συλλογικής ευθύνης είν' καιρός..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ποιός τάχα είναι αυτός που θα τολμήσει να ξεστομίσει και να πει..πως τούτη τη δύσκολη στιγμή για την πατρίδα μας..τούτη τη δύσκολη στιγμή της φτώχειας και της ανημπόριας της κοινωνικής της ανυπαρξίας της πρόνοιας για τους πολίτες της..λόγω ελλείψεως πόρων.. δεν είναι τα χειρότερα από τα ''θύματα'' της φτώχειας..τα παιδιά..? ''Κονταρομαχίες'' απερίσκεπτων και ανόητων..εγωισμός στο έπακρον..αδιαφορία στο Ζενίθ των ιθυνόντων..''Φιλοτομαρισμός'' το νέο σύνθημα..κι ο σώζων πλέον εαυτόν σωθήτω..Παγκόσμια σου λέει είναι η κρίση ..μη σκιάζεσαι..να πράξεις πλέον μόνος δε μπορείς.. 

''Σιωπήσανε'' οι αληθινοί οι ποιητές..κρυφτήκαν από φόβο στις κρυψώνες..γέμισε ο κόσμος ''ποιητές'' του ποδαριού.. προφήτες που μοιράζουνε .. που σκόρπισαν τη φτήνεια σα μαστίχα. Χαθήκανε οι σκέψεις οι βαθιές..το μόνο το ζητούμενο η προβολή απομένει..Κι ένας πνευματικός ''αυνανισμός'' καλά κρατεί στης κρίσης τις ημέρες..να καταστρέφει''υποδόρροια''..καθημερινά..τον ιστό της κοινωνίας... Κλίκες και ''συμμορίες'' καταφερτζήδων και ληστών..ληστών ονείρων παιδικών... και καταπατητές ονείρων.. Μοιάζει ορχήστρα με ξεκούρδιστα βιολιά ο κόσμος ένα γύρω.....

Διαβάζω..κλαίω και γελώ..λόγια ακαταλαβίστικα..λόγια με δίχως νόημα..λόγια για κάδους σκουπιδιών..μα όμως λόγια που θα διαβαστούν..και συνειδήσεις θα επηρεάσουν..Η φτώχεια γύρω μας απλώνεται καθημερινά..τα τραγικότερα τα ''θύματα'' είναι από ανέκαθεν και πάντα τα παιδιά..Και όχι βεβαίως όλα τα παιδιά..τα παιδιά ενός άλλου ..κατώτερου Θεού..παιδιά των εργατών..των αγροτών..των κατατρεγμένων και των καταπονημένων..όνειρα που ''κυλιούνται'' κυριολεκτικά..μες στις υγρές εκείνες με τις λάσπες τις αυλές..όνειρα που μουχλιάζουνε σε ανήλιαγα υπόγεια.. Κοπήκανε εκείνα τα ''σκοινιά''..που ανέβαζαν τα όνειρα τα παιδικά ψηλά.. ψηλά..στους ουρανούς τα στέλνανε σαν κούνιες κρεμασμένες να 'τανε από δέντρα..Μέρες.. θυμίζουν μέρες μεταπολεμικές..μέρες ανέχειας..και μέρες ζοφερές.......

Χάθηκαν τα χαμόγελα απ' τα χείλη  των μανάδων τους..χαθήκαν κι απ' τα χείλη των μικρών..Παγκόσμια σου λέει η κρίση πάλι και μη σκιάζεσαι..όλοι μαζί στο βούρκο μέσα θα βρεθούμε..Κι εσύ αγέρωχος μου λες να τραγουδώ..να τραγουδώ ένα σκοπό..ένα σκοπό.. που να σκεπάζει τις κραυγές τις σιωπηρές τους..Μιλάς για αλληλεγγύη όπως εσένα σε βολεύει και την εννοείς..έτσι για να 'χεις ρόλο στη δική σου τη ζωή ..Χάθηκε ..δεν τη διάβασες ίσως ποτές..την ετυμολογία της σπουδαίας τούτης λέξης..

Κάποτε μου λέγαν οι δασκάλοι μου να είμαι χρήσιμη..να λέω τις αλήθειες..να απλώνω χέρι όταν ''μυρίζομαι'' καπνό..όταν τα χέρια μπρος μου απλώνονται σαν ενοχές..που δεν λειτούργησα σωστά.. Κάποτε μου 'λεγαν οι δασκάλοι μου πως ο αγώνας της βοήθειας στον συνάνθρωπο.. είναι ένας αγώνας ευγενικός..Δεν ξέρω τώρα πια μπερδεύομαι πολύ..τι μπόρεσα ..τι κράτησα..τι έδωσα ..αν ήταν αρκετά..σε κείνα τα μικρά παιδιά..που πάτησαν με όνειρα..τη Γη να καταχτήσουν ?

 Κι από την άλλη όμως..έρχονται  οι φωνές οι παιδικές..μες στις αυλές τις σχολικές..γεμίζουνε με ελπίδα την καρδιά μου..Όχι μου λέν' ..όχι με ένα καρβέλι κι αν μας λείπει δεν μπορούν..δεν γίνεται..την ''ήττα'' τους..μαζί μας να μοιραστούνε..Η ζωή.. μου μηνάει το χαμογέλιο των παιδιών..πάντα γεννάει ζωή..και υπερτερεί είναι ανώτερη εκείνη του θανάτου..Οι ''στείρες'' σκέψεις..οι αποφάσεις και τα ''στείρα'' τα μυαλά..ποτέ δεν μπόρεσαν..έστω κι αν το πετύχανε προσωρινά μονάχα.. πορείες να ανακόψουν..Θα το ξαναδέσει το ''σχοινί'' της κούνιας των ονείρων τους... το πείσμα μας και το χαμογέλιο τους..θα πιάσουμε και πάλι ''ουρανό''....τον τρόπο άγνωστο..δεν ξέρω ..δεν γνωρίζω..μα ...
Σάμπως θαρρώ πως είν'  καιρός .. συλλογικής ευθύνης..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................ 

