⫷το παραμύθι μου σε χρόνο Παρακείμενο..γραμμένο αλλιώς⫸

 

Λάτρης των αναπάντεχων ωραίων στιγμών
κι ερωτευμένη με τον έρωτα για τη ζωή
ερωτευμένη αέναα με τη θάλασσα
με τη βροχή,το πάλευκο το χιόνι
ερωτευμένη με τα χρώματα τις μουσικές
τις μυρωδιές απ' τα παλιά
η ποίηση μου βάλσαμο
ψυχής μου γιατρικό.

Ξέρω στο διάβα μου εμπροστά
μου έφερε στα μάτια μου σιμά
ρόδα και κρίνους να μαδήσω
μου 'φερε και γλυκείες μουσικές
για χάρη σου μελωδικά να τραγουδήσω.
με χίλια ροδοπέταλα σε ραίνω ακριβέ μου
δε σου περνάει αλήθεια από τη σκέψη σου
εκεί που μετακόμισες στους ουρανούς....
πως το αναπάντεχο φευγιό, με άφησε θλιμμένη?
Το πέρασμά σου απ' τη ζωή μου γιατρικό
κι η ποίησή μου βάλσαμο,ψυχής παρηγορία!

 ⫷ το παραμύθι μου σε χρόνο Παρακείμενο..γραμμένο αλλιώς⫸ -σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷μικρό κορίτσι ..στο φως⫸

 

                                                               φωτο: από το διαδίκτυο

 
Τις θεϊκές τις στάλες να αφήνεις να σε αγγίζουνε
μικρό κορίτσι εσύ..στο φως
σταλάγματα ψυχής να γίνουνται
να ευφραίνουν την καρδούλα σου
και μη θαρρείς..
δροσοσταλιές λογίζονται
ποτίζουνε τις αδειανές ψυχές
σε όποιον τόπο και να πας
όσα ταξίδια και αν κάμεις
στον ίδιο τόπο θα γυρνάς
και στα κρυμμένα μονοπάτια της ζωής σου
είναι η ψυχή μια μάγισσα
κρυμμένο αερικό.....
αγγίζει τη γυμνή σου την αλήθεια
τη ζεστασιά της σκέψης σου αγγίζει.
Γι αυτό μικρή μου τρέξε να προκάμεις τη ζωή
πριν σε δικάσει ο χρόνος!

⫷ μικρό κορίτσι.. στο φως⫸ - σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

<< στη φάτνη της καρδιάς >>

...η Γέννηση ας είναι η αφορμή
να ημερέψει το αγρίμι της ψυχής
να πορευτούμε προς το φως
με ελπίδα... με αγάπη
με ταπείνωση και συστολή..
με αυτογνωσία και γνώση..
με αλληλεγγύη..με ανθρωπιά
με συναλληλία και συνέργεια
στους άνυδρους ετούτους τους καιρούς
τους χαλεπούς...
με οδηγό τα ωσαννά..
στη φάτνη της καρδιάς
να στολιστούνε οι ψυχές..
να φορεθούν ελπίδα!!!

<< Καλά Χριστούγεννα !!! >>

<< στη φάτνη της καρδιάς >> - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

« όσους πολύ αγάπησα »

 

Παίρνω αγκαλιά.. όσους πολύ αγάπησα
τους πιο «δικούς» μου ανθρώπους
εκείνους που φορέθηκα κατάσαρκα
πολύχρωμα πετράδια της ψυχής μου
κι έτσι δε νιώθω μοναχή
θαρρείς με συντροφεύουνε στο μαξιλάρι μου
χτίζουν ολονυχτίς το όνειρο
το μέρωμα να βγαίνει αληθινό!
Αθόρυβα της ευτυχίας οι ματιές
τώρα στο φως της λησμονιάς με συναντούν
στο φως των πλάνων αστεριών με συναντούν
και από τα βάθη των καιρών
ακούω τις γλυκείες γνώριμες φωνές τους!
Θυμάμαι τώρα........
οι θύμησες πλημμύρες που βυθίζουνε
η δίψα της αγάπης μου κεράκι αναμμένο!


