'' σαν παρασόλια κόκκινα '' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Hellen Cottle - Red umbrella

Στο βλέμμα του αυγερινού..κοιτάζοντας το όνειρο που ολονυχτίς κρατούσα  αγκαλιά..το σφιχταγκάλιασα απ' το πρωί..γέμισα παρασόλια κόκκινα..χρώματα άλικα πυκνά και δυνατά..να το σκεπάσω μη και μου βραχεί..από το γκρίζο ουρανό τους..απειλές βροχής καταρρακτώδους εμηνούσε..αλεξιβρόχια με κραγιόνια εζωγράφισα..ψυχή κι αισθήματα να μείνουν ζωντανά.. 

 Θα απλώσω γύρω μου και πάνω μου..τον ουρανό μου θα γεμίσω..άλικες..ομπρέλλες θαν' τα λόγια σου στις συννεφιές του κόσμου..εφθινοπώριασε νωρίς..μικρύνανε οι ώρες..θα αιωρούμαι στου ουρανού  μου τον πολύχρωμο..τον πορφυρό το θόλο..έρωτας είν' για τη ζωή τρανός κι ας ασταμάτητα θαρρείς πως σιγοψιχαλίζει ..έρωτας άβρεχτος..ψηλός..στις κορυφές των σύννεφων που κυνηγούν σημύδες ιερές....

'' σαν παρασόλια κόκκινα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

<< καθώς για Καλοκαίρια θα μιλάμε>> - Λυρικόν Δοκίμιον

 Απ' όλα πιότερο που εζωγράφισα στη μνήμη μου..από τα περασμένα Καλοκαίρια μου..των Αύγουστών μου των ζεστών που αποχαιρέτησα και των ελπιδοφόρων..είν' η ξυπολησιά μου δίπλα εκεί..στα γνώριμα ποτάμια μου..μέσα στους ήλιους τους καυτούς ..εγώ να τρέχω εκεί ξοπίσω τους κι εκείνα να κυλάνε..σ' ένα κυνηγητό ονείρων άνισο..πλωτό....

Νόστος θα πεις αγιάτρευτος..εκείνα τα αδέσποτα παιδιά..παρέα με τα τζιτζίκια του χωριού..στις άκρες απ' τα βάτα..Τώρα που όλοι αλλάξαμε..που άλλαξα κι εγώ..στην πρωινή μου τη δροσιά..εκείνη που μου μούσκευε τα δάχτυλα στα πόδια..στα απέραντα λιβάδια της ζωής μου τα ασύνορα..γυρίζω πάλι να βραχώ .....

Χρώματα..ήχοι..κάματος..μελίσσι σε καιρό μιας σύναξης ανθοφορίας μελιού..σοδειές μεγάλες και μικρές..εμπειρίες καλές μα και κακές..μα πάντοτε σοφές..σε πανηγύρι απλώνονται ..πραμάτεια των ματιών μου..τα αραδιασμένα τα γεράνια σου στου τοίχου ακουμπισμένα του ασπρισμένου μας σπιτιού..τα σύκα τα ολόγλυκα..τα τζάνερα..απ' τα δέντρα εκεί στις άκρες απ' των χωραφιών τα σύνορα..με μαεστρία συναγμένα.

Στην ''προκυμαία'' μας για άλλη μια φορά..μαντήλι άσπρο θα ανεμίσουμε..καθώς για Καλοκαίρια θα μιλάμε.. που ήρθαν και μας επισκέφτηκαν..καταγραφήκανε..για κείνα που έμείνανε όνειρα μιας νύχτας θερινής..για τούτα που προσμένουμε το φως τ' αστείρευτό τους να μας στείλουν..Τα χρώματα του Φθινοπώρου με πλησίασαν, χρυσό το φύλλο μου του γέρου πλάτανου..  μήνυμα στο αυτί.. καταμεσίς της θάλασσας..είν' ζωγραφιά μα και καημός..τελείωμα και θάνατος μιας φύσης αγραναύπασης ποθούσας..ετούτο το ''πλεούμενο'' που βάλθηκε απ' το πρωί..για να με συντροφεύει.. ''χρυσόδετης'' ανανέωσης.. υπόσχεσης θαρρείς.... 

