⫷ πάτριον ήμαρ⫸

Μη μου ευτελίζετε τα όνειρα...
αφήστε την ψυχή μου λεύτερη να περιπλανηθεί
αφήστε με στ' ατέρμονο τρικύμισμα της θάλασσας
που 'ναι σαν χάδι τρυφερό..στην αγκαλιά της μάνας...
θάλασσας που δεν εξαντλήθηκε..μέσα από τους αιώνες...
μου 'στελνε με τα κύματα που γέννησαν γοργόνες
για να μου τραγουδήσουνε...........
τι γεύτηκαν εις τον πυθμένα σου..
ναυάγια που τραγούδησαν στις θαλασσοσπηλιές
και των πνιγμένων οι φωνές εμπλέχτηκαν στα φύκια.
Κι όταν η αύρα η θαλασσινή έφτανε ως τ' αυτιά μου
αντιλαλούσε εις τα μέσα μου,τη δωρική λαλιά του Ομήρου
ύμνους βυζαντινούς εσκόρπαε ο Νοτιάς
στων εκκλησιών τους τρούλλους
ταξίδι μνήμης και πολιτισμού
έφερνε ο αχός της θάλασσας
απ' τ' ακρογιάλια του Αιγαίου...
κι ένα ταξίδι αλλαργινό
μετέωρο..στο χώρο και στο χρόνο.
"Βίον αιρείσθαι τον άριστον "
προέτρεπε συχνά ο Πυθαγόρας!
τα ώτα κλείσε στις Ερινύες των καιρών
σαν θες πάτριον ήμαρ να γεύεσαι
σαν θες να λέγεσαι Έλλην..

⫷ πάτριον ήμαρ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ στο μαγεμένο αλωνάκι ⫸

art by Ana Munoz Reyes

Στο μαγεμένο αλωνάκι του μικρού χωριού
αυτό το ρέμα που κυλάει
αναμεσίς στα βότανα και στ' άνθια της ψυχής σου
γλυκά σε παρασέρνει και σε πάει
στο δροσερό περιβολάκι σου στην άκρια στο ποτάμι
είναι καθάριο το νερό σε τούτο εδώ το ρέμα
μη φοβηθείς σαν είναι διάφανο..κακό δε θα σου κάμει
τους πόθους σου θε να ποτίσει απαρχής
θα κόψεις τα λευκά τα γιασεμιά
όπως σου εδίδαξαν οι παλαιοί γραμματισμένοι..

Πριν η ψυχή σου αύριο ανοίξει τα πανιά
μια χάρη απ' το Θεό ν' αποζητείς
να σε αφήσει με μαλάματα στο πρόσωπο
να του την παραδώσεις...
κι αν πάλι δεν το δυνηθείς
ας λογαριάσει σαν Θεός....
ανθρώπινα τα λάθη και τα πάθη.
ας σου αφήσει μία χαραμάδα εις την Κόλαση
στο παραθύρι του Παράδεισου την θέα ν'αγναντεύεις.  

⫷ στο μαγεμένο αλωνάκι ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# τα ιστία που μας πάνε#

 

Λες και σε σκούνα η ζωή..πριν σκότος πέσει δειλινού
τα ιστία που την πήγαιναν..με αλυσίδες εστερέωνε
μήπως προκάνει να σωθεί..να φύγουν τα τελώνια..
κι απόμενε εις την κρύα της κουβέρτα μοναχή
τα κουρέλια στα κατάρτια να μαντάρει ..
θραύσματα βράχων ν'αποφεύγει την αυγή
την ώρα που η ψυχή της θα βυθίζεται
να στρίβει το τιμόνι της ζωής προς το ανέφικτον
το μοιραίον μη συμβεί.
Κι όσο λάγνα αρμένιζεν εις τις γλυκές αστροφεγγιές..
απροσδόκητα εξύπναγαν οι μνήμες
εκείνες του αισθησιασμού της οι πλατωνικές...
σε παλαιά την ξημερώνανε λιμάνια μαγεμένα..
και οι κρυμμένες οι παλιές των οι φωνές οι ιδανικές
εις τα αμπάρια της ψυχής της επιστρέφανε ξανά
χρόνο επροσπάθααν να κλέψουν μια στιγμούλα για να ζήσουν...
να τα ξυπνήσουνε τα μόρια του κορμιού
για μια στιγμή ονειρικά ηδονική και φευγαλέα να ριγήσουν...
ακόμα ψάχνει στο ονείρεμα της νύχτας φεγγαρόπετρες
πλανάροντας στους κύκλους της ζωής........
το 'ξερε πως οι φεγγαρόπετρες μύθους ζωής σκαρώνουνε
και τα ιστία της ζωής της απάνω κει..
αποτυπώματα αφήνουν!

