⫷ εκείνο το κορίτσι⫸

 

 

Εκείνο το κορίτσι απ' τους κάμπους
απ' τις αγριοτριανταφυλλιές
εντός σου χλοερά χρόνους σε κατοικεί
κλειεί το μάτι πονηρά εις τη ζωή
της ποίησης το κοφτερό λεπίδι ακόμα κουβαλεί
πολιορκεί τις καταιγίδες της ζωής
στις χούφτες πίνει κατακόκκινο μεθυστικό κρασί
τους έρωτες στους κόρφους του σφιχτά κρατεί
παίζει κρυφτούλι με το χρόνο και τον ξεγελά
στα χνάρια του φωτός ακόμα περπατεί
τα χρόνια κι αν περνούνε ανελέητα
σοφία στο κορίτσι σου το αδάμαστο..
κομίζουν περισσή..


⫷ εκείνο το κορίτσι ⫸ - 26/4/2024 - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# φανερωσέ μου τη Γραφή Σου#

φωτο : από το διαδίκτυο

 

 

 

Στο σκοτεινό δωμάτιο
στον τοίχο που ορθώνεται αντικρύ
πως να κρατήσω Κύριε
τα λόγια που μου χάρισες
το δρόμο που μου χάραξες
μη με αφήσεις μοναχή
στην παραζάλη της βραδιάς
κάνε με απόψε κοινωνό
μάρτυρα της σιωπής Σου.
Ελέησε τα λόγια μου
κώπασε τον τυφώνα μου
μ' έθρεψες να 'μαι χρήσιμη
ξεσκέπασε σε μένα τη φωνή Σου.
φανέρωσέ μου τη Γραφή Σου!

 

# φανερωσέ μου τη Γραφή Σου# - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

~Μύθοι και απάτες~ ο δάσκαλός μου

 Όσοι είχαν τη χαρά να βρεθούν καθισμένοι σε ένα αμφιθέατρο και να έχουν απέναντί τους για δάσκαλο και  συνομιλητή τους τον Δημήτρη Λιαντίνη..γνωρίζουν πολύ καλά πόσο καλός μύστης υπήρξε..και πόσο ο τρόπος και η φωνή του είχαν τη δύναμη να σε ταξιδεύουν..

~Μύθοι και απάτες~

Οι μύθοι για τη μεταθανάτια ζωή είναι το ύπατο ψέμα του ανθρώπου από την άποψη του απόλυτου και του καθολικού…..Εκείνος από τους ιδρυτές θρησκειών που θα άντεχε να στηρίξει τη θεϊκή ιδέα του σε οποιοδήποτε άλλο έξω από αυτό το αρχιμήδειο σημείο, το μοναδικό οπαδό που θα αποχτούσε θα τον έβρισκε στον εαυτό του… Ο φόβος και ο πόνος μπροστά στο θάνατο είναι η αιτία που έπλασε ο άνθρωπος τον κάτω κόσμο και τον Αδη. Και πάντα μέσα στη σφαίρα της ποίησης. Στη σφαίρα της θρησκείας όμως η αιτία αυτής της επινόησης, πέρα από το φόβο και τον πόνο, εκπορεύτηκε κυρίαρχα από το χυδαίο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. 

Και τέτοιο ονομάζω την ημιμάθεια, τον εγωισμό, και την ανανδρία… Αν έξαφνα συναντήσεις στο δρόμο σου άνθρωπο, κι είναι ανάγκη να καρατάρεις το μέταλλο της ανθρωπιάς του, έχεις ασφαλή μέθοδο να το κάμεις. Είναι η λυδία λίθος που δοκιμάζει το ποιό του μυαλού και της «ύπαρξης» των ανθρώπων. – Πες μου ξένε, θα τον ρωτήσεις, πιστεύεις στη ζωή μετά θάνατο; Αν σου αποκριθεί «Ναι πιστεύω!», τότε το πιο φρόνιμο που έχεις να κάμεις είναι να του δώσεις ένα τάληρο να του πεις «Καλημέρα», και να φύγεις. Να πάρεις εκείνο το δρόμο που δε θα ξαναβγεί ποτέ μπροστά σου. Γιατί η απάντηση που σου έδωσε δηλώνει ότι αναζητούσες άνθρωπο και σύντυχες πίθηκο. Πίθηκο κολομπίνο και μακάκο…

Δημήτρης Λιαντίνης.

.............................................................................................................

Πάντα το τέλος γεννά μια μελαγχολία..μα είναι τόσο όμορφη η διαδρομή μέχρι το τέλος..

που μας συνεπαίρνει..απομακρύνει τη σκέψη μας από αυτό..

