σε κείνο το συρτάρι το ''ζωγραφιστό''.......

Κι όσο εσύ μου μίλαγες..
μπαλάντα λες..ζεστή η φωνή..
επικολυρική..
με τα πινέλα της καρδιάς..
εσένα σε ζωγράφιζα εγώ..
φύτευες Καλοκαίρια..
να 'χω να καρτερώ για θάλασσες..
σκούνες να ταξιδεύω..
νότες θαρρείς..πα σε κλειδί του σολ..
κι έπειτα στης ψυχής μου τα αρώματα..
σε κείνο το συρτάρι το ζωγραφιστό..
σε μπουκαλάκι ακριβό..
στα μεταξένια μου μαντίλια σε ετύλιγα..
στα ξεροβόρια και στις ξέρες μου..
φουλάρι να σε δένω στο λαιμό..
μια αγάπη λάβδανο η δική σου στις πληγές..
που ο χρόνος και οι μέρες ..
τατουάζ..χαράζουν στις καρδιές..
''των'' που αγαπούν βαθιά..
τη ζωγραφιά σου γύρευα..
στα βλέμματα τα τρυφερά..
που εψηλώναν την ψυχή μου..
πόσο γλυκειά η προσμονή..
στα πρωινά συναπαντήματα..
αδιάκοπη..ατέρμονη..μιας όσμωσης
στα βραδινά της Κυριακής..
αμάραντα της γέννησης 
της άνθισης του έρωτα..
τα ρόδα.. 
τα κρυφοφυλαγμένα στης ψυχής μου..

σε κείνο το συρτάρι το ''ζωγραφιστό'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

..................................................................................................

''να σεργιανάς στης Παναγιάς αντίκρυ''...........

Αντλώντας δύναμη περίσσια..φλογερή.. 
''σεργιάνι να βγεις για την Παναγιά''..
να βγεις..να καλοφορεθείς
να βγεις να της φανερωθείς..
να βγεις να αποκαλυφθείς..
να αγαπάς την Παναγιά..
να την αναζητείς..
να την κρατείς ολόρθη..
να  την γιορτάσεις την..
να ζωγραφίσεις μέσα σου την Παναγιά..
μορφή να πάρει κι οπτασία να γενεί..
αθόρυβα τις νύχτες πα στο μαξιλάρι σου
να την καλέσεις παρακλητικά..
φτερά αγγέλου φορεμένη να πετά..
στα όνειρα και στους καημούς σου γιατρικό....
φαρμάκια  να γιατρεύει..
να 'ναι η δική σου Παναγιά..
βαθιά καλούσα το αγνό..
το κάλλος της ελπίδα να μας σώσει.. 
να ξεδιαλύνει το θυμό..
που την καρδιά σου κατακρεουργεί..
εσένα θυμωμένε άνθρωπε..
που έχασες το δρόμο..
με δύναμη η προσκυνημένη σου..
να στέκει αφανέρωτη..αλαφροϊσκιωτη
να τη λογάς παρούσα..
στο πέρασμά της να σιωπούνε τα πουλιά..
να πάψουνε να κρένουν τα τζιτζίκια..
να 'ρχεται ο ίσκιος της..το θρόισμα..
στα μάγουλα γλυκό φιλί..
της μάνας να 'χει εκειά τη ζεστασιά
να μένει αξεχώριστη..
η μάνα να 'ναι ή η Παναγιά..
στο κάλεσμα ν΄αναρωτιέσαι αντάμα...........

'' να σεργιανάς στης Παναγιάς αντίκρυ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
............................................................................................................

''παιδιά μιας χελιδόνας''..........

