'' Στους Δροσουλίτες του Μαγιού''

by Anne Marie Zilberman

Αλάνι αχτένιστο ο νους
στου ήλιου τα Μαγιάτικα λιοπύρια..
στους Δροσουλίτες του Μαγιού
πάντα θα αλητεύει..
στην καταχνιά..
κάτω απ' τις πολεμίστρες των καιρών
ονειρευάμενος αθώα ο αφελής.
της αδικίας πως εχάλαε τ' ασκέρι..

Σαν φώταε η πρώτη του Μαγιού
μπροστά τραβούσε ο αραμπάς
και πίσω του οι ανθρώποι
ετραγουδάγαν τον Καλομηνά
στεφάνια να γιομίσει τα πορτόνια..
στεφάνια να κρεμάσει στις ψυχές
οι κερασιές ν' ανθίζουνε στις γειτονιές
να στεφανώνουνε το δίκιο του εργάτη..
Αυτός εγέλαε..επροσπέρναε αστεφάνωτος
την πλάνη του εσκόρπαε..
την ουτοπία εχάϊδευε
στο βλέμμα των ανθρώπων..

Επλέκανε το μερτικό τους της ζωής
σ' αγκαθερούς ασπάλαθους
σε παρούνες όπου αίμα εστάζανε
στα χλοερά λιβάδια..
χέρια ανίδεα για τον κάματο
στεφάνια όχι ακάνθινα της εργατιάς..
λουλούδινα επλέκαν..ξόρκια ..
αγιασμένα στεφανώματα
στων μυστικών λυγμών εκάρφωναν
στων δούλων τα κεφάλια..

Στου νου σου τη λιακάδα αν αφεθείς
στο ξέφωτο αν θες να σεργιανίσεις
Πρωτομαγιές να χτίζεις στα πετρώματα
το μερτικό σου απαρχής ν' αναζητάς..
σάμπως και πάντα δεν ετρέχαμε στην καταχνιά
στα χλοερά λιβάδια μας λαξεύοντας  
το έρεβος της κλειδωμένης μας ψυχής
σε μυρωδιές..σ' αρώματα..στ' ονείρεμα
ν' αφήνουμε στον ήλιο?

'' Στους Δροσουλίτες του Μαγιού'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Εμείς οι Αλαφροϊσκιωτοι''

Στην ίσαλο γραμμή μας στο αθέατον..
στα ύφαλα του νου μας
εμείς οι αλαφροϊσκιωτοι
εναπομείναντα φαντάσματα
στη δίνη της αβύσσου..
φιλάμε ακόμα τη σκια
που ετρύπωνε τα βράδια μας
από την καμινάδα της γιαγιάς
στολίδια..φτιασιδώματα εκουβάλαε
και άλλοτες ρακένδυτο
της ζητιανιάς τ' αερικό π' εσεργιανούσε.. 

Οι υποσχέσεις του ξελόγιασμα
ξενύχταε στις καρδιές μας
κι ύστερα αξημέρωτα
τα φώτα άναβε στις ψυχές
κι επέταε ψηλά.
Επέταε πάνω από κάμπους..
ράχες και πλαγιές..
άναβε τα καντήλια αποθαμένων
καρδιακών..
τάιζε τις ψυχές τους
ήταν μικρό τ' αερικό
μα μέγα το ραβδί του..

Έρχονταν στο πλατύσκαλο το λιόγερμα
εψιθύριζε στης μάνας μου τ' αυτί
πως θα περάσει βάσανα
πως θα την έβρουν ντέρτια
μα εκείνη το απόδιωχνε
άναβε το καντήλι της
εσταύρωνε τα χέρια..

Αερικό είν' μην δίνεις βάση του
τα χελιδόνια κοίταε στα σκέπαστρα
ως να προκάνουνε να χτίσουν τις φωλιές
στο συρματόπλεγμα αφήνουν τη λαλιά τους
εντέχνως στης αποδημίας τον καιρό
στηρίζουν τη ζωή τους.

Θυμίαμα..λιβάνι σκόρπαε αποβραδίς
το μέρωμα να σ' έβρει αγαλλιασμένο
τον πόθο της αυγής να καρτερείς.
καλέσματα της φύσης σου..
καλέσματα του νου είν' τ' αερικά..
άκουε τη φωνή τους..
φέρνουνε χρώματα αντανακλάσεων μαγικά
στην ταραγμένη την ψυχή σου..

''Εμείς οι Αλαφροϊσκιωτοι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Αηδών λιγύφωνος''

Αλλάζει ρότα ο άνεμος στις εποχές
λυγάει τα τα δέντρα..
τρομάζει το αηδόνι στο κλαρί..
παράταιρα με τυραννάνε τα ενθύμια..
η σκέψη τρέχει..σεργιανάει..
ο αγέρας σου ανοίγει την καταπακτή
συντρίβει τα γυαλιά της λογικής
τρυπώνει στις νυχτιές μου..
Με κούρσεψαν τα χρώματα
το μαύρο απαρνήθην..
ο έρως αβροπέδιλος
εμπνέεται την ομορφιά..
τρόπο εφευρίσκει..περπατεί
μου στήνει το καρτέρι...

