''μυρωμένοι κρίνοι..

Στο κλειδωμένο το συρτάρι μου

φύλαξα λίγα σκόρπια πέταλα

από τους μυρωμένους κρίνους που εμοίρασε ο παπάς

σαν τέλειωσε ο Επιτάφιος

να μου θυμίζουνε τα χέρια που τις μάζεψαν

 μια Άνοιξη ήταν μακρινή θαρρώ..θυμάσαι?

έξω απ' το μοναστήρι των Ταξιαρχών

πρόσφορο ελάχιστο μου εψιθύρισες

για τη Θυσία του Μεγάλου Οραματιστή

να μου θυμίζουν την βαθείαν σου ενσυναίσθηση

να μου θυμίζουνε εσένα..

ξεράθηκαν στα χρόνια..εμαράθηκαν

όχι η μοσχοβολιά τους....

κρατούν τη μυρωδιά σου της ψυχής

το άρωμα κρατούνε απ' τα μύρα του Χριστού

θυμίζουν πως μυρίζει η αγάπη..

 

''μυρωμένοι κρίνοι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''κλαίω για τη θυσία Σου''

…κι ήρθες Εσύ..λύχνο  της Γης..

γίνομαι βλάσφημη φορές

θεριά οι ανθρώποι δε μπορέσανε

το φως σου να σηκώσουν..

στις κακοτράχαλες χαράδρες της ψυχής

επεραμέρισες δειλά την κρήνη της οδύνης

εσκάλισες μια κρήνη νια

για να μπορώ να ξεδιψάω τους καημούς

μια συντροφιά παντοτινή στις προσευχές

σαν πεφταστέρι αλλοτινό..που μια στιγμή φωτίζει

τ' απέλπιδα τα βράδια τα μοναχικά..

που οι ψυχές της Οικουμένης γονατίζουν.

Μ.Εβδομάδα στων Παθών

κλαίω για τη θυσία Σου

επιθυμώ το Γολγοθά μαζί σου ν' ανεβώ..

εις τις μετέωρες περπατησιές

αργεί του Αναστάσιμου φωτός σου η αναλαμπή

μα στο αντιφέγγισμα μες στον καθρέφτη της ψυχής

το κάλλος σου πως θάμπει!

Θέλω να 'ρθεις..να κατεβείς..

κι άμα τη νιώσω εκειά την απαλή μαρμαρυγή

στο μέτωπο στα μάγουλα στα χείλη

είναι που εκατέβηκες για μια στιγμή στη Γης

με την Αγάπη έλουσες την Ανθρωπότης όλη..

είσαι ο Χριστός μην το ξεχνάς..

βαρειά η αποστολή σου!!!

 

''κλαίω για τη θυσία Σου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''γενέθλιος των αναστοχασμών'' - 26/4/2021

Ως όριζεν η ειμαρμένη μου

βήμα το βήμα απόχτησα

ένα αξιοπρεπές βιογραφικό

διαβατήρια ζωής..σπουδών περγαμηνές.. 

εις τα ημεροδρόμια της ζωής

σφραγίζοντας εργατοώρες ακριβές

στις αίθουσες αναμεσίς 

σε διψασμένα αθώα μάτια παιδικά

ελίσσονταν οι σκέψεις μου

εν εγρηγόρσει βλέμματα αναζήτησης..

σε μία συμφωνία σιωπηλή

της γνώσης με κινούσαν.

Έτσι περάσανε τα χρόνια μου

με το 'να δείλι να διαδέχεται το άλλο.

Οδεύοντας στη δύση μου

εκείνο πιότερο που μ' εκράταε

ανάπνεα ζωντανή..

ήσαν εκείνες οι τρελλές οι πεταλούδες των ματιών

π' ερούφηξαν τη γύρι των ανθέων..

ήτανε εκειές οι μακρινές σκιές 

φάροι προσώπων λατρεμένων

που αναβόσβηναν απάνω  μου..

αντανακλάσεις ροδόχροες..

φωτίζανε το παρελθόν..το μέλλον..το παρόν μου.

''γενέθλιος των αναστοχασμών '' Σοφίας Θεοδοσιάδη

26/4/2021 Οδεύοντας..............