Πίνακας : Pablo Picasso

Με μια στροφή την Ε' από το υπέροχο ποίημα του Σεφέρη : 
<<Πάνω σε μια Χειμωνιάτικη αχτίνα >> 
 σας μιλώ για τα παιδιά..που πάντα οι ''καιροί'' τα χρίζαν ερήμην τους..θύματα μιας απόρροιας ανίκανης των ''κρατούντων'' τα ηνία αυτού του τόπου..Αχ λυπηρό συμπέρασμα..της ιστορίας της φτώχειας..που επαναλαμβάνεται και πάλι και ξανά..

 .....................................................................
Ε΄

Ποιός βουρκωμένος ποταμός μας πήρε;

Μείναμε στο βυθό.

Τρέχει το ρέμα πάνω απ' το κεφάλι μας

λυγίζει τ' άναρθρα καλάμια·

οι φωνές

κάτω απ' την καστανιά γίναν χαλίκια

και τα πετάνε τα παιδιά.

Γιώργος Σεφέρης
.............................................................................................................

κυνηγώντας το ''ανέφικτο'' του φεγγαριού..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Μέσα στου δειλινού την καταχνιά..και τη θολούρα της βροχής που εβάλθηκε απόψε να  κοπάσει..προγραμματίζεις όπως και παλιά..ορέγεσαι..ονειρεύεσαι  σεργιάνι την ψυχή σου την πηγαίνεις..Παίζεις κρυφτούλι πάντοτε με τις στιγμές..με τις ανάσες που σου δίνονται τα μικρά ετούτα σου διήμερα..μέσα στου χρόνου και της πάλης τα ρολόγια..Στιγμές να καταγράψεις προσπαθείς.. στιγμές που δεν μπορείς αδιάφορα μπροστά τους να σταθείς και να τις προσπεράσεις..Χαράσσονται στου χρόνου τις ρωγμές..ίσως να μην προφέρονται..μα κατοικούνε μέσα μας ..άλλοτε μοιάζουν δαίμονες και άλλοτε αγγέλοι.. 

Kυνηγώντας το ''ανέφικτο'' συχνά του φεγγαριού..περνώντας μέσα από τις στενές τις ατραπούς εκείνων των ολίγων..αυτών που καθορίζουνε εν τέλει ''υπογείως''..και ''ενδόρροια'' την πορεία του όχλου των πολλών..συγκρούσεις εσωτερικές θα συναντάς.. συγκρούσεις άλλοτε συμφερόντων ανυπέρβλητων..και άλλοτε συγκρούοντας .. στην γκάμα των ''τρελλών''..των ανυποψίαστων.. και των βαριά ανίατων και καιροσκόπων της ζωής.. Έρχεται από μακριά μια φωνή.. που είναι δυνατή.. φρένο ακούς να προσπαθεί να  βάλει και στα σχέδια.. όχι..μην  ονειρεύεσαι σου λέει .. είναι δύσκολοι και αλλόκοτοι οι καιροί..λες και εγκυμονούν κατακλυσμούς και φόβους απροσδιόριστους.. και μια φωνή σου κράζει από βαθιά..σου λέει..πλήρωνε..πλήρωνε..έχεις ακόμα ..δεν τελείωσες..χρέη πολλά για να πληρώσεις..σε τούτο το αλωνάκι το όμορφο..που λέγεται ζωή..

Μπερδεύομαι ..και χάνομαι συχνά..στην απεραντοσύνη αυτή ..την ομορφιά..μα και την ασχήμια αυτού του κόσμου..Μα καταλήγω και είμαι σίγουρη..πως όλες οι ''συγκρούσεις'' σου αυτές..έχουνε μέσα τους κρυμμένα δώρα ανεκτίμητα για σένανε..και πολλώς προσοδοφόρα..Έρχονται μέρες και στιγμές και νιώθω σα χαμένη..σαν το κοχύλι πεταμένο που το ξέβρασε η θάλασσα .. που το χτυπούν τα κύματα..πριν σκύψει ένα χέρι μαγικό..να το περισυλλέξει..μένω άπραγη συχνά..με την αντίθεση στο κάδρο μου..''σκληράδα'' και ''ομορφιά''..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................

''αρχόντισσα κυρά μου'' .. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη...

Οι μέρες πάντα η μια την άλλη ακολουθούν..Χειμώνες..Άνοιξες.. Φθινόπωρα και Καλοκαίρια..και οι άνθρωποι καθημερινά ψάχνουνε αφορμές..κάτι να θυμηθούν για να τιμήσουνε και κάτι να γιορτάσουν..να σπάσει η μονοτονία της καθημερινής ζωής..να νιώσουνε χαρούμενοι και ευχαριστημένοι..Και τώρα που εδιάβηκε η μέρα ετούτη η Παγκόσμια του γιορτασμού της ''γυναικός''..που πολλάκις εκτροχιάστηκε από πολλές..από τις ίδιες τις γυναίκες..που ξέχασαν το νόημα και την αξία της ''Αρχόντισσας'' και τι θα πει αληθινή γυναίκα..ας πούμε δυο λόγια μοναχά..για τις πραγματικές ''αρχόντισσες''..έτσι απλά και ήσυχα..να ξέρουμε τι λέμε.. 

