δεν τους φοβάμαι τους ''αέρηδες''..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Δεν τους φοβάμαι τους αέρηδες.. κι ας σκάνε πα στα μάγουλά μου σαν το κύμα πα στο βράχο..Μα θα μου αποκριθείς πως σου αρέσει να ''ραπίζεσαι'' να τσούζεις ..να πονάς? Όχι ..δεν είχα κι ούτε έχω τάσεις μαζοχιστικές..συνειδητοποιημένα σας το λέω..πως όταν οι αέρηδες κοπάζουνε..όταν στην κάμαρα μονάχη μου για λίγο θα βρεθώ.. αναλογίζομαι..''νίβομαι'' απ' τα χαστούκια τους τα δυνατά..κι έτσι μεταλλάσσεται μέσα μου βαθιά..το ράπισμα και γίνεται χάδι απαλό..κι ας με γρατσούνισαν οι αέρηδες...γίνεται χάδι αλήθειας και όσμωσης της ίδιας της ζωής...

Βρέθηκα σε αέρηδες που γίνανε φουρτούνες δυνατές..''ερήμου'' αέρηδες.. που ''άμμο'' εμεταφέρανε στα μάτια ..στην ψυχή μου..Ποτέ μου δεν πτοήθηκα..αυτή είναι η δύναμή μου..Φορώ ''αντιανεμικό'' από μικρή..ίσως να γονατίζω στιγμιαία..μα αυτό το ''αντιανεμικό'' μου φόρεμα..κρατά πάντα μακριά τους δυνατούς βοριάδες... τους κοπάζει..την προφυλάσσει και την κρύβει την ψυχή μου στα βαθιά..δεν την αφήνει εις το έλεος των μανιασμένων των ανέμων...

Μπορεί στη φύση οι άνεμοι..οι βοριάδες οι δυνατοί..οι απρόσμενοι τυφώνες..να καταστρέφουνε συχνά συνθέμελα σπίτια ..ζωές ανθρώπων..μα η ψυχή δεν φτάνεται ..λυγίζει απ' τον πόνο της..μα είναι καλά προστατευμένη..όταν το ''κάλυμμα'' του νου..απαλά την προστατεύει..Πόσες φορές αλήθεια δεν επαρασύρανε οι άνεμοι στο διάβα τους..πόσες φορές δε φέρανε  στα σκαλοπάτια μας μπροστά.. λουλούδια που τα κόψανε με ορμή καθώς φυσάγαν..κι άλλες πάλι σκουπίδια παρασύρανε και τα εφέρανε κι αυτά στα πόδια μας να σέρνονται κατάχαμα..? Κερί αναμμένο η ζωή του καθενός..και τρεμοσβήνει στη μανία και στη ''λύσσα'' των αέρηδων μπροστά..

 Όπως και να μας συναντήσανε ετούτοι οι ανέμηδες..σε τούτη τη ζωή..μας τράταραν λουλούδια ..αγκάθια και αγριόχορτα..μα πως αλλιώς να ζωγραφίσεις την εικόνα της ζωής ..πως να  στεγνώσει ο ''βάλτος'' της ψυχής..πως να ξαναανθίσει..αν δεν περνούν οι αέρηδες για να σε ''ξεβαλτώσουν''?

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

Ο έρωτας και ο θάνατος..................

«Καταπώς έχουν να μας διδάξουν οι σοφοί και οι ποιητές, αλλά και καταπώς έχει να μας δείξει η προσωπική μας εμβίωση και εμπειρία, η δοκιμασία ζωής δηλαδή, δύο είναι οι ψηλότερες κορυφές της καταδρομικής πορείας του βίου μας. Η πείρα του έρωτα, και η πείρα του θανάτου.

Ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο στιγμές απόλυτα μοναδικές για τον καθένα μας. Ποτέ δε γίνεται να ζήσουν δύο άνθρωποι την ερωτική τους βίωση με όμοιο τρόπο. Αλλά με όμοιο τρόπο ποτέ δε γίνεται να ζήσουν και τη βίωση θανάτου.

Ο δόλιος Μάκβεθ έζησε εντελώς διαφορετικά πράγματα στο θάνατό του από τον τραγικό Οθέλλο. Για να λάβω δύο ήρωες του Σαίξπηρ.Και η Ναστάσια Φιλίπποβνα έζησε εντελώς διαφορετικά πράγματα στον έρωτά της από την Ιοκάστη. Για να λάβω δύο ηρωίδες από την τραγωδία του Ντοστογιέβσκι και του Σοφοκλή.

