# κόρη του έαρος#

Εν χελινόδισμα της έφερνε μιαν θύμησιν
κάποτε ήταν κόρη λυγερή
παραδομένη εις του έαρος τα κάλλη
τώρα που τράνεψε θαρρεί
ντουμάνι στέλνει..καταχνιά η ζωή
στα ολόδροσα λιβάδια
την αληθινή της ιστορία την κερνάει
θολώνει τις ανταύγειες της
είναι αυτή..είσαι εσύ ..είμαι εγώ..
είμαστε εμείς.............
που ζούμε λαμπερές Ανατολές
κι απύθμενα σκοτάδια
τούτος ο απύθμενος βυθός..
τον είπανε ζωή............
ριζώνει αγέρωχα ένα δεντρί
μα ο θάνατος ωσεί παρόν
συμβαίνει μίαν ημέρα έτσι απλά
κλαδεύει το εκείνο το δεντρί
κι ένας κικάρδιος ρυθμός
αέναα μας καθοδηγεί
παλεύει να κρατήσει ολόρθο το δεντρί
μετράει αδιάκοπα το άρωμα
φυτεύει Άνοιξες μικρές
στέλνει το άρωμα ανθών της νεραντζιάς
σαν έχουμε ανοιχτό το παραθύρι...
οι νεραντζιές θα ανθίσουνε ξανά
με τη ματιά νοσταλγικιά..του έαρος η κόρη
θα σκύψει ευλαβικά..τα άνθια να μυρίσει
κι αν ζήσουμε ως τα βαθιά μας τα γεράματα
ένα αίσθημα ανθηρό αναμονής
θα μας θυμίζει πως υπήρξαμε κι εμείς
μίσχος μικρός..σ' εφήμερον λουλούδι!

#κόρη του έαρος # -Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# το όραμα της κόρης#

Ερόδιζε ο ήλιος το πρωινό
εις το Μετόχι τ' αψηλό
μέσα από την μαγείαν της σιωπής
δεν της απόμενε άλλο καταφύγιο
μέσα σε θάμπος ιερό
την οπτασία Του αναζήταε
σε ένα κάλεσμα για προσευχή
εξαγνισμόν εις τον βυθόν.....
λύτρωσιν της ψυχής να ζητιανέψει.
εις τ' αγκωνάρι ετούτο το μικρόν
σκιές της φανερώναν τη μορφή Του!
Δεν ήξευρε στ' αλήθεια αν ήταν άξια..ικανή
το ίνδαλμα της πίστης της να της φανερωθεί
μα ο πόθος της διακαής..οράματα εγέννα!
Και τότε η Σκιά Του της εμίλησεν
με γλώσσαν αρχαίου μύστη
''κόρη κανείς δε σ' εγκατέλειψε
αν σου 'μεινε η Πίστη!"
με σθένος και με τόλμημα
εδίψαε η ψυχή για εξαγνισμόν
θρηνώντας την κατάντιαν μας του γένους
εις την οικίαν της καρδίας της
εκατοικούσε από γεννήσεως δακρυρροών
ζέφυρος του πελάγου της ψυχής της
εθώπευε τ ' ανήλιαγα
λεβάντες φως και βάλσαμον
έσταζεν εις την καρδίαν...
Αλίμονο εις τους ρηχούς..τους φθονερούς
που δεν καρτέρεψαν στο θάμπος καντηλιού
να συναντήσουν τη μορφήν Του!

# το όραμα της κόρης # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


 

# η μόνη παραμυθία της#

Η μόνη παραμυθία της να οραματίζεται..
να χάνεται μες στις σελίδες των
μάγεμα τα βιβλία.
Θυμόταν..........
κάποτε ήτανε ένα μικρό..ένα όμορφο
του κάμπου ένα λουλούδι
πότε σε λίμνες εβυθίζονταν
και άλλοτε σε ποταμιές αλάνι
μα ήρθε σκληρή η ζωή..
της φανερώθη..αποζήταε
τους δράκους να σκοτώσει
κι εκείνο το ονείρεμα
απ' την αρχή να ζήσει
καθώς στα χείλη της έρχονταν
εκείνο το τραγούδι απ' τα παλιά
''είναι η ζωή μια θάλασσα
κι εμείς καπεταναίοι''
έβρισκε τρόπον να κωπηλατεί
επένδυε εις την ανάγνωσιν
επαρασέρνονταν........
τις ιστορίες των ηρώων ν' ακολουθεί
να ζήσει την δικήν της ιστορίαν
την λύτρωσιν ν' αποζητεί
μάγεμα η περιπλάνησις..
μάγεμα τα βιβλία!

