↫ στο γλυκοχάραμα μιας Κυριακής↫

 

 

 

↫Στο γλυκοχάραμα μιας Κυριακής
στενάχωρα η μνήμη μου γυρνά
τι κι αν επόθησα μαζί σου τη χαρά
τώρα το ξέρω πως θα ψάχνω να σε βρω
εκεί ψηλά στ' αστέρια...
Το 'χουν συνήθειο οι Κυριακές
αφήνουν χαραμάδες
μπάζουνε νοσταλγία οι Κυριακές.
Κι εγώ η ταπεινή μέσα απ' τις μουσικές
διαρρηγνύω την θνητότητα της ύπαρξης
κι ακόμα να σε ανακαλύψω προσπαθώ
τι κι αν μετοίκησες
εις τον αστερισμόν της Βερενίκης !
Είναι στο στήθος μου μεγάλη η παγωνιά
μου κόβεται η φεγγερή μου ανάσα
είναι γιατί πολύ σε αγάπησα
και στη σιωπή σου δεν αντέχω..↫ 

 

 ↬Σοφίας Θεοδοσιάδη↫

 ↫στο γλυκοχάραμα μιας Κυριακής↫

 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↬ μήνυμα Πανσελήνου ↫

Βημάτιζε αργόσυρτα
μες στο κρυφό της περιγιάλι
ο μπάτης την εδρόσιζε
μηνύματα έφερνε νοσταλγικά
στην άρπα της καρδιάς της..
Ποιός τα 'χατες θα βάλει υπογραφήν
για τα φεγγάρια της ψυχής της?.
ακυβέρνητη πολιτεία η ψυχή
παραδομένη εις το φως το ανελέητον
εγένναε νοσταλγικήν μελαγχολίαν
μήνυμα Πανσελήνου στο κατώφλι της
αθώα η καρδιά της ..λατρευτή
στης νοσταλγίας των ερώτων την ενθύμηση
έρχονταν λυγερές σκιές την ανταμώνανε..
κρυφομιλούσαν στις κρυμμένες μάγισσες..
κι ύστερα χάνονταν στα σύννεφα....
χάνονταν στα νερά..

↬ μήνυμα Πανσελήνου ↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

↬Θερμοπύλες↫

↬ Θερμοπύλες↫

 

Tιμή σ' εκείνους όπου στη ζωή των

όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.

Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·

δίκαιοι κι ίσοι σ' όλες των τες πράξεις,

αλλά με λύπη κιόλας κι ευσπλαχνία·

γενναίοι* οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν

είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,

πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·

πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,

πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει

όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)

πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,

κι οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.

 

Κ.Π. Καβάφης, Ποιήματα,

τόμ. 1, Ίκαρος

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

↬ στις ελεγείες των ποταμών ↫

Εις τα ποτάμια αλήτευε ,τ' αγάπησε
κι αυτά ερωτικά την αγαπήσαν.

Μα πιότερο απ' όλα τα ποτάμια της
τον Ιορδάνη αγάπησε

εκεί που ελούσθη ο Χριστός
τις αμαρτίες των ανθρώπων να ξεπλύνει.

Μαζί της πάντα εκουβάλαε απόχες και σχοινιά..
να δένει τα σχοινιά......
σκάλα να χτίζει απ' τη Γης

να φτάνει ως τους ουρανούς
γηπαετός αγέρωχος να γίνεται

να αφήνει πίσω τους λυγμούς
στις ελεγείες των ποταμών να αφουγκράζεται

τα πάθη και τα λάθη της γυμνά να ξεδιψούνε
γλυκύς ο ποταμός στα βάθη της να εισχωρεί

και ύστερα να χύνεται στην αλμυρή τη θάλασσα..
τα ήσυχα τα βράδια της
στις όχθες του μέλλοντος να κάθεται
μηχανισμός πολύπλοκος ο νους
να καελαρύζει τη ζωή.
 

↬ στις ελεγείες των ποταμών ↫ -Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 
 

↬ περί μοναδικότητας ο λόγος ↫

Περνάς τη σύντομη ζωή σου και αναλώνεσαι
παρασυρμένος απ' της νιότης το μπαλκόνι σου.
Μα στη μοναδική που σου χαρίστηκε ζωή
σημασία έχει τί είσαι Εσύ κι όχι τι βλέπουνε
σε σένανε οι Άλλοι.
Tης ψυχής σου τα κοράλλια τα αλιεύεις μόνο εσύ...............
τα σεργιανάς μες στης καρδιάς σου τ' ακρογιάλια..
Γι' αυτό σου λέγω μην τους μοιάσεις αν μπορείς..
θα πρέπει να έβρεις το σθένος,την ορμή
τη δύναμη να αντισταθείς στις Ερινύες..
Γιατί η ουσία της ύπαρξής μας,όλη η ομορφιά.......
βρίσκεται σε τούτη τη λεπτή γραμμή
που μας χωρίζει από τους άλλους,
'' μοναδικότητα'' τη λένε..
Πάρε όποιο δρόμο θες..όποια κορφούλα επιθυμείς
μην ξεχαστείς..να μην παρασυρθείς
το ''ρεύμα ''' τους μην το ακολουθήσεις..

