''άλογο κούρσας'' o καθείς..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Άλογο κούρσας μου 'λεγες..άτι λευκό και γρήγορο να γίνεις στη ζωή σου..ποιός ξέρει άραγε αν αντεξα..καθώς κρύος ιδρώτας μ' έλουζε στις ανηφόρες με τα γκέμια μου σφιχτά..ανάβαση κοιτούσα για να κάνω.. αν το κατόρθωσα..να γίνω ένα τέτοιο..μα και να παραμείνω..να σταθώ ..πολλά τα  κακοτράχαλα σοκάκια της ζωής..

 Ήμουνα νια ..αθώα και απροετοίμαστη..δεν είχα κάνει διόλου μια ''προπόνηση'' δεν είχα ιδέα από ''ιππασία'' απ' τα μικράτα μου..δεν ήμουν δα κι από μεγάλο τζάκι και γενιά..Μα έβλεπα τα άλογα στο φτωχικό το σταύλο σου πατέρα μου..κι ολημερίς μου έρχονταν ιδέες στο μυαλό μου..

Καβάλαγα φαντάζομουν εκείνη τη φοράδα τη λευκή..κι έτρεχα μες στους κάμπους σαν αγρίμι που ζητάει..να βρει..και να γνωρίσει εκειά τα σύνορα..να δει μέχρι που φτάνει ο ορίζοντας .. άλλα λημέρια να γνωρίσω..ανθρώπους να 'βρω μες σε μαγαζάκια του καφέ..γνώση για ν' αποχτήσω...δεν μου εφτάναν τα σχολειά.. ..γιατί όλο το παιχνίδι επαιζότανε μου έλεγες.. μέσα στα ''καφενεία''  της ζωής ..τα φτωχικά τα μαγαζάκια ήταν σχολειά..κάνανε πρακτική εξάσκηση στο νου..στη λογική τ' ανθρώπου... Μου  έδειξες.. μου έμαθες να καβαλάω το άλογο και να τραβάω τα γκέμια..μα είχε ''κουρσάρους'' τούτη η ζωή και καουμπόυ κρυμένους.. 

Προσπάθησα..είχα όπλο μου τα λόγια σου πατέρα μου με το θλιμμένο σου χαμόγελο.. που πάντα σε συνόδευε..γιατί νωρίς - νωρίς.. από μικρός ''σπουδασες'' τη ζωή.. Λιγόψυχοι και ''ανοργασμικοί'' σε μια παλέτα.. που σκιών ζωές να συμβολίζει.. άντρες..γυναίκες ελλειπείς..πολίτες έρμαια πάντα των ανικανοποίητων παθών τους..δρόμους ακολουθώντας όχι ευθείς..στήνανε φράγματα ..άλογα κούρσας δεν τα άντεχαν ποτές..δεν το αντέχαν στον τερματισμό..να βλέπουνε να κόβουν την κορδέλλα..Άλογο κούρσας..όπως ο καθείς..πέφτω..σηκώνομαι μπρος στ' αναχώματα..που ανεπαρκείς μας στήνουν......

''άλογο κούρσας'' -  Σοφία Θεοδοσιάδη...
..............................................................................................................

Πόσο σ' αγαπώ, πουλάκι του δρόμου......

Έλα να σου δείξω τις τριανταφυλλιές
τα πράσινα, τα κόκκινα, τα σπίτια, τις αυλές.

Πόσο σ' αγαπώ, πουλάκι του δρόμου,
πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ
Έλα να σου πω αγόρι γλυκό μου
πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.

Έλα να σου μάθω, πως είναι το φιλί,
σαν κόκκινο τριαντάφυλλο και σαν ανατολή

Πόσο σ' αγαπώ, πουλάκι του δρόμου,
πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.
 Έλα να σου πω αγόρι γλυκό μου
πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.

