''''ΠΩς ΤΟ ΜΕΘΑΕΙ ΤΟ ΚΟΡΜΙ''

by  Dorina Costras

Έλα καλέ μου ν' αλλαργέψουμε απ' τη Γης 
τα γήινα..τα καθημερινά
εμάς δε μας ταιριάζουν..
για μας εγράφηκαν οι μουσικές..
από αγγέλων χέρια..
Έχεις λεβάντας άρωμα ..
μεθυστικά........
στο δέρμα μου κατάσαρκα φωλιάζεις
με κυριεύει η θεραπευτική της μυρωδιά
ξέρει να με γιατρεύει..
τα φύλλα βρέχει της καρδιάς..
τα βράδια τα μοναχικά..
ποτίζουνε οι τοίχοι μου
φλογίτσες γίνονται αρωματικές
που καίν' το άρωμά σου..
πως σιγοκαίει ακόμα στην καρδιά..
πως το μεθάει το κορμί
το άρωμα το ακριβό
μου χάρισες μια νύχτα την ψυχή σου..

''ΠΩς ΤΟ ΜΕΘΑΕΙ ΤΟ ΚΟΡΜΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' ΜΟΙΑΖΕΙς ΤΗς ΘΑΛΑΣΣΑς''

Από μια θύμηση άνοιξα
με τα παλιά τα φυλαγμένα το ερμάρι..
μυριάδες λέξεις..χρώματα 
φωλιάζουν στη σκια του..
το ραβασάκι σου στα χέρια μου κρατώ
στο βότσαλο ακόμα τυλιγμένο
κιτρινισμένες λέξεις του..αχνές
δακρύζουνε τα μάτια της ψυχής..
Μοιάζεις της θάλασσας 
ψιθύρισαν τα γράμματα γλυκά..
μοιάζεις θαρρώ της θάλασσας
που 'χει ανοιχτή αγκαλιά..
με κράτησες ολάκερο..βυθίστηκα βαθιά
δροσάτες μελωδίες στις ψυχές..
ηδονικές του έρωτα χαράξαν τα κορμιά..
απόκαμα ......
έμοιαζες θάλασσας γυναίκας αγκαλιά
στο κύμα της ψυχής σου αποκοιμήθη
Πόσο στ' αλήθεια
θάλασσα - γυναίκα εσύ της μοιάζεις..
Έλα λοιπόν κοντά μου νοερά
να ξαναζήσουμε τα χρώματα
οι λέξεις σου ν' αγγίξουν την καρδιά μου
το αποτύπωμα ανεξίτηλο..βαθύ
ο κώδικας ψυχών 
εντός μου εγγεγραμμένος. 
Να το θυμάσαι..μην το λησμονάς...

<< η θάλασσα αγάπη μου..
παίρνει το χρώμα της αυτό
από τον ουρανό που την σκεπάζει..
Αν θέλησες να γίνεις ουρανός για εμέ..
εεε..τότε ναι..μη με ρωτάς
και μη μου βαλαντώνεις..
γίνομαι θάλασσα γαλάζια εγώ για εσέ..
το βότσαλο στολίζει την εξώπορτα
στο μέρος της καρδιάς μου
κρατώ σφιχτά το ραβασάκι το παλιό
κι ευχαριστώ τον άνεμο τον ούριο
που σ' έφερε σιμά μου >>....

''Μοιάζεις της θάλασσας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΤΑΣΙ''

by  Dorina Costras

Ασημένιο τάσι ο ήλιος του πρωιού
καθρέφτης στα νερά της Ελευσίνας..
σε ασημένιο τάσι καθρεφτίζεται 
η αγάπη μου η παλιά.
στο πέλαο κρεμασμένο..
να 'ξερες πως λαχτάρισα
τον κήπο της να ανθίσω..
κατηφορίζοντας..
αναχωρήσεις και αφίξεις σχεδιάζει ο νους..
με όποια πυξίδα κι αν κρατώ
σ' όποιο λιμάνι κι αν με βγάζει
το πούσι της αγάπης σου
σκεπάζει την ψυχή μου..
Είν' οι αντέννες σου ψηλές
στέλνουνε κύματα ουρανού
παράσιτα αψηφούνε..
Κοίτα να δεις πως εκατάντησα για σε..
δεμένη στο κατάρτι σου
αιώνια να μένω στο για πάντα..
Φανέρωσέ μου μοναχά για λίγο να χαρείς
τα μαγιοβότανα που στάλαξες
στη μέθη της καρδιάς μου

