31 Αυγούστου 2020

"Υφάντρες του Αυγούστου"


Ζωγράφος  : Γιώργος Σταθόπουλος

Στα όρτσα να προλάβουμε
ο υποσχόμενος ετέλεψε
ο Αύγουστος..τ' αγέρι του
π' εχάιδευε τα χείλη ηδονικά
ποιός μάντης να οραματιστεί
και τ' άλλο Καλοκαίρι αν θα προκάνουμε...
οι υφάντρες του Αυγούστου αν μας υφάνουνε 
τις εμορφάδες της ζωής..τις ζωγραφιές αλλιώς...
καθώς μας λιγοστέψαν τα στημόνια τα μεταξωτά..
τα αδράχτια μας δε γνέθουν...
μα θα θυμάμαι εκεί νοσταλγικά
όμορφα που ήτανε στην κουπαστή
σαν με κρατούσες αγκαλιά
πρελούδια γράφαν θερινά
τα μυρωμένα μας στον έρωτα κορμιά
στην άκρη από τα τσίνορα
οι γελαστές ματιές σου
του μπάτη έμοιαζαν δροσιές
αιθέρας τα φιλιά σου ..
 
"Υφάντρες του Αυγούστου - Σοφίας Θεοδοσιάδη

 

"Ως ΟΙΩΝΟΙ"


 

Δεν ήτανε φαντάσματα καλπάζοντα
της φαντασίας της ανώριμης νεότης μου...
ήταν σημάδια..οιωνοί 
ηρώων που έρχονταν σ' εμέ..
από τις σκοτεινές μου κατακόμβες
εθεμελίωναν την πέτρα των γιγάντων μου στο νου..
στους ώμους να σηκώνουνε
το βάρος..τους σταυρούς
που θα μου εφόρτωνε ανυποψίαστα η ζωή..
μαζί τους να πορεύομαι
τους ίσκιους τους ν' ακολουθώ
να τους κρατάω αγκαλιά σφιχτά
κι όταν τα ακάνθινα στεφάνιια
αιμορραγούν την κεφαλή
στεφάνια γιάνκεας να μου πλέκουνε
οι ήρωες των βιβλίων μου οι ιδανικοί
να με κρατούν ψηλά στου Ολύμπου τις κορφές..
την ευτυχία κεντώντας
οι σκέψεις μου επάνω τους
εξαγνισμένες λεύτερες
ωσάν τα ωκεάνια λευκά πουλιά
τους γλάρους των ονείρων μου
εις τους αιθέρες να πετούν
χαράδρες..καταποντισμοί..
εμέ δε μου ταιριάζουν.
 
"Ως ΟΙΩΝΟΙ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

 

"Σ' αντάμωσα λευκό μαργαριτάρι"