Σας άφηνα αθόρυβα τη σκέψη μου..
την εκατέγραφα στιγμές..
γιοφύρια εστερέωνα στα ανάμεσα..
όταν ο ήλιος έρχονταν για να με βρει..
για να με συναντήσει..
εκεί στ' αλώνι το κρυφό..
που οι μυλόπετρες αλέθανε το νου 
και την ψυχή μου..
όταν η σκέψη μου με ενίκαγε..
του αποχωρισμού..
ψάχνοντας το αιώνιο..
κρατώντας μας το νήμα της ζωής..
μέσα από σας ερμήνευσα..
αξιώθηκα αγάπη.. 
ταξίδεψα στα μάτια σας
ελούστηκα απ' το φως σας..
όχι μονάχα γιατί εβλαστήσατε..
την ξεραμένη ''αλλέως πως''..
θα έμενε χωρίς εσάς
στη γόνιμη κοιλιά μου..
εγίνατε η κολυμβήθρα μου του Σιλωάμ
ελάτρεψα..συγχώρεσα..
αγάπησα τον κόσμο στα σημεία..
γιατί κουρνιάξατε ψηλά..
κοιτάξατε το βλέμμα μου..
σας κοίταξα κατάματα κι εγώ..

είστε παιδιά μιας χελιδόνας 
που αποδημούσε κάθε λίγο εντός
και στα συρματοπλέγματα
καθότανε στις μπόρες των καιρών..
παιδιά πατέρα με ενσυναίσθηση
μικρά χελιδονάκια εσείς..
εκπαιδευμένα ..
αγέρωχα..επίμονα..ανθεχτικά..
στις καταιγίδες εφορέσατε 
αδιάβροχα φτερά..
τις διδαχές σας εκρατήσατε..
είναι που οσμιστήκατε
του λόγου των γονιών σας το αληθές..
ευλογημένοι όσοι αξιώθηκαν
φυτώριο να γίνουν της αγάπης...
φυτώριο ηλιόλουστο το βιος
το βιος μας το αληθινό
στ' αμπάρια της καρδιάς μας φυλαγμένο..
φυτώριο που ανθούν..καρπίζουν τα παιδιά..
λίπασμα στις ψυχές των..των γερόντων..
όμορφη που ναι η σπορά...
οι φύτρες μας της γέννας!!!

'' παιδιά μιας χελιδόνας'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
...........................................................................................................

''κρατώντας το άρωμα της πασχαλιάς'' ....

art: Dorina Costras

Έτσι θα την κρατώ τη θύμηση

στο άρωμα της πασχαλιάς..
της φυλαγμένης  στο ποτήρι της καρδιάς μου..
κι ας εμαράθη μες στο λεύκωμα..
στου χρόνου τις σελίδες τις χλωμές..
γυναίκα εγώ..κι οι μουσικές..τα αρώματα 
με πλάθανε..με χτίζανε..
με άγγιζαν βαθιά..
μύθους γεννούσανε γλυκείς..
ερωτικά..και ξωτικά εμοιάζαν παραμύθια..
έστεκες ολοζώντανος..εμπρός μου εσύ..
και τόσο μακριά μου..
πιότερο κι απ' το ξωτικό επιθυμητός..
εκεί στο γλυκοχάραμα ερχόσουνα..
τρύπωνες απ' το παραθύρι μου...
σαν γνώριμη παλιά μοσχοβολιά..
σε λεύκωμα κρυμμένη..
μες στον αχνό τ΄ονείρου θα σε συναντώ..
σαν το κλαρί της πασχαλιάς μ' εψήλωναν
τα λόγια σου τα τρυφερά..
φλάουτου ανεξίτηλες οι μουσικές
φτιαγμένες απ' τον όμορφο κορμό της
λίπασμα ακριβό στις ρίζες μου..
που με κρατάγανε στη γης..
μη και χαθώ..και σωριαστώ..
στης ζάλης τους το ύψος..
Έτσι θα τη θυμάμαι τη διαδρομή..
με τις κρυμμένες λέξεις μου..
δάκρυ που δεν εκύλησε στη θύμηση..
δάκρυ που  εμοιράστηκε στα δύσκολα..
στης απουσίας σου  τη μυρουδιά..
στης περιπλάνησης μιας πασχαλιάς...
καθώς ο χρόνος και τα χρόνια μας κυλούσαν...