 ..............................................................................................................

Κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του.

Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.

..............................................................................................................

Έτσι, από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής.

Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική ασθενής ισχυρή βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο.

Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου.

“Τι έρωτας, τι θάνατος, δεν έχεις να διαλέξεις”.»

Δημήτρης Λιαντίνης – “Γκέμμα”.

..............................................................................................................

.

Ίσως κάποιοι που δεν αντέχουνε ή και να μην κατανοούν εκείνο το ''πολύ'..που έφερε κατάσαρκα.. στο νου του..ο Δάσκαλος  Λιαντίνης..γιατί ήταν δάσκαλος με Δ κεφαλαίο..κι όσοι ''γευτήκαν'' τις διδασκαλίες του το ξέρουνε καλά..τον έχουν κλείσει και βαθιά μες στην ψυχή τους..ίσως λοιπόν να πουν πως είναι πια πολύ υπερτιμημένος..Όχι αγαπητοί μου ..υπήρξε ένας ευφυέστατος..πέραν του καθιερωμένου και συνηθισμένου γύρω μας..ίσως γι αυτό να ''γράφει'' ως ''ασύνήθιστος''στα μάτια μας..που και βέβαια ..επικροτώ πως ήταν ασυνήθιστος..καθώς εσυνελάμβανε ιδέες υψηλές..που ένας μέτριος νους δε συλλαμβάνει..

Χάρισμα άνωθεν του εδόθη.. και πολύ αγάπη για τη μελέτη και τη μάθηση..εύστροφος νους..μα εμείς κοινοί θνητοί..όπως κι ο ίδιος άλλωστε θνητός κι αυτός..μα ίσως κάποιοι δεν ηδυνάμεθα το ασυνήθιστο να εξηγήσουμε ..να το ερμηνεύσουμε και να το φέρουμε στα μέτρα μας συχνά..Ας το ''γευτούμε'' όμως σαν το πο ''ακριβό'' μας έδεσμα..που μας προσφέρει ο εκπληκτικός του νους..και μάλιστα εντελώς δωρεάν...

η φίλη σας Σοφία..
..........................................................................................................................

Αφιερωμένο......της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Σάμπως θαρρείς το σούρουπο .. σάμπως οι μυρωδιές 
απ' τ' ανοιχτό παράθυρο που η Άνοιξη μου στέλνει..
ψυχής γαλήνη μέσα μου φωλιάζει και αναζητώ..
τη σκάλα ψάχνω για να ανέβω εκεί ψηλά..
μια αφορμή..να ''εξορίσω'' την πραγματικότητα..
μαζί σου στης ψυχής το ανέφικτο να ''εξοριστώ'' για απόψε.......
στις σκέψεις μου για πάντα κατοικείς..




🎶🎵🎶  Αφιερωμένο ...στους ''αναζητητές'' ευαίσθητων ψυχών...
η φίλη σας Σοφία................. 🎶🎵🎶
................................................................................................................

ποίηση η φύση μας γεννά...- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

H φύση βάλθηκε απ' το πρωί..σε πλήρη ''οργασμό''.. κι εγώ κατέβηκα για πασχαλιές..στεφάνια στην ψυχή μου για να πλέξω...''Άνοιξη'' να φυτέψω σήμερα..σήμερα που γεννιέται η ζωή..και υπερτερεί ξανά του θάνατου..ξανά και τον νικάει... Αναρωτιέσαι τώρα εσύ πως γίνεται..να 'ρθε η Άνοιξη και συ να μην την βλέπεις..καθώς έφτασε απρόσμενη και στάθηκε επίμονα στα  σκαλοπάτια σου μπροστά .. 

Μα έτσι είναι οι Άνοιξες..έρχονται κάθε χρόνο απροσκάλεστες.. έχει γυρίσματα πολλά του ανθρώπου ο καιρός...Και κάπου εκεί.. στο σημείο το κομβικό..της αναζήτησης της εσωτερικής σου  Άνοιξης και της συνάντησης  ψυχών..ήρθε μπροστά μου και εστάθηκε η ποίηση..

