28 Μαρτίου 2018

'' φθαρτής σαρκός'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Στήνομαι αντίκρυ στην ηθελημένη μας προσποίηση
αποφυγής..της βεβαιότητας της μόνης..της θνητότητας..
στο κάδρο της ζωής το περιορισμένο μας
στολίδια βάζω στην κορνίζα τη χρυσόδετη..
στιγμές κολλώ με ένταση..με χρώματα και φως..
γίνομαι σκηνοθέτης σαν λιγοψυχώ 
δίνω το σκήπτρο της δικής μου της ζωής..
τα χέρια εμπιστεύομαι της ίδιας της ζωής
και προσδοκώ το απρόβλεπτον..
μέσα απ' τις ανόμοιες των χρόνων διαδρομές μου..
Εκεί στα φίλτρα μου του νου
φιλτράροντας..αποστάζοντας τις θύμησες
παίρνουνε δύναμη..μορφή οι λέξεις μου
και γίνονται ταξιδευτές διαδρομών
σε άγραφες σελίδες ως τα τώρα..
Μια αγωνία με κατέχει απ' τα μικράτα μου
και τούτη η αγωνία μου..''καύσιμο'' καίγεται ακριβό
της κίνησης της μηχανής που οργώνει τη ζωή
και την πηγαίνει σπέρνοντας..
συγκομιδώντας το..το καρποφόρο μου χωράφι..
Γινάτι μου τρανό η συγκομιδή..
γινάτι μου τρανό και η απόλαυση 
της γεύσης των καρπών της..
Συγκρούσεις..μάχες άνισες..
της εσωτερικής μας θλίψης δια το φθαρτόν
διεκδικώντας και αντιμαχόμενη
διεκδικώντας τρόπαια..
τρόπαια του ''φωτός''..
Είν' δυστυχία όσο να πεις..
εκείνη η παραίτηση ψυχές σαν καταλύει...
είν' δυστυχία ο συμβιβασμός..
η μυρουδιά της καμαρίλας της..
καθώς φοριέται φόρεμα φλοράλ..
στο δέρμα το φθαρτόν...............

'' φθαρτής σαρκός''- Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................


26 Μαρτίου 2018

''στο κάρινο το ερμάρι το παλιό'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Στο κάρινο το ερμάρι το παλιό..
με το τριανταφυλλένιο πόμολο..
έκρυψα ..
βύθισα το σακουλάκι με το σπόρο σου..
μικρά σποράκια τα στιχάκια σου..
άλλοτε λύπες κι άλλοτε χαρές..
φυτρώνανε  σε κήπο..
μα ο κήπος εμεγάλωσε..κι έγινε περιβόλι..
τώρα τα άνθια τους γεμίσαν τα κλαριά..
στους φράχτες της ψυχής μου αναρριχώνται..
Άνοιξη λες..στολίζουνε..
στολίζουν την ασχήμια που σκορπούν...
εκείνα τα πολιτικά..τα βραχνιασμένα αηδόνια..
φυτεύουν σπόρους χαλασμένους στις αυλές..
για να θερίσουνε τα γαϊδουράγκαθα στο θέρος..
κι εσύ..σαν γνήσιος θεριστής..
σοφά και βασανιστικά..
να ξεχωρίσεις θα κληθείς..τη βρώμη από το στάρι...
μα τυχερό κορίτσι εγώ..είμαι ακόμα ζωντανή..
συλλέγω..και τολμώ..εκείνα τα στιχάκια..
πλούσιος σπόρος καρπερός..
εκείνα της ελπιδοφόρας σου της ποίησης..
ελπιδοφόρα φυτεία προσμονής
μες στο ερμάρι της ψυχής μου.........

''στο κάρινο το ερμάρι το παλιό'' -  Σοφία Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................


