''Περι-πλανήσεων Θερινών''

Πάντα μ' αρέσανε τα Καλοκαίρια στις αυλές
στο γέρο πλάτανο σ' ανοιχτωσιές..
μ' αρέσανε τα μυστικά των κοριτσιών
που λούζονταν  στ' απάτητα
στα μακρινά..τα μαγεμένα ακρογιάλια..
τις νύχτες τους τις θερινές
μες στων κυμάτων τον ανασαμό
δεν ψάχνανε στη μακρινή Ιερουσαλήμ
το θάμα των ομματιών τους
εκεί εις ''το παραθίν αλός'' 
βρεμένο το ταξίδευαν στην πλώρη..

Πάντα λοιπόν η θάλασσα 
ερωτικά με προσκαλούσε..
τραγούδι να της ψάλλω τρυφερό 
για ν' ακουστεί..να βρέχομαι
ν' ανακαλώ πνιγμένους έρωτες
να λούζω τα λησμονημένα αισθήματα
στα κύματα δροσάτα ν' αρμενίζω.
μου εψιθύριζε τον έρωτα για τη ζωή
τον έρωτα για εσένα..
περί- πλανήσεων οι σκέψεις μου
στο βάραθρό μου το βαθύ
ασφυχτιούν..σκορπιούνται
τι γρήγορα που χάνεται η γραμμή
εις τους αιώνες διαχέεται ο χρόνος μου
πριν εις το αχανές να βυθισθεί
πομπός συναισθημάτων μου γεννιέται..

Τις νύχτες μου τις θερινές
στ' ανεμοσκόρπισμα του νου μου το τρελλό
ανοίγουν τα κατώϊα της ψυχής
παίζουνε υπόγειες μουσικές
κωπηλατώ χωρίς βατραχοπέδιλα
γυμνό κορμί..γυμνά τα πέλματα
στους βράχους ν' ακουμπήσω..
να βρω γνωστά ακρογιάλια κι άγνωστα
στην ''άλιν'' της μικρής μου της ζωής..
στη φυσαρμόνικα τη μακρινή να μην αντισταθώ
στου φεγγαριού τη μέθη ν' αποπλανηθώ..
να μην παρκάρω τη ζωή σε έρημα λιμάνια..
να μην θρηνώ για μεγαλεία χάλκινα
μου αρκεί στην κουπαστή να συναντώ
 κρυφών ερώτων..της ζωής μου την αλμύρα..


 ''Περι-πλανήσεων Θερινών'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Μην το χαλάς το παραμύθι μου''

Μην το χαλάς το παραμύθι μου

το 'χω στολίσει με χρυσόσκονη
του φόρεσα δικούς μου ουρανούς 
το στόλισα μ' αστέρια

τα βράδια να τα παίρνω αγκαλιά

για να γλιτώνω απ' τη μίζερη τη λογική

του κόσμου τα σκοτάδια να ξορκίζω..

ευλόγησε ο Θεός το νου μου απ' τα μικράτα μου
σε κήπους να πλανιέμαι

σαν το μπουμπούκι μες στα πέταλα
αποβραδίς να κλείνομαι

στην πρωινή  μου τη δροσιά ..
ως έαρ να ανοίγω...

Κρυμμένο εκειό το παραμύθι το Θεόσταλτο

σε δρόμους..σε στιχάκια..σε ματιές
θρυμματισμένες έρχονταν δισταχτικές
οι λέξεις του..τις γέμιζα με φως.
Μην το χαλάς το παραμύθι μου

εγράφτηκε για λίγους που ζητούν

ν' αποκοιμίζουνε τα βράδια τα παιδιά

και να ξυπνούνε οι μεγάλοι.

Το παραμύθι μου να το αγαπάς

να σέβεσαι τα λόγια του..
μη μου τα μεταλλάζεις
να σε ξυπνάει γλυκά όταν πονάς

σου λέω πως είναι αληθινό
κρατάει του χρόνου τη ροή

στις γειτονιές ανθίζει..

Και μη ρωτάς για να σου πω

γιατί κανείς δε σκότωσε

το Δράκο..δεν κατάπιε το Θεριό

που εξεσπίτωσε τη νόνα μου ένα πρωινό

απ' της Ανατολής τα μέρη..
ούτε να με κοιτάς να σου εξηγώ
γιατί δεν εζωντάνεψε ποτές
ο μαρμαρωμένος βασιλιάς 
την Πόλη να μας δώσει.. 
ούτε και να σου αποκριθώ
γιατί το Βασιλόπουλο
στον πύργο του τον αψηλό
δε μύρωσε ποτές του την αγάπη..
κράτα μονάχα το χαλίκι του
του γκρεμισμένου πύργου σου αν μπορείς
θεμέλιο στο καινούριο παραμύθι σου να γένει..

