'' σελήνη αθρόα''

φωτο : από το διαδίκτυο

Βαθειά μεσάνυχτα γκρεμίζονταν το όνειρο

στης ''Όστριας''  τη σκοτεινή γωνιά..

κι επάνω στην τρισέρημη αμμουδιά

σελήνη αθρόα εζωντάνευε το μύθο σου..

γιάτρισσα η ακρογιαλιά..γλυκύς ο μισεμός σου..

τα κατακάθια της ψυχής μας εβουλιάζαμε

του έρωτά μας τις αμαρτίες τις κρυφές

ξεπλέναμε..λούζαμε στα νερά της..

στο αντάμωμα του αποχαιρετισμού

βαθύ Φθινόπωρο εμήναε

το πρώιμο πρωτοβρόχι.

στα αναπάντεχα..παράφορα η τόλμη σου..

εστάλαζε σαν λάδι στο καντήλι..το κορμί μου.

στο λάγνο της ψυχής..φιλί ζωής ταξίδεψες..

στα πλάνα Καλοκαίρια που μας ένωσαν

αλλάξαν χρώματα οι ζωές μας..

πλατύνανε οι θάλασσες..ταξίδεψαν μες στα νερά

τα απαγορευμένα μας..τα λόγια τα κρυφά μας..

''  σελήνη αθρόα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

............................................................................................................................................... 

'' αλαφροϊσκιωτη''..

φωτο: από το διαδίκτυο

Δεν το θυμάμαι τ' όνομα..  

γυναίκα αλαφροϊσκιωτη εθύμιζε στο πλήθος..

τις μέρες στα περβάζια ετραγούδαγε..

τις νύχτες σε φεγγίτες σεργιανούσε  

βροχές αγάπες..έρωτες καρτέραε..

στοχαστικά αφουγκράζονταν..εμύριζε το χώμα..

γήινα εδρασκέλιζε τα βήματα..

μα έρχονταν βράδια αλλόκοτα..

φτερά αγγέλου εκόλλαε στους ώμους της..

τις αλυσίδες έσπαγε της φυλακής..

εφτερούγιζε απάνω από τις πόλεις..

Ερωτιδείς και σάτυροι..

δεν έστηναν χορό στο μυστικό της αλωνάκι .

γλυκύτερη..ακριβή επιλογή

στον ύπνο να κοιμάται μοναχή της 

 τι να της κάνει μια χλιαρή αγκαλιά

 όταν ο νους..μες σε καμίνι ερώτων φλέγει..  

μισά φεγγάρια τώρα πια 

σε θολωμένους ουρανούς δε ζωγραφίζει  

μες στις Πανσέληνες φωτίζεται βραδιές

και χάνεται στ' αγέρια.

'' αλαφροϊσκιωτη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''εκπορνεύσεις''

Στον κόσμο το μακελεμένο σου τα κατακάθια της ψυχής

φαρμάκια σου..θανάτου δηλητήρια..τα σωθικά  σου καίνε

σ' ένα πηγάδι άπατο..η κατακρήμνιση ο σκοπός

μ' αντίδοτα το έλκος της ψυχής..τη γιατρειά

με ελιξήρια γυρεύεις.

η δύναμη του νου σου συντροφιά  τους προσπερνά ..

θαμώνες  ταπεινών χαμαιτυπείων

ποδηγετούντων γνώσης κι έπαρσης..

και σε πορνείες πνευματικές ποτές σου δεν ενδίδεις..

βάσταε το πρωτότυπο της ψυχής σου καθαρό

αν θες σ 'επίγειους  Παραδείσους να πλανάσαι.

Άνθρωπε....

οι εκπορνεύσεις του κορμιού σου ωχριούν

εμπρός εις τις πνευματικές σου εκπορνεύσεις.

σέπονται οι σάρκες της ψυχής

αποσυντίθενται οι αλήθειες σου

σαν μήλο ξεχασμένο στο τραπέζι..

