αγάπης φάτνες και φωλιές..για τα ''ξεχωριστά'' παιδιά - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Περνώ έξω από το ''σπίτι'' σου..γυρνώ...κοιτώ..θυμάμαι..τα μάτια τα δικά σου.Στην μικρή αυλίτσα που ''σπόρους'' φυτεύαμε μαζί..''φύτρωσε'' τώρα μια πανύψηλη..απρόσωπη και τσιμεντένια πολυκατοικία..Μα οι ''σπόροι'' που εσπείραμε πίσω εκεί..μέσα στα γόνιμα για σας τα εργαστήριά σας..οι ''σπόροι'' που στο ''χώμα'' έπεσαν σε τούτο το σχολειό..θαρρώ πως εφυτρώσανε μέσα βαθιά εις τις καρδιές σας..Τρομάξανε..τρομάξανε ..το βάλανε στα πόδια σαν σας αντικρύσανε..ακόμα εκεί κάποιες φορές και οι ''δόλιοι''..οι αδύναμοι γονείς σας..

Μα όλοι εμείς που σας κοιτάξαμε κατάματα ..κι όχι στις άκρες των ''κοφτών''ματιών σας..η Νέλλα μου .. δασκάλισσα με ''μαγικές'' τις ικανότητες..αγάπης μάγια έκανε..και σαν χορδές βιολιού ..του αργού μυαλού σας και του χαμηλού..σε εγρήγορση να βάζει..η τολμηρή μου η Χαρά..ο εμπνευσμένος Παντελής..κι όλοι εμείς μαζί..σαν συγχορδίας όργανα ορχήστρας κουρδισμένης..να ψάχνουμε για την ψυχή.. που κρύβετε μέσα σας και να την εξωτερικεύσετε.. εσείς τον τρόπο ψάχνατε αγγελούδια μου και δεν τον εγνωρίζατε..δεν είχατε την επικοινωνία εύκολη σε μας να την εκαταθέσετε..να την εμπιστευτείτε..

Πόσο πολύ θαρρώ πως δεν το άντεχα..καθημερινά στον πόνο του αλλιώτικου..να σκύβω..να αισθάνομαι..και να το επεξεργάζομαι από βραδίς σαν κίναγα στη δουλειά μου για να πάω...Αρνιόμουν να δεχτώ της φύσης γύρω μου..το ''λάθος'' που για σένα έκανε..την αδικία που σε ''κέρασε'' από της γέννας σου την ώρα...Μα θυμάμαι εκείνα εκεί τα πρωινά της νιότης μου..που όλο φλόγα με οδηγούσαν προς εσέ..θυμάμαι τα χαμόγελα τα φωτεινά..τα ανεπιτήδευτα..τα αθώα ..τα αφτιασίδωτα..που σαν τα αστεράκια εφωτίζανε τα πρόσωπά σας τα ιδιαίτερα..που λέγαν πως δε μοιάζανε με των παιδιών των άλλων...

Μα εγώ τα γεύτηκα..τα μύρισα..τα αγκάλιασα τα λούλουδα.. που μου χάριζαν σε ανύποπτες στιγμές τα μάτια σας.. που δεν έμοιαζαν και τα χαμόγελα..ναι.. γιατί ήταν αληθινά διαφορετικά..από των άλλων των παιδιών..Όχι δεν στάθηκα στις άκρες των ματιών..μα κοίταξα κατάματα την αλήθεια που σκορπάνε..άνοιξα τα μάτια κι εγώ διάπλατα..άνοιξα την καρδιά μου..γιατί πάντα μου πίστευα πως οι αγάπες και οι Άνοιξες..ποτέ δεν επισκέπτονται τις κλειδωμένες τις καρδιές..

Έσκυψα πάνω σε γονείς..που ήταν αγάπης φάτνες και φωλιές..για τούτα τα ''ξεχωριστά'' τους τα παιδιά..κι έσκυψα και σε απελπιστικά αδύναμους..και μόνους και ανήμπορους μπροστά στο πρόβλημα γονείς..Άλλοι σας είδαν με μάτι αγάπης καθαρό και σας ενόμισαν αγγέλους.. πως σας έστειλαν στη Γη..κι άλλοι σας είδανε σαν ''βάσανα''..που ήρθατε για να ξεπληρώσετε αμαρτίες των γονιών σας ..Κι εγώ σαν σαστισμένη νέα και άπειρη..γονάτιζα μπροστά στην αποθηκευμένη αγάπη μου ..που φύλαγα να σας χαρίσω τα χαμογελαστά τα πρωινά..έχανα τον επαγγελματισμό μου μονομιάς..και γίνομουν μικρό παιδί μαζί με σας..και προσπαθούσα να φυτέψω σπόρους ''γόνιμους'' στο αργό και ήσυχο μυαλό σας... 

''Κλέβω'' στιγμές από τον άνεμο..τα αδύνατα φτερά της πεταλούδας..που στον άνυδρο Χειμώνα σας μικρά μου..προσπαθούνε να πετάξουν..Θαρρείτε πως δεν βαστάτε στο πέταγμα αυτό το καταχείμωνο που σάρωσε την ''δύσκολη'' ζωή σας..Λένε για σας πως είστε αλλιώτικα μικρά μου...πως δεν καταλαβαίνετε  τις θεωρίες και τα γράμματα στην τάξη σας..που οι δάσκαλοί σας σας διδάσκουν...Κι έτσι που τώρα καταλάγιασα..κι εβγήκα από τις τάξεις καθημερινά..μα μόνο με σύνεση κι αγάπη έρχομουν κοντά σας εθελοντικά..τώρα καταλαβαίνω σίγουρα..πόση αγάπη αληθινή μου ''εφορτώσατε'' μες στης ζωής μου εκείνο εκεί.. εκείνο με τα πολύτιμα..τα ανεκτίμητα τα φυλαχτά..εκείνο το μικρό το βαλιτσάκι...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

 Έλα μάθε μου άλλες λέξεις
και άλλο τρόπο να αγαπώ
τον σκοπό στα τραγούδια εσύ να διαλέξεις
και να δεις που θα μάθω και εγώ....

                                         Ένα αλλιώτικο νανούρισμα 

...............................................................................................................

Κάπου εκεί στα εξήντα και βάλε..ψηλά παπούτσια δε φοράω..της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Κάπου εκεί στα εξήντα και βάλε..ψηλά παπούτσια δε φοράω...έτσι λέει για τα τριάντα το άσμα με την υπέροχη Βίσση..κι εγώ που έμαθα να περπατώ..πάντα με χαμηλά παπούτσια από τα νιάτα μου.. γιατί δε βολευόμουν..απλά έκανα μια διαπίστωση ..που πολύ με βόλεψε και την αγάπησα..τώρα που δεν αντέχουν και πολύ...όπως και πρώτα πια τα πόδια μου στο βάδισμα..πα σε ψηλά και δωδεκάποντα τακούνια...και που ποτέ μου δηλαδή δεν άντεχαν..μα όλοι γύρω μου ελέγανε.. πως είναι πολύ σέξυ..Είναι λέει σέξυ να φορούν ..τακούνια οι γυναίκες..Μα εγώ έβλεπα κάτι άχαρες ..επάνω σε ακριβοπλήρωτες....σαν κότες που  χάνουν το βηματισμό..να πηγαίνουνε ..και να περπατούνε το σέξυ τους να υποστηρίξουνε προφίλ...

