''φεγγάρι'' μου.. δεν είσαι εντάξει από καιρό - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Με προκαλείς..ναι.. με προκαλείς κι απόψε να το στρέψω φευγαλέα το βλέμμα μου..εκεί σε σένανε στον ουρανό ψηλά..να ψάξω πάλι για το ολόγιομο..το πολλά υποσχόμενο αιώνες τώρα στο στερέωμα..το ''ουτοπικό'' σου πρόσωπο φεγγάρι μου λαμπρό.. έρχεσαι απροσκάλεστο..μέσα στο καταχείμωνο .. στέκεσαι πάνω απ' το παράθυρό μου και με κοιτάς αλλόκοτα .. περίεργα μου γνέφεις.. 

Αφού κι εσύ το ξέρεις..είναι κρύος ο καιρός..δεν είν' οι νύχτες για φεγγάρια πια πανσέληνα ρομαντικά   για να κοιτάς..Μα σαν σαράκι.. που στα ύπουλα δουλεύει και ενεργεί..τα όνειρά μας πάντοτε τολμάς να τα σκαλίζεις..όχι δε θα σε αποποιηθώ..δε θα γυρίσω τώρα εγώ την πλάτη μου σε σένα.. ανάγκη μου είναι εσωτερική αέναα τα όνειρα να συντηρώ..γιατί είν' τροφή αυτά..πορεία πάντοτε χαράζουνε και βήματα στην πορεία την εμπρός μας..

Την ευτυχία θα ζητήσω να μου φέρεις πάλι εσύ..καθώς θα πέφτουνε τριγύρω σου τ' αστέρια..και θα 'ναι τόσο γύρω σου όλα λαμπερά .. με κείνο το ξεχωριστό το φως..που μόνο εσύ στις Πανσελήνους τα φωτίζεις...Εσύ 'σαι η αιτία που με παρακινείς..να κάνω σαν σε βλέπω μια ευχή..κι εγώ που θέλω να παρασυρθώ..κι ας πια από πριν.. κι ας είμαι γνώστης και υποψιασμένη παντελώς .. τρέχω σαν το μικρό παιδί..κι ας γελαστώ..δεν νοιάζομαι..την ευχή μου να προκάνω να στην πω...Μου έταξες χίλιες φορές.. κράτησες την υπόσχεση που μου 'δινες τα βράδια..που εφαίνοσουν για μένα φιλικό και γελαστό κι άλλοτε την υπόσχεση γρήγορα την ξεχνούσες..

Η μόνη που δεν ξέχναγα τα ''υποσχόμενα'' ήμουν μονάχα εγώ..κι όλο τα καρτερούσα..κι έτρεχα να ''προσευχηθώ'' σε σε..την ευτυχία να φωνάξω να κατέβει..Και πότε - πότε όταν ξεχνούσες να φανείς..εθύμωνα μαζί σου..γιατί το επαράκανες πολλές φορές.. ξεχνούσες να κοιτάξεις χαμηλά..που οι ανθρώποι εκεί σε καρτερούσαν...Μα τι να κάνεις θα μου πεις κι εσύ..ποιόν να πρωτοκοιτάξεις..όλοι ζητούν και σου ζητούν..κι από τη ίδια πίτα την ολόγιομη..όλοι μερίδιο σου γυρεύουν...Πάλι εσύ τα φταίς φεγγάρι μου..γιατί αφήνεις να ελπίζουνε ..πως απλόχερα θα μοίραζες την ευτυχία που ''κρατείς''..στο φέγγος το ξεχωριστό .. μέσα όταν το φοράς.. στις μαγικές σου τις βραδιές...

Κανείς δεν τους προειδοποίησε τους άνθρωπους θαρρείς.. πως είν' αδύναμα και τα φεγγάρια τα ολόγιομα..κι ας μοιάζουν κραταιά.. κανείς δεν τους ψιθύρισε θαρρείς...πως είν' εκείνα τα κομμάτια της ψυχής που κρύβονται στο ''γκρίζο'' της ζωής..είναι εκείνα που πρέπει για να βγουν να φωτιστούν σωστά και δυνατά..αν θέλουν απ' το φέγγος σου να ''κλέψουν''...Φεγγάρι μου δεν είσαι εντάξει από καιρό απέναντι στη Γη..δεν τα φωτίζεις τα όνειρα..σκορπάς εδώ κι εκεί το φέγγος σου..και την λησμόνησες τη γη σου .. Αλλιώς σε ήξερα εγώ..έστελνες φως στα όνειρα..που πήγε τώρα η γενναιοδωρία σου..που πήγε η ομορφιά σου ?

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

ζηλεύω της..της αμυγδαλιάς... της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Πέρα από το μύθο της που την ακολουθεί..για τη Φυλλίδα και τον Δημοφώντα.. που ερωτεύτηκαν παράφορα ..σφοδρά..και η προσμονή για τον απελπισμένο της τον έρωτα μοιραία την οδήγησε στο θάνατο..- μα όπως πάντα εμφανίζονται οι Θεοί και βάζουν το ''χεράκι'' τους..- τη μεταμόρφωσαν σε δέντρο της ελπίδας..την έκαναν αμυγδαλιά την όμορφη Φυλλίδα..αιώνες τώρα από μόνη της..είναι η ανάγκη της η εσωτερική..που την ωθεί ..στα βιαστικά..μες στο Χειμώνα..στους αέρηδες..στο κρύο και στην παγωνιά..την Άνοιξη να αναζητεί..στις πόρτες μας να φέρει.. Έτσι απλά..για να χαρίσει με τη γλύκα της των λουλουδιών..σε άλλες όμορφες ζωές της φύσης μας..στις πεταλούδες..στα μελίσσια  που την τριγυρνούν..μέλι για να ετοιμάσουν..Ζηλεύω της της αμυγδαλιάς τα άνθια της τα ροζ και τ' άσπρα..μήτε πτοούνται .. μήτε σκιάζονται..στον παγωμένο το ''διάδρομο'' του καιρού της παγωμένης του Χειμώνα εποχής.. να βγαίνουν στο σεργιάνι..Και έτσι δίνοντας και παίρνοντας απ' τον καιρό.. το τσουχτερό το κρύο και την παγωνιά αψηφά.. η ''νύφη'' του Χειμώνα αυτή..η στολισμένη αμυγδαλιά..

