«σπασμένο κομπολόϊ η ζωή».

 

Κατοίκησα στο δάσος μου μονάχη μου
Εγνώρισα τα ξέφωτα
ξέρω και τις κρυψώνες ·
Απέφυγα τοξοβολιές των θηρευτών
των μισανθρώπων θηρευτών
τον άνθρωπο..ετούτο το θηρίο.
Όμως ο χρόνος είναι λιγοστός
κι έπαψε να φυσάει Ούριος άνεμος
για να σκορπίζει στης Οικουμένης το τσαρδί
τους σπόρους που άφησα
εις το περβάζι της ψυχής μου·
Εις τον φευγαλέον της ζωής μου τον παλμόν
δρομέας έγινα αποστάσεων μακρινών
κι έστριψα το τιμόνι μου
να μην πατήσω τα αγριολούλουδα
που πήγαν και φυτρώσαν τα μπαστάρδικα
καταμεσίς στη δημοσιά..
να μου θυμίζουνε τον μέσα μου Θεόν
μην απολησμονιέμαι....
Εις τον μονόλογον του δάσους μου
ακούεται απόμακρη η ηχώ :
«σπασμένο κομπολόϊ η ζωή»
μες στα σοκάκια της οι χάντρες πεταμένες!

 «σπασμένο κομπολόϊ η  ζωή» - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↬ Όταν αγαπάς↫

 

 

 

↬ Όταν αγαπάς↫

 Ανέβηκα για χάρη σου του φεγγαριού τη σκάλα
Περπάτησα για χάρη σου στων αστεριών το φέγγος.
Μα εσύ δεν ήσουν πουθενά, δεν έδινες σημάδι
σβηστά τα φώτα εκρατούσες της ψυχής..
σβηστά χαμηλωμένα..
Ήταν που από μικρό παιδί ελούζοσουν με θάμπος
πως θες καρδιά μου τώρα εσύ το ιλαρό μου φως
να το θαμπώσει το δικό σου το σκοτάδι?
Ξέρω ποιο είναι το σωστό, ξέρω ποιο είν' το λάθος.
Το ξέρω.....
Αλλά για την αγάπη το ξεχνώ.
Για την αγάπη νόμιζα πως ήξερα πολλά
τώρα γιατρεύω την ουλή..

 

 ↬ Όταν αγαπάς↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↬ το κορίτσι της Χίμαιρας ↫

 

 

 

↫ Την ενανούριζε της ελπίδας το όνειρο
Τράχεψε της ψυχής το πρόσωπο ο καιρός
κι ήρθες στα ύστερα τα χρόνια της εσύ
κι εθάρρησε θα γαληνέψουνε οι μέρες της
κι έκανε μπαμπάκι την καρδιά
να το ακουμπήσει το όνειρο
να τις μεθύσει τις νότες του
να της το νανουρίζουν...
βραγιά από λεβάντες τα φιλιά σου τα καυτά
στην άκρη των χειλιών της..
πίνακας του Πικάσο η γλυκεία σου μορφή
στον φωτισμένο τοίχο της ψυχής
τίποτα πιότερο απ' το φτερούγισμα της αγάπης ..
.μονάχα εσύ...
Το κορίτσι της Χίμαιρας είναι ακόμα εδώ.
Τώρα που εμεγάλωσε ωρίμασε η φωνή
γλιστράει κι αποκαλύπτεται στο φως
μιλά ελεύθερα για τη θρησκεία..για τον έρωτα
το σεξ και την πολιτική
και ζει την κάθε της στιγμή χωρίς αναβολές.↫

↬ το κορίτσι  της Χίμαιρας ↫  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↫ακριβό μου εντελβάϊς↬

 

 

 

 

Σε επρωτοσυνάντησα
σαν ήσαν ανθισμένες οι πλαγιές
σκαρφάλωσα σε γύρεψα στα λούλουδα
σε βάφτισα το ακριβό μου εντελβάϊς.
Αχ! κείνοι οι μεγάλοι έρωτες
πως γίνονται τα εντελβάϊς της καρδιάς
σταλάζουνε για πάντα τη μοσκοβολιά
στο μέρος της ψυχής..
Τώρα τις μέρες μου ήσυχα περνώ
σε έναν κόσμο άπονα σκληρό
στης νοσταλγίας μου τον Παράδεισο
τα βράδια μου ανθίζω
το ξέρω πως δε θα γυρίσεις πια
κι εγώ για σένα ακόμα ας ζω..