Και σε ερωτεύτηκα ''κόρη'' με τα χίλια γιορντάνια στα μαλλιά.. κόρη που μάγια πλέκεις..ήσουν..σε λέγανε ποίηση..έκαιγες με μια φλόγα τις καρδιές..Άνοιξη..φύση σαν στιχάκι ποιητή..''χνούδι'' που μοιάζεις πασχαλιάς..σε μάγουλο γυναίκας... 

 Λυρικό κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

''Μακάριοι οι πτωχοί λοιπόν τω πνεύματι''.. της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Αποτυφλώνονται οι άνθρωποι..δεν στέκονται μπρος στην ανάγνωση ..δεν ρίχνουν βλέμμα σοβαρό στις σκέψεις των ανθρώπων..Τρέμουν..φοβούνται το διαφορετικό..δεν την γνωρίζουνε συχνά τη λέξη και την έννοια Δημοκρατία..Η ελεύθερη η έκφραση για μερικούς είναι μάθημα άγνωστο..στενότης αντιλήψεων..''φορώντας'' παρωπίδες..Μια καραμέλλα από γεννεσημιού  τους δίνεται συχνά κι αυτήν ξανά- ξανά και συνεχώς  την πιπιλάνε..

Δύστυχοι..άμοιροι μες στη φτώχεια του μυαλού..η σκέψη τους σε λήθαργο..πάντα η οπισθοδρόμηση παρούσα στη ζωή τους παραμένει..Η ανάλυση και η ουσία των πραγμάτων λέξη άγνωστη στο λεξιλόγιό τους..Δογματικοί..φλεγματικοί..περαστικοί και αδιάφοροι..λαθρεπιβάτες της αλήθειας..της ουσίας της ζωής..

Φανατισμός .. σκοταδισμός..στενότης αντιλήψεων...υποκρισία και αγραμματοσύνη επικρατεί..παντού θωρούν πως στα κεφάλια εκεί των γύρω τους.. που δεν κατανοούν..πως τραγοπόδαροι εδρεύουν..ίσως και σκόπιμη η καθοδήγηση .. κοπάδια για να τρέφουν..Είναι εύκολο τα ''κοπάδια'' να τα σαλαγάς..είναι εύκολο να είσαι στο ''μαντρί''.Τι κρίμα και τι άδικο ..να 'χεις μονάχα μια ευκαιρία στη ζωή..και να μην ψάχνεις όπως είπε ο Χριστός να φτάσεις στην αλήθεια.. Δόγματα..αγκυλώσεις ..και στρεβλώσεις εποχών πολλών..σκοταδισμός στο νου και στην ψυχή κάποιων ανθρώπων..Πιστοί για πάντα στη συντήρηση .. βήματα δεν ανοίγουνε στην πρόοδο..δεν γνώρισαν ποτέ τους την ουσία της ζωής και των πραγμάτων...

Ανέραστοι στις προκλήσεις της καθημερινότητας..''ανέραστοι'' στην πρόοδο..ανέραστοι στις ομορφιές της αλήθειας της ζωής..
Κακοί σαν άνθρωποι..έχω προσωπική ..ιδίαν αντίληψη για μερίδα απ' αυτούς..καθώς χρόνια νωρίτερα ''εγεύτηκα'' απ' την πίτα της κακίας τους...άνθρωποι εγκλωβισμένοι στην μοναδική αλήθεια τους..απόψεις δεν ακούν ..διάλογο δεν ξέρουν για να κάνουν.. Υβριστές ανησυχούντων σκέψεων..η ''σκούπα'' της αμάθειας .. σκουπίζει και σαρώνει στο πέρασμα της γλώσσας τους..ό,τι δεν το καταλαβαίνουνε..ό,τι δεν το αντέχουνε..κατώτεροι των περιστάσεων...και άνθρωποι εγκλωβισμένοι μες στα μικρόψυχα τα θέλω τους..περίγυρο τριγύρω τους δημιουργούν.. περίγυρο αμάθειας ..περίγυρο και ''αυλές'' των χαμηλώς σκεπτόμενων..και των αδιαφορούντων..

Ζητούν την προσοχή μας με ένα τρόπο αλλιώτικο..δεν ψάχνουν μες από το διάλογο χρυσή συνισταμένη για να βρουν..''Μακάριοι οι πτωχοί λοιπόν τω πνεύματι''..με ό,τι αυτό σημαίνει..καθώς διττής χρήζει επεξήγησης..διπλής και έννοιας ανέκαθεν και πάντα...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

''Ζωή με λες'' ....