Έλα να σου δείξω το στάχυ το ξανθό
τ' αστέρια που σωπαίνουνε για ν' αποκοιμηθώ

Πόσο σ' αγαπώ, πουλάκι του δρόμου,
πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ
Έλα να σου πω αγόρι γλυκό μου
πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.

 Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
..............................................................................................................

γλυκές αναδρομές....
Τότε που οι εμπνευσμένες παρέες γράφανε μουσική ιστορία..
ήταν στα 1972..θυμάμαι στα σκαλιά στο Λύκειο Φιλοθέης ..ένα σχολειό Δημοτικό που δούλευα.....κοριτσάκι εγώ..και Μάνος Λοϊζος και Φωτόπουλος..ο διευθυντής μου...κουβεντούλες όμορφες..δημιουργικές..λαξεύματα ψυχής..κι εγώ να προσπαθώ να δώσω τα ''φώτα'' μου στα παιδάκια της Α' Δημοτικού...με μαθήτρια τη μικρή Μυρσίνη...κι ο θαυμασμός μου γλυκός και τρυφερός στους δημιουργούς...ήχοι του χτες..στ' αυτιά μου και μέσα μου.....ορχηστρικά..ακκορντεόν και πιάνο...για σας.......
η φίλη σας Σοφία...
..............................................................................................................

νόστος..αγάπης νόστος.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Κι εγώ ν' αναζητώ τ' απόβραδα.. εκείνα της μαγείας της ψυχής..και να τα συναντώ..μονάχα πέρα από τα σύννεφα..εκεί όπου εχάθης.. Δεν έχει πια τη δύναμη κανείς..κανείς δεν βρήκε το κλειδί..την πόρτα της καρδιάς μου να ανοίξει..Θυμώνω ώρες - ώρες μαζί σου και τα βάζω δυνατά..λέω να μαζέψω ό,τι άφησα στη θέση τους .. από τα πράγματά σου..Εκείνο το ρολόι της τσέπης σου..που το σταμάτησα την ώρα του φευγιού σου...το κεχριμπαρένιο κομπολόγι σου..που εκουβάλησε ο πατέρας σου..απ' της πατρίδας σου τα μέρη..εκεί απ' τα βάθη του Βορρά.. της Οδησσός τα αλώνια.. 

Μα μετανιώνω στη στιγμή.. μονολογώ και λέω: Ευλογημένοι απ' το Θεό..όσοι εγεύτηκαν και ''μονορούφι'' ήπιαν τη μαγεία της ζωής..κρατώντας σου το χέρι...έστω και μια φορά..Πώς να ανταλλάξω μες σε μια στιγμή..πως να κατέβω από το πιο ψηλό σκαλί..στο τελευταίο μίας πίστας ''λαϊκής'' να τραγουδήσω ? Χαμογελώ..και δε θυμώνω πια..που εξέχναγες όπου προλάβαινες κλειδιά..γυαλιά.. ακόμα και ανθρώπους..ήταν που μου λεγες πως τάχατες..δεν αναλώνεσαι στα τετριμένα..στα απλά....

Κι εγώ ..που ήξερα..κι εγώ που καταλάβαινα..ο χρόνος καθώς πέρναγε..και μέτραγε ''αντίστροφα'' για σε..εχαμογέλαγα μαζί σου και εγώ..πως συνενούσα έλεγα..κι είχαμε έναν κώδικα σιωπής.. παραδοχής..δίχως μια λέξη να ειπωθεί..για την αφηρημάδα σου αυτή..που την καθημερινότητα δυσκόλευε..μα επορεύοσουν καλέ μου εσύ..γιατί πολύ σε αγαπούσανε οι ανθρώποι οι δικοί σου..Έπαψε να με νοιάζει πια από καιρό..ούτε που ακούω τις ανίαρες και ''φλύαρες'' σειρήνες..που τάχα λέν' πως είμαι αθεράπευτα ρομαντική..και μένω ώρες- ώρες ''κολλημένη'' στα παλιά...Μα τα παλιά κρασιά και τα αρώματα είναι τα ''ακριβά''..κι όποιος δεν ήπιε μια φορά και δεν τα φόρεσε..έχασε και την ''αίσθηση'' αυτή των αρωμάτων..μέθη λαγνείας μέσα μας τα ''δυνατά'' κρασιά...