 '' κρατώντας το άρωμα της πασχαλιάς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

.................................................................................................

''δραπέτες στης σελήνης''.....

art: Dorina Costras

Θα το φορέσω..δε θα φοβηθώ
εκείνο το φουστάνι το φλοράλ μου
εκείνο που ετικέτα μου κολλά.. 
της μιας..αμετανόητης ρομαντικής..
στους δρόμους τραγουδώντας που με βγάζει....
Απόψε δε θα κοιμηθώ..
η Γης η βρίθουσα πεζότητα
εμέ δε με κρατεί..δε με χωράει..
στα σταυροδρόμια του έρωτα..
δραπέτης και ληστής θε να γενώ..
κλέφτρα θα γίνω απ' το τάσι της..
σελήνης συνομωτικής....
και στο κελάρι της  καρδιάς σου θα βρεθώ..
το νέκταρ να σταλάξω στην ψυχή σου..
να σε μεθύσω και να ζαλιστώ..
φόβο να μην τον λογαριάσω..
την ονειρόσκαλα του φεγγαριού 
μαζί σου να τολμήσω ν' ανεβώ..
τι κι αν μεγάλωσα κι ασπρίσαν τα μαλλιά..
κι αν πλούσια η χαίτη δε φαντάζει..
σαν άλλη Βερενίκη τάμα θα ορκιστώ..
κι αν δεν σε βρω απόψε..
στο αντάμωμα..
στου φεγγαριού το φέγγος το θαμπό
την κόμη θα σκορπίσω..
σκάλα να γίνουν και σχοινιά..
τα κάτασπρα σοφά μου τα μαλλιά..
ανάμεσα στων αστεριών
να ανασύρουν στα ψηλά..
της προδοσίας σου τα χτένια..
φτωχή η κορδέλα σου..τραχειά..
που στόλιζες την κόμη..
δεν είχε το μετάξι της ψυχής..
ξέφτια.. κλωστές.. κουρέλια..
χρώματα..υφάδια δεν εβάφτηκε..
στης τολμηρής μου αγάπης..
Ετούτη η κορδέλλα στα μαλλιά..
χρόνια περπατημένα..
ιστιοφόρου γίνεται πανί..
σφίγγεται..λυέται..χάνεται
και στα βαθιά..στα τολμηρά..
αποβραδίς με ταξιδεύει..
Στέκομαι αντίκρυ ατάραχη και σας κοιτώ
και τις στραμπουληγμένες πεθυμιές σας
τις χαϊδεύω.........
ω! πόσο θλιβερές φαντάζουνε 
στα μάτια μου εμπροστά..
δε θέλω να σας μοιάζω...
στ' αυτιά μου φτάνουν σιωπηρά..
του λατρεμένου μου Καβάφη..
λόγια σοφά..λόγια μεστά..
για ''τους'' που εδειλιάσανε..
στον έρωτα μπροστά:
 "ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ":

ΑΝ σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν
και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά-
έτσ' η επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
χωρίς να εκπληρωθούν·χωρίς ν' αξιωθεί καμιά
της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.

''δραπέτες στης σελήνης'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

...........................................................................................................

''αν θες τα χνάρια σου''.............