Αρχόντισσα λοιπόν στα λεξικά..σημαίνει να σαι από ''υψηλή'' καταγωγή..''γαλαζοαίματη'' λέει να σε λένε..Ήμαρτον κύριε ..έλεος πια..αν ξέρετε εσείς γαλάζιο αίμα μες στις φλέβες του άνθρωπου να τρέχει..Εγώ μονάχα κόκκινο ξέρω να ρέει μες στις φλέβες των γνωστών..και όσους συναναστράφηκα ανθρώπους..ίσως να ήμουν χαμηλής καταγωγής ..και ίσως δεν έτυχε με ''αρχοντόπουλα'' να παίξω εγώ και για να δω..αν καθώς έπεφταν και γδέρνονταν..έτρεχε απ' τα γόνατά τους τα μικρά..κάποιο ''γαλάζιο'' αίμα..

Σε άλλους πάλι κύκλους που εγνώρισα..''αρχόντισσα'' εσήμαινε..κυρία - κυρίου να 'σαι πλούσιου..που στα σαλόνια  σαν την κέρινη την κούκλα μπαινοβγαίνει..Τώρα ας έρθουμε κι εδώ στο διαδίκτυο ..αξίζει η αναφορά θαρρώ..σε κάποιες εικόνες..τραγελαφικές..που οι αρχόντισσες να μοιάζουνε ..σαν ''κάδρα'' στολισμένες...Ας μιλήσουμε απόψε λίγο σοβαρά..για τις αληθινές αρχόντισσες.. .εκείνες τις κυράδες.. που αφιέρωσαν ολάκερη ζωή σε ένα σκοπό..στην έρευνα ..στην προσφορά..που ολονυχτίς και ολημερίς ..εδήλωναν επάγγελμα..παντός καιρού.. κι εκείνες που εδήλωναν ..μανάδες ..σύζυγοι.. αδελφές.. παραδουλεύτρες ακούραστες και σιωπηρές..αγρότισσες χιλιοβασανισμένες..Όλα να περνούν από τα χέρια τους τα άξια..μαγείρισες..φουρνάρισες.. και κηπουροί..και τα βράδια ..μετά τον κάματο..σύζυγοι.. και ερωμένες..

Έτσι το 'χα μέσα μου κρατημένο αυτό..φόρος τιμής για τη μανούλα μου..που αγρότισσα και κόρη λυγερή..τρία κορίτσια εμεγάλωσε..τα μόρφωσε ..κι ας ήτανε μονάχα αυτή και του Δημοτικού..στους αγώνες μες στους συνεταιρισμούς η πρώτη και η καλύτερη να μοιάζει..Αυτή ..η σπουδαία γυναίκα μου έμαθε..''αρχόντισσα '' τι πάει να πει..και τίτλος και απονομής ''αρχόντισσας''..σε τέτοιες γυναίκες πρέπει....

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................

<< Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά >>...

Το παρασκήνιο στο ποίημα του Γεωργίου Δροσίνη για την 
<< Ανθισμένη αμυγδαλιά >>, αφορά μια χαριτωμένη μούσα..
Ήταν η εξαδέλφη του Δροσίνα Δροσίνη.Η ιστορία έχει ως εξής : η Δροσίνα ήταν 16 ετών και φοιτούσε στο Αρσάκειο όταν ο ξάδελφός της επισκέφτηκε την οικογένειά της στα Πατήσια..Ο Δροσίνης μόλις είχε γυρίσει από τη Γερμανία που σπούδαζε Ιστορία της Τέχνης..Νέος..όμορφος..καλλιεργημένος..ήταν τέλειος ''δάνδης'' της εποχής..Η Δροσίνα όμορφη..γλυκειά και πολύ φρέσκια..Ένα πρωί ο Δροσίνης άνοιξε το παράθυρο να μπει φως και είδε τη νεαρή ξαδέρφη του στον κήπο..να κάθεται κάτω από ένα ανθισμένο δέντρο..

Σύμφωνα με το ποίημα το δέντρο ήταν αμυγδαλιά..άλλοι λένε πως ήταν νεραντζιά..Η κοπέλλα κούνησε το ανθισμένο δέντρο και τα άνθη την έλουσαν..Η σκηνή τον ενθουσίασε και ο νεαρός ποιητής έγραψε το θρυλικό ποίημα..Η ''ανθισμένη αμυγδαλιά'' δημοσιεύτηκε το 1882 στο περιοδικό << Ραμπαγιάς>>.

Η ανθισμένη αμυγδαλιά μελοποιήθηκε από τον Γεώργιο Κωστή..έναν ράπτη από το Άργος κατά τη διάρκεια της επιστράτευσης του 1885..τότε που οι Βουλγαρία είχε καταλάβει την Ανατολική Ρωμυλία και ξέσπασαν αναταραχές στα Βαλκάνια..Το τραγούδι έγινε το τραγούδι του πολέμου καθώς διαδόθηκε σε όλο το στράτευμα και οι στρατιώτες σιγοτραγουδούσαν για τα άνθια που έλουσαν τα μαλλιά και την πλάτη μιας κοπέλλας..Αργότερα από τους στρατιώτες έφτασε και στον υπόλοιπο κόσμο και μέχρι και σήμερα σιγοτραγουδιέται σαν καντάδα..

Βεβαίως η Δροσίνα παντρεύτηκε τον δικηγόρο Μελετόπουλο και πέθανε στη δεκαετία του 60 σε βαθύ γήρας και τελικά έγινε 
<< γρια με άσπρα μαλλιά >> σε ηλικία 101 χρονών...