Τι το νομίζεις μάτια μου.. πως είναι η θηλυκότητα..και που σε κάνει θελκτική...και γοητευτική και σέξυ..? Τι να σου κάνουν τα ημίμετρα..με τα γοβάκια που φορείς...αν δεν εφρόντισες από νωρίς..να προσαρμόζονται ζεστά στα ποδαράκια σου...αν δεν προδίδουν το βηματισμό..που σε οδηγεί στον έρωτα...στο πλησίασμα ..και στη σαγήνη τελικά...στα μονοπάτια και του σέξυ? Το κουβαλάς από μικρός...είναι που νιώθεις το άρωμα και της ψυχής του άλλου..και θέλεις..το επιθυμείς βαθιά...ένα να γίνουν τα πετάγματα...και να βρεθούν ασφυχτικά κοντά και τα κορμιά...όταν σε κατακλύζει η έκσταση και να την μοιραστείς γυρεύεις..

Έτσι απλά..μακριά από ρήσεις μεγάλων συγγραφέων και ποιητών ..μακριά από βαρύγδουπες και σκορπισμένες εδώ κι εκεί για κατανάλωση λέξεις κενές κι άνευ νοήματος συχνά..θηλυκότητα είναι μια προσπάθεια για μένανε..μια εσωτερική ανάγκη της γυναικείας φύσης να φανεί όλη η Άνοιξη.. που κουβαλάει μέσα της..και  να εκπέμπει ακούραστα τη γλύκα της..αυτήν που επιζητά και η ίδια για να παίρνει...να γίνεται λιμάνι υπήνεμο αυτή..και ο λιμενοχώρος του αντρός..

Ένα γλυκό ταγκό ο έρωτας.. γοβάκια δε διαλέγει..Ανάσες ψάχνει μοναχά να 'ναι όμοιες..φιλιά που ανάβουνε στου έρωτα το βλέμμα..Ξέρει αυτός να περπατά..ξέρει και να διαλέγει..δωδεκάποντα ή χαμηλά παπούτσια κι αν φοράει..είναι κρυμμένα μες στο νου..του σέξυ και της αγκαλιάς παιχνίδια..Φοράει τα ''παπούτσια''που τον κάνουνε να περπατεί..στης απογείωσης τα διαλεχτά τα μονοπάτια..Είναι παιχνίδια του μυαλού.. 
η θηλυκότητα..ο έρως και το ''σέξυ''..

 Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Κι εγώ φλερτάροντας τον ήλιο..ψάχνω τα χρόνια που 'χουν φύγει..Προετοιμάζομαι να νιώσω κάτι καινούριο δυνατό...και την ψυχή μου θα πουλήσω τώρα στο διάβολο γι αυτό...

Κάπου εκεί στα τριάντα..στα σαράντα ..στα εξήντα και βάλε...
Δε ζω για αύριο ..θα ζω τρελλά για τώρα.....

Ωραία στιχάκια..γεμάτα όρεξη για ζωή..αληθινή ζωή..όχι μίζερη ζωή...Κάπου εκεί στα......και βάλε.....ψηλά τακούνια δε φοράω...μα τρέχω πίσω από τη ζωή ..με τα σπορτέξ..έστω να την προλάβω.....
Η φίλη σας Σοφία.....

                                       Anna Vissi - 30 Kai Vale 

.............................................................................................................

Aγκάθια οι σκέψεις..που τρυπούν..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Αγκάθια οι σκέψεις ..που τρυπούν..καθώς η μέρα δύει στο σούρουπο και πλησιάζει το σκοτάδι..Παράξενος ετούτος ο μήνας και απροσδιόριστος..μια με βροχή και μία με χαλάζι..Μαζεύεται ο κόσμος όλος σε μια γωνιά..και απολογισμούς..μετρήματα για το Χειμώνα που έρχεται αρχίζει..Κάποτε που ήμουνα μικρότερη πίστευα.. πως θα παραμείνω για πάντοτε αθώα.. χαιρόμουνα με το παραμικρό..κι έλεγα πως κάθε βράδυ θα κοιμάμαι ευτυχισμένη.. Ποτέ δεν είχα φανταστεί..δεν ήξερα..η άγνοια η παιδική ..η απειρία δεν το επέτρεπε να φανταστώ..πως η ζωή έχει ξαφνιάσματα αναπάντεχα..πως η ζωή δεν είναι πάντα ροζ...Μέσα στο κρύο και στην παγωνιά τρατάρει ολόζεστες στιγμές..και μέσα στην ηλιοφώτιστη λιακάδα ..άλλοτε κρύο ''τσουχτερό''...

 
Τώρα δεν το πιστεύω πια..χάθηκε η αθωότητα και όσο κι αν προσπαθώ..έρχονται βράδια που γεμίζει το δωμάτιο σκιές ...
Κι όχι σκιές από τις σκέψεις τις δικές μου μοναχά..μα από τα εγωιστικά θέλω των γύρω μου..από τον συντηρητισμό που καθημερινά σαν ''φίδι '' μας τυλίγει.. Θέλω προσωπικά..θέλω ερωτικά..θέλω πολιτικά..όλα στα μέτρα τους..κομμένα και ραμμένα..Χάνω τη σκέψη μου συχνά..και αναρωτιέμαι και αμφισβητώ θεωρίες που έχτισα μονάχη μου..μέσα στην ψυχή και στο μυαλό μου..

Να τις ανατρέψεις προσπαθείς..καθώς δε σκέφτεσαι βαθιά..και πιπιλάς και καταπίνεις αμάσητη την καραμέλλα που σου δίνουν ..να μου τσαλαπατήσεις το όνειρο..να σβήσεις με την ασχήμια σου ..τις λάθος επιλογές σου..την όμορφη εικόνα μου ..που χρόνια τώρα με υπομονή ..σαν το ζωγράφο ..''ζωγραφίζω''.. Δακρύζουνε τα λείψανα..κλαίνε μπροστά σου οι Παναγίες.. ψηφίζεις τους πολιτικούς τους κραυγάζοντες άναρθρα και λαοπλανίστικα.. και τους εθνικιστές..λες κι είσαι μοναχός σου ..ολομόναχος..σαν κάτι το ξεχωριστό ..μέσα στον κόσμο τούτο...Και αδυνατώ να τα επεξεργαστώ..κι έτσι χάνεται η μαγεία της λίμνης μου..θολώνουνε τα θέλω αυτά τα εγωιστικά..θολώνουν τα νερά της..Σκύβω..και προσπαθώ..επίμονα να πιώ..μα νερό δεν πίνω κάθε βράδυ..Κι αν το φτάσω για να πιω μου φαίνεται στυφό τις περισσότερες φορές..