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'''μικρός πλανόδιος πωλητής''

Μες στις υπαίθριες αγορές 

κουράστηκες να τριγυρνάς

και την πραμάτεια σου να διαλαλείς..

ο κόσμος πια ονείρατα ακριβά δεν αγοράζει..

Εις τις περιπλανήσεις σου..

στων μονολόγων τις σιωπές

στοχαστικούς διαλόγους αποθήκευες

τον πάγκο σου έστηνες ολημερίς..

αμετανόητα..αρραγώς  ευελπιστούσα..

υγρά τα πεζοδρόμια της Γης

νοτίζαν την ψυχή σου..

τα βράδια επέστρεφες αυτοεξόριστη

στην καμαρούλα τη μικρή

άφηνες την πραμάτεια σου σε μια γωνιά

αύριο πάλι έλεγες..αύριο

ίσως αλλάξουνε οι άνθρωποι 

ίσως νοιαστούνε ν' αγοράσουν.

Ο Κύριος ήταν πάντα ο ποιμένας σου

γι αυτό και πάνω στο σταυρό

εμεσίτεψε εις το Θεό

εζήτησε συχώρεση..αναφώνησε

''ου γαρ οίδασι οι ανθρώποι τι ποιούσι''

θα μεσιτέψει πάλι στο Θεό

θα 'ρθουνε αλλιώτικοι καιροί

μην απελπίζεσαι ..θα δεις..

συχώρα τους που δεν κατανοούν..

να λυτρωθείς..

δεν ξέρω αν υπάρχει αυτός ο τόπος που ζητάς

δεν ξέρω εκεί αν αγαπούν 

έναν απλό..μικρό πλανόδιο ονείρων..αξιών

αγάπης μικροπωλητή...

που κολυμπώντας στα βαθειά

διασχίζει τα ποτάμια του εφήμερου

μ' ένα φανό θυέλλης παραμάσχαλα..

ένα μονάχα ξέρω να σου πω

ακόμα στα όνειρά σου ταξιδεύεις και κωπηλατείς

το βλέπω θα 'ρθουνε μαζί σου κι όλα τα ξυπόλητα παιδιά

θα ξεχυθούν στο δάσος να μαζέψουνε στη χούφτα τους

και θα λουστούν στο φως απ' τις πολλές πυγολαμπίδες..

 

''μικρός πλανόδιος πωλητής'' - Σοφία Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ως άλλος Ποσειδών''

 

 

''Εμμονική'' της μέρας του φωτός..

ήλιους εφύτευε στους κήπους της..

το γκρίζο είχε σαρώσει τον καιρό..

γι αυτό κι αυτή μονάχη της

μ' έναν κονδυλοφόρο και χαρτί

ξενύχταγε στα βράδια της

εφύτευε στιχάκια.

Οι τρικυμίες του μυαλού 

στην όρωσιν του άδικου..

γεννάγαν άγρια κύματα

και τότε ως άλλος Ποσειδών

εχτύπαγε τη θάλασσα

για να την ημερέψει

να κατεβαίνουν τα παιδιά εις τους γιαλούς

να κολυμπούν γαλήνια

μη και τις φουρκιστούνε.

Μα η θάλασσα ήταν απέραντα τρανή

κι η τρίαινα η δικιά μικρή και ραγισμένη.

πως να παλέψει κύματα θεριά

και θάλασσες του κόσμου αφρισμένες..

'' ως άλλος Ποσειδών'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στο 'χα πει''

 

 

Στο 'χα πει να μου μιλάς να σου λέω

δίχως στόμφο βαρυσήμαντα λόγια

για αλήθειες γυμνές να μιλάμε οι δυο μας

να μου δίνεις της ψυχής σου το φως

το λυχνάρι της δικής μου ψυχής να ανάβω

ήταν πρίμος καιρός..

το καράβι μας πρύμα ετραβούσε

είναι βλέπεις το ρίγος στους ώμους της νιότης

αεράκι αιθέριο..ναυάγια δε γράφει......