 ↫ακριβό μου εντελβάϊς↬ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# το άρωμα του έρωτος #

 Είναι νοσταλγίας ''άρωμα''..του έρωτος
που δεν τα εκατάφερε ψηλά να διαχέεται
ψηλά για να ''πετάξει''.............
Όταν με στένευε η ψυχή..μου έπιανε κουβέντα
μου το 'λεγεν πως όλοι οι έρωτες δε μοιάζουνε
για τ' αψηλά δεν είναι καμωμένοι
είναι αυτοί που ξεθωριασμένοι περπατούν..
πριν καν στο κάδρο της ζωής
μια θέση να τολμήσουν για να πάρουν..
Λειψές ειν' και οι νερομπογιές
δεν αναμίχθηκαν σε δόση μετρημένη.
.λες και τους λείπει το ''κόμμι'' εκείνο το αραβικό ..
που στερεώνει χρώματα..στο χρόνο να αντέχουν..

# το άρωμα του έρωτος # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

↫στοιχισμένα πορτραίτα ↬

Καθώς η φαντασία σου εσμίλευε σεμνές συνωμοσίες
στην κάμαρή μου ετρύπωνες
με κοίταγες με βλέμμα παρακλητικό...
και ζήταες για να με ζωγραφίσεις...
Πορτραίτο να με κάνεις θέλησες..
σ' ακρυλικό με μουσαμά την Προσωπογραφία μου
μες στη δική σου κάμαρα να έχεις κρεμασμένη...
Έμαθες να τραβάς γραμμές και περιγράμματα..
Κι όλοι θαυμάζανε τα κάδρα σου...και σε χειροκροτούσαν...
Και δέχτηκα ...και σ' άφησα να με φωτογραφίσεις...
και να κοιτάς με προσοχή....τα μάτια και το στόμα. 

Mέρες μες στην δική σου κάμαρα την τέχνη σου
και τις καλύτερες τις τέμπερες...για μένανε βουτούσες.
Μα εδυσκολευόσουν το 'βλεπα ...
ίδια εμένα για να κάνεις....
Σου 'λειπεν η μυρωδιά μου,η αφή,κάτι λεπτό,
εμένα να θυμίζει...
Το 'ξερα ελλειπή πως είχες μόρφωση εις το αποτύπωμα ψυχών .
Γιατί ο δικός σου δάσκαλος...δεν μπόρεσε...
δε σου 'μαθε ψυχές ν' αποτυπώνεις....
Σάμπως και μπόρεσε κανένας δάσκαλος
ψυχή να ζωγραφίσει ?
Είν' οι ψυχές ..χιλιάδες περιστέρια άπιαστα...
πετούν κάθε λεπτό ελεύθερα ...
τους ουρανούς να διασχίσουν..μάχονται...
κι ελεύθερα τον ουρανό για κάδρο έχουν..

 Ξέρεις πόσες φορές ναυάγησε η ψυχή...
μέχρις εσύ το κάδρο να τελειώσεις ?
Άλλαξε χίλιες δυο μορφές...κι εσύ αποτύπωσες μονάχα ...
μια τόση δα στιγμούλα...εκαδράρισες...
στην έκθεση την πήγες και την έδειχνες...
και στη χοντρή την ξύλινη κορνίζα την ανάγλυφη
την περηφάνια σου την περισσή να πλαισιώνει.
όλοι να σε θαυμάζουν...που ήσουν τόσο δυνατός ...
εις της ζωγραφικής την τέχνη...
Σε άφησα ...δε θέλησα ...
προτίμησα να κρεμαστώ στον τοίχο σου σε στοίχιση ...
μιας έκθεσης ζωγραφικής...κι όλοι να σε θαυμάζουν...
που τόσο γελαστή ή και θλιβερή...
κατάφερες να με αποτυπώσεις...
Μα σε σένα εγώ ψιθυριστά θα σου το πω...θα στο ομολογήσω...
Σαν θες πορτρέτο αληθινό δικό μου για να κάνεις...
σκύψε και ώρες κοίταξε βαθιά μες στην ψυχή μου....
πάρε ξανά τις τέμπερες..
.και χρώματα που εκεί βαθιά θα βρεις...
αυτά και να της βάλεις....