''Μην το χαλάς το παραμύθι μου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στις μυρουδιές της αγριοφλαμουριάς''

Είπα να πάψω πια να λογυρνώ
στης θύμησης στου νόστου τα σοκάκια..
στα μέρη που με κατοικήσανε
κι εφύλαξα..κι εκύκλωσα με γνώση..  
μα ο ευλογημένος τόπος μου
π' ελάξευσε την Επικράτεια την μικρή
της Ενδοχώρας μου..για να πισογυρνάω
μου ταχυδρόμησε στ' απρόσμενα
τις μυρουδιές της αγριοφλαμουριάς..
της άγριας λεβάντας..
τις μυρουδιές των αμπελιών και της συκιάς..
τη μυρουδιά απ' τα αγριοβατόμουρα..
κει να με συναντάω..

Η σκέψη ανυπάκουη..
ξεσκόνισε της εφηβείας τα φτερά
επέταξε πάνω απ' τους έρημους περιστερώνες
ακροπατεί με τα σανδάλια της στα δειλινά
λυγάει τις αντιστάσεις..
σε ποταμούς..σε κάμπους καρπερούς..
ακροβατεί..σκοινί ζωής..
πατώντας το το χώμα της πατρίδας 
που τη βύζαξε..
η σκέψη στασιάζει.
αναλογιζόμενη πισογυρνώ..
στους ίσκιους κάτω από τα δεντριά
των φίλων που με σκέπασαν
στης αθωότης μου τα χρόνια
αποζητώντας τη δροσιά.. 

Μεγάλωσαν οι φίλοι μου..
αραίωσαν.. εφύγανε..
μίκρυνε ο ορίζοντας
αλλάξανε κι οι δρόμοι..
καινούρια πρόσωπα στις γειτονιές..
μα οι μυρουδιές μεθυστικές
στις βόλτες  τις απογευματινές..
φωνές και γέλια και στριγγλιές..
η καλικούτσα ζωντανή..
να φτάσω εκείνα τα ψηλά
νοσταλγικά με προσκαλεί..
να ζωγραφίσω απ' την αρχή..
τα Καλοκαίρια της ψυχής
που ακόμα με ποτίζουν.

''στις μυρουδιές της αγριοφλαμουριάς''  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''οι λυπημένες ιστορίες μου''

art  Daria Petrilli

Δε θέλω πια για πονεμένες ιστορίες να μιλάς
θέλω μονάχα τις χαρούμενες να γράφεις
κάθε που μ' έβλεπες την πένα να κρατώ
καινούριο παραμύθι μου εζήταες
μονάχα πρίγκηπες..νεράιδες ..ξωτικά
σε δάση μαγεμένα ευτυχισμένα να γυρνάνε.. 
Ξεκίναγα μιαν ιστορία μικρό μου να σου πω
να 'χει του κόσμου όλου τα καλά
πλουμίδια και στολίδια φορτωμένη
κι ερχότανε η πίκρα μου τα βράδια
μες στα σκοτεινά..η πίκρα εξορισμένη μου..
παράπονο αρχίναε ψιθυριστά..
πως να την παρατήσω.
είναι τα βάσανα μου εμήναε της Γης πολλά 
και περπατώ στη λασπουριά..
δεν μου φυτρώνει η ροδαριά
γράψε για μένα δυο αράδες μοναχά 
ρόδα για να ανθίσω.. 

Άσε με λοιπόν μονάχη μου
ν' αδειάσω τα σκοτάδια μου
και δεν θα στα διαβάσω.
Για..
αν δεν τις πω τις λυπημένες  ιστορίες μου
πως να τα λιάσω τα σκοτάδια μου
πως  θα γευτώ ταξίδια ..μέρη που δεν πάτησα
όλα τα λόγια που με φούρκισαν 
και δεν τα εξεστόμισα
όλα τα όνειρα που άκλαυτα τα έθαψα.
Όταν μια μέρα θα την βρεις..
την κόλλα τη γραμμένη μου
σκόρπια στα σκεβρωμένα τα συρτάρια μου
να θυμηθείς και να σκεφτείς
πως οι ιστορίες οι λυπημένες μου
κι εσένα σ' αφορούσαν..

