⫷για ιστορίες με μαγιοβότανα αγάπης ⫸

 

 

 

Ξέρεις πως τον εγιάτρευα τον πόνο μου

στου πένθους μου τις μέρες...

έβαζα το φουστάνι μου εκείνο το λουλουδιαστό

σεργιάναγα στους κάμπους

έψαχνα να βρω μύρα..μαγιοβότανα

το τίλιο της αγάπης μας να κάμω

να 'χει το άρωμα της ιστορίας μας

π' εμύρωσε για πάντα την ψυχή μου.

Κι ύστερα επαραμέριζα την πάχνη την πρωινή

κι εδιάλεγα του κάμπου τα βοτάνια..

φλισκούνι..άγριο δυόσμο και φασκόμηλο

για να γιατρεύω τα εγκαύματα

που άνοιξε το πρώιμο φευγιό σου στο κορμί μου...

σε μια λιακάδα εγύρναα νωχελικά

και με τα μάτια της ψυχής

άσβεστο το λυχνάρι εθωρούσα

σαν τότες που η φλογίτσα του έρωτα

ετρεμόσβηνε και έκαιγε τα χείλη..

σαν τότες το αεράκι το ανοιξιάτικο

που εσκόρπαε το άρωμα της πασχαλιάς

και γιόμιζε η κάμαρη από σένα.

 

⫷ για ιστορίες με μαγιοβότανα αγάπης⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ακολουθώ τον ήχο του νερού''

Γλυκά ασελγούν μες στο θαλάμι της ψυχής

ανταύγειες και ιριδισμοί συνθέτουν μελωδίες...

σ' ένα τοπίο λυρικό

ακολουθώ τον ήχο του νερού..

ακούω τα ανάκουστα... κατηφορίζοντας

λαθραία η ψυχή μου σεργιανάει...

Κι όντας ακούω τον ήχο του νερού ..ηθελημένα..αγόγγυστα

παίρνω εις το κατόπι το ποτάμι

ακολουθώ τον ήχο του

ως να με βγάλει στο μεγάλο δέλτα της ψυχής ..

Δεν πεθυμώ...........

μες στα λιθάρια τα βρεμένα να χαθώ..

πετάω τις φλούδες της σκουριάς στις ρεματιές..

θέλω λουλούδι να φυτρώνω..να γεννώ

μες στις βρεμμένες όχθες να ανθίζω..

Ωστόσο μη θαρρείς....

οι πεθυμιές πληρώνονται ακριβά

βουλιάζουν κάποτε εις τα λασπόνερα

απότομες οι χειμαρρώδεις εκβολές

των ποταμιών του κόσμου τούτου.

Μικρές - μικρές οι εύφωνες στιγμές..

στους λαβυρίνθους μας του νου..

γιατρευτικά ανακαλούνται..

σκιάζουν της ζωής τις άναρθρες κραυγές

δροσοσταλιές σταλάζουνε 

στις όχθες της καρδιάς μου..

''ακολουθώ τον ήχο του νερού'' 

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

ταξίδι στο θέρος''''

Αξίζει..μιας στιγμής το βλέμμα.. στο γκρίζο τάσι της ζωής..

να καρφιτσώνουμε ολόγιομα φεγγάρια...

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''μικρές παλίρροιες''

 

Μικρά ταξίδια με παλίρροιες μικρές..
και άλλοτε καημοί ανομολόγητοι

με ρίχνανε στη θάλασσα..

κόντρα να κολυμπάω  στον καιρό..

η μέθη μου και η μέθεξη για τη ζωή

να λούζεται στα γαλανά νερά της..

αντίκρυσα τις θάλασσες..

 βράχηκα στην αλμύρα τους.. 

τη σκούνα μου ισορρόπισα σε  αφρισμένα κύματα..

 δέθηκα στα σχοινιά της.. 

αβούλιαχτο καράβι μου..

η σκούνα των ονείρων μου..

παιδιόθεν ναυπηγώντας...

μονάχη μου ζωγράφιζα τους κάβους μου..
δεν έψαχνα για πλοηγούς..

στις τρικυμίες του Χειμώνα μου..
προέτασσα Καλοκαίρια..

 

''μικρές παλίρροιες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 ''κάτω από φρούρια παλαιά''

Κάτω από φρούρια παλαιά

που εγράψαν ιστορία..

ετραγούδησα στιχάκια για τον έρωτα

μετρώντας γλαροπούλια..

