''ΣΤΙς ΧΟΡΔΕς ΤΗς ΜΟΙΡΑς ΜΟΥ ΕΧΟΡΕΨΑ''

Στου κήπου τη γωνιά με τις σκιές
τα λόγια μες στην κρύπτη φυλαγμένα
''το πεπρωμένο ουδείς το σταματά
η αδελφή ψυχή σου θα σε βρει
όσο κι αν χρόνο ροκανίσει''
ηχούν γλυκά τα λόγια της
κισμέτ στη γλώσσα της τ' ονόμαζε
μοίρα..το μερτικό του καθενός 
στο μέτωπο γραμμένο
άνοιγε την παλάμη της
εδιάβαζε και τις γραμμές
το δρόμο σου για να βρει..
εμειδιούσα στα κρυφά
πολύ την αγαπούσα
χατήρι δεν της χάλαγα
τις σκέψεις τις σοφές που επερπάτησε
ποτέ δεν αθετούσα..
ήταν η ''νόνα'' που εχάϊδευε μεταξωτά
την παιδική ψυχή μου..
στο αλφαβητάρι της ζωής μου στα στερνά
σε γράμματα και σε περγαμηνές
βρήκα εξηγήσεις και ονόματα
άγνωστες λέξεις για τα με
μα πάντοτε στο δρόμο της σοφίας της 
απλοϊκά με οδηγούσαν...
Κι αν στον καιρό......
οι λέξεις μας αλλάζουνε ονόματα
η ουσία τους στη ραχοκοκκαλιά
ακέραια παραμένει....
στ' απρόσμενο..στ' απρόβλεπτο
η μοίρα..το κισμέτ μας καρτεράει..
η ζωή μου στέρησε πολλά..μου στέρησε εσένα.
Στις χορδές της μοίρας μου εχόρεψα 
γονάτισα..εμύρισα τα ρόδα της
επλήγιασαν τα γόνατα στ' αγκάθια τους
εστάλαξαν την ομορφιά στα κόκκαλά μου
αμετανόητα ομολόγησα.............
το πεπρωμένο..το κισμέτ ευγνωμονώ 
εκούσια με βύθισε..σ' αστραφτερές παγίδες
στη χαρμολύπη μου ετυλίχτηκα στο φως..
σ' ένα τρελλό ψυχής χορό
που σ' έφερε..κι ας σ' έκλεψε από μένα.


''ΣΤΙς ΧΟΡΔΕς ΤΗς ΜΟΙΡΑς ΜΟΥ ΕΧΟΡΕΨΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

«ΣΕ ΜΙΑς ΠΑΛΑΜΗς ΘΑΛΑΣΣΑ...

by  Peter Mitchev

Και ποιαν ανέμη να γυρίσω ακριβέ
το παραμύθι το κρυφό μας ν' αρχινίσει
σ' ένα τραγούδι μου στερνό
να σου το τραγουδήσει
και πως ν' αντέξει η καρδιά
σε μιας παλάμης θάλασσα
να κλείσει την αλμύρα σου
να σφίξει τα φιλιά σου..

Θα έρχεσαι και θα με συναντάς
όταν θα λείπω απ' την ακτή..
στους γλάρους για τα μένα θα μιλάς
στο φύσημα τ' ανέμου..
τόσα αποτυπώματα..τα βήματα
στου έρωτα το χρόνο
φράσεις που δεν ειπώθηκαν
αγκάθια στο κορμί σου
αιμορραγούν στου δειλινού
θαμώνες της ψυχής σου..

Στην ίσαλο γραμμή θ' αναζητάς
τα αίτια της φθίσης του έρωτά μας..
στο θεατό η λαχτάρα σου
στ' αθέατό σου οι φόβοι..
Τώρα είναι πια πολύ αργά..
βγήκαν κι οι γλάροι στη στεριά
μηνάνε καταιγίδες
δεν φτάνουνε στην έρημη ακτή
σφυρίγματα των πλοίων..
δοσμένος στην πικρή σου προσμονή
σε μιας παλάμης θάλασσα
ναυάγησες το πλοίο της αγάπης...


