⫷στους ροδανθούς του Μάη⫸

 

 

 

Με ροδανθούς του Μάη στα μαλλιά
με ολόλευκα η κεφαλή στεφανωμένη
εστολίστηκε η κόρη για μια ύστερη φορά
παράξενη ετούτη η Πρωτομαγιά
εφαντάσθη πως σε έσφιγγε αγκαλιά
σα νύφη που επαντρεύτηκε το Μάη..
κι ύστερα στο γρασίδι εκυλίστηκε μονάχη της
εθάρρησε πως έγειρε στη νυφική παστάδα.
έφερνε ο αγέρας τη φλογέρα του βοσκού
τα λόγια σου έφερνε τα ακριβά
εκείνα που της έταζαν
για πάντα τα ωραία θα 'ναι δικά σας
και τώρα εχάθης κι έμεινε
το θάμπος στην ψυχή της!


 ⫷ στους ροδανθούς του Μάη⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

# κόρη στο παραθύρι #

Της άρεσαν τα παραθύρια τ' ανοιχτά
κι απ' τα κλωνάρια του βασιλικού
στο λιόγερμα να κλέβει το άρωμά τους
στίχους μελωδικούς να τραγουδεί
στο νου της να 'ρχονται οι μνήμες της
πως σκόρπισε αχόρταστα τα ''αλάνικα''
..τα εύοσμά της κάλλη...
και το συρτό αλύχτημα π' αντίδωρο εμοίρασε
που έκαιε τα σωθικά της..
αμετανόητη..για όρκους.. δάκρυα..
γέλια που εσκόρπισε αλόγιστα
σε χιονισμένα νιάτα.........
να μην εντρέπεται να αρχίζει στεναγμούς
ωσάν τα ροδοσύννεφα θαμπώνουν τις ματιές της
δε θέλει να ν' φαντάσματα
οι καινούριες της αγάπες ...
γιατί της καρδιάς της τον ανθό.......
χλωρότερο τον κάμνουν!

 #  κόρη στο παραθύρι # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# τοιχογραφίες αναμνήσεων#

Εις τα λαβυρινθώδη ..
ζοφερά κελάρια μας του νου
εδιάλεξαν οι θύμησες
να χτίσουν το τσαρδί τους.
Η μνήμη μας είναι η σοφία μας
συχνά και η «άγκυρά» μας..
Παλιές φωτογραφίες γυναικών
στους τοίχους παλαιών αρχοντικών
στο αλφαβητάρι της ζωής
εγράψαν τη δική τους ιστορία..
ερωτικά πλασμένες μια φορά
από μάρμαρο θαρρείς και σμιλεμένες
στα χρόνια που περνούσανε
λες σ' ένα μοναχά ξημέρωμα
σαν ταξιδιάρικα πουλιά πετάξανε
στ' ανέμου την πνοή μες στη σιωπή
τα χρόνια τους φύγαν και δε γυρίζουν..
Κουρνιάζουν οι ψυχές και αναπολούν
και συλλογίζονται τον άνεμο
που τις παράσερνε..τις έφερνε σιμά των!

 # τοιχογραφίες αναμνήσεων # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ ἕν σκιαγράφημα γενέθλιον⫸

26/4/2023

Είδα το πρόσωπο τ' Απρίλη μίαν Άνοιξη
τα πρώτα έφερα ανθηρά μηνύματα
στο παραθύρι της μητρός μου.
Έν' ταπεινόν..ρόδον μικρόν..υπήρξα μίας χαραυγής
ηθέλησα την θύμησιν ετούτην να κρατήσω..
την ευωδίαν ν' ανεβάσω αψηλά να εξαγνιστώ
για τα αμαρτήματα που θα 'γραφα
στα πεζοδρόμια της Γης ..στης Οικουμένης τις στράτες
Τρανοί οι σταυροί του κόσμου μας..ανυποψίαστα μεγάλοι
μα το αεράκι που μου εχάϊδεψε τα μάγουλα
άνοιξε παραθύρια φως ανθίσανε τα ρόδα της αυλής
κι υπερασπίστηκα το κάλλος..
πολλά ονειρεύτηκα και άλλα δεν ετόλμησα
σε δρόμους επερπάτησα συχνά της ουτοπίας
ταξίδευα με ένα εύθραυστο σκαρί
και έπεφτα στα βράχια
εξάπλωνα στις ακροποταμιές
πάντα μου έλειπεν η γνώση..
κι όλο εζήταα κι άλλο..κι άλλο.....
«Δώσ’ μου λιγάκι κι απ’ εκείνο».

