''ΔΕΚΕΜΒΡΗς ΤΡΙΓΥΡΙΖΕΙ''

Δεκέμβρης τριγυρίζει στο κατώφλι μας.. 
Δεκέμβρης των προσδοκιών..των επιθυμιών..
 τρανών εορτών και των ευχών
εφύγανε κι από νωρίς τα χελιδόνια
γυρίζοντας..κουρδίζοντας..μετρώντας περπατώντας...
παρατημένοι ερήμην μας..
μέσα στους λεπτοδείχτες μας του νου.. 
πότε ταχύτερα ασθμαίνοντας..πότε με βήμα αργό..
Χρόνε ανελέητε ..σκληρέ..
Την εξουσία σου στον άνθρωπο τη χαίρεσαι..

παίζεις τις τύχες των ανθρώπων
σκορπάς τις προσδοκίες στις ψυχές..

Γρήγορα που περνάει ο καιρός..
τι γρήγορα αλλάζουν οι εποχές..

Χειμώνας στο πλατύσκαλο..
Δεκέμβρης καλαντάρης..γιορτινός  
κι η αγωνία εις το κόκκινο..  
μη και το καταφέρει εφέτος ο χιονιάς  
να τα νεκρώσει τα όνειρα
στη Γης την παγερή για να τα θάψει. 
Δεκέμβρη ανελέητε στων απολογισμών..

 μετράς ερήμην μας το μέλλον..το παρόν  
με τα λεπτά..τα δευτερόλεπτα..τις ώρες..
το παρελθόν εγκλωβισμένο περπατεί μονάχο του   
οι λεπτοδείχτες πια το προσπερνούν...
το ημερολόγιο δείχνει τέλεμα
μα η ροή σου αδιάκοπη στο χρόνο..

 ''ΔΕΚΕΜΒΡΗς ΤΡΙΓΥΡΙΖΕΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΕς''

Κρυμμένοι στις σελίδες των βιβλίων μου
σ' ενα σκασιαρχείο ηρώων επιθυμητών..
έρχονται μες στα σκοτεινά..την πόρτα μου χτυπούν..
με παίρνουνε μαζί τους στα ταξίδια τους τα μαγικά
σκοτώνουν την πεζότης της καθημερνότητας
σύντροφοι λατρεμένοι μου
στον άνθρωπο με οδηγούν..
όχι εκείνον τον ιδανικό και μοναχά..
στον άνθρωπο που άνθρωπος να μοιάζει..
συχνά τους επινόησα..τους έχτισα σε βάθρο αψηλό
ανάγκη επιβίωσης..
ανάμεσά τους να ονειρεύομαι
και στης ζωής μου τις μυλόπετρες
αντέχοντας......
με ίδρωτα κι αγώνα για να στέκω..

Κι όταν ελυγοψύχαγα..
ετρέχανε στα σκοτεινά
χαϊδεύανε τη μοναξιά..εχτίζανε γιοφύρια
Ξύπνα μου γνέφαν..φεγγαρόλουστη
να γίνεις κόρη της Σελήνης..να ονειρευτείς..
νταγιάντα και μη  φοβηθείς..
Γεμίζανε το βλέμμα μου.. 
εκλέβανε το δάκρυ το θολό μου ...
στο μάγουλο με αγγίζανε.. 
αέρας έμοιαζε ουράνιος..
το χάδι των ματιών τους..
Νύχτες ατέλειωτες μοναχικές
 μαζί τους τα ταξίδια μου επρόκανα
με τις σελίδες των βιβλίων μου..
ανέβαινα στους ουρανούς..
άγγιζα τα αστέρια
ύστερα πάλι απρόσμενα κατέβαινα στη Γης..

Γονατιστή μπροστά τους στέκομαι...
πάντα η ευαισθησία τους με λύγιζε ..
Τους παίρνω μια αγκαλιά σφιχτή..
προσεχτική..μη και τους τσαλακώσω
είναι εύθραυστη η δική τους η ψυχή..
δε θέλω τις κουκίδες στο φουστάνι μου..
για να τις ξεθωριάσω.. 
Οι ήρωές μου οι μοναδικοί..
οι ατσαλάκωτοι..οι ξεχωριστοί..
μα και οι τσαλακωμένοι..
εκείνοι που είχανε μιλιά πιο δυνατή..
κι από 'ναν όχλο ολάκερο..
μια συντροφιά ποιοτική..
τα βράδια μου  κρατούσαν..
λαμπιόνα που αιωρούνται στο ουράνιο ..
στο έναστρο στερέωμα.. 
πυγολαμπίδες να φωτίζουνε..
οι ''σελιδοδείχτες''  των ηρώων μου
των ωραίων ιδεών..
αμετακίνητοι..αμετάβολοι..οι καθοδηγητές...
 
''ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΧΤΕς'' - Σοφία Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΒΑΛΣΑΜΩΜΕΝΕς ΟΙ ΨΥΧΕς ΤΩΝ'''

Συνάντησα ανθρώπους που με μάγεψαν..
ίσως εις την ανάγκη μου την επιτακτική..ηθελημένα..
πόθος μου διακαής..έψαχνα για  να μαγευτώ..
Ανάγκη μου ήταν εσωτερική..να χτίζω οικοδομήματα..
ψηλά να τα τοποθετώ..η θέα τους να με τέρπει..
Άλλοτες μ' ανεβάσανε σε υψηλά πατώματα..
εγεύτηκα τη θέα τους..σφραγίδες στην καρδιά μου..
Άλλοτες πάλι εγελάσθηκα..συνάντησα μαγεία γιαλαντζί..
ανθρώπους με φορέματα χαμέρπειας μιας κόμπρας...
Κι όταν το οικοδόμημά μου αυτό της ουτοπίας μου κατέρρεε..χαμένη στους αντικατοπτρισμούς..
και της ρευστής οφθαλμαπάτης μου..
δεν μου φαινόταν γνώριμοι ξένοι θαρρείς εκείτονταν..
δεν άντεχα να βλέπω την κατάντια τους ..
να τρέχουν για να τυλιχτούν..από όπου βρουν..
αρκεί να ν' τυλιγμένοι από κάπου..