«ΣΕ ΜΙΑς ΠΑΛΑΜΗς ΘΑΛΑΣΣΑ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.. 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΖΥΜΩΝΕΤΑΙ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ Η ΨΥΧΗ''

Η δύναμη των αισθήσεων τρανή
τα πάθη τα ανθρώπινα τρανότερα από τ' άλλα
απειλητικά εισχωρούν στο φάσμα της ψυχής
λεηλασίας άντρο έρημο
στα σιωπηλά..αποτολμούν την θαλερή
καμμένη γης να κάμουν..
Τα βράδια δραπετεύει η ψυχή
φίλη της νύχτας..της σιωπής
τ' ανομολόγητα τα μολογά
γυρεύοντας μιαν έξοδο κινδύνου..
Πάσχουσα από καταβολής η ανθρωπότητα
για μια μαγιά..
πάσχουσα κι η ψυχή της..
εις αναζήτησιν σκορπιέται στα σκοτάδια της
ζεστό καρβέλι να ζυμώσει..να φουρνίσει..
να το μοιράσει στη μεγάλη φαμελιά
να μην αφήσει αδειανό..στεγνό το νου..
στομάχι πικραλίθρες να χωνεύει..
Στης ανθρωπότης τ' αλωνάρι το τρανό
ξινίζει γρήγορα η μαγιά
στα σκοτεινά της μοιρασιάς
αντιφρονούντων τα κελάρια.
Ζυμώνεται στα δύσκολα η ψυχή
σαν πέφτει σε γρανάζια σκουριασμένα μηχανής
ζυμώνεται στον πόνο η ψυχή
διαγράφει κύκλους νοητούς
χορεύει βαλς με τον εξαγνισμό
καθαίρεται..ψηλώνει..

''ΖΥΜΩΝΕΤΑΙ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ Η ΨΥΧΗ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Η ΑΛΩς ΤΗς ΣΕΛΗΝΗς ΤΙς ΝΥΧΤΙΕς''

Επώδυνη η γέννα της αγάπης μας
επώδυνος κι ο ύστατος ο ασπασμός
τέφρα..άμμος..υποσχέσεις εις τον άνεμο
στην έλευση τ' απρόσμενου μοιραίου..
δεν παίρνω πια τα κύματα αγκαλιά να κοιμηθώ
σε ψάχνω στο οικείο..το εφήμερο που ζήσαμε
στη σκέψη μου πιστά σ' ακολουθάω
με κέρασες Χειμώνα παγερό με το φευγιό
μα Άνοιξες μου χάρισες..κι εκείνες λαχταράω...
Οι θάλασσες ξημέρωσαν.. 
Κι εσύ........
ταξίδι σάλπαρες μακρύ..σε άπατα νερά
δεν παρασύρθηκα απ' το θάνατο
δεν έγινα ακυβέρνητο σκαρί
μονάχα σε λιμάνι αδιάβατο ναυάγησα
πνίγηκαν οι ανάσες μου σε άγριο βυθό
φοβόμουν το βυθό..ήταν για με το άγνωστο
τώρα τα βράδια επιστρέφω για να βυθιστώ
δεν κολυμπώ στην επιφάνεια
στους σκοτεινούς θαλάμους του
κοχύλια ψάχνω του Παράδεισου
βρίσκω πως είναι όμορφα εδώ
έφυγα από την Κόλαση
το φόβο άφησα επάνω στον αφρό..
Είναι κι αυτή η ''άλως'' της Σελήνης τις νυχτιές
που διαθλάται στο βυθό μου και με τυραννεί
την απουσία σου μου φέρνει αγκαλιά..
το βλέμμα σου σιωπώντας ζωγραφίζω
το διάλειμμα της ύπαρξής μας της θνητής
στο καρμικό αντάμωμα επί Γης
παρηγορίας βάλσαμο..
ελευθερώνει την ψυχή μου.