↫ στοιχισμένα πορτραίτα ↬ - Δοκίμιον Λυρικόν- Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# εορταστικόν ημεροδρόμιον#

Όσους σκοπούς εκουβαλούσα στην καρδιά
ήρθες εσύ φίλη γλυκειά μίαν χαραυγήν
πρίμο σεκόντο μου 'καμες
για να τους τραγουδήσουμε αντάμα..
οι φίλοι οι καρδιακοί είν' λούλουδα στη γλάστρα
για να στολίζουν το περβάζι της ψυχής....
ήλιοι ζεστοί στη μέση καταιγίδας
αδιάβροχον στο μυστικόν ημεροδρόμιον
της σύντομης επίγειας ζωής μας.

 # εορταστικόν ημεροδρόμιον#  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

( στην ακριβή μου φίλη - στη Λένα της καρδιάς μου!)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↫ τοιχογραφίες ↬

Αν θες στης πολιτείας τα στενά
μακριά απ' τη λοιμική της
μεθύστρα η ομορφιά να αιωρείται
στους δρόμους που επεριδιάβηκες
οι ζωγραφιές που εχάραξες στις γειτονιές
αιώνια να πλανώνται :
''κάψτε τα ξόανα εκειά
που δουλικό υποταγής σε χρίζουν.
αναμεσίς εις τα φωτόδεντρα π' εφύτεψες
εις ένα παλαιών καιρών ..εις το μικρό σου αλωνάκι
στις εξουσίες μην υποταχθείς
σαν ονειρεύεσαι αέναα
μαλαματένιες οι τοιχογραφίες σου
με επιστρώσεις διαδοχικές
φύλλα χρυσού να είναι καλυμμένες''

 ↫ τοιχογραφίες ↬ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# μες στου Μαγιού τα χρώματα#

Νιόφυτα φύλλα επέταξαν
τα δέντρα που εθρηνούσανε
του κάμπου τη μαυρίλα
γέμισαν άγρια ρόδα .οι ρεματιές
στα υπόστεγα..χτίζουν φωλιές τα χελιδόνια
πετούν τρελλά στων παρτεριών
γαλάζιες πεταλούδες
κι εσύ απόμεινες να καρτερείς
προσμένεις το καράβι για να ρθεί
με τ' άρμενα ανθισμένα
στη θαλασσοδαρμένη σου ψυχή
μίαν τέτοιαν άνθινη όμορφιά
ροδόνερο σταλάζει....
μες στου Μαγιού τα χρώματα
γλυκά ενθυμείται η ψυχή
σ' είδε να καταφθάνεις
μ' ενα καράβι αλλαργινό
στην πλώρη καθισμένος
σα λιτανεία να περνούν από εμπροστά
τα ονείρατα τα πρώτα..

 # μες στου Μαγιού τα χρώματα # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

↫ μια νύχτα ο έρως ξαφνικά ↬

Άλλαξε χρώμα ο ουρανός
κι ήρθε μια νύχτα ο έρως ξαφνικά
κι εκρύφθη στην καρδιά μου
ξάφνου ο ορίζοντας εστάθη μακρινός
κι ούτε ποτέ του ζήτησα
δείγμα της συμπονιάς του..

Σαν Όνειρο..
ζεστή υπόσχεση η φλογερή ματιά σου
και τόσο γλύκανε η καρδιά
που έδωσε πίστη στη χαρά
κι ύστερα έφερες βροχή
μα έμεινα μόνη να χαμογελώ
κι εσυλλογίστηκα σιγαλινά
εκείνοι ως το μεδούλι που με μούσκεψαν
δεν ήταν ξένοι, μακρινοί
ήταν αγαπημένοι
ερωτεύτηκα..αγάπησα
μα άλλη ψυχή δεν έβλαψα
εξόν απ' τη δική μου...

