αγάπης φάτνες και φωλιές..για τα ''ξεχωριστά'' παιδιά - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Περνώ έξω από το ''σπίτι'' σου..γυρνώ...κοιτώ..θυμάμαι..τα μάτια τα δικά σου.Στην μικρή αυλίτσα που ''σπόρους'' φυτεύαμε μαζί..''φύτρωσε'' τώρα μια πανύψηλη..απρόσωπη και τσιμεντένια πολυκατοικία..Μα οι ''σπόροι'' που εσπείραμε πίσω εκεί..μέσα στα γόνιμα για σας τα εργαστήριά σας..οι ''σπόροι'' που στο ''χώμα'' έπεσαν σε τούτο το σχολειό..θαρρώ πως εφυτρώσανε μέσα βαθιά εις τις καρδιές σας..Τρομάξανε..τρομάξανε ..το βάλανε στα πόδια σαν σας αντικρύσανε..ακόμα εκεί κάποιες φορές και οι ''δόλιοι''..οι αδύναμοι γονείς σας..

Μα όλοι εμείς που σας κοιτάξαμε κατάματα ..κι όχι στις άκρες των ''κοφτών''ματιών σας..η Νέλλα μου .. δασκάλισσα με ''μαγικές'' τις ικανότητες..αγάπης μάγια έκανε..και σαν χορδές βιολιού ..του αργού μυαλού σας και του χαμηλού..σε εγρήγορση να βάζει..η τολμηρή μου η Χαρά..ο εμπνευσμένος Παντελής..κι όλοι εμείς μαζί..σαν συγχορδίας όργανα ορχήστρας κουρδισμένης..να ψάχνουμε για την ψυχή.. που κρύβετε μέσα σας και να την εξωτερικεύσετε.. εσείς τον τρόπο ψάχνατε αγγελούδια μου και δεν τον εγνωρίζατε..δεν είχατε την επικοινωνία εύκολη σε μας να την εκαταθέσετε..να την εμπιστευτείτε..

Πόσο πολύ θαρρώ πως δεν το άντεχα..καθημερινά στον πόνο του αλλιώτικου..να σκύβω..να αισθάνομαι..και να το επεξεργάζομαι από βραδίς σαν κίναγα στη δουλειά μου για να πάω...Αρνιόμουν να δεχτώ της φύσης γύρω μου..το ''λάθος'' που για σένα έκανε..την αδικία που σε ''κέρασε'' από της γέννας σου την ώρα...Μα θυμάμαι εκείνα εκεί τα πρωινά της νιότης μου..που όλο φλόγα με οδηγούσαν προς εσέ..θυμάμαι τα χαμόγελα τα φωτεινά..τα ανεπιτήδευτα..τα αθώα ..τα αφτιασίδωτα..που σαν τα αστεράκια εφωτίζανε τα πρόσωπά σας τα ιδιαίτερα..που λέγαν πως δε μοιάζανε με των παιδιών των άλλων...

Μα εγώ τα γεύτηκα..τα μύρισα..τα αγκάλιασα τα λούλουδα.. που μου χάριζαν σε ανύποπτες στιγμές τα μάτια σας.. που δεν έμοιαζαν και τα χαμόγελα..ναι.. γιατί ήταν αληθινά διαφορετικά..από των άλλων των παιδιών..Όχι δεν στάθηκα στις άκρες των ματιών..μα κοίταξα κατάματα την αλήθεια που σκορπάνε..άνοιξα τα μάτια κι εγώ διάπλατα..άνοιξα την καρδιά μου..γιατί πάντα μου πίστευα πως οι αγάπες και οι Άνοιξες..ποτέ δεν επισκέπτονται τις κλειδωμένες τις καρδιές..

Έσκυψα πάνω σε γονείς..που ήταν αγάπης φάτνες και φωλιές..για τούτα τα ''ξεχωριστά'' τους τα παιδιά..κι έσκυψα και σε απελπιστικά αδύναμους..και μόνους και ανήμπορους μπροστά στο πρόβλημα γονείς..Άλλοι σας είδαν με μάτι αγάπης καθαρό και σας ενόμισαν αγγέλους.. πως σας έστειλαν στη Γη..κι άλλοι σας είδανε σαν ''βάσανα''..που ήρθατε για να ξεπληρώσετε αμαρτίες των γονιών σας ..Κι εγώ σαν σαστισμένη νέα και άπειρη..γονάτιζα μπροστά στην αποθηκευμένη αγάπη μου ..που φύλαγα να σας χαρίσω τα χαμογελαστά τα πρωινά..έχανα τον επαγγελματισμό μου μονομιάς..και γίνομουν μικρό παιδί μαζί με σας..και προσπαθούσα να φυτέψω σπόρους ''γόνιμους'' στο αργό και ήσυχο μυαλό σας... 

''Κλέβω'' στιγμές από τον άνεμο..τα αδύνατα φτερά της πεταλούδας..που στον άνυδρο Χειμώνα σας μικρά μου..προσπαθούνε να πετάξουν..Θαρρείτε πως δεν βαστάτε στο πέταγμα αυτό το καταχείμωνο που σάρωσε την ''δύσκολη'' ζωή σας..Λένε για σας πως είστε αλλιώτικα μικρά μου...πως δεν καταλαβαίνετε  τις θεωρίες και τα γράμματα στην τάξη σας..που οι δάσκαλοί σας σας διδάσκουν...Κι έτσι που τώρα καταλάγιασα..κι εβγήκα από τις τάξεις καθημερινά..μα μόνο με σύνεση κι αγάπη έρχομουν κοντά σας εθελοντικά..τώρα καταλαβαίνω σίγουρα..πόση αγάπη αληθινή μου ''εφορτώσατε'' μες στης ζωής μου εκείνο εκεί.. εκείνο με τα πολύτιμα..τα ανεκτίμητα τα φυλαχτά..εκείνο το μικρό το βαλιτσάκι...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

 Έλα μάθε μου άλλες λέξεις
και άλλο τρόπο να αγαπώ
τον σκοπό στα τραγούδια εσύ να διαλέξεις
και να δεις που θα μάθω και εγώ....

                                         Ένα αλλιώτικο νανούρισμα 

...............................................................................................................