⫷στον κήπο της Ροδένιας⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Τώρα το ξέρω...το έμαθα καλά
η μοίρα μ' έταξεν σε κήπους να γυρνώ
και να κλαδεύω ελπίδα...
εκεί εστάθηκα σιμά.....
στον κήπο της Ροδένιας επαιανίζαν μουσικές
εθρόϊζαν οι φυλλωσσιές εις τις ροδιές
εψιθυρίζαν φευγαλέα το ανέφικτον
κι όταν εστέκομουν στη μέση στα παρτέρια του
κι επέφταν καταγής τα πέταλα ανθών
μύρα εχύνονταν στα αγιασμένα χώματα
κι αλείφαν τους καημούς με ευωδία..
και μία μουσική Βυζαντινή στα μέσα μου
κάθε που εσίμωνε Πρωτοχρονιά εμελωδούσε σιγανά
παιάνιζε εμβατήρια μιας αναγέννησης
κι απ' την αρχή γεννιόντανε
εκείνο το παιδί που εξέχασε η ζωή
στις κακοτράχαλες τις στράτες..στα λιθάρια.
γεννιόνταν η Ροδένια η μικρή
της ανανέωσης..της νιότης..της χαράς
και ψάχνοντας στο μάγουλο ένα χέρι πατρικό
το πατρικό ένα χάδι εποθούσε....
Κάποτε νόμιζα.............
πως οι κορδέλλες τα πακέτα τα χρυσόδετα
είναι γιορτή τρανή..μεγάλη
μα το κατάλαβα νωρίς......
γιορτή είν' το στολισμένο δέντρο της ψυχής
τ' αγαπημένα πρόσωπα είν' γιορτή
γύρω απ' το τζάκι της καρδιάς..
Όποτε φέρνω εις το νου μου τις Πρωτοχρονιές
ένα σύγκρυο τρελλό με κυριεύει
για να προλάβω..να ετοιμαστώ..να στολιστώ
πόρτες πορτοπαράθυρα ν' ανοίξω και το σπίτι
για να τρυπώσει στα κρυφά
για να μου κάνει και ποδαρικό..ο νιοφερμένος χρόνος
κι από ψηλά στα ουράνια......
 να μελωδούνε κι οι άγγέλλοι μου την έβδομη οχτάβα..

 
⫷ στον κήπο της Ροδένιας⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ταξιδεύοντας στο χρόνο⫸

Και ταξιδεύοντας..
συνεπαρμένη εις του χρόνου τις αιώρες τραμπαλίζονταν
στης αναπόφευκτης φθοράς του χρόνου επαραδίνονταν
κι η ρήση μύθου πανάρχαιου εξέφταε στις παρυφές
πως θα ν' ο νέος χρόνος κάλλιστος..μειδιών..ελπιδοφόρος
όμοια και απαράλλαχτα της εσυμπεριφέρονταν
νέοι σταυροί ορθώνονταν ..κι οι ώμοι δεν αντέχαν
λουσμένες με αίμα......
οι προσευχές του μαρτυρίου της
δάκρυα χαμένα στις οδύνες π' εκυλούσαν
σταλάζανε σε μυστικά περάσματα
αγάπης ήσαν τα περάσματα
μονάχα εκεί φυτεύαν κήπους και ανθίζανε
μονάχα εκεί..........
και ο πολιτισμός στην καθημερινότητα την χάϊδευε
κι ας ο Θεός εμώραινε αργά αργά
και την σοφίαν του κόσμου ετούτου
της αγάπης τα οράματα γίνονταν υποζύγια
κι αντέχαν τους σταυρούς..
και ταξιδεύοντας στο χρόνο τον απέραντο
στιγμές ασίγαστες με δάκρυα στεναγμούς
την ώρα που η ψυχή της εβυθίζονταν στη σιωπή
η ζωή αρμένιζε προς το ανέφικτο 
φως τρυφερό.. απαλό..ουράνιο
διέγραφε ναυάγια στα φλογισμένα της τα μάτια.

⫷ ταξιδεύοντας στο χρόνο⫸ -  Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ η Ροδένια της βροχής⫸

Τα κεραμίδια έσταζαν
έβρεχε τ' απογεύματα συχνά..
μία βροχή σιγαλινή
οι κύκλοι της βροχής κυκλώναν την ψυχή
η νοσταλγία στο βλέμμα της
ψιχάλισμα ακριβό
εξύπναε στα μέσα της
τα πετρωμένα όνειρα
που χρόνια είχε ξεχάσει
τα κεραμίδια έσταζαν
δεν έχει υπόστεγα η ψυχή
είν' ξέσκεπη στη μπόρα στο χαλάζι
ανοίγανε ρωγμές εις τα κελάρια της
ήξερε εκείνη η βροχούλα να ποτίζει
να ξυπνά το νου τα σωθικά..
και μέσα από το τζάμι τη Ροδένια να οδηγεί
στα ωραιότερα βρεμμένα μονοπάτια.
ήχος συρτός..συλλογισμού
εκινδύνευε η ψυχή της
το άρωμα εκείνο της βροχής
της νοσταλγίας εβάφονταν το χρώμα
μικρές μεγάλες καταιγίδες δεν την εβυθίζανε
ένας φάρος στο Αιγαίο απόμακρος
της έστελνε σινιάλα
και μέσα στους θολούς καιρούς
Ιθάκες υποσχόταν
μιας ευτυχίας υποψία κλείναν οι σταλαματιές
κι ένα χλωμό φεγγάρι από ψηλά
αέναη πορεία της χαράζει..

⫷ η Ροδένια της βροχής⫸ - ( νοσταλγικόν) - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷Χριστουγεννιάτικες καντρίλλιες⫸

Θεία βουλή την προσκαλεί
παραμονές Χριστούγεννα γιορτής
κλείνει τα φώτα καταδύεται εντός
μέσα της λάμπουν ξάστεροι ουρανοί
τι φως..τι χρώμα κι ομορφιά
ένα αποτύπωμα χαράς
σε τούτη τη Χριστουγεννιάτικη γωνιά
κι είν' το κλαδί της μνήμης δυνατό
κρατιέται ο νους..της φέρνει τις νοσταλγικές
παλιές αλλοτινές της εποχές
φτάνουν στ' αυτιά τραγούδια αληθινά
που εμιλάγανε για τον μικρό Τυμπανιστή
μιλάγανε για το Θεόσταλτο μωρό
πλημμυρισμένες και οι καμαρούλες φως
και οι καρδιές πλημμυρισμένες Άγιο Φως.
πλημμυρισμένες με αγάπη οι καρδιές
χορεύουνε και στήνουνε χορό
χρόνια και χρόνια οδοιπορώντας
ψάχνοντας το ανέσπερο το φως
στης Βηθλεέμ το μακρινό αστέρι
χορεύουνε σαν χρυσαλλίδες οι ψυχές
Χριστουγεννιάτικες μικρές-μικρές καντρίλλιες...
φανταχτερά λαμπιόνια κατακλύζουν την ψυχή
εις την θωριάν στης ουτοπίας το δεντρί
γωνιά αλησμόνητη φεγγοβολεί..φως ιλαρόν
λευκαίνει τις καρδιές........
φορεί απόψε ο νεογέννητος Χριστός 
μανδύαν φιλευσπλαχνίας
οι αγγέλοι ψάλλουν ωσαννά
''μη δυνηθεί''..''μη γένοιτο''..δεινό στην Οικουμένη..

