώφυλλο και παραμάσκαλα το πήραμε να σημειώνουμε τις άγνωστες τις λέξεις που θα συναντούμε στο σχολειό και στη ζωή και δίπλα να τις εξηγούμε.. να τις ερμηνεύουμε..μην τύχει και ξεχάσουμε τη σημασία τους και μείνουν ανεξήγητες τόσες πολλές και άγνωστες οι λέξεις που θα συναντάμε..Μου δώσανε κι εμένα ένα τετράδιο μικρό και μου 'πανε όλες τις λέξεις μου τις άγνωστες εκεί να καταγράφω... Κατέγραφα καθημερινά όσες μου φάνταζαν βαριές και να τις εξηγήσω δεν μπορούσα..Σημείωσα ένα σωρό : ειλικρινής και ψεύτης.. ανάξιος.. δημιουργικός..ανήθικος και ηθικός..αξιοσέβαστος και ταπεινός..συμβιβασμένος και ασυμβίβαστος..

Χρειάστηκε πολλές φορές καθώς μεγάλωνα την ερμηνεία να αλλάξω..Όχι γιατί η λέξη με άλλο τρόπο ερμηνεύονταν..μα γιατί οι άνθρωποι την ερμηνεία τους αλλοίωναν και την στραγγάλιζαν ..καθώς στα δεδομένα τους και τα συμφέροντά τους προσαρμόζαν..Κάποτε γνώρισα ένα ''όνειρο''..όχι απατηλό..μα είχε όνομα και σάρκα  και οστά..Άνθρωπο μου 'πε πως τον λέγανε ,αφού έτσι αυτός αυτοχριζόταν..Μου κούνησε άσπρο μαντήλι δελεαστικό και μου' πε ασυμβίβαστο με λένε..
.Έτρεξα αμέσως στο τετράδιό μου αυτό που είχα φυλαγμένο στο συρτάρι..Βρήκα τη λέξη ασυμβίβαστος και διάβασα ευθύς την ερμηνεία..
Ασυμβίβαστος = < α στερητικό + συβιβάζομαι..= ασυμμόρφωτος στα καθιερωμένα..= ο μη έχων πρόθεση να κάνει εκπτώσεις στην προσωπική του ζωή..στις αξίες του.. στα πιστεύω του..ο αδιάλλακτος...κι ευχαριστήθηκα που ήταν εκεί ακόμα η ερμηνεία..

Και προχωρούσα με την ερμηνεία αυτή..και ενίοτε με κάλυπτε κι άλλες πάλι όχι..Όσο τα χρόνια όμως πέρναγαν δίπλα απ' την παλιά μου επεξήγηση επρόσθετα καινούρια..Μαλάκωνα τις εξηγήσεις τις απόλυτες..όχι γιατί πια δεν τις πίστευα..μα γιατί οι ανθρώποι γύρω μου κρυβόταν πίσω εκεί σε μια φωλιά..και παιδιά του εύκολου και της καλοπέρασης της καθημερινής γινόταν ...

Σκεφτόμουν και δε θύμωνα..ήξερα πως η λέξη αυτή..ο ασυμβίβαστος..κρύβει περίσσεια ορμή..ίδιον των νέων η ορμή και όχι των γερόντων..Κακός οιωνός τα γεράματα ..κανείς δεν ημπορεί να το αρνηθεί αυτό..η ανημπόρια η σωματική..αργά και σταθερά..γίνεται σαράκι ύπουλο και καταρώγει τις ιδέες..Κι έτσι ξυπνάς ένα πρωί και η λέξη ασυμβίβαστος σε σένα δεν κολλάει...Δεν ξέρω αν η δύναμη ορισμένων εξαιρέσεων μοναχά..μπορεί και κατατρώγει το σαράκι..Δε θύμωνα .. με τους ανθρώπους δίπλα μου που αλλάζανε..μόν' τους παρακολουθούσα και εθλίβομουν συχνά..για τις εκπτώσεις και το σκύψιμο του κεφαλιού..για ένα τόσο δα μικρό πιατάκι φαγητού,  που σαν σκυλάκι που πεινά..του επετούσαν για να ζήσει.. ήθελα να φωνάξω δυνατά..την αυτολύπηση να μη τη συναντήσουν...

Όχι δεν είμαι εγώ κριτής προσωπικοτήτων της ζωής και των ανθρώπων δικαστής..Ο καθένας πράττει ..κάνει και μπορεί ..όσα ο νους και το σαρκίο του του επιτρέπει..έγραψα λοιπόν και πάλι σήμερα δίπλα στο λήμμα της λέξης ασυμβίβαστος  και μια άλλη εκδοχή..ασυμβίβαστος = αυτός που έχει  τα κότσια και μπορεί μέχρι το τέλος να αντέχει τη σημαία τη δύσκολη της μοναχικότητάς του να σηκώνει και να προχωρεί...ίσως τότε ναι..και να 'ναι ασυμβίβαστος και αδιάλλακτος και την ψυχή του να κρατάει καθαρή..ξεφορτώνοντας ενίοτε το ψέμμα που τη φόρτωσε.. πως τάχα είναι ήρωας αυτός και διαφορετικός..πως τάχατες δε συμβιβάζεται ποτέ..κι είναι βαρύ πολύ.. να λέει πως είναι τάχα ασυμβίβαστος και θιασώτης του ονείρου !!! 
Ασυμβίβαστος = όσο μπορώ και με συμφέρει ?
Ασυμβίβαστος = μέχρις εκεί που δε χαλάω τη βολή μου...?

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη  
..............................................................................................................

 Οι ανυπότακτες καρδιές φέρουν πολύ βαριές ποινές γι'αυτό καλύτερα σε μένα μην ενδώσεις...ζωή 
 Όμως το βόλεμα είναι βόλεμα μωρό μου,  πού ν'αφήσεις τη χλιδή μια αξία σταθερή και να γυρίσεις πάλι στα ζόρια τα ίδια αυτό το κάνουν μόνο όσοι έχουν μεγάλα...
 இڿ-ڿڰۣ-...♫╰☆╮♫♫╰☆╮♫♫╰☆╮♫❤♫╰☆╮♫♫╰☆╮♫♫╰☆╮♫




Θέλει μαγκιά - Ευσταθία & Φίλιππος Πλιάτσικας (lyrics)

..............................................................................................................