Αν θες τα χνάρια σου..
στου χρόνου τις αιώρες
χρόνους και μετά..
σ' αγαπημένων πρόσωπα..να κατοικείς τη μνήμη.. 
να τραμπαλίζεσαι γλυκά..
τόλμα και παραμέρισε 
γυαλάδες..κόλλες και γλασσέ χαρτί..
μελάνι χύσε ν' απλωθεί
σε πέπλο αραχνούφαντο ψυχής..
του πάπυρου να μοιάζει..
άφηνε ίχνη καρδιακά..
της τρυφεράδας σου μη φείδεσαι..
στης ανταπόδοσης το ζύγι μη μετριέσαι..
Αν θες τα γελαστά παιδιά 
για να σε συναντούν..
στους δρόμους στα στενά και στα δρομάκια..
όπου χορεύαν λεβεντάνθρωποι..
τα βράδια που φορούσες τα καλά σου
στις φυλλωσιές των δέντρων 
στους ψιθύρους να σ' ακούν...
στων αηδονιών το πρωινό κελάηδημα..
στις θύμησες Καλοκαιριού..
στα σκαλοπάτια..στα περβάζια ..
σημάδια άφηνε σ' ακουαρέλες της καρδιάς..
Ναι..δεν ξεχνιούνται μάτια μου οι άνθρωποι..
μορφές που αγαπήσαμε..
που μοιραστήκαμε τ' αντίδωρο της Κυριακής..
εκυλιστήκαμε στο ίδιο το γρασίδι..
τσουγκρίσαμε τ' αυγό της Πασχαλιάς..
εφιληθήκαμε..αναστηθήκαμε στο στόμα.. 

 ''αν θες τα χνάρια σου''- Σοφίας Θεοδοσιάδη 
.................................................................

''τι με ρωτάς για το Θεό'''............

 art : Edward Burne-Jones

Είναι στιγμές..μα τι στιγμές..
που νιώθεις σαν παιδί..
Φτωχός κινάς προσκυνητής..
τ' απέραντο του ορίζοντα..
τ' Αυγούστου το γαλάζιο σε τυφλώνει..
στρέφεις το βλέμμα με αγωνία
 στο καμπαναριό..στο έρημο ξωκλήσι ..
κοιτάς ψηλά τον ουρανό..
κοιτάς τη θάλασσα..σιωπάς..
που είναι..ψάχνεις το Θεό..
απάντηση να δώσω μου γυρεύεις..
Σ' όλη της Γης..
στα λαμπερά τ' αστέρια μας..
στον ήλιο θα τον βρεις..
στο φωτερό φεγγάρι..
Είναι ο Θεός μες στη βροχή
όταν..τη διψασμένη..
δροσίζει τη σκασμένη Γης..
είναι στα δέντρα που καρπούν..
των πεινασμένων να χορτάσει την ανάγκη..
Είναι στο νου και στην ψυχή
σ' όσους πιστά τον αγαπούν..
τον νιώθουν..τους τυλίγει με στοργή
όταν κατρακυλούνε..
Είν' στις καρδιές των ορφανών..
που μένουνε μονάχα..
Είναι παρήγορη τις νύχτες συντροφιά..
στης συντριβής το λύγισμα..
όταν το χέρι τείνεις να πιαστείς
όπως στη θάλασσα ο πνιγμένος..
Τι με ρωτάς..
είναι στιγμές..μικρές στιγμές
που περπατάμε αντάμα..
Είναι στο δρόμο σου αδελφέ
στον πόνο παραστάτης..
είναι το χέρι Του το δυνατό
που δε σ' αφήνει να δειλιάσεις..
Είναι στα λούλουδα της Γης
που ευωδιάζουνε..ξεπλένουνε..
τις αμαρτίες του κόσμου..
Είναι στις θάλασσες και στα βουνά
στου καλλιτέχνη τη φωνή..
και στου τσοπάνη τη φλογέρα..
στη ζακετούλα της μαμάς 
στα δροσερά τα πρωινά..
στη ζεστασιά της αγκαλιάς της..
στο χάδι του αγαπημένου σου..
και στο ζεστό..
σαν Αναστάσιμο φιλί του...
κρυμμένος είν' σ' όλων τα έργα μας
αρκεί να 'χουν το φως Του..
Πάψε λοιπόν να με ρωτάς..
τα μάτια άνοιξε διάπλατα
και βάθυνε το βλέμμα..
μπροστά σου θα ζωγραφιστεί..
θα 'χει και σχήμα και μορφή..
εσύ μονάχος σου σε πάπυρο ακριβό..
με τον κονδυλοφόρο της ψυχής..
θα τον εζωγραφίσεις..
κι αν στη ζωή σου ενίκησε το φως..
το κάδρο Του θα μοιάζει φωτεινό..
Όχι..δεν είναι τιμωρός..
δύναμη είναι και το αιτιατό..
του ανώτερου Εγώ σου..