<< καθώς για Καλοκαίρια θα μιλάμε. >> - Λυρικόν Δοκίμιον

Σοφίας  Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

<< ξέρεις ποιός είμαι εγώ ρε ?>>.....Γκέμμα - Λιαντίνης

<< Γιατί ό,τι με γιόμιζε ταραχή, ήτανε κάτι πολύ σοβαρότερο. Ήτανε η βαθύτερη γνώση μου για το πόσο επιπόλαιη φάρα είμαστε οι νεοέλληνες.
Εαυτούληδες, εγωκεντρικοί, ματαιόδοξοι, μεσοβέζικοι, σαλίγκαροι στο καύκαλό τους, αγράμματοι, λαθρανασκαφείς των Αρχαίων, φοροφυγάδες, ανάγωγοι. Και μια αλαζονεία δώδεκα μποφόρ. Καράβι να μη μείνει στο Αιγαίο μας. Έφαγε ο λιγούρης και του βγήκε η ψείρα στο λαιμό.>>

<< Μα για ρίξε μια ματιά στο σκουπιδαριό σε όλα τα περιγιάλια μας. Και στους λερούς ασήμαντους δρόμους με τα λαμπρά μεγάλα ονόματα τους, που έκλαιγε ο Καρυωτάκης. Εκείνα τα σκυθοβαρβαρικά «Εμένα θα μου ειπείς τώρα, καημένε!» και «Ξέρεις ποιος είμαι 'γώ, ρε;» Ουά, οι γυψοκεφαλές και οι χλιμπίκουλες!>>............................................
 

<< Βρες μου μια θρησκεία, που ο ιδρυτής της να μην εστερέωσε το οικοδόμημα της απάνου στην θεμέλια πέτρα της πίστης για μια ζωή μετά θάνατο, κι εγώ θα σου δείξω πως η θρησκεία αυτή δεν έχει οπαδό ούτε τον ίδιο τον ιδρυτή της. Δε μιλώ για το Βούδα. Γιατί η νιρβάνα είναι εγκατάλειψη, δεν είναι περηφάνεια.

Με τους θεούς και τις θρησκείες ευρήκαν το δρόμο τους, κι εμπήκαν στο δρόμο τους όλα τα λερωμένα και τ' άπλυτα της ιστορίας.
Ιερατείο, συναγωγή, κατήχηση. (Δε λέω την ωραία λέξη εκκλησία, γιατί είναι ελληνική και δηλώνει τον αγνό και ρωμαλέο δήμο). Το αφιόνι, η παράκρουση, ο φανατισμός.
Το θεολογικό μίσος, το odium theologicum. Και από κοντά η δυσειδής μορφή και η δυσώδης σάρκα όλων αυτών των λειτουργημάτων. Το κηφηναριό δηλαδή και η παρασίτιση.
Οι ομφαλοσκόποι, οι θεόπτες, οι δαιμονόβλαβοι και οι δαιμονοκρουσμένοι. Kαι ψηλά ψηλά, εκεί πια είναι και δεν είναι. Εκεί θα ιδείς τα ινστιτούτα της αμάθειας, και τις λαμπρές ακαδημίες του σκότους.>>.............................................................................................

<< Όταν σου μάθουν κάτι επίμονα από τη νηπιακή ηλικία και μέσα στην αταβιστική χαραγή και σφυρηλάτηση για δεκάδες γενεές, τότε η δομή αυτή γίνεται θεμελιώδης στην υφή της ύπαρξης και της ουσίας σου. Η κατατύπωση τούτη στη σκέψη, στο χαρακτήρα, στην κοσμοθεωρία σου, γίνεται κάτι σαν κληρονομικός κώδικας. Δεν ξεριζώνεται με τίποτα. Για να το κατορθώσεις, πρέπει να γδάρεις το ίδιο το μυαλό σου. Όπως ο εκδορέας γδέρνει το δέρμα του ζώου. Θα χρειαστεί, δηλαδή, να ανασκάψεις ολόκληρη την ιστορία και τον πολιτισμό >>.

Δημήτρης Λιαντίνης- (  Γκέμμα - αποσπάσματα ) 
...................................................................................... 

άγνωστες λέξεις :
αταβιστική χαραγή = προγονικός εμβολιασμός- 

< γαλλική atavisme < λατινική atavus (πρόγονος) 

χαραγή =
Η χαραγή είναι μια διεργασία κατά την οποία αφαιρείται με εμβολιαστήριο φλοιός..
......................................................................................................................................................