 Φόρεσα τη ζακέτα μου και βγήκα απ' το πρωί στον ήλιο της ..της μέρας που εφαίνονταν ακόμα φωτεινή...εμύρισα και μάζεψα τα αγριολούλουδα μαζί με μυρωδιές.. γέμισα και τα βλέφαρα με χρώματα απ' τη γωνιά των χειμωνιάτικων των λουλουδιών .. εκοίταξα τις όμορφες βιολέτες μου..κι έπειτα..κρύωσα..μαζεύτηκα και  στάθηκα εκεί..στο ανοιγμένο μου παράθυρο..την ομορφιά της να αγναντέψω..Να σουλατσάρουν τα όνειρά μου τα άφησα..στης γειτονιάς μου της παλιάς..εκείνα τα σοκάκια..Κάθε που επιστρέφω εκεί..θέλω να κοινωνάω τη ζωή..εκείνη την αληθινή..που η φύση μόνο ξέρει να ''τρατάρει''...

Ο τόπος τούτος όλος ήτανε γεμάτος με αμυγδαλιές..πριν να κοπεί οικόπεδα να γίνει..Τις κόψαμε όλες να χτιστούνε τα μπετά απ' τα σπίτια μας..και κράτησα μονάχα μία στη γωνία..Έτσι να μου θυμίζει το τοπίο που μας μάγεψε..και αποφασίσαμε να χτίσουμε το σπίτι μας σε εκείνο εκεί τον τόπο..Τώρα χάθηκαν τα λιβάδια αυτά με τις αμυγδαλιές και τις βερυκοκιές..που ο κτηματίας χρόνια διατηρούσε..Στέκομαι εκεί και την κοιτώ..δεν τον φοβάται το βοριά..ολάνθιστη ..καμαρωτή..δε σκέφτεται αν απ' την τόση παγωνιά ''καεί''.Τολμάει λέω μέσα μου ψιθυρίζοντας..κοίτα την πως τολμάει.. αγέρωχη..επίμονη..την Άνοιξη καλεί..

Στρέφω το βλέμμα και τη σκέψη μου στη λεωφόρο του σπιτιού..που είναι τα πεζοδρόμια γεμάτα νεραντζιές..όπως παλιά..που οι δρόμοι εφυτεύονταν για να μοσχοβολούν..Μια θλίψη όμως με διαπερνά..η ψυχούλα μου σκοντάφτει..δεν είναι που τα χρόνια μας περνούν .. ούτε και ο καθρέφτης με φοβίζει.. μα να ..ρολλά κατεβασμένα ..καταστήματα κλειστά..παντού λουκέτα να πληθαίνουν..Κι εκεί έξω απ' το φούρνο μας της γειτονιάς.. χέρια απλωμένα ζητιανιάς.. χέρια της προσβολής και της ταπείνωσης του ανθρώπου..

Όχι δεν θέλω τα ''σκοτάδια'' τους..την πλάτη τους γυρίζω..Δεν είναι αυτή η Ελλάδα που με γέννησε και αγάπησα..ζητάω πίσω την ελευθερία του μυαλού μου..Θέλω να είμαι άφοβη..σαν εκείνη την αμυγδαλιά του κήπου μου.. που Άνοιξη προκαλώντας επιμένει για να πάρει..Όχι..αρνούμαι  κατηγορηματικά..δε θα τα αφήσω τα άγαρπα πινέλα τους με γκρίζο να μου χρωματίσουνε την Άνοιξη.. που τόσο καρτερώ..Θα βάψω εγώ με ροζ σαν της αμυγδαλιάς..με τα πινέλλα της δικής μου της ψυχής..τα λιβάδια της καρδιάς μου.. Όχι..ποτέ μου δε χαλάω τη φωλιά..που χτίζουν κάθε Άνοιξη..κάτω από το μπαλκόνι της μικρής μου κοπελιάς..όχι θα περιμένω πάλι και ξανά..να 'ρθουν στην πόρτα μου τα ''τιτιβίσματα'' από τα χελιδόνια..τα ''τιτιβίσματα'' τα γνώριμα εκείνα της ψυχής μου..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

..κτηνώδες πρόσωπο - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

«Πάντων χρημάτων μέτρον εστίν άνθρωπος, των μεν όντων ως έστιν, των δε μη όντων ως ουκ έστιν».*
 Πρωταγόρας (480-411 Π.Κ.Χ). 

