''έρμος ο ξετροχάρης''

φωτο : από το διαδίκτυο

Έναν Δον - Κιχώτη αναζητώ

στους ανεμόμυλους ξανά για να με βγάλει..

όχι πως θα κονταροχτυπηθώ με όπλα και με σφήνες..

μα με ένα λόγο πύρινο..που αγέρας ίσως να γενεί..

συνθέμελα τ' ανεμολόγια του ξετροχάρη να γυρίσει..

Οι Δον - Κιχώτες χάθηκαν του Μιχαήλ Θερβάντες..

τους καταπίνει η απελπισία των καιρών..

έρμοι οι ανεμόμυλοι πιστά τους καρτερούνε..

μιλούν..ξεσπούν ..καυτηριάζουν ..χαίρονται..αγαπούν..

δηλώνουνε άνθρωποι ευάλωτοι..

και κουβαλούν πα στο πετσί τραύματα και πληγές.. 

γυρνούν στα στενοσόκακα τα παλαιά..λημέρια αξιών...

η ούγια τους εξέφτισε..μαντάρισμα γυρεύει..

ή μήπως πάλι ψάχνουν χίμαιρες και χάνονται σ' αυτές ? 

Μπαίνω μες στην παρέα τους..

κινώ να βρω τη γη που τους κρατεί..να την ξαναφιλήσω..

μονολογώ..παραμιλώ..θα σταματήσει αυτό το ξέφτισμα..

θα τελειώσει στο ξεδίπλωμα ετούτο το κουβάρι..

της φτώχειας της πνευματικής..της απαξίας το κουβάρι...

Μια χαραμάδα φως θα μπει και πάλι απ' το παράθυρο..

θα 'ρθει και θα τρυπώσει στα θαμπά..

θα τα φωτοσκιάσει τα άσχημα..

κάπου εγκυμονεί η εποχή κάτι καινούριο να γεννήσει..

αργεί..δύσκολη μοιάζει η γέννα αυτή..

μα είναι γραμμένο απ' τα παλιά..εις τους πυργόμυλους

στους πάπυρους..στα ημερολόγια..στα χαρτιά

η κάθε γέννα η νια..να αλέθει ελπίδα..προσδοκία ..

προσμονή..

 

''έρμος ο ξετροχάρης'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ''

φωτο: από το διαδίκτυο

''αγαπημένε''

''Η συγχορδία πένθιμη στον αποχωρισμό..

μ' έχρισε αχθοφόρο σου..

της μελαγχολίας το πένθος μου

στους ώμους μου γερά να κουβαλάω..

το εγχείρημα επίπονο και βασανιστικό

ξυπόλητη να περπατώ στο καθαρτήριο..

και τη ζωή εν τάφω σου ν' αποδεχτώ

και με τη γνώση τούτη τη σοφή

στον κόσμο να πλανιέμαι..

μα ήταν ο τίτλος μου βαρύς..

τα δώρατα του πένθους λιγοστά

καθένας κλαίει μονάχος και θρηνεί εγωιστικά 

για το δικό του το νεκρό..

κι ας είν' οι τάφοι και μυριάδες εκεί έξω..

Τα κρυφά δώρα του πένθους είν' κολώνες δωρικές

 έδωσα όρκο να τις συντηρώ..

μέσα από τη σιωπή μου να πενθώ

να μην αφήνομαι στα δίχτυα της

πένθους αράχνης που τυλίγει τη ζωή..

κι ύστερα ερχόταν η βροχή

εξέπλενε τη λύπη τη βαθιά μου..

το κλάμα ενός μωρού παιδιού

που διαπερνά το παραθύρι μου

το κελαηδητό ενός πουλιού την Άνοιξη

οι αγκαλιές ζεστές των βλασταριών

που άφησες ενθύμια στη Γης..δώρα ακριβά

το μάτι που μου κλείνει ανελέητα η ζωή

νικούν το Θάνατο..