Εξαγνισμό ζητώ τα βράδια μου

λέξεις στριμώχνω στο χαρτί ..

αραδιάζω τα «γιατί» μου.

σαν σε θωρώ να εκπορνεύεσαι

πουλώντας εις τον δαίμονα του Μαμωνά

με τα τριάκοντα αργύρια και μοναχά

την εύκρατη επικράτεια των λιγοστών

εναπομεινασάντων αξιών

απ' το πυθάρι της αρχαίας της σκουριάς μου..

''εκπορνεύσεις'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Δεν είναι παραμύθι η ζωή'' .

φωτο : από το διαδίκτυο

Δεν είναι παραμύθι η ζωή

ν' αποκοιμίζεις τις νυχτιές μωρά παιδιά..

δρόμοι..λιθάρια ..κακοτράχαλα στενά

γιομάτη βούρκους μονοπάτια..

μα εγώ στις φύτρες της  αναζητώ

στης ύλης μου στο χώμα την ουσία...

τρυπώνω στα λαγούμια της

της γράφω παραμύθια με χρυσές κλωστές

κι ας με σπασμένα τα φτερά

στα ρέματα τ' Αχέροντα εκείνη με πετάει..

στην ρέμβη των νυχτερινών παραπλανήσεων

γυρίζω αλλιώς τα παραμύθια μου

για να προκάνω τ' όνειρο στη μέθη μου

αναποδογυρίζω τις σελίδες τους

για να περνούν οι αρχοντάδες από μπρος

ωσάν απλοί καθημερνοί..

στης λήθης το ποτάμι να πετώ

το άδικο  που εχάραξαν απάνω στο πετσί μου..

το μίσος να ξεχνώ και να τους χαιρετώ

ο σεβασμός να 'ναι το εφαλτήριο..

η συγχώρεση..η γνώση..η ενσυναίσθηση..

και τότες η ευτυχία να απλωθεί

στης οικουμένης τα σοκάκια..

Ισότης θε να βασιλεύει στις κορφές

θα 'ναι ψηλά το πνεύμα και θα κατοικεί

στο ύψος και το μπόι του ανθρώπου..

Έτσι μ' αρέσει να κοιτώ από το παραθύρι μου

τη γη χωρίς τους φράχτες της

χωρίς ταμπέλες και οικόσημα

χωρίς βαλάντια και πουγγιά

ανισόπως μοιρασμένα..

Οι φίλοι μου θαρρούν πως παρανόησα

παράφρων σέρνομαι ντελάλης μες στις γειτονιές

μου λέν' πως ψάχνω το αδύνατον..

μα εγώ το σκάω απ' το σκοτεινό τους καπηλειό

γυρίζω στην κρυψώνα μου

έχω βρει έναν τρόπο μαγικό

το παραμύθι της ζωής να γράφω  αλλιώς..

για να αντέχει η ψυχή..μη σέπεται η αντοχή

σα σίδερο σε αλμύρα..

''Δεν είναι παραμύθι η ζωή'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''λόγω ταυτότητας''

φωτο : από το διαδίκτυο

Σαν τρίχωσα στης Ήβης τον καιρό

ορμώμενοι απ'  του φόβου το αληθές

λόγω ταυτότητας οι ένστολοι εξουσιαστές

ένα πασαπόρτι μου φορτώσανε

πριν γίνω ο Κανένας στη στενή τους τη σπηλιά.. 

πριν γίνω έμμεση απειλή στης Εντροπίας τους τα μέρη..

στις καστροπολιτείες της ζωής να περπατώ

να 'χω ταυτότητα ..οδό και αριθμό

σημαδεμένη  να με βρίσκουν..

Μα εγώ τις νύχτες μου το έσκιζα στου νου

το πασαπόρτι το μικρόν τους το κιτάπι

ελεύθερη μονάχη να γυρίζω στις καταπακτές

και το πρωί μες στο τσαντάκι το μικρό

ταχτοποιημένο να το βρίσκουν..

