Έστησε πάλι την ''εξέδρα'' του το Καλοκαίρι..της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζωγράφος: Παύλος Σάμιος.

Έστησε πάλι την εξέδρα του το Καλοκαίρι..ετοιμασίες μπλε...στα απέραντα τα κύματα...έβαλε πια για τα καλά τα γιορτινά του...και μας καλεί χορό να αρχίσουμε τρελλό...ξανά και πάλι κυνηγώντας τις ουτοπίες και τις νύχτες τις πανσέληνες...τις φωτισμένες του Αυγούστου...γιατί κι ο Αύγουστος προ των πυλών...μας κλείνει πονηρά το μάτι...Πολλά υποσχόμενο και τούτο δω το Καλοκαίρι...άλλοτε εσημείωνα και εκατέγραφα ..φωνές και ήχους του μεσημεριού...που προσπαθούσα τη δροσιά να βρω κάτω από τις μουριές του όμορφου χωριού μου...
Τώρα αλλάξαν οι καιροί...μεγάλωσα και άλλαξα συνήθειες και θέλω πια καινούρια και πιο γεμάτα και πιο καρπερά τα πράγματα να κάνω...έρχονται επιθυμίες μέσα μου πολλές...απλές...και μοιάζουνε ασήμαντες με μια ματιά.. μα είναι σπουδαίες και σημαντικές...Να σε κρατήσω από το χέρι θάθελα ...έτσι αναπάντεχα ένα πρωϊνό...χωρίς καν να το περιμένεις...χωρίς να προετοιμαστείς...να περπατήσουμε μαζί σε θάλασσες γαλάζιες ...δροσερές...να βουτηχτούμε στα νερά...να γίνουμε ξανά παιδιά...να κοιταχτούμε πονηρά...σαν τότε που έφηβοι σαν ήμασταν τα βλέμματα μιλούσαν...
Να ψάχνουμε ανέμελοι...έστω για μιας ημέρας ώρες...να ψάχνουμε κοχύλια μες στα βότσαλα...και να μετράμε την αγάπη μας...μετρώντας τις ξεχωριστές και τις λευκές τις σμιλεμένες πέτρες...τα βοτσαλάκια τα ξεχωριστά που τόση μνήμη κουβαλούν απ' τη δροσιά και την αρμύρα της μάνας γης και της γόησσας της θάλασσας.. που ετάχθη για να τα δροσίζει και να τα σμιλεύει...

Κράτα το χέρι μου σφιχτά...ζεστά και τρυφερά...γιατί η ψυχή μου το ζητά και το καταλαβαίνει...Σου απαντά...το βλέπω στο ζεστό σου το κορμί...που γέμισε από πόθο και να το κρύψει αδυνατεί...Έλα κοντά μου αγαπημένε μου...μη ντρέπεσαι εσύ για να ξεγυμνωθείς μπροστά μου...Είναι το πιο όμορφο απ' όλα τα ξεγυμνώματα ετούτο της ψυχής σου...Έτσι σαν δυο μικροί Θεοί στου κύματος την αύρα...Κράτα το χέρι μου σφιχτά...ψιθύρισέ μου ..έστω για σήμερα τη λέξη αυτή τη μαγική...που λέει το ''για πάντα''...Είμαστε μεγάλοι θα μου πεις...και ξέρουμε για πάντα τι σημαίνει..Είναι και που η ''συννεφιά ετούτων των καιρών'' Κατακαλόκαιρο ,,στάζει βροχές σταγόνες και μας βρέχουν..
Κι ύστερα σιώπησε ...και θάρθει το απόβραδο...στην πορφυρή ακτή για να μας βρει...εκεί αποκαμωμένους...με ένα ηδονιστικό...γλυκό και αναπάντεχο παιχνίδι...Είναι το Καλοκαίρι φυτεμένο μέσα μας...χρόνια και χρόνια στήνει την εξέδρα του πεισματικά...και μας καλεί να το εξερευνήσουμε...πριν το Φθινόπωρο το σκυθρωπό εμφανιστεί και βρέξει τις ψυχές μας...
Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

                                     Δάκης - Αυτό το καλοκαίρι 

............................................................................................................. 