ανθίζουν τη ζωή απ' την αρχή της''.

''ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' δόλιχοι δρόμοι''

by Edward Hopper

Είδα ένα βράδυ ένα όνειρο

από τα έγκατα εφύτρωναν γήλοφοι και χορτάρια

μα ένας δράκος στέκονταν στην κορυφή

εβούλιαζε τους γήλοφους..έκαιγε τα χορτάρια

και απόμενα στην άκρη τους..βουλιάζοντας στους βάλτους..

υψώνονταν μπροστά μου ευθύς οι τύμβοι της ψυχής..

της γης το πνεύμα απλώνονταν στα πόδια μου ..

ζητούσανε να τους διαβώ..ξυπόλητη κι ας ήμουν..

να εξηγήσω εθέλησα  το 'ονειρο

μη μένει βαλτωμένη η ψυχή

στης νύχτας του ονείρου μου τα δίχτυα..

Ένα τραγούδι αρχίνισα  στον ύπνο μου

για να ξορκίσω το κακό..τον πόνο μου να διώξω

μου το 'μαθεν η μάνα μου πατρίδα να υφαίνω..

''πέρνα σαϊτα μου καλή μετάξι να ν' το υφάδι

και ύφανε στον αργαλειό τους γήλοφους τους τύμβους

στήστους ξανά απ' την αρχή..να μην τους ονειρεύομαι

στης ενδοχώρας μου ανάγλυφοι να φανερώνονται τις χαραυγές

κι αν μοιάζουν δόλιχοι οι δρόμοι τους

έχουν κρυμμένα μες στο χώμα τους

λείψανα αγιασμένα''..

 

 '' δόλιχοι δρόμοι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''να μιλήσω για πατρίδες''

φωτο : από το διαδίκτυο

Κατήντησα σχεδόν σκιες να κυνηγώ των ιδεών μου

 σε τούτη τη μοιραία πόλη και την αχανή

σαν έφτασα μικρή..σπουδές και τίτλους ν' αποχτήσω

στους κρατικούς να εναποθέσω λειτουργούς

τους είπα πως γνωρίζω ανάγνωση καλή ..

γραφή και πως κατέχω μίαν μικρή ρητορική

τους μαθητές μου να πλανεύω

καθόσον νέα..υγιής κι ορμητική

και πως κατέχω και θαυμάσια την Ελληνική..

με πήρανε στη δούλεψή τους..

μα δε με αφήκαν λεύτερη ποτές

μου βάζαν λόγια εις το στόμα..ύλη διδακτέα

απαγορεύσεις για τους δούλους να μιλάω

του Σπάρτακου το κεφάλαιο αν τυχαίνω ν' αφαιρώ 

κι έτσι και έκαμα πιστή..πειθαρχημένη..

άλλοτε απείθαρχη..επαναστατούσα..εκρηκτική

μα μια εσωτερική φωνή με συγκρατούσε

ανέστιος μη μείνω..πένης και πτωχή.

 

Περάσανε τα χρόνια κι ήμουν ευτυχής

θαρρούσα οι διδαχές μου πιάσαν τόπο

με ήσυχη συνείδηση στο δρόμο επερπατούσα

καμάρωνα πως έχτισα σκεπτόμενους πολίτες..

ώσπου ένα πρωινό μονολογούσα για πατρίδες..

τους ζηλωτές του κλέους των ηρώων της ξεχνώντας

όταν επέταξαν τα περιστέρια μου στο νου..

θαρρώ πως είχαν τσακισμένες τις φτερούγες..

κι οι νέοι μ' αδιαφορία με κοιτούσαν

καθώς ρουφούσαν βολεμένοι-αβόλευτοι έναν καφέ..

ίσως να φάνταζα στα μάτια τους ουτοπική

που ακόμα για μια λεύτερη πατρίδα σεργιανούσα..

φταίω κι εγώ που δεν ετόλμησα νωρίς

να ανταλλάξω το καρβέλι με τη λέξη αντοχή..