Στην υγρασία της ομίχλης οι σκιές

στοιχειώνουνε σαν άλλες ερωμένες παλαιές

λησμονημένα κάστρα..

 

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

 

''μικροαστών ο αχταρμάς'' - Δοκίμιον λυρικόν.

 

φωτο : από το διαδίκτυο

Βρίσκει σε όλους ρόλους ο Θεούλης ο καλός..προσπαθεί ισορροπίες να κρατεί..μα μες στις κάμαρες τις μικροαστικές.. ξεφεύγουν της κυριαρχίας του..φυτώρια ενίοτε με αγριόχορτα γεννάει .Ψυχοπονιάρες και ψυχοπονιάρηδες σωρό..στην πασαρέλα αλωνιών και σαλονιών..της εσκεμμένης συμφερόντων της πνευματικής της παρακμής..αυτοβαφτίζονται ήρωες οι μικροαστικής αγέλης κοπαδιού οι μικροαστοί ..ως Δον Κιχώτες ξεκινούν τους ανεμόμυλους του φαίνεσθαι να τους εκατακτήσουν..Ήρωες μοιάζουνε μα είναι ''ντολμαδάκια γιαλαντζί'' ..φωτογραφίζονται ..ποζάρουνε ..en face καi profile φωτογραφίζουνε την πείνα των λαών οι αναιδείς.. αυτών που ψάχνουν ένα χέρι να πιαστούν..να κρατηθούν..ποντάροντας στο έλεος .

 

Κι ύστερα οι αδιάντροποι και οι αδιάντροπες κύριοι και κυράτσες στολισμένες της οκάς γυρίζουν στη βολή τους τη ζεστή.. λυμαίνονται τα βλέμματα της θλίψης των δύστυχων ανθρώπων σε μιας φωτογραφίας ένα κλικ..πλήρης η εκμετάλλευση για ίδιον όφελος συχνά.Εικόνα θλιβερή..παραπλανητική..έτσι..για να την σεργιανούνε στα σαλόνια τους τα μικροαστικά και της βολής.σαν γάλοι να φουσκώνουν το λειρί..και σαν παγώνια να καμώνονται βασιλικά..αφιλοσόφητα όντα..οι ελαφρείς..οι επιδειξιομανείς.

Πως τους ταιριάζει η πόζα η κορδωτή σε κείνη τη φωτογραφία την ταξιδιάρικη την αναμνηστική.. απ' το Αφγανιστάν..το Κουρδιστάν...της Σομαλίας.. της Αφρικής..και όπου υπάρχει πατρίδα άλλη δυστυχής...μπρος στις πρησμένες τις κοιλιές παιδιών..πουλάει όσο να πεις ένα μικρό παιδί λερό..καθώς το ψέμμα τους και το θεατρινισμό..βαφτίζουνε για έννοια..για συμπόνοια..ρουσφέτι και μπαχτσίσι αντάμα περπατούν..που ξέρεις ίσως η φωτο αυτή να αποβεί και χρήσιμη στου φέροντος το μέλλον..

Μη σε γελούν πλαστά χαμόγελα περίλυπα..δεν είναι προορισμένοι για τα μεγάλα..τα τρανά..της αγέλης οι ταγοί..τη μόδα μοναχά ακολουθούν..είναι της μόδας ''η ακίνδυνη συμμετοχή'' δεν έχει κόστος ψυχικόν..το γκλάμουρ έχει προσωπικόν μονάχα κέρδος..κρύβονται στο καβούκι τους ως ερπετά σαν έρθει η ώρα της ευθύνης.. του ξεσηκωμού..σαν ''μαϊντανοί''..οι οραματιστές μιας επανάστασης του καναπέ..ετούτος των μικροαστών ο αχταρμάς ..φαινόμενον διαχρονικόν..γεννάει αποπροσανατολισμό..γεννάει αδικίας παραφροσύνη .Θέλει η ζωή τους λύκους τους μοναχικούς να περπατούν τα μονοπάτια της υψίστης της ανάβασης..θέλει ενσυναίσθηση η συμπόρευση.. θέλει ταπεινότητα η συμπόνοια...

''μικροαστών ο αχταρμάς'' - Δοκίμιον λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''μπόλια του Μάη''

Είσαι της Άνοιξης..του Μάη..το τρυφερό χαμπέρι.

απ' όλα τα άνθια του αγρού κανένα δε φορεί τη φορεσιά σου

μοιάζεις στο αίμα του Χριστού..

τις οιμωγές του κουβαλείς..τις φτάνεις ως τ' αυτιά μας..