24 Μαρτίου 2018

''μια επανάσταση θυμήθηκα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

αμερικανικός πίνακας του 1872 - γυναίκα Ελευθερία..
Εμένα η μάνα μου δεν είχε τίτλους και σπουδές..
δεν εκατείχε λέξεις και βαρύγδουπες εκφράσεις..
μας δίδαξε να ζούμε λεύτερα στη σκέψη μας..
μας έμαθε να αφήνουμε τα χνάρια μας 
απάνω εις τα χώματα που οι προπάποι μας βαδίσαν..
Καθόλου δεν την ένοιαζε 
αν θα μας έγραφαν τα περιοδικά..
ή και οι εφημερίδες..μονάχα μας εμάθαινε 
να γράφουμε ιστορία..
εκείνη την αληθινή.. που ροβολάει
στης Ιστορίας τα ασπρισμένα τα σκαλιά
και τον πηγαίνει και τον οδηγεί..
τον κόσμο τον μικρό πιο παραπέρα..
ήτανε πεισματάρα και επίστευε πως οι ανθρώποι
 οι απλοί..οι ταπεινοί χτίζουνε τις πατρίδες..
Κι ήρθανε τώρα κάτι αξύριστα παιδιά..
ανώριμα και άγουρα στη σκέψη..
φταίμε κι εμείς σαν εξουσία παραχωρήσαμε
στα αδούλευτα..στα ανώριμα ''τσουτσέκια''..
και μας εσφίξαν τα λουριά..
στο παντελόνι και στο νου μας...
και πως να το μπορέσουμε να ζήσουμε 
με τα σφιγμένα τα λουριά..μες στη σκλαβιά..
πως να αντέξει το ανθρώπινο ..ελεύθερο μυαλό..
τα σίδερα που ορθώσανε μπροστά μας?
Όχι δε δικαιούμαστε..δεν επιτρέπεται ποτές..
ποτές μας να σωπάσουμε..
κι ας λέν πως είμαστε σκληροί κριτές..
κι ας λεν πως δεν κατανοούν τα λόγια τα δικά μας..
οι βολεμένοι που πουλήσανε για λίγα μόνο τάλαντα
 της ψυχής τους την ελευθεριά..στο Μεφιστοφελή..
οι φανφαρονιστές του καναπέ..
είναι υποχρέωση..και χρέος μας μεγάλο είναι αυτό..
μια παρακαταθήκη στα παιδιά..
κειμήλιο η ελευθερία της σκέψης για τους νέους...
τι νόημα θα είχε η ονομασιά..
''πατρίδας'' τάχατες ελεύθερης
αν να την περπατείς 
με το κεφάλι σου ψηλά αδυνατείς..
αν εγεμίσανε οι δρόμοι πεινασμένους..
για ποιά επανάσταση που πέτυχε εσύ..
να βαυκαλίζεσαι με το λερό κοστούμι σου..
βαρύγδουπες να βγαίνουνε απ' το ανίδεο το στόμα σου..
λέξεις που έθαψαν την περηφάνεια των ανθρώπων?
Θυμήθηκα ..και συλλογιέμαι και αναπολώ..
κι αν μια επανάσταση διδάχθηκα του 1821
την Οθωμανική Αυτοκρατία που εξέδιωξε..
που εταλάνιζε τη χώρα μου για τέσσερεις αιώνες
σήμερα αιώνες πάλι και μετά..σε μια πατρίδα επιμένω
εκείνη την πατρίδα που μου φύτεψαν αληθινά..
αληθινά μέσα στα σπλάχνα..
γι αυτήν αξίζουν οι γιορτές..γι αυτήν και η περηφάνεια..
για εκείνη που μου δίδαξε..σαν βράχος να αντιστέκομαι..
σαν κύμα να διεκδικώ..σαν βράχος να υπομένω....

 ''μια επανάσταση θυμήθηκα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη - ( εκπαιδευτικός).
............................................................................................................

............................................................................................................