μα εσύ την ομερτά μας παρέβης την πέταξες χάμω

δε μου είπες λέξη για το τρανό το φευγιό σου..

καρφωμένα τα υγρά μου τα μάτια στην πόρτα

κατρακυλούν τα καρφιά που την καρδιά εκαρφώσαν

μοναχά τους ψιθύρους κρατούν απ' τα άνθια

που εστολίσαν τον επιτάφιον τον δικό σου τον θρήνον

υποσχέσεων  σιωπές απ' τα ουράνια θάλλουν

συναντήσεις των ζώντων..τεθνεώτων νεκρών..

 

''στο'χα πει'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

( στο Γιώργη μου 23/4/2021)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''κρεμοκλαδής η αγάπη''

Δάκρυα πικρά εκύλησαν από τα μάτια τα θολά

εκάψανε τις παρειές  της χαϊδεμένης  κόρης

παράπονα ήσαν τα δάκρυα λησμονημένων εποχών

επιστροφής αποθυμιές

στου νόστου τον αγέρα φυλαγμένα..

ήτανε άραγε η μοίρα που την έκανε

να παίρνει δρόμους μακρινούς 

μα πάντα να επιστρέφει..

να ψάχνει τ' όνειρο αλλού..μισό να μένει τ' όνειρο

στη μέση ξένου δρόμου?

έπαψε πια ταξίδια και Ιθάκες μακρινές να κυνηγά

κρεμοκλαδής η αγάπη κείτονταν κάτω απ' την ακακία

είχε χαθεί η εικόνα του πατέρα από καιρό

στο τραπεζάκι το υγρό..απόντα χέρια ακουμπισμένα..

μα επρόκαναν στον κήπο ενός μικρού παιδιού

στον κήπο της ψυχής της να φυτέψουν μια ακακία..

τα χρόνια τα καλύτερα εφεύγαν μακριά της

ίσως και να 'φταιγαν της ακακίας οι μυρουδιές 

που επέστρεφαν..εστέκονταν..

γυρίζαν εμπροστά της αλλαγμένα.

''κρεμοκλαδής η αγάπη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''τη βύθισε στο φρέαρ''

 

 

Κρυμμένη μες στην κάμαρη..μονάχη..

κουλουριασμένη εκάθονταν στην κλίνη της

άνοιξε το παράθυρο..στη μέθη των ερώτων της

στη μέθη εστάθη ..

στον απόηχο απ' τις νότες της

την έκσταση έφερνε ο βοριάς

απ' το ακρογιάλι της το μακρινό

τη βύθισε στο φρέαρ..

στο φρέαρ το αναβλύζον της πηγής

έλουσε τα λευκά της τα μαλλιά

εφόρεσε κορδέλα των αλαργινών της εποχών

οι μούσες της τραγούδησαν αρχέγονα

της νιότης την ακμαιότητα..το ρίγος του κορμιού της..

εχάϊδεψε απαλά τις αυλακιές στο πρόσωπο

εβούλιαξε μέσα στην σιωπήν

τη μαχαιριά π' αιμορραγούσε ακόμα εχάϊδεψε

έκλεισε το παράθυρο κι αφέθη στην κοχλάζουσα

της ψυχής της την χοάνην.

''τη βύθισε στο φρέαρ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''φίλτρον ελπίδος''

G. Frederic Watts - Hope

Μπερδεύονταν οι λύπες κι οι χαρές

πόλεμο άνισο στα μέσα της κινούσαν την αυγούλα

φίλτρον ελπίδος εγεννούσαν αμυδρόν

ομίλει κι ονειρεύονταν μονάχη της 

την ειρωνείαν της τύχης της εξόρκιζε στιγμές
μέρες καλές προσεύχονταν 

να μέλλουνε να 'ρθούνε..

στον κήπο της να υπερτερούνε οι χαρές

να μην τις καίνε οι πάχνες του Φθινόπωρου

στο νου ν' ανθίζουν μοναχά οι Άνοιξες

ν' ακολουθούνε Καλοκαίρια στην ψυχή της.

 

Σιωπούσε..αυτοσχεδίαζε..λογάριαζε

να τραγουδήσει ωσάν κι αυτούς

ως τις φερμένες των παράφωνες φωνές 

απ' τ' ανοιχτό της παραθύρι?