Έρχονται βράδια και φορές και δειλινά..που χω ''φτερά'' στα πόδια μου σε σένα να πετάξω..Ψάχνω..και ψάχνω..στης ομίχλης και της καταχνιάς των σύννεφων..και στης ομίχλης των καιρών..εκείνη τη μορφή να αναγνωρίσω..και να βρω..μορφή να μεταλλάσσεται.. χίλιες μορφές να παίρνει..και το χαμόγελό σου να γεννά..Νόστος χωρίς επιστροφή..νόστος γλυκός και ακατόρθωτος.. νόστος γλυκό σαν βύσσινο του κουταλιού της μάνας μου..μα πάντα ένας νόστος.. αληθινής ''αγάπης'' νόστος παραμένεις..και αν πολλές αγάπες ήρθανε..μου συστηθήκανε για αγνές..είναι η δική σου που ''ξεχώρησα''.. γιατί κάθε που κίναγα να ''μυριστώ και να μυρίσω'' ..καινούριο άρωμα να το φορέσω και να φορεθώ.. έρχονταν υποδόρεια η δική σου η υφή.. με χάϊδευε απαλά. ..να μου θυμίσει στη ζωή.. καθώς νοθεία έπεσε πολύ..ακριβά πολύ τα υλικά τα ατόφια.. Η θύμησή σου μου εψέλλιζε πως των ερώτων της συνήθειας..δεν ήμουν θιασώτης.. γι αυτό έχω το δικαίωμα να σου μιλώ για ''νόστο''.......

μα...στο θεατράκι της ζωής..δεν παγιδεύτηκα ανάμεσα στο μαύρο και στο άσπρο..διάλεξα χρώματα ζωής στο ομολογώ..όσο κι αν μου ''θυμώσεις''..είναι βαθιά η επιθυμία μου να ζωγραφίσω όσο ζω..γυρίζοντας προκλητικά την πλάτη μου στο χρόνο..την τρικυμία που 'χω μέσα μου μήπως και την κοπάσω...είναι ''πλανευτικά'' τα χρώματα και οι ήχοι της ''σειρήνας'' της ζωής...

νόστος..αγάπης νόστος - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

σκέψεις για τη ''Μελισσάνθη'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Πως ν' αρνηθείς τις στάλες της βροχής..που μούσκευαν ερήμην σου το φόρεμα εκείνο..που το άπλωνες κάθε φορά λιακάδα να γευτεί..ανυποψίαστη πως είχαν μαζευτεί τα σύννεφα και ξέσπαγαν αθόρυβα..και ύπουλα.. στάλα τη στάλα να σε ξεγελάσουνε..πως τάχα εσύ απλά θα δροσιστείς..δε θα βραχείς κατάσαρκα..μα αθώα εσύ δεν το φαντάστηκες..δεν ήθελες..δεν άντεχες.. πως...η εποχή της Μελισσάνθης  τέλειωσε..άπλωνες στα σχοινιά τα ρούχα  να στεγνώσεις...

Ερχότανε απροσκάλεστα τα σύννεφα..να σου θυμίσουνε τα λόγια τους..μα είχες πάψει από καιρό..δεν ήξερες..δεν καταλάβαινες.. ξέχασες τη γραφή και την ανάγνωση.. που αυτά μαζί τους κουβαλούσαν..Μοιάζαν βρεγμένα ρούχα πα στο λιακωτό τα ρούχα σου στο σύρμα απλωμένα..μα κουβαλούσες πα στα γκρίζα σου μαλλιά..λουλούδια λες και γίνονταν..οι χαμένες μας που μοιάζανε επιθυμιές κι ελπίδες...

 σκέψεις για τη ''Μελισσάνθη'' - Σοφία Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................