Μεγάλωσα πολύ και ξέρω..Οι άνθρωποι είναι μόνοι..και ιδιαιτέρως προστατευμένοι στο καβούκι τους..έστω κι αν αυτό έχει αγκάθια...Κοιτάζω στο νερό και ψάχνω να καθρεφτιστώ ..να ζωγραφίσω μια σκιά..μα βλέπω μοναχά τη δική μου τη μορφή..που ψάχνει απεγνωσμένα την αλήθεια..δεν κρίνω..για να μην κατακριθώ..Κι έρχεσαι εσύ απρόσμενα..για την αγάπη θεωρίες να αναπτύξεις..γιατί μου λες αυτό είναι το ζητούμενο ετούτης της ζωής..μονάχα η αγάπη..Η αγάπη που να 'ναι παρούσα καθημερινά..σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής..

Μου λες πως η αγάπη θέλει πάντα δυο για ανθίσει και να γεννηθεί..Μα εγώ σου λέω ναι εις την αρχή..μα είμαι της θεωρίας του αγαπημένου μου Λουντέμη..Πιστεύω πως είναι η ανάγκη να αγαπάς..μια θεωρία απέραντη και δίχως σύνορα..από μόνη της η αγάπη..Τι κι αν εσύ αδυνατείς να βγεις απ' το στενό το ρούχο που σου φόρεσαν..εγώ σαν θέλω και το νιώσω αγαπώ..κι ύστερα κλαίω στα συντρίμμια μου επάνω..Μα είναι δάκρυα ευτυχίας και χαράς αυτά..δάκρυα αληθινά..γιατί εγώ μονάχη τα κατάφερα ..καθώς εσύ γινόσουν πέτρα και ασβέστωμα ..σε ένα βουνό και κάτω από το χώμα.. Είναι η αγάπη σου αποκρίνομαι ζήτημα σοβαρό..και ερωτικό..και οικογενειακό ακόμα και πολιτικό το ζήτημα θαρρώ..

Η αγάπη είναι επανάσταση από μόνη της..λίγοι εκείνοι οι τολμηροί που ''επαναστατούν'' αληθινά..Δεν μπαίνει σε καλούπια..δε δέχεται προυποθέσεις και όρους..δεν είναι εμπορεύσιμη...Είναι αδύνατον να πιεις να ξεδιψάσεις απ' το ποτάμι της..αν δεν κρατάς ποτήρι στα χέρια σου τρανό..αν δεν κοιτάς ..και αν δεν βλέπεις τις ομορφιές αυτού του κόσμου...μέσα απ' του έρωτα για τη ζωή..μέσα απ' του έρωτα τα μάτια...

Κείμενο -  Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Και ο άνθρωπος ο βαριομοίρης.....μας λέει ο Κωστής Παλαμάς..ο μεγάλος μας ποιητής..και μας τραγουδά ο μοναδικός Χαρούλης.. σε ένα υπέροχο παραδοσιακό τραγούδι..με ξεχωριστά όργανα.....

                                           Γιάννης Χαρούλης - Αγάπη 

..............................................................................................................

Τα βράδια μου μυρίζουνε ''λεβάντες''..της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Απόψε πάλι μες στην κάμαρα..που με μανία τη χτυπά ο αέρας και σφυρίζει..διάχυτο θα αφήσω να σκορπίσει το άρωμα..από    λεβάντες του έρωτα..να την ποτίσει την κάμαρα με το χαμηλωμένο φως...το φως που χαμηλά..δισταχτικά απλώνουνε.. μοιράζουνε..πάντα εκείνα τα κεριά..που σε ανύποπτο το χρόνο μου αγοράζω τα ρεσώ.. στιγμές να μου προσφέρουνε χαλάρωσης.. τούτα τα απογεύματα τα Φθινοπωρινά...που γρήγορα  νυχτώνει...
Κατέφθασε από νωρίς εφέτος εκείνος ο Βοριάς..κρύος και παγωμένος μοιάζει πια τα βράδια..μα σαν είναι τολμηρές και θέλουν και διψούν να παραμένουνε ζεστές..οι όμορφες καρδιές..φορούν κατάσαρκα χρώματα πια ''ζεστά'' τ' αγιάζι για να διώξουν..δεν κρύβονται πίσω από ανούσιους εγωισμούς..δεν τρέμουνε τους τοίχους τους εντός τους να ''ποτίσουν''.. αφήνουνε το άρωμα..το ''έλαιο'' εκείνο το ξεχωριστό..τους τοίχους της ψυχής να ζωγραφίσει..

Μοιάζουν ''λεκέδες''ανεξίτηλοι..μα είναι ''λεκέδες'' αρωματικοί..λεκέδες που φέρνουν πότε-πότε φθορά καταστροφή.. εκεί όπου σταλάζουν.. μα αν δεν πονέσεις τότε και δεν έχεις...έτσι μαθαίνεις σαν ένας μικρός μαθητής.. τους ''λεκέδες'' από τα αρώματα να μπορείς με προσοχή να ξεχωρίζεις... 
Δεν ξέρω τι άρωμα μου λένε οι φίλοι και οι γνωστοί πως έχει ο έρωτας..του δίνουν χρώμα και άρωμα ο καθείς με τα μάτια τα δικά του..Μα στην ερώτηση αυτή του ''διαγωνίσματος'' ..εγώ την έχω την απάντηση εδώ και χρόνια πια πολλά..εδώ και κάμποσο καιρό...

Ναι για μένα έχει λεβάντας άρωμα ..είναι αυτό το άρωμα..το χρώμα αυτό που μου ταιριάζει..το επιλέγω χρόνια τώρα το φορώ..και μ' όλα τα άλλα τα χρυσά..τα διαφημιζόμενα..τα αρώματα της αγοράς..εγώ δεν το αλλάζω...Είναι μοναδική ετούτη η μυρωδιά..την νιώθω..την αισθάνομαι..όταν με κυριεύει...Λένε πως η λεβάντα είναι θεραπευτική..πως ξέρει να γιατρεύει..Μα εγώ το ξέρω από όλους πιο καλά..πως ναι..γιατρεύει αυτό το άρωμα..σαν θα φωλιάσει επάνω στα φύλλα της καρδιάς..και τα ποτίσει με δροσοσταλιές..του έρωτα σταγόνες...