''οι λυπημένες ιστορίες μου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''αγκάλες ψυχής''

Έπαιρνες την απόχη σου...
κι έψαχνες πεταλούδες..
μες στα λιβάδια και στις ρεματιές
γύρω απ' τις πικροδάφνες τις λευκές
μες στον αγέρα και στις σκιερές τις αγορές 
να τις εσυναντήσεις..
μα εκειές..εκείνες οι λευκές..
οι ψυχοπεταλούδες σου
οι σπάνιες του είδους..
ήταν κρυμμένες καταγής..στις φυλλωσιές
στο μακρινό κι απόμακρο λιβάδι της ψυχής σου..

Κι έμπαινες μέσα εκεί και τρύπωνες..
λευτέρωνες τη λευκοπεταλούδα σου
να βγει και να πετάξει .....
ετόλμαες το ριψοκίνδυνον
στο ξέφωτο την επερπάταες...
σεργιάνι ελαχταρούσε..
ψυχών ποθούσε νέκταρ να γευτεί.
Συνάντησε..πλησίασε..ακούμπησε..
κι έτσι πετώντας μόνη κι απροστάτευτη
με τα φτερά τσαλακωμένα..
επέστρεφε..εκούρνιαζε..
στο γνώριμο το θάμνο.

Όχι μικρή μου μην λυπάσαι τώρα πια....
για τα πετάγματα αυτά ..ψυχής....
που σε γελάσανε πως μοιάζαν...
υπάρχουν πεταλούδες  σπάνιες
που ζούνε λίγες ώρες μοναχά 
πεθαίνουνε το δείλι..μα προλαβαίνουνε
αγκάλες να γεννούνε της ψυχής
αρώματα σταλάζουν.

Κι άλλες που σου τσακίσαν τα φτερά
στην ούγια των τσαλακωμένων σου φτερών..
το αποτύπωμα χρυσοκλωστή
θα σου  θυμίζει ευλαβικά
πως όσο κι αν επέταξες ....
κι αν επροσπάθησες ψυχές να ακουμπήσεις
οι ψυχές πολλά ζητούν
τρυπώνουνε μες σε θαλάμους σκοτεινούς
ρουφούν το νέκταρ της δικής σου.

Έτσι είναι οι άνθρωποι..μπορεί να φταις κι εσύ..
που επέταγες στα σύννεφα της νύχτας..
άδικος κόσμος..στα σημεία μελανός..
που αφήνει τες τις πεταλούδες τις λευκές..
μες στο χρυσόκουτο κρυμμένες..
Έτσι γεννήθηκες..τις πεταλούδες μες στο νου
ολόλευκες να κουβαλάς..και πως να το αλλάξεις ...?
Άλλοι το λένε δίψα για ζωή..κι εσύ το λες λαχτάρα..
λαχτάρα αναζήτησης..μιας άσκησης πλησίασμα
εξέλιξης τ' ανθρώπου.. 

''αγκάλες ψυχής''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
..........................................................................

''Μεθούν τα βλέμματα''

by Max Nannenbruch

Είναι κι αυτό τ' αερικό
στης νύχτας τα ξαφνιάσματα 
στον ψίθυρο τ' ανέμου
σ' εκείνα τα ανορμήνευτα με σεργιανά
τα ρόδα και τα κρίνα τα ανείδωτα
της νιότης τα περάσματα
μέσα μου τα φυτρώνει..
μία κλωστίτσα δώρο μου κρατεί
να την φυλάω  να μην κοπεί
την ομορφιά π' αντίκρυσα
ψηλά να καρφιτσώνω.

Με της αυγής το χάραμα
κρατώ τα βλέφαρα σφιχτά
σαν φυλαχτό τ' αερικό μου..
μεθούν τα βλέμματα
μες στων ονείρων μου τη θάλασσα
αγναντεύοντας..
την ομορφιά δολώνουν..
μ' ένα μελτέμι το τραγούδι απ' τα βάθη της
αερικό  πως ντύνει με
ξεχωριστά μαργαριτάρια λιγοστά
τις μέρες αλιεύω..
κλεισμένα στης ψυχής 
το φιλντισένιο μου όστρακο
όταν πονάει η ψυχή
στο μέρος της καρδιάς να το φοράει..
γιατί έχ' αψάδα η ζωή
μα έχει κρεμασμένη στο μπαλκόνι της
περίσσια εμορφάδα ..