Πηγή : Μηχανή του χρόνου.
.............................................................................................................


 Με την υπέροχη Αλίκη Καγιαλόγλου..μια μελωδική.. ρομαντική καληνύχτα σε όλους σας !!!

Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά - Αλίκη Καγιαλόγλου 

...............................................................................................................

έλα εδώ ''γυναίκα'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Γεννήθηκα γυναίκα..που πάει να πει..πως είμαι γένους θηλυκού ..και μου 'φεραν στης γέννας μου την ώρα οι ''μοίρες'' οι καλές.. ένα ''πουγγί'' μεταξωτό.. γεμάτο ραβασάκια..σημειώματα με ρόλους ..που με ορίσανε να γίνω ένα- ένα.. να γίνω με   ''ορμήνευαν'' τα σημειώματα που μου ''χαρίστηκαν''..να γίνω όμορφη κόρη στην αρχή..γλυκειά ερωμένη και σύντροφος   σπουδαία αν μπορώ..και απ' όλα και το κυριότερο να γίνω μία άξια..μία σπουδαία μάνα..Φοβήθηκα στο ομολογώ..σαν άρχισα τα ''ραβασάκια'' που μου χάρισαν ετούτες οι νεράϊδες..σαν τα άνοιγα ένα - ένα και με τη σειρά..και τι.. λέω μέσα μου άραγε από αυτά..θα καταφέρω να προλάβω..? 

Απόψε εδώ καθώς αναλογίζομαι..και κάνω βήματα πίσω  βήματα πολλά ..και περπατώ χιλιόμετρα απ' της γέννας μου την ώρα.. απόψε ετούτη η απέραντη ..η απόλυτη  απουσία και σιωπή σου..φέρνει στα χείλη μου συχνά..μια φράση που στην ομολόγησα ..στην είπα..σαν εβρισκόσουνα στο φως της γης..κι εδώ επάνω κατοικούσες..Πόσο πολύ σ' αγάπησα..στο είπα..και στο ξαναλέω να το ''ακούσεις''...ένα κανάτι όμως εσύ αγάπη.. μου τη χάρισες.. και ήταν δροσερό νερό..να πιω να δροσιστώ..Είχε μεγάλους ''καύσωνες'' η ζωή..και πέρνανε φωτιά συχνά και οι θυμωνιές και τα χορτάρια.. Ζωντάνεψες τα γυναικεία κρυφά τα φίλτρα μου τα θηλυκά..κι έτσι ένιωσα αληθινή γυναίκα .. Υπάρχουν πάντα μέσα μας αυτά..μα πάντα ένα χέρι ''μαγικό αρσενικό''..πάντα   επιβάλλεται για να τα ανασύρει..Είναι της φύσης το διάταγμα αυτό..και να το αρνηθεί κανένας δεν κατάφερε και ούτε ποτέ του θα το καταφέρει να αντιστρέψει... 

Η αρμονία είναι το ζητούμενο..αιώνες τώρα από φτιαξιάς ετούτου εδώ του κόσμου..όχι δεν υπάρχουνε φύλα ανώτερα και άλλα ακόμα πλέον χαμηλά.Η αγραμματοσύνη ..η παιδεία η λειψή τους οδηγεί τους άνθρωπους..τους άντρες ίσως μερικούς.. εκεί αλλού..μακριά..μα και κοντά εδώ σιμά..που μας προτάσσουν τα ''ποντίκια'' των χεριών και τη μυική τη δύναμη..σαν να 'ναι δύναμη ετούτη εξουσίας...Με αποκαλούσες λίγα χρόνια  πριν με αποχωριστείς.. έλα εδώ  ''γυναίκα''..Τι όμορφος τίτλος τιμής ξεχωριστός.. η λέξη αυτή ''γυναίκα''.. για κάθε μια γυναίκα.. Τι θαρρείς πως θέλει ένας άνθρωπος..το βράδυ που κουρνιάζει στο κρεββάτι του..να ηχεί στο μαξιλάρι του..η λέξη αυτή.. της καταξίωσης και της παραδοχής..και της ισότητας..''γυναίκα''.. Δεν ήμουν πλέον μοναχά..η ερωμένη ..η αγαπημένη σου..η σύντροφός σου στη ζωή..μα μου εχάρισες απλόχερα.. την έννοια την πολύτιμη για μένανε αυτή....

Ναι .. τολμάω να το πω πως ''ψήλωνα'' πολύ..που εκατείχα στο δικό σου νου ..την έννοια γυναίκα..Δεν ήτανε συναίσθημα αυτό κατάχτησης..αυταρχισμού και κτητικότητας προσφώνηση..ήτανε η επικράτηση ψυχής..το δόσιμο που βρήκε θέση και ''βασίλειο'' βαθιά μες στην καρδιά σου..Το δόσιμο..η συνύπαρξη..σε μια μονάχα λέξη σου δοσμένο.. Επερπατήσαμε μαζί μια μεγάλη διαδρομή..τόσων πολλών αλήθεια χρόνων..Κι εσύ ..μέσα στη διαδρομή  αυτή .. καθώς βαδίζαμε..κι ας ήταν η ζωή σου πλούσια ..κι από γυναίκες πλούσια..εδιάλεξες στο λεξικό του νου..του νου πια του δικού σου..σαν να 'ναι ένα λεξικό γραμματικής..και να ερμηνεύεις δίπλα στο δικό μου όνομα..την έννοια και το νόημα γυναίκα.. Πόσο βαθύς τίτλος εκτίμησης λογίζεται..να κατοικήσει μέσα σου άντρα σωστέ.. η εκτίμηση..βγαλμένη από τα φυλλοκάρδια σου..κι ακουμπισμένη επάνω μου άφοβα ..ακομπλεξάριστα..άντρα εσύ σωστέ...