Τούτην εδώ την Άνοιξη 
τους μύθους μου εζωντάνεψε
η κόρη του Πανδάρεω
''Αηδών'' η γλυκολαλούσα...
με την πολυηχέαν της φωνή 
μου το ετραγούδησε λιγύφθογγα..
πως είμαι ακόμα ζωντανή
και μια αγκαλιά μου πρέπει...
άνοιξα τα παραθυρόφυλλα 
της ξάγρυπνης καρδιάς μου...
ετρύπωσε εις τα φυλλοκάρδια μου
η λίγεια φωνή της..

Πήρε από μένα τη σιωπή
μακριά να τη σκορπίσει
μου εψιθύρισε στ' αυτί
μην κλείσεις τα παραθυρόφυλλα ξανά
κυρά μου εσύ και διαλεχτή
τ' αηδόνια μαραζώνουνε
στου εγκλωβισμού τη σκέψη
βουβαίνουν..χάνεται η λαλιά
σε αιχμηρά μπερδεύονται συρματοπλέγματα
ματώνουν τα φτερά τους..
είναι γιατρικό για σένα ο έρωτας
και μην τον απαρνιέσαι.

Το τύλιξα στις χούφτες μου..
ζέστανα τα φτερά του...
στα κλεισορέμματα αφέθηκα
γητεύτρα η λαλιά του.

 ''Αηδών λιγύφωνος''  - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

''Γεννήθηκα μιαν Άνοιξη'' - 26/4

Στην άνθιση της φύσης εγεννήθηκα..
παγιδευμένα όλα τ' αρώματα στον κόρφο μου
κόρη αμετανόητη πορεύομαι...
στης ωριμότητας τα χρόνια...
στις Άνοιξες που πέρασαν
σ' επιθυμίες που πληρώθηκαν
κι άλλες αξόδευτες στη σκέψη μου
έρωτες πλούσιοι..γλυκείς
σαν το γλυκό της μάνας μου
στο ερμάρι το κρυμμένο
δραπέτες γίνανε της λογικής...
πάθη που ρίγη την καρδιά μου τρεμοπαίζουνε
ακόμα ταξιδεύουν μες στου χρόνου τη ροή μου..

Μεγάλωσα ..αγέραντη η ψυχή..
ξυπόλητη ακόμα περπατεί..
τα πέλματα στο χώμα παγιδεύει
είναι γλυκειά η ζωή όσο να πεις..
το πνεύμα ακούραστο
ακόμα γευματίζει αναμνήσεις.
Ελπίδα μου ακριβή στις προσευχές..
ζεστή..αναμμένη η μηχανή
στο τέλεμα ετούτης δω της μέρας μου...
ένα ταξίδι πάλι να 'χω ζήσει ενδοχωρικό..
που θα με οδηγήσει στο ανέβασμα 
ενός καινούριου τρένου της ψυχής 
στις ράγες της καρδιάς μου να κυλήσει..

''Γεννήθηκα μιαν Άνοιξη'' 
 Σοφία Θεοδοσιάδη - ( 26/ 4)
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''Κόρη στης Ήβης τον καιρό''''

Θυμήσου αλλαργινή Ροδένια μου
εκείνη τη γυναίκα που εφύτρωνες
κόρη στης Ήβης τον καιρό
μπουμπούκι ήσουνα..σε μίσχο ευωδιαστό
Θυμήσου γιασεμένια μου 
ορμήνειες  σου ετραγούδαγα
στης νιότης τ' απανθίσματα
να μην αφήνεις να σου κόβουν τους ανθούς
χέρια που δεν κατέχουνε
και σπάνε τους βλαστούς σου
είν' παγωμένα χέρια κι άκαρδα
κλαδεύουνε..ματώνουνε
τον τρυφερό βλαστό σου...
σκαρφάλωνε και άνθιζε
σε παραθύρια ευλογημένα.

Είχες κοτσίδες τα μαλλιά
έτρεχες σαν ελάφι..
το δροσερό το χαμογέλιο σου 
μύρα έκαιε αισθηματικά
εις τας λησμονημένας..τας φθαρτάς
εσκόρπαε ευωδία τας καρδίας...

Κοντή φουστίτσα εφόραες
το ποδογύρι εστόλιζε σιρίτι από μετάξι ..
ανέμιζε σ' αγέρηδες.. 
κι όλοι επροσεύχονταν κρυφά
το άγουρο που εξύπναε το θήλυ σου
να σφίξουνε στα γόνατα
να σφίξουν τη νεότης..

Θυμήσου..παίζαμε κρυφτό
σ' έριχνα στην αγκάλη
κορίτσι έμορφο..ανέγγιχτο..
μενεξεδί λουλούδι από φως
κλεφτό φιλί σου έδινα
και μου 'φευγες ζαρκάδι..

