έμαθα από μικρή να ''γεύομαι'' τις μουσικές...Σοφία Θεοδοσιάδη.

Ζωγράφος : Christian Shloe

 Έμαθα από μικρή να γεύομαι τις μουσικές..μαθήτευσα στα γνήσια ακούσματα εκείνα τα παραδοσιακά..τα αυθεντικά τα ατόφια..μικρό παιδί σαν ήμουνα στα πανηγύρια του χωριού..στις όμορφες παρέες μου..στις συναυλίες των μικρών..των γυμνασιακών μου χρόνων.. τότε που όλες σαν ξεπεταρούδια τρέχαμε πίσω από τα αγόρια εκείνα τα ''ξεχωριστά'' ..που παίζαν μουσικές και τραγουδάγαν μαγικά......

Θυμάμαι τον Γκαϊφύλια στην Κομοτηνή που έγραφε σελίδες μουσικές..πως κοριτσάκια όλα φρέσκα και αγνά..τον κρυφό μας έρωτα εναποθέταμε..μα και τον θαυμασμό μας..καθώς ήταν λίγο και μεγαλύτερος απ' όλες της παρέας μου και διεκδικούσαμε ένα φλερτ..εκεί εις τα κρυφά..Δεν διαφημίζω την πραμάτεια μου τη μουσική και της παιδείας μου τη γνώση..αφήνω άλλους να το κάνουνε αυτό..που θέλουν ταπεινά να μη βαδίζουν.....

Έτσι έμαθα  να γεύομαι τις μουσικές..απλά..να αφήνομαι στα σκαλοπάτια τους...γιατί είναι αυτές πιο δυνατές κι από της καρδιάς τους χτύπους...Με ξεσηκώνουν και τρελλαίνουν την ψυχή...και στον παράδεισο της Γης με στέλνουν κατευθείαν..Κλείνω τα μάτια και αφήνομαι στην απέραντη σχεδία τους...και κάνω στρώμα μαλακό τις νότες τους για να κοιμάμαι ήσυχα τα βράδυα...
Σοφία Θεοδοσιάδη
.......................................................................................................................................................................

καθώς οι μούτσοι κλαίνε στη στεριά....της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

<< Κι έκανε ένα μακρύ ταξίδι..μέσα εις τη Μεσόγειο..και σε πέντε έξι εβδομάδες σωθήκαν όλες οι τροφές...και να αγοράσουνε άλλες δεν είχανε...γιατί κι αυτές που είχαν για προμήθειες με δανεικά τις αγοράσαν...Και τότε ρίξανε στον κλήρο...να δούνε ποιός θα φαγωθεί...Κι ο κλήρος πέφτει στα ''ανθρωπάκια''τα μικρά κατά τη γνώμη του καραβοκύρη...Αν είναι κάποιοι για να φαγωθούν εσκέφτηκε...ας είναι τούτοι οι ασήμαντοι...ετούτοι οι ''μούτσοι''οι φτωχοί... ας είν' και οι ποιητάδες..ας είν' και οι γραμματιζούμενοι ...για όλους αυτούς καθόλου εμάς πια, δε μας νοιάζει..είν' ευκαιρία να πνιγούν...και να μην ξεσηκώνουν ...με κείνα εκεί τα λόγια τους που συνειδήσεις αφυπνούν...και ενάντια στους καραβοκύρηδες τους στρέφουν..

Ας τους ''βουλιάξουμε''όλους τους  με μιας...να βγούμε εμείς μονάχοι στη στεριά...νάναι πλουσιοπάροχη η ''μοιρασιά'' που απομένει...Mπορεί κι αυτοί όλοι τώρα οι γραμματιζούμενοι μες στο καράβι ετούτο το μικρό νάναι τρομαγμένοι και σαστισμένοι και ανήμποροι με βία να αντιδράσουν.Μα είναι η πένα τους εκείνη που καραδοκεί...είναι σαν όπλο δυνατή, κι αν τους βουλιάξουν και τους ''πνίξουνε''ακόμα..η σφαίρα που εκτοξέυτηκε από το ''όπλο'' τους αυτό..μέσα στους χρόνους συνεχώς και θα τους σημαδεύει..κι αργά ή γρήγορα ..με σιγουριά στη φτέρνα θα τους βρει....>>

Σκέψεις- Σοφία Θεοδοσιάδη
....................................................................................................................................................