Γυναίκες εκατομμμύρια στον αριθμό..στα άκρα και στα πέρατα της Γης..Γυναίκες σκλάβες των αντρών..γυναίκες σκλάβες συστημάτων..Γυναίκες σαν εμπόρευμα λευκής σαρκός..γυναίκες και στις μέρες μας ξεπουλημένες σαν εμπόρευμα..στα χέρια ισχυρών αντρών..Κι όλες γυναίκες ..όμορφες και άσχημες..και  κακοποιημένες και άλλες καταξιωμένες και την αρμονία ψάχνοντας..μα όλες τους γυναίκες..με ένα ρόλο όμορφο ξεχωριστό..πηγή ζωής..σαν δροσερό νερό...

 Έτσι μ' αρέσει  για να τη γιορτάζω εγώ καθημερινά τη μέρα αυτή..να  δίνω βήμα στους άντρες να μιλούν..γιατί καλύτερα από αυτούς κανένας δεν γνωρίζει..και ανακαλώντας μες στη μνήμη μου ..δοσίματα και συμπεριφορές..που ''χτίζουν'' αρμονία.. συνύπαρξη.. ένα προσκύνημα ιερό..για τη γυναίκα..Είναι οι πλέον ειδικοί να περιγράψουν τις ''απολαβές'' τις ψυχικές και τις σωματικές..από το διαλεχτό ετούτο ''φύλλο''..που σαν κρίνο το έστειλε στη Γη ο Θεός..να αρωματίζει τις ζωές τους ..των ανθρώπων...

Δοκίμιο - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

το διάβασμα δεν είναι ''αξεσουάρ'' της μόδας - Της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Σίγουρα δεν υπάρχουνε κανόνες και διατάγματα για την επιλογή ενός καλού βιβλίου..Καθε ψυχή ''πεινάει'' για διαφορετική ''τροφή''..είναι αλλιώτικες οι ανάγκες και οι ''τρύπες'' της ψυχής μας..Σαφώς και η ελευθερία της επιλογής είναι προσωπική εντελώς..μα χρόνια τώρα διαπιστωμένη η αλήθεια παραμένει εκεί σε μια γωνιά..πως η μυθοπλασία είναι εσωτερική αναγκαιότητα ..τον άνθρωπο τον προχωρά στη σκέψη του και σε μονοπάτια σκέψης όμορφα τον οδηγεί ..με συμπεράσματα που ο καθένας μας έχει την ικανότητα να βγάζει..Κι αν λέν' πως τα βιβλία που επιλέγουμε είναι ο καθρέφτης της δικής μας της ψυχής..ναι..το επικροτώ και συμφωνώ..πως την κάθαρση ..την τελειότητα που ψάχνουμε διακαώς να συναντήσουμε μες στη ζωή..ίσως σε κάποιες σελίδες που μας μοιάζουνε..ίσως και να τη βρούμε.. 

Πολλοί θαρρούν πως είναι η λογοτεχνία..η μυθοπλασία  και τα παραμύθια τα σοφά και τα διδαχτικά..πως είναι πολυτέλεια τρανή στις μέρες που περνάμε..Σαφώς και είναι ''πολυτέλεια'' τρανή μάλιστα πολυτέλεια ας θεωρηθεί του νου των προβληματισμένων και σκεπτόμενων..των αναζητητών της κοινωνίας που διαστρεβλώνεται στιγμές- στιγμές από τις αγκυλώσεις των απρόσμενων των γεγονότων των καιρών.. Στέκεσαι μπρος στον
πάγκο μίας έκθεσης βιβλίων πολυποίκιλων..και κάθε είδους συγγραφής και λογισμού..βιβλίων κουλτούρας διαφορετικής από τη γνώριμη που χρόνια κουβαλάς..μιας άγνωστης για σένανε κουλτούρας..Μα αυτή είναι και η πρόκληση για σένανε ..να εντρυφήσεις στο συναίσθημα και στο λογισμό..σε μία άλλη λογική οπτική ίσως γωνία..των γεγονότων και των καταστάσεων που  και εσένα ταλανίζουν...

Υπάρχουν άνθρωποι μες στη ζωή..που δεν αντέχουνε..δε μάθανε να τα διαβάζουνε και δεν τους νανουρίσανε με τρυφερά κι ωραία παραμύθια..Είναι που δεν αντέχουνε τις δυνατές αλήθειες που μας ζωγραφίζουνε..που μόνο εκεί μπορείς με τόσο γλυκό τρόπο να ανακαλύψεις..Το 'πε και ο μεγάλος μας Σεφέρης : 
<< κι αν σου μιλώ με παραμύθια είναι γιατί τ' ακούς γλυκύτερα>>
Κι άλλοι που μέσα απ' τη λογοτεχνία προσπάθησαν να γίνουν της μοδός..Κάθε ανάγνωσμα έχει την ώρα του και την κατάλληλη στιγμή..καθώς αποζητά την προσοχή μας..Ένα μονάχα θα σας πω..κι εσείς μονάχοι σας..βγάλτε τα συμπεράσματά σας..