Το αντάμωμα ήταν καρμικό
μαγική η σκηνοθεσία της ζωής
ερήμην τους ανθρώπους ανταμώνει..
όμοιο Νοτίων θαλασσών..ακριβό μαργαριτάρι φορεμένο στο λαιμό..
η χειραψία στα έδρανα η ακριβή..
και από τότες κι ύστερα η ρότα μου στον πάπυρο εχαράχθη της ψυχής..
να της ξεφύγω αρνούμαι..δεν επιθυμώ..γι αυτό τις νύχτες φέρελπις
στο χώρο και στο χρόνο μου μονάχη τα μαλάματα των λόγων σου..ακόμα τραγουδάω.
Έλα λοιπόν
γι αλήθειες να μιλήσουμε ξανά
κατω απ' της Πνύκας να βρεθούμε τα στενά..τότες που η φλόγα έκαιγε του νου τα σωθικά μου..
να δούμε αν ζει ακόμα ο δάσκαλος
ή τάχατες απόθανε όπως μας έλεγες παλιά
ως άλλος ταυρομάχος μοναχός αιμορραγών
σε άνισο αγώνα μιας αρένας επιδειξιομανών σπρουχτόρων ανοήτων..κραυγαλέα φωνασκούντων.
Έλα
σε ψάχνει η σκέψη μες στα πρωινά
αναμεσίς στους Δροσουλίτες για να σ' έβρει..να σε αναγνωρίσει στους ιριδισμούς..
στα ύψη του Τα'υ'γετου που εδιάλεξες κι εχάθης μία νύχτα
κι εσκόρπισες σιωπή μες στις καρδιές..δάκρυ αλμυρό στο βλέμμα.
Μια θλίψη αχνοφαίνεται εις τα αδειανά κελάρια της ψυχής
έρως ανίκητος..απέθαντος πνευματικός..ανολοκλήρωτος
φωλιάζει λες..μες στα θαλάμια των της σμέρνας μυστικός στων αλιέων της γνώσης..
βουτώ..ξεφεύγω από τα θαλερά πλοκάμια τους των δολερών της μέδουσας
που απλώνουν επικίνδυνα τυλίγουν το μυαλό μου..
εκειών
των ξιπασμένων..ελλειπών.. φελλών επιπλεόντων..
σκύβω στα λόγια τα σοφά
στων κοραλλιογενών νησιών τις κατακόμβες σου
πάπυροι φυλαγμένοι οι διδαχές.
φωτίζουνε το σκότος στους βυθούς μου.
Σκύβω γλυκά και προσκυνώ
μιας αγιότητας μορφή εγένεσο στα εντός..
Έτσι σ' αντάμωσα επιλέγοντας σοφά..
στη θάλασσα εκείνη την πλατιά
μείγμα εκρηκτικό σε όστρακο κλειστό..της γνώσης.. ενσυναίσθησης..σοφίας της ζωής σου..
που απλόχερα επλημμύρισες
τις αδειανές τις λίμνες μου του νου..
εμοίρασες ορίζοντες..εβύθισες στα Τάρταρα..ρητορικές ασυδοσίες.
( στο δάσκαλό μου Λιαντίνη- μνήμη αγάπης)
Σοφίας Θεοδοσιάδη
,.,..................,..........................

 

''Νηστεύσαντες και μη"....



Κι αν κριτικά σταθούν απεναντί μου οι καιροιί.
κι αν σβήσουνε τα γηρατειά απ' τη μνήμη μου
ποιήματα..γραφήματα και λόγια..
ετούτο εδω το βράχι μου τ' απόμερο
τα πρωινά που ο ήλιος στήνει έρωτα κυνηγητό 
με τα ασπρισμένα σύννεφα 
που περπατούνε ερήμην στα ουράνια..
κανείς ποτές του δε θα δυνηθει.
να μου το ξεριζώισει..
την πλατωσιά της θάλασσας μου κουβαλεί.. αρταίνομαι.
βρέχω τις σκέψεις στην αλμύρα της
το νου μου τον ξεπλένω..
έτσι καθως με κούρασαν τα αφρισμένα κύματα
γαλήνια ψάχνω τα νερά..
τα ακροδάχτυλα καθάρια να μου βρέχουν..
Κι αν στα λιβάδια τα χλοερά 
φυτρώνουνε οι ποιητές σαν τ' αγριόχορτα ..
επιβίωση ζητώντας
και αν σε θάλασσες απλώνουν τα πλοκάμια τους ως μέδουσες..
νηστεύσαντες και μη
να κοινωνήσουνε της Θείας μεταλήψεως .
να μεταλάβουνε νερό θαλασσινό
της ξιπασιάς οι αλλοπαρμενοι
δε με τυλίγουν στα πλοκάμια τους
γλυστρώ..στα βάθη κολυμπώ
μες στις φωλιές των κοραλλιών
λυμαίνομαι στιχάκια των αυθεντικών .
γιορντάνι τα τυλίγω στο λαιμό μου..
εκειών που της ψυχής μου αγγίξανε..αγγίζουν τις χορδές.
Εκείνων των απλών..μηδέ απλοικών..των ταπεινών..
των ζηλωτών της γλώσσας μου της πατρογονικής
που δεν τις στραμπουλίζουνε τις λέξεις τους με φτιασιδώματα..
μες τις αράδες της ψυχής των τις απλές
έμαθαν από τα μικράτα τους
νοήματα να δίνουν.
 