 Το μέτρο είναι ο άνθρωπος....
 Mε αυτές τις αρχές οικοδομήθηκε πριν 2.500 χρόνια η Δημοκρατία.Αυτή που άφησε τον κόσμο να ονειρεύεται πως θα απαλλαγεί από την απολυταρχία και τα τυραννικά καθεστώτα..αυτή τη Δημοκρατία που έδινε αξία στον άνθρωπο και τα δικαιώματά του στη ζωή και μπροστά στο θάνατο..
Και τώρα ? 
Κτηνώδες πρόσωπο..ανθρωποφαγικό..σημεία των απερίσκεπτων των κυβερνώντων ..σημεία των καιρών... Θυσία στο βωμό της φτώχειας των πολλών..σημεία των κυρίαρχων του χρήματος..της εξουσίας της διαβρωμένης ..της μουχλιασμένης ..της αδιάβαστης της εξουσίας της ολίγης..της εξουσίας της κατώτερης των περιστάσεων..Η φτώχεια και η φτωχοποίηση ..όχι εξ αιτίας των ιδίων των εργαζομένων και των απλών των πολιτών..η φτώχεια και η φτωχοποίηση των καθημερινών ανθρώπων..και της διπλανής μας πόρτας των ανθρώπων..έχει και μια άλλη όψη εξευτελιστική..λίγο και πριν το τέλος.. που για τον καθένα θα 'πρεπε να 'ναι δικάιωμα αξιοσέβαστο..ενός τέλους ανθρώπινο..σαν η αρρώστεια σε εδιάλεξε..έτσι για να τελειώσεις..


Το ''τέρας'' εξαπλώθηκε παντού..ωσάν λερναία ύδρα καμωμένο..Πως να συλλάβει ανθρώπου νους..πως να το επεξεργαστεί..πως να κατέβει τα σκαλιά του εξευτελισμού..διαβάζοντας στα χέρια τους ..μια συνταγή ιατρική..που απαιτεί να αναφέρεται το προσδόκιμο ζωής στους καρκινοπαθείς..ή και σε άλλες πιο βαριές ασθένειες ακόμα..Έτσι απλά..με μια συνταγή ιατρική..ας κάνουμε σου λέει οικονονμία στο κράτος..άνθρωποι μιας χρήσεως..αφού δεν έχουν και μεγάλο μέλλον επιβίωσης..Ζούγκλα κατάντησε η καθημερινότητα..ζούγκλα γεμάτη με λιοντάρια..ζούγκλα από αδιάβαστους..απαίδευτους και αδαείς πολιτικούς..που δυστυχώς επιλέξαμε για να μας κυβερνάνε..Αξία έχει μοναχά η δική τους η ζωή..όλοι οι άλλοι αναλώσιμοι γι αυτούς και σκέτοι  αριθμοί .. 

Ζητείται ελπίς..και έλεος..πριν να 'ναι και για σας πολύ αργά..Σαν μαζευτούν τα σύννεφα τα μαύρα τα πυκνά..χαλάζι στα κεφάλια σας θα πέσει..Θα πνίξει το άδικο τον άνθρωπο..που για ζώο μοναχά αυτός λογίζεται..για ζώο μοναχά περνιέται..Άραγε αναρωτιέμαι εσάς τι σας διδάξανε ..επήγατε καθόλου σε σχολειά ? Αγράμματοι και αδαείς..μπούληδες πλαδαροί κενοί και άδειοι..αξία έχει ο άνθρωπος και όχι οι αριθμοί..Αίσχος..ντροπή.. και όνειδος..ακόμα εβρίσκεστε επάνω εις τη γη..και αυτή δεν σας κατάπιε? Ελέγανε πάντα εις το χωριό..θα ανοίξει η γη για να με καταπιεί..αν κάνω κάτι ολισθηρό..

Εσάς? Ακόμα εσάς δε σας κατάπιε από ντροπή ?Διαβάζετε τα νομοσχέδια που υπογράφετε..ή τρώτε πίτσες και ποπ - κορν..καθώς τα υπογράφετε..και πάτε για ουζάκια ? Ντρέπομαι που αφήνω τα αυτιά μου να ακούνε τούτες τις αισχρές..ετούτες τις απάνθρωπες ειδήσεις..κτηνώδες πρόσωπο..ετούτο εδώ το πρόσωπο του κράτους..Όχι δεν είμαι θυμωμένη απλά..βαθειά είμαι λυπημένη για την κατάντια και το τέλμα που μπορεί να φτάσουνε οι άνθρωποι.. που εξουσία στα χέρια τους κρατούν..

Πάντα το ήξερα κι εσείς το ξέρατε καλά πως η εξουσία διαβρώνει..εάν βεβαίως υπάρχει και έδαφος για να ''διαβρωθεί''..Εδώ δεν υπάρχει έδαφος ..ούτε και καν η παιδεία..η στοιχειώδης ..Ανάθεμά με κι αν ποτέ ετούτα τα ''ανθρωποειδή'' διαβάσανε ποτέ τους γνωμικά..ή ρήσεις κάποιων πιο σοφών ανθρώπων..Θλίψη  πικρή απλώθηκε παντού..και να το κρύψουμε πια δε θα μπορούμε..που η αγραμματοσύνη κυβερνά..Συγγνώμη που δεν είμαι ευχάριστη πολύ..σ' αυτούς ..που ψάχνουν πρωινά χαμόγελα και ωραίες καλημέρες μοναχά..Μα η ζωή έχει από όλα τα καλά και τα κακά..και στο χαλί δεν κρύβονται τέτοιες ''τερατουργίες''..Να ζητούν να γίνονται Θεοί..να υπολογίζουν το υπόλοιπο ζωής..σε μια συνταγή απλή ιατρική..έλεος Θεέ μου ..έλεος..Οσονούπω ..όπου να 'ναι έρχονται και τα συγχωροχάρτια.. 