''άρωμα''..μέθεξης της ζωής μου - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 

Ζωγράφος : Christian Shloe

Να ψάχνω μου' λεγες νόνα μου εσύ πολύτιμη και λατρευτή κυρά μου..να ψάχνω μύρια βότανα ..αρώματα λογής..στάλα τη στάλα να σταλάζω εγώ τις μυρωδιές..ένα άρωμα ξεχωριστό..αλλιώτικο για μένα νε..να το φορώ ..να απορροφιέται από το δέρμα μου..ένα να γίνεται με μένανε..να αφήνει στον περαστικό..τον βιαστικό διαβάτη ..την αίσθηση μιας μυρωδιάς ''άνθους απέθαντου'' ..άρωμα μέθεξης γνώσης και πλησίασμα της ίδιας της ανθρώπινης ψυχής...

Δώρα πολλά μου φέρανε στη γέννα μου..μα κείνο το μπουκάλι το ξεχωριστό..εκείνο που 'μελλε να γίνει το κυνήγι μου..για το άρωμα του βιού μου..ήταν οι ευχές σου και τα αρώματα που 'πρεπε λέει να να βρω τη ''χημική'' την ένωση..και να τα συνταιριάξω..Στάλα τη στάλα να σταλάζω μυρωδιές..να το φορώ και να περνώ ανάμεσα από κείνους τους ανθρώπους..που τους αρέσουνε και ψάχνουνε αρώματα για ν' ''αγοράσουνε''ακριβά..

Περιπλανήθηκα σε μπαλκονάκια και σε κήπους όμορφους..μικρούς
 μα και μεγάλους..κλάδεψα λούλουδα και μυρωδιές..αρωματικά φυτά που φύτρωναν σε απαγορευμένα θερμοκήπια και ανάμεσα σε αγκάθια..Περπάτησα ξυπόλητοι..μα όχι δε φοβήθηκα..τρυπήθηκαν και μάτωσαν τα δάχτυλα..για εκείνα εκεί τα σπάνια φυτά..που θα εκάνανε το άρωμα εκείνο της ζωής..μοναδικά αλλιώτικο..εντελώς ξεχωριστό.. 

Τώρα στα χέρια μου κρατώ σφιχτά..ανοίγω το πολύτιμο το σκέπασμα..ανάσες παίρνω απ' αυτό και μυρωδιές.. ο νους  μου ανταριάζεται..χίλιες εκόνες ζωγραφίζονται στα μάτια μου..χίλια αρώματα θαρρώ μαζί..είναι η συνταγή και η ''χημική'' μου σύνθεση.. το άρωμα..''χαρμάνι'' μέθεξης εμένα της ζωής μου..

''άρωμα'' μέθεξης της ζωής μου - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

Τις μέρες σου γεμάτες να περνάς...Σοφία Θεοδοσιάδη

Ζωγράφος: Christian Shloe

 



Τις μέρες σου γεμάτες να περνάς.
Νάχουνε χρώματα κι αρώματα πολλά ...από το περιβόλι της ζωής.. Και μην ξεχνάς και να κοιτάς  καμμιά φορά...το σύννεφο που στάθηκε εκεί ψηλά...να σου θυμίζει τη βροχή που ξαφνικά ξεσπά....

''Φόρεσε'' βλέμμα ενός χελιδονιού...αστραπιαία να περνά στις ομορφιές απά του κόσμου..περνάει γρήγορα ο καιρός..στάζουν οι στέγες πάλι σήμερα απ' το πρωί..το νοτισμένο χώμα ''ερεθίζει''τις αισθήσεις..θύμηση σου τρατάρει μπρος στα σκαλοπάτια σου..τρέξε και πρόλαβε ..και ζήσε...πριν να γλιστρήσεις και γεννείς και ένα με το χώμα.. σαν τη σταγόνα της βροχής...

Ανθίσανε τα τριαντάφυλλα τι περιμένεις τώρα πια..τα αγκάθια τους μη φοβηθείς..πάρε ''ομπρέλλα'' και ξεχύσου μες στους κήπους της ζωής..σου τάζουνε αρώματα και χρώματα..δεν το 'νιωσες ? δεν το καταλαβαίνεις?