Πόσες φορές ταξίδια δε μου έταξες ..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Πόσες φορές ταξίδια δε μου έταξες για να με πας...ταξίδια μακρινά...ταξίδια που θα άγγιζαν του ουρανού το θόλο...κι εγώ τα ονειρεύτηκα και τα ταξίδευα.. στην αγκαλιά σου εκούρνιαζα ..πριν η ομίχλη γύρω απλωθεί και να σε διακρίνω δεν μπορούσα...Κι ύστερα πάλι και ξανά.. ερχόσουν σαν πάχνη πρωϊνή στου κάμπου το τοπίο..και πάλι με εγέμιζες δροσιά για να σε ξαναχάσω...εκεί στο πρώτο λιώσιμο...στου ήλιου τις αχτίδες...Κι ήταν η άγρια αυτή η δύναμη.. που το μυαλό μου κυβερνούσε..ήταν αυτή που με ανάλωνε συχνά...και το μυαλό μου εθόλωνε...και έχανα τον έλεγχο, γιατί ενόμιζα χωρίς εσέ πως δεν μπορώ να συνεχίσω...

Μα ξεγελάστηκα πολλές φορές...καθώς γυρνούσα να σε δω και είχες κιόλας φύγει..πριν από τον πρώτο σου ερχομό...Και ούτε που με ένοιαζε..που μόνη μου ξανά τα βράδυα ονειρευόμουν  στην αγκαλιά σου να βρεθώ..κι ας το πρωί ξανά από την απουσία σου στο παίδεμα η ψυχή μου ..παραδομένη εκεί και σκονισμένη από τον κουρνιαχτό...της άμαξας του ονείρου...Δεν ξέρω αλήθεια αν σ'αγαπώ ..ή αν η καρδιά μου σε γυρεύει...τώρα που κάνει ψύχρα το πρωί κι ας είν' κατακαλόκαιρο,μα όχι μέσα στη δική μου την  καρδιά ...

Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη...Ήρθες να με δεις κι όμως δε μ'είδες..έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί...χίλια μίλια πέρ' απ' τις Εβρίδες................

                                  Τo πούσι - Νίκος Καββαδίας.Μαρίζα Κωχ.

..............................................................................................................

Διάλεξε το δρόμο της ζωής....

Διάλεξε το δρόμο της ζωής.Διάλεξε το δρόμο της αγάπης.Διάλεξε το δρόμο του ενδιαφέροντος.Διάλεξε το δρόμο της ελπίδας.Διάλεξε το δρόμο της πίστης στο αύριο.Διάλεξε το δρόμο της εμπιστοσύνης.Διάλεξε το δρόμο της καλοσύνης.Από σένα εξαρτάται .Εσύ θα διαλέξεις.Μπορείς να διαλέξεις την απελπισία,την δυστυχία.Μπορείς να κάνεις τη ζωή δύσκολη για τους άλλους.Μπορείς να διαλέξεις τη θρησκοληψία.Γιατί όμως?

Δεν έχει νόημα.Είναι και πάλι αυτομαστίγωμα.Σε προειδοποιώ όμως ότι,αν αποφασίσεις να πάρεις την πλήρη ευθύνη για τη ζωή σου,δεν πρόκειται να είναι εύκολο πράγμα και θα πρέπει να μάθεις ξανά να ρισκάρεις.Το ρισκάρισμα - αυτό είναι το κλειδί για την αλλαγή.
<<Όταν ελπίζεις κινδυνεύεις να πονέσεις >>.
Και << όταν δοκιμάζεις ,κινδυνεύεις να αποτύχεις >>.
Κι όμως πρέπει να ρισκάρεις ,γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στη ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτε.Όποιος δε ρισκάρει τίποτε δεν κάνει τίποτε,και δεν είναι τίποτε.Μπορεί ν' αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη,αλλά δε μαθαίνει ,δε νιώθει,δεν αλλάζει,δεν αναπτύσσεται,δεν ζει και δεν αγαπά.Είναι δούλος αλυσοδεμένος με τις βεβαιότητες και τους εθισμούς του.Έχει ξεπουλήσει το μεγαλύτερο αγαθό του την ατομική του ελευθερία.Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι ελεύθερος.Η μεγαλύτερη υποχρέωσή σου είναι να γίνεις όλα όσα είσαι όχι μόνο για δικό σου όφελος,αλλά και για δικό μου.