Τούτα τα απόβραδα..τα βράδια που μοιάζουν κρύα και μοναχικά..ποτίζουνε οι τοίχοι γύρω μου..ρουφούν τα χρώματα..τα αρώματα..οι φλόγες που ανάβουνε τα αρωματικά κεριά μου..οι φλόγες τρεμοσβήνουνε ..μου ανάβουνε τις σπίθες της ψυχής μου..Γυρνώ..κοιτώ..μες στο ημίφως των κεριών..εκεί στο κασελάκι το παλιό..τα σακουλάκια τα αρωματικά του έρωτα..όμορφα..ταχτοποιημένα από παλιά..με το βελούδινο το κορδελάκι..μα κι άλλα φρέσκα που μυρίζουνε πιο δυνατά..την κάμαρα με αρώματα γεμίζουν...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

Γιάννη Σκαρίμπα, «Φαντασία»

Nα 'ναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί
προς έναν δρόμο φειδωτό που σβει στα χάη,
και σένα του καπέλου σου πλατειά και φανταιζί
κάποια κορδέλα του, τρελά να χαιρετάει. 

Kαι να 'ν' σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά
γι' άστρα, τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων,
κι αυτός ο άνεμος τρελά-τρελά να μας σκουντά
όλο προς τη γραμμή των οριζόντων. 

Kι όλο να λες, να λες, στα θάμβη της νυκτός
για ένα —με γυάλινα πανιά— πλοίο που πάει
όλο βαθιά, όλο βαθιά, όσο που πέφτει εκτός:
όξ' απ' τον κύκλο των νερών — στα χάη. 

 

Kι όλο να πνέει, να μας ωθεί αυτός ο αέρας μαζί
πέρ' από τόπους και καιρούς έως ότου —φως μου—
(καθώς τρελά θα χαιρετάει κείν' η κορδέλα η φανταιζί)
βγούμε απ' την τρικυμία αυτού του κόσμου…

πηγή: Γιάννης Σκαρίμπας, Ουλαλούμ.
..............................................................................................................

                      ΜΑΡΙΑ ΒΟΥΜΒΑΚΗ-ΦΑΝΤΑΣΙΑ

............................................................................................................

Μια παλαίστρα η ζωή.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη...

Nα φύγω θέλω..να εκδράμω..όχι με βαλίτσες και αποσκευές ..μα με αποσκευή μονάχα την καρδιά μου..κι όχι σαν άλλες καθημερινές.. χωμένη στης Πλατείας το καφέ..να περιεργάζομαι άσκοπα τους θαμώνες.. Mοιάζω αλλόκοτη στα μάτια σας..φορές - φορές γιατί έπαψα ..πάει καιρός..αρνούμαι.. δε θέλω πια να σας καταλαβαίνω..Αρνούμαι να κατανοήσω την ανοησία σας..το ανούσιο..το λίγο ίσως και το τίποτα..που γύρω μου σκορπιέται..Να φύγω θέλω.. να εκδράμω απ' της υποκρισίας το ψέμμα το κοινωνικό..που ορέγεται για να την καταπιεί..την αληθινή φωνή.. που απ' τα βαθιά φωνάζει μέσα μου ..φωνάζει να κλείσω τα αυτιά στις σειρήνες τις ποταπές..και τον αληθινό τον τρόπο της ζωής για να διαλέξω.. 

''Σαπίσανε'' από καιρό..πράγματα χιλιοειπωμένα.. ιδέες που κατρακύλησαν σε μια ''νεροποντή''..Νιώθω πως μοιάζει καταστροφικό..να ''πελεκάς'' αργά -αργά..αλλά σταθερά το δέντρο της δικής σου της ζωής..των θέλω σου το δέντρο..Να αναλώνεσαι ..να χάνεσαι ανούσια..όταν εσέ οι άνθρωποι..παύουνε πια να σου ταιριάζουν..Θέλω μέσα στα όμορφα βουνά..εκείνα εκεί τα γνώριμα..εκεί που χρόνια τώρα αγέραστα για αλήθειες μου μιλούν ..με ξέρουνε οι ρεματιές..με γνωρίζουνε οι ασπάλαθοι..με ξέρουν οι ανεμώνες ..οι λεβάντες οι άγριες..εκεί να μένω μοναχή κάποιες φορές..να  ψάξω μέσα στην αλήθεια τους..τη δική μου τη γαλήνη..να ζυγίσω..να μετρήσω και να σκεφτώ..το ''αλισβερίσι'' που έκανα εγώ με την ίδια τη ζωή.. και τη δική μου τη ζωή...Τα ρίσκα μου..τα όνειρα και τις ελπίδες μου..αν τα κατάφερα σε μια καλή τιμή..στους ανθρώπους μου και στους ανθρώπους να ''πουλήσω''.  

Θέλω να είμαι ένα πρόσωπο αληθινό..που μονάχη μου εξωτερίκευσα..κι όχι το πρόσωπο που οι άλλοι μου κατασκεύασαν ..με τα πρέπει και τα θέλω τους..Η ομορφιά απλώνεται διάχυτη.. και οι μυρωδιές μπροστά μου..Εκεί η ησυχία μου μιλά..με προκαλεί..και να τη διακόψω αρνούμαι..μόνο ησυχία και σιωπή ταιριάζει στο τοπίο...Το ξέρουνε οι φίλοι μου..το ξέρουν και οι γνωστοί μου..πως πάντα θέλω για να περπατώ..και να κοιτώ από ψηλά..την πόλη που στο μάτι χάνεται..απ' την απεραντοσύνη..

Στέκομαι εκεί στην κόψη του βράχου σιωπηλή..και να συγκεντρωθώ..και να κοιτάξω μέσα μου επιχειρώ..ποιά είμαι..που βαδίζω...Κι έτσι εκεί στην όμορφη ..γαλήνια εικόνα μου..μέσα και έξω απ' το τοπίο..εισβάλλει η φίλη μου απ' τα παλιά..κι απάντηση γυρεύει..Να με διακόψει προσπαθεί απ' τη σιωπή..και να κοιτάξω να 'μαι χρήσιμη για τη δική της μου ζητά ζωή..Ανατροπές συμβαίνουν κατακόρυφες..και ογκόλιθους στο πέρασμα εκεί κατρακυλούν..μες στη δική της τη ζωή..όπως κατά καιρούς και ολονών μας..Με βλέμμα απορημένο ..φοβισμένο ..διερευνητικό γυρίζω την κοιτώ...

Μια παλαίστρα η ζωή..κι εμείς ανόμοιοι παλαιστές..πότε δυνατοί και πότε αδύναμοι..συνειδητά ή ασυνείδητα ..άλλοτε υποχωρούντες..κατανοώντας ..συναισθανόμενοι ..ίσως και οικτίροντας την αθλιότητα...που σαν το κύμα επάνω μας στέλνουν ανασφαλείς συχνά...Λένε πως η ανασφάλεια είναι συνήθως γένους θηλυκού...Ποτέ μου δεν ξεχώρισα σε γένη και ουσιαστικά.. τους χαραχτήρες σε αρσενικούς και θηλυκούς...Μα ήρθανε βράδια που προβληματίστηκα..σαν στάθηκα σε συμπεριφορές αλλόκοτες...παράξενες...και τότε όχι..δεν εθύμωσα..μα ελυπήθηκα βαθιά..