22 Μαρτίου 2018

Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒღ κρυμμένο γράμμα 15 ღƸ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ ...... 22/3/2018





Άγριο βοημίας κρύσταλλο..
βραγιά από λεβάντες στην  άκρη των χειλιών μου.. 
λόγια στο κρυμμένο γράμμα της καρδιάς.
Όνειρο που καίει ..βραχνή μου απαγγελία σε πρωινό ποίημα
τίποτα λιγότερο απ' τον λόγο που δεν ξέρω να γράψω 
τίποτα πιότερο απ' το φτερούγισμα της αγάπης 
Εκεί στο τρίστρατο των ματιών μου η μόνη εικόνα
εκεί στην άκρη της ανάσας μου οξυγόνο
πίνακας του Πικάσο στον φωτισμένο τοίχο μου 
μονάχα εσύ........................
Στα καπνοχώραφα ξημέρωμα μαύριζαν τα χέρια τσακίζοντας καπνό
μα η ψυχή πεταλούδα τρυγούσε τη γύρη απ' τα λουλούδια 
με το τραγούδι της Πάνου στα αυτιά
και το τσάκισμα της μέσης και των λαχταριστών γλουτών.

Σοφίας Θεοδοσιάδη
.................................................................................................

21 Μαρτίου 2018

''κι όταν οι ανάξιοι εγωιστές'' - Σοφία Θεοδοσιάδη

Κι όταν οι ανάξιοι εγωιστές δεν ημπορούν..
δεν καταφέρνουν να τραβούν την προσοχή
με γελοιότητες..και πλήθος φιοριτούρες..
χίλιους δυο λόγους προφασίζονται ανόητους..
καθώς κενοί κι ολέθριοι στα εντός τους..
χίλιους δυο λόγους βρίσκουνε..σκαρφίζονται 
για να το βάλουνε στα πόδια..
δρώντας ως χαμαιλέοντες..
εκδίκηση επιστρέφοντας γυρεύουν..
μα ο αγώνας σύντροφοι..συνοδοιπόροι μου 
γίνεται στις αρρένες..
γίνεται πάντοτε στο άπλετο το φως..
και όχι στα υπόγεια των συνομωτών..
στα καταγώγεια των κουτσομπολιών..
μα στης αλήθειας που αρέσκεται..
στις φωτισμένες κάμαρες..με αληθινούς αγωνιστές..
να κατοικεί στους αναζητητές αντάμα..
Πόσο λιγόψυχοι..φυγόπονοι..οι ελαφρείς..
όσοι την τέχνη του αγωνίζεσθαι από μικροί δε μάθαν..
όσοι εγαλουχήθηκαν στη χώρα του ''Εγώ'''
όσοι δε μάθαν το ''Εμείς'' απ' τα μικράτα τους..
όσοι δε μπόρεσαν να διδαχτούν αυτογνωσία..
Λιποταξία πάντα ονειρεύονται..
χρίζοντας την λιποταξία..την φυγοπονία τους..
χρίζοντας την υπεκφυγή ανάγκη τους...
χρίζοντας λύτρωση τα μονοπάτια της φυγής..
αγνοώντας την αυτοπαγίδευση της μη επίλυσης
καθώς σωριάζονται τα εκμαγεία τους
ένα ένα  καταγής..καθώς..σαθρό..
το υπόβαθρο..που το καλούπι εστηρίχθη..
λίγοι σε τούτη τη ζωή οι εκλεκτοί..
ελάχιστοι οι αυτογνώστες ταπεινοί..
στέκουν εκεί αγέρωχοι..
για να φυλάγουν Θερμοπύλες..
τις Θερμοπύλες γνώσης..της αξίας του πολιτισμού..
που με αυταπάρνηση υπηρετούν..
δεν το φορούν το ρούχο αυτοπροβολής..
γιατί απλά.. πολύ απλά..
είναι οι ίδιοι από μόνοι τους..
οι Δωρικές κολώνες μες στο χρόνο...

''κι όταν οι ανάξιοι εγωιστές'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................

