⫷ ''Θεατράκι'' - καφέ εν Πάτραις ⫸

φωτο: Σοφία Θεοδοσιάδη

 

 

 

 

 

 

Πίσω από παράθυρα που βλέπουνε στη θάλασσα

οι ποιητές του δρόμου

ανάμεσα από κούπες με εσπρέσσο με βαρείς γλυκούς

ρίμες σκαρώνουνε για μαντινάδες για τον έρωτα

το χρώμα της αγάπης αναζητούν σε μυρωδιές

ταξίδια σχεδιάζουνε..ψάχνουνε για λιμάνια

Κι έτσι όπως κάθεσαι κι εσύ ξένη ανάμεσα σε ξένους

στο Θεατράκι εν Πάτραις στο καφέ στο παρ' αθίν αλός

σε πήρε η 'αχνα του καφέ..

στη μυρωδιά της θύμησης αφέθης

και μια καρέκλα αδειανή έφερε τη σκιά του

και ένα δάκρυ σου αλμυρό εκύλησε στο μάγουλο

στων αναμνήσεων τη βροχή

εμούσκεψε η ψυχή σου.

 

 ⫷  ''Θεατράκι'' - καφέ εν Πάτραις 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷λυχνάρια που εσβήστηκαν τα μάτια σου⫸

Λυχνάρια που εσβήστηκαν τα μάτια σου

τις νύχτες  μου εφώτιζαν στους άγριους Χειμώνες

μανία τ' ανέμου τα έσυρε στα άδυτα βαθειά

νέος Χειμώνας σεργιανάει στο περβάζι μου

τόσο μακρινό το βλέμμα σου 

που και τη μνήμη χάνω.

Δε με φοβίζουν τα Φθινόπωρα

οι παγεροί που έρχονται Χειμώνες

αγάπη σαν κλαδεύω τα πρωινά

στο συναπάντημα ανοίγουνε οι κάλυκες

ανθούνε τα μπουμπούκια.. 

είναι όμορφο που οι ψυχές

στις μυρωδιές τους συναντιούνται !!!

μα είναι αβάσταχτο να καρτερώ 

το βλέμμα το ζεστό σου..

 ⫷λυχνάρια που εσβήστηκαν τα μάτια σου⫸  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ενθάδαι κείται μία ρομαντική ⫸

                                                                                            

Με τυμπανοκρουσίες..λιβανίσματα
αγιοποιήσεων λογύδρια
δε θα ν' το ύστερο κατευόδιο το δικό σου.
Θα αποθάνεις μίαν αυγούλα έτσι απλά
στης απολησμονιάς τη στράτα
μοναχή σου θα βρεθείς...
δε θα ομιλούν για σένα τα ραδιόφωνα
μόνο το θρόισμα τ' ανέμου από μακριά
νότες τριγύρω θα σκορπάει νοερά
απ' ένα adagio σ' αργό βηματισμό
δε θα λογίζεται ένας εξέχων θάνατος
θα 'ναι ο θάνατος άλλου ενός απ' τους πολλούς
που επρόλαβε κι ελιποτάχτησε νωρίς
από το βούρκο της ζωής..
μόν' η καμπάνα τ' Αη - Γιώργη
θα χτυπήσει τρεις φορές λυπητερή
κι ένα κερί θα λιώνει τη ζωή σου..
θα αποθάνεις τόσο αθόρυβα απλά
όπως όλοι οι γειτόνοι σου οι ταπεινοί ανθρώποι..
Κι αν έπαιξες τους ρόλους σου καλά..
σε κωμωδίες ..τραγωδίες ..
σε νουβέλες του έρωτα αισθαντικές
στο θεατράλε της ζωής σου
αν αποκρίθης επαρκώς..
αν ήσουν μάνα που έδωσες φτερά
αν μπόρεσες να υψωθείς ένα σκαλί
αν φόρεσες το πρόσωπο τ' ανθρώπου
γιατί εσύ τις καταιγίδες τις εβράχηκες νωρίς.
τις καταιγίδες άλλοι δεν τις είδαν.
τούτα μονάχα που έδωκες θα πάρεις συντροφιά

 