 Θεοδοσιάδη Σοφία....
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

στη ''μετανάστευση'' της ουτοπίας μου.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Ζωγράφος : Cristian Schloe

 Μια αιώνια αυταπάτη ή τουλάχιστον μια αυταπάτη που ξαναγιενιέται αέναα μέσα στ' ανθρώπου την ψυχή.. βρίσκεται συνεχώς πολύ κοντά στο να γενεί πραγματικότης..''σπάζοντας'' τον κλοιό τον εσωτερικό του της αντίστασης..θρύψαλα κάνοντας τον προστατευτικό του το φλοιό της ατολμίας...

Αν τον αφήσουμε ανεξέλεγκτο το νου..υπόγεια σκάβοντας στην αναζήτηση των  άπιαστων ουτοπικών του παραδείσων..ίσως και να μας βγάλει σε λημέρια που τον ''έτρεφαν'' ..σαν το ληστή που ψάχνει καταφύγιο..την πείνα να χορτάσει..

 θαρρώντας που 'μαι   μοναχή στο δρόμο με τις πινακίδες μου σε τόπους ''ουτοπίας''.. διαψεύσθηκα.. οι τόποι μου..στη ''μετανάστευση''την αναγκαία αυτή..ήσαντε τόποι ιεροί.. τάματος προσκυνήματος..σαν θάλασσες.. σαν άνεμος αρμύρα που μυρίζει.. στην κολυμβήθρα τους ελούζομουν το όνειρο θαρρείς....

στη ''μετανάστευση'' της ουτοπίας μου - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................. 

την καλημέρα μου...Σοφία.

** Μιας καλημέρας σκέψεις μου...**

<< Η ζωή είναι ένας μαγικός κήπος..γεμάτος αναμνήσεις..όνειρα κι ελπίδες..  Δημιουργείστε αναμνήσεις φίλοι μου.. Το αγριόχορτο φυτρώνει κι ας μην το θέλουμε.......γερμένο όμως απ' τον αέρα και κυκλωμένο από τα αγκάθια..πάντα στρέφει την καρδιά στον ουρανό >>

η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη...
        ¯˜"*°••°"˜¯``¯˜"*°••°"˜¯``¯˜"*°••°"˜¯``

''συμπαθάτεμε'' παιδιά ..χάρη σας το ζητώ - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Και αν τον κόσμο σας μονάχη μου δεν μπόρεσα..να σας τον
 παραδώσω εγώ.. σαν πως τον ονειρεύτηκαν τα μάτια σας..τα βράδια τα  υποσχόμενα της αστροφεγγιάς τα βράδια..να δικαιολογηθώ δεν μου επιτρέπεται.. προσπάθεια στα όρια χρειάζονταν..τοίχους να σπάσω πέτρινους..  μα τα εργαλεία ευλύγιστα..ανίκανα εστάθηκαν.. στους κήπους με τα ''ρόδα τα αμάραντα'' για να σας οδηγήσω..

Τις ουτοπίες μου αγκάλιασα..οι αγώνες μου.. θα αναρωτιέμαι αδιάλλειπτα αν ακουμπήσανε εκείνα τα φτερά σας..ονείρων που να μοιάζουνε σοφά και βιωμένα..ζωών να περικλείουνε από όλα τα ποτά..εκείνα τα μεθυστικά..μα και τα γλυκόπικρα σαν φάρμακο που μοιάζαν...μα είμαι άνθρωπος κι εγώ κι όχι Θεός..γι αυτό και ταπεινά ..''συμπαθάτεμε'' παιδιά ..χάρη σας το ζητώ....

 ''συμπαθάτεμε''..- Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

λες και σε ''έχτισε'' ο Θεός..μονάχα για παιδιά - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζωγράφος: Monica Carretero

Αραδιασμένα τα ασπρισμένα τα τενεκεδάκια με βασιλικό..να διώχνουν τα κουνούπια έλεγες..και τα γεράνια σου μανίτσα μου για να στολίζουν το μικρό του φούρνου μας το παραθύρι..μνήμες μου παιδικές..σαν αυλακιές που φύτεψαν σπόρους ζωής ανέμελης.. για να καρπίσουνε μεστά κι αληθινά.. μες στα κελάρια της ψυχής μου για να συναχτούν..στο θέρος της ζωής μου να με βγάζουν...