Κάναν εκπτώσεις εξωφρενικές..κι εκεί που φτύναν  επροσκύναγαν 
Μιλούσανε για φιλοσοφία..για ποίηση..για μακρινά ταξίδια ναυτικά..
Κι έπειτα ..ω..πόσο λυπόμουνα σαν έπεφταν εις την μιζέρια τους 
γιατί τη μοναξιά δεν άντεχαν..πόσο λυπόμουνα 
που έβλεπα να σέρνονται..πίσω από λόγια ανούσια..και άδειες καλημέρες..
όμοια στων κήπων ερπετά....
Ξέρεις τι είναι αυτό που με λυπεί απ' όλα πιότερο εμέ?
Είναι που ψηλά τους ήθελα..κι εκείνοι επαθαίναν ίλιγγο εκεί εις τ' αψηλά..
Δεν θλίβομαι για μένανε..γιατί τα ξεσκεπάζω..
τα ξεφασκιώνω εγώ τα λόγια που με μάγεψαν..σε χειμερία νάρκη
σε ύπνωση του νου κρατώ τα ερπετά...
Μα νιώθω λυπημένη..για τις λάθος μου επιλογές..για το χαμένο χρόνο μου..
γιατί δεν μπόρεσα ποτέ..τον άνθρωπο να σώσω..

Δεν υπάρχουνε μου λένε οι φίλοι μου άνθρωποι για να σώσεις..
γιατί δεν ψάχνουν να σωθούν..Την πεινασμένη τους ψυχή 
αναζητούν για να χορτάσουν.. Εγωισμοί..μικρότητες και πάθη..
όλα στη βάση του ανεκπλήρωτου εγώ..
ενός εγώ που δεν εξελίσσεται και δεν τελειοποιείται..
Αν γράψω κάποτε ένα παραμύθι αληθινό βγαλμένο απ' τη ζωή..
εκεί μέσα θα αναγνωρίσετε ,ήρωες που γνωρίσατε κι εσείς..
γιατί οι άνθρωποι όλοι μοιάζουν..
Βαλσαμωμένες σεργιανάνε ενίοτε οι ψυχές..σε κρύα προσωπεία..
Καθώς στο μελανοδοχείο το μελάνι λιγοστεύει τις νυχτιές..
περιπατητής μοναχικός και αγνωστικιστής 
μες στη ζωή δηλώνω.. 
φυλάγω στις αποσκευές ως κόρην οφθαλμού..
αναλαμπές αξόδευτες..
ελπιδοφόρα τις φυλάγω..καρτερώ τες.........
τις ξοδεμένες διαψεύσεις μου..στα εντός μου να νικήσουν..

''ΒΑΛΣΑΜΩΜΕΝΕς ΟΙ ΨΥΧΕς ΤΩΝ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 
.........................................................................................

''τα σκιάχτρα της ψυχής σου ''

φωτο: noel oszvald

Τα σκιάχτρα της ψυχής σου να τα καις..
μη σε τρομάζουν οι σκιές τους στα σκοτάδια
τις κάμπιες που τα εκατοίκησαν
στο χώμα καταγής να τις τινάζεις 
με δίχως πανοπλία να τα πολεμάς..
μονάχη να πεθαίνεις..ν' ανασταίνεσαι
μιαν μεταμόρφωσιν ορέγοντας
φτερά στους ώμους πεταλούδας να κολλάς
να περπατάς χιλιόμετρα απάνω στην ψυχή
δρομέας στο κυνήγι μαγισσών σου να δηλώνεις..
Σαν θες συγχώρεση να γεύεσαι στα στήθη σου
γαλήνη σε ποσότητα άφθονη..ακριβά
τις νύχτες μες στη μάζωξη της σκέψης σου
να βγαίνεις όσο - όσο ν' αγοράζεις..
έτσι μονάχα προχωράς..στη λύτρωση οδεύεις
χαράζοντας διαδρομές
φλεγόμενη ως βάτος εις την ερημίαν της ψυχής
αναδύουσα ακατάπαυστα φως η ρωγμή..
τινάζοντας τους ρύπους των φτερών σου..
τις στάχτες θάβοντας από τα σκιάχτρα σου
γεννιέται η συγχώρεση
γεννιέται η συμπόνοια..... 

''τα σκιάχτρα της ψυχής σου''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.......................................................................................................  

''ΕΥΓΕΝΕΙς ΣΚΕΨΕΙς''

Είναι βραδιές που τριγυρνώ...
κανείς δεν το προσέχει..
την πλατινένια την  καρφίτσα
 που περάσανε στο πέτο μου..
οι μάγισσες της πλάνης μου της νιότης μου
δε θέλω πια να τη φοράω..
Βαρέθηκα να με κοιτούν..
σαν να 'μαι ένα πανύψηλο ..
αγέραστο και δυνατό δεντρί..
θέλω να γείρω τα κλωνάρια μου...
και νάμαι ένα χαμόκλαδο..
ένας μικρούλης θάμνος.. 
Απαρατήρητα όλοι να με προσπερνούν...
αυτοί τριγύρω μου λοφία να φορούν
να υψηλώνουν..να κορδώνονται...
κι εγώ να μειδιώ..και να σωπαίνω
γιατί δεν εκατάλαβαν το μάταιον...
το μονοπάτι της ζωής που οδηγεί..
που εντρύφησε από νωρίς
ψηλά στην κεφαλή μου
τα αγκάθια δεν τους σημαδέψανε..
ώρες χαμένες μες στην περηφάνεια τους
μονοπάτι υπερφίαλο..ανεπίγνωσις
που στα στερνά...........
ίσα προς το γκρεμό 
της μοναξιάς τους βγάνει.

Παραμιλώ καθώς..
τον αναπτήρα των ονείρων μου..
αποβραδίς ανάβω
όχι..το σκότος δεν είναι πλέον συμπαγές
όταν αφήνω χαραμάδες του φωτός
στο μαγικόν της μίας μας ζωής
ανακαλύπτων αναμμένους φανοστάτες..
πιάνω προζύμι αποβραδίς για ν' ανεβεί
στο χάραμα καρβέλια να μοιράσω
στων πεινασμένων τους το μάταιον
ν' αλλάξω τη ροπή....