Ήλιο να μου χαρίζεις τα πρωινά

Θέλω να μου στέλνεις έναν ήλιο παραπάνω τα πρωινά του  Χειμώνα.
Να ξεμένω αιφνιδιαστικά χαμογελαστός να τον κοιτάω,ελπίζοντας για όλα.Να εισβάλει αντάρτης στο ανατολικό δωμάτιο,αποκαλύπτοντας χρώματα, που 'χαν από καιρό βουλιάξει στο γκρι των ημερών.

Να εμπνέομαι παιχνίδια και ρυθμούς από τους σπάνιους,απολαμβάνοντας τις λάμψεις του στην επιφάνεια των ξύλων, όπως εισβάλει γεναιόδωρος και αυθάδης, να καταργήσει τις βροχερές γραμμές του δέρματος στο μέτωπο.
Αυτός ,ξέρει καλά τουλάχιστον την τέχνη, να χαρίζεται σε διάρκεια.

''Ζωή με λες''  - Γιάννης Φιλιππίδης ( απόσπασμα)
...............................................................................................................

ΚΟΧΥΛΙ ,,,,,του Ρουμπέν Νταρίο,,,,

Ζωγράφος: William Robert Symonds

Ένα χρυσό βαρύ κοχύλι πάνω στην άμμο βρήκα.
Μαργαριτάρια φίνα το στολίζαν.
με θεία δάχτυλα η Ευρώπη το 'χε αγγίξει
σαν έσκιζε τα κύματα πα’ στον ουράνιο ταύρο.
*    *    
Στα χείλη μου το σήκωσα το βουερό κοχύλι
για να σαλπίσω την ηχώ των θαλασσών
το ακούμπησα στο αυτί μου και τα κυανά άκουσα βάθη
τον μυστικό τους θησαυρό να ψιθυρίζουν.
   *    
Γεύομαι τώρα την αλμύρα των πικρών ανέμων
που της Αργούς φουσκώναν τα πανιά
σαν ερωτεύονταν του Ιάσονα το όνειρο τα αστέρια.
   *    *
και των κυμάτων ακούω το μουρμουρητό και μια άγνωστη λαλιά
και μια βαθιά φουσκονεριά κι έναν αγέρα μυστηριώδη…

(Το κοχύλι έχει το σχήμα της καρδιάς.)

[Μετάφραση από τα ισπανικά: Παναγιώτης Αλεξανδρίδης]
..............................................................................................................

Ένα βαθιά στοχαστικό και διαχρονικό ποίημα ...για τα όνειρα και τις καταστάσεις ....που δεν είναι και τόσο '''ρόδινες'' στην Ευρώπη..Για μια Ευρώπη που έχασε τον προσανατολισμό της..που τα βήματά της απομακρύνθηκαν από τα ιδεώδη της αλληλεγγύης..του ανθρωπισμού..της δικαιοσύνης...για μια Ευρώπη που ξεκινούσε οραματιζόμενη...και κατέληξε ξενοφοβική και διχασμένη σε Βόρειους και Νότιους...Για μια Ευρώπη..που θρέφει ανθρώπους στους κόλπους της ''κατώτερους'' των περιστάσεων..ανθρώπους ''μικρούς'' και απροετοίμαστους για την πολυπολιτισμικότητα..ανθρώπους που δε σέβονται την προσωπική ζωή..ανθρώπους που προσβάλλουνε λαούς....
η φίλη σας Σοφία 
..............................................................................................................

Ο Ρουμπέν Νταρίο ήταν Νικαραγουανός ποιητής, πρωτεργάτης του λατινοαμερικάνικου μοντερνισμού και με μεγάλη επίδραση σε όλη την ισπανόφωνη ποίηση του 20ου αιώνα. Αποτέλεσε έναν από τους σημαντικότερους ισπανόφωνους ποιητές και είναι γνωστός με το προσωνύμιο «πρίγκιπας των ισπανικών γραμμάτων».
..............................................................................................................