μας χαλαρώνει..μας γεμίζει στιγμές..

που θα πάρουμε σ' αυτό το άγνωστο ταξίδι μαζί μας..

Καλημέρα σας...

η φίλη σας Σοφία....

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# Με γοητεύουνε φεγγάρια..γιασεμιά#

Με γοητεύουνε φεγγάρια..γιασεμιά
κιτρινισμένα στο συρτάρι γράμματα παλιά
δαντέλλες απ' τα δάχτυλα της μάνας μου
ξέφτια στο ερμάρι φυλαγμένα..
ασπάζομαι τον έρωτα εσαεί
συμφιλιώνομαι στο θάνατο εμπροστά
λούζομαι στην αλμύρα της ζωής
βουτώ σε θάλασσες πλατιές
ομοιάζει πλάνη να ζητώ απ' το Θεό
τους ροδαμούς του έρωτα στα ύστερα ν' ανθεί
της νιότης το τρικύμισμα δώρο ακριβό
στερεύει ο χρόνος και σωπαίνω
αφήνομαι και χάνομαι στης μνήμης το βυθό
στα μυστικά μου ακρογιάλια επιστρέφω .

  # Με γοητεύουνε φεγγάρια..γιασεμιά# Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# της μνήμης τα κοράλλια#

Της μνήμης τα κοράλλια μου ακριβά
τα μάτια της ψυχής ακόμα λαχταρούν
το συναπάντημα σαν μάγεμα
στιγμές που φευγαλέα μας αγγίξανε
κι ύστερα σβήστηκαν,χαθήκανε σε μια βραδιά
ως το ξημέρωμα απέδραμες
μα πάντα εγώ θα καρτερώ
μες στης ψυχής τις έρημες ακρογιαλιές
εκείνα τα ροδόχροα
τα ανεκτίμητα..κοράλλια της ψυχής μας
πάντα θα μένω και θα καρτερώ
για να σε φέρνουν οι ανέμοι μου
πάντα εκεί θα κατοικείς
εις τα ερμάρια της ψυχής
φωλιές θα χτίζεις μέσα μου
στα χρόνια που μου απομένουνε
τέτοιοι ανθρώποι σαν κι εσέ
γίνονται θρύλοι τραμπαλίζονται
στου χρόνου τις αιώρες
έτσι εγίνηκες για εμένανε κι εσύ
ένας δικός μου αγαπημένος θρύλος..
και από τότες και μετά
τις σκέψεις μου αγκαλιάζω τρυφερά
κοράλλια και φεγγάρια ζωγραφίζω..

 # της μνήμης τα κοράλλια# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

........................................................................................................................................... 

 

# έφυγες μυστικά #

 

 

 

 

 

 

 

 

 Έφυγες μυστικά
στης ψυχής τα βάθη χάραξες το φευγιό σου
οι μνήμες της γης δε σε κρατήσανε
μέσα από ίσκιους πέρασες
για μια στερνή φορά
πυκνό το φως που σε έκρυψε...
απορώ που ανασαίνει η ψυχή μου ακόμα
όμως στα χέρια μου ανέτειλλε ένα φως
γιατί η ψυχή στοχεύει στο αντίπερα.

# έφυγες μυστικά # -Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# μερόνυχτα σ' αναζητώ, εις τον αστερισμό της Βερενίκης#

 Τι θέλω εγώ στους ουρανούς
μερόνυχτα σ' αναζητώ
εις τον αστερισμό της Βερενίκης.
Κι αν το πρωί λευκή τιφύς
σιμώνει απειλητικά
και την ψυχή μου συνεπαίρνει
δε χαίρομαι που είμαι μακριά
από την γκρίζα σου την κόμη.
 Κύρη μου ........
Ανάερα για σε θα περπατώ
ως να σε συναντήσω
στείλε για εμέ τα δώρα σου ψυχής
άϋλες οι ψυχές μας αύριο κάνουνε πανιά
στάλαξε τα μαλάματα
της πλουμισμένης που εζήσαμε ζωής
χωρίς φειδώ καμμία!

# μερόνυχτα σ' αναζητώ, εις τον αστερισμό της Βερενίκης# -Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

<< ψηφίδες μιας χαμένης εποχής >>

 

 

Ολάκερη η ζωή
ένα ολόγιομο ποτήρι αλισάχνη
καλούμαστε να πιούμε ως τον πάτο του
και ύστερα καλούμαστε
τη φουρτουνιασμένη φύση μας
να κάμουμε γλυκεία.
Βασανισμένο το μυαλό
έρχονται κύμα οι θύμησες
θάλασσα η ψυχή
ό,τι απόμεινε απ' αυτήν
οι ματαιώσεις ήσαντε τρανές
χωρίς αδυναμίες τώρα πια
ξεμάκραινε της ευτυχίας την πλάνην..
Με το αυτί στους κραδασμούς της Γης
η διαπίστωσις χολή
αιώρησις ψηφίδων μιας χαμένης εποχής.