''ΕΥΓΕΝΕΙς ΣΚΕΨΕΙς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

♫♫♫ ΣΑΝ ΠΑΡΤΙΤΟΥΡΑ ΜΕΛΩΔΙΑς ♫♫♫

Σαν μελωδία απ' το ουράνιο στερέωμα

στην ώρα που ο αυγερινός στο θόλο του..

στα σύννεφα κοιμόταν..

ένα ψυχοπούλι ζύγωνε στη λεύκα μου...
κυνήγι λησμονιάς μη και προκάνει..

μου εχτύπαε το τζάμι λες λυγμός..

ξύπνα μου έλεγε μη θλίβεσαι..εμέρωσε
γιατί είσαι ακόμα ζωντανή..

κι η αγάπη σε θυμάται..

παλιός μου γνώριμος..

ο ήχος ο ζεστός..

στο τζάμι της ψυχής μου η φωνή σου..
τα βροχερά..
τα βράδια τα βρεμένα μου.
μια μελωδία επιμένουσα..

χαϊδεύει τα αυτιά μου
καθώς στο παραθύρι οι στάλες τραγουδούν..

κάθε που η σκέψη μου..

σε σένα πεταρίζει..λογυρνά..
σαν παρτιτούρα μελωδιάς
τα λόγια σου που στάξανε 
αγάπη κι αντοχή μες στην καρδιά μου.. 
Κι αν οι ψυχές μας λέν' πως αφουγκράζονται..  
μπακίρια οι λέξεις οι μετύστερες
μετά από σε..σκουριάζουν...
 

'' ΣΑΝ ΠΑΡΤΙΤΟΥΡΑ ΜΕΛΩΔΙΑς''
Σοφίας Θεοδοσιάδη

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

''ΣΤΙς ΑΙΩΡΕς ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ''

ΠΙΝΑΚΑς : ΜΙΜΗς ΑΝΤΖΟΥΡΗς

Ημερολόγιο αιφνίδιων συναντήσεων
επιθυμίες..ονείρατα και πράξεις μας
ήττες και νίκες εγεφύρωνε
ο χρόνος ο αγέραστος
στους λεπτοδείχτες μας του νου..
σ' ένα μοιραίο αποπροσανατολισμό
με την γλυκείαν ψευδαίσθησιν
δηλώναμε..άνοες εξουσιαστές..
πότε ταχύτερα ασθμαίνοντας..
άλλοτε βήμα αργό..
ατενίζοντας μακρόθεν το αιώνιον
αψηφώντας το φθαρτόν..
Χρόνε μου..απάλιωτε..αγέραστε
σάμπως υπάρχεις άραγε ή..
είσαι δημιούργημα της αγωνίας μου..
να ζήσω..να προλάβω..να σταθώ ?
Γρήγορα που αλλάζουν οι εποχές..
σαν τους κοκκινολαίμηδες
σ' ένα κελάηδημα όμοιο αηδονιού γλυκύ
τους δέρνει τ' ανεμόβροχο..
στου πάρκου τη γωνιά τους οι ανθρώποι.. 
κουρνιάζοντας..προσμένοντας
ξορκίζοντας Χειμώνες παγερούς
Άνοιξες καρτερώντας..
Αλήθεια.............
πότε εξημέρωσε για μας
πότε έφτασε το σούρουπο
τι γρήγορα νυχτώνει!
το παρελθόν εγκλωβισμένο περπατεί..
οι λεπτοδείχτες πια το προσπερνούν...
ο χρόνος μας καραδοκεί
τρυπώνει πίσω από τις γρίλιες μας του νου..
αγωνιά..γεφυρώνει συναισθήματα
επαίρεται..φωταγωγεί..χλευάζει..
γίνεται η γλώσσα μίας πλήθουσας σιωπής...
μάρτυρας αδιάψευστος της μέσα μας αλήθειας......

''ΣΤΙς ΑΙΩΡΕς ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΟΤΑΝ ΓΛΥΚΑ ΘΑ ΞΕΘΩΡΙΑΖΕΙς''..

Εις το προαύλιον της ζωής..ακάλεστα
οι νυχτοφόροι σου οι δαίμονες..
σκορπάγανε της θλίψης το σκοτάδι..
αλλάζαν τις σκυτάλες σου
παρέδιδαν τα σκήπτρα του αγώνα σου
στους νιούς....
νικούσανε το φόβο για τις ήττες σου
μη μείνουνε αιώνια διψασμένες..
γλυκοαγγίγματα συνέχειας στα δάχτυλα 
στων νιων τις νίκες οι ιαχές..
να τρέχουνε με υψηλές ταχύτητες 
που ίλιγγο σου φέρνουν..
μηνύματα να τους ταχυδρομείς
για να ρουφούν το χρόνο.

 .:｡

Την έπαρση με δύναμιν να απαρνηθείς

απιθώνοντας στα χέρια
θησαυρούς πολύτιμης συγκομιδής
 των γηρατειών και του φιλοσοφείν..
τα νιάτα να προτάσσεις στην ζωήν
να υποκλίνεσαι..να προσκυνάς το κάλλος..
Για σε ως φυλαχτόν το ύστερον..
στην κατανόησιν της εφήμερης 
της ύλης  της φθαρτής σου σαν γλυστράς
τον ακριβό σου χρόνο να κρατείς
επιλεκτικά να τον διαλέγεις..
και με φωνήν στεντόρεια να τον τραγουδείς
στο τέλεμα της δύσης σου
όταν γλυκά θα ξεθωριάζεις...