Μάη που μας εμάγευες στον κάμπο του χωριού μας

με μύρα μας στεφάνωνες..με άσπρα χαμομήλια

άλικα  έπλεκες τα στέφανα..στεφάνωναν το πάθος

τις παπαρούνες έπλεκες αναμεσίς

τη νοσταλγία της απέθαντης αγάπης να μηνούνε..

Πες μου λοιπόν πως χάθηκαν εκέινες οι μικρές μας Άνοιξες

πως σκόρπισαν στον άνεμο τα πέταλα

πως μείνανε οι ύπεροι στις μικρές μας ανεμώνες.

οι  χαρισμένες οι ελπίδες μας σ' εσέ 

θα μένουν ξεφτισμένες?

 

''μπόλια του Μάη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

περί φιλίας- ( για την Έλενα)

Ξέρετε κάτι?

Τους φίλους μου τους αγαπώ με αιτία και αφορμή

γιατί γυρεύω αδιάκοπα να βρω

με τι ματιά ατενίζουνε τον κόσμο αυτό που ζούμε

κι αν οι ψυχές τους γεύονται όλες τις χαρές

αν οι ψυχές γιομίζουνε αρώματα..

ως όφειλε η ζωή να τους τρατάρει..

κι αν συναντιούνται οι ματιές εις τις συντεταγμένες μας

σαν τέμνονται 

σε μίας αρμονίας τεθλασμένης οι αισθήσεις μας

τότες γροικάω πως υπάρχω..

είναι στιγμές που κλαίω για τον πόνο τους

γιατί θαρρώ στον πόνο μου πως μοιάζει..

Φίλοι που ήρθανε και χάθηκαν 

ακόμα μες στη μνήμη σεργιανούνε

παιδιά..νέοι και νέες..ονείρατα..

λουλούδια..πεταλούδες..λιβελούλες μου

όλα εγίναν φίλοι καρδιακοί..με τράνεψαν

ετράνεψα μαζί τους..

τους φίλους δεν αλλάζω ως τα πουκάμισά μου τα λευκά

δεν απαρνιέμαι τις δροσοσταλιές..το μοίρασμα χαράς..

γι' άλλα λιμάνια δε σαλπάρω εύκολα

μ' αρέσουν να 'ν δεμένα τα σχοινιά

στους γνώριμούς μου κάβους..

Μα οι καιροί αλλάζουνε..γίνομαι μέτοικος φορές

και βρίσκομαι σε άλλα λιμάνια νέα...

Έτσι σε εσυνάντησαν τα μάτια μου κι εσένα ένα πρωινό

Έλενα αγαπημένη..

Είσαι μια κόρη λυγερή..με ενσυναίσθηση βαθειά

με δίψα για ζωή και για σεργιάνι..

Κι αν εσεργιάνισα εις τα περιπατητικά λιβάδια του Αριστοτέλη

εις του  Κικέρωνα αν συνέπλευσα περί φιλίας την ρήση..

και αν σοφές ορμήνειες μου παράγγειλαν οι προπάποι μου

φιλία τι σημαίνει...........

στο ισοζύγιο της ζωής μου τώρα πια

λίγους κρατώ εις τη φαρέτρα μου..

τώρα μονάχη μου βουτώ εις το πηγάδι της σπηλιάς

βρίσκω και δοκιμάζω και μοιράζομαι

το δροσερό νεράκι της φιλίας..

 Δέντρα αειθαλή οι φίλοι μου..ανθίζουν την ψυχή!

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ευφωνικές στιγμές''

by Xuan Loc Xuan

 

 

 Βυθίζεται  ο νους στη λογική

γεννάει φως

ολάκερη ένα κράμα εκρηκτικόν

της φαντασίας..της πραγματικότης..

του αρχαίου κάλλους..του φωτός..

γίνομαι κλέφτης των ευφωνικών στιγμών

η μουσική στα ώτα στη διαπασών

ο χρονογράφος καταγράφει

στάζει τους κόκκους άμμου στην κλεψύδρα της ψυχής

το τζάμι ευαίσθητο..ο κίνδυνος τρανός της διαρραγής..

της απεραντοσύνης η μαγεία ο πομπός

το πάθος μου για το ταξίδι αναμοχλεύει

το ξεθάβει..το καλεί

το απέραντον γαλάζιο ο ταξιδευτής..

τα εισιτήρια ακριβά

ασίγαστη η ελπίδα για της σκέψης το ελεύθερον

μες στις κρυψώνες της ψυχής..