Την Άνοιξη σου έπαιζα 
ερωτικά τραγούδια
γέμιζε η φλογέρα  τα μαλλιά
αμυγδαλέας άνθη..

Τα ερωτικά σκιρτήματα 
ήσαν ρομαντικά..
μελίσσι που τη γύρη αναζητά
σ' αλλοπαρμένα περιβόλια..
κι εσύ πολύ εκοκκίνιζες
μη μάθει το χωριό..

Τώρα που εμεγάλωσες
η μνήμη σε ζεσταίνει
μεθυστικό της Ήβης το κρασί
τα βράδια φευγαλέα σαν κερνά σε
εκείνο το κορίτσι που νοσταλγικά
στης νιότης τα περάσματα
η έρημη καρδιά μου αναζητά
να κρύψει μες στον κόρφο του
λεμονανθούς των αγοριών
κι ας μάθει το χωριό.....

''Κόρη στης Ήβης τον καιρό'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

Τρίτη, 21 Απριλίου 2020

Σοφία Θεοδοσιάδη: "είναι δυνατοί και αδυσώπητοι οι αέρηδες… ξεφύγανε από παντού... από τα σταυροδρόμια όλου του κόσμου…"

Το διαδικτυακό περιοδικό apopsi-la, φιλοξενεί απόψεις Λογοτεχνών και Καλλιτεχνών με θέμα ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ!!! 

Δοκίμιον  

Πάντα λοιπόν πίσω από τα κάγκελα κλειόμενοι,

συνοδοιπόρος μας ο χρόνος και η σιωπή,

γίνεται ξάστερη η ματιά, το βλέμμα μας αλλάζει.

Στα κάγκελα τα άγνωρα της πανδημίας που εφράξανε τη Γης,

ψάχνω τους φράχτες της ψυχής να σκαρφαλώσω,

να σεργιανίσω στο βυθό μου και να αναρωτηθώ…

δεν ξέρω πότε ήμουν πιο δυστυχής…

τότε που ερήμην με τα αθώα μάτια μου κοιτούσα μοναχά τις ομορφιές.. και γύρναγα την πλάτη στο κακό και στη μιζέρια…

ή τώρα που τον κόσμο ένιωσα… που εκατάλαβα πως πίσω απ' το φαίνεσθε κρύβεται η μεγάλη αλήθεια αυτού του κόσμου! 

Της ύλης της φθαρτής ουδείς εξέφυγε… Θεός κι αν ονομάσθηκε

του χρήματος… Θεός της εξουσίας… τώρα πέθαναν τούτοι οι  Θεοί ανύποπτα ο Θεός του φόβου κυβερνάει…

Είναι δυνατοί και αδυσώπητοι οι αέρηδες… ξεφύγανε από παντού... από τα σταυροδρόμια όλου του κόσμου…

και ορμήσανε δίχως έλεος στις πόλεις στα στενά...

σαρώνουνε στο πέρασμα ιδέες και προγράμματα…

αφήνουνε συντρίμμια πίσω τους… και δίχως πλέον λύπηση 

και δάκρυα ανατροπές ζητά η Φύση… ο Θεός που αόρατα μας κυβερνά... και στρίβει το τιμόνι του, τη ρότα μας ν' αλλάξει…

Ωσάν το χόχλο που αναβράζει στο νερό, ο όχλος γύρω μου καπάκι να εκραγεί… κι εγώ… μέσα στην κάμαρη, στου πλήθους την οχλαγογή,

μονάχος λύκος και μοναχικός, πίσω απ' το τζάμι μου τις απαντήσεις μου γυρεύω, τις έπταιξε σε τούτη θέση που εβρεθήκαμε… μήπως και τάχα εγώ! Εστάθην τάχα τες αλληλέγυα στο χώμα που με έθρεφε καθώς και στους ανθρώπους.

Τελειώνει τούτη η Άνοιξη… λερά τα σύρματα και οι απλώστρες πα στα λιακωτά της Γης, μέσα στους κάμπους της μικρής μας της ζωής, χέρι δε βρέθηκε σοφόν, χέρι δε βρέθηκε να γίνει γυαλιστής, στις πόλεις στις ψυχές στα λιακωτά, για να προλάβουνε οι άνθρωποι, τα ρούχα τα χρωματιστά στον ήλιο να στεγνώσουν…

Το ΄χα συνήθεια από παιδί, στης κατακόμβης μου της σκέψης το ριζόχαρτο, να ψάχνω την ευθύνη μου για τον πλανήτη μου που κατοικώ, κι αν είναι να τιμωρηθώ, μια σκέψη το μυαλό μου κυβερνά, την αποδέχθηκα γλυκά από νωρίς, και την πορεία μου με βήματα αργά και σταθερά, την ομορφιά για όσο μου χαρίζεται με πάθος να γευτώ, καθώς απλά, με την κοινή μου λογική, φιλοσοφώντας νοερά, στο ερώτημα της ύπαρξής μου απαντώ με δίχως φόβο και επίγνωσιν πολλή καθόσον: την Άνθιση διαδέχεται η Φθορά την Γέννησιν ο Θάνατος.