''ΟΤΑΝ ΓΛΥΚΑ ΘΑ ΞΕΘΩΡΙΑΖΕΙς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Ο ΧΟΡΟς ΤΗς ΦΘΟΡΑς''

Μια ελαφράδα τον επεριέλουζε
σαν έρχονταν το φως της χαραυγής
κι εφώτιζε το ανήλιαγο..σαρακοφαγωμένο
της ψυχής του παραθύρι..
καραδοκούσα η θλίψη εχτύπαγε την πόρτα του
τα φευγαλέα..τα άπιαστα 
τα χαμένα αναπολούσε..
Έγραφε ποιήματα..στιχάκια και λογίδρια
αναπολώντας επιθυμητούς παροξυσμούς
για έρωτα ανέραστος ομίλει..
Στην νεκρωμένην κάμαρα
είχεν παρέλθει ο ρυθμός
τα βήματα του βαλς πεπερασμένα.. 
Ήτανε έξυπνος..ανήσυχος πολύ..
στη σκέψη του τη δροσερή..
αρνούνταν να ποθάνει..
χορό του έρωτα εχόρευε τα βράδια του
στο φως της μέρας του απέμενε
ο χορός του Ησαϊα του
που εχόρεψε έναν παλιό καιρό
στο σύστημα πειθήνιος
διόλου μη διαφέρει..
Ασφυχτιούσε μες στην κάμαρα..
σκάλωνε σε συρματοπλέγματα..
αγκάλιαζε το ''ψέμμα''..
έκλαιε για το όνειρο..
για τις σιωπές του που θεριεύανε
καθώς αγνάντευε στην προκυμαία του..
την προσδοκία του που εταξίδευε..
σε αδιέξοδα λιμάνια θολερά..
ωσάν καράβι γέρικο..
σαπίζοντας..δεμένο στο μουράγιο...
Καθώς ο έρωτας ανύπαρκτος
την έλλειψιν..την θλίψιν προκαλούσε..
τις νύχτες τις τυραννικές
στα περιθώρια έγραφε των τετραδίων του
έγλειφε το θυμό του..
στιχάκια ελιξήρια εσκάρωνε
φάρμακον της φθοράς του.

''Ο ΧΟΡΟς ΤΗς ΦΘΟΡΑς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΤΗς ΙΣΤΟΡΙΑς ΤΗΝ ΡΕΜΒΗΝ''

Έργο : Χρήστος Μποκόρος

Στης Ιστορίας την ρέμβην η ομίχλη της..
σύννεφο εγίνονταν λευκό
αντανακλάσεις στον καθρέφτην της
σκέψιν λευκήν εστάζαν..
όχλος πολύς..εβάδιζε στα μάτια της
την γνώσιν..την θυσίαν καθρεφτίζοντας
πληθαίνανε αιφνιδιαστικά
της ελευθερίας τα είδωλα
πληθαίναν οι μορφές των..
Σε κύμβαλα αλαλάζοντα
δεν επαρέδιδε τα ώτα της ψυχής...
Ένα τραγούδι μοναχά
στίχων βαθέων..φιλοσοφικών
Καβάφειων..στην μέραν τούτην ενοστάλγησε..
καθώς εκείνες οι σκιές
μικρές..τρανές..σημαντικές..ασήμαντες
ελάχιστες..πελώριες εις το διηνεκές..
που επέσαν στην αρένα της ελευθεριάς
γίναν αγάπης..της ψυχής σκιές
πως φύγαν τόσο βιαστικά
παραπονιέται η γη..κλαίει ο ουρανός

φρυκτωρίες φωτεινές συνομωτούν..
για το επιθυμητόν..το άφθαρτον..
το άφθαστον το ύψος του ανθρώπου..

 

 

''ΣΤΗς ΙΣΤΟΡΙΑς ΤΗΝ ΡΕΜΒΗΝ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΚΑΡΦΩΜΕΝΕς ΙΑΧΕς ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ''''

Έργο του ιδεαλιστή εικαστικού: Δημήτρη Κατσικογιάννη

Ετριγυρνούσε με τ' ανάκατα μαλλιά..  
γκριζάραν από τότες κι οι κροτάφοι..
ασάλευτο το βλέμμα της..
τρύπωνε στους δαφνώνες..  
λίγα κλαριά..
λίγα κλωνάρια δάφνης και ελιάς..  
του στεφανώματος..επεριμάζωνε..
τις κόμες των μαρτύρων της γενιάς της 
να στολίσει..κι ένα κερί..κι ένα κερί..
να σιγοκαίει στης μνημοσύνης της..
των αφανών που επέσανε στην καγκελόπορτα
 οι σιωπηρές οι ιαχές δικαίωση ζητούσαν..
Ήτανε άλλη μια ζαριά..στης λευτεριάς την πόρτα..
η σκέψη δεν ελύγισε..στις 17 Νοέμβρη..
 χούντες..μαστίγια..φάλαγγες..
ξορίες κι αλυσίδες..  
ελιώνανε στα χέρια τους..
στων νιάτων τους τη φλόγα...
Σαν ατενίζεις αψηλά..
βήματα στέρεα πατείς..
ποδοπατείς τα φίδια.
 κόβεις κεφάλια κι ας φυτρώνουνε..
νέες λερναίες ύδρες..
ο λεύτερος ποτές του δε φοβήθηκε..
 μονάχα εκεί στην πέτρα του μονολογεί..
 ελέυθερος του πρέπει να ανασαίνει..  
Κιτρινισμένες μνήμες μου..χρόνια του ''73
 στέκεστε ολόρθες μπρος στα σκαλοπάτια μου..
 μου γνέφετε το μάτι..
 δεν ξέρω τι με θλίβει πιότερο..
της προδοσίας το εξαργύρωμα των ανιδιοτελών..
στης βολεψιάς τον τόπο? για τάχα
που εσβήσαν οι ελπίδες πια των νιάτων μου..
ή που καινούριο πανωφόρι φόρεσαν..  
οι γυαλισμένες αλυσίδες των ψυχών τους? 
Βαρύ το διακύβευμα των νιάτων εσαεί
στις στάχτες που απομένουνε
ψήγματα ψάχνω απ' τα δαδιά
φλογίτσα να την κάμω
στης βολεψιάς το άντρο τους δεν κατοικώ αντάμα
στης ανιδιοτέλειας της Εξέγερσης 
ακόμα προσκυνάω.......
τα αφημένα ψήγματα της νιότης μου
δαδιά και προσανάμματα ακριβά
στης λευτεριάς τη χώρα..
και στων ρομαντικών τις ιαχές 
να ''συλλογάσαι ελεύθερα''
τον τόπον τον ιερόν εναποθέτω..