να ψάξω το αντίδοτο να πιω
ν' αρνέψει η ψυχή παντοτινά
να 'βρω τη γιατρειά μου..

''ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΤΑΣΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Στη siesta του Καλοκαιριού''....26/8/2019

Δε θέλω να με παγιδεύουν οι ορίζοντες
οι ευθείες τους γραμμές να με κλειούνε..
ελεύθερα σα γλαροπούλι να πετώ
τινάζοντας στον ήλιο τα φτερά μου..
Για..τι θαρρείς πως είναι ο άνθρωπος..
μάστορας είναι που μαζεύει υλικά
λέξεις ..εικόνες για να χτίζουνε
οικοδομήματα ψυχής..
λέξεις που να χαϊδεύουνε
να γράφουν νότες 
στο βινύλλιο της καρδιάς
λέξεις να ζωγραφίζουνε
ωκεανούς..ανοιχτωσιές..
όταν στενεύει η ψυχή
και φυλακίζεται ο νους..
τότες ως πρωτομάστορας 
μαντρότοιχους να χτίζει 
στις ξερολιθιές..
κι άλλοτες να γκρεμίζει.
συνήθεια λες απ' τα μικράτα μου...
Κι εγώ..
αμετανόητα στου χρόνου τις ρωγμές
να ατενίζω τον ορίζοντα ασύνορα..
να κυνηγάω πλατώματα
στα ονείρατα με πεφταστέρια τ' ουρανού
βροχή να γίνουμαι τη γης για να φωτίζω.. 
δεν ξέρω πως και το γιατί
θαλασσινά γυρεύω όνειρα
και στεριανά να χτίζω..
να μην σκορπούν εις τους ανέμους
του Καλοκαιριού..
τίποτα να μην χάνεται
τίποτα μη μου παίρνει.. 
Πάντα μου άρεσε εκεί εις τα κρυφά
μάζευα χρώματα κι αρώματα
κι όταν η καρδιά αιμάτωνε
κατάσαρκα εκείνα τα φορούσα..
κι ύστερα εζωγράφιζα ωκεανούς..
ταξίδια..πειρατές να συναντήσω..
μα η ψυχή απρόσμενα
σε Ιθάκες με οδηγούσε
τον Οδυσσέα μου να βρω
ναν' το ταξίδι αληθινό..
χωρίς παλάτια και μνηστήρες..

''Στη siesta του Καλοκαιριού'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''τα λόγια στ' ακρογιάλι''

art : Nicoletta Tomas Caravia

Στη θάλασσά σου ερήμην μου αφέθηκα 
το ακρογιάλι ετούτο μέσα μου
χρόνια το κουβαλάω 
στην αγκαλιά της εβαπτίσθηκα
για να γυρέψω τον τρανό εξαγνισμό..
κι από τότες και μεθύστερα
αρνούμαι στη στεριά μου να γυρίσω..
γοργόνα ντύνομαι τα βράδια μου
μέσα στους βράχους κολυμπάω..
ρωτώ αν ζεις ή αν όνειρο κακό
ήτανε το φευγιό σου..

Κοίτα να δεις ο θερινός καιρός 
πως με φορά..με θάλπει..
κρατώ..φυλάγω στα συρτάρια μου
τα όστρακα που μάζευες
για να μου τα χαρίσεις..
ήξερες πιότερο εσύ..
πως ο βυθός με μάγευε..
τ' απέραντα λιβάδια του με είχαν..

