⫷Χιλιοπλουμιστό το γελεκάκι που σου φόρεσε η ζωή ⫸

 

 

Χιλιοπλουμιστό το γελεκάκι
που σου φόρεσε η ζωή..
το γέμισες κεντίδια στιγμές..
κεντίδια ματιές..κεντίδια αισθήματα.
Μελωδικό το τραγούδι της ζωής σου
και εσύ μαέστρος το ενορχήστρωνες
βιολιά..αγκαλιές..σε μέθυσαν φωνές
μεγάλωσες........
και σιγοπερπατώντας σιωπηλά
επάτησες φορές
σε πέτρες που έμοιαζαν τραχειές.
Κορίτσι όμορφο
φιλημένο από τον αίλουρο άνεμο
τι καρτερείς?
ας έρθει ο χρόνος ο επόμενος
να σ' βρει τραγουδώντας
ξημέρωσε του Άη -Λιός
κι ο ήλιος στάθη αψηλά
μαζί με τ' όνομά σου
Ηλιανή μου ακριβή
γλυκοπνοές του γιασεμιού
στη ρίζα σου να φτάνουν.

η μάνα σου
μια αγάπη άνευ ορίων.
η  Σοφία σου ....

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

στην κόρη μου- ( στην Ηλιανή μου) - Εορταστικόν!

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ ψυχής κραυγή ⫸

Στην κάμαρη τρεμόσβηνε το φως
στάθηκα αγνάντια στον παλμό μου της ψυχής
στάθηκα αγνάντια στον παλιό μου εαυτό
μες στην ψυχή οι θύμησες κι οι πόθοι
εσυλλογίστηκα βαθέως.....
επίτρεψέ μου να σου πω το μυστικό μου:
''Θα πάρω μια ανηφοριά
σε μονοπάτια σκιερά να περπατήσω
ειδυλλιακές να με σκεπάζουν νύχτες
ολούθε να αναπνέω καθαρόν αγέρα
να ψάξω να βρω τον καινούριο εαυτό μου
ψηλά στη ράχη να βρεθώ
εκεί π' ανθίζουνε βιολέτες κι ανεμώνες
ένα ''παλάτι ακριβό'' να συναντήσω
ίσως και να 'ναι οφθαλμαπάτη
μα θα έχω σώσει την ψυχή μου!''

  ⫷ ψυχής κραυγή ⫸ σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

#στα χερσοτόπια της καρδιάς#

Ανάμεσα σε χερσοτόπια κι άγριους ποταμούς
μια κορασίδα ατίθαση εγεννήθη μίαν αυγή.
Η διαφυγή της ήτανε το διάβασμα
κι η αστείρευτη η δίψα για ζωή.
Ρομαντική, επαναστάτρια ,αισθαντική
έμοιαζε με σπορέα η ατίθαση μικρή
εφύτευε λέξεις σε σελίδες ακριβές.....
Αέναη ελπίδα της το κληροδότημα
για τα μεγάλα ,τα σπουδαία, τ' αληθινά
στα χερσοτόπια της μεγάλης της καρδιάς
ανθίζαν ρόδα αειθαλή.

#στα χερσοτόπια της καρδιάς# - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

║▌χαμένα όνειρα ║▌

 

 

 

Της νιότης όνειρα γεμάτα γρατσουνιές
γινήκανε ρυτίδες αυλακώνουν τις ψυχές
χαμένα όνειρα πυξίδες χαλασμένες
κλωθογυρνούνε και αφήνουνε ουλές.
μα βρίσκουν ρότα πάντα στην καρδιά.

 ║▌χαμένα όνειρα ║▌

σμιλεύτηκε από Σοφία Θεοδοσιάδη στις 16.22 μ.μ

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# Ο χορός των οραμάτων#

Μονάχη στέκεται στην όχθια του κόσμου
με μεθυσμένα βήματα ακροβατεί
την πεθυμιά της κουβαλεί
σε όρμους και σε βράχια.
Μένει στο έσχατό της καταφύγio
πάντα η ζωή της αρμένιζε στο ανέφικτο
μες στο μικρό της το παράρτημα ψυχής...
αιρετική..στασιαστής..αμετανόητη
ξόδεψε χίμαιρες πολύτιμες..
στης αστραπής τη λάμψη φυλακίστηκε...
αέρινες φιγούρες την τυλίγουν απαλά
χορός των οραμάτων την κυκλώνει ασφυχτικά..
είναι οι ψυχές ..οι σκιές των οι ανάριες.