« όσους πολύ αγάπησα » - σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη 12.45 μ.μ

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# Φιλοσοφώντας προχωράω #

Οι φίλοι,η οικογένεια,οι συγγενείς ,οι εραστές

όλοι φεύγουν κάποια στιγμή

στο μόνο  που μπορείς να στηριχθείς πραγματικά

είναι ο Εαυτός σου..

Φιλοσοφώντας προχωράω ,ενδοσκοπώ

δε ξέρω τι συμβαίνει στην ψυχή μου

δε θέλω να χάσω την πυξίδα μου μην τύχει και χαθώ.

με απλότητα στο στυλ κυκλοφορώ με ακρίβεια στη σκέψη..

με αποφασιστικότητα για τη ζωή τον χαραχτήρα μου συνθέτω.

Θαρρώ πως νιώθω πλήρης άνθρωπος όταν αυτά τα εκπληρώ.

Άρχισα να αποσύρομαι απ' τις πολύβουες παρέες μου

 μ' αρέσει η παρέα με τον πολύτιμό μου Εαυτό.

και συγχωρέστε με..ας μη θεωρηθεί εγωιστικό αυτό.

Έχω πλήρην επίγνωσιν σε τούτο το σημείον της ωρίμανσης..

τον χαραχτήρα μου με μαεστρία ''σκηνοθετώ''.

 

 # Φιλοσοφώντας προχωράω # - σμιλεύτηκε  από την Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικό

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# αγαπώ τα πρόσωπα..#

 

 

 

 

 

Αγαπώ τα πρόσωπα που γράφουν ιστορία
αγαπώ τα πρόσωπα
που προσπαθούν να υπερβούν τη μπόρεσή τους.
τα άλλα πρόσωπα μου είναι παντελώς αδιάφορα.
αδύναμοι ανθρώποι επί Γης
επάνω τους δε βρίσκει να σκαλώσει το συναίσθημα
συναίσθημα του έρωτα για τη ζωή
του έρωτος συναίσθημα..η φλόγα
ο μέσα μου άνεμος ξυπνά
μεθώ στα λάθη και στα πάθη μου
χάνω τα λόγια, πέφτουν στο κενό
ορκίζομαι να ζω μόνο γι αυτά που αγαπώ!

# αγαπώ τα πρόσωπα..# - σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη
ώρα μεσημβρινή.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 
 

# στο σούρουπο #

Γαλήνη εκαταστάλαζε
στο σούρουπο..όσο επύκνωνε
το Καλοκαίρι μας δραπέτευε
γρήγορα εφθινοπώριαζε
λες κι επισκέπτης βιαστικός
επέρασε κι εχάθη.
Ξαφνιάζονταν στο σούρουπο
στα χέρσα της ψυχής εφύτρωναν κυκλάμινα
κάποιες φορές ανάβανε στο κοιμητήρι
τα σαράντα καντηλέρια
για να θυμίζουνε το μάταιον πέρασμα
τ' ανθρώπου επί Γης
ανίκητη..στο πέρασμα του χρόνου η μοναξιά !

 # στο σούρουπο #

σμιλεύτηκε από Σοφία Θεοδοσιάδη ώρα 18.30 μ.μ

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

«απόψε.. μια σειρήνα με καλεί»

 

 

Στα ύστερα..
στο φως της αρνησιάς παραδομένη..
σε γνώρισα στα ύστερα..
σ'ερωτικές νυχτιές μαζί σου αφημένη.....
κι η θάλασσα του πρωϊού
με φύκια ευωδιαστά με προσκαλούσε..
Τώρα στο φως το ύστερο
στης αρνησιάς το φως παραδομένη
χαιρέτισμα ενός ρόδου λευκού
τα σωθικά μου τα σαλεύει
τάχατες είσαι εσύ που γνώρισα
στης σιγαλιάς μου τη σιωπή
ωραία τα λωτολούλουδα εκείνα που μου χάρισες
τα χείλη ξεστομίζουνε μίαν γλυκείαν προσευχήν!
Δεν είσαι αποκύημα της φαντασίας μου
ήσουν αληθινός..αγαπημένε μου εσύ!!!