έφηβου νέου η πλάνη της ελπίδας η περπατησιά

στου γέροντα τα βήματα αυτή δεν εσυμβάδιζεν

ένα αίσθημα αυτοσυντήρησης την εκυρίευεν

εβύθιζε τις λύπες της εις το βαθύν πηγάδι της

κι άφηνε τις ευλογημένες της χαρές να ασελγούν..

η αρμονία της φύσης και του Πλάστη αλάνθαστες

φιλοσοφώντας τους κροτάφους της ασπρίζαν.

 

''φίλτρον ελπίδος'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ένα ανεπαίσθητον άρωμα''

Κι εκεί που λες..

πως τη ζωή σου έβαλες σε τάξιν περισσήν..

ένα ανεπαίσθητον άρωμα ραντίζει τον λαιμόν

σκαλώνεις στο κλαρί..στο γιασεμόκλωνον

το άρωμα να κλέψεις να ντυθεί η ψυχή

κι αν σπάσει το κλαρί διόλου δε νοιάζεσαι

είναι γλυκύς της αμαρτίας ο τριγμός..

είναι που σε παρέσυρεν το ανεπαίσθητον το άρωμα

δεν κάμει επίσκεψιν καθημερνά

δεν τον ραντίζει τον λαιμόν εις τα στερνά

δεν μπουμπουκιάζουν τ' άνθια της ψυχής

είν' δομημένη σκληροτράχηλα..

η τάξις των πραγμάτων.

''ένα ανεπαίσθητο άρωμα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

'' τρικύμισμα νεότητας''

Είν' επικίνδυνον τρικύμισμα η σκέψις της νεότητας

σαν κάθεται απρόσκλητα στου γέροντα τα θέλω

για πάντα μου 'λεγες μποέμικα πως δίπλα μου θα περπατείς

η μέρα σ' εκανε να μοιάζεις με ποτάμι ορμητικό

γρήγορα που ενύχτωσεν..ήρθανε χιόνια στα μαλλιά

τώρα τα βράδια κρύβεσαι απ' τα νερά

είναι ζόρικα όταν σπάνε τα κουπιά

αδυνατούνε οι καρποί κωπηλασίες να αντέξουν.

Γι αυτό σου γράφω μην αλησμονήσεις..θα λησμονηθείς

φόρα μαντήλι στο λαιμό μη μου κρυώσεις

τα λόγια π' εκαρπώθηκες κάτω από την πορτοκαλιά

στις ήττες σου τις ύστερες μην τύχει και χαρίσεις..

μου γράφεις πως εγέρασες κι ασπρίσαν τα μαλλιά

κι εγώ στο υστερόγραφον μήνυμα εσωκλείω

σου γράφω πως οι ράγες απ' το τρένο κι αν εσκούριασαν

σε φέρανε ως εδώ..

'' τρικύμισμα νεότητας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

«τα περάσματά μας»

Χορός ασίγαστος του σύντομου του βίου μας

τα βήματά μας τα μικρά και οι τρανές περπατησιές μας..

τα χνάρια λίγο μένουνε στο παγωμένο χιόνι

τα ίχνη σου διαβάτη μου τα λιώνουνε οι ήλιοι .

 

Στης νιότης τα περάσματα εγύρευες να βρίσκεις παραμύθια  

λευκό σεντόνι ο δρόμος  σου..άλλοτες ροδοπέταλα

τραχιά λιθάρια  κάποτες σκεπασμένος. 

Ακροπατούσες τις νυχτιές μη και ξυπνήσουν τα όνειρα

στις όχθες της υπομονής τα εκράταες φυτρωμένα.. 

 

Και προχωρούσες στο άγνωστο στιγμές

ιχνηλασίες ξέφτιζαν τα δάχτυλα ..κι αν γέμιζαν ουλές

τούτο να θυμάσαι μου έλεγες..να το θυμάσαι..

να μην κλαις..........