Έβγα μικρή να πάρεις παγωτό..''ΕΒΓΑ'' το καλό το παγωτό εδώ.. ..φωνές να διαλαλούν και να μπερδεύονται με παιδικές φωνές και κακαρίσματα απ' τα ''μαρτυρικά'' κοτέτσια με τις κότες..Να πάρουμε δυο αυγά απ' τη φωλιά..άραγε θα μας δώσει ένα ξυλάκι σοκολάτα ? Να δέσουμε και μια ''τριχιά'' από τον αχυρώνα με τα σύνεργα εκείνα του παππού..στο δέντρο εκείνο το ψηλό στην άκρη τ' αμπελιού...κούνια αυτοσχέδια..στα ουράνια τα όνειρά μας να πετάξει...

Τι τυχερό κορίτσι να 'ξερες που μ' έκανες..με κείνο το φουστάνι το πουά..που κρέμονταν η δαντελίτσα στον ποδόγυρο.. λες κι ήταν στρίφωμα μεσοφοριού..να μοιάζω σαν τα περιοδικά..να κόβω βόλτες στα δρομάκια στ' Αη- Λιός στο πανηγύρι.. που ο κύρης μου μας πήγαινε..για να χαρούμε τη γιορτή του...Γλυκά και σάμαλι και κρύα από τον πάγο τα νερά..δροσιές τριγύρω να σκορπούν..γέλιο χαρές και να φυτεύουνε στα μάγουλα τα ροδαλά των παιδικών μας χρόνων..

Τα μεσημέριανά σκασιαρχεία απ' τα κρεβάτια μας..που τάχατες για ράστα μας εβάζαν..μ'εκείνες τις ξαδέλφες μου τις πολιτειανές..που τις φιλοξενούσαμε έναν καιρό τα Καλοκαίρια..η ψηλομύτα η Εύα η θεία μου..η μάνα τους των κοριτσιώνε..τίποτες δεν εκαταλάβαινε.. από την ανέμελη ..την όμορφη ζωή μας..Τους τρόπους τάχα θα  χαλάγαμε των ''ανώτερων'' παιδιών της..Μα τα παιδιά είναι παιδιά.. και ''σχίζαν'' τα κιτάπια της..με τις ανούσιες θεωρίες..

Γινόντουσαν ένα με εμάς..και μας παρότρυναν ακόμα πιο χειρότερα στις ζαβολιές να επιδοθούμε... Κατάκοπα τα βράδια έξω εκεί..στα πόδια ανάμεσα των γυναικών.. που παρακάδι έκαναν στου φεγγαριού το φέγγος..ύπνο μονάχα ονειρευόμασταν..ως τ' άλλο το πρωί... Καλοκαιράκι μου ζεστό..τόσο μικρό..που γρήγορα περνάς..λες και σε ''έχτισε'' ο Θεός..μονάχα για παιδιά...

(λες και σε ''έχτισε'' ο Θεός..μονάχα για παιδιά)
 Σοφία Θεοδοσιάδη. 
..............................................................................................................
.............................................................................................................

'' το τρεχαντήρι σου Ροδένια μου ''..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζωγραφική : Cristian Schloe

Στην προκυμαία της ζωής σου χρόνια εκαρτέραγες..εκείνο το μεγάλο το καράβι..να σε ανεβάσει στο κατάστρωμα ψηλά..τον κόσμο ν' αγαναντέψεις..θάλασσες να μη μείνουνε αταξίδευτες .. αέρηδες να σε δροσίζουνε..και άλλοι να σε καίνε...Μα ήτανε τα ''ναύλα'' ακριβά..κι έμεινες να κοιτάζεις πέρα τον ορίζοντα...να περιμένεις το μεγάλο το καράβι να φανεί για να σωθείς.. κι ίσως αυτό ποτέ του να μη 'ρχόταν..

Άρπαξες από την αρχή το τρεχαντήρι σου...που χρόνια κατοικούσε στης ψυχής σου το τετράδιο..εκεί στην ξεχασμένη  την ακτή σου.. 'φόρτωσες'' τα μολύβια σου σε τούτο το παλιό σκαρί..και κίνησες της μνήμης τις σελίδες να γεμίσεις.. Μη σκιάζεσαι..ξεκίνα πάλι για άλλη μια φορά..μην κουραστείς..περπάτα την τη θάλασσα..δέσε σχοινιά..κρέμασε και τον ήλιο..το φεγγάρι για πανιά..ταξίδεψε..σε πολιτείες που σου μείναν άγνωρες ..κι έχουνε το καλό ταξίδι ακόμα να σου''δώσουν''.. Αβούλιαχτο το τρεχαντήρι σου Ροδένια μου.. στις ''αφρισμένες των καιρών'' τις θάλασσες..ταξίδια σου εγγυάται....

