''στις άκριες των κήπων μας'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Μου μήνυσες αποβραδίς..λόγια αρωματισμένα..
στα σιγανά μου εψιθύρισες :

  '' Θα κάνω την ψυχή μου μαξιλάρι σου
για χάρη σου..
θα ανάψω τα δαδιά όλων των άστρων
Κουρσάρος των απόρθητών σου κάστρων
στα πόδια σου είμαι ένα γατί
  και αυτό που θέλει και γυρεύει
  είν' μοναχά να σε λατρεύει''....
 
Κι εγώ καλέ μου εβγήκα μες στην παγωνιά..σε κήπους με μοναδικά τα γιασεμιά..  
ξεχωριστά τα κρίνα..τα χρυσάνθεμα..

στο άδειο βάζο της καρδιάς να τα μεταφυτέψω..
κι από το γάργαρο νερό..που στην ψυχή μου τρέχει..σταγόνες καθημερινά..
στο βάζο αυτό να ρίχνω..να τα δροσίζω απαλά..
μην τύχει και ριζώσουν...
δίπλα στο μαξιλάρι σου..στα όμορφα τα μάτια σου
μοναδικό κι ευαίσθητο λουλούδι της καρδιάς ..
θα καταλάβεις πριν το δεις..θα σε τυλίξει το άρωμα..της ανθισμένης της ψυχής μου...
δεν τις αφήνω τις στιγμές για να με προσπεράσουν..
τις ''αγκαλιάζω''..τις σκεπάζω με ζεστά..
μην τύχει και κρυώσουν..

 ωσάν τη μάνα με την κουβερτούλα στο μωρό...
τα πρωινά τα κρύα του Δεκέμβρη..
 αγάπη μου γλυκειά..μοναδική..στερνή..
στο διάβα της ζωής μου..άρωμα ήταν της καρδιάς..
που εσύ μου εστάλαξες..απλόχερα γλυκέ μου..
Έρωτας είσαι..με άφθαρτη μορφή ...
 'ερωτας δυνατός...........
Ξύπνα αγάπη μου γλυκειά..στο αυτί σου ψιθυρίζω...
καινούργια μέρα σήμερα και λύπες δεν τις πρέπουν...

αποστολέας - Σοφία Θεοδοσιάδη
( για σένα 7/12/2017) 

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 

η δική μας γλώσσα ....................
μια γλώσσα των ψυχών...........
κάνε μου εσύ το ξωτικό...να κάνω το λιοντάρι....
σε ευχαριστώ !!!

......................................................................................................................................................................

''το προικιό''.....της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Το προικιό...

Κιτρινισμένο απομεινάρι..στο σεντούκι το παλιό..

η  λευκή δαντέλα της ''κοντούλας λεμονιάς''

μίας γιαγιάς φεγγαροπρόσωπης..με τα γαλάζια μάτια..

κι αν το κορμί ο χρόνος το σταφίδιαζε..το βλέμμα της 

ακόμα ζωηρό και διψασμένο..αποζητούσε..

λες και ζωγράφιζε τις άδειες τις σπηλιές..

που 'χαν κρυμμένα τα θεριά..

που εστοιχειώνανε της νιότης της τα κάλλη..

τα όνειρα πλεγμένα με το βελονάκι της..

οι κρίνοι πια του γάμου μαραμένοι...

έπαψε τώρα από καιρό ο κήπος της 

άνθια και δέντρα αειθαλή να ευδοκιμεί..

μα ο νους της δεν ησύχαζε τα βράδια..

ήταν Χειμώνας και ο αγέρας ο τρελλός..

αντάριαζε..εσκόρπαγε το χιόνι στο παράθυρο..

το χιόνι στην καρδιά της..

ετόλμησε..μια ύστερη φορά..ετόλμησε..

και βγήκε στο αγιάζι..

φόρεσε λίγο κοκκινάδι στα άχρωμα τα χείλη της..