# τα ιστία που μας πάνε # -Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ στο περβολάκι της Ροδένιας ⫸

 Μικρή παιδίσκη ονειρεύονταν
με την φιλοδοξίαν της επορεύονταν
δεν το 'βρισκεν κακό
στο μέρωμα προσεύχονταν
οι φρυκτωρίες το δρόμο της εφώτιζαν
να αληθέψει το όνειρο..στην ακροποταμιά..
ωραίο να σκάψει περβολάκι .
με δίχως φράχτες..μηδέ συρματοπλέγματα
μονάχα να το εκύκλωναν
γραμμές των οριζόντων
χορό να στήνουνε στην πόρτα του
τρελλές οι πεταλούδες...
μα ήρθαν χρόνοι δίσεχτοι
μισέψανε και τα πουλιά
και πια δεν κελαηδούσαν
κι εκείνη τ' αποφάσισεν
την τύχην της στα χέρια της να πάρει
να σπαταλιέται αγόγγυστα
ξύνοντας τη σκουριά
μονάχη της να γίνει ο φυτευτής
μονάχη και η αφέντρα της ζωής της..

Εχέρσωνεν το περιβόλι της μικρής
χορταριασμένα τα λιθάρια
επιμονές την εκυρίευαν......
εφύτευεν ..ξεχέρσωνε..βοτάνιζε
μην μείνουν χέρσες της ψυχής οι λεμονιές
ετοίμαζε τα άνθη απά στις λεμονιές
γαμήλια να φτιάξει ανθοδέσμη..
κι όλο η φυλοξήρα έκαιγε τις κορυφές
κι όλο επάλευε να στήσει το περβόλι.
τη μάγευαν τ 'ανθρώπινα
έριχνε μύρα στο περβόλι της
τα ξωτικά να διώξει
έβαζε σκιάχτρα στο περβόλι της
να διώξει το κακό.

δε δείλιασε ..δεν κιότεψε..έσκαβε όλο πιο βαθιά
οι ιστορίες με μαγιοβότανα αγάπης την εθρέφαν
ήθελε να κληροδοτήσει στα δικά της τα παιδιά
εκειό το περβολάκι που εκληρονόμησεν
απ' τον δικό της κύρη.
Ονειροπόλα η μικρή..ρομαντική η Ροδένια.
μικρή παιδούλα ταπεινή..βάδιζε στο πλευρό της.

⫷ στο περβολάκι της Ροδένιας ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ μαλάματα τα λόγια ⫸

Θαρρείς και ψάχνουν στα σκοτάδια να σε βρούν
λόγια γλυκά..λόγια πικρά..λέξεις απελπισμένες...
στα χείλη σου να κάτσουνε σαν έρωτας
γλυκά να φιληθούνε..
Ω ! λέξεις μου συντροφικές!
στοιχίζεσθε εις τις σελίδες μου..
χρώματα..μουσικές ..αρώματα
παίρνετε υπόσταση με τον κονδυλοφόρο μου
τα λόγια σας..οι ρίμες σας..στιχάκια για τραγούδια..
γεννάτε μέσα μου έναν έρωτα πρωτόγνωρο
με παρασέρνετε σε κήπους της Εδέμ..
στο τέλεμα μου κλείνετε το μάτι ευτυχισμένες..
στα χρόνια απάνω π' επερπάτησα στη Γης
σας αποθήκευσα αθόρυβα
εις της ψυχής μου το πυθάρι..