Είναι στιγμές..πόσες στιγμές
με την πλανεύτρα ανάμνηση
στης νιότης τα λημέρια περπατάω...
στο ίδιο μπόλι εμπολιαστήκαμε
πλανάραμε στην ίδια τρικυμία..
λιαστήκαμε στην ίδια ακρογιαλιά
π'  ακόμα λούζομαι μονάχη..
μπορεί η ακτή να παραμένει σιωπηλή
μα εγώ π' ελούστηκα 
στα γάργαρα νερά σου μια φορά
για πάντα εκεί θα κολυμπάω..
λευκή για σένα μια σελίδα θα κρατώ
τ' ανείπωτα να γράψεις στ' ακρογιάλι
βρέχω τον πόθο μου για σε
οι θύμησες καράβια..με βουλιάζουν.


''τα λόγια στ' ακρογιάλι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Σελίδα ημερολογίου- "Φατήρ - Γιακά" στις 23 Αυγούστου

Ιστορίες που γράφτηκαν στο παιδικό το dna μας 
και τείνουνε να ξεχαστούν..θαρρείς και δεν υπήρξανε ποτές..
θαρρείς και δεν εζήσανε οι πρωταγωνιστές ..
καθώς ο χρόνος άλλαξε μέσα και επιβάτες...
23 του Αυγούστου σήμερα ..κι η μνήμη σεργιανάει..
Οι αραμπάδες στη σειρά..γεμίζανε το δρόμο..
Οι κουρελούδες είχαν την τιμητική..πολύχρωμες..
καινούριες σκέπαζαν τσαρδάκια με τα αμάξια..
εσκέπαζαν φατσούλες και ψυχές..
οι δυνατότερες εσέρνανε τα κάρα οι αγελάδες του μαντριού..
αγόγγυστα..λες και εθέλανε κι αυτές..
να προσκυνήσουνε τη χάρη Της
Τρανή η Παναγιά μας..
Κι η μάνα μας..αχ ! η πολύτιμή μου η ακριβή
τη γλάστρα έπαιρνε στην αγκάλη της 
τα κρίνα τα λευκά της Παναγιάς
ν' αφήσουμε στον τάφο στα εννιάμερα μας έλεγε..
κοίτα μην ξεχαστούμε..
Στο παναήρι κίναγαν..να προσκυνήσουνε στα εννιάμερα..
την κοίμηση της Παναγιάς..να πάνε τα σπερνά..
Εκεί απέξω από το Καβακλί..στον Βαθυρρύακο...
εις του Φατήρ- Γιακά τον κάμπο..
στους αμπελώνες μέσα στήνονταν μεγάλο πανηγύρι..
έτοιμα όλα αποβραδίς..τσαρδάκια και φαγιά..
Στρωσίδια και καρπούζια ήταν στο φόρτωμα κι ένα ταψί
για τη φαμίλια ολάκερη με μοσχομυριστά..
ετρύπαγαν τη μύτη ο δυόσμος το μακεδονίσι
 στης γιαγιάς Σοφίας τα γεμιστά..
Έτσι κινάγαμε στη χάρη της..προσκύνημα οικογενειακό..
χαρά και κούνιες κρεμαστές..εις το ξεσήκωμα αυτό..
λίγες μονάχα μέρες ύστερα απ' το Δεκαπενταύγουστο..
και η μνήμη να κρατιέται ζωντανή..
καθώς οι ιστορίες διαδίδονταν από στόμα σε στόμα 
για την εικόνα αυτή που ευρέθηκε στον τόπο αυτό 
από τον τσιφλικά τον άρχοντα..
τον μουσουλμάνο της περιοχής 
τον Φατήρ- Γιακά..καθώς του φανερώθηκε
 το όραμα το φωτεινό...