''Νηστεύσαντες και μη"- Σοφίας Θεοδοσιάδη

 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ τα μαδριγάλια της ζωής μου ⫸


 
 

 
 
..κάποιοι μετρούν το βιος τους με καπίκια..με παλάτια..με εξουσίες..με χρυσά.. μα εγώ το βιος μου σαν μετρώ..μες στα κελάρια της καρδιάς.. πλούσιο μου βγαίνει στην αγάπη....τι να τα κάνεις τα παλάτια και τα πλούτια.. τα λεφτά..όταν στον κήπο σου ανθούνε τα λευκά σου γιασεμιά...δυο γιασεμιά στην πόρτα μου...κι αλλάξανε τη ρότα της ζωής μου..είχαν ανάσα..ήσαν ζωντανά..με κοίταξαν..τα κοίταξα στα μάτια.Έφεραν Καλοκαίρια στην καρδιά...εδρόσισαν του καύσωνα τις μέρες..εφέρανε αρώματα τις νύχτες στην ψυχή...τα μαδριγάλια της ζωής  μου είναι  μελωδιές συμπαντικές.
 
⫷ τα μαδριγάλια της ζωής μου ⫸Σοφίας Θεοδοσιάδη 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

7 Αυγούστου 2020

''λυγμός στη Βηρυτός''

φωτο: από το διαδίκτυο
Κι αν με ρωτήσεις να σου πω..ποιό απ' όλα με λυγάει
 
είναι εκείνος ο λυγμός..που δεν κατόρθωσα στο διάβα μου 
τον κόσμο για να φτιάξω στα σημεία..
μοιάζω στα μάτια σου ρομαντική..αιθεροβάμων σου φαντάζω 
να υψώσω ανάστημα εγώ η κουκίδα η μικρή 
στο χάρτη που τον κόσμο διαφεντεύει
μα ο σπαραγμός του θάνατου..πάντα με ξεπερνάει
βγαίνω απ' το σύμπαν μου εις τις καταστροφές
και περπατώ στο χάος..φοβούμαι..κλυδωνίζομαι
ανεξήγητα του κόσμου τα μελλούμενα με καίνε..
στης μεταμέλειας το στρατί..τα κροκοδείλια δάκρυα
υποκρισίας ποταμός..λίμνη Αχερουσία..
Σ' ένα μονόλογο δραματικό..μηνύματα λανθάνοντα:
Ποιός τάχα μπόρεσε ποτές..
χωρίς το δέντρο της ελπίδας του να ζήσει
ποιός άντεξε στον ήλιο να σταθεί χωρίς κλαδιά και φύλλα?
Είναι σκληρή η ζωή..αμείλικτη..στο κάδρο της
εικόνες άγριες του θανάτου ζωγραφίζει
σαν καταστρέφεις τους ανθρώπους..τα παιδιά
άπειρες καταστρέφεις πιθανότητες..ταλέντα καταστρέφεις..
είναι φορές που οι λεγεώνες του σκότους ρίχνουνε σκιές
μα αήττητο το φίλτρο της ζωής..μείγμα εκρηκτικό
σβήνει..νικά τα χνάρια του του θάνατου..γιατρεύει τις πληγές.

''λυγμός στη Βηρυτός'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

5 Αυγούστου 2020

''ανέσπερες πλεύσεις''