Άνοιξη εγεννήθηκα
σε παραθύρια εστάθηκα αντικρύ
η μυρουδιά του έρωτος υπήρξεν η αιτία
ρόδου αρώματα..μίαν μέθεξιν..εντύθηκε η ψυχή μου
κι όταν με θύμωνε η ζωή
με μάτια ερμητικά κλειστά
ζωγράφιζα ποθούμενα
της ύπαρξής μου να ομοιωθώ
ν' αντέξει η καρδιά μου..
Στο καφενείο της ζωής ξεπέζευα συχνά
μα πάντα ο μυρωδάτος μου ο καφές
γλυκός βαρύς μου εσερβιρίσθη..

⫷ ἕν σκιαγράφημα  γενέθλιον⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# αρμενίζοντας στο ανέφικτο #

Πάντα η ζωή μου αρμένιζε προς το ανέφικτο..
να τρέχω..να μην φτάνω..
Αγαπημένη μου ψυχή.........
αγνάντια εστάθηκα εις το μικρό
το τρυφερό της νύχτας χάδι
και εις το άγγιγμα εσχηματίσθη η μορφή σου.
έρωτας στάθηκες σιμά..από την πρώτη τη στιγμή
την ώρα που θυμάμαι..........
Ένα καράβι ήμουν που εκίναε για άγνωρα ταξίδια..
τώρα η ζωή μου εκόπηκε στα δυο
το πριν φαντάζει μακρινό..το τώρα σε προσμένει.
Γυρεύω ακόμα εκείνο το φιλί
αυτό το ανεύρετο φιλί
που δεν ετόλμησες να σκύψεις στο λαιμό μου
λες κι ήτανε παλιά μια οφειλή
μια νύχτα μυστικά που εγινήκαμε οι δυο μας ένα ταίρι
μου το ετάξαν, μου το εδώσανε πολλοί
μα εσένα χρόνους ελαχτάραε η ψυχή μου
μου το χρωστάς ακόμα εκείνο το φιλί
ποτέ κανείς μετά από σε, δε θα το φέρει!

 # αρμενίζοντας στο ανέφικτο # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷είναι μόνο το φως που εξαγνίζει ⫸

Όστις το πνεύμα επιθυμεί να ασπαστεί
εκείνην την πεπατημένην την οδόν θα παρακάμψει
νόμους και έθιμα θα απορρίψει..θ' αποποιηθεί
τις ηδονές θα κυνηγήσει για να διδαχθεί
το σπίτι το μισό εντός του θα γκρεμίσει
για να το χτίσει στέρεα απ' την αρχή
ενάρετα την γνώσιν να αγγίξει..
Σε τούτο τον κωφάλαλον καιρόν
είναι μόνο το φως που εξαγνίζει
τους εφησυχασμένους άφησε λιβάνια να σκορπούν
ηδονικά μονάχος σου να ροκανίζεις τον καιρό
και μη γυρίσεις να κοιτάξεις γύρω σου
στις ηδονές της γνώσης να ''εκδίδεσαι''
και του κορμιού τις ηδονές μη φοβηθείς
έχουν πολλά να σε διδάξουν.
Καθώς περνούν τα χρόνια λιγοστεύουν οι φωνές
μένουν μονάχα οι κριτές..........
που απειλούν να σε καταδικάσουν
μείνε σε κείνο το μεγάλο σπίτι με παράθυρα ανοιχτά
τα λαμπυρίσματα προσκύνα ευλαβικά
αν θες του πνεύματος τον ήλιο ν' αντικρύσεις.

 ⫷ είναι μόνο το φως που εξαγνίζει⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ να είχα λέει μια φυσαρμόνικα ⫸

Μια αναγελάστρα πεθυμιά
πλανεύει την..την χιλιοπαθημένη μου καρδιά
σε ατραπούς μελωδικούς την οδηγεί....
αχ! και να είχα λέει μια φυσαρμόνικα
τις μέρες που με βαραίνουνε μακριά σου
να τις εκάμω νότες να ακουστούνε μες στις ρεματιές
με χίλια ροδοπέταλα να ράνω το κορμί σου
γιατί ακόμα με βασανίζουν τα ενθύμια του κορμιού
ο ύπνος κόλαση..ιδρώνουν τα σεντόνια μου
δε σου περνάει αλήθεια από τη σκέψη σου
ότι η ζωή χωρίς εσέ είν' θλιβερή
γιατί είναι ο πόθος μου τρανός
κι η δίψα της αγάπης μας τα χείλη μου φλογίζει?