Λεό Μπουσκάλια- να ζεις, ν' αγαπάς και να μαθαίνεις.
.............................................................................................................

Σχεδόν στο τέλος του κόσμου ξεστράτισε η βάρκα μου....
Γιουκάλι ..είναι η χώρα των πόθων μας...
Γιουκάλι...είναι η χώρα που μοιράζονται από κοινού αγάπη...
όμως είναι ένα όνειρο ..μια τρέλλα...
είναι η ελπίδα ,που υπάρχει σε κάθε ανθρώπινη καρδιά....
Αξίζει λοιπόν το ρίσκο...του ταξιδιού της ζωής μας η περιπλάνηση...αξίζει να το ψάξουμε...το Γιουκάλι... 
Ένα συναρπαστικό τραγούδι...κι ένα ανεπανάληπτο...ονειρεμένο ...ταξιδιάρικο Βίντεο.!!!!!
Καλή απόλαυση !!!!!!!!!!!!!!
η φίλη σας Σοφία... 

                        Youkali - E. Paspala (greek subs) 

...............................................................................................................

Να χάνεσαι στις μουσικές του κόσμου..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ο γερμανός συγγραφέας, ο Ζαν-Πολ Ρίχτερ, είχε δηλώσει -με άλλα λόγια- ότι 
 << Ημουσική είναι το φεγγαρόφωτο στη σκοτεινή νύχτα της ζωής >>.

Ζωγράφος: Bayram Salamo

Ήρθανε απογεύματα και δειλινά..μα περισσότερο τα βράδυα..και να μου συστηθούνε θέλησαν οι μουσικές...εκεί σιμά μου άπλωσαν τη χειραψία τους στα συναισθήματά μου...Και μου συστήθηκαν ...τις αναγνώρισα απ' τα στιχάκια τους με μιας με σημαδέψαν κατ' ευθείαν στην καρδιά.....σηκώθηκα μονάχη μου και χόρεψα...πότε λυπητερά κι άλλοτε πεταχτά...κι άλλοτε μερακλίδικα...να γιάνω το μεράκι της ψυχής μου..Πολύ αγάπησα τους στίχους τους συνταιριαστούς ...των τραγουδιστάδων που με μαεστρία περισσή...αράδα βάζουνε τις σκέψεις τους ..τη φλόγα τους..και μας χαρίζουνε εκχύλισμα από της δικιάς τους της φωτιάς τις πύρινες τις γλώσσες που καίει το κορμί και την ψυχή τους...

Γι αυτό αγάπησα πολύ τους μουσικούς...που από το στιγμιαίο τους συναίσθημα...που άλλοι ''ψυχανέμισμα'' το λένε...οδήγησαν το χέρι τους να γράψει νότες μαγικές...αυτές που μόνο αυτοί μέσα στα αυτιά τους τις ακούνε...Τους θαύμασα ..και πάντα τους θαυμάζω...τους άνθρωπους που μπορούν...και τη λύπη και τη χαρά να καταγράφουν και να την τραγουδάνε...Είναι όμορφο...και γιατρικό ψυχής..να χάνεσαι στις μουσικές του κόσμου..να γεννιέσαι μέσα από αυτές..να βγάζεις τα ''φτερά σου'' και να πέφτεις κάτω στα πατώματα από τα στιχάκια και τις χορδές ενός βιολιού...και από τους ήχους που τα πλήκτρα ενός και μόνου πιάνου..να ανεβαίνεις στα ουράνια ...και στον ''Άδη'' να κατεβαίνεις..έρωτα να σε γεμίζει η μελωδιά..ρίγος και μούδιασμα σε όλο το κορμί σου..εκεί πάνω στις νότες να λυγοψυχάς ..να νιώθεις και να χάνεσαι...