.............................................................................................................

''άστεγη'' η ψυχή του..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Είχε μείνει πλέον ''άστεγος''..έψαχνε απεγνωσμένα να 'βρει μία στέγη..ένα ''δωμάτιο'' να ξαποστάσει τη λεηλατημένη από μόνη της ψυχή του..Ρακένδυτη η ψυχή στα θέλω του κορμιού του ..βήμα αργόσυρτο..ζητιάνος μιας αγάπης..θύμα της ίδιας ανημπόριας του.. να αγαπήσει και να αγαπηθεί...Έψαχνε απεγνωσμένα..χάνονταν μες στα σοκάκια τα ανήλιαγα..τρύπωνε  στα καλύβια που δεν τον χωρούσαν..

Θόλωνε το μυαλό του απ' την ''κλεισούρα'' της ψυχής..έβλεπε όσα ονειρεύονταν..έβλεπε όσα έζησε λειψά..πόναγε..στιχάκια σκάρωνε ψυχής να 'βρει έναν ήλιο το απομεσήμερο..λίγο να τα φωτίσει..Μα ο ήλιος στάθηκε ψηλά..τον κρύψανε τα σύννεφα..Κι αυτός..έπαψε πια να κελαηδεί μελωδικά..βραχνό κελάηδημα η μελωδία του να μοιάζει..χανόταν στα ''κρωξίματα''.. των μαύρων της ψυχής του των πουλιών..τα ''τιτιβίσματα'' είχανε από καιρό κρυφτεί..

 Σκέψεις για ένα φίλο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

σαν το παλιό λικέρ..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Με πήρε πάλι από το χέρι  η ''μνήμη'' μου η μάγισσα η παλιά..  μέσα στους κερασώνες μ' έβγαλε το μάτι να ''χορτάσει'' κόκκινο..να 'ρθουν και να με συναντήσουνε τα χρώματα .. οι μυρωδιές..τη γλώσσα να γλυκάνουνε της μάνας μου εκείνα τα γλυκά..Στο παραθύρι μ' έβγαλε το ξύλινο ..και σκαρφαλώνοντας.. απ' τη μπουκάλα που ελιάζονταν το ''κερασό' να πιω..κι ας με μαλώνανε ..πως το λικέρ ετούτο είναι δυνατό.. μεθάει τα παιδιά.. 

Μη σας γελάει το όνομα..γινότανε από βύσσινο το διάσημο της μάνας μου λικέρ..Μα εγώ ''μεθυσμένο'' ετριγύρναγα..έτσι κι αλλιώς.. από της άγριας φύσης που με αιφνιδίαζε .. καινούριο κάδρο καθώς εζωγράφιζε στα μάτια μου μπροστά..

Παιδιά σαν ''αλητάκια'' άλλης εποχής..ξυπόλητα συχνά..ανήσυχα στα μάτια και στο πνεύμα μας..τρελλοπαρέα αγοροκόριτσων σε κείνο μου το μικροσκοπικό.. μα ''μαγικό'' χωριό..Κάμπος απέραντος ..σαν θάλασσα πλατιά..μα θάλασσα δεν ήταν..Είχε καλούδια όμως  περισσά..σε πονηριές και ζαβολιές την παρέα μου κρατούσε..

Κι εκεί  στον κάμπο τον πλατύ..στης Θράκης μου τα μέρη..οι γεωπόνοι πιάσανε δουλειά ..μαζί μ' αυτούς κι εμείς..Μα εμείς οι λιλιπούτειοι..σκεπάρνια δεν κρατάγαμε..μον' εμαζεύαμε ''σοδειά'' κι εκείνη στα κρυφά.. Εσκαρφαλώναμε σαν έβλεπε το μάτι μας ..ο κάμπος  να γεμίζει  ''σκουλαρίκια'' .. Πρόκληση δυνατή και αξεπέραστη.. τα ''σκουλαρίκια'' μας να γίνονται..να ομορφαίνουνε τα παιδικά μας τα αυτιά..τα κόκκινα τα πλουμιστά κεράσια...