''ταξιδευτές''- ( Δοκίμιον λυρικόν)

 Εσυναπαντηθήκαμε..πάει καιρός..μη με ρωτάς πόσος πολύς.. εσύ βοριάς..και ο νοτιάς εγώ που φέρνει μαϊστράλια..σαλτάραμε στην ίδια βάρκα τη μικρή..σαλπάραμε με δυο κουπιά αδύναμα..νιάτων θαρρείς μια τόλμη μας..και μιας φλεγόμενης δάδας ζωής..την απεραντοσύνη οριζόντων..θαλασσών θαλασσοπόροι..πειρατές.. κατακτητές της ίδιας της μικρής..πεπερασμένης μας ζωής..  ''μαγειρευτές'' και γευσιγνώστες'' παθιασμένοι..Έτσι απλά..τυχαία συνάντηση μες στην αρένα της ζωής και στην ''ακτή''..για μια   στιγμή..βαθιά εκοιταχτήκαμε..εσύ κι εγώ..''ταξιδευτές''..σαν συνομώτες μίας επανάστασης..σαλτάραμε και εσαλπάραμε στην ίδια βάρκα τη μικρή..σε ένα μονάχα τρεχαντήρι..

Έμοιαζε το ταξίδι μαγικό..χωρίς πυξίδα και προορισμό επί χάρτου.. άγνωστα τα λιμάνια και οι ανέμηδες..άγνωστες και οι απέραντες οι θαλασσοδιαδρομές εκείνες της αγάπης..εκπλήξεις που εγίναν ψίθυροι συμπαντικοί..τραγούδι γίνανε αιωρούμενο μες σε λιμάνια ερωτευμένων..


Συνεπιβάτες..ταξιδιώτες φλογερής διαδρομής.. διάρκεια και χρόνο δε γροικά να λογαριάζει..η αντοχή..η δύναμη για το επίμονο εκείνο το ταξίδι μας..άλλοτε ανθεχτική σε πλούσια λιμάνια οδήγησε..και άλλοτε σε όρμους ξεχασμένους..μα είναι το ταξίδι που μετράει για τους ''ταξιδευτές''..η πρόκληση..η εμπειρία.. το άγνωστο το νου τους ιντριγκάρει..Δεν τις μετρούν στ' αμπάρια αυτά της βάρκας της μικρής..αποσκευές που εσυγκέντρωσαν στ' ''αμπάρια της ψυχής τους μοναχά..έτσι αποκαμωμένοι θριαμβευτές καπεταναίοι άλλοτε..κι άλλοτε ναυαγοί ..μετρώντας λάθη..πάθη.. αγκαλιές..επιτυχίες και ναυάγια..κοιτάζουνε τη δύση του ηλίου και της ψυχής τους... 

Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

μα ένας μικρούλης άνθρωπος..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Σου έμαθαν από μικρό παιδί να σιγοτραγουδάς περήφανα...ένα τραγούδι όμορφο...που για το πλάνεμα μιλούσε..Μα όσο τον κόσμο γύρναγες..και στα περβόλια του της γνώσης  επερπάταγες .. χιλιόμετρα διανύοντας..τόσο εσυναντούσες τα ''αρπαχτικά'' που τις θεωρίες σου ανατρέπαν..

 Κι εσύ εκεί επέμενες και το τραγούδι σου συνέχιζες..τα δώρα της ζωής τους τα ιλουστρασιόν και τα γυαλιστερά...να αποποιηθείς από επάνω σου..που σαν μια σκέψη ελκυστική ..το βράδυ σε επισκέπτονταν κρυφά και πονηρά...στην άκρη από το καθαρό το περιβόλι σου και να σε διαβρώσει προσπαθούσε...

Και προχωρούσες και σιγοτραγούδαγες κι αρνιόσουν τα φανταχτερά...τα όμορφα που υπόσχονταν παράδεισους επίγειους.. ..και το πρωί εκαυχιόσουν..που άντεξες και άλλη μια βραδιά...τα φύλλα σου ολόδροσα και καθαρά τα σπάνια τα άνθια σου να έχεις...

Τώρα κοιτάζεις γύρω σου..γεμάτη αδύναμη και ανθρώπινη.. μια αμφιβολία που το νου και την ευάλωτη καρδιά σου ταλανίζει.. Και σε ρωτάνε  μέσα σου οι φωνές..αν ντρέπεσαι που σκέψεις τόσο αταίριαστες στη ζήση τη δική σου την περήφανη ..και φευγαλέα έστω αν πρέπουν...