Επέρναγα ποτάμια ρεματιές

επαραφύλαγα τις συμπληγάδες τους

εκύλαγα τις λέξεις να συνθλίβουν.. 

κι όταν βυθίζομουν στην άμμο της σιωπής

αχρείαστο εκείτονταν

μες στο μικρό τσαντάκι ..

μα σαν εδιάβαινα σε πολιτείες ξακουστές

ο φόβος  εκυβέρναε τη μαύρη τους ψυχή

το πασαπόρτι μου ευθύς σε πρώτο πλάνο εζητούσαν..

Έτσι λοιπόν το πασαπόρτι μου κι εγώ

αντάμα πορευόμαστε στη ζήση

είχα βγάλει πασαπόρτι ομαδικό 

στα αθέατα εν αγνοία τους γι αυτούς ..........

την κάλπικη ζωή τους τη μισή ελοιδωρούσα.

Το ευτελές που μου εφόρτωσαν στης φτήνειας τους χαρτί

θα μείνει στα αζήτητα μαθές..όταν αποδημήσω........

 

''λόγω ταυτότητας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

"στέφος άφθαρτον."

φωτο: από το διαδίκτυο

Κατακτητής της εσωτερικής ελευθερίας σου

στις ανελεύθερες πατρίδες να πλανιέσαι

να καταλύεις τα κάστρα πολεμοχαρών

περίλυπος ..μα εύχαρις συνάμα

καθώς το ''στέφος το άφθαρτον'' 

ειρήνης το διάδημα ακριβόν

θα κουβαλείς  στην κεφαλή σου..

τι κι αν στου χρόνου τις μυλόπετρες 

συνθλίβεται το όραμα αθώων παιδιών..

λεηλάτησε τη μάσκα τους

στήσε τις πολεμίστρες σου ..

μα μην στοχεύσεις τις πλεξούδες της μικρής

στον κήπο της που παίζει φυσαλίδες

κι άμποτες Θε μου σαν σκια μην τριγυρνά

αναμεσίς στης αθωότης της η δύστυχη ειρήνη..

 

''στέφος άφθαρτον'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,.

''σκιές αγγέλων''

φωτο : από το διαδίκτυο

Δεν είναι οι ανθρώποι άγγελοι

μα εγώ τους αγαπάω

και ας στο συναπάντημα με εύρηκαν λειψή

λάθος τους ηύρα στα σημεία..

οι φευγαλέες των ομοιότητες 

με ξεκολλούν απ' το πλακόστρωτο

γεννώ σκιες αγγέλων. 

Για να χωράω στον κόσμο τους 

τους μέσα μου εσκότωσα τους Κύκλωπες

πάλεψα Λαιστρυγόνες..

εφόρεσα στολή του χαμαιλέοντα

διόλου εις τις προθέσεις μου σιμά

πρόσωπα να αλλάζω..

των πάπυρων των παλαιών οι διδαχές

με φέρανε σε θάλασσες

αλιεύς να γίνω αληθινών των μαργαριταριών

είτε στολίζουν τους λαιμούς των γυναικών

είτε στολίζουν την ψυχή μου..

αμετανόητος να παραμένω αλχημιστής

θάλασσες ν' αλιεύουνε οι άνθρωποι

επίμονα εγώ να ζωγραφίζω.

Γιατί είναι ποίηση οι άνθρωποι 

οι ερωτευμένοι στα βραχάκια της

ποίηση είναι το νεκρό παιδί 

χωρίς μία πατρίδα..

μαγεύει την ψυχή μου το παιδί 

που τρέχει στην αλάνα ..

κι ο γέροντας μαγεύει με

π' αναπολεί ναυάγια σε μουράγια..

Κι όταν τον συναντώ ανήμερο θεριό

του κάνω μια ζεστή αγκαλιά

ωσάν..σε πληγωμένο ζώο..