το κρύο δε λογάριασε..έφερνε ζέστη η σκέψη για ζωή..

πλημμύριζε απ' το καταχωνιασμένο της συναίσθημα..

έσβηνε όλες της τις δυστυχιές..

αστέρι έψαχνε να βρει..το όνειρο του γάμου της

αυτόν που δεν εγεύτηκε ποτές ..να το ταχυδρομήσει..

μα ήταν παγωμένη η βραδιά..τα χρόνια αταξίδευτα..

στις μηχανές του χρόνου αλεσμένα..κι

επάγωσε το όνειρο..πα στα βαμμένα χείλη ..

 ''το προικιό'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░


αφιερωμένο στη φίλη μου Πόπη!!!
 ( για τα γενέθλιά της)

 Μια νύχτα έπιασε φωτιά μέσα στο μαγερειό της,
που `κανε το φευγιό της
να μοιάζει με γιορτή,
τέτοια που γύρω φύτρωσαν άσπρα του γάμου κρίνα,
ολόιδια με κείνα
που είχε ονειρευτεί..........................

......................................................................................................................................................................

''Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία'' - Dylan Thomas

Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία

Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.
Γυμνοί οι νεκροί στον άνεμο και το γερτό φεγγάρι
Με τον άνθρωπο θα σμίξουνֹ
‘Οταν γλυφτούν τα κόκκαλα τους
και τα γλυμμένα κόκκαλα χαθούν,
Θα ‘χουν αστέρια σε αγκώνα και ποδάριֹ
Αν και τρελοί, θα συνεφέρουν,
Αν θαλασσόπνιχτοιν θ’ αναδυθούν,
Αν κι εραστές χαμένοι αυτοί, δεν θα χαθεί η αγάπηֹ
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.
Κάτω απ’ τις δίνες τις θαλάσσης
Χρόνια χωμένοι αυτοί, θάνατο ανεμόδαρτο δεν θα ‘βρουνֹ
Σε μέγκενη στριμμένοι, με τους τένοντες λυμένους,
Παιδεμένοι σε τροχό, δεν θα τσακίσουνֹ
Στα χέρια τους η πίστη θ’ ανοίξει
Και μονόκερα στοιχειά θα τους ξεσκίσουν,
Κουρελιασμένοι ολόκληροι, και δεν θα σπάσουνֹ
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.
Ας πάψουν πια να σκούζουν στ’ αυτιά τους οι γλάροι
Και στις ακτές τα κύματα να σκάζουν άγριαֹ
Λουλούδι όπου ξεμύτισε μην ξεμυτίσει πια
Να υψώσει το κεφάλι του στους χτύπους της βροχής.
Αν και τρελοί, αν και νεκροί σαν τ’ άψυχα καρφιά,
Κεφάλια σημαδιών αυτοί, χτυπούν με μαργαρίτεςֹ
Χτυπούν τον ήλιο, όσο που να ξεκαρφωθείֹ
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει πια εξουσία.

Dylan Thomas - μετάφραση : Γιώργος Μπλάνας
....................................................................................................................................................................

 Dylan Marlais Thomas (27 Οκτωβρίου 1914 - 9 Νοεμβρίου 1953) ήταν Ουαλός ποιητής και συγγραφέας των οποίων τα έργα περιλαμβάνουν τα ποιήματα ''Μην πάτε απαλά σε εκείνη την καλή νύχτα '' και " Και ο θάνατος δεν θα έχει κυριαρχία ". το παιχνίδι για τις φωνές κάτω από το γάλα του ξύλου . και ιστορίες και ραδιοφωνικές εκπομπές όπως τα Χριστούγεννα ενός παιδιού στην Ουαλία και το πορτρέτο του καλλιτέχνη ως νεαρό σκυλί . 