 ↫ μια νύχτα ο έρως ξαφνικά ↬ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↫ κάποιοι θαυμάσιοι..ρομαντικοί↬

 

Και είχα τόσα να σου πω αλλά εσιώπησα
Εφωτογράφιζα
τις λεπτομέρειες του κλειστού σου του φεγγίτη..
κι απ' το παράθυρο..εναγωνίως σου εμήναγα:
''Ήγγικεν γαρ η ώρα .. στιγμή
να ξεκρεμάσεις απ' τα βλέφαρα
της αλαζονείας σου τα πορτραίτα!''
Σπατάλη άσκοπη του νου μου οι παραινέσεις
πάντα κάποιος θα βρίσκεται επιτήδειος
κι η πρώτη έγνοια της ημέρας του
θα 'ναι να ''ξεπουλήσει'' την πραμάτεια του τη σάπια.
Πόσα να κρύψουνε οι τοίχοι πια…


Βαθιά συγκινημένη .............
που ξαπόστασαν οι μοίρες στο κατώφλι μου
του πεπρωμένου μου η ρίζα
μ' έκανε να μείνω έντιμη..κυρία και ευγενής!
Κλείνω τα αυτιά μου εις τις άναρθρες κραυγές..
Υπομονή μικρή Ροδένια μου
θα αλλάξουν οι καιροί να μου το θυμηθείς
και τα σπασμένα όστρακα θα τα ξεβράσει η θάλασσα
η θάλασσα είναι η μάνα μας,δεν τα μασάει τα λόγια της
και γράφει το τραγούδι καθενός
έδωσα αγώνα να ενηλικιωθώ
ήμουν μικρή μια νύμφη χρυσαλλίδα της στιγμής
κι έγινα πεταλούδα και πετώ
μα θα πετάξω πριν με πιάσεις!

 ↫ κάποιοι θαυμάσιοι..ρομαντικοί↬ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↫νυχτερινό κρεσέντο ↬

Συγκατοικούσα με το χρόνο μου βουβή
σε έναν κόσμο που βυθίζεται καθημερνά
τολμούσα, ονειρεύομουν..έψαχνα για έναν άνθρωπο
να έχει μιαν άποψιν ρομαντικήν δια την ζωήν
να γνώριζε που ανθούν τ' αγριολούλουδα της νύχτας..........
ένα λουλούδι εγύρεψα..μονάχα ένα λουλούδι.
Στους Παραδείσιους κήπους βρέθηκα
εκείνη τη σημαδεμένη μοιραία νυχτιά
στο δρόμο μου σ' απάντησα, αντάμωμα να γίνει
στο νυχτερινό κρεσέντο μας
τα λόγια σου ήταν μάγεμα
επήρανε μαζί τους την ψυχή μου
μα δε μου το έφερες ποτές το λούλουδο αυτό
κι ας τόσο λαχταρούσα
κι ύστερα χάθηκα στην άβυσσο
κι εκεί που ξεγελάστηκα
εκεί υπάρχω ακόμα!!!

 ↫ νυχτερινό κρεσέντο ↬ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↫ ΣΑΝ ΗΛΙΟς ↬ - ( στην κόρη μου - 17/5/2020)

φωτο : Ηλιανή  Θεοδοσιάδη

 

Σαν ήλιος ήρθες στης ζωής μου το στερέωμα
εφώτισες τ' αφώτιστα κελάρια της ψυχής μου.. 
Μια ρίζα εφύτρωσε στη γέννα σου
στο μέρος της καρδιάς μου...
Ένα μωρό..ένα βλέμμα ..ένα χαμόγελο
τον κόσμο μας αλλάζει..
Τι γρήγορα ετράνεψες..και έδεσες κλαρί
πόσο μ' αρέσει να μετρώ..
τα χρόνια σου με ήλιους στην καρδιά μου..
στα πέταλα της άνθησης της νιότης σου
πόσο προσμένω κάθε Άνοιξη
τον νέο τον ανθό σου!!!
Μικρή μου κάποτε θα το θυμάσαι εκεί
νοσταλγικά...............
πόσο πολύ αγαπήθηκαν 
ο κήπος και το ρόδο του
στο μέρος της καρδίας..
ταξίδεψαν το όνειρο στο βλέμμα τους
 μιας Άνοιξης πρωινό ....