  ''σκιες αγγέλων'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''ταρίφα''''

Eκμαυλισμένες συνειδήσεις πως γεννούν

Ιούδες..Εφιάλτες ..Φαρισσαίους

οι προδομένες έννοιες γκρεμίζονται

άυλα αιωρούνται εις τις εκκλησιές

δικαίωση γυρεύουν...

και πριν αλέκτωρ να λαλήσει τρις

οι ρήσεις του Μεγάλου Ιησού εγίναν χίμαιρες

κι ο οίκος του εφόρεσε ταρίφα..

Εστένεψε η ψυχή μου μέσα στη χαρά

το λάδωμα εκόστισε αργύρια εκατό +

η εκκλησιά επληρώθη

το χρέος της ονόμασε εργασία..

δεν γίνονται μυστήρια ευλογημένα δωρεάν

τρανές κοιλίες εκαταβρόχθισαν

συμβολισμούς και έννοιες

εκαταπώθησαν στου κέρδους τη μανία..

Είμαι υγιής στο σώμα στο μυαλό

δεν παρερμήνευσα τις έννοιες ποτές

τους συμβολισμούς τα μάλα εσεβάσθην

μα η αλήθεια είν' τρομαχτική

συνομωσία αρπαχτικών..κράτος και εκκλησία..

αχ! πόσο με λυπεί βαθειά

που θα 'βγει η ρήση αληθινή για πολλοστί φορά

του δάσκαλου Λιαντίνη

οι θρησκείες θα αφανίσουνε τον κόσμο μας

διαλαλούσε φωνασκών..άνθρωποι γρηγορείτε..

εις τα τσαρδάκια λυμαινόντων εξουσιαστών

οι σάρκες κατατρώγονται

παραδομένων άνευ όρων πιστευσάντων...

''ταρίφα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

 

''στο μάτι του κυκλώνα''

φωτο: από το διαδίκτυο

Κάποια βραδιά στον κήπο π' εκαθόμουνα

με μάτια ανοιχτά ονειρευόμουν

κι ένα κολιμπρί εράμφιζε μ' επιμονή
τις προσποιήσεις χρόνων..

επικρογέλασα καθώς με καλοτύχιζαν οι συγγενείς
γιατί θαρρούσανε τα ονείρατα κατάλευκα 

στη σάρκα μου εφορούσα.
ανεμοστόβιλος με τύλιξε κι εβρέθηκα
στο μάτι του κυκλώνα..
μέσα στο θόρυβο και στην οχλαγοή
την απουσία σου μετάλαβα
έκλαιε ο άνεμος μαζί μ' εμέ
εγλίστρησε στα δάκρυα κι η ψυχή μου.

Ελούφαξα στου κήπου τη γωνιά
εφυλλομέτραα τις λιακάδες που εδιάβηκα

ήταν κι αυτό τ' αγιόκλημα το δέρμα ετρυπούσε..
εξόρκιζα τους δαίμονες π' αρπάξανε εσέ
κι έστρεψα το κεφάλι γελαστή
ψιθύρισα τ' ανεμοστρόβιλου στα σιγανά

να με τυλίξει μες στη δίνη του..καθώς

τα σύννεφα εκρύβανε τη λατρευτή σκια σου

απέμενε μονάχο το κορμί 

τι κι αν κοιμότανε στις πέτρες τις τραχειές
ακόμα σε διψούσε..