Μοναχικέ διαβάτη..ποιητή μου αφανή......
Μην τα πετάς τα λόγια σου..
οι λέξεις σου..το κάμα της ψυχής σου..
μαχαίρια είν' που σε καρφώσανε
λεπίδια που τρυπήσανε..κι ακόμα αιμορραγούνε.
αγάπα τα..τα αποσταγμένα λόγια σου
μαλάματα σταλάξανε στο χώμα σου....
γίναν του ήλιου αχτίνες..γίναν φως
φυτρώσανε στα χέρια γιασεμιά
δε σ' άφησαν κι απόμεινες..άχυρο στο αλώνι.

 ⫷  μαλάματα τα λόγια ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

# είναι στιγμές...#

Catrin Welz-Stein

O άνεμος φέρνει ακόμα τις φωνές
να μην αλησμονάς...
στης αθωότης σου τα χρόνια τα άγουρα
επεριπλέχτηκες να τριγυρνάς
σε κήπους άνομβρους..ανυποψίαστα..
μάταιες ανασκαφές να κάμνεις
στα χέρσα χώματά των τα αλίπαστα
κουράστηκες χάρτινα άνθια να φυτεύεις......
Είναι στιγμές που θα 'θελες
στον κήπο της Εδέμ σας για να γείρεις
να ' χεις τα δέντρα συντροφιά
το κάλεσμα του γκιώνη.

Κι άλλες στιγμές,πόσες στιγμές
νιώθεις να είσαι μόνη
ένα σημάδι γύρεψες να κρατηθείς
και ψηλαφείς μες στο σκοτάδι
γύρω σου πλήθος άνθρωποι
λερό.. άδειανό μένει τ' αλώνι.

Κι άλλες στιγμές,αλλαργινές στιγμές
η μοίρα σου το έταξεν
μαζί ο χρόνος να σας συναντά
για να συλλέγετε λευκές αμαρυλλίδες..
στην αμμουδιά της νιότης σας
στο γνώριμο ακρογιάλι.

Βρίσκει έναν τρόπο πάντα η καρδιά
μικρή νοσταλγημένη ανάπαυσιν αποζητεί.....
σ' ένα συρτάρι εβένινον
τις αναμνήσεις της φυλάσσει
φέρνουν για ολίγον πάλιν Άνοιξη
κι ύστερα πια της δύσης τις σκιές..

 

# είναι στιγμές...# - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

# τυλίχτηκες τους μύθους σου#

Κόρη του μύθου διάφανη
της Ηώς η θυγατέρα
με την κορδέλλα στα μαλλιά
με τ' άσπρο γιακαδάκι
μικρή Ροδένια της αυγής
τα πράσινα λιβάδια..οι ρεματιές
ήσαν το σπιτικό σου..
για τις πυκνές ομίχλες του
μην τ' απαρνιέσαι το λιβάδι.....
Νωρίς κατάλαβες τα όρτσα της ζωής
ξανοίχτηκες σε θάλασσες
το παραμύθι για να ζήσεις..
επέρασεν ταχιά από εμπροστά σου ο καιρός
στο μελαγχολικόν Φθινόπωρον ευρέθης
στης μοίρας τα μελλούμενα αγόγγυστα
δε γκρίνιαξες για την καλή..
για την κακή σου τύχη.
αγκυροβόλησες στα ύστερα
σε υπήνεμα λιμάνια..
τώρα το ένιωσες βαθιά.........
πυρήνας του ανθρώπου ο χαραχτήρας του
σπόρος του η σιωπή..σ' αρέσει να φιλοσοφείς
κι ο νους να ξεδιψάει με την σκέψιν
τάχατες ολοκλήρωσες την ιστορία σου
για απόμεινε μισή?
τυλίχτηκες τους μύθους σου
στα πράσινα λιβάδια
φωνές σου μήναγαν ιδανικές
στης Βαβυλώνας στην χώραν της
οδοιπορίαν να τολμήσεις...