Τα απογεύματα  εκείνα τα Μαγιάτικα στο μακρινό χωριό..γέλια τραγούδια και φωνές..στολίζαν το κεφάλι μας..και σκουλαρίκια ολοκόκκινα τα αυτιά των κοριτσιών μα και των αγοριών μας..στα πανηγύρια της γιορτής των κερασιών με τα σαντούρια και τις γκάϊντες..με τα τραγούδια της τοπολαλιάς..νότες να ''σκίζουν'' να  χαράζουνε τη χαρά μες στον αέρα..Άφησα πίσω τα δρομάκια τα γνωστά..τα καλντερίμια της μικρής της γειτονιάς μου..μια  νοσταλγία γλυκειά σαν το παλιό καλό λικέρ της μάνας μου..διώχνει τη θίψη και χαϊδεύει την ψυχή μου..λίπασμα λες..και ρίζωσαν ανθίζουν και καρπίζουνε οι κερασιές εντός μου..κάθε που Μάης  έρχεται ..και με κερνά απ' τα δυνατά  της μνήμης μου ποτά.....

σαν το παλιό λικέρ - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

και συλλαβίζοντας... - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Και συλλαβίζοντας..ως τα σκαλιά της ''πόρτας'' μου του νου μου να συρθώ..να ξεκλειδώσω..να ακουμπήσω την ''πραμάτεια'' που εμάζεψα ολημερίς..μέσα στου κόσμου και της πόλης τα σοκάκια..
Θα ''συλλαβίσω'' όπως κάθε απόβραδο..ό,τι αγκάλιασα από το χάραμα..ό,τι με πόνεσε..με πλήγωσε..μου χαμογέλασε..θα ''συλλαβίσω''την ασχήμια και την ομορφιά..όση χωράει μέσα σε λέξεις..θα συλλαβίσω εκείνες τις φωνές που χάϊδεψαν τ' αυτιά μου..

Τις λέξεις μου θα τις στολίσω για άλλη μια φορά..θα τις κεντήσω καλλιγραφικά..μήπως και σώσω την ''ψυχή'' τους..μήπως κι εγώ μαζί μ' αυτές τολμήσω και σωθώ...Θα ζωγραφίσω με πινέλλα ολοκαίνουρια..λέξεις με χρώματα Άνοιξης να μοιάζουν..στιχάκια που αγκαλιάζουνε τα  συναισθήματα..μήπως τα μάτια μου αντέξουν να κοιτούν..Βάρυνε ο κόσμος πα στα βλέφαρα..έκρυψε λες τα δειλινά..τα πορφυρά τα χρώματα θέλει κατόπι να τα πάρεις..απ' την αρχή ..στις χούφτες σου τις αδειανές μέσα για να τα κρύψεις.. τα χέρια να τα απλώσεις σαν δε φοβηθείς..να κόψεις..να μυρίσεις το φλισκούνι κι άγρια μέντα..

Τελειώνει τούτη η Άνοιξη..είχε τα χρώματα πολλά..θαρρείς και δεν
 προλάβανε οι άνθρωποι..τα ρούχα τα χρωματιστά.. στον ήλιο να απλώσουν..Λερά τα σύρματα και οι απλώστρες  μες στους κάμπους της μικρής μας της ζωής..χέρι δε βρέθηκε να γίνει γυαλιστής..να καθαρίσει και τη σκόνη αυτή.. που απλώθηκε στις πόλεις..στις ψυχές ..Μα εγώ μαζεύτηκα..συνήθειο κάθε σούρουπο το'χω από παιδί..να χουχουλιάζω στου μυαλού..στης ''κατακόμβης''μου τη σκέψη..θα ονειρευτώ για άλλη μια φορά..ποιός ξέρει ίσως  να 'ναι εις μάτην .. μα θα ονειρευτώ ξανά μιαν Άνοιξη..προσμένοντας αλλιώτικη.. ολοκαίνουρια να μοιάζει..