''Η ΑΛΩς ΤΗς ΣΕΛΗΝΗς ΤΙς ΝΥΧΤΙΕς'' 
 Σοφίας Θεοδοσιάδη. 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΜΥΧΙΟΙ ΠΟΘΟΙ'

Κι αν κύλησαν τα χρόνια μου..τα μάτια της ψυχής μου
κρατούν ακόμα στα αχνά..την ανθισμένη όρασή τους..
Mύχιοι πόθοι μου ακριβοί..
σε ψάχνουνε αγάπη μου..σε στίχους τους λαθραίους..
στιχάκια ψάχνουνε πολύτιμα..στα φυλλοκάρδια ιχνηλασίες..
τότες που εβούταες την όμορφη την πένα σου..
σε ακριβή μελάνη σινική..να μην πονεί τον πάπυρο..
λεπτός..παλιός ευαίσθητος..δεν άντεχε σκληράδες..
έμπαινες μες στη στράτα μου..κρυφά με  συναντούσες..
βιόλες και Παρθενόκρινους..στα χέρια σου τα ακριβά...
μόνο για μένα εκράταες..να σκύβω..να ''μυρίζουμαι''..
τη μυρωδιά που αφήνουνε τα δάχτυλα..
στους κλώνους αποτύπωμα..μύρα αλησμόνητα θαρρείς..
της μυστικής μας της αγάπης..
ρίγη γεμίζουνε ακόμα την ψυχή..της πεθυμιάς τα άνθη.. 
φυτρώνουνε..σε χώμα που έμεινε νωπό..
νότες παλιές..μουσικές που με περπάτησαν..
αγέρας ταξιδεύει λέξεις μυστικές..γραφτήκανε στα μάτια..
μύρα αλησμόνητα θαρρείς..στα ραβασάκια της ψυχής
κρυμμένα αρώματα τα Λίριουμ
στους κρίνους τους Παρθενικούς
κρυμμένες μέσα μου βαθειά...της πεθυμιάς οι βιόλες !!! 
το ''πανωφόρι '' τους με τύλιξε στης Άνοιξης τη χαραυγή...
πως να υποδυθείς στο πάλκο της ζωής
πως η συγκίνηση στ' αντίκρυσμα..αδιάφορη σ' αφήνει
ηδονικά ζεσταίνουν τις ευαίσθητες καρδιές ..
μύχιοι πόθοι μας κρυφοί
 οι Παρθενόκρινοι..οι βιόλες...........

  '' ΜΥΧΙΟΙ ΠΟΘΟΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

''ΤΣΑΪ ΜΕ ΛΕΒΑΝΤΑ''

Στην ξώθυρα της μνήμης μου
απ' τα μικράτα μου..νωρίς
κάρφωνα μοσχοκάρφια..μυρουδιές
μιας ευωδίας γιατρικό..
είχε λεβάντας άρωμα ..
που εφύλαε η μάνα στα συρτάρια της
τα ρούχα μας τα μάλλινα και τα υφαντά
σκώρος να μην τα πιάνει..
μεθυστικά με κυριεύει η μυρωδιά
μες στις ''πολύχρωμες τις θάλασσες''
το θυμητάρι στο ταξίδι μου του νου
από το χέρι σαν με παίρνει και με σεργιανά
στον κάμπο που επλημμύραε
βοτάνια και μπαχάρια γιατρικά..
το σκώρο διώχνει της ψυχής
π' εφρόντιζε η ζωή στα αναπάντεχα
υπόγεια..υποδόρεια
αργά και βασανιστικά 
τις μέρες μας τις δίσεκτες
σκληρά να μας τρατάρει..
Βοτάνι..έλαιο..ξόρκι ακριβό
τον πόνο μου της σκέψης γαληνεύει
ρουφώ..βυθίζομαι στη γεύση του
στο τσάι το αρωματικό
λεβάντας με φασκόμηλο απ' της νόνας μου
στάζοντας καστανόμελο
τα ροζιασμένα χέρια..