Φαινόμενα εκφυλλισμού ..κράτους και κοινωνίας που καταρρέει..στην κατηφόρα οδηγείται καθημερινά..κράτους που ζητά την κεφαλή μας επί πίνακι σε μία συνταγή ιατρική.. κράτος ανθρωποφαγικό..να έχει πιθανή ημερομηνία λήξεως..του καθενός μας η ζωή..για να χαλάσει λίγα ''φραγκοδίφραγκα'' για τον πολίτη ασθενή...

.. Ω!! τι κόσμος μαμά !!!

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

<< Ο φόβος τρώει τα σωθικά >>

Εκεί ήταν κρυμμένος..μες στα σωθικά..καραδοκούσε να φανεί..να πάρει πάλι και ξανά..καθημερινά το μερτικό του..Δεν είχε σχήμα ή μορφή ανθρώπινη..δεν είχε πρόσωπο καθάριο και ευδιάκριτο με μιας..ήταν ένα γκρίζο σύννεφο που τρύπωσε βαθιά..μες στης καρδιάς εκείνα τα συρτάρια τα αδειανά..ήταν πολυδιάστατος..είχε πολλές μορφές το γκρίζο του το χρώμα και το σχήμα..Καθένας το προσάρμοζε σε ό,τι μέσα του βαθιά του έλειπε..του έδινε και σάρκα και οστά..ήταν ο φόβος για το ξένο..το άγνωρο..το διαφορετικό..ήταν ο φόβος για το γήρας που εσυνοδεύονταν από επαπειλούμενη..από αφόρητη συχνά μια μοναξιά..ο φόβος για την απόρριψη..ο φόβος γαι το φόβο της επιβίωσης...Όλοι οι φόβοι μας μαζί..με μια ταυτότητα μονάχα..αυτήν ..με τη σφραγίδα του γαντζώματος..αυτήν τη σφραγίδα την ατομική..τη σφραγίδα που θα αφήσει ένα ίχνος ευτυχίας μιας στιγμής για να γευτούμε..

 Σκέψεις για το << φόβο που τρώει τα σωθικά>> - από τη φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................. 

Το Θέατρο Τέχνης συμπράττοντας με το Θέατρο του Νέου Κόσμου, παρουσιάζει από τις 21 Ιανουαρίου στη σκηνή του Υπογείου τη θεατρική μεταφορά του θρυλικού έργου του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ «Ο φόβος τρώει τα σωθικά» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Σίμου Κακάλα, με την Τάνια Τσανακλίδου στο ρόλο της Έμμι.

Η ιστορία της Έμμι και του Αλί που αφηγήθηκε το 1974 ο γερμανός δημιουργός στην ταινία ορόσημο της καριέρας του «Angst Essen Seele Auf» (Fear Eats The Soul) ζωντανεύει -για πρώτη φορά στην Ελλάδα- στη σκηνή του Υπογείου, μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Σίμου Κακάλα.

 Μια μοναχική γερμανίδα καθαρίστρια, χήρα με τρία μεγάλα παιδιά, ερωτεύεται τον κατά πολύ νεότερό της μετανάστη Αλί. Η Έμμι δε θα διστάσει να εναντιωθεί στο συντηρητικό και άκρως ξενοφοβικό περίγυρό της και θα παντρευτεί τον Αλί. Το φαινομενικά αταίριαστο ζευγάρι ζει πολύ ευτυχισμένα, όμως το μίσος και η άγρια περιφρόνηση που αντιμετωπίζουν και οι δύο καθημερινά, αρχίζουν να μολύνουν τον έρωτά τους. Ο φόβος –και ο ρατσισμός- τρώει τα σωθικά της Έμμι και του Αλί που καλούνται να αναμετρηθούν με τα όρια της αγάπης τους.

Και για τους φίλους που ζουν μακριά από την Αθήνα..και δεν έχουν τη δυνατότητα του Θεάτρου..σε κάποιες αίθουσες ..λίγες μα ξεχωριστές..μα πρέπει να σαι μέλος και γι αυτές.. η ταινία από τις πιο τρυφερές..από τον υπολογιστή σας θα τη δείτε σίγουρα..και θα σας ανταμείψει..είναι βαθιά ανθρώπινη και αγγίζει την ψυχή..
EΠΕΙΔΗ..η τέχνη πάντα προηγείται των πολιτικών αποφάσεων..επειδή πάντα η ζωή τρέχει πιο μπροστά....
............................................................................................................

<< Το πρόσωπο είναι τζάμι >>..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

<< Το πρόσωπο είναι τζάμι >> έλεγε ο αγαπημένος μου παππούς.. και ναι.. να έχεις πρόσωπο συμπλήρωνε ο λατρευτός μου ο πατέρας..Σαν κρύβεσαι πίσω από μάσκες..από κουκούλες..και τουρμπάνια ..τούλια και καμουφλάζ..κάτι κακό σκοπεύεις για να δώσεις παραπέρα...Θαρρείς πως έχεις δρόμο..χρόνο απεριόριστο κάθε φορά..και χαραμίζεσαι μες σε ''κρυψώνες'' της ψυχής σου..Ντύνεσαι ζώο..ψάρι..καρχαρίας..φώκια ή  τίγρης κι άγριο λιοντάρι..και βγαίνεις στην αρένα της ζωής..Θαρρείς πως είσαι ο πιο σοφός..και πως μπορείς ανθρώπους να νικήσεις με τη μάσκα σου την ''καρναβαλική'' καθώς γελοίος γίνεσαι και βλάκας της σοφίας...