 Μα αν  τυχόν πεθάνω ξαφνικά και σας αφήσω εδώ

μη γίνετε σαν εκείνους που μένουν πικραμένοι

που κάθονται και ξενυχτούνε και θρηνούν.
Μια χάρη μόνο σας ζητώ και κάντε το για μένα

γυρίστε ξανά πίσω στη ζωή και χαμογελάστε
Κάντε ό,τι δεν πρόλαβα να κάνω εγώ

κι ίσως να σας κοιτώ από ψηλά και να σας εστηρίζω
εύθραστοι είμαστε όλοι σαν φτερά

αιώνιοι σαν χτυποκάρδι.
Μα ακόμα κι όταν η καρδιά μας παύει  να χτυπά

εμείς υπάρχουμε γιατί

όλοι στο τέλος γινόμαστε αναμνήσεις.

 

Γι' αυτό σαν έρθει η ώρα η στερνή
στον τάφο μου  να γράψετε σε μία χάλκινη επιγραφή :
⫷ ενθάδαι κείται μία ρομαντική
κεκοιμημένη παρελθούσης εποχής
ένθα αναπαύεται εις τον δικόν της κήπον της Εδέμ
εκεί όπου ευλογήθη και εμόνασεν τις σκέψεις της
της σύντομης επίγειας ζωής της. ⫸

⫷ ενθάδαι κείται μία ρομαντική⫸ -  Δοκίμιον Λυρικόν

Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷εις την ανάμνησιν ⫸

Κι αν θα χαθείς κάποια στιγμή που θα χαθώ ..

μη φοβηθείς..αστέρι θα γεννώ

θα σε κοιτώ απ' τον έναστρο ουρανό

θα 'μαι τ' αστέρι το δικό σου..

ωσάν των μάγων το  αστέρι

εις τη δική μας Βηθλεέμ να σε οδηγώ..

εκεί που οι εραστές λούζονται γέννας φως

να σε φωτίζω μες στον ύπνο σου

όταν λυγμοί και δάκρυα 

στις παγωμένες σου νυχτιές

βρέχουν το μαξιλάρι σου..

να σβήνω απ' τα χείλη σου

του μισεμού την πίκρα.

...

Τα λόγια σου ήσαν βάλσαμο

παρηγορίας λόγια

μα μες στα βάθη του καιρού  εις την ανάμνησιν

εστένευε η ψυχή μου

τα ρόδα που εμαράθησαν στην κάμαρη

θυμίζουνε το πρώιμο φευγιό σου..

 

⫷ εις την ανάμνησιν⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ της προσευχής ο λύχνος μου ⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Ήταν εκείνο το Φθινόπωρο πρωί της Κυριακής

που ο Άγιος μου εκράτησε το χέρι
στα ξαφνικά ...............
ουράνια άμπωτις ερούφηξε με μιας τα σωθικά μου..
Έφτασε το ξημέρωμα στην πόρτα μου
κανένας άλλος δεν εχτύπησε τη θύρα μου
εξόν απ' τον αγέρα..
και ένας ανάκουστος κελαηδισμός
με επροσκάλεσε εις το μετόχι τ' ανηφορικό
εκεί που κατοικεί κυρίαρχα το φως
εκεί που σμίγουν οι ψυχές με το ουράνιο..
να αναζητήσω την ουσία για να βρω
ν' αντικρύσω το Θεό μου.
Και ανεβαίνοντας εις το βουνό
πέφτει τσακίζεται η ψυχή μου κατακόρυφα
οι σκέψεις πεταλούδες με τυλίγουν.
Η Έννοιά του αόρατη..το άγαλμά του ακέφαλο ..
οι γέροντες κι οι φιλοσόφοι εις τις ρήσεις τους
το παραγγέλνανε καιρό στην Οικουμένη
''είν' καταδικασμένες να λατρεύονται οι έννοιες
δίχως το σχήμα.. την μορφή των''.
Με τον τραχύ ρυθμό του φόβου οδηγό
εκεί όπου το βέβηλον κατρακυλά
δεν βρίσκει θέσιν περιοπής εις της ζωής μου το στασίδι..
αναρριχώμαι για την επιμέλειαν της ψυχής
μοναχικά..εις το μετόχι της καρδιάς
καίω λαδάκι εις το λύχνο μου πριχού αποσωθεί..
δεν περιμένω ανταμοιβή..κρυφή μου ελπίς..