# Ο χορός των οραμάτων # -

σμιλεύτηκε από Σοφία Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# μιας ρομαντζάδας η στιγμή#

 

 

 

 

Πόσες φορές δεν είδαμε το φως τ' αυγερινού
πουλιά κελάηδαγαν γλυκά
σε μονοπάτια μυστικά
τα λόγια μας σταλαγματιές
μες στο κρυφό μας μονοπάτι
μια ρομαντζάδα η ζωή μας μιας στιγμής...
μας κλέβει το ταξίδι
ήχοι φωνές νοσταλγικές
κοιμούνται αναπαμένες στις ψυχές μας.

# μιας ρομαντζάδας η στιγμή# - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

#μικρές πυραμίδες #

 

 

 

Εμείς οι αγέρωχοι.. φαιδρότατοι
που λογιζόμαστε ενίοτε ποιητές...
γινόμαστε συλλέκτες των πολύτιμων στιγμών
κρυβόμαστε μες στις μικρές τις συλλογές μας
μικρές πυραμίδες μες στην έρημη ψυχή
οάσεις δροσερές οι συλλογές μας..
Κάποτε έρχονται εκείνες οι στιγμές ..μας γονατίζουν
μα ένα χέρι αόρατο τον ώμο μας κρατεί
έρχεται στα απρόσμενα το βλέμμα μας χαιδεύει.
Εμείς οι αγέρωχοι..ενίοτε φαιδροί ως ποιητές
χανόμαστε σε θάλασσες σε ωκεανούς φουρτουνιασμένους
νησίδες ψάχνουμε να βρούμε ερημικές
να ξαποστάσουν οι ναυαγισμένες οι ψυχές μας.

#μικρές πυραμίδες # σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

# λησμονημένο θυμιατήρι#

 

Αν κάποτε συλλογιστείς
να εξαγνίσεις την ψυχή σου
τούτο μονάχα θε να θυμηθείς
τρεμίζει αχνοβολά η ψυχή
σάμπως λησμονημένο θυμιατήρι
πιάνουν χορό..μύρα ..
ήχοι τ' απόβραδου
απ' τ' ανοιχτό σου παραθύρι
στα μέσα σου η μνήμη του
άγιο δισκοποτήρι
ξεσπάει η καρδιά και στροβιλίζεται
μα η φωνή του έρχεται γλυκά και την αγγίζει
''είσαι της λέει σα ρόδινο του Φθινοπώρου δείλι''
μα η καρδιά ψυχορραγεί
κι αφήνει πίσω της θυμό
στα ράθυμά της χείλη.

 # λησμονημένο θυμιατήρι# - ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

.......................................................................................................... 

# βραδινό πρελούδιο #

'Ονειρό μου όμορφο..
καλημέρα μου φωτεινή..
και τρυφερή καληνύχτα μου.
Λουλούδι του μυαλού
και της καρδιάς μου.
από τον κήπο της ψυχής μου
θα κόψω λόγια ένα μπουκέτο
στο βάζο σου κίτρινα και άσπρα
μοσχοβολιές στα όνειρα της νύχτας
και αυτά να βάζουν τα καλά τους
και να έρχονται σαν σε γιορτή
τον ύπνο σου να φυλάνε
φύλακες της αγάπης ..
μες την τρικυμία της ψυχής
τα μάτια βλέπουν φάρους....
και ταξιδεύει η καρδιά στη θάλασσά σου
έχει νηνεμία η αγκαλιά .....γαλήνη ....

# βραδινό πρελούδιο # - σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷θαλασσένια αγαπημένη μου⫸

 

Ψηλό και λυγερό μου νυχτολούλουδο
με μάτια θαλασσένια.....
θαλασσένια αγαπημένη μου
με χείλια κερασένια
ποιός πόθος σε ανάσταινε
κι επρόσμενες εξαίσιαν ψυχήν να κάμεις ταίρι
πρωτοσυναντηθήκαμε σε γνώριμο ακρογιάλι
κι έπεσες γρήγορα πολύ
μες στην ζεστή μου αγκάλη
ήσουν η θαλασσένια μου
μα ο χρόνος μας εδίκασε
κι η αγάπη μας εσβήσθη
νύχτα κι απόψε στάθηκες αντίκρυ μου
με θλίψη με κοιτάζεις
μονάχη στ' ακρογιάλι περπατείς
ψάχνοντας για κείνο το κοχύλι
εκείνο το ανεύρετο
της καρδιάς σου το πολύτιμο κοχύλι!
στο πέρασμά σου ακόμα ραίνω νυχτολούλουδα
απ' τη συγκομιδή των συνειρμών μου!