 

''να μιλήσω για πατρίδες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ολίγον φως''

Ζωγράφος : Λιούμπεν Πασκούλσκι

Τι γύρευες στ' αλήθεια για να έβρεις

από τα έγκατα βαθειά να ανασύρεις

ολίγον φως..

όταν το σκότος..της ψυχής το θόλο εκατέκλυζε.. 

από τις γρίλλιες να τρυπώνει κλέφτης του φωτός..

στους σπόρους να γεννά ξεριζωμένες φύτρες απαρχής..

πριν μούχλας σήψη τις σκεπάσει..

πριν να θαφτούν σε χώμα αλίπαστο..αφύτρωτο..χαθούν

ηλίανθους ζεστούς να μας καρπίσουν..

κι αν στο κελάρι σου το σκοτεινό

το φως δε δυνηθεί..προσόψεις των αδήλων να φωτίσει

μη φοβηθείς..

στο αδάμαστο το δάσος σου εκείνο της ψυχής

να σιγοκαίς..ν' ανάβεις μοναχή σου τα κεριά σου..

ολίγον φως αφ' εαυτού..το σκότος διαλύει..

''ολίγον φως'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''με άρωμα φιλύρας''

art : Laura Makabresku

 

Έρχονταν μες τον ύπνο μου οι στιγμές..

ονείρων τα μηνύματα..αυτοπαγίδευσης στιγμές

που επιθυμούσα να επιστρέφω.

στον ίσκιο τους να χάνομαι

στους δρόμους της πολιτείας με τις φλαμουριές

να 'χω οδηγό τον αστρογεμιστό ουρανό

τις νύχτες στα παλιά μου τα λημέρια να με βγάνει..

μέσα σε ξάστερες βραδιές..σε διαδρομές μοναχικές

ένα κλαράκι μιας φιλύρας να κρατώ

να 'ναι το άρωμα όπως τότες απαλό

τον πόθο μου για σε ν' αρωματίζει..

Σου γράφω πάλι απόψε..να με συμπαθάς

δεν ξέρω αν θα ιδώ το δάσος μας που νοσταλγώ

κάτω απ' τις γλυκόχροες φλαμουριές 

την άφθορη αγάπη μας να τραγουδούν οι φυλλωσιές..

με άρωμα φιλύρας λέξεις σου ταχυδρομώ

πάει καιρός στον ύπνο μου που δεν εφανερώθης

τις λέξεις μεγαλώνω..τις πλαταίνω..γίνονται αγκαλιές

για να χωρούνε συναισθήματα

να εγκλωβίζουνε τ' αρώματα..δε διαρκούν για πάντα..

περάσανε οι Άνοιξες..της νιότης μας τα άνθια

ήρθαν Χειμώνες στα μαλλιά..εκρύφθη το φεγγάρι

κι είναι στιγμές..μα τι στιγμές

αμέτρητα τα σούρουπα τα χνάρια σου που ψάχνω..

της ''εξορίας'' πήρες το δρόμο  μιαν αυγή

στης θύμησης με βλέπω να δακρύζω..

 

''με άρωμα φιλύρας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''εις το σεκόντο της ψυχής ''

φωτο : από το διαδίκτυο

Εις το σεκόντο της ψυχής

σωπαίνοντας σου τραγουδώ

ντύνω τις νότες με ευωδίες γιασεμιών

εύθραυστη η μνήμη  σεργιανά

σε βελουδένιες αίθουσες με μουσικές..

το βλέμα σου στα σιωπηλά

εις τη ραγισματιά της η σιωπή αναζητά..

πυκνώνει το σκοτάδι..ψάχνει για φως

για να το ταξιδέψει σε λιβάδια μουσικά..

εκεί π' ανθούνε οι νότες γιασεμιά..

σε μελωδίες που ταξίδευαν..χωρίς περγαμηνές

με οδηγό μονάχα την καρδιά..εκείνες..