''Μεθούν τα βλέμματα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
 ¸.•*¨*•♫¸¸.•*¨*•♫¸¸.•*¨*•♫¸¸.•*¨*
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Σαν Ωδικά πουλιά''

φωτο από το διαδίκτυο

Σαν σπάνια ωδικά πουλιά
που εκάθησαν σ' ενα χλωρό κλαρί
στο δέντρο της ζωής τους
γλυκόλαλο κελάηδημα στ' αντάμωμα
οι δυο μας ένα πρωινό
σ' ενα τραγούδι του έρωτα
που όμοιο του ξανά δε ματαγράφη.
Τώρα που τέλεψε η Άνοιξη για σε
φλογίτσα ήσουνα π' εσβήστηκε νωρίς
κι ετέλεψε η Άνοιξη της νιότης για τα μένα
τα' ανθια τα γλυκά σου συλλογάμαι τις βραδιές
μικρές φωλιές ενθυμημάτων χαραγμένες στην καρδιά
δεν μαραζώνουν την ψυχή μου...
όσοι εσυγκάθισαν αντικρυστά
στιχάκια από ωδικά πουλιά
μιας βιαστικής Ανοίξεως
στης νιότης τους το θάμα εψελλίσαν
έρωτα επουράνιον γευτήκαν.
Δε λημονιέται το κελαηδητό
που εψιθύρισε του έρωτα το ωδικό πουλί
εις το περβάζι της ψυχής των..


Ο έρωτας ο αληθινός 
αίνιγμα διαχρόνιο
είναι ταγκό μονάχα για τους δυο
χορός που συνεπαίρνει ..εξιτάρει
χορός που μοιάζει μαγικός
χορός ενδοστρεφής και ενδοσκοπικός
μετράει τις αντοχές μας
και αν το μέτρο δεν απαρνηθείς
στη φλούδα του κορμιού σου αν δεν καείς
εάν στο φάλτσο της ψυχής σου αντισταθείς
τα βήματα του έρωτα θα χάσεις..

Αναρωτήθηκες ποτές
πόσοι ευλογήθηκαν απ' το Θεό
σ' εκειά την Αναστάσιμη μεταλαβιά
αν κάθησαν στην ίδια κλάρα μια βραδιά
σαν Ωδικά πουλιά..
και με σεντέφια στα μαλλιά
σιγοτραγούδησαν τα μύρα τα αισθηματικά
σκορπίσαν ευωδίες?
Είπα να κόψω ένα γιασεμί
να σου καρφώσω στα μαλλιά
να σου κρατάει συντροφιά
τις νύχτες που είσαι μόνος
μα πάλι συλλογίστηκα
πως έχεις συντροφιά σου τα αστέρια..

Ήσουν ανείπωτα καλλίφωνο για με 
μοναδική που εκελάηδησε φορά
του θρύλου του έρωτα της μιας λαλιάς
μου εψιθύρισες απόψε στη σιωπή μου:
Ζήσε γι αυτά που αγάπησες
για χείλια κοραλλένια που εφίλησες
ζήσε γι αυτά..που αγαπάς ακόμα..

''Σαν Ωδικά πουλιά'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

ΣΑΝ ΗΛΙΟς - ( στην κόρη μου - 17/5/2020)

η Ηλιανή μου

Σαν ήλιος ήρθες στης ζωής μου το στερέωμα
εφώτισες τ' αφώτιστα κελάρια της ψυχής μου.. 
Μια ρίζα εφύτρωσε στη γέννα σου
στο μέρος της καρδιάς μου...
Ένα μωρό..ένα βλέμμα ..ένα χαμόγελο
τον κόσμο μας αλλάζει..
Τι γρήγορα ετράνεψες..και έδεσες κλαρί
πόσο μ' αρέσει να μετρώ..
τα χρόνια σου με ήλιους στην καρδιά μου..
στα πέταλα της άνθησης της νιότης σου
πόσο προσμένω κάθε Άνοιξη
τον νέο τον ανθό σου!!!
Μικρή μου κάποτε θα θυμάσαι εκεί
νοσταλγικά...............
πόσο πολύ αγαπήθηκαν 
ο κήπος και το ρόδο του
στο μέρος της καρδίας..
ταξίδεψαν το όνειρο στο βλέμμα τους
 μιας Άνοιξης πρωινό ....