Τι κι αν το περιφρόνησες γιατί έμοιαζε  στα μάτια σου μικρό..τι κι αν φοβόσουνα να ξανοιχτείς σ' ωκεανούς απέραντους βαθείς και μακρινούς..είναι γιατί  δεν κάθησες..δεν έβρισκες το χρόνο να εκτιμήσεις..να  σκεφτείς.. πως τούτα τα μικρά- μικρά ταξίδια σου.. σου ετρατάραν  τα μεγάλα.. Ξέχασες και τη μυρωδιά της θάλασσας τα βράδυα που έριχνες τα δίχτυα σου...και με το πυροφάνι.. αναζητούσες στο βυθό καινούριες εμπειρίες να γνωρίσεις...

Μα ήρθε πάλι η χρονική στιγμή...να θυμηθείς το κάλεσμα της ανοιχτής της θάλασσας...γιατί αυτή δε σε άφησε από τότε που την είδες και τη γεύτηκες...που τη δροσιά της σου εχάρισε στα λιγοστά που θάρρησες..να την ελησμονήσεις..Μη φοβηθείς..είν' το ταξίδι της ετούτο ''μαγικό''..που όλο λιμάνια σου υπόσχεται..ξανά τις άγκυρες να ρίξεις...είναι οι Ιθάκες της μαγευτικές.. μικρές κι ας μοιάζουνε στα μάτια σου..φάροι.. υποσχέσεις φωτεινές ακόμα  στέλνοντας..αναβοσβήνοντας το μακρινό αχνό τους φως.....

το τρεχαντήρι σου Ροδένια μου.. - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

''φουστάνι''μου λουλουδιαστό - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζωγράφος : Christian Shloe

 -Φουστάνι τηνε φόρεσα τη θλίψη μου Ροδένια μου...το 'πλενα ..το καθάριζα και πάλι  το εξαναφόραγα για χρόνια ολόκληρα..πολλά.. Όχι πως δεν είχα άλλο φόρεμα..ούτε και πως δεν ήθελα το λουλουδιαστό μου το  φουστάνι να φορέσω.Μα δεν προλάβαινα από τον πόνο που με έβρισκε..στης προσφυγιάς το δρόμο..κάθε φορά που το ξεκρέμαγα από τη ντουλάπα μου..κι άλλη κουκίδα επροσθέτονταν στο στήθος μου του φουστανιού.Κι έτσι το ‘κρυβα πάλι  στη ντουλάπα μου,γιατί πολύ τ’ αγάπαγα εγώ ετούτο το ’φουστάνι. 

Έγινα ένα εγώ με τις κουκίδες του…και κάποτε εφθάρηκε…μα  όχι δεν το πέταξα.. το 'κρυψα πάλι και καλά μές στο σεντούκι μου..εκεί όπου είχα κρυμμένα και εφύλαγα ..τα ''τιμαλφή'' μου και πολύτιμα.. που μου θυμίζανε ποια είμαι.Κάθε που ξεχνούσα και εχαιρόμουνα.. γιατί καινούριο φουστάνι τώρα φόραγα..ερχότανε και μ’ ένα θλιμμένο μα και γλυκό χαμόγελο συνάμα και μου θύμιζε..μου έφερνε μπροστά μου τις ‘’κουκίδες’’του...μη και τις λησμονήσω..

Το αγαπούσα πολύ γιατί ήμουν εγώ..μα να γυρίσω πίσω αρνιόμουνα με ''στένευε''..με ζόριζε πολύ το''φερμουάρ'' του.. που έκλεινε τις κουκίδες μου τις ανεξίτηλες..που ''εσκαλώνανε'' όταν με έγδερνε και που είχαν χαραχτεί με ''τατουάζ'' ανεξίτηλο..επάνω στο πετσί μου..

Της νοσταλγίας ο δρόμος του πρόσφυγα κορίτσι μου.. μικρό και άβγαλτο και άγουρο ακόμα..είναι ένας δρόμος γεμάτος λουλούδια σπάνια, γεμάτος βράδια από φεγγάρια κόκκινα…και δροσερά πρωινά..μα κρύβει κάτω από τους ''κήπους'' της και αγκάθια τριαντάφυλλου .. που στάζουν κόκκινο αίμα....

''φουστάνι'' μου λουλουδιαστό - Σοφία Θεοδοσιάδη( απόσπασμα)

............................................................................................................