⫷ Χριστουγεννιάτικες καντρίλλιες⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷φως...στην ψυχή μου⫸

Rafal Olbinski

Αμείλικτη μητέρα των Μουσών
αγαπημένη Μνημοσύνη
κόπιασε..παρηγόρα με
οι μνήμες με καλούνε...
κέντησε τ' άστρο που τον κατοικεί
και στείλε το κεντίδι εις της Γης
άλλη μια ύστερη φορά να τον θωρήσω
κι εσύ φεγγάρι μου ολοπόρφυρο
κατέβασε τα χρώματα τα πορφυρά
που εβάψαν την ψυχή μου.
Κόπιασε Μούσα φέρε μου τις θύμησες
ν 'αγγίξω τα σημάδια και τα ξέφτια τους
εδώ που η μνήμη μου βαθαίνει τις νυχτιές
εδώ π' οξείδωνε γωνίες της ψυχής
και πιάναν ουρανό τα αλησμόνητα
για να μετρούνε την αγάπη.
Ω! πόσο με γέλασες..με επλάνεψες
και μ' έριξες σ' αλλαργινό περγιάλι.
Κόπιασε Μούσα φέρε μου
λυτρωτικό λιβάνι
να θυμιατίσω την οργή
φως.. στην ψυχή μου ν' απλωθεί
Χριστούγεννα χωρίς εκείνον να αντέξω..

 

⫷ φως...στην ψυχή μου⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷στα μπάρκα της ελπίδας⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Και σαν καράβια που περνάνε μεσοπέλαγα
πλανόδιοι αέναοι συνοδοιπόροι και ταξιδευτές
πλοίο τρικάταρτο ναυλώνουν οι ψυχές
στ' ονείρεμα πλάνην οικτράν πλανάται ο νους
και χτίζει παραδείσους..
έτσι διαβαίνει η σύντομη ζωή
σημάδια αναγνώρισης..σηκώνουμε τα χέρια
σε κάθε ένα που αράζουμε νησί
στα μπάρκα της ελπίδας
να βγούμε απ' τα κύματα
να βγούμε απ' τις ωδίνες
και μέσα απ' τους θαλάμους τους φρικτούς
να διώξουμε γάζες ..οξυγόνα και ορούς
και πιότερο τη θάλασσα
να δυνηθούμε να γευτούμε..
Μοίρα παράξενη ανατρεπτική
ο άνθρωπος το κάρμα δεν ορίζει
τρέχει και τρέχει ψάχνει αναπαμό
σκοπέλους βρίσκει και σκοντάφτει στο βυθό
ακούραστος αέναος ταξιδευτής
εις των χιμαιρικών χωρών της φαντασίας του
στο βάραθρο την ελπίδα του ανθίζει.

 ⫷ στα μπάρκα της ελπίδας⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ μέσα απ' τις γρίλλιες⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Κι ήταν μια νύχτα ανάστερη..βαριά
μ' ένα αλλόκοτο χλωμό φεγγάρι
κανένα φως..την πλάση δεν εφώτιζε
μονάχα ακούγονταν η λύσσα του βοριά...
μέσα απ' τις γρίλλιες
έμπαιναν αθόρυβα οι σκιες...
η λάμπα έφεγγε αμυδρά
και με σιμώναν τρυφερά
μια νύχτα υποβλητικιά
εκυβερνούσαν οι σκιες
και μ' έφτανε ο αχός του τραγουδιού μας
σε ονείρατα επιστροφής
εις τις μοναχικές του δειλινού διαδρομές
στο σεληνόφως το χλωμόν
ετρύγαε τον πόνον τον αψύ
τούτος ο προαιώνιος χορός
το μωβ  της τζακαράντα εις την κάμαρη..
κι οι σεντεφένιες οι σκιες
στα άσπρα μου μαλλιά
πόσο με παρασέρνανε
στο ονείρεμα της νιότης μου 
εις ελιξήριον μπάρκο.. 
σίμωσε κόρη λυγερή
βαμμένη με τα χρώματα
μιας εποχής ηδονικής
που εδιάβηκε και μ' άφησε μονάχη.
έλα μαζί μου μια νυχτιά
στο σεληνόφως του Έρωτα
εκεί ν' ανταμωθούμε
ιέρεια σεπτή της ηδονής
κόρη της νύχτας θαλερή
έλα μία ύστερη φορά
ίανε το κορμί μου!

⫷ μέσα απ' τις γρίλλιες ⫸ Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# ένα λιβάδι Θε μου είναι ο τόπος μας #

art : Ana Munoz

Ένα λιβάδι Θε μου είναι ο τόπος μας
ένα λιβάδι με ποτάμια με νερά..με μουσικές
κυλούνε μέσα τους νυχτέρια γυναικών
που δεν προκάναν να χορέψουν στα αλώνια
οι ήχοι των -ψυχές πλανόδιοι ταξιδευτές
που σεργιανάνε εις τα έρημα σοκάκια .

Ο κάμπος ξέρει τα τραγούδια που του γράψαμε
ξέρει την πίκρα και τα βογγητά τους των ξωμάχων
φωνές χαρμόσυνες μεθυστικές..
άλλοτε απελπισμένες......
τις λεκιασμένες τις ψυχές των
ζωγραφίζει στον καμβά...........
πάνω στ' ανώφλια απομεινάρια ζωντανά 
οι καπνισμένοι των σταυροί
ψυχών αμέτρητων που θάφτηκαν στο χώμα.

Ο τόπος ξέρει τις σκιες μας,τα πετάγματα
τα όνειρά μας τα τρελά και τις αγάπες μας
κατέγραψε στο μεταξένιο του καμβά
τους γάμους τις χαρές,πετάξαν πεταλούδες μπλε
μας χαιρετούν από ψηλά του μισεμού λευκά μαντήλια.