έτσι που εγυρολόγαες στις γειτονιές
το εκατάλαβες νωρίς
της Βαβυλώνας σου η χώρα είσαι Εσύ
αν εδυνήθης εις το διάβα σου
το πνεύμα του ανθρώπου ν 'ακουμπήσεις.

# τυλίχτηκες τους μύθους σου # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

# μιας λιβελούλας φτερουγίσματα#

φωτο : από το διαδίκτυο

Πάντα η ζωή μου αρμένιζε προς το ανέφικτον
μιας λιβελούλας φτερουγίσματα
με παίρνανε στο πέταγμα μαζί τους.
μια ευκαιρία εζήταγα απ' τις μοίρες μου
να κολυμπήσουμε για ύστερη φορά
στη λίμνη τη δική μας.

Κι ήλθεν ο χρόνος.. αλιεύοντας.....
είδα στο δάσος και τον λύκο τον κακό
είδα άγρια θηρία...
σπαρμένες είδα συμφορές στων δέντρων τα κλαριά
σε μιας λιβελούλας διάλεξα να κάτσω στα φτερά
την απεραντοσύνη του ονείρου μου
να την εκάμω κοινωνό στης ευτυχίας τη στράτα.

... στης λιβελούλας μας τα φτερουγίσματα
καθώς ο χρόνος προχωρά κι η αγάπη μας ανθίζει..
στο θλιβερό μας βράχο που εκρεμάστηκα
τα μάγια που μας κάμαν θα λυθούνε
το φως της αρνησιάς θα γίνει ξάστερο
.ένα διάδρομο θα έβρω ανοιχτό..
προσγείωσιν να κάμω.

στα φύλλα της καρδιάς σου απάνω να σταθώ
δε θέλω τα φτερά της λιβελούλας μου
εις της ψυχής μου τον υγρό υδροβιότοπο
να γίνουνε μια νύχτα οφθαλμαπάτη.
Πέρασαν χρόνια απήλθεν ο καιρός
φόβοι κρυφοί στους πόρους μου
μη γίνει χώρα μακρινή η χαρά μου της νεότης!

# μιας λιβελούλας φτερουγίσματα # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# του μέλλοντός μας οι συνεχιστές#

φωτο : από το διαδίκτυο

Του μέλλοντός μας οι συνεχιστές
δεν είναι ήρωες από τα παραμύθια της γιαγιάς
με βασιλόπουλα ..πριγκίπισσες..νεράϊδες
του μέλλοντός μας οι συνεχιστές
λουσμένοι απ' τον οίστρο της ζωής 
βρεμμένοι απ' του Αιγαίου τα νερά
το ημερολόγιο του χτες σοφά θα μελετήσουν
στης Ιστορίας τα κιτάπια τα χρυσόδετα
αποσταγμένο ύδωρ οι σελίδες τους
και πίνοντας θα ξεδιψάσει ο νους
τα φιλοσοφημένα τα σταλάγματα
του μέλλοντός μας τις ημέρες θα ορίσουν.
Της Οικουμένης τα βάσανα πολλά
μα κι απ' τα βάσανα βαρύτερο είν' το χρέος.
χρέος βαραίνει τους ώμους των
όσοι λαχτάρησαν να γίνουν χτίστες
χτίστες να γίνουν..φυτευτές
μιας ανθούσας Οικουμένης
οι ρημαγμένοι κήποι 
δε θ'ανθίσουνε μονάχοι τους
βάλε το σπόρο να φυτρώσουν..
θα 'ρθουν κι οι πεταλούδες οι χρυσές
το άρωμα το ακριβό
σε μπουκαλάκια να συλλέξουν.
μην προσδοκάς αδριάντες να σου στήσουνε
μείνε ο ήρωας ο αφανής
στης Ιστορίας το διάσελο..γέφυρα γίνε..
γίνε μονάχος ο συνεχιστής !