''ΚΑΡΦΩΜΕΝΕς ΙΑΧΕς ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ''- Σοφίας Θεοδοσιάδη. ..............................................................................................................

''ΣΤΟ ΦΙΔΩΤΟ ΔΡΟΜΑΚΙ''

Καθώς γινόσουν ιαχή..στίχος χαράς και θλίψης..
ο άνεμος με έσπρωχνε..
και έπαιρνα  για να σε βρω το φιδωτό δρομάκι..
με έφερνε σε σένανε..στα παγωμένα μάρμαρα..
μια ανάμνηση..μια αίσθηση..
ωδή στο θάνατό σου..
Για πες μου αλήθεια να χαρείς..
μίλα μου ..αποκρίσου
από τα βάθη σου να σηκωθείς
τι είναι τούτο 'δω το ξάφνιασμα
ποια μοίρα το 'χε γράψει
πως γέμισαν τα μάτια μου κυκλάμινα
πως έστρωσαν χαλί στο πέρασμά μου
που βρήκαν τόση αποκοτιά
να φύονται απότιστα στους δρόμους
μη και τα πότιζαν τα δάκρυα μου
δροσοσταλιές στις χαραυγές
που έριχνα για σένα..?
πως τα 'χατες ετόλμαγαν 
μες στις ξερολιθιές της
στης Ζήριας τα λαγκάδια της..
το μυστικό να κρύβουνε
το χρώμα να φυτεύουν?
Δέκτης με μιας εγώ..εγώ και ο πομπός
εχώρεσαν τα βλέφαρα 
την ομορφιά του κόσμου..
Άλλαξε ρότα  η θλίψη μου
τη σκέψη μου ελήστεψαν 
των βράχων της.. 
ροζ και λευκές νεράϊδες...
Kοίτα να δεις μονολογώ
πως ξεπερνιούνται οι Συμπληγάδες..
μαγευτικά η ζωή υπερτερεί του θάνατου
εσένα σε εκέρδισε..
για πάντα η αιωνιότης
μα η ομορφιά..........
που αντίκρυσαν τα μάτια μου
στο σπίτι το βουβό σου οδοιπόρος..
έχει ριζώσει μέσα μου..αιώνια θα μείνει..
τραγούδι μου ετραγούδησε δοξαστικό
στη γη σου..και στο χώμα σου να φτάνει..
Πως μοιάζουν στη δική μου την ψυχή..
ωσάν τα άνθια και τα φύλλα τους
τρεμάμενα..κατάχαμα τα ρίχνουν..
μένουν βολβοί..αναφύονται
ως ο έρωτας που εφύτεψες
μια νύχτα στην καρδιά μου...... 

''ΣΤΟ ΦΙΔΩΤΟ ΔΡΟΜΑΚΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
.......................................................................................................

''ΠΕΡΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗς Ο ΛΟΓΟς''

Τα μάτια μου αντίκρυσαν στο διάβα μου
σε τούτον τον ατέρμονα περίπατο επί Γης
Παγκόσμια υποκρισία..
κι εγώ..να προσπαθώ σε τούτη την ανεμοθύελλα
να κρατώ την ψυχραιμία...
ταυτόχρονα εγεύθηκαν τα σπλάχνα μου κατάφωρα
την ανήθικη  αδιαφορία των εχόντων.
Και όταν λέω εχόντων εννοώ 
αυτούς τους "αξιότιμους κροίσους" της ζωής
που 1 τοις χιλίοις  των ημερήσιων κερδών τους να διέθεταν..
το πρόβλημα το επισιτιστικό  των πεινασμένων των παιδιών 
θα είχε πλέον λυθεί..
η στέγαση..η προσφορά στα καθημερινά..
στην μόρφωση..εις τον πολιτισμό..
στην ανύπαρκτη πολλές φορές
δική τους την παιδεία.. 
Τα σάβανα σιρίτια δεν χρειάζονται
ούτε και τσέπες έχουν..
Όταν το εμεπεδώσουνε αυτό..
συνείδηση αν φτάσει να τους γίνει
υπάρχει ελπίς να αγαπήσουνε τον άνθρωπο 
φιλάνθρωποι..αλληλέγγυοι τότες να βαφτιστούνε..

Για όλους αυτούς (ες) που  τη φιλανθρωπία αναγάγανε 
σε σπορ επίδειξης και νεοπλουτισμού..
μια μόνο θα χα συμβουλή ..
τις πρακτικές αυτές που προκαλούν δυσάρεστα 
τσακίζουν..θρυμματίζουν το κοινό το αίσθημα
να ασκούν την αλληλεγγύη τους συνεχώς και αδιαλείπτως! 
Και αντί να κάθονται εις τις φαρδιές καρέκλες τους  
οι κύριοι στο θρόνο του Διός
να αγοράζουνε για μια τζούρα μοναχά
αντίτιμο100 € για ένα πούρο το cohiba 
λίγα πενιχρά βαλάντια για τα δεδομένα τους
είναι μεγάλη προσφορά...
στους κολασμένους αυτής της γης!

Και ας έχουν κατά νου τη ρήση του Eduardo Galeano: 
"Δεν πιστεύω στην φιλανθρωπία, πιστεύω στην αλληλεγγύη.
Η φιλανθρωπία είναι κατακόρυφη, άρα είναι ντροπιαστική. 
Πηγαίνει από πάνω προς τα κάτω. 
Η αλληλεγγύη είναι οριζόντια. 
Σέβεται τον άλλο και μαθαίνεις από αυτόν. 
Έχω πολλά να μάθω από άλλους ανθρώπους."

Πιότερο κι απ' τα λόγια λοιπόν ..
τα κινηματογραφικά στησίματα..για μια μονάχα selfie..
το κρέμασμα εις τα περίπτερα της ανόητης..
επιφανειακής σαρκός των....
οι πράξεις είναι που μετρούν..δεν είναι οι ανθρώπινες ..
οι παιδικές ψυχές δημόσιες σχέσεις..
Λίγοι οι εκλεκτοί που εντρύφησαν αληθινά 
στην έννοια της λέξης προσφορά..αλληλεγγύη..
λίγοι εκείνοι που τολμούν και  βάζουνε το χέρι τους
βαθειά στην τσέπη..και τραπεζικούς λογαριασμούς..
Τι είναι η αλληλεγύη ..η έννοια του δούναι και ''λαβείν''? 
Απλά ..πολύ απλά θα σας το πω.. 

Αλληλεγγύη: Δεν είμαι πλούσιος
αλλά είμαι κι εγώ κάποιος σαν εσένα 
και όσο μπορώ θα συμπαρασταθώ και θα σε βοηθήσω. 
Δεν προσφέρω υποκριτικά αφ' υψηλού 
την ελεημοσύνη με τα ρέστα μου..
εκείνα τα ψιλά που βαραίνουν το χοντρό μου πορτοφόλι..
Αφήστε πια τις φαντασμένες τελετές και τα βεγγαλικά
και κατεβείτε από τον θρόνο και του Δία σας 
στου Ολύμπου τις κορφές.. 

Είναι βέβαιο πως δεν τα καταφέρατε...
και δεν τα καταφέραμε..
όπως ονειρευτήκαμε..ίσως και να αποτύχαμε.
σε βασικά σημεία της ζωής..
Μα να θυμάσθε υπάρχουνε ακόμα άνθρωποι..
μακριά από την πολιτική..
και τα εικονικώς..ανοήτως προβεβλημένα άτομα ...
που φυλάγουνε  ακόμα Θερμοπύλες....
Δώστε την ευκαιρία..στα αγγελούδια αυτά..στα παιδιά.
να κάνουνε τον κόσμο μας καλύτερο..
από ό,τι μπορέσαμε εμείς..
Και σίγουρα πεινώντας...δεν γίνεται αυτό..
Η Ελλάδα που με ανάθρεψε 
δεν είχε πρόσωπο μισάνθρωπου..
είχε το πρόσωπο του Ανθρώπου..

''Περί αλληλεγγύης ο λόγος'' - Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ η νοσταλγία της μέθης⫸

Παράξενα κυλά τούτο το σούρουπο..
τρελλό κρυφτούλι παίζουνε τα συναισθήματά μου..
τρέχουνε να κρυφτούνε στην παλέτα της καρδιάς
μην και τα μαρτυρήσει η βροχή..
μη και μουσκέψει το όνειρο..
και ξαφνικά βρεθώ στο ανήλιαγο 
το σκοτεινό μου υπόγειο...
Φθινόπωρο υγρό και βροχερό και ομιχλώδες..
Φθινόπωρο ρομαντικό για ''τους'' 
που παραδίνονται στη μέθη του τοπίου..  
Απλώνω πα στο τζάμι μου τα δάχτυλα..
σταγόνες ευτυχίας να αγγίξω..
μα το τραβώ δισταχτικά..
μην και το σβήσω το όνειρο..
που εφανερώθηκε στις στάλες..
Κυλούνε γρήγορα οι σταγόνες της βροχής..
γίνονται γρήγορα ρυάκια του νερού 
και παρασύρουνε τα λάγνα όνειρά μας...
Στο παραθύρι φτάνω ως της μάνας μου
ανοίγω το λικέρ από τα κράνα της
που εμαζέψαν τα χεράκια τα χρυσά..
στους πρόποδες του κάμπου της Ροδόπης..

 
Γλυκό το μείγμα της με το κονιάκ
 η χημεία μετρημένη..μαγική...
ελιάσθηκε ..επρόκανε..έβγαλε τα αρώματα
εμέθυσε το όνειρο..
ρουφώ νοσταλγικά τη μέθη του ονείρου μου..
ρουφώ νοσταλγικά τη μέθη των ερώτων μου
καθώς...............
σταλάζουνε οι μυρωδιές του στα χειρόγραφα
στάμπες βαθειές..γαρύφαλλα..κανέλλα
μουσκεμένα....
να το ζαλίσω..να το ξεγελάσω προσπαθώ
να μείνει άβρεχτο ετούτη τη βραδιά..
σ' ενα ποτήρι του Μουράνο κολωνάτο μοναχά

φερμένο απ' τα χρόνια τα μαθητικά

από της Βενετιάς τα μέρη
κρατώ στα ύψη την καρδιά..
ρουφώ αχόρταγα τη γεύση του λικέρ
η νοσταλγία της μέθης του
τα σωθικά μου να μεθάει...

⫷ η νοσταλγία της μέθης⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν

 Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΓΛΥΚΕΙΑ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ''

Μια τάξη μου στο 48 σχολειό της Πάτρας..

« Όλα ήταν όμορφα τα πρωινά
ωραία μα επίπονα..ψυχή να καταθέτεις
να ντύνεσαι εμψυχωτής
το χρόνο να αλέθεις στο μεγάλωμα
καινούριο..φρέσκο ρούχο γνώσης να φοράς
στης τάξης..στου σχολειού σου την παρέα..
Πόσο με μάγευαν τα μάτια των μικρών παιδιών
χάδι η ματιά τους πουπουλένια...
είχαν γραμμένη την αλήθεια της ζωής 
την εξερεύνηση της ίδιας της ζωής μου..
Δεν ήμουν από τζάκι και γενιά εκπαιδευτικών
δεν είχαμε παράδοση στην οικογένεια δασκάλων..
μα εμένα μου εφυτεύτηκε μες στο μυαλό
και το 'λεγα καθημερνά..''αυτό θέλω να γίνω''..
Το θεωρούσα άκρως γοητευτικόν
να μιλάω στα παιδιά και στους ανθρώπους..
να γεύομαι τη μοιρασιά..
αντίδωρο ψυχής για να μοιράζω..
Από μικρή με εγοήτευε
εκεί στο Τούμπι του μικρού μου του χωριού
με το φουστάνι μου το βιολετί
με τα μικρά ανθάκια
εμάζευα και τα παιδιά της γειτονιάς
κι έκανα την κυρία Ευτυχία μου
την πρώτη μου δασκάλα..
Πολύ μου άρεσε η ποίηση
εδιάβαζα και Ρίτσο
έδιωχνα και το πούσι από τα μάτια μου
και μ' οδηγούσε το καραβοφάναρο 
οι αντέννες του σπουδαίου Καββαδία..
Κι ύστερα ετραγούδαγα στιχάκια 
του ''αμάραντου'' και τα 'καμα εικόνες
πάθος με εγεμίζανε και τα ερωτικά
παράδοσης τραγούδια
''κόκκινα χείλη φίλησα''
γεννάγανε το πάθος..στα μάγουλα νεάνιδος 
ανάβανε τη φλόγα..
Με τούτα και με κείνα παραμάσχαλα
με τον μικρό κονδυλοφόρο μου
εγίνηκα δασκάλα..
κι ας λέγαν οι δασκάλοι μου
πως οι μονάδες που εκουβάλαγα 
ήταν για τα μεγάλα..
Διόλου κι αν δεν με ένοιαζε
που στο χρηματιστήριο του πλούτου τους
είχα μικρό το μπόι
μα στο χρηματιστήριο του χρυσού
σαράντα  τα καράτια μου
αμετανόητης δασκάλας....
Συμπαθάτε με για το σημερινό περιαυτολόγημα
ίσως η γλυκειά μου περιπέτεια 
μες στα λιβαδια της παιδείας της καλής
έχει να πει κάτι στον καθέναν από σας
 σε όποιο μετερίζι πολεμάει.. 
Ήταν..είναι το πάθος 
που ξεχωρίζει άνθρωπο από άνθρωπο..
η φλόγα που του καίει τα σωθικά
φωτιές στα μάτια τους ν' ανάβει..
Παρακαλώ ανεχτείτε με.........
πάντα υπάρχει η αφορμή και πάντα η αιτία
τον εαυτό μου να καθίζω στο σκαμνί
το λόγο υπάρξεώς μου να γυρεύω ».