''ΣΑΝ ΗΛΙΟς - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
( Στην Ηλιανή μου) 

↫ στο μονοπάτι της καρδιάς↬

Δε φτάσαμε μαζί στο έρημο νησί
μετρήθηκα κι ηύρα εσύ πως λείπεις
εμάζευα άνθια εις τον κήπο της Εδέμ
για να περάσεις καρτερούσα
τα μυρωμένα λούλουδα εκράταα αγκαλιά
τα φύλαγα μην τα μαδήσει ο βοριάς
κι ένα μου δάκρυ εκύλησε αργά
που δεν επρόκανα να σου τα φέρω μόνη..
Λες κι ήσουν θύμηση παλιά
που πάντα την ποθούσα
ίσως της μοίρας μου ήτανε γραφτό
της Άνοιξης τ΄ αγέρι να σε φέρει
τα λόγια σου ήλιοι λαμπεροί
για να φωτίσουν τα αφώτιστα
ερέβη της ψυχής μου
τώρα οι μέρες μου περνούν
κοιτάζοντας στα μάκρη
τώρα στο φως της αρνησιάς
τα λόγια ανθούς που μάδησες
στη θύμηση κακές πληγές μου ανοίγουν..
ούτε κι απόψε θα φανείς
στην εαρινή αυτή βραδιά
μια πίκρα θα ν' χυμένη
κι ένας κρυφός πικρός καημός
το σκοτεινό το βλέμμα μου
θα το γλυκοφιλήσει
μέσα στους κήπους τ' ουρανού
για εσένα θύμηση γλυκειά
τα χείλη μου θα στέλνουν το τραγούδι
ένα θλιμμένο σ' αγαπώ
για να θυμίζει πως το άφησες ζεστό
το νυφικό κρεβάτι!

 ↫ στο μονοπάτι της καρδιάς↬ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# στο μυστικό μου καταφύγιο #

christine Elger tut art

Εις σε προστρέχω ποίηση..στο μυστικό μου καταφύγιο

όντας πλανόδιος έρωτας στην πόρτα ροβολάει

κι όντας πληγές αιμορραγούν από φριχτό μαχαίρι.

ξέρω να ψάξω και να βρω μες στα στιχάκια σου

διαμάντια και ζαφείρια

δεν τη φοβάμαι τη νεροποντή 

τα λάθη μας ξεπλένει

στο διάβα μας θα ανταμώσουμε μάτια ζεστά

και μύρια μάτια ξένα

κι αν αρνηθούν οι μοίρες να έρθουνε στην πόρτα σου

με τα πανώρια κάλλη...

να μην αλησμονάς το κάθε ανάξιο

μονάχος του ο χρόνος και τα κύματα 

το πνίγουν..το σκοτώνουν..

 

# στο μυστικό μου καταφύγιο # - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↫ ''ύφος'' σαράντα καρδιναλίων ↬

Διέδωσαν πως ξώκοιλες..
με το καλέμι της ψυχής σμιλεύοντας τις λέξεις..
καθώς εντρύφησα βαθειά εις το φτηνόν του χαραχτήρα σου αμάρτημα ....
θα περιφέρομαι  στο αντικαθρέφτισμα θλιμμένη :
" Ύφος σαράντα και..καρδιναλίων..το λαϊκότροπον
ύφος σιτεμένου, ενός παρατρεχάμενου
σε ξεφτισμένες πια σελίδες απ' το χρόνο
πλαισιωμένος από ανόητα νυμφίδια ξεπεσμού
με ύφος αυθεντίας..αυταρέσκειας..σνομπισμού
προελαύνεις κορδωτός, καμαρωτός
στις άνοες ..''κενές''.. του διαδικτύου σελίδες
να βρεις.. να ψάξεις και να κόψεις έναν ανθό
γρήγορα καταντάς βλαχομπαρόκ βορείων προαστίων
βρυχάσαι σαν το ποντικό που επιάστηκε στη φάκα
χτυπιέσαι ..θορυβείς εις τα τοιχώματα
γιατί το εκατάλαβες πως είσαι εν μηδαμινόν
ένα μεγάλο στρογγυλόν μηδενικόν..
τα ρόδα ..τα φεγγάρια.. τα πουλιά
περάσαν δίπλα σου..μα δεν σου αγγίξαν τα φτερά
ούτε λεβάντες ανάσανες ποτές εις τα σκυφτά.
κόκκορας ήσουν σε κοτέτσι κομψευάμενων
κι απόμεινες να κακαρίζεις τα πρωινά
έμεινες ν' αλυχτάς μαζί με τα σκυλιά
με το ξημέρωμα της νύχτας!''.
Ήγγικεν γαρ η ώρα ..η στιγμή
να ξεκρεμάσεις απ' τα βλέφαρα
της αλαζονείας σου τα πορτραίτα!