Xαμένος κόσμος..σε διαδρόμους ψεύτικους ..παραπλανητικούς να τριγυρνά...Φοράς τη μάσκα αυτή που εδιάλεξες και βγαίνεις στο σεργιάνι της ζωής..Έχει χιλιάδες μάσκες τούτο εδώ το μαγαζί.. έχει πολύ πραμάτεια..Βρίσκεις μάσκα για σοβαροφανείς..μάσκα για ελαφρείς φελλούς.. που κλείνουνε συχνά τα άδεια τα μπουκάλια.. μάσκες για νοικύρηδες..μάσκες για θιασώτες τάχα του Θεού..που δόντια ..χαυλιόδοντες μες στις καρδιές τους έχουν φυτρωμένα.. Όλοι ψάχνουν το ταίρι τους να βρουν..και να τρυπώσουνε σε μια γωνιά αυτού του καφενέ..που λέγεται ζωή..για να γεμίσουν το εγώ και τη ζωή να την παλέψουν..

Είν' δύσκολο το τζάμι της ψυχής να το κοιτάς..είναι ευαίσθητα τα τζάμια- πρόσωπα και ευάλωτα στις καιρικές συνθήκες..Δεν την αντέχουνε την παγωνιά..ούτε και την απότομη τη ζέστη..δεν τις αντέχουνε τις χαρακιές..γίνονται κάδρα που καθόλου στους πολλούς δεν μας αρέσουν...Αγγελικός ο κόσμος.. μοιάζει ο μικρόκοσμος..που ο καθένας μας στήνει και ζωγραφίζει..μα η δυστυχία δεν είναι αγγελική..και σαν σαράκι τον μικρόκοσμο σκύβει και κατατρώγει..Η γύμνια της ζωής σου είναι φόρεμα καυτό ..τυραννικό..τις σάρκες σου αργά ..μα σταθερά ανθρωπέ μου ..τα βράδυα τα μοναχικά..τις γδέρνει και τις καταπίνει..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................

⫷λεμονανθούς στερέωνες⫸ - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Λεμονανθούς στερέωνες με ένα τσιμπιδάκι μιας δραχμής..στην άκρη απ' τις κοτσίδες μου τις καστανές..για να στολίσεις έλεγες το πρόσωπο..τη μυρωδιά  να μου ''φορέσεις''..Ήσουν μια μάνα σαν τις άλλες σε ένα σπίτι χαμηλό..δεν είχε πόρτες και παράθυρα ψηλά..μα ήταν τα παράθυρα τα ξύλινα αυτά..στον ήλιο εντελώς παραδομένα...Γέμιζες όλες σου τις κάμαρες με αγριολούλουδα..σ' ένα ποτήρι του νερού..φρεσκάδα πάντα έβαζες στα μάτια των παιδιών σου..Η μνήμη μου δεν με απατά..τρέχει ξανά- ξανά και πάλι εκεί στα χέρια σου τα δοτικά..δεν είναι παραμύθια αυτά φανταστικά..είναι οι ''μυρωδιές'' σου..έρχεσαι και ξανάρχεσαι στην πόρτα μου και στέκεσαι..όχι σαν μνήμη ξεχασμένη απ' τον καιρό..μια παρουσία γίνεσαι και μου χτυπάς την πόρτα..Ήσουνα κόρη λυγερή..όμορφη σαν μια ζωγραφιά στα παιδικά μου μάτια..


Πορεύοσουν μαζί μου και μεγάλωνες μαζί με εμένανε κι εσύ..Μου μάθαινες..σου μάθαινα..φωνές τριγύρω και χαρές..ένα σου βλέμμα θάρρος εγινότανε..καταχτητής του όνειρου..σαν πειρατής σε βάρκα με πανιά..εσύ τα όνειρά μου τα πλειοδοτούσες..Και σήμερα ..αυτή η φθορά..του χρόνου του αμείλικτου που κύτταρα  και λογισμούς  και μνήμη αλλοιώνει..με ρώτησες ποια είμαι εγώ ..που στο τηλέφωνο σου κρένω..Εκείνο εκεί το κοριτσάκι σου μανούλα μου..που τη μυρωδιά σου ακόμα σαν κολώνια τη φοράω..Θαρρείς πως είναι πάντα δεδομένα όλα στη ζωή..μέχρι που η ίδια στα ανατρέπει..περνάει ο χρόνος και αλλάζουν οι καιροί..και σαν το δέντρο ρόζους πια ο άνθρωπος γεμίζει..


Ήσουν από τις τυχερές μανούλα μου γλυκειά..γιατί ακόμα κι έτσι εκεί παραδομένη μες στης κλίνης την ανημποριά..σε αγαπούσαν τα παιδιά σου ακόμα πιο πολύ..και δεν σε διώξανε..σε πάρκιγκ..σ'απρόσωπα γηροκομεία να σε πάνε..Είχες εκείνη τη ζεστή σου τη φωλιά..τα πρέποντα σου δίναν..αγάπη..ανθρωπιά. Σήμερα είν' γιορτή της μάνας η τρανή..είναι μια όμορφη γιορτή για όλες τις μανούλες..είναι η ελάχιστη απόδοση τιμής ..η θύμησή μου αυτή..ένα ελάχιστον για το τρανόν που η καρδιά σου μας εχαρίσθη.