 ⫷ θαλασσένια αγαπημένη μου ⫸ σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 

⫷μετάξια μιας ψυχής⫸

 

 

Ποτέ δε μίλησα μαζί του για το θάνατο.....
τυφλή μια γεύση έρωτα
πέρναε στα κορμιά μας
όταν πλαγιάζαμε μαζί.
Ωσάν μελίσσι εφόρμησε
τη γύρι για να κλέψει
μεταφραστές δρομολογίων
μιας φθαρμένης διαδρομής
εμπρός σε τόσες προσδοκίες
εγεύτηκα το θάνατο
και δε σηκώνει γιατρειά
μετάξια μίας άδολης ψυχής
στα λούλουδα του κήπου κρεμασμένα!

 ⫷ μετάξια μιας ψυχής⫸ - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷Άνοιξης θρύψαλα μενεξεδιά⫸

 

 

 

Κάποτε ο έρως ξαφνικά
φώλιασε στην ψυχή μου
κι οι πόθοι μου ανήσυχα πουλιά
φωλιάσανε κι εκείνοι
θρύψαλα λες μενεξεδιά
φωλιάσαν στην καρδιά μου!
Λένε πως με το χρόνο όλα γιατρεύονται
όμως.. οποία συμφορά.........
το πεπρωμένο ενός έρωτα ανεκπλήρωτου
θρύψαλα λες μενεξεδιά Ανοίξεως
στο χώμα πεταμένα.

 ⫷ Άνοιξης θρύψαλα μενεξεδιά⫸ - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷νοσταλγία σε ασπρόμαυρο φόντο⫸

Μνήμες και συναισθήματα
έρωτες που περάσανε
κι αφήσανε σημάδια
αυτό το ανεύρετο φιλί
ίσως στα ύστερα η ζωή
να μου το ξαναφέρει..
Είμαστε νέοι..
όντας κινήσαμε για το έρημο νησί μας
ανάμεσα σε ολάνθιστες βατιές
μύρο απέπνεε η νυχτιά μεθυστικό
γευτήκαμε ηδονικές στιγμές
το φεγγαράκι μάρτυρας πιστός
στης νοσταλγίας μου.......
ακούγονται αηδόνια που λαλούν
στον φόντο τον ασπρόμαυρο
μες στην ερωτευμένη μου καρδιά
παντοτινά.........
τα μάγια σου απλώνεις !

  ⫷ νοσταλγία σε ασπρόμαυρο φόντο⫸ σε ποίηση - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷άνοιξ' το παραθύρι σου⫸

Κι όταν αποκάτω θα σταθώ
στο παραθύρι το δικό σου το κλειστό
γλυκό θε νά ν' το κάλεσμα
κι ο Μάης θα φέρνει άνθια
ξεχωριστές τις ευωδιές
το παραθύρι μην κρατάς ''το'' σφαλιστό
αγαπημένε μου..άνοιξε μέσα για να μπώ
σαν φάντασμα σαν ξωτικό
στην καμαρή σου να τρυπώσω
ν' αρχίσω ένα τραγούδι ερωτικό
τα στήθη σου εκείνα τα μισάνοιχτα
να 'ναι γεμάτα ηδονή
κι όταν η αυγούλα θα προβάλλει
αντάμα με τον αυγερινό
γλυκά θε να βρεθούμε αγκαλιασμένοι
χωρίς ψαλτάδες και παπάδες και ψαλμούς
μονάχοι να στεφανωθούμε..μοναχοί
με ολίγα άνθια κερασιάς!

 ⫷άνοιξ' το παραθύρι σου⫸ - σε ποίηση - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷ η ζωή είναι συνάντηση ⫸

 

Μες στις φουρτούνες της ζωής
εγίνηκες η βάρκα μου
εμοιραστήκαμε την ίδια θάλασσα
η φαντασία μου ακόμα σε καλεί
όλα τα χτίζει ο νους απ' την αρχή
σου γύρεψα έναν έρωτα ιδεατό
μου δίδαξες....
η ζωή είναι ''συνάντηση''.
κι η βάρκα των συναισθημάτων μου
εγίνηκες εσύ!
Η γοητεία της δικής σου σιωπής
η απουσία σου............
στην ενδοχώρα της ψυχής
ακόμα αναβλύζει!
Γιατί κάποιοι....
γεννήθηκαν να γράφουν ιστορίες
για το ταξίδι της ζωής!
Το ξέρω δε με ξεγελάς
ίσως στο ουράνιο στερέωμα
να ξαναϊδωθούμε!