η φίλη σας Σοφία...............
💕💕 💕💕💕💕

↬ περί μοναδικότητας ο λόγος ↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

↬ η παρτιτούρα της Κυριακής↫

Πολλές φορές σε ζήτησα στα πρωινά τις Κυριακές
εκεί με τη μονάχη μου ψυχή
με βρίσκαν πίσω απ' το παράθυρο
οι συνεχείς σιωπές σου
κι ας εβασίλευεν η θαλπωρή
στην κλίνη τη ζεστή μου.

Με λίγα συννεφάκια εις τον ουρανό
είναι αναμφισβητήτως
εξωραϊσμένα τα πρωινά τις Κυριακές
πόσες σιωπές, πόσες ανάσες με
σταγόνες της βροχής, γεμάτες ασφυξία.

Στην αγορά των αισθημάτων μου
στο νου μου έφταναν φράσεις μελωδικές
εκάθομουν παράμερα..αδιόρατη
κατέγραφα στιχάκια μελωμένα
ψηλά στου λόφου το ''καφέ'' ..
με το καθημερνό μου φόρεμα
κι ας ήταν Κυριακή
δεν ήθελα να 'χω τις παρεμβολές
μιας καθώς πρέπει ντάμας.

 
Μου άρεσε εκείνο το σαράκι που 'χα στην καρδιά
να αποξεχνιέμαι μες στις χαραυγές τις Κυριακές
μακριά απ' τη λοιμική της πολιτείας.
μια ακαθόριστη υπόσχεση έπαιρνε την ψυχή μου αψηλά
εις τους ουράνιους κόσμους.

 ↬η παρτιτούρα της Κυριακής↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

↬αναζητώ μια ροδαυγή ↫

 

 

 

Αναζητώ μια ροδαυγή..
σιμά μου να σε φέρει
έχω μια πίκρα στην καρδιά
μια πίκρα απά στα χείλη
πονάω όταν σε σκέφτομαι
σε νίκησε του θάνατου το ''θάμα''
φοβούμαι μα σε καρτερώ
μένουν οι γρίλλιες ανοιχτές
για να βρει χαραμάδα για να μπει
η ευγένεια της ψυχής σου
μα αποκοιμιέμαι ολονυχτίς
κι ούτε που ακούω τον ήχο της ψυχής
πετάς με τον αγέρα....
φυσάει τ' αγέρι της αυγής
και μου μηνάει πως έχασες το δρόμο
μα θα ξανάρθεις μου 'γνεψε ο ποιητής
το παραθυρόφυλλο να μην κλειώ
το δρόμο μη λαθέψεις..

 ↬ αναζητώ μια ροδαυγή ↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# κοίταξέ με #

Κοίταξέ με..........
στου Φθινοπώρου την αχλή
μονάχα με τη μνήμη σε αγκαλιάζω
πάρε τη λύπη από τα μάτια μου
θέλω να βλέπω φως
φυσάει στον κήπο μου ζωή
μα εσύ τις νύχτες έρχεσαι κρυφά
τις πεταλούδες ψαλιδίζεις...
Κοίταξέ με....
αντάμωσε για ύστερη φορά
τη φευγαλέα μου ματιά
κλέψε την τέχνη του ''ευ ζειν'
αν θες σε Παραδείσους μακρινούς
να έβγεις για σεργιάνι...
μάθε να κλαις και να γελάς...και μην ολιγωρείς....
στο καλντερίμι ανασαίνει ένας Οκτώβρης.

 # κοίταξέ με # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# ύστερες ενθυμήσεις#

 

 

  

 

 

Στις ενθυμήσεις μου τις ύστερες
στάζαν τα κεραμίδια της ψυχής
η μελαγχολία της..........
στα ξεχασμένα δώματα της όστριας
έγραφε νότες από το τραγούδι μας
μίας αγάπης μη λησμονημένης...
κρυμμένη στα πολύτιμα η βέρα σου η χρυσή
διαμαρτύρηση στην απουσία σου
κώδικας μυστικός
για μιαν αγάπη που εξεδίψαε την ψυχή
απ' το βαθύ του χρόνου .


 

 # ύστερες ενθυμήσεις # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,