γεννά εκωφαντικά πλείστες ευφωνικές στιγμές 

γίνομαι αγιοποιός απλών στιγμών..

για να κρατήσω ανάσες οξυγόνου της ζωής 

το διακύβευμα τρανόν

ανήκω εν τέλει εις το φως..

 

''ευφωνικές στιγμές'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

φύσηξε μελτεμάκι - (Δοκίμιον λυρικόν)

Έχω κρυμμένα φυλαχτά χαμόγελα ζωής..μα τα φυλαχτά είν' να μένουνε κρυφά..κατάσαρκα μες στης καρδιάς τα φύλλα..Η ζωή δεν επωάζεται μες στ' αδειανά καπέλα..το αδειανό τους το καπέλο το τριμμένο.. το παλιό..να το φορώ.. να το σκεπάζομαι..δε μ' ένοιαζε  από καιρό.. τη δυσωδία του δεν άντεχα..το 'χα πετάξει απ' τη ντουλάπα μου.. στα ψεύτικα τα ξέφτια του..όνειρα μέσα στα κουρέλια του και ελπίδες για να κρύβω..άλλα η καρδιά μου λαχταρoύσε..άλλα ονειρεύονταν....

Να αποθηκεύσω δεν το ονειρεύτηκα ποτές λιμάνια.. που άοσμα στη μνήμη μου εκεί θα κατοικούνε..τη μυρωδιά της  θάλασσας..τη μυρωδιά της αύρας της..καράβια σε λιμάνια να με ταξιδέψουνε.. ταξίδια νια στην ανοιχτή τη θάλασσα εκείνη της ψυχής μου..να φεύγω..να σαλπάρω..σε αμμουδιές χρυσές.. πρωτόγνωρες για να με βγάζουνε..να καίω το κορμί μου..όμορφο που 'ναι να αντέχεις..να κοιτάς..να βλέπεις πάλι.. πως σου κλείνει η ζωή.. απ' την αρχή το μάτι..

 Να τη ρουφήξω τη ζωή..''ληστές'' σαν θα τρυπώσουνε μέσα μου εκεί βαθιά..να μην σηκώνουνε το βάρος της ηλιόλουστης πραμάτειας..πραμάτειας μου που εσυσσώρευα με τα μολύβια του μυαλού και με τις πένες της καρδιάς μου..να την προλάβω την αληθινή ζωή..και στο τετράδιο της ψυχής για να την καταγράψω.. να 'χω τις κρύες νύχτες που θα 'ρθουν..εικόνες κι εμπειρίες δυνατές. .σαν πάπλωμα ζεστό να με σκεπάζουν..Θέλει  φαντασία..τόλμη.. πείσμα..στόχους η ζωή..είν' αδιάκοπη σαν ρόδα που σε λούνα παρκ ζαλιστικά γυρίζει..μη φοβηθείς..την ομορφιά μην αρνηθείς..μου ψιθυρίζει ο ζέφυρος που 'ρχεται απ' το πέλαο..κομίζοντας τραγούδια στην καρδιά..γιατί έχει περίσσια εμορφάδα η ζωή πανάθεμά την................

  φύσηξε μελτεμάκι - (Δοκίμιον λυρικόν) - Σοφίας Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

«στο γιακαδάκι σου κεντάω» - στην κόρη μου''

Να ψάχνεις πάντοτε το μέγιστον

σ' αυτό που σ' όρισεν η μοίρα σου

κι όταν σιμώνει η ώρα το αστέρι σου

να λάμπεις στο μικρό σου το ουράνιον στερέωμα

απόηχοι γλυκείς να φτάνουνε τα λόγια τα χρυσά 

της νόνας σου στ' αυτί τραγουδισμένα...

παίρνω βελόνα και κλωστή

στο γιακαδάκι σου τις ορμήνειες της κεντάω..

« αν θέλεις κόρη ''τα περάσματά μας'' να 'χουνε τιμή

ζύγι να έχουνε βαρύ στο παλαιό μας κανταράκι

στα μονοπάτια της ζωής να περπατείς καλήν περπατησιά

κι αν κάποτες σε θλιβερά περάσματα στις λάσπες θα χαθείς..

να ρίχνεις σπόρους..να φυτρώνουνε στα ύστερα  λωτοί

να έρχονται τ' αηδόνια της Ανατολής 

για σε τις χαραυγές να κελαηδούνε

και τα πουλιά της Δύσης να 'ρχουνται το λιόγερμα..

