⫷ της αρμονίας καθάριον φως⫸- σονέτο

Εὐλογημένος εἶ όστις εδυνήθη κι έκαμε
μιας Κυριακάτικης να μοιάζει εκδρομής
τον σύντομον..ουχί επί ματαίω περίπατον στη Γης
ευλογημένος δις που έζησεν την εντός του σιωπήν.

Ευλογημένος στα αθόρυβα ..ο αόρατος..
μιας επανάστασης στ' ανύποπτα που εγίνηκε προζύμι.
όστις την φλόγαν άσβεστην εκράτησε
στο Κούγκι της ψυχής του.

Εὐλογημένος εἶ όστις εκατόρθωσε κι έκαμεν χορηγόν
του λογισμού του μοναχά..χωρίς παρεμβολές..τα θέλω..
όστις εφύλαξε άσβεστο.. της αρμονίας καθάριον φως.

Ευλογημένοι κι όσοι αντέξαν κι εκρατήσαν ζωντανό
της χαραυγής το πρωινό κελαηδητό
στο απέθαντο αηδόνι της ψυχής των.

⫷ της αρμονίας καθάριον φως⫸ - σονέτο  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ παιάνας της φύσης⫸

art ana munoz reyes

Από 'ναν κόσμο άκαμπτο..σκληρά καμωμένο ..
αποδράσεις συχνά σχεδιάζω.
λυρικές οι εντάσεις δονούν της ψυχής μου τα μάτια..
Η ταπεινότητα της φύσης γεννά μεγαλείο εμπρός μου
μου προσφέρει αμισθί..με υπηρετεί..με αντέχει ακόμα.
κι ο παιάνας της φύσης στο παρόν και στο μέλλον στοχεύει
πρώτης προβολής πεντάγραμμα μοναχός σχεδιάζει
κι η ψυχή αγναντεύει θυμάται
μουσικός κι ο παιάνας της νιότης
της αθωότης λευκές τις σελίδες κομίζει.
στα βαθέα ποτάμια της ζωής τα κλαμμένα γιατί
ουρλιαχτά που κραυγάζουν.

Την ψυχή μου εναποθέτω στην πανδαισία χρωμάτων..
Μένω εδώ να κοιτάζω τον γερασμένο τον πεύκο..
αγκαλιάζω σφιχτά τον ροζιασμένο κορμό του
σ' ένα φόντο μαγικής ακουαρέλλας στην παλέτα της φύσης
μαγικός αυλός στη γωνιά η ψυχή μου μελωδία σταλάζει
το αρχέτυπον κάλλος  που την καρδιά μου σκεπάζει
ο παιάνας της φύσης απαρχής λυρικά τραγουδάει.

 

⫷  παιάνας της φύσης⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷σέβου γενναία τον καιρόν⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Ανήσυχες οι έγνοιες γίναν προσκεφάλι σου
κι ο φόβος της φθοράς στις λόχμες σου ενεδρεύει
ό,τι μ' αλλοφροσύνη εσχεδίασες στοχάζεσαι
στης φύσεως απέναντι στον τοίχο..
είν' πράσινος με πιτσιλιές στο χρώμα της ελπίδας
τόσο τον εσυνήθισες που χρώμα δεν τ' αλλάζεις
ψάχνεις μες στα λιβάδια του,πιστά σε καθρεφτίζει
αποβραδίς παίρνεις το σχήμα κοριτσιού
μα το πρωί στο χάραμα
γεννιέσαι σκοτεινή μορφή
χάνεται το κορίτσι απ' τα μάτια σου
ψεύτης και το φεγγάρι..
σε γέλασε το τρεμοπαίζον φως και των κεριών
το μάτι του Θεού..η Θεία βουλή,σου άλλαξε τη ρότα
δεν είσαι θάλασσα πλατειά
είσαι μια λίμνη με τα στάσιμα νερά
είσαι ένα νούφαρο παλιό ξεριζωμένο.

Κοιτάζεις στον καθρέφτη σου
σε πλαισιώνουνε μορφές θαμπές
σελίδες ξεφυλλίζουν σε τετράδια
γλυκεία γεύση αφήνουν να κατρακυλά
εις την πλαγιά της νιότης
κωπηλατώντας στους καιρούς έρχονται μαϊστράλια
φέρνουν φωνές χαϊδευτικές, σου τραγουδούν
''σέβου γενναία τον καιρόν
και μην αυταπατάσαι''
οι χρόνοι αδίσταχτοι βυθίζουν το κορίτσι σου
φιλοσοφείς..αφουγκράζεσαι αθάμπωτα
σε ανταμείβουν δάκρυα νοσταλγικής ευδαιμονίας.

⫷ σέβου γενναία τον καιρόν⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ρόδον της μοίρας μυθικόν⫸

Ζωγράφος: Achille Beltrame

 

 Γλυκά φυσάει ο χρόνος τη φλογέρα του
σε λίκνισμα ανελέητον καλείται η ανθρωπότης
κι εσύ αλάνι ατίθασο που αρνήθηκε την γήρανσιν
δεν τράνεψε στων χρόνων τους καιρούς
ψάχνεις στους ανθισμένους τους γκρεμνούς
το ρόδον το άγριον το τριανταφυλλί
στα αγκάθια του ματώνεις..
ελκυστικόν το χρώμα του σαν έρως ξαφνικός
στους ανθισμένους τους γκρεμνούς 

θάμα το ρόδον το άγριον το μυθικόν 

διψούσε να φανερωθεί..διψούσε να ανθίσει
κεί που οι ρυθμικοί βηματισμοί

εναγκαλίζονταν αρχέγονες μορφές στης νιότης των το χνούδι.
Η αναρρίχησις άθλος ψυχής
στην ανεμόσκαλα του χρόνου
είν' αλητήριος ο χρόνος και μπαμπέσικα χτυπά
στοχεύει ήχους βέλος στις καρδιές
κλαίει ο Ινδιάνος με πνευστά
κι ό Έλληνας τα περασμένα τραγουδά
με του τσοπάνη τη φλογέρα........
καρφώνονται οι ήχοι στα βουνά
ζητούν στα βήματα σοφά να λικνιστούμε..κι εσύ

απ' το πρωί ψάχνεις στον κήπο του Θεού
μες στα λιθάρια και στις ρεματιές
να έβρεις ένα ρόδο άγριο τριανταφυλλί
ασχημονούνε οι σκιές στο περιβόλι της ζωής
και σε λυγάνε..
  ρόδον της μοίρας μυθικόν
σηματωρός για το κυνήγι  σου στου ιδανικού τη στράτα.
Κι έτσι καθώς βραδιάζει έξω απ' της πολιτείας τη λοιμική
κελαρισμόν ποιείσαι  σαν αηδόνι της αυγής
της ομορφιάς την ήττα αρνείσαι να δεχτείς
τον λυρικό σου ψάχνεις τον κρυμμένο σου εαυτό
αυτά που δεν επαίρονται ορκίστηκες να τραγουδείς
κι ύστερα κάμνεις τόπον εις τα  θάματα
εις το λυσιμελές στο άγριο τριανταφυλλί
που χρόνους ταξιδεύεις στην ψυχή σου.

⫷  ρόδον της μοίρας μυθικόν ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ρόδον της μοίρας γύρευε μιας Άνοιξης στο ροζ⫸ - σονέτον

 

 

Ο μυρωμένος κήπος σ' εγκατάλειψιν
τον χαλεπόν ετούτον τον καιρόν ασάλευτος
αρνείται της ανθίσεως ευδόκιμων απαντοχών
μα η ανάγκη εύθραυστη την έρημίαν της ψυχής της κυριεύει.

Αδημονεί..φέρνει απ' τα βάθη τα μακρά
γνώριμες ευωδίες,άλικου ρόδου..μέντας,κιτρολέμονου
δυόσμου λεμονοθύμαρου,σγουρού βασιλικού
σβήνουν τα ίχνη του θυμού με μιας οι ευωδίες.

Βρίσκει το μπούστο ανοιχτόν της κορασιάς
σκύβει σ' έναν γλυκύ νοσταλγικό ασπασμόν
στην μέθην μίας Άνοιξης αλλοτινής..ασελγώντας την ριγάει.


Μες στην οδύνη των καιρών η αγωνία λεπτή κλωστή
μη χάσει απ' το λίγο το πολύ...μη στερηθεί
ρόδον της μοίρας που εγύρευε μιας Άνοιξης στο ροζ.

⫷ ρόδον της μοίρας γύρευε μιας Άνοιξης στο ροζ⫸

 -  σονέτον - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷τα δυό δεντριά του γένους μου⫸

Rafal Olbinski

Τα δυό δεντριά του γένους μου
εκείνα που με φύτρωσαν
καρπούς κουβάλαγαν στους κλώνους τους
γυναίκες της αφοσίωσης
και άντρες της θυσίας..
κείνα τα ηλιοφανή μου τα δεντριά
στα μέσα μου βαθειά εφυτέψανε
των οριζόντων μου τις οριογραμμές
το ύφος της ζωής μου.

Το alter ego μου με κυνηγά
ερήμην μου με παίρνει στο κατόπι
πότε με βγάζει στης εφηβείας τα ορμητικά νερά
με την σοφίαν της κλεψύδρας άλλοτε
στης ενηλικίωσης στα φουσκωμένα μου ποτάμια.

Το έρεβος του θανάτου ανελέητον
η μακροζωία των ονείρων λιγοστεύει
τρέχω για να προφτάσω
οι περιπέτειες αλλόκοτες..οδυνηρές
και οι χαρές του κόσμου λιγοστές
τα δυό δεντριά του γένους μου που έπεσαν
γινήκαν λίπασμα και καρτερούν
παραφυάδα να γεννώ στο χρόνο να αντέξω.

⫷ τα δυό δεντριά του γένους μου⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷του άνω θρώσκειν τ' ανεκτίμητα⫸

Μυστήριο άλυτο..κρυμμένο σε καταπακτή
το πως αποκαλύπτεται
εις την ψυχήν του κάθε ανθρώπου ο Θεός..
εκείνο που γνωρίζουμε
δεν είναι πλάνη της φαντασίας μας του νου
είναι πως νιώσαμε το άγγιγμα της χάρης Του
σε μια μικρή στιγμή..στιγμή που εγονατίζαμε
κι η άκρη των φτερών του μας επήρε στο ταξίδι Του
ουχί ταξίδι απελπισίας..οργής
ταξίδι ανατάσεως..πίστεως..προσμονής
Συχνά προς το ξημέρωμα..αναμεσίς στο γλυκοχάραμα
στο φέγγος της σελήνης και των άστρων
στην ανεμόσκαλα αναρριχάται η ψυχή
αναζητώντας το αναπάντητον
ζητά την ύψιστη αλήθεια της ν' αφουγκραστεί
γεννιέται ήλιος λαμπερός αχτιδωτό στεφάνι..
πόθος διακαής στην κεφαλήν
της νύχτας της το σκότος ν' απαρνιέται.
Ακολουθεί τον ήχο του νερού
ψηλώνει στο άκουσμα του αηδονιού
του άνω θρώσκειν τ' ανεκτίμητα επιζητεί
αγλαϊσμένη η ψυχή το βλέμμα του Θεού να ανταμώσει..
Τα σκιάχτρα πια δε την τρομάζουνε
δε βρίσκουν χώμα στο λιβάδι της καρδιάς .
Παράτολμα με τα σπασμένα της φτερά ακροβατεί..
στην ένγεια ζωή το διακύβευμα μεγάλο
κάποια μετάξινη κλωστή
τον όρκος της γερά κρατεί
τρανός σαν τάμα σ' εκκλησιά
το γόνυ εις το χώμα μην λασπώσει..

⫷ του άνω θρώσκειν τ' ανεκτίμητα⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷μέσα στο άγριο πορφυρό - σονέτο πολέμου⫸

                                                               

Παντού να καταστρέφονται τ' αχάλαστα τα κάστρα
μέσα στο άγριο πορφυρό..ματοβαμμένων κοσμοσυρροές
ως δροσουλίτες οι οπτασίες των ανθρώποι ποθαμένοι
δεν είν' αντικατοπτρισμός του πρωινού μηδέ οφθαλμαπάτη.

Φίλος μου ήταν παιδιόθεν η αλλαγή
και σύμμαχός μου οι αδιάσειστες αλήθειες
δε θα 'μαστε για πάντα οι χαμένοι των καιρών
καιρός..ας κάμωμεν τους κραταιούς μηδαμινούς.

 Όσοι την πλάνην τους δεν απαρνούνται στους καιρούς
γεμίζουνε στα ρήγματα το χώμα αιμάτινους σταυρούς
της Οικουμένης τον Σταυρόν οι ευλαβείς τον κουβαλούν.

Σ' απρόσβατου βουνού την κορυφή στο κάλεσμα σηματωροί
άνθρωποι απέλπιδες κι αν φοβισμένοι..εμείς οι κραταιοί
σε άτακτην ας τρέψωμεν φυγήν φατρίες βρυκολάκων.

⫷ μέσα στο άγριο πορφυρό -  σονέτο πολέμου⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷εν καταφύγιον αθέατον⫸

όρος Πεντελικόν - 18 / 3 /2022

 

 

Πάντα λοιπόν θα ψάχνουμε

έν' καταφύγιον αθέατον

στου βράχου στων πλευρών του στις σχισμάδες

να φέρνει ο αγέρας απ' τα βάθη του

τραγούδια αρμονισμένα.

Οι ώρες λιθάρια που κατρακυλούν

όλα είν' ένα όνειρο..όλα είναι μια πλάνη

σ' ένα τοπίο αφιλόξενο

όταν σε δέρνει ο σίφουνας

στις κακοτράχαλες χαράδρες σου

γίνε αυτούσιος γκρεμιστής

μάθε να  την κατρακυλίζεις τη φθορά..

εις το μουρμούρισμα  του αντίλαλου

το μάταιον της προσωρινότητας το λάλημα

απασφαλίζει τα όνειρα τα κλειδωμένα σου

γεννάει την ζωήν.

 φέρνει στα χείλη μίαν προσευχήν

το άνω θρώσκω ευδοκιμεί

 σέβου το μεγαλείον Του..

σέβου τον μέγιστον Θεόν σου.

 

⫷ εν καταφύγιον αθέατον⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷μονόλογος σε ''εσωτερικόν'' χώρον⫸

Κι αν χίμαιρες βρεθώ να κυνηγώ στην άλλη μου ζωή
εις τις κερκίδες τ' ουρανού
ας κάθομαι εις το μαρμάρινον εδώλιον
να ξεδιψώ με νάμματα παραμυθιών...
ετούτην την πεζότην της ζωής στη γης
να απολησμονήσω........
δραπέτισσα εδήλωνα στα γήινα καιρό
τα σχόλια για τα εγκόσμια περιττεύουν.

Περίοδος των απολογισμών..μικρή εγώ
κάτω απ' το μάτι του Θεού..
αναμειγνύοντας............
συσωρρευμένην χρόνων την οδύνην μου
με την μακρόσυρτην ανέλπιστην χαράν
μιαν ελπίδαν θρέφω αμυδράν..
αιφνίδιαν καλοσύνην αναμένω στο Έλεός Του
για να με κατατάξει εις τον Παράδεισον..
γιατί ετόλμησα κι εγεύθηκα
χωρίς υποκρισίαν καμιάν
τις ηδονές του κόσμου
γιατί εργάσθηκα ως όφειλα συλλογικά
γιατί έκαμα αγώναν άνισον και διαρκή
κι ανέβασα το μπόι μου θαρρώ
πέρα απ' τη μπορεσή μου..

Με παίρνει αλά - μπρατσέτα η νιότη μου
δεν ξέρω πως να τα χωρέσω εις τις λέξεις μου
επαναστάσεις..αντιθέσεις ..πεπραγμένα
ο φόβος για το γήρας μου απών
ήρθε ο καιρός του θερισμού
είν' η συγκομιδή μεστή ..ακριβή..
τ' αμπάρια μου γεμάτα...
παράπονο δεν ανεβαίνει εις τα χείλη μου
μακριά διαγράφονται κορφές
αθώες παιδικές φωνές
πως μετατρέπουν τ' όνειρο που εγίνηκε εφιάλτης.. 

Μέσα από τον οίστρον της ποιήσεως
εγνώρισα τα ανθρώπινα
καρβέλια της ζωής σε πεινασμένων στόματα
εγνώρισα τη μάνα μου
μ' ένα μπουκέτο μενεξέδες μες στα ροζιασμένα δάχτυλα
κι ήρθες εσύ στην άνθιση της νιότης μου
για ιστορίες με μαγιοβότανα
τα βράδια μας τα έναστρα εμίλαες
οι μοίρες μου το χρώσταγαν
με πλάνεψαν..μαγεύτηκα κι αφέθηκα σ' εσένα.

 ⫷ μονόλογος σε ''εσωτερικόν'' χώρον⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷το τέρας εβρυχάτο⫸

Στο σκοτεινό το ζοφερό λημέρι του

το τέρας εβρυχάτο

άπλωνε χάρτες εσχεδίαζε

σύλλεγε φίδια απ' τις ζούγκλες τις τρανές

εις τα παζάρια εσκόρπαε στις αγορές

δηλητήριο κρυμμένο στο κεντρί 

κόσμο να φαρμακώσει

στο σκοταδιστικό το παρελθόν 

τον κόσμο επέστρεφε ανηλεώς

το βλέμμα εις το μέλλον λαβωμένο

εσκύλευαν τ' αρπαχτικά την άμωμη ελπίδα

κυνηγημένη εγνώριζε που να βρει καταφύγιο

είχε ακόμα τέρατα πολλά να καταστρέψει

το διακύβευμα τρανόν

ν'αντέξει τόσον δηλητήριον η σαρξ

ή για φαρμακωμένη ν' αποθάνει?

 

⫷ το τέρας εβρυχάτο⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷μορφές- σκιες τα πρόσωπα - αέναα καθορίζουνε της πολιτείας τις σελίδες⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

 

 

Καθώς αόρατα πλανώνται απάνω απ' τις πολιτείες μας.
μας κυνηγούν σκιές βουβές- μορφές ματοβαμμένες..
τυραγνισμένα πρόσωπα μας οριοθετούν..μας καθορίζουνε..
ως και τις ίδιες..καθαυτές τις πολιτείες.............
η σύναξη ετούτων των ψυχών γεννά
αγγέλους και φαντάσματα ηρώων αγαπημένων
της προδοσίας άλλοτες Εφιάλτες απεχθείς.
Κι άλλες μορφές που επεράσανε αδιάφορα
δεν εκρεμάστηκαν στο κάδρο της καρδιάς μας.

Τα Πρόσωπα..
Εκείνα που τα αυλάκωσε ο κάματος..ο ίδρωτας
εστάλαξε στις αυλακιές..σοφία των αιώνων
Πρόσωπα των αισθήσεων..τα αγάπησα παράφορα
τα πρόσωπα που εγράψανε τη δική τους Ιστορία.
Τη μάνα μου..τον κύρη μου..τον πάππο μου τη νόνα μου τη γραία..που εκουβάλησαν μίλια μακριά
τον πέτρινο σταυρό τους..
που Ανάσταση εγύρευαν..εφύτευαν στις λασπογειτονιές
ρόδα εκατόφυλλα απ' της Ανατολής..να τις μοσχοβολήσουν .
Τις νύχτες όταν ξενυχτώ κι ο ύπνος δε με παίρνει
στις ποταμιές..στις όχθες τριγυρνώ
κι έρχονται απρόσμενα καραδοκούσες οι σκιές
σηκώνουν το σορόκο της ψυχής μου.