Καθισμένη νωχελικά στην παραλία το κατακαλόκαιρο..ρίχνω ματιές στους γύρω μου διακριτικά..και μειδιώ συχνά..Κρατά ο κύριος ένα βιβλίο χρυσόδετο..και γράφει απέξω << Ασκητική του Καζαντζάκη >>..το 'χει πα στην πετσέτα του κλειστό..και κόβει..παίρνει μάτι στις λουόμενες..ρίχνει και πότε - πότε μια ματιά και στο ταλαίπωρο ετούτο το ανάγνωσμα..τι του 'μελλε να πάθει το κακόμοιρο..Πως να συγκεντρωθείς ..να εντρυφήσεις σε έννοιες..αν δεν υπάρχει μια σιωπή τριγύρω σου..Το κάθε το ανάγνωσμα έχει και τη δική του ώρα..

Υπάρχουνε και αναγνώσματα έξυπνα και ευχάριστα και για την παραλία..Δεν εννοώ μοναχά τα άρλεκιν...μα αναγνώσματα με χιούμορ λεπτό και αληθινό..που επιτρέπουνε και τη διάσπαση της προσοχής σου.. Δεν γίνεται αγάπες μου να μελετούμε Σαρτρ ..Καστοριάδη..και να επιδεικνύουμε το εξώφυλλο μοναχά..και να 'μαστε όλο το Καλοκαίρι στην ίδια τη σελίδα.. Γιατί σας τα λέω όλα αυτά ? Γιατί η πλατεία γέμισε ημιμαθείς ..φιγουρατζήδες και ξερόλες και υπερφίαλους..γιατί σε λίγο αρχίζουνε οι εκδρομές..και οσονούπω και το Καλοκαίρι..και το βιβλίο και το διάβασμα δεν είναι ένα ακόμα εμπορεύσιμο..''αξεσουάρ'' της μόδας...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

"Απεχθάνομαι τη φιλανθρωπία, γιατί είναι προσβλητική".. - Μελίνα Μερκούρη.

"Απεχθάνομαι τη φιλανθρωπία, γιατί είναι προσβλητική" δήλωσε το Φεβρουάριο του 1965 η Μελίνα Μερκούρη και ξεσήκωσε διαμαρτυρίες από "ογκόλιθους" της εγχώριας σόου μπιζ της εποχής - και συνεργάτες της χούντας λίγα χρόνια αργότερα - όπως ο σκηνοθέτης Τζέιμς Πάρις.
Αυτό διαβάζουμε σε ρεπορτάζ της εβδομαδιαίας εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ στις 20 Φεβρουαρίου 1965.

Στην πραγματικότητα, η δήλωση δεν ήταν τόσο αφοριστική, όσο κατ' αρχήν ακούγεται. Επρόκειτο για αιχμηρή απάντηση της μεγάλης μας ηθοποιού και σπουδαίας Ελληνίδας σε αντίστοιχα αιχμηρό δημοσίευμα καθημερινής εφημερίδας, η οποία σχολίαζε τον τρόπο που η Μελίνα ... διασκέδαζε κατά τις νυχτερινές της εξόδους: "θα μπορούσε η κυρία αυτή να σπάζει πιο λίγα πιάτα, όταν γλεντάει, και τα λεφτά της να τα διαθέτει σε αγαθοεργίες, που ασφαλώς θα έχει πλήθος να της υποδείξει ο βουλευτής πατέρας της" έγραφε ο δημοσιογράφος. Και η πλήρης απάντηση της Μελίνας;

 "Απεχθάνομαι τη φιλανθρωπία, γιατί είναι προσβλητική. Δεν ανέχομαι ούτε τη λέξη. Δεν εννοώ (= καταλαβαίνω) πώς είναι δυνατό μια μερίδα ανθρώπων να εξαρτάται από τα χρήματά μου για να ζήσει. Φυσικά είμαι υποχρεωμένη να κάνω ευτυχισμένους ορισμένους ανθρώπους με τα δικά μου μέσα. Για φιλανθρωπία ούτε συζήτηση. Τους άλλους θέλω να τους αισθάνομαι σαν φίλους μου και ποτέ σαν δούλους. Εκείνος που οφείλει να επουλώνει τις πληγές του λαού είναι το Κράτος και όχι εγώ".

Ο σκηνοθέτης Τζέιμς Πάρις ξεσπάθωσε κατά της ηθοποιού, στην οποία απέστειλε επιθετική επιστολή υπενθυμίζοντας της ότι τα μεγάλα κινηματογραφικά στούντιο του Χόλιγουντ συντηρούνται από τις χρηματικές εισφορές των ηθοποιών και της ζητούσε να απαντήσει. Η μη απάντηση της Μελίνας εξαγρίωσε το σκηνοθέτη που σχολίασε "Η όλη υπόθεση θα μπορούσε να έχει τον τίτλο: Και εκείνη δεν απάντησε" αδιαφορώντας προφανώς για το ότι η Μελίνα Μερκούρη απουσίαζε εκείνο το διάστημα στο εξωτερικό. Μεταξύ των σκανδαλισθέντων από τη δήλωση της ηθοποιού "περί φιλανθρωπίας" ήταν και ο "φιλάνθρωπος" της εποχής - έτσι τον αναφέρει το ρεπορτάζ της εφημερίδας - κ. Καραμουρτζούνης, ο οποίος δήλωνε αποφασισμένος για όλα, ακόμα και να στείλει ρακένδυτους στο σπίτι της ηθοποιού.

.....................................................................................................................................................................