''ΤΣΑΪ ΜΕ ΛΕΒΑΝΤΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ ΕΩΘΙΝΑ''

Ένας Θεός γεννιότανε εντός
στις τεθλασμένες του μυαλού
της εύλαλης σιωπής της..
κεντούσε με βελόνι με χρυσή κλωστή..
τον γκρίζο ήλιο του Χειμώνα της..
τονε φορούσε στα μαλλιά..

εις της ανάβασης εκείνο το στρατί

μιαν αλαφράδα έπαιρνε η ψυχή

αντίκρυ απ' την βουνοκορφή

μ' όλο που η μέρα ήτανε σκληρή

και άγνωστη η αύριο..

ήταν στο φύσημα της δεντρολιβανιάς

π' αρωματίζονταν τα φύλλα της καρδιάς

ήταν η ψαλμωδία του παπά

που το κηπάκι των νεκρών

μαλάκωνε και ανθίζαν οι βιολέτες?

Μόνη..στον όρθρο της καρδιάς..
ανηφορίζοντας

στην έμπαση της υψηλής βουνοπλαγιάς
καλέσματα εωθινά ψυχών

στις ψαλμωδίες εις ανάμνησιν..
σε τόνο ''φα'' εναρμόνιο..
εσιγοτραγουδούσε..

''ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ ΕΩΘΙΝΑ '' 
 Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟ ΦΙΛΟ ΜΟΥ''

Κι αν τα στερνά τιμούν τα πρώτα μας..
αιώνες τώρα
λέγει ο θυμόσοφος ετούτος ο λαός
μπροστά σε σένα θα σταθώ..
κριτής σου δε θα γίνω..
κριτής ας γίνει μόνον ο Θεός
εαν τον εκουβάλησες ποτές
στην αδειανή ψυχή σου..
με λέξεις άυλες σου μολογώ
το πέπλο της ψευδαίσθησης 
που εκάλυψε το νου σου..οδυνηρό
το ψέμμα σου εκκωφαντικό..
άπλωσε άξαφνα τη σκοτεινιά
στα μάτια τα δικά μου
χαμένα ενίοτε τα προσανάμματα
ωσεί απών από τη φλόγα μου
ο χρόνος αδυσώπητα
παγίδες στήνει σου αυτοεγκλωβισμού 
αίωρη η σκέψη τριγυρνά
στης λήθης της μορφής σου το ποτάμι...
Ήμουν αγέρας και βροχή
περβόλι σε αλμυρή ακτή
π' ασφόδελοι φυτρώνουν...
Μην ψάξεις πια για να με βρεις
τη γήινη αγάπη σου απαρνήθηκα
την κόμη έχω ξέπλεκη 
σ' αερικό να μοιάζει..
τις νύχτες στα φεγγάρια σεργιανώ
στης θάλασσας τα κύματα τις μέρες μου
πνίγω τις μάχες που έδωσα για σε
μετρώ τα σφάλματα και τις παραχωρήσεις.. 
γίνομαι ένας μικρός θνητός Θεός
λυτρώνομαι απ' τις ήττες μου
ψάχνω δροσιά του μέλλοντος
το μαύρο της ψυχής σου σαν βυθίζω..
Και να θυμάσαι φίλε παραμυθατζή
της προδοσίας η πόρτα άνοιξε 
με το δικό σου το κλειδί
καθώς....................
της αγάπης το διακύβευμα τρανό
μα ανάξια η ψυχή σου....
Να το θυμάσαι μην το λησμονάς
συνένοχη η σκέψη μου σε συμπονά
για την δική σου την τυράγνια για τα με
την ώρα που στο στρώμα γέρνεις έρημος
της νυφικής παστάδας..

''Ήμουν αγέρας και βροχή'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'''ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Η ΒΡΟΧΗ''''

Τραγουδάει η βροχή στης καρδιάς μου τον τσίγκο
και χορεύει η καρδιά στης ψυχής το περβάζι..

Κοντοζυγώνει η αυγή και λυπούμαι
αφελείς του συρμού εραστές..γυρολόγοι
την αγάπη για μια μέρα μονάχα γιορτάζουν
και στην σκέψη μου εσύ επιστρέφεις
στης αυλής μου την αλάνα μικρό πιτσιρίκι
πλατσουρίζεις σε λακούβες ερώτων. 
Είναι όνειρο..πλάνη οικτρή η αγάπη?
την αλήθεια κανένας δεν μαρτυράει.