 # η μόνη παραμυθία  της# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

#Ξόδεψα χίμαιρες #

Την στένευεν ο εγκλεισμός στο παραθύρι της
την μούσαν επροσκάλεσεν παράκλησιν να κάμνει :
''Έννεπε Μούσα.. Ευλόγα με
του ονείρου τα μηνύματα να βγουν αληθινά
φέρε τα στη μικρή μου τη ζωή
τα επώδυνα να διώξουνε για να την εμορφαίνουν..
Μάγεμα η φύσις γύρω μου
τρέμει η ψυχή και ξαστοχά..
ξόδεψε χίμαιρες για σύννεφα...
εσύσμιγε με τ' ουρανού τα κάλλη!'
Κάποτε εμέτραγε τ' αστέρια τις νυχτιές
τα σύννεφα την παίρνανε μαζί τους
τώρα λιγόστεψαν οι αντοχές
το ένιωσε η ψυχή της..
μια προκαθορισμένη τροχιά για τον καθένα μας
λυμαίνεται την ύλη τη φθαρτή μας..
Χανόμαστε στα σύννεφα..
ένα λευκό αποτύπωμα θ' αφήσουμε
αν επροκάναμε να βγάλουμε φτερά για να πετάξουμε
κι αν πάλι δεν προκάναμε
μας φτάνει που σταθήκαμε στο μπόι του ανθρώπου
μάθαμε να ποθούμε ό,τι ονειρευόμαστε
τα ονείρατα μυρίζουν προφητεία
κι αν θα σβηστούνε τα δαχτυλικά αποτυπώματα
κι αν λιώσουνε στα χώματα της Γης
αιώνια πλανόδιοι ταξιδευτές
των σύννεφων θα μείνουν.. 

 

#Ξόδεψα χίμαιρες # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# πριν σβήσουν οι εκλάμψεις#

                                                            

                                                                 Αδυνατώντας να υποκριθώ

την εσωτερική μου ακολούθαα φωνή

για να με βγάλει στη δική μου την πατρίδα

του κόσμου τούτου τα στολίδια εδοκίμαζα

εγεύομουν το πανηγύρι της ζωής

κι άξαφνα εβρέθηκα σε όχθες ποταμών

κι έτσι καθώς εβάδιζα στα γάργαρα νερά

είδα ιερές θεές..του δάσους ξωτικά..

με γοητεύσανε του ανέμου τα πηγάδια

αφέθηκα στου ανέμου την πνοή

δε θέλησα στη χώρα αυτή με τα ζιζάνια

στους κούφιους τους ανθρώπους της ξανά να επιστρέψω..

δυστύχησα μονάχη μου στην ακροποταμιά

επήρα το δισάκι μου κι επέστρεψα στον κόσμο

είν' δύσκολο ανάμεσα σε σφάγια να ζεις

πριν σβήσουν οι εκλάμψεις και χαθούν τις εφορέθηκα

καθώς ο κόσμος της φθοράς διόλου σ' εμέ δεν πρέπει

ηθέλησα να αναμετρηθώ 

σκηνές τετελεσμένες να ανατρέψω

ξέρω πως δε με συμπαθείτε apriori δυστυχώς

όντας σε φιλικόν αντίλογον αλήθειες  μολογάω

μα η θυσία  στον δικόν μου ουρανόν

είναι να βρω το κάλλος επί γης

να αξιοποιήσω την ζωήν που μου εχαρίσθη δημιουργικά

και ανεμπόδιστα..διδαχτικά 

να την επαραδώσω εις το μέλλον. 