''ΓΛΥΚΕΙΑ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Καρφιά που επέσανε από Σταυρούς''

art : Hind N.

Στους δρόμους πάντα κείτονται..
οι κρότοι των..
οι ένοχες αλήθειες..
καρφιά που επέσανε από σταυρούς
σε πληγωμένων χέρια..
λεφούσι οι αδικημένοι της..
της γης οι εσταυρωμένοι
σου δείχνουνε το δρόμο τους..
μη φοβηθείς και κράταε το νήμα τους
το δρόμο μη λαθέψεις..
μάζεψε..δέσε τα καρφιά
στ' ανάμεσα και στα κενά απ' τη σκουριά
γαρύφαλλα να βρεις και να στολίσεις..
των πονεμένων τρυπημένη η καρδιά
μοσχοβολιά γυρεύει..
Ρίξ' τα καρφιά στη θάλασσα
..να γίνουν σημαδούρες
ν' αναστηθούν οι θαλασσόπνιχτοι
βγάλε απ' τον ήλιο τα καρφιά
ψηλά να τον σηκώσεις
να λιάσει τα γυμνά κορμιά
την μήνιν σου..την έκρηξη 
δικαίωση γυρεύουν...

''Καρφιά που επέσανε από Σταυρούς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΜΥΡΟ ΜΕ ΤΑ ΣΑΡΑΝΤΑ ΑΡΩΜΑΤΑ''

Μέσα στις πικραλίδες..στ’ αγριοτρίφυλλα
στα μοσχοκάρφια και στον άνηθο
στη μαντζουράνα..στον αμάραθο της μάνας μου
στο δεντρολίβανο και τα βασιλικά..
αναμεσίς στις πιπεριές..για να μοσχοβολούνε
χωνάκια νυχτολούλουδα..
βιολέτες ..διοσμαρίνια..αρμπαρόριζες
αγιόκλημα..αγράμπελη..σκαρφαλωμένο γιασεμί
μεθυστικές λεβάντες...
ένας μικρός βοτανικός..τα μύρα τα πολύπλαγκτα..
ο κήπος μου..
των παιδικών μου χρόνων....
Κρυφά εις το ξημέρωμα..έμπαινα να κλαδέψω..
είναι οι στιγμές που ήθελα
το χέρι σου να κράταγα..να το γλυκοφιλήσω
που εφύτευε αδιάκοπα..
τις μυρουδιές που ελάγιαζαν
του νου μου τα περβόλια..
Ήρθε νεροποντή κι εσάρωσε 
τον κήπο το βοτανικό
μα οι μυρουδιές εμείνανε 
στα πλούτια της ψυχής μου...
Είναι ο Παρθενώνας μου..παλίμψηστος
στου χάους μου της πόλης..
επιστροφής προσκύνημα τολμώ
στο μύρο μου με τα σαράντα αρώματα..
διώχνει το πανδαιμόνιο..εγγίζειν την 
ραντίζει την ψυχή μου...

''ΜΥΡΟ ΜΕ ΤΑ ΣΑΡΑΝΤΑ ΑΡΩΜΑΤΑ'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.. 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' Μνήμης μου Θυμιάματα''

Αλαφροπερπατούνε οι νεκροί..
στον ύπνο μας τα βράδια..
θυμίαμα της μνήμης μας ζητούν..
λένε ζητούνε λιβανίσματα..
να περπατήσει η ψυχή στους ουρανούς..
ανάτασης ταξίδι να γευτούνε..
μα εγώ όλα τούτα αψηφώ..
στις εκκλησιές δεν τρέχω για μνημόσυνα
τα λιβανίσματα του είδους..δεν κατέχω..
τυλίγω στα σεντόνια μου την πεθυμιά..
το άρωμα δυο κόκκων λιβανιού..
κάθε που η μνήμη σιγοκαίει.
στο καντηλέρι το μικρό..
στο μέρος της ψυχής μου..
να σε μοσχοβολήσω..να ξορκίσω το κακό..του χάροντα την απονιά..
με της απάνω της ζωής να ανταλλάξω..
Στου σκοταδιού της νύχτας ρέω στις σκιές.. τα χνάρια παίρνω αγκαλιά..ζω το εμείς στο μόνος..δε νέκρωσες στα μέσα μου..ήμουν μικρό κλαρί εγώ
κι εσύ ήσουν το δεντρί μου..
όσα τα χρόνια που εχάθηκες..
τόσα και σε θυμούμαι..
Μη φοβηθείς αθέατό μου εκρεμμές
των χρόνων μου πυξίδα..
δε λάλησαν ακόμα οι πετεινοί..
μείνε ως το φέγγος της αυγής..
στάξε το μέλι στου πρωινού..
της ψευδαισθήσεως..τ' αντάμωμα
πόθησα να γευτώ.......