<< ψηφίδες μιας χαμένης εποχής >> - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# ένα παράθυρο στο φως #

Φοβάσαι μες στην κάμαρη
σαν πέφτει και νυχτώνει
μα έχω κάτι ολόγλυκο
για σένα απόψε φως μου.
η αγκαλιά μου φλόγισε
και το κερί μας λιώνει
οι πόθοι μου για σε τρελλοί
δεν ξέρω αν το γλυκοχάραμα
αγκαλιασμένους θα μας έβρει
απόψε ας κυλήσουμε σε πέλαγα ηδονής
ν' αποδεχτείς τη ματαιότητα
καθημερνά στα βήματά μας ενεδρεύει
να λες ......
δε χάθηκα στ' ανούσια
να λες πως χάρηκες καρπούς
να ταξιδέψεις ήρεμος
στον Ύψιστο Πατέρα.

 
# ένα παράθυρο στο φως # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

...................................................................................................... 

 

"ακολουθώντας το ποτάμι"

Γοργοκυλούσε ο ποταμός τα διάφανα νερά του
κι η γλύκα της φλογέρας μου
ετρύπαε τον αγέρα.
Ακολουθώντας τον αδάμαστο
του πλήθους ποταμό
ήταν στιγμές που τη ροή επαρέκαμπτα
κι άλλες στιγμές.......
τον ρόδινο τον ''ποταμό''
του αόρατου του πλήθους ακολούθαγα
μη και φανώ παράταιρη στα μάτια των πολλών
δεν ήτανε αυτό συμβιβασμός
προσαρμογή το ονόμαζα
αν ήθελα το στόχο μου τον υψηλό
αν ήθελα το υψιπετές..εκείνο να πετύχω..
Δεν είμαι θηριοδαμαστής
ένας πολίτης ταπεινός
που θά 'θελε
στο πέρασμά του απάνω εις τη γης
ένα μικρό αποτύπωμα
τον κόσμο ομορφότερο να κάμει..
''Οι ποταμοί του πλήθους'' κουβαλούνε
παραμύθια μαγικά μιλούνε στις καρδιές μας.
Τρανά τα όνειρα του νου
ύλης φθαρτής το σώμα.
Ακολουθώντας το ποτάμι της ζωής
ξυπνάμε ένα πρωινό
κι όλοι εμείς οι αντισυμβατικοί..οι ρομαντικοί..
..κρεμόμαστε ως φωτεινά
πεφταστέρια στα ουράνια..

"ακολουθώντας το ποτάμι" - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# βιολέτες μπλε#

 

 

 

 

Από τη μακρινή χώρα της λησμονιάς
βιολέτες μπλε μου έστειλες
μια νύχτα με ολόγιομο φεγγάρι
αν όπως λένε έχουν ενσυναίσθηση οι ψυχές
αισθάνσου..φέρε μου τη ζεστασιά
ζέστανε την ψυχή μου..
Ζωή..Ελπίδα κι Έρωτας εσύ.
Κι εγώ.....
σου στέλνω ως ανάμνηση..βιολέτες μπλε
να ψάξουν,για να σ'εβρουν στα ουράνια.
Αγαπημένε μου εσύ..
έλαμπε όλος ο Απρίλης μες στα μάτια σου
το βλέμμα σου σαγήνη της ψυχής.

 # βιολέτες μπλε # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# υπό την σκέπην Της#

 

 

Σίμωσε ως το παραθύρι μου..
της Άνοιξης αηδόνι μου γλυκό
φέρε ως το περβάζι μου
ήχους γλυκείς συμπαντικούς
στείλε το μελτεμάκι σου Θεέ
υπό την σκέπην Της
να απλώσει τα φτερά
να με σκεπάσει η Παναγιά
με ευλάβεια να σταθώ μπρος στο εικόνισμα
της μάνας του Χριστού
να ασπαστώ με ευλάβειαν περισσήν
να ανταμώσω την από μέσα ομορφιά...
εκείνην την νοσταλγικήν την προστασίαν
που επιζητά αέναα η ψυχή
και ας φωλιάσει μέσα μου βαθιά
η πίστις η ''Αγία''  

# υπό την σκέπην Της #  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# στα χερσοτόπια της καρδιάς#

Ανάμεσα σε χερσοτόπια κι άγριους ποταμούς
μια κορασίδα ατίθαση εγεννήθη μίαν αυγή.
Η διαφυγή της ήτανε το διάβασμα
κι η αστείρευτη η δίψα για ζωή.
Ρομαντική, επαναστάτρια ,αισθαντική
έμοιαζε με σπορέα η ατίθαση μικρή
εφύτευε λέξεις σε σελίδες ακριβές.....
Αέναη ελπίδα μας το κληροδότημα
για τα μεγάλα ,τα σπουδαία, τ' αληθινά
στα χερσοτόπια της μεγάλης της καρδιάς
ανθίζαν ρόδα αειθαλή.

 

# στα χερσοτόπια της καρδιάς# - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# ένα πυροφάνι#

 

 

 

 Θα τη θυμάμαι πάντα εκείνη τη στιγμή
τότες που αγωνίζομουν
σπουδάζοντας το φως
τότες που έψαχνα τη μέσα μου Άνοιξη να βρω
γεννήθηκα με ένα πυροφάνι ταπεινό
σαν του ψαρά......
για να φωτίζω της ψυχής μου τη σπηλιά
και δε μου πρέπει διόλου να παραδοξολογώ
γιατί απ' το ελάχιστο φτάνω
στον τελικό προορισμό
ίσως να συναντήσω εκεί
τα φωτεινά, τα διάφανα νερά
ίσως προκάνω για να βυθιστώ
στις στέρνες της ψυχής μου.

 # ένα πυροφάνι # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 

# μοιραίοι διαβάτες#

Κρυμμένο εντός στα σωθικά
αγρίμι εσεργιάνιζε
αγχιβατώντας μέσα της αλύχταγε......
η περιπλάνηση της νοσταλγίας θαλερή
εσίμωνε ψίθυρους αχνούς και φευγαλέους
όμοιοι θαρείς του νου
μοιραίοι,αόρατοι,περαστικοί διαβάτες
μιλούσανε συχνά ,για ιστορίες ξεχασμένες
κι όπως αλαφροίσκιωτα εδιάβαινε
πατώντας μονοπάτια ανθηρά.....
οι ψίθυροι, οι φλύαροι εμίσσευαν
η μνήμη η ακριβή της έφθινε στο άγνωρο
κι απόμενε μονάχη κι ευτυχής.

 # μοιραίοι διαβάτες # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

« ανθισμένες στιγμές»

William Robert Symonds

 

 

Τις φυλακίζω τις στιγμές..
με ξόρκι θυμιατήρι τις θυμιάζω..
κατοχυρώνω την αθανασία μου
γεννιέμαι από τις στάχτες μου
αλλάζω φόρεμα σα χαμαιλέοντας..
ξεφτίζω τα..τα λέπια της οργής μου..
ακόμα τώρα χρόνια τ' αγαπώ..
χαϊδολογώ το στοργικά..
το κοριτσάκι το κοκκινομάλλικο..
που φυσαλίδες γέμιζε..
ακούραστα..τα ορθάνοιχτα..
απορημένα της λαγνείας μου
τα μάτια..
«Με την ελπίδα μιας ολάνθιστης στιγμής...
δε λένε ψέματα ποτές οι ανθισμένες μας στιγμές....
το μέλλον μου αλιεύω.. »

« ανθισμένες στιγμές» - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# εαρινόν πρελούδιον 2#

 

 

 

Στην έρημη ακρογιαλιά
μιας Κυριακής το δείλι
Απρίλης ήτανε θαρρώ
που σμίξαμε τα χέρια και τα χείλη.
Άδραξα τις ωραίες στιγμές
ερωτευμένη με τη θάλασσα
τ' αστέρια το φεγγάρι
ο ερωτάς μου φλογερός
στο νου μου φέρνει ποιητικά
σαν το κελαρυστό νερό
στιχάκια ,μουσικές και χρώματα
γνώριμες μυρωδιές απ' τα παλιά....
για σε αγαπημένε.....
Γιάτρισσα η έρημη ακρογιαλιά
προβάλλει ακόμη τη θωριά
και τη μιλιά και τη ματιά σου.
ήταν απόγευμα μιας Κυριακής
κι ήταν μια Δύση ρόδινη
ήταν θαρρώ Απρίλης.

 # εαρινόν πρελούδιον 2# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# καθρέφτης παλαιός#

 

 

Τούτος ο Βενετσιάνικος ο παλαιός
στημένος εις την είσοδον καθρέφτης μου
πάνω απο το κομό της νόνας της σοφής
επαίρονταν που επρόκανε
και φευγαλέα αποτύπωσε
την εμορφάδα μου των νιάτων.
Θαρρώ τώρα κοιτάζοντας
βλέπει γυμνές τις αποχρώσεις της ψυχής μου..
μορφές και χρώματα χοροπηδούν
δεν είν' μαζί μου πια σκληρός
μα είναι ειλικρινής............
μες στον καθρέφτη μου ανταμώνουνε
νεκροί και ζωντανοί......
μα ο αγέρας φιλικός και δροσερός φυσά
διαλύει όλες τις μορφές
θάβει βαθιά κομμάτια της ζωής
και βγαίνει μέσα του ο ήλιος και αντανακλά
και ησυχάζει η ψυχή μου..

# καθρέφτης παλαιός# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# στολίδια και πλουμίδια #

Ορθή... πάνω στην πλώρη της ψυχής
τις νύχτες τις μοναχικές έβγαινα παραγάδι
να αλιεύσω τα στρεβλά ..
και να κοιτάξω σθεναρά
την περιρρέουσαν φτηνήν ανοησίαν.
.Μαργαριτάρια..και χρυσά
ειδών..ειδών στολίδια και πλουμίδια
κρέμονταν στους λαιμούς των γυναικών.
η λαίλαπα των καιρών τις ακρωτηρίαζε
τις έκαμε ρηχές..
Χωρίς τα σύνεργα στις σκέψεις τους
ξυπνάγαν το πρωί ''ναυαγισμένες''.
Προορισμός ανύπαρκτος
ξόμπλια..στολίδια και πλουμίδια η ζωή των.

# στολίδια και πλουμίδια # - Σοφίας θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

« αβόλευτη κυρά»

 

 

Και τώρα που ήρθαν ''δίσεχτοι'' καιροί..
κι όλοι εμείς εκλείσαμε τα βλέφαρα
κι εμείναμε με μάτια ερμητικά κλειστά
στο νου μου έρχεται ένα κάλεσμα ακριβόν.....
φεγγάρια πάλι και φτερά να ζωγραφίζω..
Δε μου χωράνε πια εκείνα τα γοβάκια τα χρυσά
της όμορφης της Σταχτοπούτας μου της νιας..
στενέψανε καθώς μεγάλωναν τα πόδια μου..
κι αυτά μαζί με μένα..
Τώρα θα πρέπει αληθινά
και στέρεα παπούτσια να αγοράσω να φοράω..
γιατί οι δρόμοι πλημμυρίσαν λασπουριές..
Γκρεμίστηκαν οι ιππότες μου..αποκοιμήθηκαν βαθιά
κι εκείνοι οι λιγοστοί οι ήρωές μου..
Γέμισε το κεφάλι μου από ''άναρθρες'' κραυγές..
ύμνους ηρώων .. και προστάτες..''νταβατζήδες''
που εμπορεύονται τη φτώχεια των ανθρώπων..
πουλώντας όσο- όσο μια ελπίδα ανύπαρκτη..θαμπή..
θα τριγυρίζω αβόλευτη κυρά
μες στα σοκάκια και τις γειτονιές
πριν με στεγνώξουν και με καταντήσουνε
ωσάν μια λεμονόκουπα στυμμένη.

 « αβόλευτη κυρά » - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

«άρωμα μνήμης»

 

 

Ευτυχισμένοι..
όσοι ξετυλίγοντας το νήμα της ζωής
οι θύμησες........
τους φέρνουνε μαγευτικά τις μυρωδιές
στου χρόνου τις αιώρες..
Ταξίδια μακρινά η μνήμη μας τολμά
ταξίδια ξέπμαρκα,ακυβέρνητα
στης μέθεξης τη χώρα.
Από παιδί με μάγευαν οι μυρωδιές
μα η δική σου μυρουδιά
ωσάν του Φθινοπώρου τη βροχή
εστάλαξε μαλάματα
στα φυλλοκάρδια της ψυχής μου..
τα ράντισε για να μοσχοβολούν
ώσπου τα μάτια μου να κλείσουν οι αγγέλοι.
Σε βρίσκω μέσα μου
το δυνατό σου άρωμα ελιξήριο ζωής
ξεπλένει τη ζωή μου από τις στάχτες
αθώα εποχή που έφυγε ανεπιστρεπτί
«ακούσια μνήμη» το ακριβό σου άρωμα
αφήνει ανάσα νοσταλγίας.  

«άρωμα μνήμης» - Σοφίας θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

«βράχοι μονάχοι»

Χιλιάδες ήχοι αμέτρητοι
κώδικες μυστικοί
απ' το βαθύ του χρόνου
το άβατο της μοναξιάς
φωνές παραβιάζουν.
σιμώνουν απειλητικά
σε όσους πονούν
γιατί έχουν γίνει βράχοι μοναχοί......
βράχοι που δεν ανθούνε.
έμεινες να κυκλώνεις τις στιγμές......
ουδέν παντοτινόν εις την ζωή
τίποτε δεν διαρκεί αιώνια.

 «βράχοι μονάχοι» - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

«Η νιότη μου»

Ω ! χρόνοι ανέμελοι της νιότης μου
σε σας χρωστάω τη σοφία μου
στα πάθη μου..στα λάθη μου
σε έρωτες που πόθησα
χείλη που ονειρεύτηκα και τσιγκουνεύτηκα
να τους χαρίσω ένα μου φιλί
σε έρωτες ανεκπλήρωτους
που εμείνανε λειψοί.
και άλλοτες παράφορους
που με ανεβάσανε εις την ουράνια τη σκάλα.
Τη σήμερον........................
Σιμώνουνε φωνές σαν διδαχές
τι γρήγορα το ρόδον το άλικον απέρχεται
μελώνουνε τα χρώματα εις το περβόλι μου
γίνονται.. μετάξινο ένα ροζ.
Με πλάνεψεν η νιότη μου
και έχτισα τον κήπο μου
ψηλά στα κορφοβούνια
έψαξα πέτρα μυθική
για να χαράξω αποτύπωμα
μη με ξεχάσει ο χρόνος..
μα ήρθαν μπόρες δυνατές
και το αποτύπωμα εσβήσθη..
Κάνω σκέψεις αλλόκοτες
μες στης ψυχής τις κρύπτες
αφήνομαι στης φαντασίας το όνειρο
οι αντιθέσεις μου με τρέφουνε
παλεύουν μέσα μου το σκότος και το φως
μα τα ονείρατα προκλητικά
με παρασέρνουνε στην ομορφιά
κι όπως μονάχη μες στα βράδια τριγυρνώ
ανακαλύπτω της ζωής την εμορφάδα.
κι απ' την αρχή..ζω μίαν δεύτερην νεότη!

 «Η νιότη μου» - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# τρυφερές εξομολογήσεις #

Νύχτες ολάκερες ανέφελα
σκόρπαγα την ψυχή μου
μια μανιασμένη πυροθύελλα
του νου μου οι ανέμοι
καραδοκούσαν να μου κάψουνε
τις ρόδινες τις σκέψεις μου
φορές - φορές το καταφέρνανε
και κάποτες τους νίκαγα εγώ..
κι όπως απέρχονταν αργοπορημένα η νυχτιά
της ροδοδάχτυλης Ηως, σαν φάνηκαν οι λάμψεις
την αντοχή της σκέψης μου ακόνιζα
τους θελλώδεις ανέμους κόπαζα
τους δαίμονες που διεκδικούσαν την ψυχή
απόδιωχνα στο άπειρο..........
οι εξομολογήσεις μου γίνονταν τρυφερές
γεμάτες ροδοπέταλα λιλά
απλώνοντας ασπίδας δέρας ακριβόν
τα άσχημα του κόσμου να καλύπτει..

# τρυφερές εξομολογήσεις # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 
 

 

# άρωμα Ελλάδας#

Μια πλαγιά με πουρνάρια ελιές και πεύκα να βουτά στην θάλασσα....
Ένα ασπρισμένο σπίτι με γεράνια γαρδένιες βασιλικά και θυμάρι.
Ο πίνακας που σεργιάνισαν τα μάτια σου σε άνυδρους τόπους
Ο παππούς στα σκαλοπάτια να παίζει τσαμπούνα το δείλι
Η γιαγιά στο τηγάνι να ετοιμάζει ''πισσία ''
κι εσύ παιδι να πίνεις σε μια κούπα το Αιγαίο.
Το τραγούδι που η ψυχή βολτάρισε στον κόσμο...
Τα χαμόγελα.. τα μάτια τα καθάρια..
τα σοφά λόγια των ανθρώπων του μόχθου..
ήρθαν και αντάμωσαν στα ξένα με δύσκολες λέξεις του Κορνήλιου..
και έκαμαν αυτό το δύσκολο σμίξιμο...
Είναι δύσκολο να κάνεις τα κόκκαλά σου αλεύρι
για να ξαναβρείς το βηματισμό σου ..
Είναι δύσκολο να βρεις ξανά την γλώσσα την αληθινή
Και.. αν σε κουράζει που βλέπεις τα αυριανά
κι αν ώρες ώρες το μάταιο σε ταλαιπωρεί..
Είναι που σε σώζουν οι ποιητές και οι νότες..
και με τα χέρια στις τσέπες ακόμη σεργιανάς
στις γειτονιές του κόσμου.........