''στο μάτι του κυκλώνα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' στου Χεινοπώρου τις αψίδες καταγής''

Elizabeth Adela Forbes

 

 

Κυλούν οι ρόδες της επιστροφής

στου Χεινοπώρου τις αψίδες καταγής
σκέψεις ανάκατες θολώνουνε το νου
αλμύρα βρέχει την ψυχή..
του Φθινοπώρου άνεμοι γλαυκοί
βροχή ασημένια προμηνάνε..
σταλάζει μυρωδιές από το χάραμα
το χώμα ανασαίνει..
σινιάλα μελαγχολικά
στάλες το δείλι βάφουνε μαβί..
λες και ξεπλένεται η ψυχή ..
λες και ποτίζεται η σκέψη..
αρωματίζεται ο νους
από τις μυρωδιές των άπληστων 
χρυσάνθεμων 
των διψασμένων θέρους κήπων...
κι ένα παράπονο θαρρείς 
φλογέρας μακρινής..
τα Καλοκαίρια μας χαϊδεύει τα μικρά

φτιάχνει σαν άλλος τροβαδούρος μαδριγάλια 
νοσταλγικές σκορπάει μπαλάντες
μες σε χέρια προσφιλή..
εξευμενίζοντας ατέλειωτους Χειμώνες .

''στου Χεινοπώρου τις αψίδες καταγής''  

 Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Ποιητικές Κάρτες με μονόστιχα ποιήματα από το Ποιητικό έργο : ΘΕΜΕΛΙΟΙ ΛΙΘΟΙ (e-book/2020)

Η συμμετοχή μου

( στο ηλεκτρονικό βιβλίο με τα μονόστιχα..

εμπνεύσεως του κ. Γκόγκα Δημητρίου - ποιητή)

<< Αν δεν αντέχουμε συμμέτοχοι να αρμενίζουμε

είναι που θρόνιασε μέσα μας αλαζονεία..εγωισμός..

ένα σαράκι κατατρώγει της βιτρίνας επίδοξους  εραστές

η ματαιότης ενεδρεύει >>

Σοφία Θεοδοσιάδη

     

                                       Οι ποιητικές μου κάρτες με μονόστιχα.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Γιορτάζω ναι..

 

Γιορτάζω ναι..

με τη σοφία των χρόνων μου

δεν περιμένω στ' ακρογιάλι το χαμένο μου όνειρο.. 

με τόλμη..φλόγα έρωτα..

το κάθε δευτερόλεπτο της  ύπαρξης ρουφάω..
πολύτιμο πετράδι τ' αγοράζω στα παζάρια της ζωής..
σκαρώνω στίχους..
τραγουδάω τα μεράκια της ψυχής
γιατί γυναίκα εγώ..μιας άλλης εποχής
από τα έγκατα φερμένη...

τη χειραψία μου ετόλμησα νωρίς.
μου εσυστήθηκε γλυκά η ματαιότης..

Δεν θλίβομαι που μεγαλώνω κι ας γερνώ..

είναι που πρόλαβα εις την αγκάλη να κρατώ λιβανωτά..

στιγμές και χρόνια που μυρίζουνε 

λεβάντες και τζιράνι..........

 

 

         η φίλη σας Σοφία............

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''μικρές παλίρροιες''

 

 

 

 

Μικρά ταξίδια με παλίρροιες μικρές..
και άλλοτε καημοί ανομολόγητοι

με ρίχνανε στη θάλασσα..

κόντρα να κολυμπάω  στον καιρό..

η μέθη μου και η μέθεξη για τη ζωή

να λούζεται στα γαλανά νερά της..

αντίκρυσα τις θάλασσες..

 βράχηκα στην αλμύρα τους.. 

τη σκούνα μου ισορρόπισα σε  αφρισμένα κύματα..δέθηκα στα σχοινιά της.. 

αβούλιαχτο καράβι μου..

η σκούνα των ονείρων μου..

παιδιόθεν ναυπηγώντας...

μονάχη μου ζωγράφιζα τους κάβους μου..
δεν έψαχνα για πλοηγούς..

στις τρικυμίες του Χειμώνα μου..
προέτασσα Καλοκαίρια..

 

''μικρές παλίρροιες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

''το άπληστον εγώ''

φωτο: από το διαδίκτυο

Τις θλιβερές ψυχές των όταν συναντά

στο φονικό τους χνάρι ακροβατεί

τον φθόνον..το ''απληστον εγώ'' ..