απροσκάλεστα ο Μορφέας δυνάστης
απαντήσεις καρτερά..στο σκοτάδι γυρεύει..
με ρωτά ποσοστά να του δώσω
για το μέτρο για σένα της δικής μου αγάπης.. 
εις το σκότος σιωπηλά ψιθυρίζω...

Έχει αλήθεια και μέτρο η αγάπη ?

Σ' αγαπώ όσο ένα ταχύπαλμο ποίημα.
όσο μιας μυρωδιάς πασχαλιάς παραθύρι..

Σε αγάπησα σφόδρα..σ' αγαπάω ακόμα
χαμαιλέων..τις μορφές του έρωτά σου αλλάζω
σαν παιδίσκη που κρύβεται εντός μου..
Δυνατά στο φωνάζω χωρίς φόβο κανένα..
σ' αγαπώ..σε λατρεύω ώριμα τώρα..
έτσι απλά την ψυχή σου σιμώνω..

''Τραγουδάει η βροχή'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΤΟ ΓΙΟΦΥΡΙ'''

Ποτάμια..χείμαρροι αληθινοί
της φύσης μας τα θάμματα
του νου μας άλλοτε οι ροές 
οι ξεχειλίζουσες..ορμητικές ως ποταμοί..
άλλους φοβίζουν τα νερά..κι άλλους καλούν
γιοφύρια τοξωτά να στήνουνε..περάσματα
να ταξιδέψουν στον καιρό
να αδελφώσουν τα νερά
να αδελφώσουν τις ζωές στο πεπρωμένο..
Μου λένε πως δεν είναι της μοδός το παρελθόν..
να μην κλωθογυρνώ στα γραφικά του μονοπάτια
αλλάξανε τα ρούχα μας..τα πέτα και οι γιακάδες
τι κι αν φορώ φορές - φορές
κοστούμια..τα σακάκια τους καινούρια.
Σαν φτάνω στα λημέρια τα παλιά
σαν δρασκελίζω πια τη γέφυρα
που χρόνια ολόρθη στέκει ακούραστα
μονάχη και αξιοπρεπής
ενώνει το μικρό μου το χωριό
με το παλιό και το καινούριο
ξεθάβω βιαστικά απ' το μπαούλο μου
τη φορεσιά μου που εστόλισε
εις τον καιρό της αθωότης μου
τα παραθύρια της ψυχής μου..
Λαθραίος επιβάτης παρελθοντικής διαδρομής
ακούω φωνές να με καλούν
που άφησα στις κάμαρες
τα βράδια μου απλώνουνε το χέρι.
Λαθραία η μνήμη με οδηγεί
να ξανακαινουριώσω πια τις θύμισες
να αναστήσω τους νεκρούς
τα απωθημένα συναισθήματα
που ο χρόνος απειλεί να τα σκουριάσει..
Έχουν ανάγκη οι νεκροί
ανάγκη κι οι ψυχές οι ζωντανές μας
να τις διαβαίνουνε τις γέφυρες
νέοι και παλιοί περπατητές
τη λήθη με τη μνήμη να ενώνουνε
της αθωότης μας λαθραίοι επιβάτες...

''ΤΟ ΓΙΟΦΥΡΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.. 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,




 

''ΜΗΝ ΚΛΑΙς ΜΑΡΙΑ''