# άρωμα Ελλάδας # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷ ανεπίδοτη επιστολή 2 ⫸ - (στο Γιώργη)

 

Το κέντησα το όνομά σου στην καρδιά μου
και δεν θα σβήσει ποτέ....
οι κλωστές της αγάπης είναι ανεξίτηλες..
Θα συναντηθούμε ομορφιά μου ..θα συναντηθούμε ξανά..
στου επίγειου αγώνα μου τις ώρες..
θα σε έβρω με τη δύναμη της θέλησης ..
να προσκυνήσω στον ιερό βράχο μας του Έρωτα....
και στης ελπίδας μου το όνειρο..θα σε ψάξω..
θα σε έβρω στα ουράνια ψηλά..
τα Καλοκαίρια της καρδιάς μου που άφησες μισά να τραγουδήσω..
τους μπάλους του ονείρου μας χορευτής του ήλιου..
να αγαπήσω απ' την αρχή τον κάθε κόκκο των βλεφάρων σου...
σαν ονειροπαρμένη έφηβη και σαν θεά του Έρωτα.
Θα έρθω ...θα ψάξω να σε βρω..
είναι οι ψυχές μας που εδέθηκαν με μετάξινη κλωστή
κρεμάσαμε τις ψυχές μας σε λευκό σκοινί
αναμεσίς εις τα ασπρόρουχα

 

εκεί λένε πως κατοικούνε οι ψυχές
αναμεσίς εις τις ραφές και τις παλιές δαντέλλες .
Θα έρθω.......
σου δίνω υπόσχεση γραπτή
πέφτω γονατιστή να σου το εξομολογηθω
στο μπλε του Αιγαίου να χαθώ
αν με ένα φεγγάρι λαμπερό
δεν ψάξω να τρυγήσω μέχρι το τελευταίο τσαμπί..
τις χαρές που άφησες μισές..
θα πιω και την τελευταία σταγόνα ιδρώτα σου
θα προσκυνήσω όλα τα ξωκλήσια του κορμιού σου....

⫷ ανεπίδοτη επιστολή 2 ⫸ - (στο Γιώργη) - Σοφίας Θεοδοσιάδη -

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# κορίτσι στην ομίχλη #

φωτο : από το διαδίκτυο

 

 

 

 

Ομίχλη εκατέβαινε τα πρωινά
έπαιρνε άλλη όψη το ιερό μου καταφύγιο
εξωραϊζονταν...........
ντυνόμουν το αληθινό μου..το έσω φως
το μόνο αληθινό μου!
Νυχτώνει..σκοτεινιάζει κι οι Σειρήνες με καλούν
βραχνά οι σειρήνες με καλούν
μες στην ομίχλη..
να ταξιδέψω πέρα απ' τον πόνο και το θάνατο
σ' ενα λιβάδι να βρεθώ που ονειρεύεται
κάτι θα κράτησεν η νιότη μας
στο φευγαλέον άνθισμά της.

# κορίτσι στην ομίχλη # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# μ' έναν κονδυλοφόρο μοναχά#

 

 

Τις νύχτες που σωπαίνουν τα πουλιά
όντας κωπάζουν τα αλυχτίσματα..
σωπαίνουνε οι ήχοι...
μελάνι αγοράζουνε οι ποιητές..
κονδυλοφόρο και λευκό χαρτί.
κι εσύ...............
ακόμα στα όνειρά σου ταξιδεύεις...
μ' έναν κονδυλοφόρο μοναχά
σε βρίσκουν αξημέρωτα τα βράδια σου
φυτεύοντας στιχάκια.
στοχαστικά.....
τα μεράκια της ψυχής σου τραγουδείς
είναι στιγμές που σκιάζεσαι........
σκάβεις.. ανοίγεις τα λαγούμια σου
τρέχεις για να κρυφτείς...
στο τραπεζάκι σου..
αφήνεις τα στιχάκια σου
με τη φλογίτσα απ' το καντηλέρι φως
ονειρεύεσαι την Οικουμένη να φωτίσουν...
Εσύ δεν δήλωσες ποτές σου ποιητής
σου δίδαξεν η νόνα σου
μέσα απ' τα μοιρολόγια της
στιχάκια να σκαρώνεις.