την ιστορίαν του Κάϊν να μη ζήσει λοιδωρεί..  

σε λίμνες θλίψης πως βυθίζεται ο νους

ψάχνει ερήμους..σε οάσεις ν' αλλαργέψει..

Κι όταν αλυσοδένεται η ψυχή..

το καταφύγιον αποζητά..
ένα σπίτι απάγκιο..μια αγκαλιά για να κρυφτεί..

χαλκεύοντας της ευπραγίας τον φθόνον.. 

Καίει τη θλίψη της ..τη λιώνει..τη σταλάζει
σαν μελισσοκέρι εκκλησιάς..
στους ώμους παίρνει το δικό της το σταυρό
το άρωμα της αντοχής τριγύρω της σκορπάει
για να λιβανιστούνε οι ψυχές..των ''άνοων εγώ''..

να ξεδιψάσουν οι ψυχές..

μη μένουν διψασμένες στις πηγές των.

πριν μετοικήσουνε στη Νωδ

στη χώρα αντάμα με τον Κάιν..

Λαχτάρα της κρυφή το μαγικό ραβδί

ένα άγγιγμα ωσάν το μαγισσάκι θαλασσών

τη σκέψη στα παζάρια όλου του κόσμου να αλλάξει. 

Είν' βασανιστικό ''το άπληστον εγώ''..

αμάρτημα της ευπραγίας  του πλησίον ο φθόνος

είδος δυσμεταχείριστον..αγγυλώνει συνειδήσεις..

''το άπληστον εγώ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''Μικροπωλητών έρωτες''

φωτο: από το διαδίκτυο

Στην αγορά του Αλ- Χαλίλι
και στης Χαλιμάς το δόλιον 
το παραμύθι το διαχρονικόν
των ''μικροπωλητών'' οι έρωτες

αρώματα αλείβονται..
σε πάγκους ξεχασμένους αναπαύονται
τον ύπνον του δικαίου μονολογούντες..
τους τρώγει ένα σκουλήκι εκεί νυχθημερόν
φωνές..κραυγές..εικόνες τρανταχτές
διαλαλούνε την πραμάτεια τους
όσο - όσο την πωλούν στο ευτελές..
κι αποβραδίς με το μανδύα της μοναξιάς
τον βασανιστικόν τον εναγκαλισμόν
στης φαντασίας την ελεγεία την ερωτικήν
κρυφά λαγούμια του έρωτα αναζητούν
και ψαχουλεύοντας οι δυστυχείς στα άυλα
λαγόνες και γλουτούς σαρκός της γυναικός
τον εραστή τ' ονείρου προσποιούνται..

 

''Μικροπωλητών έρωτες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη. 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''έλα να βρούμε ένα νησί''..

Έλα να βρούμε ένα νησί 
και σαν θα πέσει η σκοτεινιά

να κοιμηθούμε αγκαλιά

στο μαγεμένο ακρογιάλι..
να 'ναι η θάλασσα πλατιά
κι ας είν' φουρτουνιασμένη
πέρα και απ' το Γιουκάλι π' αρμενίζεται το τέλειο
στο ατελές να σκορπιστούμε ακροβατώντας.

 

Πάμε λοιπόν για μια καινούρια αρχή
ίσως πετάξουμε τα λόγια τα πικρά
να ταξιδέψουνε μακριά 
ναυάγια βυθισμένα να γεννούνε..
σε νέα βάρκα να 'μπουμε κι ας είναι και μικρή
να ακουμπήσουμε τα θέλω τα κρυμμένα μας

ανάστροφη η πορεία μας..
ν' αλλάξουνε ραπόρτο και γραφή
τα λόγια τα βαριά τα ειπωμένα.. 

 
Έλα να βγούμε σε ακτές με Φοινικιές

στον ίσκιο το τραγούδι τους ν' ακούμε
κι όταν τα χιόνια τους σκεπάζουνε
 η αγάπη μας αδίσταχτα..να καρτερεί ηλιοφώς.