Δοκίμιον Λυρικόν - ⫷ λεμονανθούς στερέωνες⫸ 

 Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

''ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΙς ΓΥΑΛΕς'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

H χώρα στην ''κατάψυξη'' κυριολεχτικά και μεταφορικά... παγιδευμένα τα όνειρα μέσα σε γυάλες με ''φορμόλη''..Μα τα όνειρα είναι δίχως σκελετό..είναι αερικά..δεν εγκλωβίζονται..όση κι αν γίνεται προσπάθεια..έχουν γνώσιν οι ''ονειροπόλοι   φύλακες'' και τις αδειάζουνε μες στο νερό.. που ρέει άφθονο τον μήνα τούτο που 'ρθε πάλι..για να παρασύρει τα ''όνειρα''μέχρι τις θάλασσες τις ανοιχτές..για να τα ταξιδέψει..Είναι η μέρα που ''μεγάλωσε''..είναι ο ήλιος που ξεμύτισε δειλά- δειλά..είναι ο άνεμος.. που σήμερα δίνει φτερά στη σκέψη μου ..είναι που τα χρυσαφένια όνειρα μου υπόσχεται ξανά ο καιρός..βουτώντας με απ' την αρχή στις σμιλεμένες μου αναμνήσεις ? Κάποτε ήταν αλλιώς ..οι άνθρωποι δεν τρέχανε σαν αλλαλιασμένοι..είχανε μια σειρά.. .είχανε ρέγουλο..ξέρανε τη ζωή τους να ''ρουφάνε''..Μια
 εμπιστοσύνη έγραφε στο βλέμμα τους..δεν μπαινοβγάζαν τα κλειδιά πάνω στην πόρτα..μπαίναν και βγαίνανε και το κλειδί στη γλάστρα το 'βρισκαν και τα παιδιά και οι μεγάλοι..κυλούσε ο χρόνος ήρεμα..γλυκά..καρτερικά..

Είχαμε εκεί στο πλατύσκαλο στο πατρικό το σπίτι μου..μια γλάστρα ασπρισμένη απ' τα χέρια της γιαγιάς..κι είχε έναν ''έρωτα''..ένα λουλούδι γούρικο έλεγε..για να σκορπίζει αγάπη μες στο σπίτι..Χειμώνα - Καλοκαίρι εκεί..ακόμα κι όταν χιονιάς ''επλάκωνε'' βαρύς..μέσα στη σάλα το φερνε η μάνα μου ..μην τύχει και ''παγώσει''..Και κάθε που ''φλεβάριζε'' ο καιρός.. στο σκαλοπάτι του πλατύσκαλου..έπαιρνε την τιμητική του θέση.. Ερχότανε οι γείτονες..κι ονειρευόντουσαν ομαδικά και φωναχτά.. στα βραδυνά ''μασάλια''..έτσι τα λέγανε στον τόπο μου εκείνα τα νυχτέρια..καθώς ήτανε οι περισσότεροι σε τούτο το χωριό..απ' της Τουρκιάς τα μέρη..απ' της Τραπεζούντας τη μεριά...Έλληνες πέρα ως πέρα..κι ας  τους φωνάζανε οι ντόπιοι καμμιά φορά ειρωνικά.. τουρκομερίτες..αν σκεφτείς τώρα κυριολεκτικά..από εκεί ήτανε φερμένοι...Είχανε όμως μια καλή.. ανθρώπινη σειρά και μέσα τους μεγάλη αληλλεγγύη..

Σήμερα γέμισαν τα σπίτια κλειδαριές καθώς εγέμισε ο τόπος από κλέφτες..Και δικαιολογημένοι είναι οι άνθρωποι..μα ας αφήσουμε ξεκλείδωτες..τουλάχιστον εκείνες.. της καρδιά μας...Μπαίνει ξανά ο Φλεβάρης που έχει όνομα νερού και της βροχής..καθώς λένε τις ''φλέβες'' πως γεμίζει έξω της φύσης.. στα ποτάμια..Φλεβάρισε σαν προπομπός της Άνοιξης τούτος ο μήνας πάλι..με τις τόσες παροιμίες του να το επιβεβαιώνουν..κόντρα στις άναρθρες κραυγές.. που διασχίζουν σαν ανέμοι λυσσαλέοι τον αέρα..Θα την εφέρει στα δειλά - δειλά ξανά την Άνοιξη..όπως και να 'χει στις καρδιές μας..Ίσως ξανά αναθαρρήσουμε μονάχοι μας..σκεφτούμε ομαδικά γεμίσουμε τις φλέβες μας..τις φλέβες της ψυχής μας..με αισιοδοξία και με όνειρα που είναι ''κρυμμένα σε ''φορμόλη''..ανθρώπινα..έτσι απλά ..χωρίς φιλοσοφίες περιττές ..  να καταφέρουμε να ''σπάσουμε'' τις ''γυάλες''..

Κείμενο- Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

# άσκηση ψυχής και νου..εστίν παιδεία#

 

“Παιδεία εστί ου την υδρία πληρώσαι,αλλά ανάψαι αυτήν ”  έλεγε ο Πλάτωνας.

 

Είναι η παιδεία ''άσκηση ψυχής και νου '' καθημερινή..και στα φτωχά σοκάκια του λαού..και στα μεγάλα τα σαλόνια..Έτσι τουλάχιστον θα ήταν το επιθυμητό..δικαίωμα των πάντων στην παιδεία..αυτήν που σμιλεύει όμορφα το νου και μαλακώνει τις γωνίες του ανθρώπου..Ας έρθουμε όμως εις το σήμερα..  Το διακύβευμα τρανό σήμερα  στην Παιδεία ...



Κανένας μας ποτέ δεν αμφισβήτησε τη δύναμη και τα επιτεύγματα της τεχνολογίας....είναι αυτή ένα παράθυρο τρανό από μόνη της στον κόσμο..Μα μοναχή της δεν μπορεί ανθρώπους για να πλάσει..είναι το ''ήθος'' που σμιλεύεται με το ανθρώπινο υλικό..και την κατάθεση ψυχής των διδασκόντων...είναι ''ηθοπλαστικό'' το ζήτημα αιώνες τώρα ..από παλιά ζητούμενο αυτό...