που σε τόπους ..πέρα στο επέκεινα

όχι του κόσμου τούτου μας πηγαίναν..

Τι όμορφο ακόμα να σε αγαπώ..

τι τρυφερό στην αδειανή καρέκλα να σε συναντώ

στον ώμο σου γλυκά να ξαποσταίνω

ερεβοδίφες εδηλώναμε αυτόκλητοι

νύχτες ασέληνες εφώτιζε η αγάπη μας

τι μαγικό! 

ν' αντέχω μέσα σε τραγούδια ακόμα να σε συναντώ..

άραγε θα φιλιώσω με το τέλος σου ποτές?

τι μάγεμα!

ρυάκια των δακρύων μου ακόμα να σ' ανθίζουν!

 

''εις το σεκόντο της ψυχής '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

«Ένας ευαίσθητος Οκτώβρης»

φωτο : από το διαδίκτυο

Ένας ευαίσθητος Οκτώβρης..

εστάθη εντός σου σύννεφο ψιχαλιστό ..

κιτρινισμένα ξεδιπλώνει γράμματα..

διώχνει τη φυλλοξήρα του Φθινόπωρου

σταλάζει ξεχασμένες ευωδίες..

Δε θα σ' αφήσω να γεράσεις σου υπόσχεται

ούτε να χάσεις τ' άρωμα της νιότης σου

θα 'ρχομαι να σε συναντώ όταν Φθινοπωριάζεις.

Η ευωδία της μεθυστική..ρόδου εκατόφυλλου

της νοσταλγίας σου τα πέταλα

ματώνουν απ' τ' αγκάθια της οι άκρες απ' τα δάχτυλα

σε επιστρέφουν στη συμπαντική σου τη γωνιά

ροδόσταμο..αλείβουν με ροδέλαιο τις πληγές

απ' της γιαγιάς την εκατόφυλλη

γίνονται αρδευτές ψυχής

αγίασμα σταλάζουν..

τα διψασμένα πάθη σου δροσίζουνε

το ξηραμένο πέταλο αναμεσίς στα γράμματα

διώχνει το δάσος σου το σκοτεινό

ρόδα γεμίζει την ποδιά

κι αν πέφτουνε τα ρόδα απ' την ποδιά σου τη λευκή

σταλάγματα στραγγίζουν στην ψυχή σου..

 

«Ένας ευαίσθητος Οκτώβρης» 

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' του ακροβάτη οι πλάνες''

φωτο : από το διαδίκτυο

 

Πως να ξεφύγω από τις πλάνες μου

τα βράδια απροσκάλεστες κοιμούνται στο πλευρό μου

με θάλπουνε τις νύχτες μου..τις χαραυγές με θρέφουν..

αντίδοτο ισχυρό στη θεία δίκη που μας τυραννεί

την αλήθεια της ωμή σαν μας σερβίρει..

Δε θέλω να με παγιδεύουν οι ορίζοντες 

οι ευθείες τους γραμμές να με κλειούνε..

τις τεθλασμένες μου ελάτρεψα

αμετανόητα στου χρόνου τις ρωγμές 

να ατενίζω τον ορίζοντα ασύνορα.. 

να κυνηγάω πλατώματα στα ονείρατα

με πεφταστέρια τ' ουρανού 

βροχή να γίνουμαι..τη γης για να φωτίζω..  

δεν ξέρω πως και το γιατί 

θαλασσινά γυρεύω όνειρα και στεριανά  τα χτίζω..

παρηγορία μου ακριβή..ξοπίσω μου ακολουθούν

έρχονται να δοκιμαστούν και νέοι ακροβάτες.. 

κι όταν κρεμιέμαι ανάποδα απ' τα σχοινιά 

όταν φυλλοροεί η καρδιά

κι όταν στενεύει η ψυχή και φυλακίζεται ο νους..