# μ' έναν κονδυλοφόρο μοναχά # - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# τα μικρασιατικά Θεοφάνεια από τον Φώτη Κόντογλου#

 

«…Στα θαλασσινά τα μέρη ρίχνουνε τον Σταυρό, ύστερ’ από τη Λειτουργία των Θεοφανείων. Έτσι τον ρίχνανε και στην πατρίδα μου, κ’ ήτανε ένα θέαμα έμορφο και παράξενο…».

Ξεκινούσε η συνοδεία από τη Μητρόπολη. Μπροστά πηγαίνανε τα ξαφτέρουγα και τα μπαϊράκια, κ’ ύστερα πηγαίνανε οι παπάδες με τον δεσπότη, ντυμένοι με τα χρυσά τα άμφια, παπάδες πολλοί κι αρχιμαντρίτες, γιατί η πολιτεία είχε δώδεκα εκκλησίες, και κατά τις επίσημες μέρες στις μικρές ενορίες τελειώνανε γλήγορα τη Λειτουρ­γία και πηγαίνανε οι παπάδες στη μητρόπολη, για να γίνεται η γιορ­τή πιο επίσημη.

Οι ψαλτάδες ήτανε και κείνοι κάμποσοι κ’ οι πιο καλλίφωνοι, και ψέλνανε με μεγαλοπρέπεια βυζαντινά, δηλαδή ελ­ληνικά, κι όχι σαν σήμερα πού τρελλαθήκαμε και κάναμε την ψαλ­μωδία μας σαν ανάλατα και ξενικά θεατρικά τραγούδια. Από πίσω ακολουθούσε λαός πολύς.

Σαν φτάνανε στ’ Αγγελή τον Γιαλό, όπως λέγανε κείνη την ακρογιαλιά, ο δεσπότης με τους παπάδες ανεβαίνανε σε μια μεγάλη σανιδωτή σάγια εμορφοσκαρωμένη, για να κάνουνε τον Αγιασμό.

 
Ο κόσμος έπιανε την ακρογιαλιά κι ανέβαινε ο καθένας όπου εύρισκε, για να μπορεί να βλέπει. Τα σπίτια πού ήτανε ένα γύρο γεμίζανε κόσμο. Οι γυναίκες θυμιάζανε από τα παραθύρια. Από το μέρος της θάλασσας ήτανε μαζεμένα ίσαμε 100 καΐκια και βάρκες αμέτρητες, με τις πλώρες γυρισμένες κατά το μέρος πού στεκότανε ο δεσπότης.

Έτσι πού ήτανε παραταγμένα τα καΐ­κια, μοιάζανε σαν αρμάδα πού θα κάνει πόλεμο.

Πιο ανοιχτά, κατά το πέλαγο, έβλεπες φουνταρισμένα τα μεγάλα καΐκια, γεμάτα κόσμο και κείνα. Άλλα πάλι είχανε περιζωσμένες τις βάρκες πού βρισκόντανε γιαλό, κ’ ήτανε κι αυτά γεμάτα κόσμο, προ πάντων θαλασσινοί και παιδομάνι.

Σ’ αυτά τα μέρη κάνει πολύ κρύο, και τις πιο πολλές φορές οι αντένες των καραβιών ήτανε χιονισμένες, ένα θέαμα πολύ έμορφο. Απάνου στα ξάρτια και στις σκαλιέρες, στις γάμπιες και στα μπαστούνια των καραβιών ήτανε σκαλωμένοι πλήθος θαλασσινοί, μεγάλοι και μικροί. Η θάλασσα ήτανε κοιμισμένη, μπουνάτσα.....................

( επιμέλεια κειμένου- Σοφία θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός) 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# μπροστά στο τζάκι #

 

 

 

Κι αν θες την ψυχή σου να κρατάς ζεστή.
άναψε μια ζεστή φωτιά που να σπιθοβολάει
μάζεψε γύρω - γύρω τους αγαπημένους σου
μοιράσου όμορφες στιγμές
μη σκέφτεσαι βοριάδες και Χειμώνες..
Κι αν ο βοριάς παγώνει την ψυχή
και ένας χρόνος εχθρικός
αφήνει τα σημάδια στην ψυχή
και στο κορμί σου
ξαφρίζεις τες τις μαύρες της ζωής σου τις στιγμές......
και τις πετάς στο τζακι να καούνε
στις φλόγες... Που σπινθοβολούν
και σου γεννούν ελπίδα.
Κι αν θλίβεσαι για ονείρατα που πέρασαν
κοιτάς και πάλι το τσουκάλι της ζωής ολόγιομο
επρόκαμες................
κι αν η ζωή είναι μικρή
την έζησες..την είδες..

  # μπροστά στο τζάκι # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,