Είδα γυναίκες διψασμένες..πεινασμένες και ανασφαλείς..κι όχι από πείνα της τροφής..μα από πείνα αγάπης και στοργής...το ρίξαν στην ''κλεψιά''..Μα είναι αλήθεια πως να αντέξουν γύρω τους την τόση μυρωδιά..όταν οι ίδιες δε μύρισαν ποτέ ..ούτε καν έναν κρίνο του αγρού..πως να αντέξουν γύρω τους τόση μεθυστική τη μυρωδιά των γιασεμιών ?Τρυπώνουνε λοιπόν τα βράδια όταν μπορούν..στους ξένους τοίχους σκαρφαλώνουνε..να κλέψουν ..να κλαδέψουνε..κλωνάρια μυρωδάτα και μεθυστικά.. Μα κάπου εκεί προς το ξημέρωμα...λησμόνησαν πως τα κλωνάρια αυτά των λουλουδιών...καταλαβαίνουν από χαϊδέματα..και από καθαρά νερά...Θέλησαν..επροσπάθησαν να γίνουν βάζα και αυτές..και να φυλάξουν κρίνους ..γιασεμιά...μα δεν το κατορθώνουνε...είν' τοξικά τα βάζα και τα λούλουδα τα ξένα...

Άκουσα ιστορίες δυνατές..από φίλους και γνωστούς..άκουσα δάκρυα απελπισίας και πολλά ..όταν ερχότανε ένας χωρισμός..σαν σίφουνας για να σαρώσει σκέψεις που δε βάζει ο νους..για φίλους-   φίλες..προδοσίες..μαχαιρώματα κλεψιές συναισθημάτων..Δεν μπόρεσα ποτές μου συμβουλές εγώ να ξεστομίσω και να δώσω..Πως να απαντήσω σε κλεψιές..πως να το επεξεργαστώ ετούτο το ολίσθημα..που μοιάζει όχι ένα απλό έγκλημα σεξουαλικό..μα ένα ποινικό αδίκημα σε εμπιστοσύνη που σου δείξανε..και την ετσαλαπάτησες....την πέταξες στον κάδο των αχρήστων...? 

Μη θλίβεσαι καλή μου εσύ..της προδοσίας το μανδύα πάντα τον φορούν..οι ανεπαρκείς..οι ελλειπείς..όσοι την ευτυχία από λάθος δρόμο αναζητούν...Σήμερα..αύριο..και συνεχώς..θα φορέσουνε το γιορτινό..το ψεύτικο χαμόγελο..όλοι και όλες τους και οι πάντες ..και θα 'ρθουν να σου κλέψουνε κι εσέ..βαλίτσα με τα συναισθήματα..της προδοσίας έδεσμα να σου τρατάρουνε..αντί μονάχα.. για ένα και μόνο σαν αντάλλαγμα.. ''αντί ενός πινακίου φακής''..Μα η συντροφιά ..η αυτογνωσία σου..ορθώνεται μπροστά σου..σαν μια γλυκειά..επιλογή ''αλλόκοτη'' για τους γύρω σου ας μοιάζει...
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Αλλοτινές μου εποχές..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Σε μια ζωή φορτωμένη από πίκρες ..χαστούκια..ξεραϊλα ψυχής και απανθρωπιά..είναι όμορφο την πίκρα σου να διώχνεις..να προσπαθείς τουλάχιστον.. βουτώντας μες στο βάζο το γλυκό των αναμνήσεων των παιδικών και των νεανικών σου χρόνων..να πασαλείβεις το μικρό σου δάχτυλο..σαν το γλυκό που εδοκίμαζες..κρυφά απ' τη μαμά.. Χρόνων που σε γεμίσανε χαρές και ζεστασιά..με τις μικροστιγμές, τα ασήμαντα ..τα απλά..Εκεί μες στα πλακόστρωτα σοκάκια της..  της πόλης μου..οι μικροπωλητές και οι καστανάδες ..κάνανε με την παρουσία τους το παγωμένο απ' τους αέρηδες και τις βροχές τοπίο..το κάνανε να μοιάζει πιο ζεστό..καθώς τα κάστανα γυρνάγανε με τη ''μασιά'' και γέμιζαν με μυρωδιές τα όμορφα στενά μας τα δρομάκια..

Σάμπως θαρρείς πως είχαμε και χαρτζιλίκι αρκετό..ή και περισσευούμενα λεφτά..Μα τα πράγματα ήτανε τότε και αλλιώς..με ένα μοναχά αυγό σαν το αντάλλασσες.. .έπαιρνες πέντε κάστανα ψημένα..μοσχοβολητά...Σαν το μελίσσι που μαζεύεται γύρω απ' τη βασίλισσα το μέλι να ρουφήξει.. τρέχαμε..εμαζευόμαστε με τη σειρά στον καστανά μπροστά...

Σήμερα..πάλι η μνήμη επίσκεψη μου έκανε στα ξαφνικά..μέσα στης μεγαλούπολης πια το πλακόστρωτο..αντίκρυ απ' το καφέ μου ..εκεί σε μια γωνιά μες στην Ερμού..πάλι περιτριγυρισμένο βλέπω έναν καστανά..με μεράκι σε χωνάκι να σερβίρει την πραμάτεια.. Τώρα στο μικρό πορτοφολάκι τα παιδιά..δεν έχουνε κρυμμένα δυο αυγά..που να βρεθούν κι οι κότες εδώ μέσα..τώρα λίγα ευρωπουλάκια περισσά..που η γιαγιά εφρόντισε τα εγγονάκια να τροφοδοτήσει..

Μα τα παιδιά είναι παιδιά..και ξέρουν πάντοτε να γεύονται μικροχαρές στην καθημερινότητά τους..Τραβώντας φέρνουν τη μαμά σε τούτη τη γωνιά..που στήθηκε ο μερακλής..κι ο μεροκαματιάρης καστανάς της πόλης...

Όχι δε ντρέπομαι την αδυναμία μου ..την τρυφερότητά μου να δηλώσω..που έρχεται στιγές - στιγμές για να με κατακλύσει..Θέλω να είμαι άνθρωπος κανονικός..με τα ευαίσθητα σημεία μου..και να γελώ..να κλαίω..να αισθάνομαι..και να λυγίζω..Το ξέρω τώρα πια καλά αυτό..όποιος πολύ αγαπήθηκε από τα μικράτα του..αυτό το κουβαλά..το εκδηλώνει ό,τι και να του συμβεί..έχει να δώσει και να πάρει..Δε στέγνωσε η ψυχούλα του..γι αυτό και ένα χαμόγελο έρχεται και κάθεται στα χείλη του..όταν θωρεί ετούτα τα μικρά παιδιά..που ανέμελα..γεμάτα αθωότητα..καταβροχθίζουν   τη μικρούλα αυτή τη νοστιμιά..Στιγμές..και νόστιμες πολύ.. οι παιδικές μας μνήμες..