 Γεμίζουμε το κεφάλι του παιδιού με γνώσεις και αφήνουμε σβησμένη την ψυχή του.Υπήρχαν και υπάρχουν στον κόσμο και στον τόπο μας.. τόσοι εγγράμματοι  άνθρωποι και συγχρόνως  τέτοια φτώχεια πνευματική. Έχουμε μια παιδεία που εστιάζει κυρίως στις ανάγκες της τροφοδοσίας των επιχειρήσεων και της βιομηχανίας. 

 

Γεμίσαμε διπλωματούχους και εξαφανίστηκαν οι αληθινά πνευματικοί άνθρωποι.Αλλά ξεχάσαμε παντελώς πως η πραγματική παιδεία προσφέρει πνευματικότητα...είναι τροφή ψυχής και νου...Κάθε πολιτισμένη και ανθρώπινη κοινωνία έχει ανάγκη όχι μόνον από ειδικούς επιστήμονες...αλλά και από φωτισμένα μυαλά και αληθινούς χαραχτήρες...

γράφει η Σοφία Θεοδοσιάδη - Εκπαιδευτικός.
..............................................................................................................

κοκκινολαίμηδες μου''τραγουδούν'' απ' το πρωί - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζεστά σεντόνια..και ζεστή αγκαλιά..στου πρωινού της παγωνιάς του έξω ..στης παγωνιάς.. που τόλμησε κι απόψε εκεί..τα μάταια ..τα ονειροπόλα σχέδια .. απρόσκλητη εις στο κατώφλι μας..να γίνει επισκέπτης..Μα μέσα στο χουζούρεμα του πρωινού..μια μελαγχολική φωνούλα και κελαηδητή..έρχεται στο δωμάτιο και χαϊδεύει τα αυτιά μου...Μέσα στο καταχείμωνο.. έρχονται αηδόνια μες στον κήπο μου..αηδόνια χειμωνιάτικα..κάτι κοκκινολαίμηδες και σιγοτραγουδούν...Μοιάζει το τραγούδι αυτό..σαν να 'ναι μια μελαγχολία ορχηστρωμένη..μα είν' συγχρόνως και μελωδικό..σαν αηδονιού γλυκού λαλιά..κι ας είναι ακόμα η Άνοιξη μακριά..έχει Χειμώνα ακόμα...είναι το κελάηδημα ετούτων των πουλιών.. προμήνυμα της Άνοιξης που θα 'ρθει...

Ξυπνώ απ' το άκουσμα ετούτο το γλυκό..που το Χειμώνα δείχνει να αποχαιρετά..στην άκρη εκεί του κήπου μου..σε κείνη την μικρή..κοντούλα τη ροδιά..Πάν' δέκα χρόνια που φυτεύτηκε ..κι είναι σημαδιακή για μένανε η ''γενέθλια'' χρονιά της..γεμίζει από αηδόνια..σαν και αυτά της Άνοιξης  μα κι από αηδόνια του Χειμώνα  του χιονιά..καθώς τη ζεστασιά σκορπάς κι εσύ στην κάμαρά μου..Όχι..δε φτάνει μελαγχολικό στα αυτιά μου αυτό το πρωινό τραγούδι σου..μικρέ μου εσύ κοκκινολαίμη...

Όχι δεν τον φοβήθηκα το θάνατο ..που θα μου στερήσει τις εικόνες και τα ακούσματα εκείνα τα μελωδικά.. πουλιών που τη ζωή μας ομορφαίνουν..αφού θα έχω κερδίσει στον ''πόλεμο'' αυτό με τη ζωή..και με τη φαρέτρα μου γεμάτη θα οδεύω..αφού θα έχω ένα χέρι για να με κρατά ζεστά..σφιχτά..και το τραγούδι σου το μελαγχολικό χαρούμενο να κάνει...Την ανημπόρια φοβάμαι μοναχά..εκείνη εκεί την ανημπόρια..που σταματά το πήγαινε- έλα στην καθημερινή  τη γέφυρα της όμορφης ζωής..γιατί μια γέφυρα είναι αυτή η ίδια η ζωή..από τη λύπη στη χαρά και πάλι απ' την αρχή..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
...............................................................................................................

γυναίκες ''γλάστρες''..σε μπαλκόνια αρσενικά - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Η εξουσία.. γένους σχεδόν πάντα αρσενικού..μα και θηλυκού ενίοτε συγχρόνως.. Δηλώνεις γλάστρα για ''φυτά'' εξωτικά..τις τύχες παίρνεις των ανόητων..αλαλλαζόντων και φτωχών στα χέρια σου ανθρώπων..στα ζάρια να τις παίξεις πάλι εσύ.. ανθρώπων ανίδεων για το παιχνίδι αυτό .. και της ''λαμέ'' της τουαλέτας..Χορός καρναβαλιού στημένος εσαεί..ασχέτως χρόνου και ημερομηνίας Τριωδίου..όχι δεν είναι μία Κυριακή εκείνη των Απόκρεω..όχι δεν είναι αυτή..είναι η γελοιογραφία που εστήθηκε στα μάτια σου μπροστά..παγκόσμια..σαν μια μπάλα- φούσκα πλανηταρχικιά.. να παγαλίζει λόγους και υποσχέσεις και να μοιράζει όνειρα...μια ''λατέρνα'' σαν γυναίκα στολισμένη..
Όνειρα ίσως πως να κάνετε το μπότοξ σας..σε μια ευημερούσα κοινωνία.. που σας υποσχεθήκανε άπειρες θέσεις εργασίας σε ινστιντούτα καλλονής....κορίτσια που το ξέρουνε καλά ετούτο το παιχνίδι της κατάχτησης..αντρών του τελευταίου υποστρώματος.. νοητικά εννοώ..και όχι όμως της τσέπης τους το υπόστρωμα .. άντρες που ψάχνουνε για φανταιζί.. στης νύχτας και στης ''γλάστρας'' με τα ''άχυρα'' εκεί.. σε κείνης της ομίχλης τους..σ' εκείνης της θολούρας τους μα και της ''σκοτεινιάς'' συγχρόνως.... 