 ⫷ να είχα λέει μια φυσαρμόνικα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷σπασμένοι καθρέφτες⫸

Κι εσυ φλερτάροντας του ήλιου τις αναλαμπές
κλέβεις τα χρόνια που  'φυγαν..
Δε ζεις για το αύριο μοναχά ..
επιθυμία σου τρελλή να ζεις τρελλά για τώρα..
Σ' ωραία στιχάκια να εντρυφείς..
χυμούς να κλέβεις  της ζωής..
εκείνης της αληθινής ζωής..
γλυκόπιοτο λικέρ να σε κερνάει
μακριά απ' τις αγκυλώσεις της μιζέριας της..
τα φαύλα..τα λερά.. τα ξεφτισμένα..
να σπάζει τους καθρέφτες σου
και πάντα να σε δείχνει νια
θυμίζοντας τα χρόνια τα μεστά που επερπάτησες
στα πεζοδρόμια..στης Γης τα μονοπάτια
αγέραντη να μένει ως το τέλος η ψυχή
ν' ακολουθεί τους χτύπους της καρδιάς...
Και κάπου εκεί λοιπόν στα 60+ και βάλε
ψηλά τακούνια δε φορείς...
μα τρέχεις πίσω από τη ζωή ..
με χαμηλόσολα.. για να πατείς στα σταθερά
μήπως και την προκάνεις.....

η φίλη σας Σοφία............................

 ⫷ σπασμένοι καθρέφτες⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ μια πεταλούδα στη σιωπή⫸

 

Μια πεταλούδα στη σιωπή
ετούτη εδώ την Άνοιξη
τα μάγια τα δεμένα μου λυτρωτικά
με τα γαλάζια της φτερά..
τα άχρεια κόβει νήματα..
ζυγώνει και τα λύνει...
στον κάμπο της ψυχής εφώλιασε κρυφά
αλλάζει σχήματα μορφές..
τριγύρω στων ματιών μου πεταρίζει...
στο άγγιγμά της παραδίνομαι
γαλάζια βάφει τα όνειρα
στης θάλασσας τ' απέραντο να μοιάζουν
κολλάει τα σπασμένα μου φτερά
το μαύρο τους ξορκίζει..
πετάω μαζί της στ' αψηλά
λύνομαι ασυγκράτητα
απ' της Γης το χαλινάρι..
τον κύκλο ζωγραφίζω της ζωής
αέναα γεννιέμαι..
Τι νόημα στ' αλήθεια θα 'δινα στο πέρασμα
στο παραμύθι αν εκκώφευα
στον ήχο των φτερών της αν δεν εζωντάνευα
την κάμπια μου..
τρελλή για να την κάμω πεταλούδα? 

Δεν ξεμακραίνω από τα γύρω της
της στήνω καραούλι..
τρέμω στη σκέψη μην τσουρουφλιστεί
στου κάμπου της αγάπης τα λημέρια..
Μαζί μου έλα και μη φοβηθείς....
στης πεταλούδας τα φτερά
το άγγιγμα να ψάξεις
μιαν Άνοιξη να ζηλωθείς
φόρεσε τη χρυσόσκονη
ζωή για να σου μοιάζει
μην τις σκοτώνεις τις σκιές
το νέκταρ ρούφα του έρωτα
κι αυτό μονάχα φτάνει
να βαφτιστείς στην κολυμβήθρα της ζωής..
μην τα τινάξεις τα φτερά
του πόθου η σκόνη του γλυκά να σε σκεπάζει.
Στου κάμπου φέρε τέμπερες
ζωγράφισε απ' την αρχή
τη διάφανη..γαλάζια πεταλούδα σου
πέταξε το μαντήλι σου της πίκρας σου..
στης αντηλιάς του δειλινού
χόρεψε στη σκια της..

⫷ μια πεταλούδα στη σιωπή⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ θάλασσας αλμύρα η ψυχή⫸

 

 

 

Ω! ψυχή μου ατίθαση
πάνω απ' το αγιάζι των λειμώνων των καιρών
στα ύψη όντας πετάς...............
τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες
παύεις εις την ψυχήν να κουβαλάς
ραντίζεις με μυρσίνες την ψυχήν
και με το λύχνο του άστρου ταξιδεύοντας
γυρεύεις στο κατάρτι να δεθείς
μαζί ..σαν άλλος Οδυσσέας κι εσύ
υψώνεις το κατάρτι σου στους χαλεπούς καιρούς
αυτή η στεριά σε λάβωσε..σε γέμισε σκουριές
αλμύρα θάλασσας εγέμισε η ψυχή
μα πάλιν θάλασσαν να σε ξεπλύνει αποζητάς
και κολυμπώντας στα νερά κείνης της θάλασσας
εις την πατρίδαν της Ιθάκης σου επιζητείς
ιδανικές σκιες να φέρουν στο αντηλάρισμα
ψυχής τραγούδια για να γράφουνε
σε κήπους μαγεμένους με αυλούς!