στα όρεα..της προσευχής ο λύχνος μου

βαθειά να σιγοκαίει.

 

⫷ της προσευχής  ο λύχνος μου  ⫸ 

 Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ ερώτων στράτες⫸

Τις νύχτες που με νίκαε ο πόθος μου

ετρύπωνες στην κάμαρη κι ετρύγαες χυμούς

γυμνή κυλιόμουνα στις στράτες σου του έρωτα

ξυπόλητη ελούζομουν τους κεραυνούς

σε μονοπάτια άγνωρα πορεύομουν των ηδονών

λησμονημένοι τώρα οι καιροί  παραμονεύουν..

ρουφώντας τον αγέρα της σκληρής μου μοναξιάς

μες στην ψυχή σκιρτά τις νύχτες το εκρεμμές

ερώτων στράτες είναι που με κυβερνούν

για τάχατες η παντοτινή..σημαδεμένη σου αγάπη?

Εις τις βρεμμένες στράτες π' εδιαβήκαμε

κλεισμένα στέκουν τα παραθυρόφυλλα

απόμεινε ο τοίχος μας φτωχός 

κι εγώ επιμένω ζωγραφίζω ακόμα γιασεμιά

κι ένα σου γράμμα τελευταίο που δεν έρχεται

μάτια θολά απ' τις στάλες της βροχής

κρατούν υγρό το ρίγος του κορμιού μου..

ανάβουνε τους φάρους οριζόντων μακρινών

κρατούν εικόνες απ' τη θάλασσα που με κολύμπησες

κρατούν εσένα που μ' αγάπησες

νιώθω το στήθος μου να σπάζει απ' το φευγιό σου.

 

⫷ ερώτων στράτες ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷μαντάμ Σουσου - αράδες⫸ ( αλληγορικόν)

φωτο : από το διαδίκτυο

Και μιας και  ομιλούμεν στο συμπόσιον για τους ''μεγάλους'' ποιητές..για τα βραβεία των..

το θεατράλε της ζωής και τις περγαμηνές των..

στρουθοκαμηλισμός..ευτελισμός ..αμετροέπεια στις λέξεις μας διόλου δεν αρμόζει..

Οι άπληστες χρυσές μας μετριότητες μαντάμ Σουσου-αράδες των παραμυθιών της Χαλιμάς

πατρίδες καπηλεύονται..θρησκείες προσκυνάνε

με το ''βαμμένο'' τους μαυράδι του ματιού

τους τοίχους πασαλίβουνε με κροκοδείλια δάκρυα

ψαρεύουνε στις γειτονιές των χειροκροτητών

αλιεύουνε τους άνοες πολίτες μπερδεμένους

πατούν στα χνάρια μάγων..ξορκιστών..

χοροπηδούν καμαρωτές

φορούν το ύφος περισπούδαστον

βραβεία δώθε κείθε ζητιανεύοντας

το Νόμπελ της βλακείας των σκιαγραφούν

το γλωσσικό μετάλλευμα των λέξεων αγνοώντας.

✿...

Οι σουσουράδες είν' πουλιά επιδεικτικά

κακέκτυπα των προσωπείων επαναστατημένων γυναικών

πότε ονειρεύονται πως ήρωα στολή φορούν

και άλλοτες τεντώνουνε λαιμό στρουθοκαμήλου

κουνούνε την ουρά τους απειλητικά

διώχνουνε πρόσκαιρα του σπίνου τη γλυκειά λαλιά

ώσπου περνούν από τους ουρανούς οι γερανοί

άλλα πουλιά οι γερανοί ''αποδημητικά''

τους κρώζουν..τους χλευάζουν

στέλνουν μηνύματα από αψηλά

την κάθαρσιν γυρεύουν.

 ⫷μαντάμ Σουσου - αράδες⫸ ( αλληγορικόν)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷κάθε σταθμός- ένας λυγμός⫸

Μια αφορμή σου ζήτησα

να 'χω ένα λόγο να πορεύομαι

τα γήινα ν' αντέχω.....

τη στράτα μας τη γνώριμη να περπατώ

μονάχη πάνω εις τη Γης

κι αρώματα στο χώμα της αγάπης να μυρίζω..