βουβή η ψυχή..βουβός κι ο νους επί χάρτου σχεδιάζουν..

είν' του ακροβάτη η μοίρα ρηξικέλευθη

και ας φορές πλάνην οικτράν πλανάται..

 

''του ακροβάτη οι πλάνες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ροπές αλήθειας''

φωτο : από το διαδίκτυο

Ανηφορίζοντας..

ορέων σκιάσεις σ' άγιους στοχασμούς καλούν

να συλλογάσαι ..μη χαρίζεσαι..να μη λυγοψυχάσαι

καθώς..σε μουχλιασμένες παλιοκαιρινές συνήθειες

οι ματαιοδιψείς..οι ολίγοι..οι διακονεύοντες 

βραβεία κρατικά εκλιπαρώντες..

σαρακοφαγωμένοι θε να σέπονται 

σ' ανήλιαγα σοκάκια λοιδορώντες..

ο απλός λαός..ο σπουδαγμένος της ζωής..

της αληθινής φιλοσοφίας ο ταγός

θα γεύεται τους σπόρους της..

τα αποτυπώματα με τ' ακροδάχτυλα θα ακουμπά

τα δροσερά θα λούζεται σταλάγματα της φύσης.

Ροπές αλήθειας εκτοξεύει το μελάνι σου..

παρωχημένοι άνθρωποι..

εκπρόσωποι βραβειολαγνείας εποχής..

εις το Ναδίρ το ''αίεν αριστεύειν''

δεν κοινωνούνε πια την εμορφάδα της..

της φωτεινότητας πολέμιοι εν αγνοία

δεν τραγουδούν για την αγάπη τους

που λούζεται στη λίμνη του Γουαδαλκιβιρ

το κλάμα δεν ακούνε του μωρού παιδιού..

το παραθύρι δεν αφήνουν ανοιχτό

να τους ανθίζουν γιασεμιά στους στέρφους κόρφους..

τυφλοί γυρνούνε εις το δάσος..εις το σκότος..εις τα νέφη

δε συναντούνε μαργαρίτες..

της ειμαρμένης των στενή η ατραπός..

 

''ροπές αλήθειας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''η πρώτη αχτίδα της αυγής''

Η πρώτη αχτίδα της αυγής..αφήνει πίσω τις ουλές..σκορπάει απλόχερα νιογέννητο το φως..στου κόσμου τις αιώρες..στο χάραμα μιας Κυριακής..ανείπωτη η λαχτάρα..κατηφορίζοντας..στις εκδρομούλες της ψυχής..στα σμαραγδένια της νερά..η θάλασσα είν' το γιατρικό..επιμηκύνεται ο χρόνος μας..στο πρώτο συναπάντημα..πληθαίνουν οι ανάσες μας..ξυπνούν την εφηβεία..

Τι θα μπορούσε τάχατες κανείς ν' ανακαλύψει μες στα βράχια τα αιχμηρά..στης θάλασσας τα βράχια τα ηφαιστειογενή που κείτονται υγρά μες στις απότομες ακτές της..στα μαγικά τα νεραϊδένια της νερά..εκεί μες στις κρυφές σπηλιές που κατοικούνε οι γοργόνες?

 

Μέσα λοιπόν εις τις θαλασσινές σπηλιές..κρύβονται διψασμένες οι αγάπες μας..μας τραγουδούνε απ' τα βάθη τους..πίνουν με έκσταση θαλασσινό νερό..καίγονται στην αλμύρα..κοχύλια γίνονται σκληρά.. απολιθώματα του χρόνου ακριβά..τρυπούν τα ακροδάχτυλα.. βουλιάζουν τους μικρούς ταξιδευτές..στη μνήμης τους τη βάρκα..

Είν' της ψυχής μου τ' ανεμίσματα φορές..με φέρνουνε στου Ιονίου 

τα νερά..φυσούνε και δροσολογούν τα βράχια μου..σκόρπιες οι σκέψεις μου γεννούνε συναισθήματα..αγκυροβόλια γίνονται οι στιγμές..στα πρωινά της Κυριακής..