Σοφία Θεοδοσιάδη 
Εκπαιδευτικός, λογοτέχνης

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Αν οι ψυχές...

Αν η μουσική είναι η γλώσσα των ψυχών
και οι μελωδίες οι αύρες τους
εεε τότε ναι....
η αύρα της δικής σου της ψυχής
με τύλιξε για πάντα..
σε ένα βαλς του γάμου μοναδικό
για μας τους δυό..
Για σενα Γιώργη και για μένα...
Ακόμα υπάρχει αξόδευτη αγάπη μέσα μου
γιατί εβιάστηκες να φύγεις..
μα ακόμα το χέρι σου κρατώ..

Η γυναίκα σου...η Σοφία σου...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷στην άκρια της ρεματιάς⫸

by Robert William

Στης ακροποταμιάς τα καραγάτσια εκατηφόριζε
οι Μούσες που αγάπησε της νιότης της
ακόμα  την καλούσαν..
στο θρόϊσμα άκουε τη φωνή..
στην άκρια της ρεματιάς
η κόρη ονειρεύονταν..εχάραζε πορείες
επέταγε στην κοίτη της συντρίμια της ζωής..
το πεπρωμένο ξόρκιζε..χάνονταν στη ροή της..
Του κάμπου οι σταλαγματιές..
βροχές θαρρείς ψιχαλιστές..τη μούσκευαν αργά
γινόταν λέξεις μέσα της
εγίνονταν..μεράκι της ψυχής της..
σύνδεσμοι εγίνονταν συμπλεχτικοί
σύνδεσμοι συμπονετικοί
αναμεσίς ψυχής
και φύλλων της καρδιάς της.

Κι ύστερα εμάζωνε τα κρίνα τα λευκά..
της Παναγιάς τα δάκρυα τα λέγανε
στο βάλτο του χωριού της..
είχε τα δικά του τα κρινάκια ο βάλτος τους
σαν ήθελε να κλάψει..να στολίσει..
που αρωματίζανε το νου και την ψυχή..
τα μάζωνε ..τα 'κανε μπουκετάκια 
τα ονομάτιζε ωσάν μεταλαβιά..
νεκρούς και ζωντανούς για να στολίσει..

Καθόταν κάτω από τα καραγάτσια τους
παρέα με τα πουλιά..
παρέα τις εκάνανε τα ξωτικά του ποταμιού
κι ονειρευότανε να φύγει από τούτο το χωριό
να πάψει πια να βρέχεται..στον ήλιο να στεγνώνει..
μα εξύπναε απ' τ' ονείρεμα 
κι απρόσμενα τα βήματα του νου
στις κορυφές της των καραγατσιών
σε τούτο το κελάηδημα των αηδονιών
σε τούτο το ποτάμι που εκύλαε
μέσα βαθειά απ' τα μικράτα της
εκεί την κολυμπούσε..

Λες και τα πόδια κόλλαγαν στις όχθες του
λες και τα πόδια κόλλαγαν στο ευλογημένο χώμα..
Κι ήταν η μοίρα της αυτή
ένα ποτάμι κύλαε μέσα της..ποτέ δε σταματούσε
γιατί να το στερέψει το ποτάμι της
οι ξέρες τη στεγνώναν..
ρυάκι ή και ποταμός 
στη θάλασσα ονειρεύονταν να πέσει.

Λέγαν οι γέροντες μες στο χωριό
όποιος με δέντρα..με πουλιά 
κουβέντα θε να πιάνει
δαιμονισμένος πως λογίζεται
ευχές να του διαβάσουν..
Μα η κόρη αγέρωχη ετίναζε τα μαλλιά
γαλήνια απαντούσε..
όποιος δεν εκοιμήθηκε σε χώμα χωρίς στρώμα
όποιος δεν εκοιμήθηκε στου ποταμιού τις όχθες
άνυδρο ένα ποτάμι μέσα του κυλάει... 
χίλιες φορές τη ρετσινιά να κουβαλάς του ξωτικού
το όνειρο μονάχη σου να λούζεις στο ποτάμι..

⫷ στην άκρια της ρεματιάς⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''από τη σταύρωση στο φως''

Τα Έαρα τα θλιβερά..ποτές δε σου ταιριάζαν
μια κροτίδα εγένναε..τους ήχους της ψυχής σου..
Πάθος και πόνος και αγανάχτηση..
εγκατάλειψη καθημερινή.. 
''σταύρωση'' του ανθρώπου ''
γυναίκες ..άντρες..μετά μύρων έτρεχον
ν' αλείψουν τις πληγές των... 