φωτο : από το διαδίκτυο
Kαράβι αλλαργινό του πηγαιμού

νόστος γλυκύς οι ανέσπερες
οι πλεύσεις σου οι μυστικές
πορείες χαραγμένες οραμάτων της νεότης..
να 'μουν στην πλώρη σου ξανά
στης καρτερίας το κατάρτι μου
προτού το τέλεμα τα ονείρατα να δέσω
ποτάμια..θάλασσες νερά
αγάλματα σε κήπους με  Ιστορία να διαβώ
τους φανοστάτες που εφύτεψα νωρίς
στα σκοτεινά δρομάκια π' επερπάτησα
στα αισθήματα της νιότης τα μεθυστικά
το θαύμα σου του έρωτα πάλι να συναντήσω..
Στο δρόμο της επιστροφής
σ' ένα μονόλογο νοσταλγικό 
μες στα σφιγμένα δειλινά
στα περιθώρια των εικόνων μου
να βάφονται οι σκέψεις μου μαβιές
όσα ερωτεύτηκα νωρίς..με αγάπη να τυλίγω.
μα σαν φουντώνουνε τα κύματα εντός
να δένει η ψυχή τα φουσκωμένα της πανιά
στη βάρκα της να ταξιδεύει ενθύμια ακριβά
να στέκεσαι αντίκρυ ζωντανός
δε θέλω επιφάνειες στεγνές
να βρέχει η αλμύρα  σου στους παφλασμούς
φιλί πνοής τη γαλανή ακτή μου.

''ανέσπερες πλεύσεις'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

2 Αυγούστου 2020

''του ήλιου οι ανυφάντρες''



Κάθε φυντάνι έχει τη θέση του στην ποταμιά ..

κάθε κοχύλι το βυθό του..
Μια συγχορδία η ζωή..
Μες στις υπόγειες όχθες της
οι ανθρώποι ξελογιάζονται
απ΄ των σειρήνων το τραγούδι
νιώθουν για λίγο αθάνατοι
και ολοένα λούζονται μες στα βαθειά νερά της
ήχοι που παρεμβάλλονται..γεννούν παραφωνίες..

Στο Καλοκαίρι που σ' αντάμωσε..
στις ερινύες του μαϊστρου τις λευκές μην αφεθείς..
του ήλιου τις ανυφάντρες να προφτάσεις..
μην τα χαλάς τα παραμύθια σου
φωτίζουνε τα σκοτεινά μυαλά
γι αυτό τα έστειλε ο Θεός
για να κοιμούνται τα παιδιά
να ξεκουράζονται οι ώμοι των μεγάλων..

Στου ρεμβασμού τη σιωπή..
διώξε τη μίζερη τη λογική..
φτιάξε το καραβάκι σου..
βάλτου πανιά γαλάζια..να μη ζηλεύουν τα νερά..
γράψε και στην καρίνα του με γράμματα μικρά..
τ΄όνομα της ψυχής σου.


'' του ήλιου οι ανυφάντρες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

1 Αυγούστου 2020

⫷ κείνη του Αυγούστου η βραδιά ⫸



φωτο : από το διαδίκτυο

Κείνη του Αυγούστου η βραδιά
απόμεινε στη μνήμη χαραγμένη
ήταν θαρρώ εκεί που με εσίμωσες..
στο βράχι μου τ' απόμερο ενύχτωνα
μάγισσα στ' ακρογιάλι..
κάτω από το γιοφύρι τ' αψηλό
γλυκύ μου της καρδιάς μου παραγάδι
αυγή εσύ στη δύση εγώ
γλυκά απαντηθήκαν εις το φέγγος οι ματιές
μάρτυρας το φεγγάρι..
περνάγαν τα καράβια στ' ανοιχτά
εγλίστραε και η ζωή μου..
τα λόγια ήσαν περιττά
εφτερουγίσαν οι καρδιές..
ανάμεσα στο πρόσκαιρο και
στο αιώνιο κρεμασμένη το συμπαντικό
με εγχάραχτα σημάδια στο κορμί
στον κήπο σου επερπάτησα 
γιάτρεψα την ψυχή μου..
έθαψα στη γωνιά τους σκελετούς
εις τη φενάκη της νεότης σου αφέθηκα
αυτή η σταγόνα της ζωής
χρυσή βροχή στην προκυμαία μου
εξέπλυνε.. 
το γκρίζο της ξεπλένει απ΄την ψυχή μου..
 
⫷ κείνη του Αυγούστου η βραδιά ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,