# ένα λιβάδι Θε μου είναι ο τόπος μας # - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# στάθηκα αγνάντια στο ποτάμι της ζωής#

art : Ana Munoz

Στάθηκα αγνάντια στο ποτάμι της ζωής
και του νερού του οι φωνές
του νου μου οι ροές και οι συλλογισμοί
βασανιστικά μου αποκάλυπταν
τις μυστικές τις ιαχές των αφανέρωτων θεών
ιαχές ιδανικές που με παρότρυναν..
μέτοικος να χρηστώ μιας Άνοιξης παράτολμα..
κήπους να χτίσω λαχταρώντας..
μα το ποτάμι ήταν βαθύ κι ο βούρκος του μεγάλος
χωρίς αιδώ ετόλμησαν άνοοι εξουσιαστές
ληστές ψυχών..................
την Άνοιξη που εφύτευα βαθιά να ροκανίζουν.
Παραδομένοι ανελέητα στων βράχων τη σκληράδα
ανθρώποι όμοια ξωτικά..
σε κόσμο που εξεψύχαε ερήμην του
το μαγικό ραβδί δεν έκαμνε το θαύμα του
κι εβύθιζε μιαν κοινωνίαν στο αχανές
στον δρόμον της τυφλότητας ..φορώντας παρωπίδες.
και τότες εθυμήθηκα εκείνα τα γαλάζια τα πουλιά
που επέταγαν στα δάση
κι ο μετρονόμος της ζωής μου της ποιήσεως
μου εθύμιζε..........
παρά την ατολμία των..άλλαζε ο κόσμος μάτια μου
στις προσευχές των λίγων ταπεινών
ανθούσε εις τις λάσπες η ελπίδα.

# στάθηκα αγνάντια στο ποτάμι της ζωής  # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

#μες στην ''αχνόφεγγη βραδιά'' η κούκλα της Ροδένιας #

by Joël Bérard (France)

Κρυμμένη εκείνη η τρυφερότητα
εις το παλιό ημερολόγιο
και ξεφυλλίζοντας....
φορείς το ίδιο φόρεμα της αθωότητας
και επιστρέφοντας.....
εις την γλυκείαν των Χριστουγέννων μελαγχολίαν σου 
μονόλογον ποιητικόν σκαρώνεις στα εντός.
''Όλη τη νύχτα εκράταες την κούκλα αγκαλιά
στιγμή ασίγαστη..κι ένα δάκρυ να κατρακυλά
χρόνια με βάθη απρόσμενα....
ήταν το δώρο τ' ακριβό του κύρη σου..
μικρή Ροδένια μου ευάλωτη..
κι όπως εγιόμιζε η ευσπλαχνία την κάμαρη
κι η φύση εφρόντιζε αργά - αργά
το πανωφόρι το λευκό της να φορέσει
κι οι δρόμοι εστολίστηκαν
επίπλαστα αστέρια αστραφτερά
τα ονείρατα να φέρνουνε σιμά
στα μάτια των περιπλανώμενων περαστικών
εβγήκες μες στους δρόμους βιαστικά
να κλέψεις ένα ρέλι απ' τ' όνειρο
παιδίσκη λες εις ελεγείαν θριαμβικήν
την ώρα που η ψυχή σου εβυθίζονταν
στη δίνη της αιώνιας ουράνιας σιωπής..
για να στολίσεις το σαλόνι σου..
να το κοιτάς..γιατί το όνειρο
μέσα στ' ονείρεμα γεννιέται..ζει κι ευδοκιμά
μες στην αχνόφεγγη βραδιά μη μένει μοναχή
φυλλορροούσα η καρδιά''..

 # μες στην ''αχνόφεγγη βραδιά'' η κούκλα της  Ροδένιας # -  Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# πέτα την καρδιά σου πάνω απ' το φράχτη #

Φύλακας άγγελος στήνει καρτέρι
αντάμωμα ζητά
μία φωνή στη σιωπή σου σ' ορμηνεύει
να μη διαβείς τα όρια παρακινεί
να μην βρεθείς εις την απώλειαν του εαυτού 
του κοσμοχαλασμού το μένος
να παλεύεις να αψηφάς..
τις συμβουλές της συλλαβίζεις αργά - αργά
δείχνεις μοιραίαν ανυπακοήν
μία δεύτερη φωνή φτάνει στ' αυτιά,σου ομολογεί
πέτα σου λέει η φωνή..
πέτα την,την καρδιά σου πάνω από το φράχτη
να ταξιδέψει μίλια γνώσης θαλερά
κι ύστερα πάλεψε με όλη σου τη δύναμη
να την επάρεις πίσω πιο σοφή
κι απ' την αρχή..
στον άνεμο ..στα ύψη να πετάξει.
Παλιομοδίτισσα σε λένε και μοναχική..
της εξουσίας η έλξη δε σε συγκινεί
οι πειρασμοί σαγήνη της ζωής
η πρόκληση της αναρρίχησης
στο Μαγικό Βουνό..η κορυφή σε συγκινεί
γλιστράς τα βράδια
το σχοινί του ορειβάτη ακολουθείς
για να την φτάσεις την κορφή
στρέφεις το βλέμμα και ρεμβάζοντας κοιτάς
τους αναμμένους της πυρσούς 
στις φρυκτωρίες τις αψηλές ακροβατείς
εκεί που οι ψυχές ακόμα το φορούν
της αθωότητας το ακριβό το πανωφόρι.

 # πέτα την καρδιά σου πάνω απ' το φράχτη # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# στης λησμονίας τους λειμώνες#

φωτο : από το διαδίκτυο

Για τους αποθαμένους να μην κλαις
σαν έρχεται το μελιχρό
στην πόρτα σου το δείλι
τα δάκρυα στερεύουνε με τον καιρό
στου χρόνου την αψάδα
μον' για τους ζωντανούς να κλαις
στης λησμονίας τους λειμώνες περπατούν
κλαδεύουν αναμνήσεις
για τους αποθαμένους μη θρηνείς
τους ζωντανούς στο δείλι να θρηνείς
τα δάκρυά των στάζουνε κρουνοί
να ξεδιψούνε οι ψυχές
στην κρουσταλλένια βρύση.
κι όντας ακούς
το θρόισμα των φύλλων στα δεντριά
μην απορήσεις ...μη σκιαχτείς
είναι οι ψυχές που δίνουν το φιλί στη Γης
λίγο πριν επιστρέψουνε στο έρεβος του Άδη.

# στης λησμονίας τους λειμώνες# - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

 

# στης καταχνιάς την παραζάλη#

                                

Τις αντοχές μου εμέτρησα
στης καταχνιάς την παραζάλη
μα όση κι αν είναι η σκοτεινιά
κι η καταχνιά μεγάλη
σαν την εβρείς την περασιά
μιαν άλλην όψη παίρνει ο κόσμος έξαφνα
μίαν όψιν άλλη
στα αχνισμένα σου βουνά
εις τους ξερούς λειμώνες σου
ο ήλιος  θα προβάλλει. 