''ΣΑΝ ΗΛΙΟς - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
( Στην Ηλιανή μου) 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ της ΘΑΛΛΟΥς''.

Στην έρημη τη χώρα της Ποιήσεως
οποία ευλογία!
οποία εμένετο και συμφορά!
Συμπόσιον εγένετο
το κάλεσμα έκαμε η Θαλλώ
μαζί κι οι αδελφές της
αναζητούσαν μίαν αίσθησιν Ανοίξεως
εις τα ριζά των λέξεων
μα η διαπίστωσις απείρως θαλερή
από νωρίς............
οι συνδαιτημόνες είχαν προ πολλού
στον τελευταίο της ματαιοδοξίας κατακλυσμό
τις λέξεις των βυθίσει...

Το κάλεσμα ήτο σοβαρό
και το πρωτόκολλον ιδιαιτέρως αυστηρό
κατέφθαναν στο θέατρο το κυκλικό
γραβατωμένοι με κονκάρδες και ουρά
πνιγμένοι στη μετριότητα..
όχλος τυφλός..παραπλανούμενος 
εβάδιζε κρατώντας για εισιτήριο
τα διαπιστευτήρια παραμάσκαλα 
ένα δυο φυλλάδια χρυσόδετα
εγράφανε κι ονόματα
σε εκδοτήρια πληρωτικά
τα πτυχία της ποιήσεως..
λες και ανάγκη είχε η ποίηση 
από το φως τους το χλωμό
εκείνο της στυφής τους της ζωής
που ετρεμόπαιζε τα βράδυα..

Στο τέλεμα της μέρας της
η Θαλλώ η ευελπιστούσα
εθέλησε να κλάψει γοερά
εις το αντίκρυσμα 
της κακοποίησης των λέξεων
βορά στων υπερφίαλων την πένα
μα πάλι εσυγκρατήθηκε..
εις τον ναόν εμετεφέρθη νοερώς
κάτω από την Ακρόπολιν
εκείνον της Αγραύλου
μήπως και συναντήσει νέους βλαστούς
τον όρκο τους ν' ακούσει
να γεννηθεί τ' αυθεντικόν
επροσευχήθη..εσκέφθηκε
τρόπο να έβρει..ίνα δυνηθεί
να κόψει και τον άλυσο 
εκείνον τον συστημικό
τον λυτρωμόν να συναντήσει.

Ζώντας σε αγέλες..κυνηγώντας χίμαιρες 
ξέρεις τι την έσκιαζε το πιότερο?
πως κυνηγώντας τη μοναδικότητα
ο δρόμος της εγίνονταν βαθύς..
βαρύς κι επίπονος..
ο δρόμος της ελευθερίας της επιλογής
καθώς με βήματα αργά τον περπατούσε..
ήτανε βλέπεις που της εκράταε τα δάκρυα
εκείνη η αρχαία σκουριά των ποιητών
που εφύλαγε μες στο κατώι
εις το πιθάρι της ψυχής  της...

''ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ της ΘΑΛΛΟΥς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,







 

''Η μυρωδιά της θάλασσας''

Η μυρωδιά της θάλασσας 
το νου σου εδρασκέλιζε
πάντα εκατηφόριζες..εγκλώβιζες
επροσκύναες στιγμές
εικόνες συνωστίζονταν
έρημες και αλάλητες στα σκοτεινά
στα ερεβώδη τα κελάρια της ψυχής σου..

Στις παρυφές της θάλασσας 
εστάθηκες γυμνή
ανάστησες θρύλους παλιούς
το βλέμμα έστρεψες προς το Θεό
έλουζες το όνειρο απαρχής
εβύθιζες τις λύπες στα νερά της..
δεν σ' άφηκε το δείλι να χαρείς
η μοναξιά όλης της Γης
στους ώμους φορτωμένη
το δείλι το αμόλευτο..το άλικο
το θρόϊσμα τ' ανέμου να σε πάρει..

Επέστρεψες
άναψες το καντήλι σου ..
μέσα στην αχλύ του αμυδρούς
φορές- φορές...
γλυκές σκιές γεννιούνται...
κάτω από το φως του καντηλιού...
ντύνονται οι μορφές..
Σου γνέφουν...δεν τις βλέπεις ?