19 Μαρτίου 2018

'' στον καφενέ της Κασσιανής'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Δυο καφενέδες είχε το μκρό χωριό..
μα εκειός της Κασσιανής ο καφενές..
σύναξη λες..βιβλίο ζωών..εσελιδομετρούσε..
είχε ένα κρασάκι φίνο και μεζέ..
καφέ στη χόβολη φρεσκοκομμένο μυρωδάτο..
μυρίζει ακόμα ο καφές...........
ήτανε και η Κασσιανή γυναίκα προκομμένη 
και χωρατατζού..ήξερε τις ψυχούλες να χαϊδεύει..
Στης γειτονιάς μου αυτόν τον καφενέ τα χρόνια τα παλιά..
κόσμος πολύς μπαινόβγαινε ..φωνές λογιών ακούγονταν
ζωές ειδών ειδών εστρώνονταν στα σιδερένια τραπεζάκια..
οχλαγοή ..καπνός και μυρουδιές..έμοιαζαν μεγαλείο...
εκεί σε κείνο το μικρό τον καφενέ...
άλλοι επαίζανε ξερή και άλλοι την κολτσίνα..
εστέκονταν και όρθιοι πολλοί και επίνανε ρετσίνα...
ο καφενές εμύριζε καπνούς στριφτού τσιγάρου..
δυο- τρεις τσιμπούκι ετραβάγανε..
κορόϊδευαν τους εαυτούς..θαρρούσανε
πως θα ξεφεύγανε του χάρου..
ολημερίς στον κάματο στ' αμπέλια στα χωράφια
την ευτυχία ψάχνανε τη λιγοστή
τις ιστορίες χτίζανε μονάχοι τους ..
πότε τρομαχτικές με τα φαντάσματα
 στου κάμπου τα περάσματα τα πονηρά..
κι άλλοτε πάλι μοιάζανε χαρούμενες
στων πηγαδιών με τις νεράιδες τις καλές..
όλες γραμμένες πα στους τοίχους του..
εκείνου του μικρού του καφενέ..ανάγκη επιτακτική
να ξεχαστεί η κούραση..η φτώχεια..η δυστυχία..
κυλούσανε πανομοιότυπα οι μέρες και οι νύχτες..
παρηγορία δυνατή..οι μυρωδιές από τους κήπους  της
τα γιασεμιά ..ο βασιλικός..τ' αγιόκλημα..οι βιολέτες..
μα η Γιαννούλα καθημερινά..στους δρόμους γυροβόλα..
με λύχνο έψαχνε να βρει το Νικολό..
εμεθοκόπαγε συχνά εις τον μικρό τον καφενέ..
και έχανε τη στράτα..στο θολωμένο του μυαλό..
απ' όλα είχε ο μικρός μας καφενές..
ειδών ειδών ψυχούλες..
άλλοι μιλούσανε γι αγάπες..για σοδειές..
κι άλλοι μιλούσαν σκυθρωποί..
για θάνατο για αναποδιές..
 χοντρόδετο βιβλίο ζωής ο καφενές..
άνοιξα τους σελιδοδείκτες του..κι εκάθησα
μυρίστηκα..μορφές να βρω να σεργιανίσω..
να ιδώ τη μάνα μου να κάθεται..τη Βέρα την
 ''Κασσούλη'' ( Κασσιανή)..
μασάλια ν' αραδιάζουνε..τα νέα του χωριού..
να λένε τάχα τα μελλούμενα..
μες στου καφέ τα σχέδια..
και να κουτσομπολεύουνε..να βγάζουνε
τα άπλυτα..μον' μεταξύ τους εις τη φόρα..
είναι εκείνη η λέξη η μαγική..
κοινωνική κριτική την εβαφτίσανε..
ετούτες οι δυναμικές..γυναίκες του χωριού μου..
άκαρπη λες η βόλτα μου στον καφενέ?
χρώματα τώρα ζωηρά..χωρίς τη μυρουδιά...
μοντέρνο λέει το μαγαζί..cafe Paris..το λένε
έτσι το βάφτισε ο γυιός της Κασσιανής..
γιατί απ' τα χρόνια τα παλιά..
το λέγανε εκείνο το καταπρασινο χωριό..
''μικρό Παρίσι'' της Κομοτηνής...
πόσο δεν την αντέχουν τη μιζέρια τους...
ο μεροκαματιάρηδες και οι νέοι οι γεωργοί...
ασφυχτικός κλοιός θαρρείς..τα σύνορα του καφενέ..
ψάχνουνε για Παρίσια....