Μην κλαις Μαρία να χαρείς
όσο τελεύουνε οι μέρες της
κι ο χρόνος λιγοστεύει 
διώξε μακριά τις ενοχές
τις βαθουλές ραγισματιές
που κατοικούν εντός σου...
στο ''πράσινο το μίλι'' να σταθείς
στης μάνας σου τα βήματα τ' αργόσυρτα 
μ' ένα βαθύ σκεπτικισμό να αναλογιστείς
τα συν σου και τα πλην της προσφοράς σου..
Δεν ήταν άξαφνο το κλάμα σου
θρήνος γοερός..σπαραχτικός
τη μοίρα λες εθρήνης τη θνητή
του άμοιρου ανθρώπου.. 
Στο ημερολόγιο του λυκόφωτος
βαρειά η καταγραφή της διαδρομής..
το κάρμα του κανένας δεν ορίζει..
Αντίκρυ στάσου..μέτρησε
αν μπόρεσες τα ως εδώ
τα βήματα αξιοπρεπώς
εις την γεννήτορά σου και της προσφοράς
να τα υπηρετήσεις..
Ανυποψίαστα τα σώματα
στου χρόνου το σαράκι
παραδομένα από της γέννησης
στη γεύση της φθοράς τους..
Ο φανοκόρος της μικρής μας της ζωής
στα ύστερα θαρρείς κι αλησμονά 
τους φωτεινούς μας φανοστάτες να πυρώσει..
Στην Κιβωτό του πεπρωμένου μας
ανεξιχνίαστες οι βουλές
και άγνωστον το τέλος..
Στης απουσίας τη σιωπή
οι ήχοι την ακολουθούν
στον Οίκο ευγηρίας......
νότες του πιάνου που σου δίδαξε
σε τόνο αλλέγκρο τις νυχτιές
της ερημίας της τον τοίχο θα γεμίζουν...
 
''ΜΗΝ ΚΛΑΙς ΜΑΡΙΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
  

''ΣΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΤΗς ΚΑΡΔΙΑς ΜΟΥ ΕΡΜΑΡΙ''

Τις νύχτες που βυθίζομαι αργά
στης νοσταλγίας της λίμνης τα νερά
τρέχω..τραβώ απ' το βυθό..
το εφτασφράγιστο
ερμάρι της ψυχής μου...
ψάχνω το φως της να γευτώ
μιας πεταλούδας που εγκλώβισα 
επί τούτου μες στα σκοτεινά
το φως να διαχέει μες στα φυλλοκάρδια μου
σαν την ελευθερώνω και πετά
όταν η θάλλουσα η μνήμη την ανακαλέι
στα κουρασμένα  βλέφαρά μου..
όντας η καταπονημένη μου ψυχή 
απεγνωσμένα αναζητά για να παραδοθεί
στην αέρινη εξουσίας της
στην άπλετη πληρότης...
στα εμπνευσμένα από τα ηλιοβασιλέματα 
στα  χρώματα απ' τις φτερούγες της
στο κάλλος της ζωής το φευγαλέον μου
να 'ρχεται καλεσμένη στα κιτάπια μου του νου
με τρέμουλο ν' αγγίζω την μεταξωτά
είναι το μυστικό μου...........


την προστατεύω μη μου εκτεθεί
μην κάψει τα φτερά της
στις λάμπες τις αλόγιστες
στις φλόγες του καιρού..
Λένε πως είναι εγωισμός
τις πεταλούδες να εγκλωβίζεις τες
μα πως γλυκά να πορευτώ
χωρίς εκείνη τη μοναδική
την ''αστροπεταλούδα'' μου.............
που συναπάντησα ευλογημένα στη ζωή
στο φως των αστεριών
κοντά του να με φέρνει ?

''ΣΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΤΗς ΚΑΡΔΙΑς ΜΟΥ ΕΡΜΑΡΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 


 

''ΚΑΠΟΙΑ ΗΜΕΡΑ ΕΒΡΕΧΕ''

Κάποια ημέρα έβρεχε πολύ
μα εσύ δεν εφοβήθης τη νεροποντή..
κι εβγήκες στο πλατύσκαλο
τις στάλες της δροσιάς να ποτιστείς
χωρίς ομπρέλλα κι αδιάβροχο παλτό
μονάχα με τη θέρμη του
μισόν αιώνα παέι πια
που την εφόραες στο κορμί σου...
Γέρναν οι σκέψεις 
μες στα μονοπάτια του μυαλού 
ρυάκια που κυλάγαν σαν ποτάμι
ωσάν και που κυλάει η ζωή
αόρατο το χέρι που τις σπρώχνει..
Τον αγαπούσες πιότερο θαρρείς
στης απουσίας το παρόν του
το ανέφικτο..τ' ονειρικό
τα ανεκπλήρωτα..τα άπιαστα
πήρανε σαρκά και οστά..
παίρνουνε ακόμα χρώματα λευκά
σαν τ' άνθια του Απρίλη..
στα μονοπάτια του μυαλού
το εξόριστο συναίσθημα
στον έρωτά του τον μοναδικό
θάλλουσες μνήμες ανασταίνει..κυνηγά
το ταξίδι σου αέναα ορίζει..