Μη ντρέπεσαι σου λέει μια φωνή...είσαι ένας άνθρωπος κι εσύ..με σάρκα και οστά..έχεις αδυναμίες αμέτρητες,όπως και  όλοι οι θνητοί..μολόγα τες ετούτες και αγάπα τες...και κοίταξε τριγύρω σου να δεις..έπρεπε να αγοράζεις αντιστάσεις ακριβές καθημερνά. .μέσα σε τούτο το ζεστό το Καλοκαίρι..

Γύρω σου οι επίγειοι παράδεισοι είναι πραμάτεια αλλονών..αυτών που λόγια  απερίσκεπτα..υπερφίαλα και φαφλατάδικα.. στις ''αγορές'' του εντυπωσιασμού της άοσμης της σκέψης τους σε σένα να πουλήσουν προσπαθούν..Δεν είσαι δα και ο Θεός..να στέκεσαι υπεράνω..μα  ένας μικρούλης άνθρωπος που έχει αδυναμίες..μα τούτη της ''αντίστασης'' η ομορφιά..απλήρωτη ..δεν έχει μάρκα με τιμή..στο τέλος του μετρήματος για το ''ταμείο'' σου ..του απολογισμού σου..

Kείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Η γοητεία του κλασικού...

<< Οι περήφανοι Έλληνες αρνούνται τα εκατομμύρια του Cucci > έγραψε στα μέσα Φλεβάρη η Ολλανδική εφημερίδα << De volkskrant>>, σχολιάζοντας την απόρριψη πρότασης της γνωστής εταιρείας να κάνει πασαρέλα στον ιερό βράχο της Ακρόπολης.Αλήθεια τι υπέροχη είδηση να τη διαβάσει κανείς, σε μια περίοδο εθνικής ταπείνωσης που διέρχεται η χώρα μας, λόγω και της οικονομικής της δυσπραγίας και τόσων άλλων δεινών !

Δε με αφορούν , βέβαια , ούτε τα κίνητρα των αρμοδίων, που τους οδήγησαν να αρνηθούν την παράδοση ενός ιερού μνημείου στη λαίλαπα της εμπορευματοποίησης, αλλά ούτε και θέλω να ξέρω τους εσώψυχους λόγους ,για τους οποίους οι ιθύνοντες της εταιρείας Cucci ήθελαν να εμφανιστούν σέναν τέτοιο χώρο.

Η άλλη ,ωστόσο πτυχή του θέματος είναι που με γοητεύει και μένα και σας όλους όσοι θέλουμε να πιστεύουμε ότι κάποια πράγματα σ' αυτό τον τόπο δεν έχουν,ευτυχώς ξεπουληθεί ανεπιστρεπτί.Το κλασικό μας βοηθά ακόμη να αρνούμαστε το πρόσκαιρο, το φθαρτό, να αντιμιλάμε στην προεξάρχουσα γλώσσα του χρήματος. Θέλετε από φιλότιμο,θέλετε από ευθιξία,από ντροπή,από εγωϊσμό...Το ότι είπαμε όχι στα εκατομμύρια είναι που μετρά ! 

Εκεί που όλα μοιάζουν να έχουν επενδυθεί στη μέγγενη του χρηματιστηρίου και των διεθνών αγορών,έρχεται η φωνή της αξιοπρέπειας - έστω σπασμοδική- να υποδείξει την άρνηση της υποδούλωσης στο Μαμμωνά.Να μας υπενθυμίσει ότι κάποια πράγματα είναι αδιαπραγμάτευτα και τη στιγμή που η ιστορία στέκεται παράμερα έτοιμη να μας κρίνει..........................................
Μακάρι ο λαός μας να ξαναβρεί τη δύναμη, την ηθική και ψυχική ενάργεια να λέει  << όχι >> συχνότερα .....για να μπορούμε να νιώθουμε αυτό που είχε γράψει ο Χρήστος Καρούζος για τα μνημεία μας :
<< Από κάθε ελληνικό αισθανόμαστε,σχεδόν με το σώμα μας, να βγαίνει η ζεστασιά του ζωντανού >>.


Ηλίας Φερεντίνος - φιλόλογος συγγραφέας.

(απόσπασμα -  από το περιοδικό του Οικουμενικού Ελληνισμού.)
Τεύχος 79- Απρίλιος 2017...
 .............................................................................................................