# του μέλλοντός μας οι συνεχιστές# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ στο τελευταίο βαγόνι⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

 Δε σείεται μαντήλι πια λευκό εις τους αιθέρες
κανείς δεν έμαθε ποτέ τι κρύβει εις την ψυχήν
ακούει το σφύριγμα των τρένων..
γαλήνια ζει το ωραίο περασμένο της το όραμα 
στο τελευταίο βαγόνι της ψυχής της
η άδεια θέση κι η σιωπή..... 
Κάθε βαγόνι ένας απόηχος..ένας σταθμός
κάθε βαγόνι ένας μικρός προορισμός
κάθε ταξίδι ένα σημάδι μες στο χρόνο.
στο κενοτάφιο των ταξιδιών
τα ονείρατα ασυνόδευτα αναπαύονται
και η φθορά τις ράγες ακυρώνει
τα τρένα πια για εκείνην δεν περνούν
η ερημία στην κάμαρη αλυχτάει
ο νους αλάνι ανυπόταχτο
ένα ταξίδι ύστερο ονειρεύεται
σε τόπον μαγεμένο.......
να συναρμολογήσει τα τοπία που εζωγράφισεν
στο κάδρο της της σύντομης ζωής της
Έλα φεγγάρι πάρτην απ' το χέρι και ταξίδεφτην
να θυμηθεί τα τρένα που επέρνάγανε
να ξαναγίνει μοναχά για μίαν μοναδική στιγμήν
η κορασίδα με τις καστανές κοτσίδες της
στις ράγες της των παιδικών της χρόνων..

⫷ στο τελευταίο βαγόνι ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# στα βράχια χνότιζαν ομίχλες#

Ανάμεσα εις την καμπύλη τ' ουρανού..
ανασυνθέτω της ομίχλης τα τοπία μου
και συλλαβίζοντας τις ομιχλώδεις διαφάνειες
ψάχνω το φως που αρνείται να πεθάνει.
Στα βράχια χνότιζαν ομίχλες 
μα οι εσωτερικοί μου προβολείς άγρυπνοι τις φωτίζαν..
σαν μέσα μου εβάσταε λιακάδα στα εντός..
τα χιόνια λιώναν της καρδιάς
όντας στα σκοτεινά κελάρια μου ανέτειλλε ο ήλιος !
Εκειούς να κλαις....
που δεν προλάβαν να μαζέψουν μανουσάκια στις πλαγιές
εκειούς να κλαις....
που δε μαζέψαν χαμομήλια του Μαγιού..
στεφάνια για να πλέξουν
εκειούς να κλαις....
που δεν προκάναν τα στερνά του Φθινοπώρου
τ' άνθια να μυρίσουνε
εκειούς να κλαις....
που δεν προκάνανε μια κούπα ξέχειλη ζωής να πιουν
κι εφύγανε νωρίς....

 # στα βράχια χνότιζαν ομίχλες # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷το πάρτυ στο Λυκαβηττό⫸

Κι έτσι 'οπως ο χρόνος την άγγιζε
έμενε αγκιστρωμένη εις τις θύμησες
την κύκλωναν οι αναμνήσεις της
κι εγύρναε ο νους της στο ονείρεμα
ήτανε τα 'χατες το βράδυ εκείνο το σημαδιακό
σε ένα πάρτυ που ευρέθη χρόνους πριν
εις τους πευκώνες του Λυκαβηττού
κι ούτε εφαντάσθηκε για μιαν στιγμήν
τούτο το πάρτυ θα 'τανε
της ζωής το καρμικόν της?.
Και από τότες και μετά
συνήθισε να ζει..σε πάρτυ ατελείωτο
στο πάρτυ της επίγειας ζωής της..
κείνο το πάρτυ που δεν είχε τελειωμό
ωσότου που το ταίρι της εχάθη
τώρα παρέα τραγουδά με τα πουλιά του ουρανού
μελοποιεί και τους καημούς
φορώντας ένα χαμογέλιο εις την ψυχήν
το χρόνο αλλαργεύοντας ξορκίζει.