και συλλαβίζοντας.. - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

δε μου άρεσε το μάθημα ..που για καννίβαλους μιλούσε - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Κι εσύ που κάνεις τον αγώνα σου τον ''εσωτερικό'' ορθή σαν το δεντρί που το χτυπούν οι ανέμοι των καιρών για να σταθείς..κι εσύ που ανοίγεις διάπλατα τ' αυτιά..τις μουσικές της φύσης.. τις μουσικές από τα φυλλοκάρδια των ανθρώπων να διαβάσεις και να αφουγκραστείς..έρχονται εκείνες οι στιγμές..που γονατίζεις στην ασχήμια τους μπροστά..σε κείνη την ασχήμια της ψυχής και του μυαλού..κάποιων διεστραμμένων..καθοδηγούμενων απ' το σκοταδισμό των θρησκειών..των συμφερόντων..και του κέρδους.. 

Μας το 'πανε οι γονιοί μας μες στο σπίτι μας..μας το παν κι οι δασκάλοι..πως ο κόσμος τούτος μάτια μου..δεν είν' αγγελικά πλασμένος..έχει θεριά ανήμερα στα δάση του..στης ζούγκλας τις κρυψώνες..Δεν μας άρεσε το ''μάθημα'' αυτό ποτές..που για λιοντάρια και καννίβαλους μιλούσε..μα ήμασταν υποχρεωμένοι από μικρά παιδιά..να το διαβάσουμε..να το εμπεδώσουμε και να το γευθούμε..καθώς κι εμείς εμεγαλώναμε στης ζούγκλας τα λημέρια..

Γιατί πως να στα ονομάσω τα λιβάδια αυτά εσένα μάτια μου..που γέμισαν ''ζιζάνια'' και φύτρωσαν παντού ''ανθρωποφάγοι''..
Σήμερα σκότωσαν εδώ..μικρά παιδιά και νιούς και γέρους..αύριο παραπέρα..κι εσύ κι εγώ θαρρούμε πως είναι μακρινό το γήπεδο..που φονικά συντελούνται..

Πληθύνανε οι ανόητοι..αιμοχαρείς και αιμοδιψείς..θρασύδειλα ανθρωπάκια..επαναστάτες της ''οκάς''..κρυμμένοι με κουκούλες..( οι επαναστάτες έχουν πρόσωπο ) ..πληθύναν τα ''θεριά'' και δεν στηρίζουνε την εξουσία τους..ούτε και την κυριαρχία τους..στο κέρδισμα του νου..Τώρα το φόβο αυτοί σκορπούν..και να μας κυριεύσουν προσπαθούν..ύπουλα ροκανίζοντας..σπέρνοντας αδιάκοπα το φόβο στο μυαλό μας..Σαν άλλοι Hannibal κι αυτοί τους φόνους τους μετρούν..Είναι φυτό πολύκλαδο ο φόβος σαν γεννιέται...Είναι μεγάλο το κακό που απλώθηκε στις γειτονιές όλου του κόσμου..μια τροχοπέδη πρέπει να βρεθεί για να το σταματήσει....

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................

με τον κονδυλοφόρο της καρδιάς..στις λέξεις μου τα κελαηδήματά τους- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Λαλούν τ' αηδόνια απ' το πρωί..δε λογαριάζουνε ποτές..αν ημπορείς να τα αντέξεις...μα αυτά λαλούν γιατί το βάλανε σκοπό στη σύντομη.. γεμάτη ρίσκο τους ζωή ..την ομορφιά σ' ένα κελάηδημα πρωινό..πάντα να την  σκορπούν.. Τραγούδια πλάθουνε με το κελαηδητό..δίνουν ορμήνειες στους ρομαντικούς.. και τους μηνούν κελαηδητά..ποτέ τους μην αλλάξουν...