για να αντέχω τους Χειμώνες..

Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Ήτανε τότε ένα τούμπι ''

art : Chakvetadze Nino

...Ἤτανε τότε ένα τούμπι μαγικό..πίσω απ' τα μικρά μας σπίτια στο χωριό..τόσο σιμά..έξω από τα παραθύρια μας..

φρεσκοκομμένο εμύριζε το σπίτι μας τριφύλλι ..κι ο ήλιος στοργικός έμπαινε στην κουζίνα της μητέρας..

Η μάνα έφτιαχνε καφέ ..ανάμεσα στην αχνιστή τη μυρουδιά..τα γυαλισμένα μπρίκια εκρέμαε στου τοίχου τα καρφιά..όλα σε τάξη τα λουλούδια σε μπουκέτα μες στις γυάλες..Ήταν και κείνος ο μικρός αγελαδάρης του χωριού, που εσαλάγαγε τα ζώα στα λιβάδια για βοσκή..παίζοντας τη φλογέρα..Αυτό ήταν το σύνθημα..το ξέραμε..αφήναμε το γάλα μας και τρέχαμε στο τούμπι..Μια καστροπολιτεία αραδιασμένα τα λιθάρια τα λευκά..και ο τσοπάνης πρόθυμος φλογέρα να μας μάθει..

 

Μα η μάνα μας εβιάζονταν..ξωμάχος ήταν..μάνα και νοικοκυρά..και πως να τα προκάνει. Έκανε πως δεν άκουγε το σφύριγμα..τους ήχους της φλογέρας..μα στα κρυφά πρωί- πρωί..έβγαινε μες στον κήπο με τα κατσαρά της τα μαλλιά..να κόψει από την εκατόφυλλη τριαντάφυλλα ..να κόψει το φεγγάρι..κι ύστερα εγύρναε στα γήινα..''πιέστε λοιπόν το γάλα σας'' εφώναζε..μα ήταν ο δίσκος μοναχός..δίπλα απ' τα πετσετάκια της τα κεντητά..κι εκείνη με το βλέμμα της χαμένο..Αναπολούσε τα μικράτα της..αμάραντους που αφήκε διψασμένους..

 

''Δοκίμιον Λυρικόν'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''ψάχνοντας χαμομήλια''

φωτο : από το διαδίκτυο

Την ευφωνία της φύσης ασπάσθηκα νωρίς

το χαϊδεψαν το χαμομήλι το αμόλυντο

τα δυο γυμνά μου πόδια..

κρυστάλλινες σταγόνες της νεροποντής

εδρόσισαν το σώμα της ψυχής μου..

και από τότες και μετά

έταξα εις την ίριδα..εις το δικό μου ουράνιο τόξο

τον ουρανό στον άνεμο να τον γεμίζω με πουλιά

μες σε χιλιάδες λούλουδα να ψάχνω για να βρω..

εκείνο το μικρούλι σου το πέταλο..

αναμεσίς στα αγριόχορτα που αγέρας το σκορπά..

να επιστρέφω να κοιτώ χαμαί..σ' ερειπωμένα κάστρα

σε ξεχασμένες λαγκαδιές..ψάχνοντας χαμομήλια..

κι έπειτα εις την κάμαρά μου να γυρνώ

ολίγον κίτρινο ολίγον και μπλαβί

τις χίμαιρες να ζωγραφίζω..να μη σταματώ

της ταπεινότης τ' άνθια για στεφάνι να φορώ

δε φύονται σε βούρκους..λασπονέρια..σε χωματερές

δεν κατοικούν στις ξεραμένες γούρνες των ψυχών

πως ομορφαίνουν τις γωνιές της γης

τα καταφρονεμένα χαμομήλια!

 

''ψάχνοντας χαμομήλια'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,