Είναι οι αγαπημένες σου οι σκιές
αλαφροπάτητα τη μνήμη σου αναβλύζουν..
Ήχος λυτρωτικός ..το τζάμι σου χτυπά...
δεν τον ακούς?
είναι οι γοργόνες σου οι γνωστές
άνοιξε το παράθυρο...
να κολυμπήσουν στο νησί σου.

Μες την οχλαγωγία της ερημίας σου
στο απροστάτευτο νησί σου εναυάγησες..
καθάρια νερά..διάφανα
ελπίδες πράσινες εις το βυθό
τα όνειρα εθώπευσες
το τρυφερό που σ' εψαλε η θάλασσα
της νιότης σου των ηδονών
του έρωτα τραγούδι
εθώπευε το ρίγος του κορμιού σου...


''Η μυρωδιά της θάλασσας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Δώρα ανεκτίμητα!!!

Και τι θαρρείς πως
περιμένει η μάνα για ανταμοιβή
δυο λέξεις αμοιβαίας κατανόησης..
δυο λέξεις μοναχά αναγνώρισης
της ανιδιοτελούς της προσφοράς
και της εχάρισες ολάκερο τον κόσμο..
αιώνια ερωτευμένη με τη μυρωδιά
εκείνου του μωρού
που άλλαξε τη ρότα της  ζωής μου..

Ευχαριστώ Γιάννη μου
η μάνα σου ..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ - ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΕΜΗΣΕΣ ΤΗΝ ΕΝΑΤΗ ΜΑΪΟΥ ;

ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΕΜΗΣΕΣ ΤΗΝ ΕΝΑΤΗ ΜΑΪΟΥ ;
( Μικρό αφιέρωμα στην Ημέρα της Νίκης κατά του φασισμού, 9 Μαΐου 1945)

Και σαν έφτασε στο δικαστήριο των αγγέλων
ρωτήθηκε: γιατί πολέμησες
την ενάτη Μαΐου;
Κι όταν αυτός απάντησε κοινότοπα :
για το δίκιο και τη λευτεριά,
ευθύς οι δικαστές – κάπως χολωμένοι – τον επιτίμησαν.
Σηκώθηκε και τον γαλάζιο ουρανό ατένισε.
Χαρούμενος συμπλήρωσε την ομορφιά με λέξεις:
Ναι, πολέμησα και για τούτες τις εικόνες.
-Για να περπατούν τα παιδιά
ξυπόλυτα στη δροσιά.
-Για τη χαραυγή και το πορφυρό χρώμα του δειλινού.
-Για το ζεστό ψωμί που ζυμώνουν οι μανάδες.
-Για το φιλότιμο να ‘σαι της πατρίδας ο φρουρός.
-Για τα εικονίσματα στους δρόμους,
που περιμένουν τους διαβάτες
το καντήλι τους ν’ ανάψουν.
-Για τις άσπρες κορδέλες στα μαλλιά των κοριτσιών.
-Για ένα ποτήρι γάλα κι ένα βιβλίο στο παιδικό δωμάτιο,
που ‘γραψε κι ο ποιητής .
-Για τα ηλιοτρόπια στις πεδιάδες,
που τρέλες κάνουν
σαν βλέπουν τον αφέντη τους,
να κυβερνά τη μέρα.
-Για τα ποτάμια και τα δέντρα,
που ‘χουν τη δική τους ιστορία
και τους ανθρώπους συντροφεύουν,
στα μικρά και μεγάλα τους ταξίδια.
-Για τα πουλιά και τα λουλούδια.
-Για τα νούφαρα στις λίμνες,
που πάνω τους ξεκουράζονται
οι στιγμές (της μνήμης).
-Για να μην ξαναφυτρώσουν
τ’ αγκάθια,
στα χωράφια της αγάπης .
-Για δυο μάτια που με κοίταξαν τρυφερά
μια νύχτα του Απρίλη.
Γι’ όλα αυτά.
Πολλά ή λίγα,
φτάνει που αγωνίστηκα.
Σαν είπε τον τελευταίο λόγο
οι άγγελοι έβγαλαν την ετυμηγορία :
πολεμιστή της ενάτης Μαΐου
σώθηκες, τίποτ’ άλλο.
Και ο Θεός συμφώνησε.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

«Στο γιο μου» - 8/5/2020

ο Ιωάννης της καρδιάς μας.