για να σε νανουρίζουν..

γαληνεμένα να πλαγιάζεις εις την κάμαρα

με τα μεράκια της ψυχής σου τα μεταξωτά αγκαλιά

την ανεμόσκαλα του χρόνου ν' ανεβαίνεις

ν' ανθίζει ο λογισμός και να γεννά καρπούς

κι έτσι γλυκά ν' αναφωνεί..........

''καθείς εφ' ω ετάχθη''

να παίρνουνε και σάρκα και οστά απάνω εις τη Γης

και τα ''περάσματά'' μας ».

''στο γιακαδάκι σου κεντάω'' - στην κόρη μου 

 Σοφίας Θεοδοσιάδη - 17/5/2021

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Ανεμοζάλη''

Ανεμοζάλη οι έρωτες..τρελλές οι παραλλαγές των

μα τούτος δω ο έρωτας αλαφροεπερπάτησεν

κι εγέννησεν μελωδικά..τη χώρα του ''για πάντα''

αγριολούλουδον εφύτεψεν..διαχρονικήν σαγήνην.

Όμορφα που με εξαναγέννησεν..εσυμπλήρωσεν

της μάνας μου..την πρώτη μου τη γέννα

έτσι ήρθε η δική σου γέννα η δεύτερη

μ' επέρασεν εις την αιωνιότης...

ω! τι γλυκά που ξέρουν να γεννούν

οι άντρες οι μοιραίοι μας κρυφές οδίνες..δυνατές

στ' αντίκρυσμα της πεμπτουσίας του

λυσιμελής..ακατανίκητος

πόλεμος δίχως όπλα και σπαθιά..

σε πολεμίστρες κάστρων πορθημένες εκ του σύνεγγυς

με βέλη αόρατα..με σαϊτιές..

το πνεύμα παραδίδει εις την δίνην..

περάσανε τα χρόνια και εθάρρεψες

πως εμαράθη ο έρως σου..έγινε χέρσος κήπος.

πόσο γλυκά εστάλαξεν ο έρωτας στα μέσα σου

μεγαλειώδης εγενήθη η αγάπη!

 

''Ανεμοζάλη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''στην συνοικίαν του έρωτος'

Ήτανε Μάης και αστροφεγγιά

εβγήκε και φεγγάρι

μέσα στις έναστρες σιωπές

στην συνοικίαν του έρωτος εχάθηκε

είχε ζωγραφιστεί συρρικνωμένη η μορφή του

μες στα μάτια της..τεράστια στην καρδιά της..

Ακολουθούσε τη σκια

η νύχτα της είχε τριζόνια στο ξημέρωμα

σαν τότες που εστάθη ο ήλιος στο κατώφλι της

τον έφερνε σ' εκείνη

σαν τότες που εγεννιόταν η αγάπη της

για πάντα στην καρδιά..

Έξω στο δρόμο δεν επέρναε κανείς

είχε ποθήσει την μορφήν και την μιλιάν του..

''στην συνοικίαν του έρωτος'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''η κόρη που με γέννησε'' - ( ωδή στη μητέρα μου)

Κι αν με ρωτάτε να σας πω

αν είμαι από τρανή γενιά κι από μεγάλο τζάκι

τούτο μονάχα θα σας πω

η κόρη που με γέννησε

στα καραγάτσια από κάτω εκοιλοπόνεσεν..

ήτανε κόρη λυγερή

προσφυγοπούλα ζηλευτή

του κάμπου το καμάρι.

αντάρτισσα για της ζωής τα ιδανικά

αντάρτισσα για της ζωής τα θέλω..

Τη μάνα μου

στα καπνοχώραφα ο έρωτας την παραμόνεψε

κι ο κάματος της ζύμωνε ψωμί.

Κι όταν ο ήλιος της ανέβαινε ψηλά

το γιασεμί π' εκουβαλούσε στην ψυχή

εφύτευε στον κήπο της καρδιάς μου

να σκαρφαλώνω όλο και ψηλότερα

στον τοίχο της σκληρής μας της ζωής

τ' άρωμα να μυρίζομαι εις την κορφή..

εις την κορφή..ολοένα εις την κορφή

ήτανε το μεράκι το κρυφό της..

''η κόρη που με γέννησε'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''πρωινό οχτώ του Μάη'' - στο γιό μου

Πρωινό οχτώ του Μάη..