Να χάνεσαι για μάτια που σε κοίταξαν...σε κοίταξαν και σου 'κλεψαν καρδιά ..κορμί και νου...Έτσι να γεύεσαι τις μουσικές...να αφήνεσαι στα σκαλοπάτια τους...γιατί είναι αυτές πιο δυνατές κι από της καρδιάς τους χτύπους...Σε ξεσηκώνουν και τρελλαίνουν τις ψυχές...και στον παράδεισο της Γης τις στέλνουν κατευθείαν..Κλείσε τα μάτια και αφέσου στην απέραντη σχεδία τους...και κάνε στρώμα μαλακό τις νότες τους για να κοιμάσαι ήσυχα τα βράδυα...Είναι σκληρή η ζωή μικρούλα μου...ρίξε το ''στρώμα'' σου στη θάλασσα της μουσικής...που σύνορα και χώρες δε γνωρίζει..Αυτή με το καράβι της ταξίδεψε ...όλες της Γης τις χώρες...Μιλούν την ίδια γλώσσα όπου κι αν πάν..οι ''μουσικές'' την ίδια γλώσσα της καρδιάς...σε παρασέρνουνε στα κύματα..και σε ακτές ονειρεμένες σε πηγαίνουν...Πως να  μη γιορτάσεις για τις μουσικές...που την καρδιά μας την χαϊδεύουν...
Ποιός είν΄αυτός που αρνήθηκε ποτές το χάδι της καρδιάς του ?

Χαίρομαι που τα κηποθέατρα και σήμερα θα γεμίσουν για άλλη μια φορά..από τους ήχους των βιολιών... ήχους καντάδων...νανουρίσματων...ήχους που θα γεμίσουν τους αέρηδες με συναισθήματα...βγαλμένα από μέσα από των ανθρώπων την κραυγή...από την ομορφιά που κρύβεται συχνά..καθώς αυτή ανήμπορη να πολεμήσει την ασχήμια.. στα πόδια το βάζει ..να κρυφτεί...εκεί σε μια γωνία της ψυχής..μονάχη της και τρομαγμένη...

(Να χάνεσαι στις μουσικές του κόσμου)-της Σοφίας Θεοδοσιάδη...
.............................................................................................................

                 Τέτοια παράξενη ομορφιά - Μόρφω Τσαϊρέλη 

..............................................................................................................

Άμα δείτε το Φεγγάρι - της Σοφίας Θεοδοσιάδη...

Πόσες φορές δε στάθηκα μπρος στο παράθυρο και κοίταξα βαθειά και έσκυψα στο φινιστρίνι της ψυχής μου...Έψαχνα μια απάντηση να βρω για τη δική μου αλήθεια...Μα την ετοίμαζα καλά ,την αναγνώριζα και ήμουν έτοιμη με ενθουσιασμό να σας την καταθέσω...Μα ερχόσασταν εσείς από την άλλη την πλευρά..και ο καθένας σας μου έλεγε πως άλλη είναι η δική σας οπτική η γωνία για την αλήθεια μου αυτή...και για τα πράγματα που εγώ με τάξη μέσα μου επροσπαθούσα να ταχτοποιήσω...Εθύμωνα πολύ εις την αρχή, για την τόσο αναπάντεχη και βίαιη ανατροπή, που προξενούσατε  στη δική μου την αλήθεια..όχι γιατί ήμουν εγωϊστρια ..μα γιατί την αγαπούσα ...ίσως και να με βόλευε..ή και να αγνοούσα..ελλειπώς.. 

Μα έπειτα μια δεύτερη σκέψη έρχονταν και με συναντούσε μονομιάς..και μου προσέθεται μια γοητεία εντελώς ξεχωριστή..για τη διαφορετικότητα όλων εσάς των γύρω μου ανθρώπων..και τις αλήθειες μεταξύ τους...Μα αυτό που ήταν ακόμα πιο γοητευτικό και συναρπαστικό ...ήταν το ''πάντρεμα'' της αλήθειας του ενός και πόσα όμορφα χρώματα και διαστάσεις έπαιρνε ..επάνω στην δική μου την αλήθεια σαν ακουμπούσε...Πολλές φορές εστάθηκα απορημένη και ανήμπορη στο ερώτημα να απαντήσω...Τι βλέπω από το παραθύρι της ψυχής?... καθώς σας φώναζα μαζί να σεργιανίσουμε...και βλέπατε άλλα από τις δικές μου τις εικόνες...
Δε θέλατε και επιμένατε να βλέπετε τη θέα μόνοι σας απ' το δικό σας παραθύρι...ούτε και να το μοιραστείτε ετολμάγατε...έναν τοίχο επροβάλλατε μπροστά μου...Δεν ξέρω να το ονομάσω αυτό αν είναι εγωϊσμός ή αν λέγεται προφύλαξη ξεχωριστής προσωπικότητάς σας...

