μιας ελευθερίας αναζητητής..κατάντησες..
μια μαριονέτα ασήμαντη..
μιας χρήσεως σε θέατρο σκιών..
ζητιάνος ανθρωπιάς..
Σε ονομάσανε κατά καιρούς..
πρόσφυγα άλλοτε σε βάφτισαν..
κι άλλοτε μετανάστη..
άλλοι σε είπαν άστεγο..
εκίνησες από τα μακρινά..
''εξεβράστηκες'' στ' αζήτητα..
τις αλυσίδες σου της λευτεριάς
δεν ελογάριασες..
παραξενεύτηκες θαρρείς..
σαν ανακάλυψες με μιας..
το πέρασμα προς την ελευθερία σου..
ήταν παγίδα αυτοεγκλωβισμού..
στις ταξικές τους κοινωνίες..
Οϊμέ.......
την έννοια της ελευθερίας σου
δεν εδιδάχθηκες ως έπρεπε..
στα ελλειπή σχολειά σου...
μα εφύτρωνε μονάχη της..
στα σπάργανα του νου σου..εντός..
φτερά εκόλλαγε τα βράδια σου στα όνειρα..
μες στον ερειπωμένο κόσμο σου..
οι λέξεις πια πενθούσαν..
η ύστατη ελπίδα σου αναζήτησε..
μα ανθός δεν φύεται σε εδάφη σκιερά..
Τώρα ήρθες κατάφατσα με τη μιζέρια τους..
κάθεσαι εκεί στην άκρια σκεφτικός..
αναλογίζεσαι ποιό είναι το καλύτερο..
να ζεις ελέυθερος στον μίζερο τον τόπο σου..
ή αλυσίδες νοερά να τις φοράς..
της καταφρόνιας θύμα τους..
ο ''δαχτυλοδειχτούμενος''..ο παρακατιανός..
των..που μοιράζουνε τον κόσμο...
για ειρήνη πάντοτε μιλούν εις τα συνέδρια..
να κρύψουν τη ντροπή και τις ''πομπές'' τους...?
Θλιμμένο μου αλάνι..σκυθρωπό..
αφιόνι ποτισμένο αναζήτησης..
πάντα οι ανθρώποι από ανέκαθεν
''πατώντας'' προχωρούσαν...
''ΑΦΙΟΝΙΣΜΕΝΟς ΛΕς'' - Σοφία Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................