 # στης καταχνιάς την παραζάλη # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# θέλω στην πρώτη μου ξανά τη χίμαιρα να γείρω#

art : Dorina Costras

Περνάει ο καιρός και χάνεσαι
στης ματαιότητας τη χάση
γι αυτό σου λέγω διώξε τα φαντάσματα
δεν έχουν να σου δώσουν τίποτα άλλο πια
την πλάνην αποποιήσου..
Πάει καιρός που διάλεξα μιαν άλλη διαδρομή
θέλω στην πρώτη μου ξανά τη χίμαιρα να γείρω
κι ο λογισμός μου να πετά
στης Οικουμένης τα έγκατα να εντρυφεί βαθέως
δεν είμαι ηρωίδα ούτε και διεκδικώ
στης ιστορίας τα κατάστιχα εμέ να μνημονεύουν
μόν' θέλω όσο ζω και περπατώ
αργά αργά κι ανώδυνα...........
στις γειτονιές των πονεμένων να διαβαίνω
απ' τα κοτέτσια τους των αφεντάδων απέξω να περνώ
χωρίς εις τις φωλιές των τα αυγά των να μαζεύω..
Και αν θα θελήσετε ποτές να με ρωτήσετε
γιατί τούτα σας μολογάω..τούτο μονάχα θα σας πω
αφού παντρεύτηκα ,νοικοκυρεύτηκα..
έζησα μια μακρά μια δύσκολη ζωή..μα ευτυχή
εξύπνησα μια χαραυγή..
ουρλιάζοντας μπροστά στην προκυμαία
για να ελευθερώσω το παιδί
που χρόνια ελούφαζε απ' τ' αδικο σκιαγμένο
κι απ' το κελάρι της ψυχής να διώξω τη ντροπή
σπόρους να κλέψω να φυτέψω στην αυλή
ν' ανθίσουν πάλι οι πασχαλιές
ν' αδράχνουν άρωμα οι ψυχές των πονεμένων.

 # θέλω στην πρώτη μου ξανά τη χίμαιρα να γείρω# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷οι κόρες της Ερήμου⫸

art : Kassiani Amoiridou

Υποταγμένες στις προκαταλήψεις των 

οι διψασμένες κόρες της Ερήμου 

αγρίμια όμοια λες
κρυμμένα στους αμμόλοφους
μέσα στην ερημίαν των εκραύγαζαν στο μέσα τους
να τσακιστούνε οι αμπάρες της σκλαβιάς τους.
Ένα κουρελιασμένο σάλι ήταν όλο κι όλο
μες στο ξύλινο σεντούκι το προικιό...
της κόρης που γεννήθηκεν κάτω απ' τη χουρμαδιά.
τίποτα εκεί δεν την επλάνευε..κορίτσι αφημένο..
αδύναμο στης μοίρας του το δίχτυ
θήτευεν τη ζωή της περπατώντας στους αμμόλοφους
με μιαν οδύνην θλιβερήν ματαίωσης ερωτικής
άγνωρης στην μικρήν της Επικράτειαν
χωρίς φιλιά στο στόμα..........
μα είχεν περίσσεια εμορφάδα.. χείλη ζωγραφιά
δεν έμοιαζε με τ' άλλα της γενιάς της τα κορίτσια
την εγέννησεν η μάνα της
μ' ένα άστρο λαμπερό στην κεφαλή
μα εκειά δεν το 'βλεπεν αυτό
ονείρατα δεν ύφαινε στον ύπνο της
όταν τα βράδια ετρύπωνε μέσα εις τη σπηλιά της
αγγράματη και πάμφτωχη
τα ονείρατα δεν ήταν μερτικό της..
μα άλλαι των ανθρώπων αι βουλαί
και άλλαι του Παμέγιστου Κυρίου
ήρθεν ο ταξιδιώτης από τα μακρά
αγάπησεν παράφορα το αγρίμι της Ερήμου
της φανερώθη ο Έρωτας γυμνός
ως τα ξυπόλητά της πόδια
την έντυσε με τον μανδύα του έρωτα
με σπάνιο εστόλισε την κεφαλή
''αδένιον'' το ρόδον της Ερήμου.....
την ύψωσε αρχόντισσα κυρά
κι ο μύθος τους στην έρημο
εγένηκε τ 'ανέμου το τραγούδι
γίνονται θάματα ακόμα απάνω εις τη Γης
κι ας τον σταυρώσαν το Χριστό νωρίς
οι άσπλαχνοι ανθρώποι
να το προσμένεις και το θάμα
να το καρτεράς
έχει κρυμμένα θάματα το έγκατο της Γης
είν' βάλσαμο στο μεσοδόκι τ' ουρανού
σαν κρέμεται σαν ήλιος φωτεινός η ελπίς
των κορασίδων που λογιούνται για αγρίμια.
 

 

 ⫷ οι κόρες της Ερήμου⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

Δοκίμιον Λυρικόν - ( σαν παραμύθι)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷το σπιτάκι του κάμπου⫸

~ Ana Munoz Reyes ~

Μη μου μιλάς για σπίτια περασμένα
σπίτια στον κάμπο μακρινά
ψιθύροι έρχονται στα σκοτεινά
στις κάμαρες μιλούνε σιγανά
σεβάσμιες κυράδες με τα γκρίζα τους μαλλιά..
με μεσοφόρια με φθαρμένες τις δαντέλλες.
Δεν ξέρω πολλά πράγματα
από πλούσια σπίτια εγώ
καμμιά φορά..
σαν συλλογάμαι επιστροφές
του κάμπου το σπιτάκι έχει φωνή
στις καμαρούλες τις μικρές
γίνομαι μάρτυρας κρυφός
ακούω τη χαρά τη λύπη των ψυχών
που επεράσανε σα διαβατάρικα πουλιά
θαρρώ ακούω το ρόπτρο της καρδιάς
και φτάνω ως την πόρτα να ανοίξω
ν' αφουγκραστώ πως ανεβαίνουν τα σκαλιά
να μπούνε μέσα και να θυμηθώ
πως φώτιζαν την καμαρούλα τη γυμνή
οι πρόγονοί μου οι σοφοί
πως είν' ακόμα ζωντανοί
στέκονται ολόρθοι εντός μου
καθώς ο κόσμος εκατάντησε
ένα απέραντο φτηνό φρενοκομείον.