Υπάρχουν άνθρωποι ευάλωτοι..και ευαίσθητοι ..που εύκολα μοιράζονται την θέα τους ,γιατί θαρρούν πως θα αντικρύσουνε ανοιχτά παράθυρα και θέα που στη δική τους την εικόνα θα προσθέσει...Μα βρίσκουν ''τοίχους'' και πυκνά συχνά..από μπετόν και τσιμεντόλιθους φτιαγμένα...που η θέα είναι αδύνατη...και ο θόρυβος του ''ανοίγματος''..ποτέ σε αυτούς δε φτάνει..Υπάρχουν άνθρωποι πάνω στη Γη...που βγαίνουν στο σεργιάνι σου από βραδύς...κι αφού απολαύσουν μια πανσέληνο από το παραθύρι της ψυχής..της δικής σου της ψυχής...φεύγουνε βιαστικά και κλείνονται ξανά στον τοίχο από μπετόν...εκεί τραβώντας και μια πινελιά..στη δική τους ζωγραφιά..εντελώς εγωϊστικά ..μονόπλευρα και συμφεροντολογικά...ξεχνώντας για να μοιραστούν ..έστω και τόση δα.. μια ασήμαντη από το παραθύρι τους εικόνα...Δεν τους κακίζω...όχι γιατί εδήλωσα ποτέ καλή ,ούτε και ελεήμων..Είναι που εκατάλαβα από νωρίς πως πρέπει να αντέχεις στη διάγνωση...να δέχεσαι πως θα δίνεις περισσότερα  από αυτά που παίρνεις...έτσι είναι στημένο το παιχνίδι της ζωής...να αλληλοσυμπληρώνεις τις αλήθειες σου...κι έχει αυτό μεγάλο κόστος...

Ο χρόνος φθείρει...είναι ανίκητος ..εχθρός της όποιας της αλήθειας..εχθρός χωρίς όπλα αντίστοιχα..και ναι θαρρώ πως είναι λυπηρή η διαπίστωση..μα πάντα το καταλάβαινα όταν η αλήθεια ορθωνότανε στα μάτια μου μπροστά..ερχόταν ήσυχα και ύπουλα και αθόρυβα και μου ψιθύριζε..Απόψε πάλι εσείς για πανσελήνους θάρθετε  να μου μιλάτε...μα εγώ που έχω ένα κακό προαίσθημα...και το ένστικτό μου σχεδόν ποτέ δε με γελά..ναι την ακούω τη ρωγμή απόψε ..στην όμορφη αλήθεια σας ..που έμοιαζε με ψέμμα...Είναι άδικο πάντα μέσα στην ψυχή αυτού που καταλαβαίνει πάραυτα την ουσία της αλήθειας...Είναι κρίμα..είναι όντως κρίμα και άδικο.. αν από νωρίς ακόμα δεν πρόλαβαν να συστηθούνε οι αλήθειες μας ..με την αλήθεια των απέναντί μας..Χάθηκαν από μπροστά μας μονομιάς..αλήθειες και ευαισθησίες ..μουσικές..εικόνες κάλλους..μια ασχήμια προσπαθεί να απλωθεί τριγύρω και στα μάτια μας μπροστά...άνθρωποι κλαίνε και αφηγούνται τις ζωές και τα κατεστραμμένα τους τα όνειρα ..χαθήκανε τα ευαίσθητα τα ''νούφαρα''που εφυτρώνανε τις νύχτες μες στης λίμνης τα νερά...Κι έρχεστε εσείς μαζί με μένανε ...συνένοχοι...να τραγουδάτε για τις πανσελήνους...και φεγγάρια μαγικά..Δεν μπόρεσα απόψε την αλήθεια της δικής μου της ψυχής...για να την μεταλλάξω...και να σας την σερβίρω ''πορφυρή'' και ευχάριστη  ξανά...