''έλα να βρούμε ένα νησί'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''αλεξιβρόχια άλικα μετάξινα ''

 

φωτο : από το διαδίκτυο

Καθώς η νύχτα εκέρναε

της ηδονής τ' αγίασμα..

με μυρουδιές απ' άγριο τριαντάφυλλο

ράντιζε το κορμί μου

του έρωτα παγίδευε αντίλαλο..

κι από το βλέμμα του αυγερινού
το όνειρο που ολονυχτίς 

στα μυστικά εκράταα αγκαλιά

βουλήθηκα να κρύψω..

στον κόρφο μου να το ζεσταίνω τρυφερά..
να ζωγραφίζω αλεξιβρόχια 

με κραγιόνια πορφυρά..

να το σκεπάζω μη και μου βραχεί
από τον γκρίζο ουρανό τους..

Σου δέομαι αόρατα γονατιστή 

ψυχή κι αισθήματα να μένουν ζωντανά..
να αιωρούμαι στου ουρανού
το θόλο σου τον πορφυρό..

αλεξιβρόχια άλικα τα λόγια τα μετάξινα

σκέπαστρα της ψυχής μου..

Έρωτας ήρθες αναπάντεχος 

μου σιγοψιχαλίζεις..

''αλεξιβρόχια άλικα μετάξινα ''  - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

''μικρή σχεδία''

φωτο : από το διαδίκτυο

Πάντα οι θάλασσες λοιπόν
μαγεύτρες..ξελογιάστρες
ταξίδια μακρινά..προορισμούς
αθετημένες υποσχέσεις 
πότε σε ξέρες μας πετούν
ξέμπαρκοι επιβάτες..
κι άλλοτε σε νησιά ιδανικά
στης Αφροδίτης του έρωτα
σε ηδονικές πρόσκαιρες αγκαλιές
μας χάνουν στα νερά τους..

Είν' το ταξίδι της ζωής μακρύ
βρέχονται κι οι παντιέρες
μένει το πλοίο ακυβέρνητο 
σε κύματα αφρισμένα..
μα φτάνει μια μικρή σχεδία ..
αυτοσχέδια τελικά...
για να μπαρκάρει η ψυχή..
την τρικυμία να αντέξει..

Ευάλωτη μοιράζομαι

στην πλημμυρίδα της της θάλασσας

και της μικρής σχεδίας το σωσμό

μες στο ταξίδι μου..
για της ψυχής το φως να οδηγηθώ..
 σε νιας αφετηρίας λάκτισμα
  τη δημιουργική μεταστροφή μου να γευτώ..
''βρεμμένου'' πια ανθρώπου.

''μικρή σχεδία'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στων αστεριών τους δρόμους''

φωτο: από το διαδίκτυο

Μ' επιθυμίες βαθειές κι αλλόκοτες
στων άστρων το χορό εσεργιανούσες
μπερδεύοσουν στην πλόκαμο
κόμη της Βερενίκης..
κόρη μικρή του φεγγαριού
την αιωνιότητα επαζάρευες γλυκά
στων αστεριών τους δρόμους..

σκληρά σ' εκράταε το σχοινί

τα πόδια ακούμπαγαν στη γη

αλλόκοτος εφάνταζε..ετούτος ο χορός σου..

κι όταν οι αγέρηδες της θάλασσας
ανάμεσα από καπνούς λιβανωτά
σε οδηγούσαν στων φυκιών τις μυρωδιές 
στων κρίταμων τις γιατρειές 
στο αντιφέγγισμα των άστρων..
έπαιρνες αγκαλιά σου τις σκιες
και χάνοσουν στ' αστέρια.. 
εφόραες το περιδέραιο στο λαιμό
του έρωτα π' αθόρυβα εκούρσευε
το σιωπηρό κορμί σου..

''στων αστεριών τους δρόμους'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,