Κι αν κάθε Μάρτη ξεκινάς μιαν Άνοιξη..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Κι αν κάθε Μάρτη ξεκινάς μιαν Άνοιξη εσύ για  να την συναντήσεις..κι αν κρύβεις τους Χειμώνες κάτω απ' το παλτό σου το χοντρό..έρχονται απροσκάλεστες οι θύμησες κρυφά να σου μιλήσουνε..για της ζωής σου εκείνες 'κει τις Άνοιξες που τις ''ερούφηξες'' σαν να 'ταν άρωμα από ροδοπέταλα..μίας του κήπου σου εκατόφυλλης  μικρής τριανταφυλλιάς..σαν να 'τανε λιβάδι καταπράσινο στρωμένο με καρδιάς ..κόκκινες παπαρούνες  ..Θαρρούσες..πως τα  λούλουδα που σου ταιριάζουνε για σένα.. θα 'χουνε πάντα αυτή τη διακριτική..τη γνώριμη σε σένα μυρωδιά.

Ποτέ σου δεν εστάθηκες στ' αγκάθια που σου τρύπαγαν τα χέρια σου..το 'ξερες πως τα ρόδα ευδοκιμούν σε κλωνάρια με αγκάθια.. Έκανες τα καλύτερα  ταξίδια σου μέσα απ' τα χρώματα.. που μόνος σου εζωγράφισες για Άνοιξες που ονειρεύτηκες και προσπαθούσες να τις πιάσεις..Αξίζει άλλωστε η διαδρομή προς τις  εικόνες της ...τις μουσικές της.. που στ' αυτιά σου έφεραν τα κελαηδήματά της...και κυρίως τα όνειρα που σου σχεδίαζε και ακόμα σχεδιάζει..κάθε που ερχεται να κάνει ''βίζιτα''εμπρός εις τα  σκαλιά σου..Τον κόσμο τον προχώρησαν πάντοτε οι αναζητητές και οι ονειροπόλοι...

Έρχονται και οι θύμησες που σου μηνάνε πάλι απ' την αρχή για Άνοιξες που χάθηκαν..ίσως γιατί τις φόρτωσες με προσδοκίες υπερβολικές και αβάσταχτες..συσωρευμένες σκέψεις και απαιτήσεις που δεν πρόλαβαν και οι ίδιες να σου δώσουν...Όποιος κι αν είναι ο τρόπος που την καρτεράς και της ζητάς για να 'ρθει μέσα σου η Άνοιξη..είναι εκείνη πρόθυμη μαζί με σε..για να σε ανταμείψει..αν έχτισες τα λούλουδα και το άρωμά της εντός σου...
Μη λυπηθείς αν δε σου δώσει το ''φιλί'' που πρόσμενες η Άνοιξη η κόρη η ανθισμένη...σου έστειλε τον άνεμο για να σε συναντήσει.

Πόσες αλήθεια είναι οι φορές που σε γελάσανε οι Άνοιξες..πόσες φορές σε λάθος μονοπάτια δε σε βγάλαν ? Μα εσύ  αμετανόητος οδοιπόρος της ζωής..έδιωχνες τα χορτάρια που τυλίγονταν στα πόδια σου..τα αγκάθια που σε τρύπαγαν τα έβγαζες με προσοχή..κι ας μάτωναν τα πόδια σου..πάλι και πάλι μες στος δάσος για τις Άνοιξες κινούσες..Είναι μεθυστικές οι μυρωδιές της κάθε μιας της Άνοιξης..μεθυστικές και της ζωής της ίδιας..Πως να τις αρνηθείς τις Άνοιξες..και πως την ίδια τη ζωή...Ενέσεις μες στο χρόνο είναι αυτές τονωτικές .. αδρεναλίνη σε ποσότητες εκρηκτικές και μείγματα από υλικά του έρωτα  πάντοτε καμωμένες..

Κείμενο- Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

''Περί υποκρισίας το ανάγνωσμα''.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Μια φορά.. δυο μοναχοί ζεν βάδιζαν στο δάσος επιστρέφοντας στο μοναστήρι.Όταν έφτασαν στο ποτάμι είδαν μια γυναίκα που έκλαιγε γονατιστή δίπλα στην όχθη.Ήταν νέα και όμορφη.
'' Τι συμβαίνει'' ? τη ρώτησε ο γεροντότερος..
'' Η μητέρα μου πεθαίνει..είναι μόνη της στο σπίτι στην άλλη μεριά του ποταμού.. κι εγώ δεν μπορώ να τον διασχίσω. Προσπάθησα ..αλλά το ρεύμα με παρασύρει και δε θα φτάσω ποτέ απέναντι δίχως βοήθεια..Σκεφτόμουν ότι δεν θα την ξαναδώ ζωντανή..κι ήμουν βαθιά θλιμμένη..Τώρα όμως..τώρα που ήρθατε εσείς..ίσως κάποιος απ' τους δυο σας μπορεί να με βοηθήσει να περάσω το ποτάμι''.
''Μακάρι να μπορούσαμε'' είπε λυπημένος ο νεότερος..όμως ο μόνος τρόπος για να σε βοηθήσουμε είναι να σε πάρουμε αγκαλιά μέσα στο ποτάμι..και η πίστη μας μας απαγορεύει να έχουμε οποιαδήποτε επαφή με το άλλο φύλο..Είναι απαγορευμένο ''λυπάμαι''...
''Κι εγώ λυπάμαι'' είπε η γυναίκα και συνέχισε να κλαίει.. 
Ο γεροντότερος μοναχός..έσκυψε το κεφάλι και της είπε : Ανέβα..
Η γυναίκα δεν μπορούσε να το πιστέψει..όμως πήρε αμέσως το μπογαλάκι με τα ρούχα της και καβάλησε στην πλάτη του μοναχού.Με μεγάλη δυσκολία ο μοναχός πέρασε το ποτάμι ..ενώ ο νεότερος τον ακολουθούσε..όταν έφτασαν στην άλλη όχθη του ποταμού..η γυναίκα κατέβηκε ..πλησίασε το γερο- μοναχό και έσκυψε να του φιλήσει τα χέρια..
'' Ενταξει..εντάξει'' είπε ο γέρος τραβώντας τα χέρια του..
''Συνέχισε το δρόμο σου''..
Η γυναίκα έκανε μια υπόκλιση όλο ευγνωμοσύνη και ταπεινοφροσύνη ..πήρε τα ρούχα της και έτρεξε προς το χωριό..
Οι μοναχοί σιωπηλοί..δίχως να ανταλλάξουν λέξη συνέχισαν την πορεία τους προς το μοναστήρι..Είχαν ακόμα δέκα ώρες πορείας..
Λίγο προτού φτάσουν ο νεότερος είπε στο γέρο- μοναχό:
''Δάσκαλε'' ξέρεις καλύτερα από μένα τι μας απαγορεύει ο όρκος της πίστης μας..Ωστόσο κουβάλησες στην πλάτη σου εκείνη τη γυναίκα σε όλο το πλάτος του ποταμού..
'' Εγώ την κουβάλησα σε όλο το ποτάμι..πράγματι..εσύ όμως που την κουβαλάς ακόμα επάνω στους ώμους σου'' ?