 

.↫ ''ύφος'' σαράντα καρδιναλίων ↬ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

↫ πρωινό οχτώ του Μάη ↬- ( στο γιό μου)

φωτο : Γιάννης Θεοδοσιάδης

 

 

Πρωινό οχτώ του Μάη..
τη μυρουδιά εθυμήθηκα και μειδιώ γλυκά
με παίρνει το άρωμα ενός μωρού..ταξίδι μες στο χρόνο..
αρχές του Μάη ήτανε..γλυκά το ενθυμούμαι
που με κοιτάξανε δειλά..δύο ματάκια μισάνοιχτα
τα μάτια τα μελιά σου..
Και τι σου είναι ώρες - ώρες η ζωή
εμύρισε η κάμαρη σαν τότες πασχαλιά.
Ένα δώρο χρυσόδετο μου εχρώσταγε η ζωή
και μου 'στειλε εσένα να τ' ανοίξω..
Έχει η ζωή τα πάνω και τα κάτω της
έχει Άνοιξες με πασχαλιές και βροχερούς Χειμώνες
μα η Άνοιξη που έκλεισα μες στο κουτάκι με τη μυρουδιά
ενός μωρού που έκλαψε στο στήθος μου
όλη μου τη ζωή θα με ανθίζει..
Αίνιγμα άλυτο θα παραμένει εσαεί
τι είναι αυτό που με ωθεί..το χέρι μου κρατά
μες απ' τα μάτια σου αδιάκοπα
της ζωής μου να κεντάω το υφάδι..

''πρωινό οχτώ του Μάη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

# κουπί στο νερό #

Στο τέλος έδινε συγχώρεσιν στους ήρωες..
γιατί ήταν και φορές..
που ενόμιζε πως ήτανε αυτή
που προκαλούσε εκείνο το ψεγάδι.
Μα οι ήρωες είναι βγαλμένοι απ' τη ζωή..
κι είν' φορτωμένοι με ψεγάδια.
Απόψε επαρασύρθηκε η μικρή..
εμυθοποίησε τον ήρωά της του παραμυθιού
κι ενόμισε πως ηύρε το κουπί
να την κωπηλατίσει..
μα το εκατάλαβε νωρίς.
Μοναδικό κουπί μες στο νερό
έμαθε μες στη σκούνα της πως είναι αυτή
ένα κουπί αλύγιστο
μες σε παλίρροιες τρανές
σε κύματα αφρισμένα..
Ήτανε αδιόρθωτη η μικρή
έψαχνε το ιδανικόν
πάντα οι ''αψεγάδιαστοι''
εφέρναν τον ερεθισμόν
στο αγνό το πρόσωπό της!