  Έγινε ευρέως δημοφιλής στη διάρκεια της ζωής του και παρέμεινε έτσι μετά τον πρόωρο θάνατό του στην ηλικία των 39 ετών στη Νέα Υόρκη. Μέχρι τότε απέκτησε μια φήμη, την οποία είχε ενθαρρύνει, ως «θρησκευόμενο, μεθυσμένο και καταδικασμένο ποιητή».



  Ο Θωμάς περιόδευσε τέσσερις φορές στην Αμερική, 
με την τελευταία δημόσια συμμετοχή του στο City College της Νέας Υόρκης. 
Λίγες μέρες αργότερα, κατέρρευσε στο ξενοδοχείο Chelsea
 μετά από ένα μακρύ πόσιμο αγώνα στο White Horse Tavern .
  Στις 9 Νοεμβρίου 1953,πέθανε στο νοσοκομείο του Αγίου Βικεντίου στη Νέα Υόρκη.

  Είχε γίνει μια θρυλική φιγούρα, τόσο για την δουλειά του όσο και για τη θορυβώδη ζωή του. 
  Ήταν θαμμένος στη Laugharne, και σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα, μια πλάκα προς Dylan
 αποκαλύφθηκε στη γωνία ποιητών, Westminster Abbey.

πηγή : Βικιπαίδεια
.....................................................................................................................................................................

''αλαφροϊσκωτη με 'ελεγες γλυκά''.....Σοφία Θεοδοσιάδη

Αλαφροϊσκωτη με 'ελεγες γλυκά..και τρυφερά..
ήταν τα λόγια σου απαλοχαϊδέματα καρδιάς...
έτσι ..μεγάλο πειραχτήρι ήσουνα..κρυβόσουνα
χαρά μου εσύ.. ζωή μου..πίσω απ' το ύφος σου το ''σοβαρό''
μα με ακολουθούσες πάντοτε απ' το χέρι με εκράταγες..
να νιώσουμε..να ακούσουμε..να ονειρευτούμε και 
να ταξιδέψουμε μαζί..στα μουσικά λιβάδια..
δεν είχαμε τις μουσικές περγαμηνές καρδιά μου εμείς...
μα είχαμε καρδιά..είμασταν ''ποτισμένα'' από μικρά..
σε μελωδίες που ταξίδευαν..στους τόπους της ψυχής..
εκείνες που στοχεύουν στις ψυχές..εκείνες..
που σε τόπους μαγικούς..σε άλλα μέρη ..
όχι του κόσμου τούτου..σε πηγαίνουν..
τι όμορφο να σε αγαπούν..να σου κρατούν το χέρι..
όμορφος χώρος το Δημοτικό το Θέατρο της Πάτρας μας..
Θυμάσαι ?
τι σε ρωτάω αγάπη μου..και πως να αποκριθείς..
ξεχνιέμαι ώρες - ώρες όταν τριγυρνώ..
κει..στα παλιά μας τα λημέρια..
γιατί στέκεις ολοζώντανος και με κοιτάς..
μου κλείεις το μάτι συνομωτικά..την ομορφιά
 μην αρνηθώ μου λες..είναι η ζωή πολύ γλυκειά..
νικάει του θανάτου..
λες και απόψε πάλι είμαστε εκεί..μαζί στο θεωρείο..
γλυκές οι μελωδίες μας πηγαίνουνε..
ήχοι αλλιώτικοι..γλυκείς..σεμνοί..
φωνή βελούδινη της Τάνιας μας..που 
τόσο αγαπούσες να αφουγκράζεσαι..
σου φαίνονταν σα γάργαρο νερό..
σου φαίνονταν πως έπλεκε δαντέλα..
αγάπη μου συγχώραμε κι απόψε που σε τριγυρνώ..
στα βελουδένια τα καθίσματα στα σκοτεινά..
και την ψυχή σου δεν αφήνω να ησυχάσει..
μα η δική μου η ψυχή γεμίζει φως..όταν σε συλλογιέμαι..
κλείνω τα μάτια ..θα παρασυρθώ..
το βλέμμα σου στης μουσικής τις νότες θα γυρέψω.....

η Σοφία σου...
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

 μνήμες γλυκειές...........................
πως πέρασαν τα χρόνια...κι ακόμα τριγυρνάς....
στο θεωρείο οι δυο μας...................
 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░
 Η Τάνια Τσανακλίδου ερμηνεύει
 με την Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων της Πάτρας 
 τη Βαρκαρόλα του Σταύρου Ξαρχάκου
 (Δημ. Θέατρο Πατρών, 1995). 

.....................................................................................................................................................................

Μην κλαις....—Λάμπρος Πορφύρας—

Μην κλαις, μη λες πως τίποτα δε σου ‘μειν’ εδώ πέρα.
Σου μένει, απάνω στα βουνά, το πέρασμα της μπόρας,
σου μένει η χαραυγή μακριά στο πέλαγο κι η μέρα
κάτω στον κάμπο κι οι ελιές και το βουητό της χώρας.

Σου μένει ακόμα το φτωχό, τ’ απάνεμο ακρογιάλι,
που σα βραδιάζει, μέσα του πέφτουν τα βράχια, οι μώλοι,
τα σπίτια, ο γέρος ο ψαράς που λάμνει αγάλι αγάλι.
Μην κλαις! Σου μένει εκεί —για ιδές!— όλ’ η ζωή μας. Όλη.

Σου μένει εκεί με τη βουβή κι αθώα της γαλήνη,
με τη γλυκοχαμόγελη, την ξένοιαστη ομορφιά της,
με τη σκιά της, τη σκιά που αρχίζει να τη σβήνη
σιγά σιγά το σούρουπο και της νυχτιάς ο μπάτης…
.............................................................................................................................................................

[…] Αυτός ο μετριοπαθής ποιητής, που πέρασε τη ζωή του αποτραβηγμένος 
και χωρίς φιλοδοξίες στις ταβέρνες της Πειραϊκής, 
κατάφερε όσο λίγοι συνομήλικοί του να εκφράσει τη μελαγχολία της γενιάς του. 
Χάρη σε μια γλώσσα ουσιαστική που δεν επιδιώκει σύνθετες λέξεις,
ηχηρά επίθετα, και στο ανεπιτήδευτο των παραστάσεών του,
κατέδειξε τον τρόπο με τον οποίο το ημίφως του συμβολισμού
 μπορούσε να εγκλιματιστεί με φυσικότητα στην Ελλάδα 
και να αποκτήσει γνήσια ελληνική ιθαγένεια· […]

Πηγή: Mario Vitti 
Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας.

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░  


Aξέχαστες μουσικές στην Πάτρα..
όταν η ομορφιά μιας μελωδίας μας περικύκλωσε..
ήταν η Νυχτών Εγχόρδων της Πάτρας...
μια άλλη άποψη για τη μουσική !!!!!!!!!!!!!!!!!!! 

( αλησμόνητος θα μας μείνει ο κ. Τσιπινάκης Θανάσης 
που ταξίδεψε στ' αστέρια τόσο νωρίς..)
τι εμπνευσμένος Διευθυντής ορχήστρας !!!!!!!!!!!!!!!!!!

Πως  να σωπάσω μέσα μου... Χρήστος Θηβαίος 
 Μουσική - Στίχοι: Στ. Ξαρχάκος 
 Ενορχήστρωση: Βάσω Δημητρίου
 Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων Δήμου Πατρέων 
 Διεύθυνση: Θανάσης Τσιπινάκης 
 Συνεδριακό και Πολιτιστικό Κέντρο Πανεπιστημίου Πατρών 
18 Οκτωβρίου 2010
 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

....................................................................................................................................................................

Λιαντίνης - Οι θρησκείες θα αφανίσουν τον άνθρωπο.

«Εγώ, αξιότιμοι συνάδελφοι, πιστεύω ότι η αιτία που θα καταστραφεί 
το ανθρώπινο γένος από τον πλανήτη είναι οι θρησκείες. 
Γιατί διδάσκουν χωρίς επιστήμη. Θεμελιώνουν απάνω στη φαντασία.»

«Αν ήθελα να ζωγραφίσω τη χειρότερη μορφή της βλακείας,
δεν μπορώ παρά να τη ζωγραφίσω έτσι.
 Θα βάλω ένα θεολόγο να κάνει στα παιδιά σου κατήχηση. 
Και αν ήθελα να τρελάνω ένα παιδί θα το ‘βαζα να μου πει
 τί του ‘μαθε ο θεολόγος στην κατήχηση.»

Δημήτρης Λιαντίνης
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

που να τα καταλάβουν αυτά οι μαστουρωμένοι απο την θρησκεία υποταγής ;
 έχεις απο την μια αυτούς που προσκυνούν Εβραίους χωρίς να το ξέρουν, 
και απο την άλλη τους αριστερούς άθεους που προσκυνούν πάλι Εβραίους !!!
δεν τα λέμε εμείς αλλά τα έργα τους....

 Δημήτρης Λιαντίνης..

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░
Ηχητικό απόσπασμα από το τελευταίο μάθημα του Δημήτρη Λιαντίνη 
προς τους μετεκπαιδευόμενους δασκάλους του Μαράσλειου Διδασκαλείου.
 http://www.liantinis.org
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░
 
......................................................................................................................................................................

''της φθοράς''.....της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

art : Cristian Schloe

Ήθελε πάντα να 'ναι ''αγαπητικός''..όχι της βοσκοπούλας..
εντύπωση ποθούσε μοναχά..από τις πνιγηρές τις μυρωδιές..
εκείνης της σκελετωμένης του αγάπης να ξεφύγει..
κάγκελλα..καγκελλόπορτες υψώθηκαν τριγύρω του..
ήτανε έξυπνος..ανήσυχος πολύ..φόραγε ιλουστρασιόν
στη σκέψη του τη δροσερή..αρνούνταν να ποθάνει...
ασφυχτιούσε μες στην κάμαρα..πετούσε μες στη σκέψη..
σκάλωνε σε συρματοπλέγματα..αγκάλιαζε το ''ψέμμα''..
γιατί η Γιαννούλα η παστρικιά..ήξερε ένα μάθημα..
μονάχα για να παίρνει..όχι στολίδια της ψυχής..
μαλάματα ζητούσε επιφανειακά..να τα φορεί στα χέρια..
κι αυτός ξεγελασμένος..προδομένος και μοναχικός..
να δώσει επροσπαθούσε και ετόλμαγε..διαμάντια της ψυχής
εκρύωνε τις νύχτες απ' την παγωνιά..γιατί ετούτη η παστρικιά..που διάλεξε για ταίρι του προσωρινό..
ξέσκεπη είχε τη δική της την ψυχή..παπλώματα δεν είχε..
κουρέλια τα' κανε καθώς εσκέπαζε στο διάβα της..
περαστικούς διαβάτες..είχε γεράσει και πολύ..
η άμοιρη..
έσπαγε τον καθρέφτη της τα πρωινά..να κρύψει τα κουρέλια..
τα ''μπιχλιμπίδια'' του μυαλού τα δανεικά..
να κουκουλώσει την αδίσταχτη τη βουλιμία της..
να καταπιεί σκουπίδια της φθοράς..για να μην προδοθεί..
απελπισμένος ο ''αγαπητικός''..έκλαιε για το όνειρο..
που κρέμασε στο ψέμμα της ψυχής του..γοερά...
καθώς αγνάντευε στην προκυμαία του..την προσδοκία του
 που εταξίδευε..σε αδιέξοδα λιμάνια θολερά..
ωσάν καράβι γέρικο..σαπίζοντας..δεμένο στο μουράγιο...
 
''της φθοράς''.....της Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

''Η ΟΜΙΧΛΗ ΣΑΝ ΠΑΛΑΝΙΕΤΑΙ''

Τα μάτια κράταες ανοιχτά..μες στην οχλαγοή...
στο ομιχλώδες γύρευες..τα μυστικά του κόσμου..
και κυνηγώντας χίμαιρες μονάχος σου...
να θυμηθείς εξέχασες..πως είναι να γελάς.
ύβρεις..αμετροέπεια.. πολιτισμός
 στην καθημερινότητα..δηλώνει πια απών.
χιλιάδες οι φωνές οι συναρπαστικές..που προβολή
και παρουσίαση..γυαλιστερό το σελοφάν..
που υπόσχονται να σε περιτυλίξουν...
Είν' δελεαστικό το περιτύλιγμα και 
να αντισταθείς πολλές φορές δεν το μπορείς...
Σαν όμως μέσα του κλειστείς...θα ασφυχτιάς
 με την κορδέλα που το περιέβαλε...
γιατί δεμένος μέσα σε κουτιά εσύ δεν έμαθες 
να ζεις και τις χρωματιστές κορδέλες τους
 ελεύθερες στο χέρι σου..λυμένες τις βαστούσες...
 Και βρέχει..βρέχει ασταμάτητα ολονυχτίς κι ολημερίς...
στους δρόμους βρέχει..στις πλατείες στις καρδιές ..
στην παγωνιά της Γης...
Φωνές..κραυγές..αλλαλαγμοί...
για σιγανές βροχές..για καταιγίδες κι αστραπές...
κι εσύ εκεί από το παραθύρι σου 
πότε νοσταλγικά και λυπημένα άλλοτε..
 από το παραθύρι σεργιανάς..καταστροφές πλημμύρες
 μα και σιγανές βροχές ποτιστικές....
Θάρθουνε πάλι χρόνοι την ομίχλη της βροχής..
 ελπίζοντας..να διώξουν..να σκορπίσουν...
καθάριος μέσα από τον συρφετό να βγεις
 να αντικρύσεις  από την αρχή..καινούριους σπόρους..
''φουσκωμένους'' της ζωής..έτοιμους να φυτρώσουν...
πάλι κι απόψε μέσα από την κάμαρα..αγναντεύοντας..
το φύτεψες το όνειρό σου το χλωμό..
να ποτιστεί..μη λάχει και φυτρώσει και ριζώσει..

''Η ΟΜΙΧΛΗ ΣΑΝ ΠΑΛΑΝΙΕΤΑΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

...θα πουν γιά με πως ήμουνα στο τέλος του χειμώνα
λουλούδι που δεν άντεξε στο γύρισμα του αιώνα !!!!!!!!!!!!!!!!
με μεράκι..για το καλό τραγούδι....
η φίλη σας Σοφία.............. 

....................................................................................................................................................................

''ΕΥΤΥΧΙΑ'' λες.........της Σοφίας Θεοδοσιάδη

ΕΥΤΥΧIΑ..λέξη..απλή..πολύπλοκη..αναπάντεχη και μαγική συγχρόνως..

εγράφτηκε στα λεξικά..στου κόσμου όλες τις γλώσσες..

αφηρημένη έννοια..κανείς ποτέ του δεν κατόρθωσε..

τον ακριβή ορισμό κι ερμηνεία να της δώσει..

πολλές φορές την πόρτα μου την χτύπησε...

της άνοιξα προσεχτικά..δισταχτικά..
ανυποψίαστη θαρρείς..για το μεγαλειώδες της στιγμής..
μου χάρισε διαμάντια..άλλοτε πάλι με ξεγέλασε..
κάλπικα τα μαλάματα..μα..πολύτιμα κι αστραφτερά..
μες στην καρδιά κρυμμένα μένουν...

είναι που εγκλωβίσαν τη στιγμή..κι ας γλίστρησαν κατόπιν..
ποτέ οι χαρές μου δε με προσπεράσανε..ήταν που
 τις ετράταρα στο καλωσόρισμα..ήταν που
 ήσαντε στιγμές..στα μάτια μου ξεχωριστές?

και ναι..το νιώθω άμποτε..πως τη ζωή δεν εφοβήθηκα..

και μόνη μου πορεύτηκα μες στα παζάρια τα ακριβά της..

 πότε γονατισμένη..πότε όρθια..κι άλλοτε τρέχοντας

 πολύτιμα μαλάματα..χρυσάφια να αγοράσω..

πάντα εκεί..βραχιόλα τα φορώ..στη συλλογή μου τα προσθέτω...

τα δαχτυλίδια της καρδιάς μου τα ακριβά..γιατί..

ελπίδα αν το λέν αυτό..ζωή αν το ονομάζουν..
μπόλικη αγόρασα απ' αυτήν..μπόλικη πάντα κουβαλάω.

  και αγαπώ κάθε φορά το ολοκαίνουργιο το δαχτυλίδι μου..

θαρρώ πως είν' αυτό το μυστικό..στο δρόμο που με πάει της ευτυχίας..

σταγόνες σκέψεις μου ακριβές..γεννήθηκαν εντός μου..
ακουμπισμένες πα στο βλέμμα των παιδιών που εβύζαξα..
ακουμπισμένες στο γλυκό και τρυφερό της μάνας μου...

ακουμπισμένες πα στο βλέμμα σου..και στο χαμόγελό σου...
''άντρα'' που με ελάτρεψες..και γέννησες τον έρωτα.....

''ΕΥΤΥΧΙΑ'' λες.. - Σοφία Θεοδοσιάδη.

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░


.....................................................................................................................................................................

↫ των θυελλωδών μας χρόνων ↬

Κι όταν θα φτάσεις περπατώντας πια ξυπόλητoς..
 στην άμμο της ακτής σου...
όταν σταθείς ορθός στην απεραντοσύνη της..
των θυελλώδών σου των καιρών..των χρόνων σου..
της ερημιάς και της σιωπής..
 των ποταμών σου των ασάλευτων στη μνήμη..
ανασυρμένα..δε θ' απαρνηθείς..ούτε..
και στο τραγούδι των σειρήνων θα παραδοθείς..
ανέμους θα σκορπίσεις μ' ένα ασκό σαν Αίολος..
στα πρόσωπα τα υποσχόμενα ..τα απατηλά..
στης φρούδας της πολιτικής τ' ανδρείκελα..
κακέκτυπα της μαριονέττας μιας παράστασης λειψής..

 
θα 'ρχεται κύμα από τη θάλασσα..
οι λίμνες θα φουσκώσουν..τσουνάμι..
κόκκινο αίμα θα'ν ζεστό..εκδίκησης..
αέρηδων κρυμμένων στις σπηλιές των γνώσεων..
βοριάδων που το πνεύμα αποθηκεύει..
με ζεσταμένα πέλματα θα επιστρέψεις στην κορφή..
να δεις και να χαράξεις και να κλείσεις τη ρωγμή..
που άφησαν τα χρόνια τα κλεμένα ... 
τα λεηλατημένα χρόνια μας..
ληστές χωρίς κουκούλες μας ελήστεψαν..
κρύβοντας τιμαλφή ψυχής..χωρίς επιστροφή...
εδείχνανε τα πρόσωπα..φορώντας προσωπείο..
εκεί καταμεσίς στο ξέφωτο..σαν φτάσεις..
στου κόσμου με τα λάβδανα λιβάδια..
 δέντρα γιατρειάς ξεριζωμένα μας..θα φυτευτούν... 
φως να σκεπάζουν τα κλαριά
μη βρέχονται οι ψυχές μας.............. 

↫ των θυελλωδών μας χρόνων ↬ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░


....................................................................................................................................................................