Κι εσύ.. αθώα γυναίκα εσύ..που από μικρή εβάλθηκες τον κόσμο να αλλάξεις με τα γράμματα..που θέλησες το φάκελλό σου τον προσωπικό περγαμηνές να τον γεμίσεις ? Στήνεσαι αποχαυνωμένη ..αδιάφορη συχνά..πότε από αγανάχτηση.. που το επιθυμητό αργεί να σε προλάβει και πότε από εγκατάλειψη ονείρων σου από απαισιοδοξία..στήνεσαι και χειροκροτείς..τα ''τσόφλια'' του αυγού..? Άραγε εσύ το πίστεψες..το εκατάπιες και το ένιωσες ποτέ..πως τον κόσμο οι γλάστρες θα μπορέσουνε αυτόν να τον αλλάξουν..να τον σώσουν? Μόδα αυτή φανταχτερή..τραβηχτική..  ..το όνειρο της Σταχτοπούτας..που καταχτά βασίλεια..με το χρυσό της το γοβάκι..χρόνια και χρόνια σε παραμυθιάζουνε μ' αυτό..και προκοπή δε βλέπεις..γιατί σαν σβήσουνε τα φώτα της ράμπας σου που έστησες τα ψεύτικα..στο μαξιλάρι σου σε κατατρώγει η ''μοναξιά''..δεν τρώγονται οι τουαλέτες από την πείνα της ψυχής.. ..και κάκτος μένεις ''ξεάνθιστος'' με αγκάθια φορτωμένη.. γυναίκα εσύ ανδρείκελο και ''στήλη'' του αντρός...

Πως να ξεχάσω..κι ας πάνε χρόνια από τότε αρκετά..που ένα σόου επαιζότανε στην τηλεόραση από έναν σόουμαν πετυχημένο και διάσημο και με ταλέντο αυτός γεμάτο..που είχε ''γλάστρες'' και τις αποκαλούσε έτσι απαξιωτικά..το ''φανταιζί'' το σόου να προβάλει..Κι εγώ..σαν μια δασκάλα ουτοπική..του όνειρου σαν λάτρης.. πάντα ρωτούσα τα παιδιά ..σαν πήγαιναν σε μια τάξη πια μεγάλη..τι ονειρεύονται να γίνουνε..ωσάν θα μεγαλώσουν..

Κρύος ιδρώτας με έλουσε σαν πήρα μια φορά..από ένα κοριτσάκι μες στην τάξη μου απάντηση ..πως ''γλάστρα''στην τηλεόραση.. ονειρευότανε να γίνει..Η ζημιά ήταν ήδη αδιόρθωτη..και είχε γίνει βίωμα  μες στις αθώες τις ψυχούλες..Πάντα τραβάει το γυαλιστερό..κι αν το αρνηθείς θα είναι ψέμμα..Πόσο θολά τα όνειρα..σαν ''έφηβα'' να μοιάζαν..έφηβα ..άγουρα και ''μικρά''..για ένα κορίτσι τόσο φρέσκο..τόσο μικρά μα και ''κοντόφθαλμα''τα όνειρα..χωρίς τη σπίθα..την αχτίδα εκείνη του φωτός..που θα 'πρεπε να ''λούζονται'' οι νέοι !!!

Όχι..όχι δεν είμαστε φυτά..σε γλάστρες και μπαλκόνια  αρσενικών..Κι αν επροτίμησες εσύ κυρά μου εσύ..να γίνεις ένα ξωτικό φυτό..σε αστοιχείωτων και αρπαχτικών της σάρκας γυναικών ..εκείνων των τιποτένιων των αντρών..που μοναχά σεντόνια ξέρουν να αγοράζουνε μεταξωτά..κάτσε στην άκρη μες στο σπίτι σου..κι άσε την εξουσία στις περγαμηνές των γυναικών..που ονειρεύονται τον κόσμο να αλλάξουν..Θα αναρωτιέμαι εγώ πάντα για όλες εσάς..''γλάστρες'' μου με τα ξωτικά φυτά τα πλαστικά:

 << Τι τάχατες εγύρευε παγκόσμια και σε κάθε πολιτείας τα στενά..η αλεπού μες στο παζάρι? >>

Φτηνά σημεία των καιρών..φτηνές κι οι ''γλάστρες'' για την εξουσία..που ευελπιστούν τον κόσμο να αλλάξουνε..με ένα άθλιο  και ακριβοπληρωμένο..για το θεαθείναι φόρεμα..που την ψυχή να ντύσει αδυνατεί...Οργανώνεις φιέστες..ντύνεσαι στολές πανάκριβες και καρναβαλικές..βρίσκεις ακόλουθους να σε χειροκροτούν ..μοιράζεις ψεύτικα εφήμερα χαμόγελα σε αβανταδόρους που διαλέγεις..μα να θυμάσαι πως στο τέλος της γιορτής καρναβαλιού..τον ''καίνε τον Καρνάβαλο'' κι ας τον περιτριγύριζαν με άρμα αρχοντικό και βασιλιά..στους διαδρόμους της φτηνής τους της ζωής..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................