'' Μνήμης μου Θυμιάματα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Ό,τι αγαπάω το κεντώ''

Ό,τι αγαπάω το κεντώ
με τον κονδυλοφόρο μου στις λέξεις..
τις συμπληγάδες της ζωής  που περπατώ
ξορκίζω στα υφάδια μου
μες στον παλιό μου αργαλειό
στημόνια ακριβά μου τα υφαίνω
και σε μαξιλαράκια τα κεντώ
ζεστά η αγάπη να χαϊδεύει τες
τις πλάτες λατρεμένων..
Άλλοι με λεν' ρομαντική
και άλλοι λεν' παλιομοδίτισσα πως είμαι
μα εγώ αθόρυβα και σιγανά σας προσκαλώ
ρομαντικοί όλου του κόσμου ενωθείτε..
κοιτώντας το φεγγάρι εις τον ουρανό
μετρήσετε τ' αστέρια
κάθε ένα άστρο μια ψυχή..από ψηλά μας γνέφει
συνοδοιπόροι μας κρυφοί
άλλο φωτίζει την καρδιά
κι άλλο το νου μας τρέφει.. 
Ελκύομαι..ηττώμαι απ' το φεγγάρι μου
κρυφτούλι παίζει με τα σύννεφα
στον κήπο της ψυχής μου..
κεντάει την αγάπη σταυροβελονιά
τρυπούν τα χέρια μου στο φέγγος του οι βελονιές
στης απουσίας σου ματώνουνε
σταλάζουν αίμα πεταχτά
στου τελάρου..στο κεντίδι το λευκό μου...

''Ό,τι αγαπάω το κεντώ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ ΠΡΟΣΦΥΓΑΚΙ''.

Ζωγράφος : Μαρία Γιαννακάκη - Πρόσφυγες- Mare Monstrum

Φουντώνει η οργή η ταξική..καθώς
ξεβράστηκες στ' αζήτητα..
ήρθες κατάφατσα με τη μιζέρια τους..
μικρό μου προσφυγάκι..
το πέρασμα προς την ελευθερία σου..
ήταν παγίδα αυτοεγκλωβισμού..
στις ταξικές τους κοινωνίες..
την έννοια της ελευθερίας σου
δεν εδιδάχθηκες ως έπρεπε..  
στα ελλειπή σχολειά σου...
μα εφύτρωνε μονάχη της..
στα σπάργανα του νου σου..εντός..
φτερά εκόλλαγε τα βράδια σου στα όνειρα..
μες στον ερειπωμένο κόσμο σου.
οι λέξεις πια πενθούσαν..
η ύστατη ελπίδα σου αναζήτηση..
μα ανθός δεν φύεται σε εδάφη σκιερά..
Κάθεσαι εκεί στην άκρια σκεφτικό..
αναλογίζεσαι ποιό είναι το καλύτερο..
να ζεις ελέυθερο στον μίζερο τον τόπο σου..
ή αλυσίδες νοερά να τις φοράς..  
της καταφρόνιας θύμα τους..  
το ''δαχτυλοδειχτούμενο''..το παρακατιανό..
''των''..που μοιράζουνε τον κόσμο...  
για ειρήνη πάντοτε μιλούν εις τα συνέδρια..  
να κρύψουν τη ντροπή και τις ''πομπές'' τους.
Θλιμμένο μου αλάνι..σκυθρωπό..
 αφιόνι ποτισμένο αναζήτησης.. 
 πάντα οι ανθρώποι από ανέκαθεν
 ''πατώντας'' προχωρούσαν... 

''ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ ΠΡΟΣΦΥΓΑΚΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 ΟΤΑΝ Η ΤΕΧΝΗ!!!

 Η έκθεση «Μare Μonstrum» ετελέσθη υπό την αιγίδα της Υπάτης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) στην αίθουσα τέχνης Σκουφά (Σκουφά 4, Κολωνάκι).
 

Ο ζωγράφος είναι ευαίσθητος στα μηνύματα των καιρών και αυτή η μάζα ανθρώπων που από τις αρχές του περασμένου καλοκαιριού ήταν έρμαιο της θάλασσάς μας λειτουργούσε ως κλοιός που έσφιγγε κάθε μέρα τα σωθικά της Μαρίας Γιαννακάκη. Και η έκθεση «Mare Nostrum» είναι η λύτρωση: «Μια απόπειρα να εκφράσω ζωγραφικά αυτό που ένιωσα και συνεχίζω να νιώθω από τα κύματα των προσφύγων. Και καθώς η μεταφορά στο τελάρο τέτοιων δραματικών καταστάσεων είναι δύσκολη ως και επικίνδυνη, εγώ ανέλαβα το ρίσκο να το κάνω».

Οσο επιδεινωνόταν η κατάσταση, τόσο πιο επώδυνη γινόταν και η ζωγραφική της δημιουργού: «Η πρόθεσή μου ήταν να πάω πέρα από την εικόνα των γεγονότων και να φτάσω στην εικόνα των δικών μου συναισθημάτων». Και τα συναισθήματα της Μαρίας Γιαννακάκη την καθοδήγησαν σε ένα μπλέξιμο των μορφών των προσφύγων που ταξιδεύουν με έναν μορφασμό κόπου, αγωνίας, απόγνωσης αλλά και ελπίδας, στη θάλασσα, με τη Σχεδία της Μέδουσας του Τεοντόρ Ζερικό που η ζωγράφος είχε δει στο μουσείο του Λούβρου και είχε εντυπωθεί στον νου της. Ο μνημειώδης πίνακας που προκάλεσε το 1819 ισχυρούς κραδασμούς για τον μοντερνισμό του και τους πολιτικούς υπαινιγμούς του, λειτούργησε ως οδηγός για τη Μαρία Γιαννακάκη, για να αποδώσει με τον δικό της τρόπο την κορύφωση της απόγνωσης των ναυαγών.