 ⫷ η ζωή είναι συνάντηση ⫸ - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

⫷ σαν το παλιό λικέρ ⫸

 

Παιδιά σαν ''αλητάκια'' άλλης εποχής..ξυπόλητα συχνά..ανήσυχα στα μάτια και στο πνεύμα μας..τρελλοπαρέα αγοροκόριτσων σε κείνο μου το μικροσκοπικό.. μα ''μαγικό'' χωριό..Κάμπος απέραντος ..σαν θάλασσα πλατιά..μα θάλασσα δεν ήταν..Είχε καλούδια όμως περισσά..σε πονηριές και ζαβολιές την παρέα μου κρατούσε..

Κι εκεί στον κάμπο τον πλατύ..στης Θράκης μου τα μέρη..οι γεωπόνοι πιάσανε δουλειά ..μαζί μ' αυτούς κι εμείς..Μα εμείς οι λιλιπούτειοι..σκεπάρνια δεν κρατάγαμε..μον' εμαζεύαμε ''σοδειά'' κι εκείνη στα κρυφά.. Εσκαρφαλώναμε σαν έβλεπε το μάτι μας ..ο κάμπος να γεμίζει ''σκουλαρίκια'' .. Πρόκληση δυνατή και αξεπέραστη.. τα ''σκουλαρίκια'' μας να γίνονται..να ομορφαίνουνε
τα παιδικά μας τα αυτιά..τα κόκκινα τα πλουμιστά κεράσια...

Τα απογεύματα εκείνα τα Μαγιάτικα στο μακρινό χωριό..γέλια τραγούδια και φωνές..στολίζαν το κεφάλι μας..και σκουλαρίκια ολοκόκκινα τα αυτιά των κοριτσιών μα και των αγοριών μας..στα πανηγύρια της γιορτής των κερασιών με τα σαντούρια και τις γκάϊντες..με τα τραγούδια της τοπολαλιάς..νότες να ''σκίζουν'' να χαράζουνε τη χαρά μες στον αέρα..

Άφησα πίσω τα δρομάκια τα γνωστά..τα καλντερίμια της μικρής της γειτονιάς μου..μια νοσταλγία γλυκειά σαν το παλιό καλό λικέρ της μάνας μου..διώχνει τη θλίψη και χαϊδεύει την ψυχή μου..λίπασμα λες..και ρίζωσαν ανθίζουν και καρπίζουνε οι κερασιές εντός μου..κάθε που Μάης έρχεται ..και με κερνά από τα δυνατά της μνήμης μου τα ακριβά παλιά λικέρ.....

⫷ σαν το παλιό λικέρ ⫸- Δοκίμιον - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
................................................................................................................

# σκέψεις του Έαρος#

 

 

Μια νύμφη μου 'γνεφε απ' το πρωί
έπειτα σύννεφο βροχή, ανάκατο με νοτισμένο χώμα
μια ζέστη άφηνε η βροχούλα η ψιλή η ποτιστική..
Μ' αρέσει όταν βρέχει σιγανά..
λες και ποτίζεται η σκέψη..η ψυχή μου..
είναι που ο νους αρωματίζεται θαρρείς
από τις μυρωδιές των άπληστων ανθέων
αρώματα του Έαρος σταλάζουν στην ψυχή
που με τις στάλες η βροχή..κατρακυλά..τις παρασέρνει.
Σκέψεις ανάκατες εκεί..
χωρίς κραυγές..και περισσούς αλαλαγμούς..
πιστή και γαντζωμένη πα στη ρόδα της ζωής..
διασχίζοντας το δάσος με τα δέντρα του Ιούδα
της προδοσίας η γεύση πάντοτε έμενε πικρή.
Συνεπαρμένη και ονειρευάμενη..σκεπτόμενη
το ''Δρόμο των Δακρύων''
επέλεξα μαζί σας να το μοιραστώ..
✿*ﾟη ζωή ποτέ της δεν ηττάται ✿*ﾟ.

 # σκέψεις του Έαρος#  -  γράφει η Σοφία Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# αυτός είναι Παράδεισος!#

 

 

 

 

Είναι εκείνη η μαγεία της στιγμής..
που όνειρα και αναμνήσεις συγχωνεύονται
και σχηματίζουνε για μας
έναν αλλιώτικον τέλειο κόσμο.
Αυτός είναι Παράδεισος!
Κάθε Παράδεισος είναι μοναδικός.
Είναι ο δικός σου κόσμος.
Η γη είναι γεμάτη με όλα όσα αγάπησες
κι ο ουρανός είναι η φαντασία σου.
Αυτός είναι Παράδεισος!

 # αυτός είναι Παράδεισος!# - 

γράφει η Σοφία Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 

# πρωινός γλυκύβραστος#

 

 

 

 

 

Γλυκοχάραμα μέρας καινούριας
τον πρωινό μας καφέ ετοιμάζω
το μικρό μας δωμάτιο ανάμνησις γλυκεία
στο παραθύρι μπροστά η σκια σου επιστρέφει
στο πικ-απ το τραγούδι μας παίζει
το δικό μας τραγούδι,γλυκειά μελωδία
και του Μάη τ' αηδόνι σεκόντο κρατάει
αεράκι θροϊζει,τα φυλλώματα αγγίζει
κι η μορφή σου στο τζάμι
της ζωής μου το θάμα.

 # πρωινός γλυκύβραστος # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# μιλώντας με τον κύρη μου #

Εψές το βράδυ..το ξημέρωμα
ήρθε ο κύρης μου σε όνειρο
σκια φευγάτη και ισχνή
σαν τότες που τον θέρισε η αρρώστεια..
λες κι ήταν χτες που εκαθόμασταν
κάτω από την μυρωμένη ακακία
εκουβαλούσε ιστορίες παλιές
από τη μακρινή του την πατρίδα
πρόσφυγας ήρθε το 22
ξενομερίτη τον λογάριαζαν
οι ντόπιοι οι Θρακιώτες
μιλώντας με τον κύρη μου
άκουσα χιλιάδες ιστορίες
καμμιά τους όμως δε δυνήθηκε
να περιγράψει τον ξεριζωμό
παντού υπάρχουν δαίμονες.
Τον πρόσμενα τα πρωινά
τον πρόσμενα τα βράδια
να ακούσω απ' το στόμα του
τις αληθινές του ιστορίες
μα ερχόταν το ξημέρωμα
και χάνονταν από τα μάτια μου
χωρίς ν' ανταμωθούμε
ετέλευε το όνειρο
κι απόμενα μονάχη
στο μαξιλάρι έψαχναν τα δάχτυλα
ν' αγγίξουν τη σκιά του
τα χρόνια εκυλήσανε
εκείνος μας λησμόνησε
απόμεινε να κατοικεί εις της Παράδεισος τα μέρη.

# μιλώντας με τον κύρη μου # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷ εκείνο το κορίτσι⫸

 

 

Εκείνο το κορίτσι απ' τους κάμπους
απ' τις αγριοτριανταφυλλιές
εντός σου χλοερά χρόνους σε κατοικεί
κλειεί το μάτι πονηρά εις τη ζωή
της ποίησης το κοφτερό λεπίδι ακόμα κουβαλεί
πολιορκεί τις καταιγίδες της ζωής
στις χούφτες πίνει κατακόκκινο μεθυστικό κρασί
τους έρωτες στους κόρφους του σφιχτά κρατεί
παίζει κρυφτούλι με το χρόνο και τον ξεγελά
στα χνάρια του φωτός ακόμα περπατεί
τα χρόνια κι αν περνούνε ανελέητα
σοφία στο κορίτσι σου το αδάμαστο..
κομίζουν περισσή..


⫷ εκείνο το κορίτσι ⫸ - 26/4/2024 - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# φανερωσέ μου τη Γραφή Σου#

φωτο : από το διαδίκτυο

 

 

 

Στο σκοτεινό δωμάτιο
στον τοίχο που ορθώνεται αντικρύ
πως να κρατήσω Κύριε
τα λόγια που μου χάρισες
το δρόμο που μου χάραξες
μη με αφήσεις μοναχή
στην παραζάλη της βραδιάς
κάνε με απόψε κοινωνό
μάρτυρα της σιωπής Σου.
Ελέησε τα λόγια μου
κώπασε τον τυφώνα μου
μ' έθρεψες να 'μαι χρήσιμη
ξεσκέπασε σε μένα τη φωνή Σου.
φανέρωσέ μου τη Γραφή Σου!

 

# φανερωσέ μου τη Γραφή Σου# - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

~Μύθοι και απάτες~ ο δάσκαλός μου

 Όσοι είχαν τη χαρά να βρεθούν καθισμένοι σε ένα αμφιθέατρο και να έχουν απέναντί τους για δάσκαλο και  συνομιλητή τους τον Δημήτρη Λιαντίνη..γνωρίζουν πολύ καλά πόσο καλός μύστης υπήρξε..και πόσο ο τρόπος και η φωνή του είχαν τη δύναμη να σε ταξιδεύουν..

~Μύθοι και απάτες~

Οι μύθοι για τη μεταθανάτια ζωή είναι το ύπατο ψέμα του ανθρώπου από την άποψη του απόλυτου και του καθολικού…..Εκείνος από τους ιδρυτές θρησκειών που θα άντεχε να στηρίξει τη θεϊκή ιδέα του σε οποιοδήποτε άλλο έξω από αυτό το αρχιμήδειο σημείο, το μοναδικό οπαδό που θα αποχτούσε θα τον έβρισκε στον εαυτό του… Ο φόβος και ο πόνος μπροστά στο θάνατο είναι η αιτία που έπλασε ο άνθρωπος τον κάτω κόσμο και τον Αδη. Και πάντα μέσα στη σφαίρα της ποίησης. Στη σφαίρα της θρησκείας όμως η αιτία αυτής της επινόησης, πέρα από το φόβο και τον πόνο, εκπορεύτηκε κυρίαρχα από το χυδαίο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. 

Και τέτοιο ονομάζω την ημιμάθεια, τον εγωισμό, και την ανανδρία… Αν έξαφνα συναντήσεις στο δρόμο σου άνθρωπο, κι είναι ανάγκη να καρατάρεις το μέταλλο της ανθρωπιάς του, έχεις ασφαλή μέθοδο να το κάμεις. Είναι η λυδία λίθος που δοκιμάζει το ποιό του μυαλού και της «ύπαρξης» των ανθρώπων. – Πες μου ξένε, θα τον ρωτήσεις, πιστεύεις στη ζωή μετά θάνατο; Αν σου αποκριθεί «Ναι πιστεύω!», τότε το πιο φρόνιμο που έχεις να κάμεις είναι να του δώσεις ένα τάληρο να του πεις «Καλημέρα», και να φύγεις. Να πάρεις εκείνο το δρόμο που δε θα ξαναβγεί ποτέ μπροστά σου. Γιατί η απάντηση που σου έδωσε δηλώνει ότι αναζητούσες άνθρωπο και σύντυχες πίθηκο. Πίθηκο κολομπίνο και μακάκο…

Δημήτρης Λιαντίνης.

.............................................................................................................

Πάντα το τέλος γεννά μια μελαγχολία..μα είναι τόσο όμορφη η διαδρομή μέχρι το τέλος..

που μας συνεπαίρνει..απομακρύνει τη σκέψη μας από αυτό..

μας χαλαρώνει..μας γεμίζει στιγμές..

που θα πάρουμε σ' αυτό το άγνωστο ταξίδι μαζί μας..

Καλημέρα σας...

η φίλη σας Σοφία....

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# Με γοητεύουνε φεγγάρια..γιασεμιά#

Με γοητεύουνε φεγγάρια..γιασεμιά
κιτρινισμένα στο συρτάρι γράμματα παλιά
δαντέλλες απ' τα δάχτυλα της μάνας μου
ξέφτια στο ερμάρι φυλαγμένα..
ασπάζομαι τον έρωτα εσαεί
συμφιλιώνομαι στο θάνατο εμπροστά
λούζομαι στην αλμύρα της ζωής
βουτώ σε θάλασσες πλατιές
ομοιάζει πλάνη να ζητώ απ' το Θεό
τους ροδαμούς του έρωτα στα ύστερα ν' ανθεί
της νιότης το τρικύμισμα δώρο ακριβό
στερεύει ο χρόνος και σωπαίνω
αφήνομαι και χάνομαι στης μνήμης το βυθό
στα μυστικά μου ακρογιάλια επιστρέφω .

  # Με γοητεύουνε φεγγάρια..γιασεμιά# Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# της μνήμης τα κοράλλια#

Της μνήμης τα κοράλλια μου ακριβά
τα μάτια της ψυχής ακόμα λαχταρούν
το συναπάντημα σαν μάγεμα
στιγμές που φευγαλέα μας αγγίξανε
κι ύστερα σβήστηκαν,χαθήκανε σε μια βραδιά
ως το ξημέρωμα απέδραμες
μα πάντα εγώ θα καρτερώ
μες στης ψυχής τις έρημες ακρογιαλιές
εκείνα τα ροδόχροα
τα ανεκτίμητα..κοράλλια της ψυχής μας
πάντα θα μένω και θα καρτερώ
για να σε φέρνουν οι ανέμοι μου
πάντα εκεί θα κατοικείς
εις τα ερμάρια της ψυχής
φωλιές θα χτίζεις μέσα μου
στα χρόνια που μου απομένουνε
τέτοιοι ανθρώποι σαν κι εσέ
γίνονται θρύλοι τραμπαλίζονται
στου χρόνου τις αιώρες
έτσι εγίνηκες για εμένανε κι εσύ
ένας δικός μου αγαπημένος θρύλος..
και από τότες και μετά
τις σκέψεις μου αγκαλιάζω τρυφερά
κοράλλια και φεγγάρια ζωγραφίζω..

 # της μνήμης τα κοράλλια# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

........................................................................................................................................... 

 

# έφυγες μυστικά #

 

 

 

 

 

 

 

 

 Έφυγες μυστικά
στης ψυχής τα βάθη χάραξες το φευγιό σου
οι μνήμες της γης δε σε κρατήσανε
μέσα από ίσκιους πέρασες
για μια στερνή φορά
πυκνό το φως που σε έκρυψε...
απορώ που ανασαίνει η ψυχή μου ακόμα
όμως στα χέρια μου ανέτειλλε ένα φως
γιατί η ψυχή στοχεύει στο αντίπερα.

# έφυγες μυστικά # -Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# μερόνυχτα σ' αναζητώ, εις τον αστερισμό της Βερενίκης#

Μερόνυχτα σ' αναζητώ
εις τον αστερισμό της Βερενίκης.
Κι αν το πρωί λευκή τιφύς
σιμώνει απειλητικά
και την ψυχή μου συνεπαίρνει
δε χαίρομαι που είμαι μακριά
από την γκρίζα σου την κόμη.
 Κύρη μου ...και αφέντη της ψυχής.....
Ανάερα για σε θα περπατώ
ως να σε συναντήσω
στείλε για εμέ τα δώρα σου ψυχής
άϋλες οι ψυχές μας αύριο κάνουνε πανιά
στάλαξε τα μαλάματα
της πλουμισμένης που εζήσαμε ζωής
χωρίς φειδώ καμμία!

# μερόνυχτα σ' αναζητώ, εις τον αστερισμό της Βερενίκης# -Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

<< ψηφίδες μιας χαμένης εποχής >>

 

 

Ολάκερη η ζωή
ένα ολόγιομο ποτήρι αλισάχνη
καλούμαστε να πιούμε ως τον πάτο του
και ύστερα καλούμαστε
τη φουρτουνιασμένη φύση μας
να κάμουμε γλυκεία.
Βασανισμένο το μυαλό
έρχονται κύμα οι θύμησες
θάλασσα η ψυχή
ό,τι απόμεινε απ' αυτήν
οι ματαιώσεις ήσαντε τρανές
χωρίς αδυναμίες τώρα πια
ξεμάκραινε της ευτυχίας την πλάνην..
Με το αυτί στους κραδασμούς της Γης
η διαπίστωσις χολή
αιώρησις ψηφίδων μιας χαμένης εποχής.

<< ψηφίδες μιας χαμένης εποχής >> - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# ένα παράθυρο στο φως #

Φοβάσαι μες στην κάμαρη
σαν πέφτει και νυχτώνει
μα έχω κάτι ολόγλυκο
για σένα απόψε φως μου.
η αγκαλιά μου φλόγισε
και το κερί μας λιώνει
οι πόθοι μου για σε τρελλοί
δεν ξέρω αν το γλυκοχάραμα
αγκαλιασμένους θα μας έβρει
απόψε ας κυλήσουμε σε πέλαγα ηδονής
ν' αποδεχτείς τη ματαιότητα
καθημερνά στα βήματά μας ενεδρεύει
να λες ......
δε χάθηκα στ' ανούσια
να λες πως χάρηκες καρπούς
να ταξιδέψεις ήρεμος
στον Ύψιστο Πατέρα.

 
# ένα παράθυρο στο φως # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

...................................................................................................... 