κάθε σταθμός - ένας λυγμός

κι ο κόμπος στο λαιμό πικρό φαρμάκι.

φυτίλι κι ο καημός που σιγοκαίει την ψυχή

τελεύει τρεμοσβήνοντας απ' τ' άγριο φευγιό σου..

Ένας σου ψίθυρος μου εταχυδρόμησεν

του ίσκιου σου τη μακρινή βοή:

''Έναν τέτοιο πόνο μισεμού

ως το μεδούλι να τον νιώσεις μοναχή..

και εις τα πόδια μοναχή σου να μπορέσεις να σταθείς

να επιστρέφεις εις τα μέρη που εγεννήσαν θαλπωρή

σαν θα μιλήσεις ανοιχτά 

σ' ανθρώπους που σε έκαναν να νιώσεις προστασία

και λίγο πριν σε καταπιεί η απελπιστική σου μοναξιά

ας γίνει η απουσία μου η αφορμή

βαθεία η ενσυναίσθηση της αναπόφευκτης φθοράς

ιδού η αφορμή σου''..

 

⫷ κάθε σταθμός - ένας λυγμός⫸ -  Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷νανούριζες τα θέλω μου⫸

Στις αποβάθρες σ' έψαχνα κι εδήλωνες απών

τηλεφωνούσες και με παρηγόραγες

νανούριζες τα θέλω μου

τις λέξεις σου έπινα όμοια γιατρικό

μα της φωνής σου το ηχόχρωμα στο σούρουπο

χάνονταν στις γραμμές..

πάσχιζα να κρατήσω μες στο λιόγερμα το νήμα της

μα στο τηλέφωνο αγάπη μου δε γράφονται

του βλέμματος πληγές..

ούτε σκιτσάρονται τα αίματα που στάζουνε

και βάφουν τις καρδιές.

 

 

 

Της ζήσης μου οι αμφίσημες ροπές με ταλανίζουνε

οι λέξεις σου αιωρούνται εις τον άνεμο

ωσάν να μην ειπώθηκαν..ωσάν να μην υπήρξες

στις  μέρες μου εσκόρπαες χρυσόσκονη

τις παγωμένες νύχτες μου ξημέρωνες αλλού

την προδοσίαν σου εξεδίψαες στης Άρνης τα νερά..

κι έμενε το ερώτημα  μετέωρο

ήσουνα έρως καρμικός..

για τάχα συναπάντημα ελάχιστον..

μία ριπή τ' ανέμου?

⫷νανούριζες τα θέλω μου ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷με γεύση πικραμύγδαλου ⫸

 

 

 

 

 

 

Μια γεύση πικραμύγδαλου εστάθη εις τα χείλη της

τι γρήγορα εσκέπασεν το σφρίγος

της νεότης ενοστάλγησεν το μυστικόν

εμπογιάτισε γλυκόπικρα το παρελθόν

εκοίταξε με τρέμουλο το μέλλον.

Mες στη θαμπάδα του καθρέφτη της

αφέθηκε  μίαν στιγμήν εις της νιότης το υφάδι

οι αγάπες του παλαιού καιρού της κλείνανε το μάτι

μα ο χρόνος είναι αληταριό

δε συγχωρεί τους νοσταλγούς

ραγισματιές αφήνει στους καθρέφτες της ψυχής

τι σημασία έχουν τα ονόματα  στον νουν του νοσταλγού

οι αγάπες που περάσανε μίαν γεύσιν πικραμύγδαλου

τούτο το σούρουπον που ο αγέρας γέμισε ψιθυρισμούς

από τα βάθη των καιρών της ετρατάρει..

 

⫷με γεύση πικραμύγδαλου  ⫸  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ θυμάσαι μητέρα ?⫸

Στήνεις περιπολίες στα νυχτέρια μου

στις έναστρες νυχτιές μου επιστρέφεις

παιδί των οριζόντων στις αλάνες της ζωής

θαρρούσα τότες όλα είν' κατορθωτά

κι ο κόσμος μία βόλτα γνωριμίας εκστατική

τα βράδια με της λάμπας μας το φως

στο γραμμωτό τετράδιο έγραφα

της μέρας κατορθώματα μες στις χωματερές..

γρήγορα που επέρασεν ο χρόνος μας

ένα σύννεφο σε άρπαξε στο ουράνιο στερέωμα

κοιτώ τον ουρανό...