Κι εγώ  σαν το μικρό παιδί..που το ξεχνώ παράμερα συχνά..απ' της ζωής τον κάματο γερμένη..δειλιάζω τη φωνή τους να ακούσω..να συγχρονιστώ με το τραγούδι τους..ξεχνιέμαι και να ονειρευτώ..Μα είναι επίμονη..εκείνη η μελωδία τους στιγμές - στιγμές..φτάνουν στο κορδελάκι της μικρής ''κοτσίδας'' μου..και γίνομαι  μια ''τρελλοκοτσιδού''..όπως παλιά..και θέλω να τα μιμηθώ.. να κελαηδώ κι εγώ..ένα τραγούδι αλλιώτικο..αηδονιού τραγούδι για να μοιάζει..

Δεν ξέρω αν είν' λυπητερό ή και χαρούμενο ετούτο το τραγούδι..ή και τα δυό μαζί..Μα είναι τραγούδι όμορφο..γιατί αυτόν τον στίχο του τον έγραψα εγώ..με το μελάνι της δικής μου της ζωής..με τον κονδυλοφόρο της καρδιάς μου...Καλή σου μέρα τραγουδάει το αηδόνι μου το πρωινό..ήρθα στο παραθύρι σου..άνοιξε για να μπω..να λύσω εκειό το κορδελάκι σου..εκείνης της κρυμμένης και δειλής  ''μικρούλας'' σου..στο όνειρο μαλλιά και νους να  ταξιδέψουν...

στις λέξεις μου..τα κελαηδήματά τους..- Σοφία Θεοδοσιάδη... 
..............................................................................................................

Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα - της Άλκης Ζέη

"Ανεβαίνω στο τρένο με τον χωροφύλακα. Κηφισιά-Αθήνα. Είκοσι λεπτά διαδρομή. Ατέλειωτο ταξίδι. Το ήξερα πως θα με πιάνανε.
— Και την αρραβωνιαστικιά μου τη λένε Δάφνη, κάνει ο χωροφύλακας κοιτάζοντας την ταυτότητά μου. Μικρή κοπέλα, τι πας και μπλέκεις; Έχεις αρραβωνιαστικό;
Δεν απαντάω. Γνέφω κάτι αόριστο με το κεφάλι. Έχω ακόμα την παλιά μου ταυτότητα. Δεν την άλλαξα όταν παντρεύτηκα με τον Αχιλλέα. 

Παντρεύτηκα! Ένα κορίτσι παντρεύεται με φούστα και πουλόβερ. Χωρίς κουφέτα και λουλούδια. Χωρίς καλεσμένους και νυφικό κρεβάτι. Ο Αχιλλέας φεύγει την ίδια μέρα. Αντάρτης, κάπου στο βουνό. Αντάρτης! Χωρίς να είναι πια πόλεμος, ούτε Κατοχή. Αντάρτης! Όταν σ’ όλους τους τόπους άρχιζε μια καινούργια ζωή. «Σ’ ένα χρόνο θα έχουμε μπει στην Αθήνα.» Είχε σιγουριά η φωνή του. «Το είπε ο Αχιλλέας.» «Μείνε γι’ απόψε», παρακαλούσα. Δεν γινότανε. Όλα είχανε κανονιστεί με το δευτερόλεπτο. 

Ο πρώτος σύνδεσμος, ο δεύτερος... Εγώ όμως το ’θελα πολύ ένα μεγάλο νυφικό κρεβάτι. Ένα διπλό κρεβάτι με σιδερένιο τσέρκι για την κουνουπιέρα, σαν κι αυτό που είχαμε στο σπίτι του παππού στο νησί. Κουβέρτες άσπρες, πλεγμένες με το κροσεδάκι, μεγάλες στενόμακρες μαξιλάρες. Το θέλω το νυφικό κρεβάτι. Χωρίς βιασύνη από το ένα ραντεβού στο άλλο. Χωρίς φόβο. 