 

"ακολουθώντας το ποτάμι"

Γοργοκυλούσε ο ποταμός τα διάφανα νερά του
κι η γλύκα της φλογέρας μου
ετρύπαε τον αγέρα.
Ακολουθώντας τον αδάμαστο
του πλήθους ποταμό
ήταν στιγμές που τη ροή επαρέκαμπτα
κι άλλες στιγμές.......
τον ρόδινο τον ''ποταμό''
του αόρατου του πλήθους ακολούθαγα
μη και φανώ παράταιρη στα μάτια των πολλών
δεν ήτανε αυτό συμβιβασμός
προσαρμογή το ονόμαζα
αν ήθελα το στόχο μου τον υψηλό
αν ήθελα το υψιπετές..εκείνο να πετύχω..
Δεν είμαι θηριοδαμαστής
ένας πολίτης ταπεινός
που θά 'θελε
στο πέρασμά του απάνω εις τη γης
ένα μικρό αποτύπωμα
τον κόσμο ομορφότερο να κάμει..
''Οι ποταμοί του πλήθους'' κουβαλούνε
παραμύθια μαγικά μιλούνε στις καρδιές μας.
Τρανά τα όνειρα του νου
ύλης φθαρτής το σώμα.
Ακολουθώντας το ποτάμι της ζωής
ξυπνάμε ένα πρωινό
κι όλοι εμείς οι αντισυμβατικοί..οι ρομαντικοί..
..κρεμόμαστε ως φωτεινά
πεφταστέρια στα ουράνια..

"ακολουθώντας το ποτάμι" - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# βιολέτες μπλε#

 

 

 

 

Από τη μακρινή χώρα της λησμονιάς
βιολέτες μπλε μου έστειλες
μια νύχτα με ολόγιομο φεγγάρι
αν όπως λένε έχουν ενσυναίσθηση οι ψυχές
αισθάνσου..φέρε μου τη ζεστασιά
ζέστανε την ψυχή μου..
Ζωή..Ελπίδα κι Έρωτας εσύ.
Κι εγώ.....
σου στέλνω ως ανάμνηση..βιολέτες μπλε
να ψάξουν,για να σ'εβρουν στα ουράνια.
Αγαπημένε μου εσύ..
έλαμπε όλος ο Απρίλης μες στα μάτια σου
το βλέμμα σου σαγήνη της ψυχής.

 # βιολέτες μπλε # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# υπό την σκέπην Της#

 

 

Σίμωσε ως το παραθύρι μου..
της Άνοιξης αηδόνι μου γλυκό
φέρε ως το περβάζι μου
ήχους γλυκείς συμπαντικούς
στείλε το μελτεμάκι σου Θεέ
υπό την σκέπην Της
να απλώσει τα φτερά
να με σκεπάσει η Παναγιά
με ευλάβεια να σταθώ μπρος στο εικόνισμα
της μάνας του Χριστού
να ασπαστώ με ευλάβειαν περισσήν
να ανταμώσω την από μέσα ομορφιά...
εκείνην την νοσταλγικήν την προστασίαν
που επιζητά αέναα η ψυχή
και ας φωλιάσει μέσα μου βαθιά
η πίστις η ''Αγία''  

# υπό την σκέπην Της #  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# στα χερσοτόπια της καρδιάς#

Ανάμεσα σε χερσοτόπια κι άγριους ποταμούς
μια κορασίδα ατίθαση εγεννήθη μίαν αυγή.
Η διαφυγή της ήτανε το διάβασμα
κι η αστείρευτη η δίψα για ζωή.
Ρομαντική, επαναστάτρια ,αισθαντική
έμοιαζε με σπορέα η ατίθαση μικρή
εφύτευε λέξεις σε σελίδες ακριβές.....
Αέναη ελπίδα μας το κληροδότημα
για τα μεγάλα ,τα σπουδαία, τ' αληθινά
στα χερσοτόπια της μεγάλης της καρδιάς
ανθίζαν ρόδα αειθαλή.

 

# στα χερσοτόπια της καρδιάς# - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# ένα πυροφάνι#

 

 

 

 Θα τη θυμάμαι πάντα εκείνη τη στιγμή
τότες που αγωνίζομουν
σπουδάζοντας το φως
τότες που έψαχνα τη μέσα μου Άνοιξη να βρω
γεννήθηκα με ένα πυροφάνι ταπεινό
σαν του ψαρά......
για να φωτίζω της ψυχής μου τη σπηλιά
και δε μου πρέπει διόλου να παραδοξολογώ
γιατί απ' το ελάχιστο φτάνω
στον τελικό προορισμό
ίσως να συναντήσω εκεί
τα φωτεινά, τα διάφανα νερά
ίσως προκάνω για να βυθιστώ
στις στέρνες της ψυχής μου.

 # ένα πυροφάνι # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,