 

ψάχνω για την υπόσχεση στα χείλη σου τα άυλα

εκείνη που ψιθύρισες

δίπλα απ' το δεντρί της πασχαλιάς του παρτεριού

κι αν τάχα έχουν μνήμη οι ψυχές

το ερώτημα τολμώ να ξεστομίσω

θυμάσαι που μ' όρμήνευες μητέρα?

πως είναι ο χρόνος γιατρευτής

στην απουσία σου εκείνο το παλιό παιδί ν' αναζητώ

να το αγαπώ..καινούριο να το κάμνω

γιατί θα είσαι εκεί με μια ζεστή αγκαλιά

το μερτικό στην αθωότης  να  σκορπάς

μ' ένα κλωνάκι πασχαλιάς 

ξανά απαρχής ν' ανθίζεις.

⫷ θυμάσαι μητέρα ?⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ σκιτσάροντά σε ποιητή⫸

Σκιτσάροντά σε ποιητή

μιας αρμαθιάς κλειδιά τα λόγια σου

στις μυστικές μου εσοχές

με φλόγινα κραγιόνια κρεμασμένα.

''άστα μου έλεγες τα όνειρα..

άστα να ταξιδεύουν''..

μη τα φορτώνεις ''που'' οι πολλοί..

τα ναυαγούν σ' εμπορικά..

καράβια πειρατών λεηλατημένα..

τον πάπυρο στο κιούπι της ψυχής..

άβρεχτο..φύλαε στο βυθό..

ένα φωσάκι άφηνε μονάχα ανοιχτό

την παλέτα της ψυχής σου να φωτίζει''.

Έτσι αγαπώ σε ποιητή...ωσάν..

καράβια αρμενίζουνε τρικάρτατα..

εσύ με μια μονάχα σκούνα να κωπηλατείς

τα όνειρα σε τούτη να φορτώνεις..

⫷ σκιτσάροντά σε ποιητή ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

ΠΡΑΞΗ ΑΠΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΕΝΟΣ ΓΛΑΡΟΥ - ΔΗΜΗΤΡΗς ΓΚΟΓΚΑς

ΠΡΑΞΗ ΑΠΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΕΝΟΣ ΓΛΑΡΟΥ
 
Είχα ένα φίλο.
Καρδιακό;
Ίσως όχι.
Από τι στιγμή που έμαθα
για ερωτική ομόφυλη τάση προσευχόμουν γι αυτόν!
Ήταν άρρωστος,  του είχαν πει, μου το έφτασαν και σε μένα.
Ήταν άρρωστος είχε πει, 
προσπαθώντας να δικαιολογήσει την αδυναμία αποδοχής.
Προσευχόταν σχεδόν πάντα στα κρυφά.
Τα βράδια το εικονοστάσι δάκρυζε.
Έτσι εξάλλου μεγάλωσε. 
Με το εικονοστάσι να δακρύζει σε κάθε τι κακό.
Κι ενώ αγαπούσε, έπαψα ν΄ αγαπά, αυτούς που αγαπούσε.
 
Ήταν καλό παιδί.
Πριν αρρωστήσει ήταν ένα καλό παιδί.
Ο Δάσκαλος συνέστησε αποχή από το σχολείο.
«Να γίνει το παιδί καλά»
Ο Δήμαρχος συμφώνησε – απορίας άξιον;
Όχι με βάση τα ποιητικά δεδομένα.
Μετά ο γιατρός σήκωσε τα χέρια.
Πάντα στο μετά και μετά το μετά σηκώνουν τα χέρια.
«Ακόμα και ο γιατρός» κάποιοι είχαν δηλώσει «σήκωσε τα χέρια»
«Μονάχα ο θεός»
Ο ιερέας δεν έλεγε τίποτα.
Περίεργο!
Ο Θεός αγαπά όλους τους ανθρώπους,
ακόμα κι αυτούς που  έπαψε να τον αγαπούν. 
Ο ιερέας δεν έλεγε τίποτα!
Κάποια μέρα τον αφόρισε, μετά την ανάγνωση του ευαγγελίου.
Έσκισε και την Αγία Γραφή, οργισμένος.
Τα ιμάτια δεν ξέρει κανείς  και δεν ακούστηκε κάτι τέτοιο.
Δυνατός άνδρας.
Είχε και τρία παιδιά. (ποιητικά άσχετο).
 