Όσο τα χρόνια κι αν διαβαίνουνε
στης μάνας πάντα την ψυχή
λουλούδι νιο και νιόφερτο
στον κήπο της..θα στέκεις φυτεμένο..
πίσω να την γυρνάς..στης νεότητας
στα χρόνια σου της γέννας..
Σ' όποιο κελάρι κι αν σταθώ
βρίσκω απ' τα χέρια σου τις ζωγραφιές
οι φυλαγμένες οι εικόνες με μαγεύουν..
έναν κόσμο εζωγράφιζες
στην ομορφιά..στα χρώματα λουσμένο..
Μες στου Μαγιού τις μυρωδιές
σε μια στιγμή μεγάλου πάθους εγεννήθηκες
με το λουλουδιαστό της Άνοιξης φουστάνι της
κορίτσι η μάνα σου να σε κρατεί
στη μυρωδιά σου ν' αρχινά
παντοτινό το πανηγύρι της ψυχής
παντοτινή γι αυτήν γιορτή μητέρας.. 

Χρόνια πολλά..ατελεύτητα λεβέντη μου !!!
 η μάνα σου..η Σοφία....
.........................................................................................................

''ΤΟ ΡΟΠΤΡΟ ΤΗς ΨΥΧΗς ΜΟΥ''

Σε καρτερούσα να γυρίσεις απ' τον κάματο
στης ανταρσίας σου το νερό
πάντα θα ξεδιψάω...
τι κι αν εμίσεψες ψηλά κι έμεινα μοναχή μου
μες στους μπαχτσέδες τους ουράνιους θα γυρνώ
και τη μορφή σου ιχνηλατώντας θα αγγίζω..
σαν τότες που εζήλευαν τα γιασεμιά..
μαραίνονταν τα κρίνα 
 στην άκρη απ' τις κοτσίδες μου τις καστανές..
που εκάρφωνες λεμονανθούς..
σα νύφη για να μοιάζω...

Το ρόπτρο της ψυχής μου εσύ
εσύ κι ο απόηχος που υπόκωφα
στο στήθος μου χτυπάει..
σε νιώθω ακέρια δίπλα μου στιγμές
το άρωμα μητέρας όταν κατακλυεί
τα σκοτεινά μου βράδυα..
στο κοιμητήρι στης ψυχής το κυπαρίσσι μου
γλυκόλαλο αηδόνι..
δε μ' έχτιζες την ευτυχία ανίερα 
μονάχα για τα με ν' αποζητώ..
λαχτάρα σου ήτανε τρανή στης προσφοράς..
να 'μαι κομμάτι χρήσιμο..μικρό
στην ευτυχία του κόσμου.. 

Γεννάει ο αντίλαλος νοσταλγικά
εκείνη την παιδίσκη..
κι ας ξέφτισε το δαντελένιο σου μονόγραμμα
στο κορδελλάκι απ' τα μαλλιά μου
μα είν' στης μνήμης το μαντήλι ζωντανό
φρεσκοπλυμένο..στα κρυφά μου φυλλοκάρδια..


''ΤΟ ΡΟΠΤΡΟ ΤΗς ΨΥΧΗς ΜΟΥ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''Στάχυα χρυσίζοντα''

art  Sofia Datseri

Όταν εμίλαες στην αθώα μου ψυχή
έμοιαζε έρημος που εκαρτέραε 
λουλούδια για ν' ανθίσουν..
γη της Επαγγελίας έμοιαζε η γη
εκείνης της αγνής..της υποσχόμενης
αισθήματα που έθαλλε
στους κήπους της φιλίας.
Παιδί απροετοίμαστο..αμούστακο
επένδυες άτοκα εις την τράπεζα ψυχών
ατσιγγούνευτα εκατέθετες..
τα ''μέσα'' τα αθέατα
της άμωμης ψυχής σου..

Τα μονοπάτια επερπάτησες..
ανάμεσα σε κάμπους με τα άγουρα
τα  στάχυα της ζωής σου 
μια προσδοκία την ψυχή σου εκατέκλυε
θα ωριμάσουν έλεγες..είν' φυσική ροή
ως της συγκομιδής την ώρα..
Κι ύστερα ..ήρθε ο ήλιος ο καυτός..
λες κι ήτανε Ιούνιος μήνας θεριστής..
λες κι ήταν Καλοκαίρι..
κι εσύ εκίνησες για τους καρπούς..
δρεπάνι πήρες παραμάσκαλα..
τα στάχυα να θερίσεις..
Μπήκες κεφάτος στο λιβάδι και ορθός..
μα εκεί στα πόδια σου ζιζάνια κατοικούσαν.