⫷ το σπιτάκι του κάμπου⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷για να 'βγεις απ' το κάδρο⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Μυδράλια λες και με εγάζωναν
Νεόπλουτοι..αγράμματοι ανθρώποι
κι ήρθες εσύ..μέσα από σε
εβγήκα από το κάδρο τους
εσυλλογίστηκα αλλιώς
αγάπησα τα πρόσωπα που επερπάτησαν
απά σε τεντωμένο ένα σχοινί
σπασμένα φύκια τα όνειρα
εμείναν στις ακτές τους..
μα αυτοί εδέσαν το σχοινί απ' την αρχή
κι ακροβατήσαν..
εκείνα αγάπησα τα πρόσωπα
που εγεύτηκαν τον ίδρωτα
και δεν βαρυγκομήσαν
ανοίξανε για αποστάσεις μακρινές
καινούριες διαβάσεις
πετράδια πρόσωπα ακριβά
τη διδαχή..
ολίγη από την λάμψη μου χαρίσαν.
Τα άλλα............
κείνα τα πρόσωπα που εκρύφθησαν
μες στη μικρή..την βολικήν τους Επικράτεια..
εκείνα που δε γύρεψαν τη γνώση
να ανιχνεύσουν το μυστήριον της ζωής
μου είναι παντελώς αδιάφορα
άνευ προθέσεων κακών
πάω γυρεύοντας το ατόφιο
εις τα τρωτά και τις αδυναμίες των
δε στάθηκα ποτές
μον' στάθηκα στην άρνησιν της μπόρεσης
ν' ανέβουν ένα μπόι αψηλά.

 ⫷ για να 'βγεις απ' το κάδρο⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

μυδράλιον =  όπλο με πολλαπλές κάννες

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷φρέαρ απώτερο ιερόν ⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Βαραίνει μέσα τους της αμαρτίας το θεριό
ταπεινωμένοι απ' τις ρήσεις των γραφών
όταν φωτίζει η αυγή
ανηφορίζοντας βαδίζουν βιαστικοί
φρέαρ απώτερο ιερόν στην έρημον αναζητούν
βοτάνι ψάχνουν στ' αθεράπευτα δεινά
κεχριμπαρένια καίνε εις την αμμοδόχο τα κεριά
της μυστικής των της συνάντησης
γίνονται μάρτυρες κρυφοί
οι λέξεις των γυμνώνονται
και φανερώνεται η αλήθεια
χωρίς σταυροκοπήματα ανούσια
χωρίς τερτίπια υποκριτικά
εν αγιόγραφον συντάσσουν εις τον νου ..
μετανοούντες και αμαρτωλοί
έναν ψαλμόν..
Εωθινόν λυτρώσεως άδουν στη Γη
και δέονται εμπρός Σου.
κι αν η μετάνοια είναι όψιμη προς Σε
σε όλην την ζωή των εμερίμνησαν
το πνευματικό Σου άροτρο ν' ακολουθούν
εις το μεταίχμιο της ζωής των Σου ζητούν
ευλογημένο καταφύγιο εις τη συγχώρεση να βρουν
άνθρωποι ήσαν έμπλεοι παθών
το κατασκεύασμά σου..το κατ' εικόνα και ομοίωσιν Εσού
τι κι αν δε μπόρεσαν στο ύψος να Σε φτάσουν
ανάερη ρανίδα ελπίδας είσαι Συ Θεέ..
ο τελευταίος των σταθμός.

⫷ φρέαρ απώτερο ιερόν⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# τα βλέφαρα υγραίνει η νοσταλγία #

φωτο : από το διαδίκτυο

Κάποτε θα μιλήσω για εσένανε
για σε που αγάπησα στο μακρινό παλιά
και ας..χωρίς απελπισίαν το γνωρίζω πια
ποτέ ξανά δεν θα ανταμωθούμε 

μα ...σαν τους νεκρούς θυμόμαστε
στο σκοτεινό τους τάφο πια δε μένουν...
με ένα ροζ της τρυφερότητας
με το μελάνι μου
ωδή στον ερωτά μας θα σταλάξω
να σου το μολογήσω στα κρυφά
πως πίσω από τη μάσκα τη σκληρή
να ζωγραφίζεις τα γαλάζια συναισθήματα
εδείλιαζες..μήπως μ' απολογιάσες...
εκείνα που εμοιάζανε σαν κύματα...
όταν το μαϊστράλι τα έσκαγε
εις της ψυχής το γυρογιάλι...
και με το πορφυρό μου πάθος στο κορμί
στο κάθε ένα δείλι
όταν φορεί η ψυχή μου τα μενεξεδί
όταν οι στάλες της καρδιάς
σταλάζουν το σαπφείρινο μαβί
υγρή θα την φυλάττουνε τη νοσταλγία μου
τα βλέφαρα θα υγραίνουνε
θα στάζουνε στις παρειές
χρυσό ποτάμι των δακρύων
με τη χρυσόσκονη της μνήμης μου

τα βράδια θα 'ρχεσαι στην κάμαρη
θα σ' ανασταίνω πάλιν από την αρχή
γιατί πολύ σε πόθησα..πολύ!

# τα βλέφαρα υγραίνει η νοσταλγία # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

«ως άγγελοι απόκληροι επί Γης»

φωτο : από το διαδίκτυο

Ποιό κάρμα τους εγέννησεν
ποιά μοίρα τους σημάδεψεν
να περπατούν σε γαλαρίες σκοτεινές
με τις ανάσες τους βαρειές
σημαδεμένοι των καιρών..
με μίαν λαθραίαν ταυτότητα
στα άσυλα της νύχτας γυμνωμένοι..
φτωχοί...........
σκυλιά λες κοκαλιάρικα..σε σκαλοπάτια
μεγαθήριων αφημένα...
σε μια πορεία διαφυγής
σαν άγγελοι απόκληροι επί Γης
εκουβαλούσανε το λύχνο τους
στο σκότος βυθισμένοι...
οι αναμονές ευδαιμονίας των μάταιες να σέπονται
σαν φύλλα του Φθινόπωρου θλιμμένες
μονάχα τα σημάδια εις την σάρκαν να θυμίζουνε
της παγερής των μοναξιάς
τ' ανθρώπινα ναυάγια.
δεν κουβαλούν στα μάτια χρώμα προσμονής
δεν έχουν παραθύρι ανοιχτό που να κοιτά στους κήπους
μον' κουβαλούν την πίκρα της φυγής στα ξεραμένα χείλη
το έγκλημα σχεδιασμένο απαρχής
''φόνος εκ προμελέτης των ψυχών''
για τους φτωχούς του κόσμου αυτού
λες κι είν' καταραμένοι.
θυμίζουνε εκειούς τους γνήσιους ποιητές
απόκληροι κι αυτοί της Οικουμένης.