Κοίτα πως μπλέκονται οι ιστορίες των ανθρώπων πάντοτε..
όταν πατούν τα ίδια χώματα..
κι ας λένε πως λατρεύουνε θρησκείες διαφορετικές..
Τι σημασία τάχατες ..αφού μονάχα ένας είναι ο Θεός..
..Η Ιστορία βάζει το χέρι της..και η μνήμη σεργιανίζει..
Τι κι αν περάσανε τα χρόνια και οι καιροί..
σήμερα οι δρόμοι θα γεμίσουνε προσκυνητές
στο δρόμο οι γεροντότεροι θα κρατούνε την παράδοση
 τη μνήμη ζωντανή..Κομοτηνή ως Καβακλί 
 15 χιλιόμετρα είναι αρκετά..
τα κιτάπια της Ιστορίας να σκαλίσουν..
για να μας πίσω εκεί πολύ μακριά..
στο 1204 Βυζαντινές να μας διηγηθούνε ιστορίες..
Σήμερα τόσα χρόνια μετά..και το προσκύνημα 
Πανθρακικής εμβέλειας εις την μικρή Τήνο της Θράκης..
όπως γράφει μοναδικά
ο αγαπητός μου πρωτοεξάδελφος Ιωάννης Ελ. Σιδηράς..
εξαίρετος Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός..
εις την ομιλία του που δημοσιεύτηκε 
στις 23 Αυγούστου 2018 στο radiomax.
Κι εγώ.. το άρωμα της μνήμης μου φορώ..
μονολογώ βαδίζω στα λημέρια τα παλιά 
και κρένοντας σου λέγω......
Η Ρωμανία είναι μέσα μας ακόμα ζωντανή..βασανισμένη..
τα ονόματα τον τόπο δεν αλλάζουν...
και η Κιουμουρτζίνα - Κομοτηνή..κομμάτι της ψυχής μου...

Σελίδα ημερολογίου - Σοφίας Θεοδοσιάδη - 23/8/2019

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΜΗ ΤΗΝ ΜΑΛΩΝΕΙς ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ''

by   Dorina Costras

Δεν παίρνει από λόγια η καρδιά
και μη την εμαλώνεις
το μερτικό της ζητιανεύει απ' τη ζωή
σαν έρθει η ώρα η αγιασμένη
η ευλογημένη απ' το Θεό
Άνοιξης πεταλούδα ντύνεται
πετάει στους μπαχτσέδες
του έρωτα τρυγάει τους χυμούς
στιχάκια γράφει..σκαρφαλώνουνε
στων γιασεμιών τους φράχτες
οι γκιώνηδες τις νύχτες τραγουδούν
για τα μεράκια της ψυχής της..
σαν στέκεται στητός ..ορθός
ωραίος περιπαιχτικός..
ο έρωτας..της λογικής δραπέτης
γνωρίζει το..άδικα μην της κρένεις..
είναι ο έρωτας παιχνίδι μαγικό
λυγίζουνε Θεοί και τεθνεώτες..
είναι παιχνίδι κερδισμένο απ' εξαρχής
σ' όσους γλυκά αποφάσισαν
τα οχυρά να χάσουν ..

Ταγκό ο έρωτας για δυο
των νιάτων λένε πυρκαγιά
μα είναι και κάτι ύστεροι
οι έρωτες που καίνε με τις νότες..
εκείνες τις γλυκές..τις αισθησιακές
που ταξιδεύουνε το νου αλαργινά
που σιγοκαίνε και κρατούν παντοτινά...
Κλειστό κουκούλι η ψυχή
γεννιέται από το σκότος
μη με ρωτάς πως και γιατί
αδιόρθωτη..αμετανόητη η καρδιά
ραγίσματα ποτές δε λογαριάζει
μαζεύει αντοχές..ακροβατεί
μιας πεταλούδας το πετάρισμα
στη γύρη του έρωτα ποθεί
τρυπάει τη μεταξωτή κλωστή
ορμά..στις φλόγες λαμπαδιάζει..
με μυρουδιές..μ' αρώματα ψυχής
τα κάστρα μας γκρεμίζει....