⫷ το πάρτυ στο Λυκαβηττό⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷εποδηλάτισσα⫸

Art: Oleg Tchoubakov

Εποδηλάτισσα σκληρά
κι έφτασα εις την ώρα μου ως εδώ..
τι γρήγορα που επέρασεν ο χρόνος!
Επήραμε το δρόμο μοναχοί
να φτάσουμε στο έρημο νησί
κι εγώ ετόλμησα..επιθυμίαν είχα σθεναρή
στων Εσπερίδων τον κήπο μιαν στάσιν για να κάμω...
και στα χρυσά  τα μήλα του φύλακας να γενώ ..
η γραμμή του ορίζοντα σειρήνα είν ' και  μας καλεί
κι ο μύθος της ζωής γλυκύς
μια υπόκωφη φωνή τα μέσα μας ταράζει
να ταξιδέψουμε το όνειρο και πέρα από τη Γη
πόρνη η ζωή το μάτι μας κλειεί
μας τάζει ..όλο μας τάζει
κι είμαστε νέοι .....
οι αύρες της αυγής μας παρασέρνουνε
το θάνατο αψηφούν..μας διώχνουν τη χολή
αλόγιστα σαν πλοία της γραμμής
στα βράχια μας τσακίζουνε
μα ο χρόνος γέροντας σοφός.......
γιατρεύει την ψυχή..γιατρεύει το κορμί
γυρίζει την κλεψύδρα του σοφά μας εγκαλεί
να ανάψουμε τα φώτα εις την ράμπα της τυφλότητας
στο παρασκήνιον σωσμός ψυχής να μας φανερωθεί.

⫷  εποδηλάτισσα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# μάγεμα το φεγγάρι#

φωτο : από το διαδίκτυο

Μάγεμα το φεγγάρι που μου έταξες
στης μνήμης τα λιβάδια μου
ακόμα τριγυρίζει..
μέσα στις έναστρες σιωπές
σκύβει στη Γη ακόμα μου μιλεί
επέρασεν της νιότης μας ο χρόνος
τα γκρίζα μου χαϊδεύει τα μαλλιά
τις χθόνιες σκέψεις διώχνει της φθοράς
τα χείλη ψίθυρους μονολογούν
ρίγη σκορπούνε στο κορμί
ηδονικά με συγκινούν
μάγεμα απόψε το φεγγάρι!

 # μάγεμα το φεγγάρι # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# αγριολούλουδο του Ολύμπου#

Πάντα γυρίζει ο λογισμός στα χρόνια εκείνα πίσω
εφύσαγε ο άνεμος και μου 'φερνε τα λόγια
λόγια που με καλούσε η αγάπη σου
κι ας ήτανε τα μονοπάτια της τραχιά
απότομα γκρεμνά..κι ας ήταν μονοπάτια..
ήτανε άνεμος Χειμωνιάτικος τρελλός
παρέσερνε τη νιότη μου..παρέσερνε κι εμένα
ποιος ξέρει τα 'χατες ξανά αν θα σε συναντήσω
αν θα σε φέρουν στο κατώφλι μου
οι μελιχρές ημέρες του Δεκεμβριού
οι νύχτες οι φεγγαροσκέπαστες
του παγωμένου του Γενάρη.
τ' οκίζομαι στα μάτια σου που τα 'χω πεθυμήσει
θα διώξω το Χειμώνα απ' την καρδιά
αγριολούλουδο του Ολύμπου για τα σένα θα γεννώ.....
ν' ανέβω εκεί στα αψηλά για να σε συναντήσω..
θα πάψω πια να οργίζομαι π' έφυγες μακριά μου
και πριν με γονατίσει η βαρυχειμωνιά
στο όνειρό μου να 'ρθεις μια βραδιά
να 'ρθεις κρυμμένος μες στις φυλλωσιές
σαν το πουλί που κελαηδεί..
να μου χαρίσεις νότες μαγικές 
όμοιες να μοιάζουν τρίλιες.