''ΚΑΠΟΙΑ ΗΜΕΡΑ ΕΒΡΕΧΕ'' 
Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΑΣΧΗΜΑΤΙΣΤΕς ΠΑΓΙΔΕς''

Artist Marcela Bolívar

Το επιφανειακόν και τ' απερίσκεπτον 
αιώνια συστεγάζονται..
στα εργαστήρια του νου των ελαφρών
κόντρα στων αταλάντευτων την σκέψη..
Στην εποχή των κλόουν της χαράς
καλούνται  υποδόρεια καθημερνά
τα προσωπεία και τις μάσκες να φορούν
δεν τους αρέσουν τα πραγματικά..
εις την γελοίαν της ψυχαγωγίας τους ψευδαίσθησιν
αμάσητα τα καταπίνουν τ' αποφάγια της
μιας σύγχρονης..μοντέρνας τηλεόρασης..
μιας ενημέρωσης που την ζωή την πάει αλλού
καθώς οι Φένακες πληθύνανε 
ουδέποτες ξεπέσανε στη λήθη..
Δεν την μετρούν την ερημίαν τους για το ευτελές
σαράκι επίπλου παλαιού..
κουφώνει το μυαλό και την ψυχή τους..
Προφάσεις βρίσκουν χίλιες δυο
την κούραση προβάλλουν της ζωής
καθώς εδέσματα σκουπιδοφάγου να γευτούν
επιθυμία ανακούφισης ζητώντας..
Την ανθρώπινη οδύνη αδηφάγα 
ως θέαμα συχνά οι σταθμοί πωλούν..
Όχι..τους απωθούν τα θλιβερά
στης χαλαρότης το βωμό
θυσιάζουν την αληθινήν
της ψυχής την αγωγή τους...
την αποχαύνωση άθελα αποζητούν
αντίδοτο θαρρείς μοναδικόν
τα λόγια της φενάκης....
Άνθρωπε εσύ του κοπαδιού...
μην κλαις λοιπόν για τα στερνά
τις μουσικές δεν άκουσες ..
τα τύμπανα σωπάσαν για τα σε
τα χρόνια σου τα χάλασες
ανάγνωση δεν έμαθες
την ελαφρότητα εντύθηκες
εις το χρυσίζον τυλιγμένο σου αμπαλάζ..
ξεθωριασμένες οι επιθυμίες της νιότης σου
σου τραγουδούνε σιωπηρά
δακρυροούσες ερινύες κυνηγώντας σε
''που είσαι νιότη που 'ταζες
πως θα γινόσουν άλλος''
ασχημάτιστες παγίδες καραδόκησαν
τη συντριβή του Εγώ σου...

''ΑΣΧΗΜΑΤΙΣΤΕς ΠΑΓΙΔΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΤΟ ΜΥΡΟ ΤΗς ΜΑΝΑς''