Πάλι ο παππούς μου με ''χαιρέτησε'' από μακριά..καθώς γυρνούσε απ' το λιβάδι στο μικρούλη μας χωριό..κι είχε γεμάτο το καπέλλο του με κάστανα...που μάζεψε μονάχος του..για να τα φέρει να τα βράσει η γιαγιά..Γιατί τα βράζαμε εμείς τα κάστανα.. εκεί μες στο μικρό μου χωριουδάκι..Μα ήτανε πιο νόστιμα τα κάστανα του καστανά..ψημένα καθώς γέμιζαν τον αέρα μυρωδιά.. Ο κυρ- Θανάσης έπιανε από όταν Φθινοπώριαζε..από νωρίς δουλειά..και έψηνε σε κείνη τη γωνιά μέχρι που να 'βγει ο Χειμώνας..είχε και πέντε στόματα στο σπίτι του να θρέψει..έκανε πάντοτε όλες τις δουλειές..μεροκαματιάρης άνθρωπος..τη ζωή του εκυνηγούσε..
Πάντα θυμάμαι και τα λόγια της γιαγιάς :
«Το κάστανο θέλει κρασί και το καρύδι μέλι και το κορίτσι φίλημα πρωί και μεσημέρι ». 

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. 
.............................................................................................................

Με μεράκι και ''μαγκιά'' μεγάλη η ζεμπεκιά......

Ο ΚΑΣΤΑΝΑΣ - ΣΚΟΥΤΑΣ - ΜΗΤΑΡΑΚΗΣ - ΚΑΠΝΙΚΑΡΕΑ

Στίχοι:  

Κώστας Κοφινιώτης

Μουσική:  

Δημήτρης Σέμσης

Μέσα στη βαρυχειμωνιά
τώρα που κάνει κρύο
με τη φουφού μου στη γωνιά
περνάω μεγαλείο.
Έχω κάστανα στην πένα, κάστανα ξεροψημένα.

Μέσα ζάχαρη γλυκά τα κάστανα που ψήνω,
μ’ ένα φραγκάκι μοναχά τέσσερα αμέσως δίνω.
Στα κορίτσια δεν την χάνω, δίνω κι ένα παραπάνω.

Πήγαινε μια στο σινεμά και στάθηκε μπροστά μου.
Τα κάστανά σου είναι ωμά, μου είπε, καστανά μου.
Φούρνος μ’ έκανε να γίνω και μαζί της να τα ψήνω.

............................................................................................................. 

.. ''παγωμένοι'' και άπραγοι ..σε κακέκτυπο θίασο εμπρός- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Χειμωνιάζει αργά-αργά καθημερινά..κυριολεκτικά και μεταφορικά..Σκοτεινιάζει ..και φορτίο βαρύ..να σηκώσεις φτερά δυνατά πια σου λείπουν...Κι όλοι εμείς ''παγωμένοι'' και άπραγοι ..απροετοίμαστοι για την παγωνιά..που τυλίγει κορμιά και ψυχές..οργιζόμαστε..φουρκιζόμαστε ..πληγωνόμαστε..θλίψη κυριεύει το νου..τις καρδιές..Λες και μπήκαν ληστές από παντού..να σαρώσουν τα σπίτια..τις αυλές..τις ψυχές..Ζητούν και ζητούν..να απομυζήσουν ζωές προσπαθώντας.. αδηφάγα.. λες κι είναι θηρία στο δάσος..αλυχτούν ..χαμένοι κι οι ίδιοι ηγέτες..διευθυντήρια χαμένα σε κόλλες χαρτιού..παγωμένες οι μάσκες τους όλες..λες και ζουν σε έναν άλλο πλανήτη..λες και ανάμεσά μας αυτοί δεν κατοικούν..

Παγωμένο το βλέμμα ψυχρό..αντρών ..γυναικών αλλοτριωμένων μορφών..Και η οργή μας μετατρέπεται σε θλίψη..Μία θλίψη μεγάλη ..τρανή..που πηγή της θαρρώ είν' η απραξία..που απλώθηκε γύρω παντού..Σιωπηλά παραμένουν τα στόματα.. ανοιχτά απορημένα τα μάτια..για το έργο ετούτο μπροστά μας..φαρσοκωμωδίας αντίγραφο μοιάζει.. κακέκτυπος θίασος..με αισχρούς ηθοποιούς..Κλέβουν και κλέβουν και κλέβουν..ληστές αδηφάγοι..αχόρταγοι κλέφτες..κλέφτες πορτοφολιών των νοικοκυραίων ανθρώπων..κλέφτες ζωών με ονείρατα..κλέφτες ατιμώρητοι χρόνια που μένουν..Κι η οργή εσχημάτισε όρη ψηλά..θα γκρεμίσει αναβάτες τρελλούς..μα και τους ίδιους τους ''κλέφτες'' σωριασμένους θα έβρει..

Η ασφυξία του ''πνιγμένου''..η θλίψη ριζωμένη βαθιά θα ανταριάσει σιμά..θα ξεσπάσει..ήρεμη μοιάζει η θλίψη και τώρα..μα η ήρεμη δύναμη έχει πάντα τις ρίζες βαθιές..Αναβάτες γυμνοί και μοιραίοι όλοι εσείς..ξεγυμνώνετε ψυχές..ληστές αξιοπρέπειας της ανθρώπινης ύπαρξης..ερπετά τυλιγμένα να σέρνεστε..σε καρέκλες γυμνές.. εξουσίας καρέκλες που πια δε θυμίζουν..Καταντάτε ληστές .. νηστικοί ..πεινασμένοι..και στα πιάτα απλώνετε γλώσσα φτωχών..για να ''γλείψετε'' αξιοπρέπεια λίγη για σας..αν σας έμεινε αγωνία τα βράδια ακόμα..για τις πράξεις ''ληστείας'' αυτές...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

 Στίχοι: Νότης Περγιάλης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεία : Μαίρη Λίντα

Μίκης Θεοδωράκης - ΤΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΩ ΤΗ ΧΑΡΑ - Μαίρη Λίντα.

............................................................................................................. 

Η Παναγιά η γιάτρισσα..κι εσύ - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Η Παναγιά η Γιάτρισσα προσμένουνε όλοι οι πιστοί..στη Γη να κατεβεί και να τους σώσει..όχι δε θέλω να τα βάλω με την Παναγιά..είτε την ονομάζουν Γιάτρισσα..είτε και Γρηγορούσα.. Μόνο να σου θυμίσω πως να ''προσκυνάς'' και να προσεύχεσαι ..να εύχεσαι...κι εσύ ''τη χείρα να κινείς''.. άπραγος να μη μένεις..Γιατί τι να σου κάνει και η δόλια η Παναγιά..όταν με λάθος τρόπο την εκατασκεύασες εντός σου ? Κάθομαι καθισμένη σ' ένα πάρκο και κοιτώ..καθώς ρουφώ τον αχνιστό καφέ μου..