Χόρχε Μπουκάϊ
..............................................................................................................

  

ένα πανέρι μαργαρίτες..για μια Άνοιξη - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Τελέψανε τα μασκαρέματα..και τα νταούλια και οι ζουρνάδες..σιωπήσανε και οι αληθινοί οι γελωτοποιοί.. και απομείνανε μονάχα στην ''πλατεία'' εκεί..οι αληθινοί οι ''μασκαράδες''..Ξημέρωσε η μέρα πάλι και εσένανε καλεί..σε θέλει ..σε αγαπάει..αγάπα την κι εσύ.. μέσα στης φύσης το ''ξημέρωμα''.. ανοίγονται κι αυτά τα συναισθήματά σου..Δεν σου αφήνει περιθώρια κλεισίματος..αισθάνεσαι βαθιά..και νιώθεις και ρουφάς τις μυρωδιές..το ξαναγέννημά της από την αρχή...φεύγει ο Χειμώνας..βιάζεται για να απλωθεί μπροστά σου μια Άνοιξη καινούρια και αλλιώτικη..Τα συναισθήματά σου στον πληθυντικό αριθμό..είναι όλα εκφρασμένα..

Γλυκές ανάσες πνεύμονα βαθιές..οι μικρές οι εκδρομούλες της ψυχής σε γραφικά σοκάκια..Όμορφος τόπος είν' η χώρα μου..σαν κάδρο ζωγραφιάς τα όμορφα χωριά της..Χρόνια το κουβαλάω αυτό το κάδρο μέσα μου..σπίτια μικρά και χαμηλά..αυλές ολάνθιστες..κόκκινα κεραμίδια..έτσι για να γεμίζουνε ο νους μα και τα μάτια του ανθρώπου.Πρασίνισαν τριγύρω οι κάμποι και γεμίσανε μωβ λουλουδάκια του αγρού..κι ασήμαντες..κατάλευκες ..άγριες μαργαρίτες..Χοροί..τραγούδια συνειδητά και πότε από συνήθεια..τα βήματα οδηγούν..Πέρασε και αυτή η ''εκδρομή''....

Δεν την αντέχουνε την καλημέρα την καλή..τη θετική.. οι θιασώτες του σκοταδιού..πάντα ''ανέραστοι'' θα μένουνε στη λάμψη του φωτός..μα εγώ δε σταματώ να επιμένω..Ξεκόβω πάντα πρόθυμα απ' τη γλυκειά παρέα μου..στη φύση που με ισορροπεί.. να την αφουγκραστώ..τ' άνθια της να μαζέψω..ένα πανέρι μαργαρίτες μοναχά άγριες και λευκές..κι εσύ μου λες πως είναι ταπεινές..έχει λουλούδια μυρωδάτα πιότερο απ' αυτές..μα εγώ τη μυρωδιά τους χρόνια πάνω μου την κουβαλώ..της άγριας φύσης μυρωδιά..της ανεπιτήδευτης..και το ''χαμόγελό'' τους ..μικρά - μικρά σαν να 'ναι ήλιου πρόσωπα αυτές..πάντός καιρού χαμόγελα σκορπούν..κι ένα κοχύλι που εξέβρασε το καταχείμωνο η θάλασσα ..είν' οι αποσκευές μου της επιστροφής..στην καθημερινότητα εκείνη τη σκληρή ..των ''γνήσιων μασκαράδων''..που μας την έχουνε στημένη κιόλας αποβραδίς..μόλις σιγήσαν τα ''νταούλια''..

Ποδαρικό μας κάνει η Άνοιξη πρωί- πρωί..με έναν Μάρτη που θα 'ρθουνε και τα χελιδόνια..κι ας διατείνονται παντού από παλιά και τώρα πως:
« μία χελιδών έαρ ου ποιεί».
Την πρόσμενα την Άνοιξη μέσα μου από καιρό.. και πρόβαλλε και πάλι..γρήγορα που αλλάζουνε οι εποχές..αλλάζουμε κι εμείς..
Πρέπει να την υποδεχτώ..είναι γεμάτη..φορτωμένη υποσχέσεις !!!

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη 
..............................................................................................................