''τι με ρωτάς για το Θεό''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

''δε θέλω να με λησμονάς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Δε θέλω να με λησμονάς..
μες στ' ανοιχτά πορτόφυλλα
να 'ρχεσαι τις νυχτιές μου.. 
ονειροφαντασίας μου σκιά 
στης κάμαρας ..
στα πεταρίσματα της θύμησης
αθόρυβος προσκυνητής..
επαίτης της παλιάς μας της αγάπης.
Δε θέλω να με λησμονάς..
στο άνυδρο λιβάδι μας..
στης λειψυδρίας των καιρών..
βροχοποιός εσύ και ποτιστής..
εσύ κι ο θεριστής..
Δε θέλω να με λησμονάς..
να με πηγαίνεις στο όνειρο..
το χέρι μου σφιχτά να το κρατείς..
να κλέβεις μου το λογισμό..
φτερά αγγέλου να κολλάς
στους κουρασμένους ώμους..
λόγια στ' αυτί που ψίθυροι γινήκανε..
βλέμματα που μοιράστηκαν..
πολλαπλασιασμού χαμόγελα .. 
επαίτες της χαράς..
να 'ρχεσαι  στα σκοτάδια μου..
να μη μ' αφήνεις μοναχή..
στο σκοτεινό να εισχωρείς..
κουκούλι της ψυχής μου..
στο άγγιγμά σου μαγικό ραβδί..
την κάμπια πεταλούδα να γεννάει.. 
στη γύρι του μπαχτσέ μου της καρδιάς
το νέκταρ των φιλιών μας να τρυγάς..
Εσύ κι εγώ..
της λογικής..αμετανόητοι δραπέτες..
ταγοί πιστοί του Έρωτα...
στης κάμαρας στις ώρες τις θαμπές..
ανιχνευτές..μεθυστικών στιγμών..
ζωγράφοι κι αναζητητές..και κυκλωτές
φωτός ηδονικών στιγμών..
της γύμνιας της αλήθειας μας..
έμπειροι γευσιγνώστες.. 

''δε θέλω να με λησμονάς''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..................................................................................................

'' ληρήματα...και λόγια''.............

Yaroslav Kurbanov Artwork

Τη μόνη ''φλυαρία'' της..που αγάπησα..
ελάτρεψα..κατέγραφα..ζωγράφιζα..
της θάλασσας..
γονυπετής..χρόνους  επροσκυνούσα..
τη μόνη φλυαρία της..επιζητούσα..άντεχα..
στων παφλασμών τους ήχους της..
τ' απόβραδα..τα δειλινά..
που εχάϊδευαν τ' αυτιά μου..
τη φλυαρία σας δεν άντεχα 
και τα ληρήματα σιχαίνομουν..
την ημιμάθεια απεχθάνομουν..
κανένας δε σας μίλησε..
για τα σαπρά ληρήματα..
εκείνα των Ελλήνων..
απ' τα μικράτα μου νωρίς..
ίλίγγους προξενούσανε..
κρωξίματα ακούγονταν 
στο αθώο μου κεφάλι..
φιλοσοφίες μεταξύ
τυρού και αχλαδιού..
και διαβασμένα στομφωδώς
της Χαλιμάς τα παραμύθια..
μάζευα στο πουγγί της γνώσης μου 
καθημερνά..
λόγια μαργαριτάρια μοναχά..
γυαλάδας μοιάζανε  σε φίλντισι..
Δε θέλω άλλο πια..
μεγάλωσα.....
στης φλυαρίας της ανούσιας..
στα σκαλοπάτια τα λερά..
αρνούμαι να καθίσω..
μοιράζετε επιφανειακά..
μαργαριτάρια σκοτεινά..
μπαρουτοκαπνισμένα..
μεγάλωσα...
ερευνητής να γίνουμαι στην άσκοπη..
τη φλυαρίας σας του σάλιου δεν αντέχω....
με μάσκα ..αναπνευστήρα και γυαλιά
των χρόνων των σοφών μου συντροφιά..
τους βουτηχτάδες της ζωής θα μιμηθώ..
σπάνιο να βρω κοχύλι ακριβό..
μαργαριτάρι να κρεμάσω στο λαιμό..
να λάμπει στα σκοτάδια..στις νυχτιές μου..
στα σκοτεινά σοκάκια που αδειάσανε
τις απουσίες..τα όνειρα 
να τα μαζέψω απ' την αρχή..
των φίλων μου που χάθηκαν..
ανθρώπων που αγάπησα..
νότες να γράψω..μουσικές..
αντίδοτο να ακούγονται..
σκεπάζοντας..
τις φλύαρες..κοράκου τις φωνές σας... 
και μη θαρρείς..
μη μου ξεγελαστείς..
η αναζήτηση
της τρυφερής σου εμμονής..
μωρία..ουτοπία σου λογίζεται..
στις γειτονιές όλου του κόσμου..
νιώθω συγγένεια στιγμές με σας
σαν καταλάβω πως δεν είμαι μοναχή..
στην αναζήτηση του σπάνιου κοχυλιού..
σαν μειδιάτε χαμηλά..
γιατί σας λέν τρελλούς.........