τη μυρουδιά εθυμήθηκα  και μειδιώ γλυκά

με παίρνει το άρωμα ενός μωρού..ταξίδι μες στο χρόνο..

αρχές του Μάη ήτανε γλυκά το ενθυμούμαι

που με κοιτάξανε δειλά..δύο ματάκια μισάνοιχτα

τα μάτια τα μελιά σου..

Και τι σου είναι ώρες - ώρες η ζωή

εμύρισε η κάμαρη σαν τότες πασχαλιά.

Ένα δώρο χρυσόδετο μου εχρώσταγε η ζωή

και μου 'στειλε εσένα να τ' ανοίξω..

Έχει η ζωή τα πάνω και τα κάτω της

έχει Άνοιξες με πασχαλιές και βροχερούς Χειμώνες

μα η Άνοιξη που έκλεισα μες στο κουτάκι με τη μυρουδιά

ενός μωρού που έκλαψε στο στήθος μου

όλη μου τη ζωή θα με ανθίζει..

Αίνιγμα άλυτο θα παραμένει εσαεί

τι είναι αυτό που με ωθεί..το χέρι μου κρατά

μες απ' τα μάτια σου αδιάκοπα

της ζωής μου να κεντάω το σεμέν..

 

''πρωινό οχτώ του Μάη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,  

'' κόσμοι αόρατοι εις το επέκεινα''- Δοκίμιον

φωτο : από το διαδίκτυο

 

Οδεύοντας στην Δύσιν του ο άνθρωπος

καθώς του μέλλοντός του ημέρες λιγοστεύουν

πληθαίνει τα ερωτήματα τα υπαρξιακά εντός

στην άβατον διάβασιν περιπλανώμενος

ψάχνει το αίτιον και το αιτιατόν της υπαρξής του εις την Γην.

Καθόσον κι εμέ ευλόγως με αφορά ο Θάνατος..

φύσει και θέσει αισιόδοξη τω όντι

αμετανόητα δηλώνω θιασώτης της ζωής..

δηλώνω γευσιγνώστης των χυμών της..

Κι ό,τι δικό μου απόθανε..επέθανε βυθιζόμενο εντός

στην ίδια την ψυχή και την καρδιά μου..

Απρόσμενα..αιφνιδιαστικά βρίσκονταν ήδη από το φευγιό εκεί

στην λίμνην την Αχερουσίαν την κρυφήν..

εκείνην της ψυχής μου..

πρόκληση και λαχτάρα μου μοναδική

να εμβαθύνω στην ανυπαρξία του αυτή..να την κατανοήσω..

να την εγκωμιάσω ..να ενστερνισθώ το μάταιον

πριν μου επιτεθεί η ασχήμια του Θανάτου..

ο πόνος ερημώνει την ψυχή..όταν το άφατο αύτανδρα βυθιστεί

σαν μετοικήσει απ' την καρδιά μας..

που αλλού θα έβρισκε ''απάγκιο'' πιο ασφαλές

η ''ιδέα'' των αγαπημένων των πλασμάτων μας

ποιός άλλος θα μας δίδασκε για τον βυθόν..

να υπερβούμε την πρόσκαιρη θνητή μας ύπαρξη

να αντικρύσουμε τη μίαν..

την μοναδικήν ζωήν εις την ολότητά της?

αν με την ακατάπαυστη..κρυφή επίδρασή τους οι νεκροί

δεν ανασυγκροτούνταν μέσα μας ολάκεροι

δεν δίναν σιωπηρά τις απαντήσεις?

Εκεί εις το επέκεινα υπάρχουν κόσμοι αόρατοι

κόσμοι που εσιώπησαν και καρτερούν μεταθανάτιο εναγκαλισμό

εκεί τελειώνουν άπαντα τα γήινα ..τα φθαρτά..οι ερωταπαντήσεις..

κι αν απ' τον κόσμο τούτον τον άυλον δυνηθείς να κρατηθείς

μετάβασιν θε να γευτείς εις την αιωνιότης.

Έτσι τους άντεξα τους αποχωρισμούς..

ανοίγοντας μια χαραμάδα ελπιδοφόρα στην ψυχή

το πλήρωμα του χρόνου σαν θα έρθει κι ο καιρός

την ψυχή τους στ' αψηλά να ανταμώσω..

Προσωπική υπόθεση του καθενός..η Πίστη η ανιδιοτελής

ο Θάνατος.. εσύ.. και ο Θεός σου..

 

Δοκίμιον Λυρικόν - ''κόσμοι αόρατοι εις το επέκεινα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,