⫷  θάλασσας αλμύρα η ψυχή ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# Τα σύννεφα π' αγάπησα #

N.Mάκρη 6/4/2023

 

Τα σύννεφα π' αγάπησα παίζουν κρυφτό
μακρείς και δύσκολοι καιροί
τα παραδέρνουν άνεμοι Χειμώνα Καλοκαίρι
φορεί η σελήνη απόψε φερετζέ
βροχή και άνεμος..βουή και αγριοκαίρι.
Το μέρωμα της απογείωσης η ώρα μυστική
θεόσταλτος συνεπιβάτης της απογειώσεως
εύελπις της Ανοίξεως ταγός
μονολογεί αγναντεύοντας τον γκρίζον ουρανόν.

 Ω σύννεφα!!!
κρεμιέστε στα αιώνια παραθύρια τ' ουρανού
για κοίτα εκεί..
''έσκασε επιτέλους σήμερον ολίγον γαλανόν ουρανόν''
χιόνι τα σύννεφα στον ουρανόν
ονειρολάμνοντας διαβαίνουν εμπροστά μας
μαγευτική η αιώρησις
χώρες αφήνουν σε χώρες παν
τις πτήσεις των να αγαπάς..
αφήνουν τα δεινά σου καταγής
σε παίρνουνε ψηλά..σε ταξιδεύουν!

 ##Τα σύννεφα π' αγάπησα ! ## - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ Εαρινή απόδρασις εις τόπον μυθικόν⫸

 

 

 Τις απλωσιές της Άνοιξης
χρόνους ελαχτάραε η ψυχή
με σπόρους να γεμίζει το κελάρι..
με ψίχουλα χορταίνουν τα σπουργίτια στις αυλές..
τον εύγεστον καρπόν αποζητά η αληθινή ζωή
εστένευε ο εγκλεισμός στα παραθύρια της..
οι πόρτες της γεμίζαν αγριάδα..
Ο δρόμος της της βούλησης
το φιδωτό της το δρομάκι ακολούθαε
την έφερνε εις το μετόχι της..
ξορκίζοντας της πολιτείας τους δαίμονες
ισορροπώντας το ταξίδι της ζωής της..
ποδηλατώντας..
εις τόπον μυθικόν την εξεπέζευεν
κωπάζαν οι αγέρηδες στα όρεα
έδενε τα πένθη των χαμένων ημερών
εφύτευε βολβούς σε ρίζες ασπαλάθων..
Σε τούτη την απανεμιά..αποσταμένος περιπατητής..
έκλεβε αλκυονίδες ζεστασιές..
μες στα χειρόγραφα της σύντομης ζωής
εστάλαζε σταγόνες ευτυχίας.

⫷ Εαρινή απόδρασις εις τόπον μυθικόν⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

#Αταχυδρόμητες αρχέγονες περγαμηνές #

Αταχυδρόμητες αρχέγονες περγαμηνές
π' αλήτευσαν σε στράτες των ονείρων
κρυμμένα έχουνε φεγγάρια στου Μάη τις αστροφεγγιές
και μες στις έναστρες σιωπές
έρχονται απρόσκλητες τα βράδια στις αυλές
για να θερίσουν των ονείρων μας το θάμα
κι ύστερα χάνονται πίσω από τις σκιές
μες στις φθαρμένες απ' τα χρόνια τις περγαμηνές
πυρετικά γεννιούνται οι ψίθυροι
'' της ποίησης του έρωτα''
μα σαν βρεθούνε στις ατέρμονες τις προσμονές
μένουν για πάντα τυλιγμένες
δεν φτάνουν ως στης Γης τα χαμηλά..
των αστεριών τα χάδια......
δεν ξετυλίγεται στων ομματιών
της Άνοιξης το θάμα!

 # Αταχυδρόμητες αρχέγονες περγαμηνές #  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

« Γεννάει η φύση ποίηση »

Γεννάει η φύση ποίηση
ανοίγουν οι κρουνοί του ουρανού
χείμμαροι στάζουν στα λιβάδια της
φυτρώνουν ταπεινά τα χαμομήλια
με τα λευκά τσεμπέρια τους
με κίτρινα σκουφιά..
Στη χλόη ξαπλώνω ψάχνω την Ανάσταση
μα η Ανάσταση δεν είναι εκεί
παραμονεύει εντός μου..
εις τα κελάρια μου τα σκοτεινά
ρίχνει απ' τις γρίλλιες τρεμοπαίζον φως
στα φυλλοκάρδια της ψυχής μου..
Κι εγώ φτωχή μες στο ''λουλούδιασμα''
στης αρμονίας στης φύσης το απαύγασμα..
αρνούμαι να ασπαστώ το φόβο μου της γήρανσης
και αυτοπαγιδεύομαι απ' των χαμομηλιών το άρωμα
κρεμώντας την ελπίδα στα χλωρά τους βλασταράκια.

 « Γεννάει η φύση ποίηση » - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,