# αγριολούλουδο του Ολύμπου# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# γυρόφερναν στα ξάρτια της #

φωτο : από το διαδίκτυο

 Συχνά ..ακυβέρνητα καράβια οι σκέψεις της
δεν επερνάγανε πλοία πια
απ' το μικρό της..της ψυχής της τ' ακρογιάλι
λίγα αλμπατρός γυρόφερναν στα ξάρτια της
εις την μικρήν την κάμαρή της σιγαλιά
κι ένα μικρό φωσάκι εφώταε
μίαν πυξίδαν παλαιάν
στραμμένη στη γλυκείαν του μορφή
που εχάθη εις βάθος χρόνου.. 
το ουράνιο ετούτο το φευγιό 
χρόνους πολλούς αιμορραγούσε την πληγή της
μα αυτή..............
παραδομένη στην κρυφή την πλάνη της
τα αλμπατρός εκλέβαν την ψυχή της
στην ματαιοδοξίαν το βλέμμα απέστρεφε
κι όταν αντίκρυζε εις την προβλήτα 
πεινασμένα..νεκρά τα αλμπατρός
εσυλλογάτο σιγανά κι άκουε τη φωνή της :
''κι αν θα σκοτώσεις μια μέρα αλμπατρός 
στο διάβα της ζωής σου
θα αρπάξει και την εδική σου την ψυχή μαζί
ένα κομμάτι σου τρανό θα έχει αποθάνει''
συμβολισμοί και παραλληλισμοί
γυρόφερναν στα ξάρτια της τα αλμπατρός
την ελευθερία της ψυχής μην και τη λησμονήσει
της ψιθυρίζαν τρυφερά 
στου ιστιοφόρου τα ανοιγμένα της πανιά να την τυλίγει.
κι αν εντρυφήσεις σε χιλιάδες ρήσεις
βιβλία σπάνια κι αν μελετήσεις..κι αν σταθείς
τούτο μικρή μου να θυμάσαι..μην το λησμονάς
η ελευθερία της ψυχής ποτήριον σωτήριον λογιέται!

# γυρόφερναν στα ξάρτια της# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷στις νύχτες του Γενάρη ένα κερί⫸

File:Puigaudeau, Ferdinand du - Chinese Schadows, the Rabbit

Στις νύχτες του Γενάρη ένα κερί
την κάμαρην έφεγγεν αχνά
έκαιεν η φλογίτσα και εφώταε
τα όνειρα που ύφαινε παιδίσκη η Ροδένια
δεν έσβηνε το καντηλάκι της νυχθημερόν
ήτανε σκοτεινή η κάμαρα
και τόσοι νοματαίοι..
έμενε εκεί δεν έφευγε
μη και χαθεί η ομορφιά
γιατί αν έφευγε κι αυτή
ποιός τάχα θα 'ταν ο ''προμηθευτής''
ποιός θα 'ταν ο ''θεραπευτής''
ποιός θα εκράταε αναμμένο το κερί
να παίζουν τα παιδιά? 
Ίσως ετούτο το κερί
που άναψε ένα βράδυ στο σκοτάδι
να 'ταν το φως στις παρακλήσεις της
για το ακηλίδωτο που εδίψαε η ψυχή της
ίσως και πάλι να 'τανε γραφτό
τούτη η φλογίτσα της Ροδένιας μες στην κάμαρη
να εκατόρθωνε..να ξέφευγε απ' τις γρίλλιες της
την ευσπλαχνία των ψυχών να εφώταε
φως της ελπίδας να εμοίραζε στην Οικουμένη όλη.