Το χρόνο αφουγκράσθηκες
στάθηκαν δίπλα σου περαστικοί
φορούσαν μάσκα της φιλίας κεντημένη
κι ύστερα χάθηκαν  αθόρυβα
σαν την ομίχλη εις τους λόφους..
Στην εποχή του θερισμού
εκράτησες μ' επίγνωσι..
με πάθος το δρεπάνι σου
μικρή η σοδειά μες στις παλάμες σου
συνέλεξες τα στάχυα μεστωμένα..
σαν την μεστή καθάρια τους ψυχή
εκείνων των ολίγων
που την ψυχή σου ακουμπούνε σιωπηλά
''στάχυα χρυσίζοντα''
οι ελάχιστοι..
οι φίλοι στης καρδιάς σου το λιβάδι.

''Στάχυα χρυσίζοντα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Αειφόρος επιστροφή ''

by Iliana Theodosiadi --( Ηρώδειον - 2/5/2020)

Επένθησες το έρεβος
που η σκια του αόρατου εφύτευε
στο γιαταγάνι του θανάτου..
Γέμισαν μύρα το κορμί οι ευωδιές της Άνοιξης
καταμεσίς που έζηες ακάλεστο Χειμώνα.
Επέστρεψες..
ανάστησες το σώμα της ψυχής ..
φόρεσες τη λιακάδα σου στο νου
τ' αέρινο της Άνοιξης φουστάνι..
ελαχτάρησε να περπατήσει η ψυχή
στο βουητό της πόλης..
να βρει τα σιδερένια τραπεζάκια 
σε πλακόστρωτα στενά..
στο μέτρημα κι ας βγαίναν λιγοστά
εκάθονταν ο φόβος αναπαυτικά
αραίωνε τους ανθρώπους..

Επέστρεψες..
στις λατρεμένες αυταπάτες σου..
τι κι αν εστένεψε η ψυχή
έχτιζες τη δική σου απανεμιά
εγδύνοσουν από τις σκέψεις τις λερές
στης Πλάκας κοντοστάθηκες σε μιαν ανηφοριά
την αειφόρο σου επιστροφή
έψαχνες να στηρίξεις..

Κόρες του κόσμου οι Καρυάτιδες
στα πόδια τους σταμάτησες
σε κοίταξαν..τις κοίταξες
είχες ανάγκη απ' τον δικό τους ουρανό
σε τράβηξαν ψηλά..
πέταξες την ασχήμια καταγής
τη δύναμη της Πλάσης Του εννόησες
ακόμα επιμένει την ψυχή σου να ανθίζει..

''Αειφόρος επιστροφή'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Στις γειτονιές του Μάη''

Εστέκονταν εκεί η ομορφιά..
φίλτρο..βοτάνι μαγικό των οφθαλμών
έρχονταν από τα βάθη μίας άβυσσος
η αίγλη της σαγήνευε τα πλήθη.
Την αναζήτησα ..την έψαξα ..
την γύρεψα παντού..  
στα ροδοκόκκινα τα μάγουλα 
ενός μικρού παιδιού..
στα τριανταφυλλένια χείλια αγαπημένου..
στη μυρωδιά ενός ζεστού ψωμιού..
μέσα στις μαργαρίτες τις λευκές
φυλλομετρώντας της αγάπης τον καημό
στις γειτονιές του Μάη ..
στις μουσικές του πρωϊνού των αηδονιών..
την άγγιξα εις τα θροϊσματα των φύλλων...
στον παφλασμό του κύματος 
της αγριεμένης θάλασσας....
στον μακρινό τον ήχο του σφυρίγματος
του καραβιού..
στο κάλεσμα του τρένου.

Την μάζεψα..τη γνώρισα...
μου μίλησε ..την γεύτηκα ..
πότε χαρούμενα και πότε εκεί λυπητερά..
στων σκουπιδιών τη θέα και τη μυρωδιά συχνά
και ώρες - ώρες αφημένη.. 
Μα ήταν εκεί η ομορφιά...με όποια φορεσιά
από μπροστά μου κι αν περνούσε.. 
Ήταν εκεί η ομορφιά..
συνεπιβάτης της καρδιάς
μια σπίθα αξόδευτη στα εντός
ήταν εκεί η ομορφιά
μιας ψυχής που ήθελε να την εζωγραφίζει.

''Στις γειτονιές του Μάη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,