 ''στον καφενέ της Κασσιανής''  - Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................


............................................................................................................

15 Μαρτίου 2018

⫷ εκείνο το φλογάτο της φουστάνι⫸

Συχνά..στην κοίμηση του δειλινού.. 
φόραγε το φουστάνι της το άλικο.. 
εκείνο το φλογάτο της το κόκκινο..
με τα ''υφάδια''  των ονείρων της..
δαντέλλες ακριβές σαν της ψυχής της.. 
 
έδενε και στη μέση της ..σφιχτό ζωνάρι τα ανεκπλήρωτα..εκείνα..  
τα κυνηγημένα της τα όνειρα...
που ήταν ραμμένα απά στην ούγια του γερά..
να τα ξηλώσουνε τα αγκάθια  δεν μπορούσαν..
 
μονολογούσε..βρέχονταν τα πόδια της..
απ' τα βρεγμένα πάθη της τα ανέγγιχτα στο νιόφερτο..
φορώντας το ..σαν φλόγα εκαίγονταν το δέρμα της..
πιο κόκκινα τα πάθη της απ' το μεταξωτό..διάφανο..
ολοκόκκινο του έρωτα..του Έρωτα φουστάνι..
 
Έκρυβε..όνειρα που δεν επάτησαν στη γης από καιρό.. 
φτερούγες δεν εβγάλαν..
με γιορτινό τραγούδι εκίναγε στη δύση του..
ο ήλιος να τη δώσει στο φεγγάρι..
 
ήτανε κόρη αλλιώτικη..τη λέγαν ντεμοντέ.. ρομαντική..παλιομοδίτισσα..ετόλμαγε ..
εδήλωνε και υπέγραφε..πα στον ποδόγυρο 
τον κεντημένο της του φουστανιού του άλικου..
που εβάφη από το πάθος και τη φλόγα των ματιών του...
 
δραπέτισσα της λογικής..
κανόνες παραβίαζε..σύνορα αψηφούσε..
καθόλου δεν την ένοιαζε στο λίκνισμα ..
ψυχές καρδιές για να κερδίσει..
 
Χρόνια κρυμμένο..στης ντουλάπας τα βαθειά..
μιας λάμψης φως εγύρευε..στα μάτια  τα ξεχωριστά..
στα μάτια τα δικά του..του ενός..που αγάπησε..
που χάϊδεψε τα κατακόκκινα μαλλιά... 
ποτές της δεν το άφησε.. δε εξεθώριασε το άλικο..
στη μυρουδιά της ναφθαλίνης δεν εθάφτη...
 
Αλήθεια..
που βρίσκαν οι περαστικοί..που βρίσκαν το κακό..
που εφορούσε το φουστάνι της το κόκκινο..
που σκόρπαγε και γύρω αστερόσκονη απά στις πεθυμιές της..
κι αρχίναγε τρελλό χορό..τολμώντας.. 
μη φοβούμενη..τρελλή κι αν τηνε εχρίσουν?
 
Αταίριαστα τα βλέμματα ανέραστων..
επέφταν ανελέητα στα γκρίζα τα μαλλιά της..
σαν δεν εγεύτηκαν..δεν εδραπέτευσαν της λογικής..
που δεν λατρέψαν για Θεό τον Έρωτα
της λογικής Δραπέτη...

⫷ εκείνο το φλογάτο της φουστάνι⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη. 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


................................................................................................................


13 Μαρτίου 2018

''Είδες ποτέ σου παπαρούνες να μιλούν''?



Ασφυχτιώ..

γογγύζω στης ασχήμιας το αντίκρυσμα..
την ομορφιά επιζητώ..για να τη ζωγραφίσω..
βουτάω πινέλλα και διαλύω τέμπερες..
από του νου μου τα πολύτιμα..
τα γυάλινα βαζάκια..
σύμμαχος και συντρόφισσα η φύση 
που ελάτρεψα παιδί..
χαλί μου στρώνει κατακόκκινο..
της μιας Λαμπρής 
προσμένοντας το πάτημα στο κάδρο...
σκόρπισε παπαρούνες και τις ύφανε..
στημόνι άλικο..στο πράσινο υφάδι..

Είδες ποτέ σου παπαρούνες να μιλούν?
γέρνουν..μου γνέφουνε..κόρες θαρρείς
κόρες με χείλη κατακόκκινα..
φιλιά σκορπούν στον έρωτα..
πριν στάξουνε το δάκρυ τους.. 
για του Ιούδα την κατάντια..
πριν στάξουνε το δάκρυ τους 
για το ''Σταυρό'' του ήρωά μου..
πριν να ματώσουν με τα πέταλα τα κόκκινα 
τη Γης..
για να σκεπάσουν τα καρφιά..
 που πέσανε απ' τα χέρια σου Χριστέ μου...

''Είδες ποτέ σου παπαρούνες να μιλούν''? - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

............................................................................................................

11 Μαρτίου 2018

Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒღ κρυμμένο γράμμα - στο Γιώργη14 ღƸ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ...10/3/2018




Κοιμήθηκα απά στην άμμο
κάτω απ' τον έναστρο ουρανό
και είχα στα αυτιά μου το τραγούδι του καημού της γης
και στην μύτη τη μυρωδιά των λουλουδιών της πατρίδας
Με νανούρισε το όνειρο της ελπίδας
εκεί στην καυτή γη 
Με ξύπνησε το σκληρό  του κόσμου 
εκεί που οι μυίγες πίναν τα μάτια των παιδιών
Τράχεψε το πρόσωπο της ψυχής μου ο καιρός
και ήρθε στα μεγάλα χρόνια ένα
γκριζομάλλικο όνειρο 
να γαληνέψει τις μέρες μου.
Και πως να κάνω μπαμπάκι την καρδιά να το ακουμπήσω
και πως να μεθύσω τις νότες να μου το νανουρίζουν...

Σοφίας Θεοδοσιάδη
..................................................................................................................................

10 Μαρτίου 2018

⫷ ψηλές σημύδες ⫸



Πες μου στ' αλήθεια με το χέρι στην καρδιά..

κοιμήθηκες καμμιά φορά..σε χώμα δίχως στρώμα?
Πες μου αν εκοιμήθηκες ποτές..στου κάμπου τα λιβάδια..
να 'χεις το γκιώνη συντροφιά..και γύρω σου κοπάδια?
Ν' ακούς τιτίβισμα πουλιών..φλογέρα του τσοπάνη?
Ν' ακούς γαβγίσματα σκυλιών..και ύπνος να σε παίρνει?
Να 'χεις για στρώμα σιταριές..τα ροζ τα καπνοχώραφα..
τα ολάνθιστα του κάμπου?
προσκέφαλο να γεύεσαι..κόκκινες παπαρούνες? 
να σε ξυπνά πρωί- πρωί το γέλιο του δραγάτη?
Κι αν μια απόκριση γυρεύεις να μου πεις..
τούτο γλυκά σου κρένω..πως
αν ποτέ σου δεν κοιμήθηκες στων αηδονιών τη χώρα..
αν το τραγούδι προσφυγοπούλας έμορφης
δεν έφτασε στ' αυτιά ..στο απόκαμα
στον κάματο της μέρας.. 
αν το φιλί της στα κλεφτά στις αυλακιές..
δε ζήτησες.. δεν κόπιασες..δεν πήρες..
πως να μπορέσεις να μου πεις..πως νιώθουνε τα νιάτα..
πως χαλαρώνει η ψυχή στο ξύπνημα της φύσης..
Τώρα στης πόλης τα στενά..μέσα στο πλήθος τρέχεις..
μένει μονάχο το λιβάδι σιωπηλό με τις ψηλές σημύδες..
μα τούτη η ξάστερη βραδιά το νου σου τον φωτίζει..
πως θα 'θελες να κυλιστείς..να παίξεις στο χορτάρι..
να κοιμηθείς τ' ανάσκελα..να βλέπεις το φεγγάρι...

 ⫷ ψηλές σημύδες ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη
............................................................................................................