 # κουπί στο νερό # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

⫷Σελίδες ημερολογίου μυστικές⫸

Μέσα στο πρόσκαιρον και στο παροδικόν
έβαζε στοίχημα ακριβόν
τον αληθινόν της εαυτόν ν' ανακαλύψει
ένα ταξίδι αυτογνωσίας να γευτεί
μήπως και βρει εκείνο το κλειδί
τις πύλες να διαβεί του Παραδείσου.
Σελίδες ημερολογίου μυστικές
χωρίς ναρκισσισμούς ,αυτοβαυκαλισμούς
με δίχως εμμονές για ένα υπέρμετρον Εγώ
εκράταε πολύτιμα καθημερνά..στο τέλεμα της μέρας.
Πως γίνεται στ' αλήθεια χρόνε απάντα της
η ζωή τριγύρω να μεθά από ανθούς
κι αυτή να ζει σαν φάρος εις την έρημην ακτήν
όταν ο έρωτας βυθίζεται στο πέλαος
παίρνοντας μυστικά απ' την ψυχήν της
και στα κοράλλια των βυθών τα κατοικεί
τις κουρσεμένες νύχτες?
Χωρίς την ηχώ της απελπισίας πια....
με δίψαν για την γνώσιν επλησίαζεν τον ποταμόν
με τρόπον ελαφιού που σκύβει για να πιεί νερό
μη πέσει στο βυθό εκείνο το πολύτιμον το φυλαχτόν
που εφύλαε στο θωρηκτό της στήθος.
Τι θα 'καμε χωρίς ετούτον τον πολύτιμον σταυρόν
άδειο κουφάρι να γυρνά..σε ηττημένους δρόμους?

 ⫷ Σελίδες ημερολογίου μυστικές⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷για τα φεγγάρια που μας έταξαν⫸ - Δοκίμιον

Σε φεγγερά περάσματα θα περιπλανηθούμε..θα αφεθούμε για μίαν μοναδικήν νυχτιάν στα Ολόγιομα ....πανσέληνα...φεγγάρια ονειροπόλα ....Μα ποιός θα βάλει υπογραφήν για τα φεγγάρια της ψυχής μας?.
Γερμένα άλλοτες φωτίζοντας τους φράχτες γιασεμιών..κι άλλοτες στραφταλίζοντας εις τον αφρόν της θάλασσας..γίνονται τα ανομολόγητα της μοίρας μας.. της νοσταλγίας των ερώτων μας..έρχονται οι λυγερές σκιες μας ανταμώνουνε..κρυφομιλούν με τις κρυμμένες μάγισσες..κι ύστερα χάνονται στα σύννεφα....χάνονται στα νερά..

Μοναχικοί διαβάτες της ζωής....ξεχωριστός ...βαθύς και μόνος ο καθείς...μέσα στο πλήθος ...μόνος..μοναχός...θα κοιτάξει και πάλι το φεγγάρι εκεί ψηλά...να ψάξει για άλλη μια φορά...μήπως και συναντήσει το όνειρό του...ίσως τον κάνει να χαμογελάσει..χαρούμενα ή και λυπητερά
κατά πως μπόρεσε να αντέξει έρωτες....αποτυχίες υποσχέσεις.........όνειρα ανεκπλήρωτα και καταστάσεις τραγικές... ΄η και αβάσταχτα χαρούμενες......ελπιδοφόρες και συνταραχτικές..που εσκάσανε στα πόδια του εμπροστά....


Κι έτσι μόνος..μονάχος και μοναχικός....κι ας τον κρατούν από το χέρι...θα σκύψει βαθιά μέσα του...θα τα μετρήσει τα φεγγάρια του...που του έταξαν ...τον γέλασαν ...που αυταπάτες τον γεμίσανε...μα και χαρές εκείνης της ουτοπικής στιγμής...που στα κάστρα ανεβάζει..
Ετσι κι αλλιώς το ξέρεις... το φιλοσοφείς.. τέτοια είναι τα φεγγάρια...έρχονται ολόγιομα για ένα βράδυ....και βήμα -βήμα πίσω....λειψά σιγά -σιγά ...από το άλλο κιόλας βράδυ τα όνειρα μικραίνουν...Η πιο γλυκειά...η πιο μελένια ...η πιο νοσταλγική μελαγχολία ...καθώς η νύχτα προχωράει και το φεγγάρι...ανεβαίνοντας....μας γνέφει...μας φέρνει όλο και πιο κοντά στην ουτοπία μας ...που τόσο αναζητάμε...

 ⫷για τα φεγγάρια που μας έταξαν⫸ - Λυρικόν Δοκίμιον

 Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,