Μια ολόκληρη νύχτα. Η δικιά μου νύχτα που δεν θα ’ρθει ποτέ. Να ξυπνώ και να βλέπω πλάι μου στο μαξιλάρι τα σμιχτά καστανόξανθα φρύδια. Κι έξω, ούτε Γερμανοί ούτε χαφιέδες ούτε όλμοι ούτε σφαίρες.
Δεν έχω περάσει ποτέ μου μια ολόκληρη νύχτα με άντρα. Με τον Αχιλλέα. Γιατί άλλος άντρας δεν υπάρχει κι ούτε θα υπάρξει ποτέ. Όσος καιρός κι αν περάσει.
Η Αρραβωνιαστικιά Του Αχιλλέα - Άλκη Ζέη ( απόσπασμα )
..............................................................................................................

Κάποια βιβλία σου γεννούν το ενδιαφέρον να τα διαβάσεις και μια άλλη δεύτερη φορά μετά από χρόνια..μια άλλη ματιά..καθώς η ωριμότητα είναι σύμμαχός μας..Και ναι..ήμουνα νια..μόλις είχα γεννήσει το κοριτσάκι μου ..ήταν που επετράπη να κυκλοφορήσει το σπουδαίο αυτό βιβλίο στην Ελλάδα..για την ''Αρραβωνιστικιά του Αχιλλέα '' σας μιλώ το 1987..Το διάβασα τότε ρουφώντας τις σελίδες του..με το ίδιο πάθος και τώρα που  είμαι πια  μεγάλη...

Διάλεξα ένα απόσπασμα που αφορά περισσότερο στο ''ανθρώπινο'' κομμάτι..και τη στέρηση και τα ψυχικά ''δεινά'' που επιφέρουν συχνά οι ιδεολογίες..και οι εμφύλιοι πόλεμοι και η φαγομάρα των λαών..Ένα βιβλίο όχι ιστορικό..μα μιλάει για την ιστορία ανάμεσα στο μύθο και την αλήθεια της ίδιας της ζωής της συγγραφέως..της αγαπημένης σε μένα προσωπικά Άλκης Ζέη. 

Σπουδαίο λογοτεχνικό ανάγνωσμα..ίσως και πολιτικό δοκίμιο..που βάζει σε σκέψη και σήμερα..για τις μέρες τις δύσκολες..και τις αγκυλώσεις των ιδεολογιών.. Kι όπως είχε πει και η ίδια η συγγραφέας''εμείς δεν προλάβαμε να ζήσουμε από το '40 - 70..Κατοχή..Εμφύλιος..Δικτατορία..Πετράδι πετράδι συνθέτει το ψηφιδωτό της σημαντικότερης τριακονταετίας (’40-’70) της Ελλάδας, ξύνοντας παλιές και νεότερες πληγές που άφησαν ανεξίτηλα σημάδια σε ψυχές και σώματα.

'' Να ένας ''προβληματισμός'' για την αξία της ζωής..να ένας προβληματισμός για το ''φευγιό'' των νέων απ' τον τόπο που τους γέννησε..πάλι για άλλους λόγους..πάντα υπάρχουν λόγοι στην πατρίδα μας..που ''διώχνει'' τα παιδιά της..να ένα ''σπουδαίο'' δώρο που μπορείτε να κάνετε στους  αγαπημένους σας φίλους..καθώς Καλοκαιράκι  έρχεται σιγά- σιγά...κι ο χρόνος θα μας περισσεύει..

ΓΙΑΤΙ..κάθε γεννιά...περνάει τα δικά της ''λούκια''...και κάθε γενιά πρέπει να γαλουχείται με αλήθειες και συμπεράσματα..χωρίς παρωπίδες..χωρίς φόβο και στενότητα αντιλήψεων..σκεπτόμενη και αναλογιζόμενη την ιστορία που επαναλαμβάνεται..γιατί η ζωή είναι ωραία και δεν πρέπει να χαραμίζεται !!!

η φίλη σας Σοφία 
..............................................................................................................