 '' ληρήματα..και λόγια'' - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.........................................................................................................

''αξιωθήκαμε...κι αν ηττηθήκαμε''.............

Τι κι αν παραδοθήκαμε αμαχητί
κι αν εσκιαχτήκαμε στον τρόμο του
της δίνης..του ανεμοστρόβιλου
στης φλόγας του..του Έρωτα..
και στα σημεία αν νικηθήκαμε 
δακρύζοντες ..βοώντας σιωπηρά..
αποτυπώματα μελάνης ανεξίτηλα..
βάφουνε το στυπόχαρτο..
στα φυλαγμένα της καρδιάς..
περπάταγα..ανάσαινα..ρουφούσα..
τη μυρουδιά των λουλουδιών..
που φύτεψες μια νύχτα στα κρυφά..
στο άνυδρο λιβάδι μου..
φοβάμαι..τρέμω τις νυχτιές
μη μαραθούν..χαθούνε..
ξυπνώ..ποτίζω τα..χαϊδεύω τα
λένε πως νιώθουνε ..
τα λούλουδα του έρωτα..
ακούνε και αισθάνονται..
χάδια και μουσικές..
τρανεύει η αγάπη μας..
δροσοσταλίδα γίνεται 
στα πρωινά της ζήσης..
περπάταγα..ανάσαινα..εβρέχομουν..
μονολογούσα άηχα..
τι κι αν παλιώσανε οι κουπαστές
τι κι αν μας αγνάντεψαν γερά..
μαντήλια κι αν κουνήσαμε φευγιού..
αξιωθήκαμε..
ανάψαμε κεράκι ταπεινό
στον πρόναο του Έρωτα..
στο πέτο καρφιτσώσαμε το άρωμα
μοσχοβολιές..
αλμύρας αλατιού θαλασσινής
βασιλικός και δυόσμος..
μέντας..λεβάντας στων χειλιών..
φιλιά παραδομένα.. 
και τι θαρρείς..
πως είναι λίγο αυτό?
ψάχνεις την πεμπτουσία στα τρανά..
στο φλόγισμα του Έρωτα..
εκεί..στο ανάδεμα της στάχτης σου..
στο ανάδεμα του πάθους σου..
ερήμην γίνεσαι ο μύστης της ουσίας...........

'' αξιωθήκαμε...κι αν ηττηθήκαμε'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..........................................................................................................

ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ !!!
Χορέψτε ως το τέλος..
στην ουσία της ζωής...
αξίζει........
η φίλη σας Σοφία ...

............................................................................................................