Μια Κυριακή τον συνάντησα στον ξεροπόταμο.
Είχε χιονίσει.
Είχε ξαπλώσει στη πεζογέφυρα.
Να περάσουν έλεγε οι χωριανοί με τα κάρα.
Κάποιο θα τον πατούσε.
Είχε κλείσει εισιτήριο ήδη –πριν γεννηθεί-
στο περιθώριο της ζωής και το θανάτου.
Όμως δεν πέρασε ποτέ κανένας χωριανός να τον σκοτώσει.
Έκαμε τσουχτερό κρύο, κοπήκανε τα πήγαινε – έλα στην πλατεία.
 
Μετά από χρόνια τον συνάντησα στη θάλασσα.
Αυτός ήταν γλάρος και εγώ πότε ψαράς και πότε κυνηγός.
Τέτοια κατάντια.
Αυτός πουλί και εγώ πατούσα στης γης τα ερημονήσια.
Εκεί τον συνάντησα.
Στης γης τα Ερημονήσια.
Παρέα με άλλα πουλιά.
Κάθε που πλησίαζαν τους βράχους, ένα τόξο τα σημάδευε.
Κάθε που φιλούσε τον ουρανό, ένα σύννεφο έβρεχε.
 
Και καθάριζε το ερημονήσι.
Και ερήμωναν τα ερημονήσια.
Πώς να αποδεχτεί τον ομόφυλο γλάρο ένα ερημονήσι;
 
Στα χέρια του η πέτρα των γραφών, γινότανε λεπίδι.
 
Στη μάνα του δεν είπε τίποτα.
Ο πατέρας κάτι είχε καταλάβει και πνίγηκε σε μια γαβάθα ρακί.
Τα αδέλφια του μετοίκισαν.
Κι ο φίλος του, εγώ, κρύφτηκα βαθιά στις σκιές και τους  στίχους.
Να μη με βρει και κολλήσω την ασθένειά του.
Κόλλησε πάνω σ΄ ένα βράχο και δεν αναστήθηκε ποτέ του.
 
Εκείνος ο φίλος μου δεν άντεξε ποτέ το περιθώριο.
Μπήκε βαθύτερα στο σώμα του
κι αφέθηκε στην απλωσιά του στήθους  και της καρδιά του.
Όταν ταξίδευε στο μέσα του, έκλεινε θέσεις στον παράδεισο.
Κι όταν κούρνιαζε στο έξω του κόσμου, πάλι ένα τόξο τον σημάδευε.

 ΔΗΜΗΤΡΗς ΓΚΟΓΚΑς

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷φυτρώναν στο περβάζι εριστικά ⫸

 

Την ώρα που φυτρώναν στο περβάζι εριστικά

της χαραυγής τα ονείρατα σκληρά με περιπαίζαν

έπαιρνα  το καβαλέτο μου στο μαξιλάρι μου

να βγω σεργιάνι μες στις γειτονιές

λες και ανυποψίαστη στης προδοσίας το ουτοπικόν

καινούριες οριογραμμές..καινούρια σύνορα χαράζοντας

στον ξεβαμμένο τοίχο της ψυχής

καινούριο έστηνα κάδρο.. 

τα δέντρα ακίνητα θροϊζουνε σκιες

της μνήμης ξεφλουδίζουν τις σκουριές

το αεράκι το νυχτερινόν 

διανυκτερεύοντα φύλλα της καρδιάς

γλυκά στην καμαρούλα επιστρέφει

δροσάτα πάλι απαρχής

 τα απέλπιδα ονείρατα της νιότης

με ξεγελούν..παραπλανούν όσο κρατεί

κι όντας ετούτο το σεργιάνι το μοναχικό

τις φλέβες μου παγώνει της ψυχής

έρχονται ελπιδοφόρες κείνες οι παλιές φωνές

κρατούν τα παγωμένα ακροδάχτυλα

χρώματα βάφει το πινέλο απαρχής

το κάδρο μου να μοιάζει ουράνιο τόξο.

 

⫷ φυτρώναν στο περβάζι εριστικά⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,..................