  «απόψε.. μια σειρήνα με καλεί »

σμιλεύτηκε από Σοφία Θεοδοσιάδη στις 7.20 μ.μ

# της γενιάς μας τα πουλιά τα διαβατάρικα #

Με συνεπήρε γρήγορα η ζωή...
μου έμαθε από νωρίς..
να αγαπάω τα πουλιά, που λεύτερα πετούνε
ούτε που το φαντάσθηκα ποτές σαν ήμουν νια
πως της γενιάς μου τα πουλιά
θα γίνουν διαβατάρικα ..
ας όψεται η νεότης..
μα μες στους απολογισμούς μου τους σοφούς
κρίνω τα πεπραγμένα
αέναος ο χρόνος.....
τώρα εγινήκαμε εμείς
της γενιάς μας τα πουλιά τα διαβατάρικα
δεν έχω να παρουσιάσω τις περγαμηνές
ούτε και τίτλους φαντασμένους
μα ακολούθησα συχνά τους ''σπουδαγμένους''
βγαίνουνε οι γερόντοι μέσα από τις λυγαριές
με ενθυμήματα παλαιά
μας εμαθαίνουν γράμματα ζωής
της ζωής τ' αλφαβητάρι..
τώρα η μυλόπετρα κλωθογυρνά
κι ο χρόνος πανδαμάτωρ μας καλεί
μας παροτρύνει..''γρηγορείτε''
αποστηθίζω πλέον τη γλώσσα των πουλιών
ελεύθερη πετάω στους αιθέρες!

# της γενιάς μας τα πουλιά τα διαβατάρικα # - σμιλεύτηκε από Σοφία Θεοδοσιάδη
 

« δυο κήποι κατοικούνε την ψυχή »

 Της μέρας τις σταλαγματιές
ξυπνούνε οι κήποι της ψυχής μου
δυο κήποι κατοικούνε την ψυχή
ο ένας είν' γιομάτος με ασπράγκαθα
ο άλλος είν' γιομάτος λούλουδα π' ανθούν
ρόδα και μενεξέδες.....
την αρμονία της φύσης να ισορροπεί
την εμορφάδα να χαρίζει..
τους κήπους μου τους δυο τους αγαπώ
κανέναν στη ζωή δεν ξεχωρίζω
ο ένας πόνο με κερνά
αυτός με τα αγκάθια που συνάντησα
σε κακοτράχαλους γκρεμνούς
σε παραλίες ερημικές
κι ο άλλος την ευωδία μου σκορπά
στην κάμαρη τη θαλερή
που κατοικώ τις νύχτες.
Έχει δυο όψεις η ζωή μας η μικρή
γι αυτό την αγαπώ δεν την αρνιέμαι
στοιχείο της ζωής κι η χαρμολύπη
δεν ήρθα άσκοπα στον κόσμο αυτό
λαμπάδα καίει μέσα μου νυχθημερόν
η μεταμέλεια σημείον μιας καμπής
τον κόσμο να αγγίξω.

« δυο κήποι κατοικούνε την ψυχή »

σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# διαδρομές μιας άλλης εποχής#

Πήρε να χαράζει..
είναι όμορφη η ώρα ετούτη της σιωπής
της γαλήνης.......
ένα φλιτζάνι αχνιστού καφέ με συντροφεύει
συλλογιέμαι..οι καιροί άλλαξαν.
τόσο ίδια και τόσο αλλαγμένα όλα
οι καιροί άλλαξαν...........
μα ανεξίτηλες οι θύμισες στριφογυρνούνε
ψιχαλιστά ποτίζουνε το νου και την καρδιά
κανέλλα και μπαχάρι οι μαχαλάδες
σε τούτα τα σοκάκια τραγούδια γράφουν τα παιδιά
και περπατώντας χορεύουν και γελούν
διαδρομές μιας άλλης εποχής
της ξενοιασιάς ,της αθωότης ....
γι αυτό σου λέω μη γονατίζεις
περπάτα ακόμα όσο μπορείς
προσπάθησε τη μάνα να ονειρευτείς
γλυκά να πιάνει τη μαγιά
να φτιάχνει ζυμωτό ψωμί
ο κόσμος ολάκερος να γίνεται ένας ήλιος..

#  διαδρομές μιας άλλης εποχής#

 σε ποίηση  Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,