«ως άγγελοι απόκληροι επί Γης»  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

« αι ψυχαί των χρυσαλλίδες»

art : Dorina Costras

Όσων ψυχές αγάπησα πολύ
πετάξανε στα ουράνια
μπλεχτήκανε στης Βερενίκης τα μαλλιά
γενήκαν αι ψυχαί των χρυσαλλίδες......
Εσυλλογίσθην σιωπηλά τα περασμένα χρόνια
κι ο ψίθυρος αμίλητος στα χείλη συλλογάται:
''ψυχές περνοδιαβαίνουνε αθώρητες
μικρές εργάτριες απάνω εις τη Γης
πότε τυλίγουν γύρω τους βομβύκιο
κρυψώνα της ζωής των ακριβή
λίγο πριν γίνουνε μετάξινες
ανάριες πεταλούδες''.
Μες στο μισό το φως..στη σκοτεινιά
ο νους μου οραματίζονταν
μ' ερωτευμένη ακόμα την καρδιά
εις τη ζωή .............
με την ψυχή ρυτιδωμένη
τη νύχτα με το φως της αρνησιάς
στις παλαιές τις κάμαρες
εις τα κλειστά ερμάρια
διάφανα αχνά πολύχρωμα
σα φωτεινά σημάδια
κειμήλια φυλαγμένα ακριβά
κειμήλια οι ψυχές των χρυσαλλίδες..
μα τα κειμήλια είν' για να θυμίζουνε
στις παλαιές τις κάμαρες
εις τα κλειστά ερμάρια
καημούς, χαρές, λύπες, στιχάκια καρδιακά
ψυχών αφανισμένων.

« αι ψυχαί των χρυσαλλίδες » - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

# δρόμοι της ενδοχώρας μου#

art : christian schloe

Δρόμοι της ενδοχώρας μου εχαράχθητε
με μουσικές..βιβλία..αναγνώσματα σοφών
μερόνυχτα με συντροφέψατε
με οδηγήσατε σε λεωφόρους μακρινές
''Λιώνουν'' σκαρπίνια οι παιδικές ψυχές..
φυτρώνουνε στη θέση τους λουλούδια
όμοια που μοιάζουνε φτερά μιας πεταλούδας
φυτρώνουν ρίζες στα πατούμενα
καρποί εις την κεφαλή τους..
Συχνά μια ελπίδα εβλάσταινε στα μέσα μου
μέθεξη του αλχημιστή..μακρύ στο φως ταξίδι
άνθια να πεταχτούνε στις ρωγμές..
μη θρύβονται τα ονείρατα
στις κουρσεμένες πόλεις.
Σκαρφάλωνα με πάθος στα βουνά
πολέμαγα τα τέρατα του χτες
εγιάτρευα τις τρύπες απ' τις σφαίρες της ψυχής
επάσχιζα μια κοινωνία αγνοημένη να αλλάξω.
κι αν χρειαστεί να με ονομάσω απ' την αρχή
την εσωτερικήν μου ελευθερία φυλασσόμενη
το ίδιο σταυροδρόμι θα με όριζε
γιατί θα 'μουν εγώ.

# δρόμοι της ενδοχώρας μου # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# εις μίαν παλίρροιαν στοχασμών #

23 /4/2023 - Πόρτο Ράφτη

Στα μαϊστράλια ανοίγω ένα παράθυρο
σε μίαν παλίρροια στοχασμών παραδομένη
τα μακρινά της ανακρούσματα σιμώνουνε
μου τραγουδούν σιγαλινά
μαζί σου θάλασσά μου μαγική αποπλανιέμαι ..
κλείνω τα μάτια να λησμονηθούν
τι είν' της μέρας οι καημοί
παύω να συλλογιέμαι..
φτάνουνε νότες στα κατάρτια της ψυχής
χαϊδεύουν τα λευκά πανιά
μου τα ξεπλένουν..με ευφραίνουν
ναυλώνω βάρκα χάρτινη
σαν κείνες που επαίζανε
οι λιλιπούτειοι οι φίλοι μου
στις ποταμιές στις όχθες..
να 'ν βάρκα ταξιδιάρικη
να ταξιδεύει αγάλια το όνειρο
και στο ηλιοβασίλεμα
τότες που ο ήλιος χύνει φως ευσπλαχνικό
να το σηκώνουν στα φτερά τα γλαροπούλια
κι όταν θα φέγγει ο Αυγερινός
τ' όνειρο να 'ναι η πυξίδα των
να το εταξιδεύουν στον αγέρα, στα νησιά
στους κάβους, στα ακρογιάλια
μακριά, πολύ μακριά απ' τα φουγάρα τους
και να 'ναι τα μελλούμενα
μακριά απ' τους κολασμένους.

# εις μίαν παλίρροιαν στοχασμών #  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

# βράδια καπνισμένα#

φωτο : από το διαδίκτυο

Έρχονται βράδια καπνισμένα..αλλόκοτα
τις σκέψεις ροκανίζουν
τι κι αν σε πόνεσε η ζωή
αν σε κατέτρωγε ο σορόκος της καρδιάς
τι κι αν σε πότισε με το φαρμάκι το ηδύποτον
είναι που εφοβήθηκε την κοφτερή σου τη ματιά
γιατί είχες άτι και εκάλπαζες
γιατί είχες τάλαντα κρυμμένα ακριβά.......
το αληθινό ταλέντο σου δεν είναι τα στιχάκια
που αραδιάζεις στις σελίδες σου
το αληθινό ταλέντο σου
είναι που ξέρεις να ονειρεύεσαι
τις νύχτες πα στο μαξιλάρι σου
τη μέρα με τα μάτια ανοιχτά..
ταλέντο είν' κι η ρίζα που φυτρώνει μέσα σου
ριζώνει..διαφεντεύει ακατάπαυστα
το νου..το λογισμό σου..
Είν' λίγα τα ταλέντα σου
''στη μαρτυρία του κατά κόσμον φαίνεσθαι''
μα απ' το βυθό σου ορθώνονται
ως όρεα αψηλά.

#  βράδια καπνισμένα #  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# χιμαιρικές αγάπες μακρινές #

φωτο : από το διαδίκτυο

Εμελαγχόλησα μίαν Κυριακήν αποβραδίς
στην ανεμόσκαλα των άστρων σε γυρεύω
κι οι λυρικές οι σκέψεις μου επλήθυναν ευθύς
στα πόδια μου φορέθηκαν τα '' νηπενθή''
κι αρχίσαν έναν ξέφρενον χορόν
κάτω απ' τις αψίδες τ' ουρανού
ξορκίζοντας το μυστήριον του θανάτου.
Κι ανάμεσα εις τις σκιές,στο τελευταίον φως
ιχνηλατώ..
χιμαιρικές αγάπες με πλευρίζουν μακρινές
λησμόνησα πως ζεις στους ουρανούς
λησμόνησα πως πια δε με θωρείς
κοιτώ στο ''αδυτον''..μαστίζεται η ψυχή μου
κι είν' απροσπέλαστος ο ουρανός
μα χρωματίζω την φωνήν
σ' εκειά που δεν επρόκανα να σου τα μολογήσω
μια αχτίδα απ' το Θεό ζητώ φωτός
μια ελπίδα παραπαίουσα σιμά μου παραστέκει
ψιθυριστά μου μολογάει
ό,τι πολύ αγαπήσαμε αντιστέκεται
με χίλια χρώματα σκορπιέται στους αιθέρες!