Εις το στασίδι εκεί της εκκλησιάς
εζύγωσα..κι εκάθησα δισταχτικά
και σαν να εστάθη πλάι μου
η μητέρα και με κοίταξε... 
στης Θεομήτορος ετούτη την τρανή
γιορτής της προσφοράς του Ιησού
Υπαπαντής τη μέρα... 
Λένε πως τάχα πέθανε η μάνα μου
μα σαν τα βράδια λογυρνώ
μπρος στο εικονοστάσι
ανάβω θύμησης καντήλι ακριβό
ορώ..ακουρμάζομαι..φορώ
της μάνας μου το μύρο το διάχυτο
κρυμμένο στο παλιό..
το φυλαγμένο καμηλό παλτό 
στις κάμαρες..στο νου και στο κορμί μου.
Θέλω να γράψω μια βραδιά
έναν αργό συγκαθιστό..να της τον τραγουδήσω
κι εκείνη με τα βήματα αργά
σαν τότες που με μάγευαν
της τέχνης τα τσαλίμια..τα καμώματα
τα σκέρτσα του χορού της
της ψυχής τ' αυθεντικά..
να σηκωθεί συγκαθιστά να τον χορέψει..
Λένε πως πέθανε και έχει πια χαθεί
μα όταν εγώ ακούω αργό συγκαθιστό
στην πόρτα του Παράδεισου κοιτώ
στις παρακλήσεις στέλνω μες στις προσευχές
να σηκωθεί για μία ύστερη φορά..
κι όπως μονάχα αυτή με τέχνη το μπορεί
τα βήματα ξανά για να μου μάθει...

''ΤΟ ΜΥΡΟ ΤΗς ΜΑΝΑς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΙς ΓΥΑΛΕς''

Απάνω στο πλατύσκαλο 
στο πατρικό το σπίτι μου..
μια γλάστρα ασπρισμένη απ' τα χέρια της γιαγιάς.. 
είχε έναν ''έρωτα''..
ένα λουλούδι γούρικο..
αγάπη να σκορπίζει μες στο σπιτικό..
Χειμώνα - Καλοκαίρι εκεί..
ακόμα κι όταν ο χιονιάς ''επλάκωνε'' βαρύς..
μέσα στη σάλα το 'φερνε η μάνα μου ..
μην τύχει και ''παγώσει..
Και κάθε που''φλεβάριζε'' ο καιρός.. 
στο σκαλοπάτι του πλατύσκαλου..
έπαιρνε τη θέση την τιμητική
την αγάπη να ανθίσει....
Ερχότανε οι γείτονες..
κι ονειρευόντουσαν ομαδικά και φωναχτά.. 
στα βραδινά ''μασάλια''
έτσι τις λέγανε στον τόπο μου..
εκείνες τις μαζώξεις τις νυχτερινές..
καθώς οι περισσότεροι σε τούτο το χωριό..
απ' της Τουρκιάς τα μέρη ήσαντε..
απ' της Τραπεζούντας τη μεριά...
Έλληνες πέρα ως πέρα..
κι ας  τους φωνάζανε οι ντόπιοι 
πότες - πότες και καμμιά ειρωνικά..
τουρκομερίτες..
μα αν σκεφτείς τώρα κυριολεκτικά..
από εκεί ήτανε φερμένοι...
Είχανε όμως μια καλή.. 
ανθρώπινη σειρά 
και μέσα τους μεγάλη αληλλεγγύη..  
Σήμερα γέμισαν τα σπίτια κλειδαριές 
καθώς εγέμισε ο τόπος από κλέφτες..
μα ας αφήσουμε ξεκλείδωτες..
τουλάχιστον εκείνες.. της καρδιά μας...
Μπαίνει ξανά ο Φλεβάρης που έχει όνομα νερού .
τις ''φλέβες'' να γιομίσει..τα ποτάμια..
Φλεβάρισε
σαν προπομπός της Άνοιξης 
τούτος ο μήνας πάλι..
Θα την εφέρει στα δειλά - δειλά ξανά την Άνοιξη..
όπως και να 'χει στις καρδιές μας..
Ίσως ξανά αναθαρρήσουμε μονάχοι μας..
σκεφτούμε ομαδικά 
γεμίσουμε τις φλέβες μας..
τις φλέβες της ψυχής μας..
με αισιοδοξία και με όνειρα
 που είναι ''κρυμμένα σε φορμόλη''...
ανθρώπινα..έτσι απλά ..
χωρίς φιλοσοφίες περιττές ..
να καταφέρουμε να ''σπάσουμε τις γυάλες''..

  ''ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΙς ΓΥΑΛΕς''( απόσπασμα)
Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,