 ⫷ στις νύχτες του Γενάρη ένα κερί⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷ αγγέλματα έμμετρα..εις της ψυχής τις κρύπτες⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Άγουρη κορασίδα εγεννήθηκες
το πρώτο κλάμμα σου..γλυκεία επέλαση ασμάτων
καθώς την κάμαρην εφώτιζεν το λαγαρό φεγγάρι
κι απ' τη σκια ανεδύθης εις το φως
και το περβόλι της μάνας σου ευώδησε
κι ευθύς εγέμισε άνθη..
μα ο χρόνος είν' ληστής ψυχών..
μα για τα σε συνάμα εστάθη δωρητής
επάνω εις την Γην σε άφησεν
χρόνους πολλούς να περπατείς 
για την σοφίαν του κόσμου γνώμην να μορφώνεις
και έτσι που σ 'έκαμε η ζωή σοφή
Ροδένια μου ακριβή και τριανταφυλλένια μου
ετούτα τα έμμετρα αγγέλματα
στου νου καθώς φωλιάζουνε τις κρύπτες 
 μηνύματα αγάπης σου ταχυδρομούν
για το επίγειο ταξίδι της ψυχής σου
και τις ορμήνειες τρυφερά
σαν παλαιές περγαμηνές..σου στέλνουν να φυλάττεις...
''Να 'χεις τριγύρω ανθρώπους που σε αγαπούν
γιατί είν' η αγάπη το ελιξήριο της ζωής
γιατί η αγάπη είν' το γιατρικό
το βάλσαμο που τις καρδιές τις μαλακώνει..
θα 'ρχονται νύχτες άφεγγες..και νύχτες σκοτεινές
κι όταν οι ανθρώποι θα βυθίζονται στην ερημία τους
μη λησμονήσεις να τους συγχωρείς
τα εδικά των βάσανα κι ο πόνος τους μεγάλος
κι αν σου στερεύουν την αγάπη τους
πιότερο και από την αγάπη τους
στη ζυγαριά να τη μετράς
την εδική σου που έδωκες αγάπη να ζυγιάζεις..''

⫷ αγγέλματα έμμετρα..εις της ψυχής τις κρύπτες⫸  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷σκόνη του χρόνου εσκόρπαε τις νύχτες ο αγέρας ⫸

Συλλογιζάμενη..εκστατική............
κρατούσε σημειώσεις σε τετράδια
σκόνη του χρόνου εσκόρπαε τις νύχτες ο αγέρας
δεν άντεχε οι μνήμες της να πάνε στα χαμένα
να τις επαρασέρνουν τα νερά του ποταμού
μην κατακάτσει η σκόνη στο βυθό
μη δε χυθεί στο πέλαο............
μη δε γεννεί μια θάλασσα αλμυρή
να βρέχονται των βουτηχτάδων οι φτέρνες.
Οι μνήμες της ζωής της πεταρίζανε
λες ρόδα τελευταία ανθισμένα
ανθολογούσε της ζωής τα πεπραγμένα της..
εγέμιζε τα περιθώρια η Ροδένια..
αρχέγονες αισθήσεις την κυρίευαν
η αίσθηση του θανάτου την εσκίαζε
μια φαντασμαγορία αφύπνισης την εξουσίαζε
γυναίκα πια μεστή..το κοριτσάκι η Ροδένια....
κι όλα των στίχων τα σβησμένα της καντήλια άναβε
να φέγγουν στα τετράδια για να διαβάζουνε
στον λύχνο που εσιγόκαιε της ψυχής της τον κρυφό..
Χωρίς ένα τοσοδούλι δίχτυ ασφαλείας στις σελίδες της
τολμούσε και ερίσκαρε τη γύμνια της ψυχής της.

⫷ σκόνη του χρόνου εσκόρπαε τις νύχτες ο αγέρας ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,