                                       # πριν σβήσουν οι εκλάμψεις  # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

«Ρόδα για μίαν εποχήν»

Πάντα λοιπόν θα τρέχομεν
στης νιότης τ' ακρογιάλια
τι κι αν περνούνε γρήγορα οι Άνοιξες
τι και αν σώνεται νωρίς και το μελάνι
παίρνω την φαντασίαν αγκαλιά
σ' αλλοτινών καιρών τις ράγες ταξιδεύω
τότες π' ανθούσαν λούλουδα
καταμεσίς μες στο χιονιά
κι εσκόρπαα τα πέταλα στα χιόνια
όμως απόψε αναθάρρησα
τώρα τα ρόδα της αυλής
μου γδύνουνε τη σκέψη
με βάζουν μίσχος να γενώ
τριαντάφυλλο ν' ανθίσω
κανείς δεν έμαθε ποτές
πως κουρασμένη απ' τους Χειμώνες μου
κι αν ενικήθηκα εις τα σημεία στη ζωή
ο αγέρας μου αδιάκοπα με σπρώχνει
εκείνο το άγνωστο το έρημο νησί να βρω
να συναντήσω μιαν απανεμιά
τα βράδια περιμένοντας εις το ηλιοβασίλεμα
τα ρόδα που εκλάδεψα
στον κήπο της χαμένης μου Εδέμ
νοσταλγικά ν' αναζητήσω
και την μικρή..τη σύντομη επί Γης ζωή
απ' την αρχή..σοφά να ζωγραφίσω.
  

«Ρόδα για μίαν εποχήν» - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

«επιλύχνιος Ευχαριστία»

 

 

 

Έκαιε μέρα νύχτα το καντήλι μας
στης μάνας μου μπροστά στο εικονοστάσι
είχε φέρει η νόνα μου από τον τόπον τον παλαιόν
εν τρίπτυχον εικόνισμα της Παναγιάς
την εκκλησιάν να στήσει εντός
την οικογενειακήν μας ''εκκλησίαν''....
εκεί γινόντουσαν οι παρακλήσεις στον Θεόν
εκεί τα ευχέλαια..οι αγιασμοί οι εσπερινοί
ετρύπωνε δειλά - δειλά το φως το ιλαρόν
εσκόρπαε ευωδίαν το λιβάνι
πάντα η καρδιά εβρίσκονταν εκεί
πιστά παραδομένη εις το Έλεος του Υψίστου
την ώραν τούτην την ιερή της προσευχής
ύμνος παμπάλαιος ιερός ..κατανυχτικός
έμπαινε αθόρυβα στις φυλακές μας των ψυχών
φως ιλαρόν εσκόρπαε στην λιγοστήν ελπίδαν
δάκρυα έρχονταν στα μάτια μου
εζήταα απ' τον μεγάλον..τον τρανόν Θεόν
μη και γενώ καρικατούρα του ενδότερου Εγώ μου. 

 «επιλύχνιος Ευχαριστία» - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

# κόρες της Θράκης#

Τα γιασεμιά του έρωτα
όντας ανθούσανε τις χαραυγές
οι κόρες της Θράκης εις ανάμνησιν
στολίζανε τις κεφαλές με γιασεμένα στέφανα
το κορδελλάκι της παρθενίας
ανεμίζον το λευκόν
εφέρνανε εις τον συλλοϊσμόν
γυναίκες μονοστέφανες
στην νυφικήν παστάδα
στου γάμου την ανάμνησιν
για να σκορπούν στην κάμαρη
την ευωδίαν της ευτυχίας..
και σαν περνούσανε τα χρόνια κι η ζωή
μαραίνονταν τα πέταλα στα γιασεμιά
οι κόρες εβρίσκαν μίαν αφορμή
υφαίνανε στον αργαλειόν απ' την αρχήν
μετάξινα τσεμπέρια να φορούν
να πιάνονται στα πανηγύρια σε χορόν
το μέρωμα να βάφουνε τις μέρες των λευκές.
κι έτσι όπως εσβηούνταν απ' τη μνήμη των
εκείνα τα κατάλευκα του γάμου γιασεμιά
κιτρινισμένα σημειώματα φέρναν στο νου
τις γοητεύανε..εβλασταίναν νέοι κάλυκες
κι εκρύβονταν...............
στις ξεφτισμένες πια δαντέλλες των
μπρος στ' ανοιχτό παράθυρο
εις τον βαρύν της περισυλλοής τον στοχασμόν!