τις νύχτες σου του έρωτα τις φεγγαρόλουστες

στα θεωρεία της ψυχής πλανάριζε τις σκέψεις

βήματα ελπίδας γενναιόδωρα σε πλάνην προαιρετικήν

να χρωματίζουνε τα πένθη σου

στης αντοχής τους φράχτες σου 

να σκαρφαλώνουν εκατόφυλλες

θαρρείς πως θα 'ναι λίγο?

 

 «τα περάσματά μας»  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''τρελλή πεταλούδα''

φωτο : από το διαδίκτυο

Απλώνει εμπρός μου στρέμματα φωτός

μ' ένα λαγήνι με ποτίζει αθάνατο νερό

ο Απρίλης μου ο εμπαίχτης

γύρω μου στήνουν βακχικό χορό

φανήκανε κι οι πρώτες πεταλούδες..

στο φως των ομματιών μου ανελέητα ασελγούν

μια είναι επίμονη πολύ...πορτοκαλί έχει τα φτερά

γλυκά με παρασέρνει...

Και αν ο έρωτας μας λέει ο Σοφοκλής

σε οδηγεί εις τη φωτιά..

υπάρχει και η αντίπερα η όχθη

ο ύψιστος ο ΄ερωτας ο ανεκπλήρωτος

εκείνος που το νου..το λογισμό μας εξιτάρει

τη σκάλα ανεβαίνει τ' ουρανού

απαλλαγμένος σάρκας και οστών

αγγίζει τα του φεγγαριού τα ξέφτια..

Και τι θαρρείς.............

προνόμιο είναι να μη βολεύεται η καρδιά

να ράβει εις τους ώμους πεταλούδας τα φτερά

κι ανάμεσίς στα ανεμόβροχα

ν' ακούει τους ήχους των φτερών

υπνωτισμένη να τολμά..

κι αν κουβαλά δυο γέρικα φτερά

τρελλή μια πεταλούδα να γεννιέται..

 

''τρελλή πεταλούδα'' -Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 

''μικρή λιακάδα''

Δρόμοι μακρείς και σιωπηλοί..ίσκιοι βουβοί μ' ακολουθούν..

τις φωτεινές μου μέρες..

Έρχεται η λογική και μου μηνάει πως εμεγάλωσα πολύ

να μην πια ονειρεύομαι.. πως δεν υπάρχει ελπίδα

στο δρόμο με τα ηλιοτρόπια δε θα ξαναβρεθώ..

και μη θαρείς..

πονάνε οι επιστροφές σε δρόμους που αγαπήσαμε πολύ..

κρυμμένες έχουνε παγίδες..

Μα δεν εδείλιασα για μια στιγμή στην άγρια καταιγίδα

έβγαζα την ψυχή στα λιακωτά..σαν κόπαζεν η μπόρα

καθώς μεγάλωνε η ψυχή εβολευότανε σε μια μικρή λιακάδα..

σαν εσταμάταγαν βροντές και αστραπές ..οι κεραυνοί..

απ' το ουράνιο τόξο από κάτω μ' ορθοπεταλιές..

ανασεμιές επιζητούσε η ψυχή..

για να φορέσει ήλιο..χρώματα..εδικαιούνταν μία περαντζάδα..

να συναντάει στις γωνιές τους μουσικούς του δρόμου..

εκειούς που αφουγκράζονται σιωπές..

τραγούδια στέλνουν στα κλειστά τα παραθύρια..

τι κι αν το γκρίζο βάφει σύννεφα ψυχές..

φουρκίζεται η ψυχή ..λυγάει..σαν σκύψεις το κεφάλι..

 

Εγύρισα τον κόσμο σε λιακάδες εσεργιάνισα πολλές

μα απ' όλες πιότερο εσκέφθηκα σοφά..

της μοναξιάς μου τη λιακάδα αγάπησα πολύ

γιατί εκεί δε βρέθηκε άνθρωπος ποτές να μου τη βρέξει..

Πήρα απόφαση κι ετράβηξα το δρόμο μου..

γιατί λειμώνες μέσα σου αν δεν κουβαλείς

όταν ολόγυρα τα πάντα θα ρημάζουνε

μην ψάχνεις για λιακάδες..

''μικρή λιακάδα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη