''εύθραυστη ως αχάτης''

φωτο : από το διαδίκτυο

 

 

 

 

 

 

Και τι θαρρείς καρδιά μου πως απόμεινε

απ' την εύθραυστη αγάπη σου 

στα βράχια τα δικά μου..

αχάτης ακριβός χωρίς εξόρυξη

κρυμμένος εις τα έγκατα της Γης μου..

Χάνεται της φωνής σου ο απόηχος

σε ψαλμωδίες βυζαντινές τον συναντώ

σκιάζομαι νότες να προσθέσω

αντίλαλος για να γενεί στον αψηλό μας θόλο.

Επάνω απ' τα σκληρά μου βράχια φύονται

βιολέτες μωβ..σπάνιες γιάνκεες

θλιμμένες μαργαρίτες...μα οι ρίζες τους 

δεν φτάνουν να αγγίξουνε

 τον ακριβό μας της αγάπη μας αχάτη..

 

''εύθραυστη ως αχάτης'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ταξίδι στο φως''

Στιγμές απόδρασης..στης έκστασης το φως

αναχωρώντας για το ξάγναντο

μακράν των λυμεώνων

της δεσπόζουσας μικρής μου Επικράτειας 

οι λέξεις μου γυμνώνονταν

και φανερώνονταν εμπρός μου η αλήθεια..

της εύλαλης σιωπής μου η προσευχή..

ένα ταξίδι εις το φως..ανέβαζε ως τα χείλη..

ανηφορίζοντας.......

έστησα το τσαρδάκι μου σε μια γωνιά σιμά του..

κι επέταξα του ονείρου μου τον αετό ψηλά..

εκεί που δεν θα συναντούσα δάκρυα..λυγμούς..

κι όπου τα μόνα δάκρυα θα στάζανε..
απ' τις  βροχές των σωθικών μου... 

 Εκεί..

 ανάμεσα στο θρόϊσμα των φύλλων της ψυχής..
και στους λαβύρινθους του νου..

εκατοικούσε ο Θεός μου

μου εφανέρωνε  κρυφές περγαμηνές

εδιάβαζα τις δυνατές απόκρυφες στιγμές ..

σαν τις εσυναντούσα απροσκάλεστες

ένιωθα αντάξια πως ήμουν μιας θεάς..

πως το όνειρο επληρώθη..

να ξαποσταίνει ευλογήθηκε η καρδιά

χωρίς τους κομπασμούς..λοξοδρομήματα

''το άνω θρώσκω'' ο μόνος εξουσιαστής

καθώς η απέραντή μου μοναξιά

αναμεσίς των ασπαλάθων των ακανθωδών 

εις το μυχό της ύπαρξής μου εφύτρωνε

παρηγορίας ερυθρές τις παπαρούνες.

''ταξίδι στο φως''- Σοφίας Θεοδοσιάδη...
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 

''βαθεία συμπόνια''

ζωγράφος : Λιούμπιν Πασκούλσκι

Περιπλανήσεις ανηφορικές

σε μονοπάτια άγνωρα για της ψυχής τα θέλω

εστοίβαζαν σταγόνες της βροχής

κατακλυσμών εγίνονταν νεροποντές

μίσους..θυμού και θλίψης.

Στης αναπόλησης

του κόσμου τα μελλούμενα δεν ηύραν άγιο δισκοπότηρο

μηδέ μεταλαβιά.

Κι όντας εξεθωριάζανε οι Άνοιξες

η θλίψη έσκαε μέσα σου σαν φουσκωμένη θάλασσα

κι ύστερα εκώπαζαν τα κύματα

έρχονταν η γαλήνη σαν ποτάμι που κυλάει

βαθεία συμπόνια επλημμύραε την καρδιά....

Όπου υπάρχει απελπισιά η ελπίδα να ενεδρεύει

απ' το βυθό της λίμνης της..έλεγε διψασμένη.....

όπου αδικία η συγχώρεση.. όπου σκοτάδι φως..

Να μένουν αλησμόνητες οι άγραφες συμπαντικές γραφές

ο συμβιωτικός χορός της φύσης ναν' σε παραλληλισμό του νου

δίνοντας πάντοτε λαμβάνουμε

συγχωρώντας συγχωρούμαστε

πεθαίνοντας γεννιόμαστε απαρχής

πλήρεις διαβαίνουμε την Πύλη του Θανάτου.

 

''βαθεία συμπόνια'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''αυτοβαυκαλισμός''

φωτο : από το διαδίκτυο

Αναζητώντας τον αχάτη μου της ποίησης 

στ' απολιθώματα της μνήμης μου επιστρέφω ..

Ηττήθηκε η ποίηση ή τάχα υποβόσκουσα

τη γλώσσα βγάζει περιπαιχτικά σ' αυτοβαυκαλιζόμενους

χορεύοντας εμπαιχτικά γύρω από τη σκια τους..

ως να μερώσει ο ήλιος της τις πένες και τους πάπυρους

κρυμμένους να φωτίσει στα λαγούμια?

Αρρώστια είναι ο άνοος αυτοθαυμασμός

αρρώστια ο θεατρινισμός..αρρώστια ο αυτοβαυκαλισμός

να είσαι ή να φαίνεσαι τι τάχα σε γιομίζει? 

 

η πλατεία γέμισε παιδιά..άνοοι χειροκροτητές

κηρύγματα και ρητορείας μικροπωλητές

καρφώνουνε πα σε μπακίρια λέξεις

μα τι είναι τάχα ήττα θα μου πεις..τι είναι προδοσία?

σαν  βλέπεις κλείεις τους οφθαλμούς και δε μιλάς

συνένοχος τάχα κι εσύ θαρρείς πως δε λογιέσαι?

 

Μέσον γλυκό της αυτοπροβολής

φιλοφρονήσεις και τρανά ευχαριστώ

στης ουτοπίας εφυτρώσανε ασύδοτα στη χώρα

εχόρτασε η ανθρωπότης από χειροκροτητές 

που ακολουθούνε τις ορδές

της κάθε μιας πνευματικής μας εξουσίας..

έπαψαν να περνούνε από εδώ και τα πουλιά

τα γλυκερά τους κελαηδήματα αλλάξαν ουρανό..

τα μεσοφόρια εμείναν αδειανά

οι αυταπάτες δε μας θρέφουν πια

είναι θαμποί οι προβολείς δε φέγγουν τα σκοτάδια

 

μα υπάρχει ακόμα αμυδρή ελπίς

όσο υπάρχουνε κορίτσια και αγόρια που μιλούν

για έρωτα..για τη ζωή..τη δράση.

αναζητώ μες στης καρδιάς μου τους Δελφούς

στον ομφαλό να κρατηθώ της χοϊκής μου της μορφής 

ψάχνω παλιά στιχάκια να πιαστώ

εκείνων των παλιομοδίτικων τρανών καιρών

που εγέννησαν Σεφέρη και Καβάφη

ναυαγοσώστες των ανίερων στιγμών

πριν με βουλιάξει η θλίψη στο βυθό της. 

 

''αυτοβαυκαλισμός'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στους ψίθυρους της φύσης σε γυρεύω''

φωτο : από το διαδίκτυο

Στης νύχτας το ονείρεμα 

είδα πως κατηφόριζες από τους λόφους Σου

τριγύρναγες στα πράσινα λιβάδια..

Κατέβα πάλι με το μέρωμα..

με την πηγή του ελέους σου πότισε τις βραγιές μας..

Ω! Δέσποινά μου Μεγαλόχαρη..από παιδί

μια αγκαλιά με ζέσταινε της μάνας κι η δική σου

δεν έτρεχα στις εκκλησιές για να σε ψάξω να σε βρω..

στα ξύλινα τα τέμπλα η ανάσα λιγοστή..

δε μ' έστελνε η μάνα μου στο κατηχητικό

ν' ακούω τις μασημένες διδαχές

φανατισμού τις άναρθρες κραυγές των κατηχούντων..

της αγραμματοσύνης οι ταγοί

άθεη τη βαφτίζαν..

ήταν που σ' έφερνε στα μέτρα της..

ήταν που σ' κουβάλαγε κι εκειά μες στην αυλή..

σε έβρισκα στης μάνας το βασιλικό

στ' απέραντα του κάμπου τα λιβάδια

τα βράδια που ερχόσουνα στην κάμαρα

στο αχνό της λάμπας μου το φως...

μονάχη εγονάτιζα..

μια προσευχή να στείλω μες στην ερημιά

που εφύτεψε ο Πλάστης στις ψυχές

κι έστειλε έπειτα Εσέ..βάλσαμο και καταφυγή

να τις παρηγορείς..

εμπέρδευα την όψη σου με την όψη της μητέρας

τώρα που εμεγάλωσα κι ετράνεψε κι ο νους

σε κείνο το Μετόχι τ' αψηλό ανηφορίζοντας ..

στην ερημιά και στους ασφόδελους αναμεσίς..

παντού είν' κρυμμένος ο Θεός θα πεις

στους ψίθυρους της φύσης σε γυρεύω

μακριά απ' τα φώτα ..τις καμπάνες ..τις οχλαγοές

είναι οι καμπάνες δυνατότερες οι εντός

εκστατική η ψυχή..στη σιγαλιά σε συναντά..

θλιμμένη εσύ όπως κι εγώ

γιατί έχω ακόμα όνειρα στη Γης πολλά

για το ακατόρθωτον και το ιδανικό..

στο χοϊκό μου απαύγασμα τολμώ

μεταλαβαίνω στην πηγή σου το αθάνατο νερό

τη λύτρωση..το έλεος προσμένω.... 

''στους ψίθυρους της φύσης σε γυρεύω'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''θα επιστρέφουν''

φωτο : από το διαδίκτυο

Θα  επιστρέφουνε τις νύχτες στο κατώφλι σου

θα 'χουν την όψη αθώας παιδίσκης στο φεγγάρι..

μα θα 'ναι οι Ερινύες του σκότους σου..

λόγια αδίσταχτα λιθάρια θα πετούν στο μαξιλάρι..

να σου θυμίζουνε τον όρκο που επάτησες

πως πλούτια και διαμάντια στην αρματωσιά 

για το κυνήγι σου..έμοιαζαν περιττά..

κι ήρθαν οι πλάνες σου..κραυγές

σκεπάσανε τις μέρες σου 

στον πύργο σου το γυάλινο στης νιότης

δεν εγεμίζανε τα σκοτεινά κελάρια της ψυχής

ως άνοες ''συσσωρευτές''..εχάθηκαν στο δρόμο

και τα λυχνάρια λιγοστά..κλειστοί κι οι φανοστάτες..

τις νύχτες έβγαινες παρέα με τους ασβούς

έσκαβες τα λαγούμια

ν' αποθηκεύεις στα κρυφά τους θησαυρούς

να σέπονται στο χώμα τα καπίκια..

ανυποψίαστος μαζί μ' αυτούς κι εσύ

πως ήσουν «χοῦς καί εἰς χοῦν θα ἀπελεύσεις»

στους κήπους τους επίγειους της ζωής

δεν γύρεψες παρηγορίας να συλλέξεις παπαρούνες

άπελπις..εις τα γεράματα σύννους και κατηφής

εβγήκες για να δρέψεις την..την λείαν την ανύπαρκτον

στου πνεύματος τα δάση σου ξυλείας υλοτομημένης..

μα σε επρόλαβεν ο χρόνος ο αμείλικτος

ως κεραυνοί στ' ανταριασμένο σου τοπίο της βροχής

εις το βαθύ σου γήρας ασυμπόνευτα στης ερημίας σου

με άκραν μελαγχολίαν περισσήν..καθήμενος

στον πύργο σου τον γυάλινο ευρέθης να θρηνείς..

 

''θα επιστρέφουν'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''το φαναράκι''

ανήκει στη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων

Κρυφοκοιτάζω από το τζάμι τη ζωή

αν στο βασίλειο των ζώων που κατοικώ αγαπώ

πιότερο τους ανθρώπους..καθώς..........

στα ημιάγρια θηρία ανθρώπων δεν ευελπιστώ

των θηριοδαμαστών τις ρήσεις των

με βήμα ελπιδοφόρο τα αποφθέγματα πιστά ακολουθώ

λαξεύουνε αργά - αργά τα αιμοβόρα ένστικτα

ημερεύουνε τα αρπαχτικά ..

τα αιμοδιψή λιοντάρια π' αλυχτούνε κλείνουν σε κλουβιά.

την κάθαρση επιζητούνε στα κατώϊα.

Οι ευσεβείς οι πόθοι μου βουλιάζουνε ενίοτε..συχνά

μες στην αρένα ζούγκλας όψη παίρνει η ζωή

μα εγώ αμετανόητη θιασώτης της ζωής

δε σκιάζομαι..τα μάτια κλείνω ονειρεύομαι ορθή

κρατώ το φαναράκι μου σαν να 'ν Μ. Παρασκευή

γαντζώνομαι απ' το έθιμο σαν να 'ναι  Πασχαλιά

βγαίνω μονάχη στη βροχή..μόνο αυτή μου μοιάζει

σαν μάνα π' αγκαλιάζει τη Μητέρα Γη

μάνα που ποτίζει ό,τι όμορφο ξεχνώ

τολμάω τ' όνειρο ν' αγγίξω κι ας το χάνω

να κλάψω δεν αφήνομαι και σιγοτραγουδώ

το προσημειωμένο οικοδόμημα φωτίζω αχνά

τολμώ.. φωτίζω τα κελιά..

στο τελευταίο όνειρο τις κλειδωνιές φωτίζω.

 

''το φαναράκι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''κάτω από φρούρια παλαιά '' - ( εν Πάτραις 19/1/2021)

δειλινό : Φρούριο Ρίου Πάτρας

Κάτω από φρούρια παλαιά 

που εγράψαν ιστορία..

ετραγούδησα στιχάκια για τον έρωτα

μετρώντας γλαροπούλια..

στο παλαιοπωλείο των αναμνήσεων γυρνώ

στο γέρμα αυτού του δειλινού εχάθηκα ξανά

κι ας είν' γνωστός ο δρόμος του

χιλιοπερπατημένος .....

τα σκουριασμένα ανεβαίνω τα σκαλιά
ρουφώ τις πίκρες μες στον αχνιστό μου τον καφέ
στα κατακάθια τις βουλιάζω..

σαν άλλοι Δροσουλίτες επανέρχονται..
οι αναμνήσεις δε χωρούν..επλήθυναν
στο Φραγκοκάστελο εκείνο
της δικής μου της ψυχής ... 
σκιές αγαπημένες ζωντανεύουν..

έχει μια γλύκα ετούτος ο γλυκύβραστος
στο τραπεζάκι το βρεμμένο μοιρασμένος..
Μαζεύω χρώματα κι αρώματα
για να με συντροφεύουνε στις εθνικές οδούς
σ' επιστροφές..αναχωρήσεις και αφίξεις..

βουτώ στις ξεχασμένες τις σελίδες μας

στην επίφοβη εσωτερική μου μοναξιά 

κρατώ ολόρθες τις στιγμές..

σεντέφια στα ψαρά μου τα μαλλιά

τα διαβατήρια του έρωτα 

κάθε σεντέφι και μια βύθιση..
στο χτένι που στολίζει την

την κόμη τη λευκή μου.. 

Στην υγρασία της ομίχλης οι σκιές

στοιχειώνουνε σαν άλλες ερωμένες παλαιές

λησμονημένα κάστρα..

''κάτω από φρούρια  παλαιά'' - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''τίλιο με άρωμα λεβάντας''

Αλήθεια.. κείνα τα χρόνια μας δεν ήτανε αλλιώτικα

ήταν η ψυχή μας που άφθαρτη τα εκοίταγε αλλιώς

ήταν η πρωινή δροσιά του νου που επότιζε τη σκέψη

ό,τι μας βάραινε στης νιότης τα περάσματα τα γλύκανε

τα ξέπλενε..τα εβούλιαζε με εγρήγορση ο χρόνος..  

ήταν η φλόγα που έκαιγε μες στο μαγκάλι της καρδιάς

π' εζέσταινε το ρίσκο και την τόλμη

την τόλμη για το άγνωστο..π' ενίκαε το φόβο

οι φανοστάτες μας εστέκονταν ορθοί

ο αραμπάς εκύλαε γοργά  έφτανε στο σταθμό του

έψαχνε μύλο για ν' αλέσει το σιτάρι του

ψωμί για να ζυμώσει της ζωής..

αλλάξανε οι εποχές..εκιότεψες κι εσύ

χαμήλωσες της λάμπας σου το φως

θαρρείς κι οι φανοστάτες λιγοστέψανε στους δρόμους

αφήσανε αφώτιστα τα γέρικα σοκάκια

για έρωτες αλλοτινούς πια δε μιλάς

στους κήπους για λεβάντες αρωματικές δε σεργιανάς

είν' των γερόντων η ματιά στο μέλλον το αχανές

γεμάτη αναστολές και συντηρήσεις..

τίλιο με άρωμα λεβάντας η αγάπη σου

πάει καιρός στο χαμηλό το φως

στήνει καρτέρι αερικό..νότες αλλαργινές του έρωτα 

την κάμαρα νοσταλγικά γιομίζει.. 

 

''τίλιο με άρωμα λεβάντας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''η ποίηση οφείλει να ''εγκυμονεί''

Γι' άξεστους βιαστές της γλώσσας εδακρύσανε τα μάτια μου..

στων ξιπασμένων τον ναό και των υποκριτών..

στην έπαρση..γονυπετής δεν προσκυνάω..  

όσους σοδόμισαν τις έννοιες..σιωπηρά τους προσπερνάω

έπαψα χρόνους τώρα να αγωνιώ και να πικραίνομαι

έρχομαι απ' τα σοκάκια και τις φτωχογειτονιές με τα λασπόνερα ..κι εδώ σκοπεύω για να μείνω..

άλλαξα το βηματισμό..βραδέως..μ' ερευνητική ματιά

τους δαγκωμένους λόγους τους..

στη χώρα τους του καθωσπρεπισμού..ένοικος δε δηλώνω..

στο θρίλερ ενηλίκων ( ανηλίκων) τα σενάρια

στα παραμύθια πια της Χαλιμάς..μελάνι δε σταλάζω

φτιάχνω δικό μου ένα σενάριο ένα έργο

μια παράσταση..με στέρεα υλικά..

Κι αν μια γυναίκα εγκυμονεί εννέα μήνες συναπτούς

στον κόσμο για να φέρει ένα μωρό

η ποίηση οφείλει να ''εγκυμονεί'' σοφά

την πείρα..τη γνώση και τη βίωση

κι ο δρόμος που χαράζει η ζωή

η ίδια η ζωή του ποιητή..την ποίηση να γεννάει..

Κι εγώ ..

θιασώτης της δια Βίου Μάθησης 

περιδιαβαίνω ταπεινά..τις λέξεις προσκυνάω

όσων αιμάτωσαν κι εγέννησαν με οδίνες και με ίδρωτα

στιχάκια βιωμένα..λαξευμένα..

λέξεις που εστάχυασαν και ζύμωσαν ψωμί

στον άθερο τον κάμπο.

λέξεις που εφύτεψαν αροδαμούς

στους άγονους τους φράχτες..

 

''η ποίηση οφείλει να ''εγκυμονεί'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''εφλέρταρε στης μοναξιάς''

Σαν έρχονταν οι αφέγγαρες οι νύχτες της

εκουλουριάζονταν εις το καβούκι της

μια αίσθηση ονείρου την κυρίευε

τους δαίμονές της σκότωνε..μονόλογο αρχινούσε..

κάποιες φορές έλεγε να συμβιβαστεί..

ν' αφήσει τον αγέρα να την πάει

κατά πως πάει ο άνεμος στου κόσμου τα ρηχά

να καβαλάει το μαγικό  λευκό της το φτερό..

να σεργιανάει από ψηλά τις κεραμοσκεπές

ηδονικά να νιώθει των πουλιών το πέταγμα

στων εκλεκτών να κατοικεί τη χώρα..

καθώς..............

δεν άντεχε τη μοναξιά πα στο φαρδύ κρεβάτι της

στα συγκαλά της έρχονταν ευθύς...

δεν ήταν στις προθέσεις της απ' τα μικράτα της

να ζει με προσωπείο δανεικό..

κι έτσι καθώς θα εμεγάλωνε

να κρύβει τις αξίες της..πιστεύω και ιδανικά

για ένα χαμόγελο γλαυκό..πίσω απ' το προσωπείο

ούτε και σκιάζονταν στην πόλη την ερημική

να περπατεί στα πεζοδρόμια τα λερά

τα λουστρινένια γδέρνοντας..τα κόκκινα σκαρπίνια

μα να..έρχονταν βράδια πανσελήνου σ' ακροθαλασσιές

εφλέρταρε στης μοναξιάς..αισθαντικά της έκλεινε το μάτι

εδιάλεγε τα χρώματα και τις σκιες του φεγγαριού

στο καβαλέτο της να φέρει..και τότες αποφάσιζε..

μέσα στα κάδρα και στα σχήματα τ' ασφυχτικά της εποχής

της άρεσε π' εφλέρταρε μονάχη της στις ατραπούς..

της άρεσε που εβγαίναν απ' το κάδρο οι γραμμές

που έξυνε τις νύχτες με τα αγκάθια τις πληγές

το μαύρον ρόδον που ερίζωνε στους φράχτες της

λυτρωτικά αιμορραγούσε στην ψυχή

κι εφύτρωνε ατόφιος ο εαυτός της.. 

 ''εφλέρταρε στης μοναξιάς '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,