 # κόρες της Θράκης# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

τσεμπέρια = μαντήλια που φοριούνται στο κεφάλι

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

#ροζ συννεφάκι# - ( αλληγορικόν)

Ανάσκελα εις το κατάστρωμα
μια νύχτα μες στη Βαλτική
συλλογισμένα σύννεφα..εκλέβαν τη ματιά σου..
είχες μεθύσει απ' το κρασί..εξέχασες για μια στιγμή
πως καρτερούσεν ο Χειμώνας
σε μάγεψαν τα σύννεφα......
τα σύννεφα που αγάπησες είχανε χρώμα ροζ
νύχτωσε..σε παρέσυραν..
ελεύθερα αιωρήθηκες..επέταξες..
εχόρεψες μαζί μ' αυτά αντάμα..
Κι ήρθανε καλοθελητάδες εκ του πονηρού
με τα χειροκροτήματα ποθήσανε
μακριά να σε πλανέψουν.
μα εσύ τους εκοιτάς από αψηλά
δεν κατεβαίνεις απ' το ροζ το συννεφάκι σου
ποθείς βαθιά τον κόσμο να αλλάξεις.
μείνε αψηλά εις το κατάστρωμα
κεί που πετούν ελεύθερα τα θαλασσοχελίδονα
ο κόσμος έχει κάτω αγκάθια..αίματα
ρεμούλες κι ατιμίες
μείνε αψηλά..μα..μην τους κοιτάς αφ' υψηλού
κατέβα στα κονάκια τους με βλέμμα διαπεραστικό
μέτρα και ξαναμέτρα τις απώλειες
κι αν σώσεις έναν άνθρωπο
τρανό θε να 'ν το κέρδος.

 # ροζ συννεφάκι# - ( αλληγορικόν) - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷στο ακριβό μου ταίρι⫸

 

 Απόμακρες ακούονται οι φωνές
φέρνουν ψιθύρους απ' το παρελθόν
σιγομιλούν...............
ο χρόνος είναι εκ φύσεως σοφός
και ανταμώνει δυό ανθρώπους.
σώζει εκειόν τον πάπυρον τον παλαιόν
για να εξυμνεί..
λες κι είν' σε παραμύθι της γιαγιάς..
του έρωτα το κάλλος..
τι κι αν εγίνηκες πηλός
αισθαντικά της καρδίας η φωνή
αναφωνεί:
⫷ το ακριβό μου είσαι ταίρι⫸

 

# στο ακριβό μου ταίρι # - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

#στα πένθη των ανθέων#

 Μύριζε χαμομήλι η Γης που τους εσκέπαζε
στα πένθη των ανθέων η μιλιά τους
το άρωμα της φύσης ακριβόν
σώματα κείτονταν στο χώμα καταής
τα πέλματα ήσαντε ακόμα εδώ
αλαφροπερπατούσαν στ' ακροδάχτυλα
ακούονταν οι ήχοι των στ' αυτιά μας.

 
Θα 'ρχονται οι αναμνήσεις απ' το χτες
τι κι αν τα μάτια έχουνε σωπάσει μακριά
αναμεσίς στο θρόισμα..
εις των πανσέδων τ' απόκρυφα
η ευωδία θα γεννάει μίαν προσευχήν σιγαλινήν
ρυθμοί και στοχασμοί θα ανασαλεύουνε το νου
ασάλευτοι οι πανσέδες που εφυτέψανε
θα καρτερούν σ' απόμερα παρτέρια...
μια ευωδία μελαγχολικά μεθυστική
θα ενσταλάζει το άρωμα της σύντομης ζωής
εις τες κλαίουσες ψυχές μας...
τα πένθη των ανθέων ορατά..
άνθη αχνά..λεπτόηχα..με χρώματα μαβιά!