βάδισες μοναχή σου την καρδιά
ανηφορικά προς την Ανάσταση...
την εσωτερική σου μοναξιά να την ξεφορτωθείς
που,ακάνθινο στεφάνι αυτή.. 
τα καρφιά βαθιά σου μπήγει..
''εμετάλαβες'' κι εφέτος την Ανάσταση ...
μια άλλη αυτή μεταλαβιά...
της Λύτρωσης ...

κομμάτι της ψυχής σου η ''μεταλαβιά'' ..
καθώς το εγώ σου αυτό το βασανιστικό...
απαρνήθηκες για μια στιγμή...
άφησες πίσω τους ''σταυρούς
να ξεθωριάζουν μέσα σου..
τις πλάνες και τις ψευδαισθήσεις σου 
για λίγο να ανθίσεις..

Βάδισες  ανηφορικά καταμεσίς του Έαρος
το ύψιστον να φτάσεις..
ν' ακουμπήσεις μια στιγμή
την  άνευ όρων την Αγάπη ...
να απαρνηθείς το παλαιό..
κι εκορυφώθης μιας Ανάστασης..
λευκάνθη η ψυχή σου σ' ασημί βεγγαλικό
εμέριασαν τα σκότη σου 
στο βάθος της καρδίας..

''από τη σταύρωση στο φως'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΧΑΡΜΟΣΥΝΑ Ας ΗΧΗΣΟΥΝ''

art : Χρήστος Μποκόρος

Πάντα την Άνοιξη μας φέρνεις την υπόσχεση..
μίας ανάτασης αναλαμπή..αέναα το ζητούμενο
στο σύντομο το πέρασμα τ' ανθρώπου πα στη Γη..
Στις μέρες τις σκληρές της εποχής
που πέσαν λες κι οι δέκα οι πληγές του Φαραώ
στης ανθρωπότης τα λημέρια..
ας γίνει της Θυσίας η αγάπη Σου 
μια Άνοιξη ανθηρή
η κάθε αγάπη μέσα μας ο γητευτής..
γονυπετής προσμένω από σε..
Πάσχα κι Ανάσταση 
να φέρνεις στις καρδιές που αγαπώ..
κι αγάπες για το μέλλον
''Αναστάσιμες'' να μοιάζουν..
χαρμόσυνα οι θείες καμπάνες
 ας ηχήσουνε εντός..
''Λαμπρής καμπάνες'' να θυμίζουν.......

ΚΑΛΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ!!!
αγαπητοί  κι αγαπημένοι μου..
η φίλη σας................
Σοφία Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Tomaso Albinoni - Adagio (best live version)

''το ρέκβιεμ των ψυχών'''

Η μπάντα εσιώπησε..ψιθυριστά

τι κι αν δεν επαιάνισε στο λυκαυγές

άκρα του τάφου σιωπή μες στο νεκροταφείο

οι ψυχές μας εταξίδεψαν

κι ήρθαν αθόρυβα..στ' αντάμωμα

με τις ψυχές σας που ανέβηκαν

και γίνηκαν αστέρια....

Ένα ρέκβιεμ πένθιμο..νοσταλγικό

η μπάντα επαιάνιζε εις το ραδιόφωνο..

κι αυλάκωσαν τα μάγουλα

τα δάκρυα της ψυχής μου..

σ' ένιωσα πλάι μου..βημάτιζες σιμά...

μέχρι που η σκέψη μου σε άφησε στον Τάφο σου...

μα όχι τη ζωή σου και εν Τάφω...

γιατί οι ψυχές που την αγάπη εσυλλάβισαν

ενίκησαν το θάνατο..περπάτησαν...

βγήκαν σε παραδείσους..

''το ρέκβιεμ των ψυχών'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Ωδή στη Θυσία''..

Καθώς βαδίζω στη Μ.Εβδομάδα Σου 
που για χατήρι Σου βαφτίστηκε Μεγάλη
ποιές λέξεις να στοιχίσω στο πεντάγραμμο
μία Ωδή για τη Θυσία σου
σα μοιρολόϊ Μανιάτικο 
να σου την τραγουδήσω.. 

Νυμφίε  των ψυχών..ανύμφευτε
που εστάθης υπεράνω
πέρα από τα λάθη και τα πάθη μας
καθώς εβίωσες τον ίδιο θάνατό σου εν ζωή..
με προδοσίες..απαξίωση..
κατέληξες εις τα καρφιά
με διαυγή συνείδηση του πλήρους εξευτελισμού
του ατιμασμένου Σου ονείρου..
με ύμνους - μοιρολόγια για το δράμα Σου
με ενσυναίσθηση ανθρώπινη
στις αγρυπνίες μου του νου
στα πόδια του Σταυρού να γονατίσω..
 
Εκείνο το αιώνιο παιδί που εσαρκώθης επί Γης
γεννιέται μέσα μου απαρχής.......
πως να σ' αφήσω με τ' ακάνθινο στεφάνι Σου
να μη θωρούν τα μάτια μου το μέτωπο
 που αιμορραγεί ακόμα..  
πως να αφήσω έναν κόσμο ολάκερο
 με αγκάθια να στολίζει μίαν Άνοιξη
την φωτισμένη κεφαλή σου ..

Ανήμπορος θαρρείς και στωικός..
θύμα εθελόθυτον..ουχί εθελοτυφλόν
αρνήθηκες το Σταυρικό σου θάνατο 
να  τον εσταματήσεις..
τι γρήγορα που πέρασες στη λήθη τους ..
κι από τα βάγια ..τις υποδοχές
επέρασαν στο Σταύρωσον Αυτόν..
ελησμονήσανε το θάμα που εδίδαξες
για την αγάπη και την πίστη 
ενός μονάχα σπόρου σιναπιού..
η διδαχή..που εκίναε βουνά...
Ραπίσματα...........
ακάνθινο στεφάνι στα μαλλιά
τη φρίκη εκαθρέφτιζαν της Ανθρωπότητας
αιμορραγώντας την ελπίδα.....

Το χρέος Σου το έκαμες ..
με τη θυσία της ψυχής Σου..
δεν εκατάφερες να σπάσεις το απόστημα..
κατεστημένου που αιώνες τώρα κυβερνά..
την απληστία των ολίγων.

Προδότες..συμπονετικοί ..
εις της ψυχής των το έρεβος σκυμμένοι
θα κλαίνε γοερά..στα ματωμένα πόδια σου
της προδοσίας τη γύμνια τους Χριστέ
σε κροκοδείλια δάκρυα να κρύψουν..
Γιατί ποιός τάχα απ' όλους  τους τρανούς
δεν πρόδωσε..δεν σταύρωσε
έναν δικό του άνθρωπο
για τα τριάντα αργύρια..ξένο η κοντινό του.

Πήρα το μονοπάτι που μυρίζει πασχαλιές.. 
ένα κλωνάρι εκράτησα..εκίνησα να Σ' έβρω..
να σε γυρέψω σαν Μαρία Μαγδαληνή
να καρπωθώ τη διάλυση του Θάνατου
μέσα από τη ζωή Σου...
κάθε που μια ταφόπλακα σκεπάζει ερμητικά
λόγια αγάπης ..συμφιλίωσης..λόγια αδελφοσύνης...
ο κόσμος γίνεται φτωχότερος των ζωντανών..  
χορεύει ο θάνατος ..θερίζει την αλήθεια...

Έαρ της ψυχής ..του νου μου ακριβό..
πάντα  για σε τραγουδώ..έλεος θα γυρεύω..
για εμένα..για τον άνθρωπο
γιατί μονάχος με καρφιά..μάτωσε την ελπίδα........


''Ωδή στη Θυσία''
 Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στις αποβάθρες της ζωής''

Πάντα να λες έσω ο καιρός
ποτέ μη λες για τη ζωή πως είν' αργά
τα πλάνα και τους φράχτες και τα σύνορα
μόνον ο Θεός τα βάνει.
εσύ να γεύεσαι καθημερνά
εκείνα που η ζωή απλόχερα χαρίζει.
Τα μεγαλεία και τα λούσα σου
δεν είχαν άμαξες με άλογα ακριβά
ο αραμπάς σε πήγαινε αργά
στου χρόνου τα σοκάκια..
κι ύστερα επέταξες εκείνο το φουστάνι το λερό
εβγήκες στα μεγάλα τα λιμάνια..

Να μην κοιτάς μονάχα τα κατάρτια τ' αψηλά
στις μυστικές σου αποβάθρες της ζωής
στης προσμονής τ' αντίκρυσμα
βαρβάρους μην προσμένεις..
μονάχα την αλμύρα της να γεύεσαι
στου χρόνου τις αιώρες..
γύρω σου πάντα να κοιτάς
κι αν το τοπίο εσκούριασε με μιας
να την εξύνεις τη σκουριά
ζωή για να φυτρώνεις..

''στις αποβάθρες της ζωής'' 
Σοφίας Θεοδοσιάδη - 12/ 4/ 2020
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''μιας νεκρανάστασης αναλαμπή''

atr : Dante Gambiel Rosseti

Μελωδίες στο ραδιόφωνο νοσταλγικές
τη μνήμη μου χαϊδεύουν
μοσχοβολάει η ψυχή  μες στα σοκάκια της
ηλιόλουστη γιορτάζει όλη η Πλάση
όλοι για μιαν Ανάσταση μιλούν
εκείνη του Λαζάρου
ανάγκη της ψυχής τους επιτακτική
το θαύμα να προκάνουν
να βγει στο ξέφωτο η ψυχή
μιας νεκρανάστασης αναλαμπή να τους δοθεί
στη Γης που τυραννιέται.
Μα εμένα η σκέψη μου σε άλλα σεργιανά
στη γειτονιά που ελουλούδιαζε η προσευχή
κι άνθιζε η αγάπη..

Επαρασύρθηκα θαρρείς..αφέθηκα στο κίτρινο
μες στην παλιά μου γειτονιά.. περιπλανήθηκα ξανά..
μια κολυμπήθρα έψαξα 
στο κίτρινο να βαπτισθώ
οι γαζίες..οι μιμόζες οι αισχυντηλές
ένα χαμόγελο ζεστό στα χείλη τα κλειστά
ν' αγωνισθούν για να φυτέψουν..
αμύνομαι με τ' όνειρο
αντιστέκομαι στην αγριάδα μου των ημερών
με Πίστη ενός θαύματος της ενδοχώρας μου
τον κάματον εκείνον της ψυχής
τραγούδι τον εκάμνω..

''μιας νεκρανάστασης αναλαμπή'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,




  

Του Κόσμου Αυτό Το Κάτι feat. Ελευθερία Αρβανιτάκη - Official Lyric Video

''στα άβατα της ψυχής μου''

Στα άβατα..υπόγεια σα χείμμαρος..

να πλημμυρίζει τις καρδιές

η μουσική...

ποτάμι ασίγαστο ψυχής διψασμένης...

για ένα λίκνισμα και μοναχά

τα βήματα ν' ακολουθεί

γιατί..η μια στιγμή

''στα άβατα της ψυχής''

χορός ζωής λογιέται......

''στα άβατα της ψυχής μου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ!!!

Πίνακας - Χρήστος Μποκόρος

 Πάντα λοιπόν πίσω από τα κάγκελα κλειόμενοι,
συνοδοιπόρος μας ο χρόνος και η σιωπή,
γίνεται ξάστερη η ματιά,το βλέμμα μας αλλάζει.
Στα κάγκελα τα άγνωρα της πανδημίας 
που εφράξανε τη Γης,
ψάχνω τους φράχτες της ψυχής να σκαρφαλώσω,
να σεργιανίσω στο βυθό μου και να αναρωτηθώ..
δεν ξέρω πότε ήμουνα πιο δυστυχής..
τότε που ερήμην με τα αθώα μάτια μου
 κοιτούσα μοναχά τις ομορφιές..
και γύρναγα την πλάτη στο κακό και στη μιζέρια..
ή τώρα που τον κόσμο ένιωσα..που εκατάλαβα 
πως πίσω απ' το φαίνεσθαι κρύβεται
 η μεγάλη αλήθεια αυτού του κόσμου ? 

Της ύλης της φθαρτής ουδείς εξέφυγε..
Θεός κι αν ονομάσθηκε του χρήματος..
Θεός της εξουσίας..
τώρα πεθάναν τούτοι οι  Θεοί 
ανύποποπτα ο Θεός του φόβου κυβερνάει..
Είναι δυνατοί και αδυσώπητοι οι αέρηδες..
ξεφύγανε από παντού..
από τα σταυροδρόμια όλου του κόσμου..
και ορμήσαν δίχως έλεος στις πόλεις στα στενά..
σαρώνουνε στο πέρασμα ιδέες και προγράμματα..
αφήνουνε συντρίμια πίσω τους..
και δίχως πλέον λύπηση και δάκρυα 
ανατροπές ζητά η Φύση ..
ο Θεός που αόρατα μας κυβερνά..
και στρίβει το τιμόνι του ,τη ρότα μας ν' αλλάξει..

Ωσάν το χόχλο που αναβράζει στο νερό,
ο όχλος γύρω μου καπάκι να εκραγεί..
κι εγώ..μέσα στην κάμαρη,στου πλήθους την οχλαγοή,
μονάχος λύκος και μοναχικός,
πίσω απ' το τζάμι μου τις απαντήσεις μου γυρεύω,
τις έπταιξε σε τούτη θέση που εβρεθήκαμε..
μήπως και τάχα εγώ? 
Εστάθην τάχα τες αλληλέγυα 
στο χώμα που με έθρεφε καθώς και στους ανθρώπους?
Τελειώνει τούτη η Άνοιξη..
λερά τα σύρματα και οι απλώστρες πα στα λιακωτά της Γης,
μέσα στους κάμπους της μικρής μας της ζωής,
χέρι δε βρέθηκε σοφόν,χέρι δε βρέθηκε να γίνει γυαλιστής,
στις πόλεις στις ψυχές στα λιακωτά,
για να προλάβουνε οι άνθρωποι,
τα ρούχα τα χρωματιστά στον ήλιο να στεγνώσουν..

Το ΄χα συνήθεια από παιδί,
στης κατακόμβης μου της σκέψης το ριζόχαρτο,
να ψάχνω την ευθύνη μου 
για τον πλανήτη μου που κατοικώ,
κι αν είναι να τιμωρηθώ,μια σκέψη το μυαλό μου κυβερνά,
την αποδέχθηκα γλυκά από νωρίς
και την πορεία μου με βήματα αργά και σταθερά,
την ομορφιά για όσο μου χαρίζεται με πάθος να γευτώ,
καθώς απλά,με την κοινή μου λογική,φιλοσοφώντας νοερά,
στο ερώτημα της ύπαρξής μου απαντώ με δίχως φόβο
 και επίγνωσιν πολλή καθόσον: 
την Άνθιση διαδέχεται η Φθορά
την Γέννησιν ο Θάνατος.

 Δοκίμιον : ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ!!!
Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΥΝΕΠΙΒΑΤΕς''

Συνεπιβάτες σε ένα πλοίο της γραμμής..
που χρόνια τώρα το κοινό μας επί Γης
δρομολόγιο χαράζει.
Πόσο στ' αλήθεια ανομοιόμορφο 
μοιάζει το πλήθος στο κατάστρωμα
πόσο ανόμοιες φαντάζουν οι ζωές μας..

Στέκομαι στο κατάστωμα..
συνταξιδιώτης σας δηλώνω..
ανάστροφη η πορεία μου αδυνατεί 
νa μου κρεμάσει ένα κουδούνι στο λαιμό
να είμαι ένα πρόβατο..
σε ένα κοπάδι μαντρωμένο
ούτε και ελαχτάρησα να γίνω ένα σφαχτό
αρνί πα στο τσιγκέλι..

Πήδηξα απ' το κατάστρωμα..
εβρέθηκα στη σκούνα μου..
ναυάγιο της βαμμένης λαμαρίνας σας
αρνήθηκα να γίνω..
είναι σκαρί της προσδοκίας..της χαράς
της αναζήτησης..της έρευνας..
μιας ζωής αλλιώτικης...
καθόπως μου ταιριάζει..
πα στο βρεγμένο της μιζέριας το κατάστρωμα
αρνήθηκα να βρέξω τα μαλλιά μου.. 
τους γιαλαντζί καπεταναίους απεχθάνομαι
οι προβολείς των με τυφλώνουν.. 

Πάντα η σκούνα μου 
στις ανοιχτές τις θάλασσες
εσάλπαρε..σήκωνε τα πανιά της...
στα αμπάρια της δεν εκατοίκησα ποτές
το σκότος μ' απωθούσε
στων αρουραίων το αντίκρυσμα
εριγούσε το κορμί μου..
μπουνάτσες πάντα έψαχνα
κι ας χτύπαγαν γαρμπήδες στο κατάρτι..


''ΣΥΝΕΠΙΒΑΤΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

ΑΔΕΙΑΝΑ ΜΕΣΟΦΟΡΙΑ''

φωτο : από το διαδίκτυο

Ντύθηκαν οι μέρες πέπλο βαρύ
κύματα άγρια στων ανθρώπων την ακτή
σφυροκοπούν με φόβους τ' όνειρο
τη συντριβή του επί πίνακι γυρεύουν...
Όλοι τους τρέχουν όμοια τρελλοί
ξορκίζουν το εγωιστικό τους το παρόν
εκείνη επερπάταε μονάχη της αργά
με βήματα σταράτα..
τσακισμένη απ' τη γνώση της 
για το απρόβλεπτον..το αχανές..
ξεκούρδιστους αντίλαλους 
αργά δολοφονούσε..
θυμούς..φωνή για τη φωνή..
ουσία μηδενική.

Άνθρωποι γύρω σκεφτικοί
άνθρωποι άλλοι αδειανοί
με δανεικά τα μεταξένια μεσοφόρια τους..
με μπούκλες άλλοτε της τριανταφυλλιάς
κι άλλοτε στα μαλλιά τους
μιας πλάνης  το διακύβευμα αποζητούν..
στις σκοτεινές τους κάμαρες
λάτρεις των συνωμοσιών
ασπούδαστοι του αυτοπεριορισμού
στα παγωμένα βράδια τους
με ρόδον μαραμένον..ουχί αμάραντον
σκεπάζουνε τις παγωμένες τις ψυχές των.. 

Η πρόσθεση μηδενική..η αφαίρεση στα ύψη
τη σκέψη σου υποδόρεια απειλούν..
Μη λιμπιστείς τα μεταξένια μεοφόρια τ' αδειανά
σαν δεν υφάνθηκαν από γνήσιο μετάξι
κρύβουν παγίδες επικίνδυνες
τα μεσοφόρια που υφάνθηκαν σε αργαλειούς
με νάυλον στημόνια
πληγιάζουν επικίνδυνα το δέρμα σου
πομφόλυγες γιομίζει...
Οι κούφιοι άνθρωποι..
χέρσα λιβάδια άσπαρτα..
αγωνιούν επιφανειακά..
ανίκανοι να κοινωνήσουνε
της ιδίας τους ''μετάλλαξης''.

Η δύναμη της άρνησης 
εις της καρδίας σου ευελπιστεί την αντοχή..
μπλέκεται ανάμεσα..τους προσπερνά
στα αδειανά τους μεσοφόρια δε χωρεί
τη συντριβή του ονείρου σου
στα ψεύτικα μετάξια δεν τυλίγει...

''ΑΔΕΙΑΝΑ  ΜΕΣΟΦΟΡΙΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,