# χιμαιρικές αγάπες μακρινές # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


'' νηπενθής'' = που δεν πενθεί- δεν αισθάνεται λύπη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# γυναίκες του βάλτου #

art : Alla Tsank

Η μνήμη ανυπότακτη
τους βάλτους διασχίζοντας ακροβατεί
κάτω απ' τα βρύα και τα μούσκλια
εις τα σκιερά...
εκείνες τις γενναίες γυναίκες συναντά...
και αν η ανθρωπότητα στηρίζεται
στις ιστορίες της......
και αν του βάλτου οι γυναίκες μας
λησμονημένες πια πλαγιάζουνε
στης Ιστορίας τα ανήλιαγα
εκείνες είν' που πρωτοεγράψανε
ιστορίες ,μύθους,ελεγείες διδακτικές
να συντηρήσουν την ανθρώπινη μορφή
στη Γης του επάνω κόσμου.
Στην αφιλόξενη τη γη που ίδρωτα εστάξανε
σαν στρατιώτες απ' τη μάχη
που γυρίζουν λαβωμένοι
στο χώμα εφύτεψαν τον κάματο στην προκοπή,
στη φύση τον καρπόν, την αρμονία.
Το αυθεντικόν του βάλτου γυναικών
βυθίζει την τη ματαιότητα των ελαφρών
κλείνει τα εγκαύματα στις ρίζες των δασών
κι ένα αγέρι φέρνει από μακριά,ψιθύρους
αναφιλητά,πόθους τους ανεκπλήρωτους
κι ανάμεσα στις φυλλωσιές
αθέατη η όψη των..
μικρές θαρρείς και Παναγιές
σκορπάει τα βογγητά των.

# γυναίκες του βάλτου # - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

(αφιερωμένο στη μητέρα μου)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# βαθύ Χινόπωρο γοερό #

φωτο: panos virvilios

 

 

Βαθύ Χινόπωρο γοερό
πόσο πολύ μου μοιάζεις!
Ψυχή μου αγνάντεψε και θάμασε
πως ξημερώνονται οι μέρες του Φθινόπωρου
στα χρώματα της σέπιας βουτηγμένες
κι υφαίνουν διαφάνειες στου ήλιου τις ακτίνες..
με παρασέρνουνε τα χρώματα..αφήνομαι
σκορπιέμαι..σπαταλιέμαι
στου χωροχρόνου χάνομαι τις παλαιές σελίδες..
βουτάω την πένα στο μελάνι μου..
κρατώ ημερολόγιο
ο ουρανός γκρίζα φορεί..γκρίζα μαυροβαμμένα..
βρέχει ο Θεός και βρέχομαι..σταλάζει η ψυχή μου
πονεί βαθιά η καρδούλα μου για λόγια ξεχασμένα
και τώρα στέκω και ρωτώ
λογάκια ,όρκοι ,δάκρυα πως πήγαν στα χαμένα
κι επέσανε στο χώμα καταγής σαν φύλλα μαραμένα?
στέκουν στα μάτια μου εμπροστά
φαντάσματα αέρινα οι αγάπες οι παλιές μου.
Τι έμορφα ετούτο το Φθινόπωρο τη φύση παρασταίνει
πόσο μου μοιάζει να ξερες τα βράδια που 'μαι μόνη
και όπως πέφτουν τα κλαριά εις το βρεμμένο χώμα
έτσι απομένουνε γυμνά τα εύοσμά μου κάλλη!

 # βαθύ Χινόπωρο γοερό # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

ΥΔΡΑΝΗ- ''ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΤΟ ΤΕΙΧΟς''

Κυκλοφόρησε το 10ο τεύχος του εξαίρετα μοναδικού Πολυπεριοδικού - ΥΔΡΑΝΗ 

 

https://fliphtml5.com/lrfj/jukh

ΚΑΙ ΜΑΖΙ 

Η "σκυταλοδρομία" ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ "ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ" με συμμετοχή ανθρώπων 

της ποίησης- της πεζογραφίας- της μουσικής- του θεάτρου και των εικαστικών.

 

<< κι αν δεν μπορείς τον κόσμο να αλλάξεις

μη σταματάς να ονειρεύεσαι

τούτο να κάμεις μοναχά

κάμε ό,τι μπορείς>>

Σοφία Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς..

ΣΤΟΝ ΕΚΛΕΚΤΌ Κ. ΠΟΤΑΜΊΤΗ

και ιδιαιτέρως στην εξαίρετη κ. Μαρία Λίτσα 

που επιμελώς φροντίζει για το πολιτισμικό μας  γίγνεσθαι..

 Η δική μου συμμετοχή στο "ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ" :

 https://online.fliphtml5.com/lrfj/rssy/

 

# οι πειρατές # 

 

Ποιός κούρσεψε το όνειρο..

και το τραγούδι σου ελήστεψε..

έπαψες πια να τραγουδάς από καιρό..

τις ομορφιές που βλέπανε

τα μάτια τα δικά σου..

ήρθανε πειρατές..ληστές..

γεμίσαν τα λιμάνια σου

τόξα αιχμηρά και βέλη τους

μπατάραν το καράβι..

και οϊμέ τι συμφορά !!!

δεν ήρθανε από τα μακρά..

από της Καραϊβικής...

τις μακρινές τις θάλασσες

μαγευτικά που 'χουν νερά

ούτε και είχανε αρχηγό..

το θρυλικό τον Μαυρογένη..

οι πειρατές..

ήρθαν από την ίδια θάλασσα

τη μπλε που τους εγέννησε..

προσμένοντας τα λάφυρα..

δεν ονειρεύτηκαν ποτές..

κοράλλια να γεννούν..

'ληστές'' αυτοί γεμίσαν δαίμονες

τα στήθη τους τα άκαρδα..

η αγάπη για τη χώρα τους απούσα

Βαρέθηκες να κυνηγάς..

δαίμονες και αρπαχτάδες..

σπάσε τα τείχη γκρέμιστα

αν θες τα χνάρια βελουδένια σου

απάνω εις της Γης να τα αφήσεις.

 

# οι πειρατές # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

# εἷς μυροβόλος όρθρος #

                    

           Dante Gabiel Rossetti( 1828-1882)

   
  Όταν χαράζει η αυγή
την κάθε μιαν Ανατολή
ένα ουράνιο πουλί
στο βράχο της ψυχής κοντοζυγώνει
γλυκολαλεί και μου μιλεί
έχει ουράνια φωνή
να τραγουδήσω με καλεί
ένα τραγούδι αλλόκοτο
να μοιάζει προσευχή
μες στην απέραντη του βράχου μου
εκείνη σιωπή
το σούρουπο σαν έρχεται στο δείλι
όρθρος ακούγεται γλυκύς
κι η νύχτα το βελούδο της απλώνει
εἷς μυροβόλος όρθρος μου χαϊδεύει την ψυχή
γιατί ποτές δεν ένιωσε κανείς
πως τούτη η κόρη η ταπεινή
λαβώθηκε μια χαραυγή
πήρε μαζί της την κραυγή
κι εγίνηκε λευκό ονειροπούλι.