  # στα πένθη των ανθέων # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 
 

# στη μελωδία της λίμνης#

Ανέγγιχτα κι αχάραχτα τα λόγια σου
ρέουν αμόλυντα στην άκρη εκεί της λίμνης
μα έγινε η λίμνη μοναξιά ..η απουσία σου βυθός
δεν είναι μάτια μου οι λίμνες μον' κρύα θολά νερα
οι λίμνες ονειρεύονται στα σιωπηλά
απάνω τους οι φεγγερές οι νύχτες ξενυχτούν
σε ονειροπλέχτες έρωτες κρατούνε συντροφιά.
Θα φύγω θα ξενιτευτώ
στις καλαμιές θα χτίσω την καλύβα μου
στους άσπιλους τους κύκνους θα γυρέψω τη γαλήνη
εκεί που ανταμώναμε...............
στης λίμνης μας..καθάρια ήσαν τα νερά
φυτρώναν νουφαράκια..
το φως το καταπληχτικό που μέσα μου έπλεες
σ' αλλαργινούς καιρούς..στα περασμένα χρόνια
φέρνει ως τ' αυτιά της λίμνης τη φωνή
και ονειρεύομαι με μάτια ανοιχτά
στη μελωδία της λίμνης θα σταθώ
για να θαρρώ πως μου ψιθύρισες εσύ.
το πιο μεγάλο ''σ' αγαπώ''
και σαν μελίσσι να ρουφώ
τις ευωδίες της ψυχής σου!!!

 # στη μελωδία της λίμνης # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# να συλλογάσαι έλλογα#

Lawrence Alma-Tadema

Να συλλογάσαι όσο μπορείς
ν' αργοσαλεύουν σιωπηλές οι εύφορες στιγμές
φλογίτσες σε καντήλια...
δεν είναι αιώνιες μηδέ παντοτινές
μη σε γελούν οι ψευδαισθήσεις των
οι πανδαισίες των χρωμάτων
στις πανδαισίες της ψυχής να εντρυφείς
στην κεντημένην της ψυχής την εμορφάδα.
Να αλιεύεις τις στιγμές..δε λένε ψέμματα οι στιγμές
έχουν κρυμμένην μίαν μαγείαν..

 
Να συλλογάσαι τις αντάρες των καιρών
να μην τις εφοβάσαι..........
στον ζόφον τους ακολουθεί το φως

μη χάνεσαι εις την στρεβλήν συνάφειαν του κόσμου
και τον Παράδεισον να μην αποκηρύττεις.
Χωρίς να συλλογάσαι το μετά
αγάπα ..γεύσου ..νιώσε την στιγμήν
κέντα σ' έναν καμβά μοναδικό
ένωσε τις στιγμές σου
ποτές μη φοβηθείς τον ουρανό
μες στη ζεστή του αγκάλη θα σε κλείσει
το χρέος σου το έκαμες στη Γη

 
να συλλογάσαι έλλογα...........
των αδυνάτων τις αμαρτίες να συγχωρείς
κρατάνε οι ψυχές των ακόμα ολίγον φως
αν θες ο τάφος σου να έχει επιγραφή
αν βούλεσαι να μη χαθείς
αν θες η ψυχή σου να πλανάται ευτυχής
εις τους αιώνες των αιώνων.
να συλλογάσαι με ευλάβειαν μεγάλη!!!

# να συλλογάσαι έλλογα # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# λίμνη της πρώτης Άνοιξης#

 

Στην Άνοιξη της νιότης μου
παράξενο ένα αίσθημα κυρίευε τα μέσα μου
κι όλο τα βήματα έφερνε στην ξεχασμένη λίμνη
ένα αίσθημα παράξενο..σαν θησαυρός του Μίδα
μα σαν εβράδιαζε ο χρόνος ανελέητα τη νιότη μου
σκοτείνιαζαν οι νύχτες πια οι φεγγερές
κι απόμενε η καλύβα μου μονάχη
στις λάσπες και στις καλαμιές....
στον κήπο της δεν άνθιζαν τουλίπες και παιώνιες..
τότες έφευγα απ' της πόλης τα στενά..
απέδραμα..λαχτάραγα..
πριχού η λαχτάρα γίνει λησμονιά
στ' αυτιά μου να 'ρχεται εκείνη η μελωδιά
ο ήχος απ' της λίμνης το τραγούδι
να σβήνουν οι λερές φωνές
στ' αυτιά μου ν' αντηχεί η βαθιά φωνή
του αφρού σου το μουρμούρισμα
εκειό που η Άνοιξη της νιότης μου
στην ξεχασμένη λίμνη μου..έχτιζε Παραδείσους.
κι όντας με δέρνει ο σίφουνας κατάσαρκα
να μου θυμίζει πως απόμεινε
ένα μικρούλι τρίμμα.

# λίμνη της πρώτης Άνοιξης# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,