στα εκκλησάκια της ψυχής σου τα κατάλευκα - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Είναι φορές που τρομαγμένος τρέχεις να κρυφτείς..στα εκκλησάκια τα κατάλευκα που χτίζεις πρώτα στην ψυχή σου..κι έπειτα σκαρφαλώνεις να τα βρεις..σ' αγίων τάματα..σπιτάκια.. Αγιοσύνη σου υπόσχονται..εξιλέωση..ελπίδας άγγιγμα σου τάζουνε εκεί στα ύψη και στις κορυφές..που είν' σκαρφαλωμένα..

Ψηλά τα χτίζουνε τα ελπιδοφόρα τα εκκλησάκια τα μικρά..ψηλά την περπατούν και ανεβάζουνε και τη μικρή τους την ελπίδα..μα πάντα αναπάντητο ερώτημα ετούτο θα αιωρείται και θα μένει.. Άραγε είναι και κατορθωτό..είναι ο χρόνος αρκετός επάνω εις τη γη..άγιος για να φτάσεις για να γένεις ?Είναι η θέληση αρκετή τα πάθη και τα λάθη ..απ' τα σκαλιά του εγώ να τα κατρακυλήσει..?

 Kι έρχεσαι εσύ φίλη γλυκειά και μου μιλάς γι άγιους και αγίες ..και μου μηνάς και σε  αυτούς την δόλια μου ψυχή να εναποθέσω..μα έχω μια φίλη απ' τα παλιά..εκεί κάτω απ' τον πλάτανο..συμπόσιο θαρρείς των φιλενάδων..που όλη απορία μου μηνά..πως γίνεται μου λες..τόση τυφλότητα..τόση ηλιθιότητα.. τόσος κοπαδισμός ..περί υποκρισίας το ανάγνωσμα..κατευθυντήρια δύναμη αόρατου θρησκευτικού χεριού..σε λάθος πίστη να οδηγεί ενίοτε.. κι αγίους για ανθρώπους ..γονυπετής να προσκυνά και μεγαλόσταυρους ο ''δόλιος'' να κάνει?

Κι από την άλλη μένει αίωρο το δικό σου το ερώτημα..μήπως μου λες..μήπως ετούτοι όλοι είναι πιο τυχεροί..που υπνωτισμένοι και κοιμώμενοι..εναποθέτουν..και γαντζώνονται ..από μιας ελπίδας μάταιης..έστω και φρούδας ελπίδας..κι ολημερίς κι ολονυχτίς..τα εκκλησάκια αναρτούν..να 'χαμε και να λέγαμε για τα ασπρισμένα των βουνών τα φτωχικά και του Αιγαίου τα ηλιοφωτισμένα? Ωραίοι οι συμβολισμοί..δίνουν ελπίδα με το φόβο !!!

Είναι ο κόσμος όλος ένα κατασκεύασμα..φτιαγμένο και ραμμένο μες στο νου και την ψυχή του καθενός για να τον κυνηγάει ..μήπως προκάνει άμποτε και κατορθώσει εκεί στα ''ύψη'' του..για να τον ανεβάσει..Λευκή η ψυχή του καθενός επιθυμεί για να ντυθεί.. λευκά τα στήνει και τα προσκυνά εις τα ψηλά..ίσαμε εκεί στις κορυφές των έλατων εκείνα τα ξωκκλήσια τ' Αη- Λια..ανάταση ..και κάθαρση..εξιλέωση ανηφορίζοντας..ψάχνει στις εκκλησίες τις αμόλυντες του νου..μήπως και ''καταθέσει'' και ''αγοράσει''...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

στης βάρκας μου τον πηγαιμό....της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Λέν' πως οι αναμνήσεις είν' σκιές που κατοικούνε στα κλειστά δωμάτια του νου..Λένε πως είναι οι χρυσές κλωστές που δένουν την ψυχή με κείνα που αγωνιούν να μη χαθούν..μην τύχει και χαθεί και το κουβάρι της ζωής μας..Μην τους πιστεύεις πια καρδιά μου εσύ..γιατί όσοι δεν ξέρουν..δεν πόνεσαν ..δεν τους μίλησαν όλα γύρω τους τα βράδια τα μοναχικά..τα βράδια που οι γωνιές οι σιωπηλές του απέραντου σπιτιού τους..κραυγάζαν..λέγαν λόγια τρυφερά..κι άλλοτε θυμωμένα..δεν εγνωρίσαν τις φωνές και τις σκιές ..που μες στις κάμαρές τους κατοικούνε...

Λένε πως είναι ανόητοι όσοι νομίζουνε.. πως έχουνε μνήμη τα άψυχα τα σπίτια..Ψέμματα πάλι σου 'πανε ψυχή μου ακριβή.. ναι..ναι..και έχουν και μνήμη και φωνή...τα βράδια με το μαξιλάρι αγκαλιά.. βόλτες πηγαίνουνε οι αναμνήσεις μας σε κάθε μια και γνώριμη γωνιά τους..

Στης βάρκας μου απ' το χάραμα τον πηγαιμό..στης λίμνης μου και στη γαλήνης της ψυχής..εκίνησα ταξίδι μακρινό..μες στο καρτέρι που μου στήσανε οι σκέψεις μου απ' το πρωί..να τις ξεφύγω άραγε θα είν' κατορθωτό ? Ψάχνω διέξοδο να βρω..τα σύννεφα καταμεσίς τα Αυγουστιάτικα να διώξω..άλλη παλέτα θέλει ο καμβάς ..είναι ηλιοφώτιστες οι μέρες εκεί έξω μου σφυρίζουν.. γαλήνια μοιάζουν τα νερά..τα κύματα δε μοιάζουν αφρισμένα..οι θάλασσες..εκείνες μοναχά παφλάζουν και ξεσπούνε στη στεριά..κι εγώ αποζητώ για μένα σήμερα την ηρεμία μιας ''λίμνης''..


Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

το ''αποτύπωμα''..στης Αρτοτίνας τα βουνά - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ανηφορίσαμε..σηκώσαμε την ψυχή ψηλά..εκεί ..στης Αρτοτίνας τα ψηλά βουνά..στους όγκους τους αγέρωχους στων χρόνων τη μανία..πετάξαμε μες στις χαράδρες την ασχήμια  και τις μυρωδιές απ' την καμμένη γη..που οι εικόνες των ειδήσεων εφέρνανε στα μάτια μας μπροστά..Τα καταφέραμε..σταθήκαμε ψηλά..εκεί τα περπατήσαμε..σταθήκαμε στα 1600 μέτρα υψόμετρο στα όρη  τα Βαρδούσια..τις Άλπεις της Ελλάδας μας ..τούτης της χώρας της μικρής με τις πανέμορφες βουνοκορφές..πνιγμένη μες στα έλατα.. την ομορφιά φυτέψαμε και τούτο το Δεκαπενταύγουστο.. ένα αποτύπωμα αφήσαμε πλανώμενο..στα ''Νεραϊδάλωνα''..εκεί ..τις νύχτες που οι Νεράϊδες τραγουδούν και στήνουν το χορό..μες στης Σαϊτας το ποτάμι..στα νερά...

Μια φωτογραφία της στιγμής.. το αποτύπωμα..οι πατημασιές μας πάνω στη γραμμή του χώρου και του χρόνου τη ρωγμή..το πέρασμα απ' τις κορυφές τις καταπράσινες..και τις απάτητες.. ορέων τόσο κοντινών..εκεί εις τα Βαρδούσια..ανάβαση.. χρωματισμένης ζωγραφιάς βουνοκορφών..αγέρας χιλιομύριστος ..άρωμα ..συνοθύλευμα ..μίξη χωρίς αντιγραφή...ρίγανης..τσάι του βουνού..κέδρου και έλατου οι μυρωδιές..αγέρας ζωογόνος.. 

Εχάραξε και τούτη η χαραυγή..λαλήσανε τα λιγοστά μες στο σκαρφαλωμένο πα στα έλατα χωριό κοκόρια..επιστροφή ετοιμάζουμε..το γέλιο που έφερε στα χείλη μας εκείνο το τραγούδι το Δημοτικό του γέροντα του αγέρωχου με την στεντόρεια φωνή..του γέροντα του μπάρμα- Αριστείδη..του φύλακα τούτης της βουνοκορφής..θα κάθεται στα χείλη μας..την αγριάδα των καιρών θα πολεμά..ωσάν που ξέρουν οι ακρίτες να το κάμνουν..

Φίλοι καινούριοι..επροστέθηκαν στο υπόγειο  το αφανέρωτο το παζλ..εκείνο της ψυχής..Τα καταφέρανε..μας συγκινήσανε..γεμάτη απ' το Ελληνικό φιλότιμο..που όμοιο στην οικουμένη ίσως δεν θα βρεις..απλόχερα μας επροσφέρανε..αποσκευές στο κατηφόρισμα.. ένα ματσάκι ρίγανη.. ένα ματσάκι τσάι του βουνού..κλαράκι το κλαράκι μαζεμένα..από τα χέρια αγαπημένων φίλων που   εμαζέψανε..εμαζέψαμε μαζί.. μ' ένα τραγούδι καρδιακό χαράς και σιγοτραγουδώντας..Πολύτιμα τα δώρα αυτά..αρωματίσαν τον αγέρα της ψυχής μας..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

<< Παναγία και Υπεραγία>>....Φώτης Κόντογλου.

Οι αγράμματοι ποιητές των βουνών, μέσα στα τραγούδια που κάνανε και που δε θα τα φτάξει ποτέ κανένας γραμματιζούμενος,μιλάνε κάθε τόσο για τη θρησκεία μας,για το Χριστό, για την Παναγία, για τους δώδεκα Αποστόλους,για τους αγίους.
Σήμερα γιορτάζουμε την ένδοξη Κοίμηση της Παναγίας.
Σήμερα όλη η Ελλάδα μοσχοβολά από το ευωδέστατο σκήνωμα της Παναγίας, που είναι η μητέρα των ορφανεμένων,η ελπίδα των απελπισμένων,η χαρά των θλιμμένων, το ραβδί των τυφλών, η άγκυρα των θαλασσοδαρμένων.Κι απ' άκρη σε άκρη της Ελλάδας, στις πολιτείες ,στα χωριά, στα μοναστήρια και στις σκήτες, απάνω στα δασωμένα βουνά, στα λαγκάδια, στις σπηλιές, στα γαλανά τα κύματα που δροσοαφρίζουνε από τον πελαγίσιον αγέρα, στα νησιά και στα ρημονήσια ,στους κάβους , παντού αντιλαλεί η υμνολογία που ψέλνουνε οι ψαλτάδες ,για την ταπεινή βασίλισσα που κοιμήθηκε.

Το μελτέμι που φυσά το Δεκαπενταύγουστο και δροσίζει τον κόσμο,τα δεντρικά που 'ναι φορτωμένα με λογής λογής πωρικά,τα άγρια ρουμάνια,με τις αντρειωμένες βελανιδιές και με τα έλατα και με τα κέδρα, τα άσπρα σύννεφα που αρμενίζουνε στον γαλανό ουρανό, όλα είναι χαροποιά και μακάρια,όλα είναι ιλαρά από την γλυκύτητα της Παναγίας.Στα πέλαγα ταξιδεύουνε λογής- λογής καράβια και καϊκια πώχουνε γραμμένο απάνω στο μάγουλό τους το γλυκύτατο τ' όνομά της.
Ω! Αληθινά δική μας είναι η Παναγία,δικό μας είναι το Ρόδον το Αμάραντον !!!

<< Παναγία και Υπεραγία>>- Φώτης Κόντογλου - ( απόσπασμα )
Επεξεργασία κειμένου - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

σκέψεις της πίστης μου....

 


Τούτη είναι η δικιά μου Παναγιά..μια ''έννοια'' που στέκεται στο πιο ψηλό το βάθρο..μα παίρνει σάρκα και οστά..γίνεται γήινη και αιωρείται ανάμεσά μας..

Τούτη είναι η δική μου Παναγιά.. γαλακτοτροφούσα..υπεράνω θρησκευτικών και εκκλησιαστικών στενοτήτων ..μεγαλόκαρδη συγχωρούσα..ελπιδοφόρα..παρηγορούσα ..ζεστή αγκαλιά..βλέμμα παγκόσμιο..

Τούτη είναι η δικιά μου Παναγιά..η νόνα μου ..η μάνα μου..η μάνα..η χάρη της ..το αόρατο χέρι της..η αναγκαία επίκληση του νου μας..το σημείο αναφοράς μας..η προστασία της ψυχής μας..

 Μια γιορτή.....για την ''εικόνα''της μάνας του Χριστού...που η αγάπη είναι ....που τη μετατρέπει σε εικόνα παντοτινής στοργής, η αγάπη είναι που την καθιστά απόλυτο σύμβολο της αιώνιας μάνας...χωρίς στολίδια και πλουμίδια..ταπεινά..ευλαβικά.....

 σκέψεις πίστης - η φίλη σας... Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................