Παιδάκια είναι το πάρκο και η παιδική χαρά..γεμάτη από φωνές και γέλια μα και κλάμμα..Τρέχουνε γύρω σαν σπουργίτια που ζητούν σποράκια ..ψίχουλα..λίγη χαρά κι αυτά να πάρουν..Πέφτει το μάτι μου στα ξαφνικά πάνω σε δυό μικράκια..δυο τρισχαριτωμένα ζουζουνάκια όμορφα αγόρι και κορίτσι..Μπαίνουν και βγαίνουν μέσα στο γκαζόν..που αυτή την ώρα εδώ την πρωινή..ποτίζουνε τα ποτιστήρια..

Γελούν και βρέχονται..χοροπηδούν..γελάνε και φωνάζουν..Κι η μάνα τους η καψερή..χαμογελώντας με σπαστά ελληνικά τους λέει να βγούνε έξω..να σταματήσουν το παιχνίδι αυτό..είναι Φθινόπωρο και κρύο σήμερα..και πως βρεγμένα θα κρυώσουν..Κι εκείνα εντελώς την αγνοούν και συνεχίζουν το παιχνίδι..καθώς αυτή τα κυνηγά..χαμογελώντας να τα πιάσει..

Και ένας κύριος από το τραπεζάκι του το διπλανό..που μόλις γύρισε απ' την προσευχή της Παναγιάς της Γιάτρισσας ..το εκατάλαβα γιατί εκράταγε βασιλικό που στην εκκλησιά τους εμοιράσαν..σκύβει και λέει της διπλανής κυρίας του..με το μακρύ πουκάμισο..εκείνης της σεμνής της Χριστιανής ..της χαμηλοβλεπούσας..που πήγε στο ευχέλαιο για να προσευχηθεί..  και τη χάρη της Παναγιάς για να ζητήσει..Αλβανάκια είναι κυρά μου αυτά..τι περιμένεις για να κάνουν..Κι αυτή σαν άλλος δικαστής..κουνάει το κεφάλι της και συναινεί..κάνει αμέσως και τον δικαστή..τη συμπεριφορά του παιχνιδιού..για να καταδικάσει..

 Κι η μάνα τους ..εκείνη η δαχτυλοδειχτούμενη η μάνα τους..που δεν τα συμμαζεύει και ενοχλούν ..κραυγάζεις δυνατά..? Πού σε ενόχλησαν εσένα ''άρχοντα'' που πίνεις τον καφέ σου..ξύνοντας το κεφάλι και τη μύτη σου απολίτιστε.?. Κανείς ποτέ του εσένα δε σου μίλησε..κανείς δε σου το έδωσε ποτέ σου να το καταλάβεις.. πως ο πολιτισμός στην καθημερινότητα..απ' τα μικρά και τα ασήμαντα πάντοτε ξεκινάει..και λιαίνει τις γωνίες και τις διαφορές..πάντοτε των ανθρώπων..

Μα πόσο ανόητοι..πόσο λειψοί  είναι οι άνθρωποι αυτοί..που θαρρούν πως έχει εθνικότητα το παιδικό παιχνίδι..!! Τους κοιτώ και τους παρατηρώ..και βλέπω μονομιάς τη φτώχεια του μυαλού τους..Ανυποψίαστοι απ' τη ζωή.. ανυποψίαστοι κι απ' την αγάπη.. Μόλις γυρίσανε απ' την προσευχή..για σκέψου και φαντάσου !!! Αν τους ρωτήσεις πότε χάιδεψαν ένα μικρούλη κεφαλάκι..ίσως και να 'χουν ξεχάσει πότε έγινε αυτό..ίσως μονάχα πετροβολισμούς ..μονάχα να θυμούνται.. Μην εκπλαγείς και αν τους δεις σε συγκεντρώσεις.. που μιλούνε για ξυλοδαρμούς και άγριο και  φανατισμένο ρατσισμό..

Δεν μου αρκεί που εσύ εικόνες θα μου αναρτάς ψυχοπονιάρικες παιδιών και θα τα ''διαπομπεύεις'' κρατώντας ένα ξεροκόματο ..τάχα πως πολύ τα σκέφτεσαι.. για να χτυπήσεις εις το θυμικό μου...Αν δεν τολμάς μια σύσταση και μια παρατήρηση και μία συμβουλή στους άκαρδους αυτούς και υποκριτές..που παρουσιάζονται καθημερινά μπροστά σου για να δώσεις..σταμάτα υποκριτικά να μου παρουσιάζεσαι..πως τάχα εσύ το διαφορετικό αντέχεις..Ναι το αντέχεις..τι να πω..όσο δεν βρίσκεται στην πόρτα σου μπροστά ? Άραγε εσύ ποτέ σου πήρες το δρόμο του ξεριζωμού πήρες το δρόμο για την τύχη σου να κυνηγήσεις..ένιωσες ξένος ?

Εδώ μέσα στο πάρκο δεν μπορώ ανάλυση της Παιδαγωγικής εσένα να σου κάνω..δεν είναι ο χώρος ο  κατάλληλος..και αμφιβάλλω κι αν θα την καταλάβεις..Να σου εξηγήσω πολύ θα 'θελα πως εσύ μονάχος δημιουργείς το διαφορετικό..εσύ κολλάς ταμπέλες στα παιδιά..εσύ και στους ανθρώπους..εσύ τους στιγματίζεις τις ψυχές..και μην απορήσεις διόλου φιλαράκο μου αν  μια βραδιά..αν σαν φαντάσματα ορθωθούνε εμπροστά σου..

Σύρε και πήγαινε στην Παναγιά ετούτη τη φορά ..στην Παναγιά τη Γρηγορούσα..μήπως και σου αλλάξει τα μυαλά για τα καλά..και μη βασίζεσαι στα αγιασμένα σου βασιλικά..μα το μυαλό σου ακόνισε και κοίταξε φίλε μου.. να νιώσεις κάποτε αγάπη..Αγάπη θέλουν τα παιδιά..κι όχι βασιλικά να τους χτυπάς στο μέτωπο..και να καρτεράς μ' αυτά και την υποκρισία σου.. τον κόσμο να αλλάξεις..σαν δεν κατόρθωσες ακόμα εσύ..τον βλοσυρό σου εαυτό..να τον εμαλακώσεις.. και να τον κάνεις να σκεφτεί και σοβαρά..τον κόσμο τούτο το μικρό ..μα πάντοτε ενιαίο..Να τον εδείς με μάτια διάπλατα ..σαν ένα σύνολο της φύσης και εσύ..μαζί με τους υπόλοιπους..στον ίδιο κύκλο να εβρίσκεσαι..έτσι σαν ένα στοιχείο μαθηματικό... σε σύνολο πως είσαι τοποθετημένος..
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
............................................................................................................

 Στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις.
Τραγουδά παιδική χορωδία.
Από την ταινία 'Sweet Movie'.

Μάνος Χατζιδάκις - Τα παιδιά κάτω στον κάμπο 

..............................................................................................................

Σε μια πόλη που αλλάζει μορφή..της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Σε μια πόλη που αλλάζει μορφή..σε μια πόλη που χάνει κομμάτια απ' το παζλ ..σε μια πόλη που θυμίζει δόξες παλιές..και καινόυργιες  συνάμα..ο ήλιος επιμένει να βγαίνει ξανά και ξανά τα πρωινά..και αχτίνες ελπίδας επιμένει..επιβάλλει και θέλει.. σκορπά..Μήνας καινούριος..καινούρια εβδομάδα ξανά..   μελαγχολικό το τοπίο το Φθινοπωρινό..μια βρέχει..μια ο ήλιος μας παίζει κρυφτό..Τι σημασία έχει να ασχολούμαστε με τον καιρό .. έτσι κι αλλιώς ο καιρός γυρίσματα έχει πολλά..και ουσιαστικά και μεταφορικά..Φόρεμά της εδώ και καιρό..μετράει χρόνια με τούτη τη θλίψη..με τη θλίψη εγκατάλειψης ..ονείρου λειψού..και οράματος καλά στοιχειωμένου εντός της..η πόλη αυτή.. Στοιχωμένα τα όνειρα στο μέσα ..στο εντός καρτερούν..μη και τύχει και φανεί ένας κάποιος αλλιώτικος να ' ναι ηγέτης..να κρατήσει και πάλι χαλινάρι γερό..και την άμαξα εμπρός στους ανοιχτούς τους δρόμους να φέρει.

Τριγυρνώ βιαστικά και νωχελικά πότε- πότε και  κάποιες φορές .. παρατηρώντας επίμονα ..διερευνητικά.. την αγωνία της μάσκας φορεμένη σε πρόσωπα πια τρομαγμένα.. Κυνηγούν να προλάβουν τον αμείλικτο χρόνο που κρίση τριγύρω μοιράζει..φαντάσματα εποχής άγνωρης..τυραγνισμένης..σκοτεινής με κρυμμένο ορίζοντα..μουσκεμένα και στάζουν.. σχέδια χρόνων πολλών αθωότητας..ημερών γλυκών περασμένων..αναπολήσεις που ανοίγουν πληγές.. 

Μακελεμένα τα όνειρα ..τα σχέδια..τα φτερά τα πετάγματα..μα εσύ οδοιπόρος με ομπρέλλα  αυτοσχέδια τη σκέψη.. βαδίζεις μονάχος..Δρόμοι πολύβουοι γεμάτοι ζωή..στις γωνιές και παντού μικροπωλητές και λουλούδια ακόμα και τώρα πουλούν..μυρωδιές για να φέρεις στο σπίτι..μεσημέρι καθώς θα σχολνάς..Και πιο κει κατεβασμένα ρολά..και πολλά κατεβασμένα ρολά..και πολλά μαγαζιά πια κλεισμένα.

Θύμησες αλλοτινές  σφριγηλές από ζωή..μελαγχολικές τις εικόνες του σήμερα δίνουν..Μα εγώ εξεκίνησα καφέδες να πάρω..με αρώματα πολλά.. που γεμίζουν στιγμές..μικρές απολαύσεις..Τι με πιάνει και γύρω -τριγύρω κοιτώ και διαβάζω τις κλεισμένες τις πόρτες ? Σήμερα μου λένε οι καρδιές τους θρηνούν ..πόρτες είναι αυτές..κι ίσως αύριο ένα κλειδί τις ανοίξει...Στον πεζόδρομο εκεί στο καφέ..μάζεψα πάλι τη σκέψη και μύρισα..δες..μια μικρούλα μου κλείνει το μάτι..ένα χαμόγελο ελπίδας σκορπά...

Παραμύθια ''διαβάζω'' πολλά..ιστορίες και μύθους με δράκους..μα δε γίνεται λέω ξανά..ασυμβίβαστους πάντα τους ήρωες..στις σελίδες μου θέλω να ψάχνω..Σε ένα τέλος καλό..με μια τρίαινα αυτοί..να χτυπούνε τα κύματα..να ανοίγουνε δρόμους..μίλια ατέλειωτα ναυτικά να προσφέρουν..σε ανοιχτές και απέραντες θάλασσες..Μάζεψα μονομιάς τη σκέψη μου την φευγάτη..την τρελλή....φεύγω απ' το όμορφο καφέ..αφήνω εκεί πίσω μου τους''ζαλισμένους''  σαν κοτόπουλα ανθρώπους..πάω να μπω μες στη γνώριμη για μένα χρόνια τώρα πια γωνιά..μες στη Στοά του βιβλίου..ίσως μέσα εκεί να 'ναι κρυμμένος ακόμα σε κάποια ξεφτισμένη σελίδα  βιβλίου παλιού μου θαμπή ..ένας Δον - Κιχώτης ετούτης της πόλης εδώ..Γιατί είναι άδικο πολύ για την   Πρωτεύουσα την όμορφη αυτή.. σε κάποια σημεία της τόσο κεντρικά και ''δυνατά''.. να δακρύζει ατελείωτα..και να θυμίζει πως περάσανε από πάνω της ξανά..αέρηδες που μοιάζανε.. ''σαρωτικοί τυφώνες''...
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη 
.............................................................................................................

Αύρα (Γιατί είμ’ αέρας που περνά) ~ Δημήτρης Παναγόπουλος

 Στίχοι/Μουσική/Ερμηνεία: Δημήτρης Παναγόπουλος
Ένα τραγούδι που φέρει τον αέρα της δικής του ιστορίας.

Ο Μάνος Χατζιδάκις είχε χαρακτηρίσει το τραγούδι αυτό ως το καλύτερο ελληνικό τραγούδι της δεκαετίας 1980-90

Από την πόρτα σαν θα βγω
θα δω τον ήλιο στρογγυλό
και με το όμορφο στερνό χαμόγελό σου
Μια καλημέρα θα σου πω
μετά θα φύγω, θα χαθώ
και ίσως με ξαναδείς μονάχα στ’ όνειρό σου
Γιατί είμ’ αέρας που περνά
μέσα στης πόλης τα στενά
και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν

Γιατ’ είμαι αύρα εσπερινή
πνοή καθάρια ζωντανή
που κάνει τα γερμένα φύλλα να θροΐζουν
Φεύγω ψηλά για το βουνό
κι ύστερα πέφτω στο γκρεμό
και ταλαντεύομαι στα βάθη και στα ύψη
Και κουβαλάω μες τη σιγή
μιαν ανυπόταχτη κραυγή
και κάποια ανείπωτη ελπίδα που `χεις κρύψει.

.............................................................................................................