Είν' ο ''βυθός'' της χώρας μου βαθύς..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Είν' ο ''βυθός'' της χώρας μου βαθύς..μεγάλος και πλατύς..το ξέρουνε όσοι απ' την αρμύρα του της θάλασσας βραχήκαν..Να τον αποδoμήσει δύσκολο κανείς..σε όσους ''βουτήξαν'' στα βαθιά..σε όσους στα σκοτάδια  τα γαλαζερά του  εβρεθήκαν..έχει κρυμμένες στα κοχύλια του ο βυθός περγαμηνές..κι ας νότισαν..και ας βραχήκαν μερικές φορές..ήταν που τα κοχύλια του ξεβράστηκαν από τσουνάμι βίαιο ..επάνω σε ακτές..

Μα τα κοχύλια του βυθού τα μάζεψαν..ψαράδες των ονείρων..ήρθαν λιοπύρια..και εκαίγονταν στις άνυδρες ακτές... Δεν τις αντέχουν  τις στεριές οι ζωντανές ψυχές..τα φύλαξαν βαθιά..προσεχτικά.. οι συλλέκτες των ονείρων..για να τα ρίξουν πάλι στα νερά τα απέραντα της θάλασσας..για να τα ταξιδέψει..Δεν ζουν κοχύλια στη στεριά..μαραίνεται..ξεραίνεται το κέλυφος..και μοιάζουνε νεκρά ..

 Λυρικό κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
.................................................................................................................

περί Ελληνισμού και Χριστιανισμού ο λόγος..- Λιαντίνης.

Πολύ απλά λέμε: είναι αντίθετα αυτά τα δυο πράγματα διότι οι Έλληνες ξεκίνησαν από τη λογική, όπως είπαμε,γι αυτό έφτιαξαν επιστήμη,γι αυτό έφτιαξαν δημοκρατία,γι αυτό έφτιαξαν την αιώνια τέχνη.Οι χριστιανοί ξεκινούν από τη δημιουργική φαντασία,αλλά φαντασία.Μας λένε υπάρχει ένας Θεός εκεί πάνω. Αυτό το θεό δεν τον είδε κανείς.Ούτε θα τον δει ποτέ..όπως είναι όλοι οι θεοί,όλων των θρησκειών,δημιουργήματα της φαντασίας.Αλλά δεν αντέχουν σε λογικό έλεγχο.

Ή, μετά θάνατον θα πάμε στον Παράδεισο και στην Κόλαση.Δεν αποδεικνύεται.Συγκρούεται δηλαδή η λογική με τις θρησκείες.Είναι αυτό που στην εποχή μας ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος, ο Μαρτίνος Χάϊντεγκερ,το είπε με κείνη την πρόταση,που σας την έχω ξαναπεί.Άλλο πράγμα η θρησκεία,άλλο πράγμα η φιλοσοφία.Είναι διαφορετικά τα εργαλεία που δουλεύουν.Επιστήμη σημαίνει πως δουλεύω με εργαλείο τη λογική και ψάχνω να βρω τη φυσική αλήθεια.Θρησκεία σημαίνει δουλεύω με εργαλείο την πίστη.Και η πίστη δεν είναι λογικό πράγμα.Είναι μια δύναμη τρομαχτική ψυχική ,αλλά δεν έχει σχέση με τη λογική. ....................................................................................................

Για μένα δε μειώνεται η αξία της χριστιανικής θρησκείας,σαν θρησκείας.Αντίθετα φωτίζονται τα πράγματα και γινόμαστε γνήσιοι, θρησκευόμενοι ή χριστιανοί , εκεί που κάπου δεν είμαστε και δεν ξέρουμε.Ο ίδιος ο Χριστούλης τόπε: << Μάθετε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς >>. Το κακό είναι ότι τα πράγματα που ξέρουμε εμείς, και όπως τα ξέρουμε,δεν είναι η αλήθεια................................................................................................

Λοιπόν ο Χριστός ,που εγώ μέσα μου υπάρχει καθαγιασμένος και καθιερωμένος σαν μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες μέσα στην ανθρώπινη ιστορία.Άνθρωπος,όμως.Μη μου πείτε ότι είναι θεός και τέτοια, εκεί αρχίζω και λέω '' δε σας καταλαβαίνω''. Κατέβηκε και μυρίστηκε η Παναγία τον κρίνο και έμεινε έγκυος..η έννοια της Παρθένου Μαρίας ,της παρθένου θεάς,υπάρχει και στους Έλληνες.Η παρθένος Αθηνά.....Ο Παρθενώνας είναι ο ναός της Παρθένου Αθηνάς...Και υπάρχουν πολλές Παρθένες Θεές........