Πάλι κι απόψε μελωδικά θα προσπαθήσετε την αλήθεια σας και τα όνειρά σας  να μου τραγουδάτε...έτσι από συνήθεια, γιατί σας είπανε να τραγουδάτε την πανσέληνο...κι εσείς  θα μπερδευτείτε...και θα με ψάχνετε μέσα στο φως του φεγγαριού...μα εγώ εκεί δε θάμαι.. εγώ ίσως και να 'χω μες στον μπετονένιο μου τον τοίχο να κρυφτεί...και να μην κατορθώνω πια να σας  ακούω...ίσως γιατί δεν εκατόρθωσα ..δεν τα κατάφερα..την αλήθεια σας να ενστερνισθώ.. να την κατανοήσω...είναι που δε μου ταίριαζε φορές -φορές?...αλλόκοτα καθώς απόψε το φεγγάρι το κοιτούσα...

Άμα δείτε το Φεγγάρι-Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

                   Το κορίτσι στο φεγγάρι -Ελένη Τσαλιγοπούλου  
.............................................................................................................

Η Θάλασσα .....

Μου το ’λεγε εμένα και μου το ξανάλεγε ο μακαρίτης ο πατέρας μου:
– Μακριά, γιε μου, από τη θάλασσα κι απ’ τα καλά της. Δεν έχει μπέσα αυτή. Εκεί που σε καλοπιάνει με τις μπουνάτσες της, εκεί σηκώνει ξαφνικά βουνά τα κύματά της να σε τραβήξει στη σκοτεινή αγκαλιά της για πάντα, άψυχο κουφάρι στο υγρό της βασίλειο. Εσύ να κοιτάξεις να βρεις μια στεριανή τέχνη, καλή και σίγουρη.

Πάππου προς πάππου ναυτικός ο πατέρας μου, ξόδεψε τη ζωή του στα καράβια, ώσπου τον πήρε κι αυτόν στην αγκαλιά της η άπιστη και ησύχασε. Αλλά κι οι άλλοι ναυτικοί, ακόμα κι οι καραβοκυραίοι, χίλιες φορές ναυαγισμένοι στα πέλαγα κι άλλες τόσες γλιτωμένοι απ’ τον τάφο τον υγρό, όλοι τους τα ίδια μου λέγανε:
– Μακριά, παιδί μου, από τη θάλασσα…
Όμως, τις συμβουλές τους τις είχανε μόνο για μένα, αφού αυτοί με την πρώτη ευκαιρία ξεχνούσαν τις φουρτούνες και τα ναυάγια και ξαναμπαρκάριζαν.
– Μυστήριο πράγμα, έλεγα μέσα μου. Δε βλέπουν την ώρα να φύγουν! Λες και η θάλασσα τους έχει κάνει μάγια.

 




Με τούτα και με κείνα περνούσαν οι μέρες κι οι μήνες, τα χρόνια της παιδικής ανεμελιάς, όλο κολύμπι και παιχνίδι. Πού με έβρισκες πού με έχανες, για κολύμπι στα γαλάζια νερά και βουτιές με τους φίλους. Κι εκείνη, η θάλασσα, δεν έχανε ευκαιρία: όλο με χάιδευε και με γλυκοφιλούσε. Μύριους ψιθύρους έφερναν τα κύματα στ’ αυτιά μου για λιμάνια και χώρες μακρινές και για περιπέτειες ανείπωτες, που δε βάνει ο νους του ανθρώπου.

Ανδρέας Καρκαβίτσας, Η θάλασσα, διασκευή: Κώστας Πούλος, εικονογράφηση: Έφη Λαδά,
εκδ. Παπαδόπουλος, Αθήνα, 2000 (απόσπασμα)

............................................................................................................../

Η αξιοπρεπής ταπείνωση...

Πάλι και σήμερα ημέρα της Πεντηκοστής ήχησαν από τα ξημερώματα και πάλι οι καμπάνες...Καλούν τους πιστούς στις εκκλησιές...έτσι εκεί μέσα από τις ψαλμωδίες της ημέρας και μελωδικά...να τους μιλήσουν για το Πνεύμα του το Άγιο και για την επιφοίτησή του..Χρήσιμο πράγματι πολύ << Το Άγιο το Πνεύμα>> το ποιό όμως το πνεύμα ? Όχι- όχι δεν είμαι εγώ αυτή που θα ταράξω και αμφισβητήσω τον τρόπο που ο καθένας ψάχνει και μπορεί να ανυψωθεί...κι αν αυτό τον τρόπο της εκκλησίας επιλέγει...και καθόλου δε με αφορά...έτσι κι αλλιώς ο καθένας μας έχει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης σώματος και ψυχής συνάμα...