''ΜΗ ΤΗΝ ΜΑΛΩΝΕΙς ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΒΥΘΟς''

by Dorina Costras

Ψυχή μου..
βυθός η αγάπη σου ανεξερεύνητος
έναστρος ουρανός τα μάτια σου
στις σκοτεινές νυχτιές μου
ο έρως που με εκαρτέρεψε
ζήταε την ψυχή μου
να την εχάσω ζήταε..
να του παραδοθώ..
την έπαρέδωσα..την έχασα
κι ελούστηκα στο φως του..
στη λίμνη των δακρύων μου.
στις σκοτεινές τις όχθες μου
εφύτρωσαν..nelumbo nusifera
ιερά τα άνθια ως η αγάπη μας
ετούτοι οι λωτοί των Αιγυπτίων..
τους δράκους βγαίνω να νικήσω
πολεμώ..
στις πολεμίστρες των ματιών σου αντρειεύω...
Σαν αεράκι..μπάτης έρχεσαι..
αναδεύεις τ' ατλαζένια μου τα κύματα
που φόρεσες μια νύχτα στην ψυχή μου...
Καρδιά μου...
σ' ευχαριστώ ευλαβικά..
αέναα..ανθίζεις τη ζωή μου..

"ΒΥΘΟς" - Σοφίας Θεοδοσιάδη

.................................................................................................

"ΣΑΝ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ"

Ηθελα να 'μουνα πουλί..
να ζωγραφίζω κύκλους εις τα σύννεφα..
να γράφονται οι χαρές..κι οι λύπες του...
του κόσμου που εθέλησε..
με δύσκολα φορές - στιγμές...

κι άλλοτε πάλι ζάχαρες..
εσκόρπισε στους δρόμους μας...
σαν καραμέλλες με ζαχαρωτά..
για να μας κάμει να ξεχνούμε...
Να 'μουν ..να μπόραγα ..να πέταγα
απάνω από τις στέγες..χαμηλά
στους γερανούς του Ίβυκου
να μεταμορφωθώ..
τον κόσμο στα σημεία να δικάσω..
να διώξω τα ναυάγια τα ανθρώπινα
βροχές να ρίξω στα ανήλιαγα..
τις διψασμένες τις ψυχές να εδροσίσω..
Μικρή η βάρκα μου..τα όνειρα τρανά
μικρό το λιμανάκι που αράζω
άλλα η ψυχή μου λαχταρά
κι άλλαι αι βουλαί ιθυνόντων..
Ο κόσμος εμοιράστηκε
κλείω τα ώτα στις Κασσάνδρες..
μέμφομαι και τους γκρεμιστές
τους θιασώτες συντριμμιών καταδικάζω...
μονάχα να..
τον γκρεμιστή του Παλαμά..
τον ζωγραφίζω..τον κρατώ
γιατί ειναι χτίστης -γκρεμιστής
μαγεύει..γίνεται ληστής
ο πορθητής..
στο κάστρο της ψυχή μου..

"ΣΑΝ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ" - Σοφίας Θεοδοσιάδη - 18/8/2019
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

"ΜΗΝ ΚΛΑΙς"

art : Nicoletta Tomas Caravia

Μην κλαις για όσα δεν επρόκανες
μην κλαις για εκείνα που δεν είδες..
η μεταμέλεια ξυλοπάπουτσα φορεί στιγμές..
ματώνει αστραγάλους.. 
Μην κλαις που δεν περπάτησες
στη χώρα των Αζτέκων
πρωτογενείς και αντιφατικούς πολιτισμούς 
στο παραμέσα να γνωρίσεις..
σάμπως τον ''Ανθισμένο θάνατο''στις πυραμίδες των..

στο γίγνεσθαι της σήμερον δε νιώθεις?

Γι' άλλα η ψυχή σου να πονεί
γι' άλλα να τυραννάται
για κείνα που είδες και εσιώπησες
για κείνα που σου συστηθήκανε απλόχερα
για κείνα που δεν πρόκανες να τα ομολογήσεις.
Εκείνες τις δειλές σου τις στιγμές
εκειές να τις γυρεύεις ..να γιομίζεις

Μην κλαις..και μην τα λησμονάς
τα παραθύρια που σου άνοιξε η ζωή
τι κι αν αγροίκοι πειρατές
εκούρσεψαν τα όνειρα
με τ' άνθια τα λευκά των γιασεμιών
μπρος στο ξωθύρι της ψυχής..
να μου τα εστολίζεις..