Δημήτρης Λιαντίνης 
( απόσπασμα από τη διδασκαλία - Ελληνισμός -Χριστιανισμός.)

Επεξεργασία κειμένου - Σοφία Θεοδοσιάδη- εκπαιδευτικός.
..............................................................................................................

''στάχυα χρυσίζοντα'' οι φίλοι της καρδιάς μας - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζωγράφος: Γκουστάφ Κλίμτ ( 1916-17) - οι φίλες.

Λίγοι..ελάχιστοι..στα δάχτυλα μετριούνται του ενός χεριού..μα πάντα εκεί οι δικοί μου άνθρωποι..Ακροβατώντας πα στων χρόνων το σχοινί..μάζευα κόμπους..έδενα σφιχτά..θαρρώντας πως αργότερα θα τους μετράω για φίλους..όμορφο καθώς ζωγραφιζόταν το συναίσθημα.. ωραία λέξη και το νόημα..εκείνο της φιλίας..Διάβαζα ..διάβαζα περγαμηνές.. που την επεριγράφανε..λες και ήταν συνταγή μαγειρικής για να την εκετελέσεις...Παιδί μικρό και ανυποψίαστο ...πάντα επενδύεις με ψυχή και καταθέτεις  δίχως τσιγγουνιές..τα ''μέσα'' της ψυχής σου..Τα μονοπάτια περπατάς..ανάμεσα σε κάμπους με τα ''άγουρα'' ακόμα στάχυα της ζωής και τα περιδιαβαίνεις..και λες θα ωριμάσουνε..σίγουρα..δε μπορεί..είναι όμορφα τα ώριμα ..τα κίτρινα τα  στάχυα..Πιστεύεις.. είσαι σίγουρος σαν είσαι νιος..πως  είν' γεμάτα με καρπούς ..όλα εκείνα που χρυσίζουνε τα ''στάχυα'' στο λιβάδι...

Οι παιδικοί μας φίλοι μας μαθαίνουνε ..ολόκληρο από νωρίς είν' το σενάριο της φιλίας απλωμένο..αθώες ακόμα οι ψυχές και ανυποψίαστες.. παίζουνε γνήσια..σαν βραβευμένοι ηθοποιοί το ρόλο της φιλίας τέλεια..που φτάνει στο αποκορύφωμα της έννοιας αυτής..Κι ύστερα ..έρχεται ο ήλιος ο καυτός..λες κι είναι Ιούνιος μήνας θεριστής..λες κι είναι Καλοκαίρι..κι εσύ κινάς για τους καρπούς..δρεπάνι παίρνεις παραμάσκαλα..τα ''στάχυα'' να θερίσεις..Μπαίνεις κεφάτος στο λιβάδι και ορθός..μα εκεί στα πόδια σου ζιζάνια σε τυλίγουν..ξεφυτρώνουν...

Μένει σε σένα τώρα όλη η δουλειά..τα στάχυα απ' τα ζιζάνια να χωρίσεις..Γιατί αν τ' αλέσεις όλα αυτά μαζί..σκάρτο το αλεύρι του ψωμιού σου θα ζυμώσεις...Κάθε άνθρωπος κι ένα άρωμα..κάθε γυναίκα εκεί με το δικό της..Το θηλυκό της άρωμα που κουβαλά απ' τη γέννα της..το μητρικό κατόπι..μα εκείνο το ξεχωριστό το φιλικό το άρωμα..το αγοράζει πανάκριβα και κοπιάζοντας.. κοπιάζοντας για τη διαλογή..ανάμεσα σε χίλια αρώματα..''στων ονείρων τα παζάρια''  της ζωής..
Λίγοι λοιπόν οι φίλοι μας ..οι δικοί μας άνθρωποι.. αυτοί οι σπουδαίοι και μοναδικοί..που δεν διστάζεις την ψυχή  να  απογυμνώσεις.. ''στάχυα μεστά- χρυσίζοντα''..οι φίλοι της καρδιάς μας παραμένουν....

Κείμενο - Σοφία Θεοδσιάδη
..............................................................................................................