Κι αν την ταπεινοσύνη επροσπάθησαν τη μέρα αυτή και οι μαθητές του Χριστού...μέσα από την επιφοίτηση να προσπαθήσουν να διδάξουν...και να φωτίσουνε το νου...που πάντα παρεκλίνει...σίγουρα πλην των μη σκεπτόμενων...αυτών που φορούνε τις Χριστιανικές φανατικά τις παρωπίδες...σίγουρα θα εκατάλαβαν τη διαδρομή...στην ταπεινοφροσύνη για να φτάσεις...και το δρόμο της αυτογνωσίας θα ακολούθησαν στα σκαλοπάτια της να φτάσουν...Έτσι απλά ...με λίγα λόγια...με ένα μικρό απόσπασμα...μαζί σας θα το μοιραστώ και σήμερα...το νόημα του ταπεινού...και τι αυτό σημαίνει :
 Σκέψεις-Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................ 

Η αξιοπρεπής ταπείνωση.

Η ειλικρινής ταπείνωση, όμως, είναι η ύψιστη αξιοπρέπεια .Γνωρίζεις από φυσική διαύγεια το πότε μένεις και πότε φεύγεις μακριά,πόσα δέχεσαι και με ποιό τρόπο δεν τα δέχεσαι,γνωρίζει αυτά που δε λένε τα εγχειρίδια ψυχογνωσίας και επιτυχίας,τα ξέρει σαν από χαρισμένο πνευματικό ένστικτο.Για να φτάσεις στην ταπείνωση σημαίνει πως έχεις διασχίσει πολλά βαλτονέρια και ερημιές ,πολλούς καυτούς αμμόλοφους και παγωμένες στέπες εντός σου...έχεις μάθει καλά τον εαυτό σου ,ώστε να μην εξαρτάσαι σαν νευρόπαστο από την κάθε γνώμη του καθενός, να μη θίγεσαι με το ελάχιστο και να μετατρέπεσαι γελοία σε φούρνο του Χότζα.Προσέξτε πόσο οι ταπεινοί άνθρωποι ,που συναντήσαμε στη ζωή μας ,λάμπουν από μιαν αρχοντιά που μας θέτει όριο,απόσταση σεβασμό.Μας κρίνει βουβά.

Η ταπείνωση είναι κάστρο,γράφει στη διάσημη αλληλογραφία του ο Ρώσος Θεοφάνης ο Έγκλειστος.Κι αν κάποιος ηλίθιος ή αναίσθητος δεν μπορεί να πάρει το μήνυμά του και προσπαθήσει να προσβάλλει μιαν αξιοπρεπή καρδιά,δεν έγινε τίποτα,είναι δικό του το πρόβλημα.Ας θυμόμαστε την ιστορία του Βούδα ,όταν ταξίδευε στους δρόμους μιας μεγαλούπολης :
Περπατούσε ,λέει ανάμεσα στο πυκνό πλήθος και κάποιος βγήκε από το μαγαζί του και άρχισε να τον βρίζει πρόστυχα.Εκείνος, νηφάλιος και ανέγγιχτος ,βάδιζε πάντα ειρηνικός χωρίς να δώσει καμμιά σημασία.Όμως οι μαθητές του αναστατώθηκαν .<< Μα δεν ταράζεσαι ,Δάσκαλε ?Δεν τον βάζεις στη θέση του τον αχρείο ?>>.ρωτούσαν αγαναχτισμένοι.Εκείνος όμως χαμογέλασε μαλακά και απάντησε : 

 << Δεν έγινε τίποτα.Για να ολοκληρωθεί μια δωρεά ,πρέπει να αποδεχτείς το δώρο που σου προσφέρουν .Κι εγώ δεν αποδέχομαι τα άσχημα λόγια αυτού του ανθρώπου >>

Μάρω Βαμβουνάκη -
( Ο χορός των μεταμφιεσμένων - απόσπασμα.)
..............................................................................................................