Έφεραν θάλασσες στα μάτια σου εμπροστά..
σοκάκια ασπρισμένα του Αιγαίου.
Εφέρανε κι εκείνο το μικρό το κολυμπρί
που εράμφισε στο τζάμι την αγάπη..
εφέρανε του έρωτα βροχές
εβύζαξαν τον κύκλο της ζωής
δε στέρεψαν τις βρύσες των χειλιών σου.. 
ευλογία τα παράθυρα τα ανοιχτά..
που αλαργέψαν την ψυχή σου..

"ΜΗΝ ΚΛΑΙς"- Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷για ένα δυσεύρετο κοχύλι ⫸

Η ανεξήγητη η γοητεία των..
π' ασκούν εις την ψυχή μας..
λες κι απ' τα βάθη κουβαλούνε
ιστορίες ανείπωτες..θαμμένες..
τούτη η αναζήτηση..
η αέναη εξευρεύνηση
για κείνο το μοναδικό.
το ένα που προσμένουμε
ολάκερης ζωής δυσεύρετο κοχύλι..
κοχύλια που μας ταξιδεύουνε
σε θάλασσες αληθινές..
μα και του νου τις θάλασσες
της απεραντοσύνης μας

στο σύμπαν το ατελεύτητο..
τούτη την ομορφιά κρατούμε 

του ανέλπιστου..
την τοποθέτηση στο χώρο και στο χρόνο..
Τούτη η γοητεία που εντρύφησε εντός..
εις τους θαλάμους μας εις το ρομαντικόν..
είναι στιγμές ..
με κάνει να παραληρώ

ακούω των κυμάτων το κρυφό μουρμουρητό

μια άγνωστη λαλιά απ' το βυθό 

μου στέλλει μήνυμα ευχετικόν :

''ταξίδεψε σ' αλλοτινούς καιρούς

πάρε τη φαντασία αγκαλιά

χτίσε δική σου απανεμιά

μια θάλασσα καταδική σου μοναχά..

γέμιζε με γαλαζοπράσινα νερά..
πλάσε βυθούς μοναδικούς
ως άλλος πια μικρός Θεός..

το σπάνιο κοχύλι σου

να ψάξεις να το έβρεις''.

Και σαν εγεύθης την αλμύρα  των καιρών

σε μαγεμένους εβούτηξες βυθούς

έπαψες πια να το αναζητάς..να λαχταράς

το θάμα ήταν δίπλα σου

παράξενο κοχύλι η αγάπη του

το αλίευσες στα μάτια τα μελιά του.

 

 ⫷ για ένα δυσεύρετο κοχύλι ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη...13/8/2019..

.......................................................................................................................................................................

'' της θάλασσας αρπίσματα ''

 

φωτο : από το διαδίκτυο

Δε θέλω τα ενθύμια να μου κρυφτούν
στο μέτριο φως της λάμπας του καιρού
συνέργεια στο νάμα του δεν κάμω..
κοιτάζω την κλεψύδρα μου
αδειάζω τον το συρφετό..
το νου σαν κατακλύζει..
μες στου Αιγαίου του πέλαγους
τα γαλανά νερά του..
αρπίσματα θ' αφουγκραστώ
απ' την αρχαία της λήθης άρπα..
στίχους..στιχάκια που απάγγειλε..
ετραγούδησε..
αιώνες τώρα τούτος ο λαός...
στα νανουρίσματα της μάνας μου...
στην αγκαλιά της θάλασσας

αρπίσματα σαλεύουν
αφήνομαι για να παραδοθώ..
τη σωτηρία και τη λύτρωση για να 'βρω..
στων ''Παραδείσων'' της αλήθειας τους
 να γείρω..να σωθώ!

'' της θάλασσας αρπίσματα '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 


,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,