 

# εἷς μυροβόλος όρθρος  # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# ανθρώπων έργα #

Έχω μίαν αίσθησιν εωθινήν για τη ζωή
τα λυρικά μου παραμύθια
μου σμιλεύουνε το όραμα
μ΄όσο λιβάνι μου απόμεινε
της νύχτας και της μέρας τα σκοτάδια θυμιατίζω
μου φέρνει δώρα ο άνεμος αλλαργινά
το χάος να αντέξω..
οι περγαμηνές που μου εδόθησαν εις τα σχολειά
στα κακοτράχαλα σοκάκια της η ίδια η ζωή
μάλαμα γίνηκαν λευκόχρυσον με τον καιρό
τυλίγουνε το κάδρο της ψυχής μου..
μα σαν το βλέμμα στρέφω και κοιτώ
ανθρώπων έργα..σοδομίες με πληγώνουν...
βέβηλα πέλματα πατούν τα εδάφη μου τα ιερά..
αίφνης προβάλλει η ομορφιά
κι η μνήμη μου ξαναχτυπά
το αθώον ρόπτρον της καρδίας..
εις το μεταίχμιον..
ιαχές..πυκνώνει στιγμιαία η βοή..
η ώρα ήγγικεν..ανοίγει το πορτόθυρον
φεύγει..πλανιέται η ψυχή
συνάξεις άλλες τρυφερές αναζητεί
και οι φτερούγες της στα ύψη φτερουγίζουν
να μετοικήσει αποζητά..σε μίαν αλλιώτικην
καλύτερη μεριά
εκεί που να μην κατοικεί
το μίσος..η εκδίκηση κι ο φθόνος
να 'ναι μια Πολιτεία δίκαιη
αναμεσίς στη σιτοδότρα γη
να φύεται..ν' ανθίζει η καλοσύνη.

 # ανθρώπων έργα # - Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# Εν τη πορεία την θάλλουσαν#

Εν τη πορεία την θάλλουσαν μυούμενη
το μονοπάτι που επερπάτησεν ο πάπος μου
σ' εκείνο που εδιάβηκεν ο κύρης μου
μίαν περιδιάβασιν σεμνήν,ετόλμησα κι εγώ..
στο μονοπάτι το αρχαίον το περίλαμπρον..
το παλαιόν........
της γνώσης..της σοφίας και της σύνεσης..
δεν ξέρω αν επαρευρέθην πάντα συνεπής
κρύβουν παγίδες τα πεπατημένα
τα μονοπάτια τα παλαιά
φορές - φορές γλυκά σε παρασέρνουνε
στα γήινα..στα ποταπά...εις αμαρτίας..
τη ρότα σου..την σταθερά εις την πορεία σου
στα μέσα της διαδρομής ακούσια αλλάζεις
και αγωνιάς..και προσπαθείς
στο χαραγμένο μονοπάτι σου..
να είσαι ωσεί παρών..
και τώρα που βαδίζω τα ύστερα χιλιόμετρα
αφήνω κληροδότημα στα τέκνα μου
εν υστερόγραφον για το αύριον πολύτιμον
το μονοπάτι ετούτο εις τα μάτια τους
στο βάθος του...
πυρσούς ν' ανάβει φωτεινούς
μακράν της ύλης και των γήινων
αν θέλουν τις ψυχές του κόσμου του απροσμέτρητου
και την ψυχήν την ιδική τους να κερδίσουν.

# Εν τη πορεία την θάλλουσαν # -  Δοκίμιον Λυρικόν 

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

# ο εύθραυστος δρομέας #

 

φωτο : από το διαδίκτυο

Δεν είν' θεριό ο άνθρωπος
με τα θεριά παλεύει
ξυπόλητες..γυμνές είν' οι πατούσες του
κι είν' οι προθέσεις του ασύμμετρα
ανταύγειες φωτεινές
κι ο φίνος ο ιστός του ονειρέματος
εις τον νουν περιπλεκόμενος
επικίνδυνα γλυκύς..........
μια λάμψη χαρακώνει την ψυχή καθημερνά
και το γλυκό πουλί της νιότης φτερουγίζει
πεταρίζει..ακροβατεί..
το ορμητικό ποτάμι του δρομέα ακολουθεί
το μέλλον κυνηγά που μπαινοβγαίνει
σε μίαν Δύσιν άλλοτε ..πότε σ' Ανατολήν
ευελπιστεί....τους χωματόδρομους..
τα σταυροδρόμια να διαβεί
την ολισθαίνουσα τη ράγα του δρομέα ακολουθεί
νυχτώνει ξημερώνει ο ουρανός
ο εύθραυστος δρομέας του ωσεί παρών
τα θραύσματα της σύντομης ζωής του αγνοεί
μη μένει αταξίδευτη η ζωή.

 # ο εύθραυστος δρομέας # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# χνάρια της τρυφερότης#

φωτο : από το διαδίκτυο

Σαν ταξιδεύω νιώθω ευτυχίαν περισσήν
αληθινός ταξιδευτής
ίπταμαι απάνω από γιοφύρια πλοία ή σταθμούς
γίνομαι ουράνιος επιβάτης των καιρών
μα πάντα επιστρέφω εις την πάτριαν γην
στο ''Τούμπι'' μου το γνώριμον..
στου βάλτου μας το χώμα..
μες στο χλωμό το φως του ήλιου της ομίχλης
παραδίνομαι και χάνομαι...
εκεί που εμείς οι πέντε επιβάτες
της ρομαντικής μας εποχής
και η Ραχήλ και η Σοφία
για τις εικόνες εμιλάγαμε το σούρουπο..
τι γλώσσα, τι ρυθμός, τι αρμονία!
Η πορεία που εγύρευα με οδήγαε
στα χνάρια τα ανεξίτηλα
στης πόλης τα στενά περιδιαβαίνοντας
με έκαμνεν φυγά........
έναν μικρό φυγά που είδανε τα μάτια του
παλάτια και μνημεία
μα πάντα εγύρναε στις ρίζες του
στων δέντρων που πεθάναν
για να πατεί σε στέρεο έδαφος
τα υδαρή σημεία της πορείας προσπερνώντας..
γιατί είναι πάντα οι ρίζες εις την μνήμην μας
που την κρατούν την σταθερότης..
και αν εφθάρη μες στους χρόνους το τοπίο μου εντός
χνάρια της τρυφερότης κουβαλούνε μιαν αιωνιότητα
πάντα θαυμάσια χώρα μένει εκείνο το σημείο.

#  χνάρια της τρυφερότης # _ Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,