 

Σκιές..
Που δεν εμπόρεσαν ενόσω ήσαντε στη γης
την άνθιση μιας Άνοιξης να την εσυναντήσουν.
Κάτω στις πολιτείες τις μενεξεδιές
τα πεζοδρόμια του κόσμου γέμισαν νεκρούς
νεκροί της πείνας κι άλλοι νεκροί..εκείνοι του πολέμου.
Γι αυτό σου λέγω σιωπηλά αγαπώ τα πρόσωπα βαθειά
εκείνα  που η ζωή των είχε λόφους ανισόπεδους
οι άνθρωποι που αγωνίστηκαν να ξεπεράσουνε
κι αυτήν την ίδια μπορεσή τους..κι εγίνανε οι ήρωες
της σύντομης ζωής τους..

 Τα άλλα πρόσωπα τα αδιάφορα...με τις τρωτές τους επιφάνειες
μου είναι αδιάφορα..αόρατα στα μάτια μου τολμώ να πω
δεν αγωνίστηκαν για να κρατήσουν εν επίπεδον αξιοπρέπειας
πάνω από του φόβου τους τα σκοτεινά λαγούμια..
καθώς αδυνατούν να ακουμπήσουν το δικό μου το συναίσθημα
μένει αξόδευτη η αγάπη μου γι αυτούς..και ας με συγχωρούνε.
στέρφα η ζωή..στέρφα και η ψυχή τους..αδιάφορη
σαν τα ζιζάνια σε στάχυα που φυτρώνουν μεστωμένα.
Οι λέξεις μου εις το σημείωμα αυτό είναι οι σταθμοί μου
μιας ολάκερης ζωής..στο αποστακτήριο ο μούστος της ζωής μου.

Εδώ που έλαχε να κατοικώ
στης παρακμής εις το λυκόφως των ανθρώπων
υπνοβατώ..κρατάω ζωντανούς τους ήρωές μου
φοβούμαι την οργή των ουρανών
μην τους σκεπάσει θυμωμένα το λυκόφως .

Κρατώ τα πρόσωπα που αγάπησα
ρίχνω άπλετο το φως και τα φωτίζω..
κρατώ τον κήπο της δικής μου της Εδέμ..κι ίσως μπορέσω
μέσα από τον κήπο μου αυτό..
την υποχρέωση που μέσα μου βαθειά την κουβαλώ..
ευελπιστώ να την βλαστήσω
για να φωτίσω όσο μπορώ τα γύρω μου σκοτάδια..
Μέσα από τους ήρωές μου τους μικρούς και τους τρανούς..
τα πρόσωπα που αγάπησα καθάρια...αντλώ το φως
αντλώ και την προσωπική μου ευθύνη και συνείδηση
τον κόσμο ομορφότερο να αφήσω.

⫷ μορφές- σκιες τα πρόσωπα - αέναα καθορίζουνε της πολιτείας τις σελίδες⫸  

Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ ευλογημένος όστις ενεδύθη τον μανδύα του Οδυσσέα⫸

Μέσα στα πέλαγα φτωχών συνοικιών..
στις κάμαρες των χαμηλόσκεπων σπιτιών
χιλιάδες ήσαν οι ζωές που συγχρωτίζονταν
χιλιάδες οι ζωές που αγωνίζονταν
έφερνε ο άνεμος ακόμα τις φωνές
χιλιάδες ήσαν οι ψυχές στο κάλεσμα
εύθραυστοι ήρωες της σκέψης..δυνατοί
που ελαχταρούσαν το ταξίδι
κι έτσι καθώς ο άνεμος την κόμη της εχάϊδευε
έγειρε το κεφάλι της κι ανέβηκε ένα παραμιλητό
εις το απανωχείλι.

Ευλογημένος όστις εκατόρθωσε..δεν εναυάγησε
κι έκαμε το ταξίδι του ως άλλος Οδυσσέας
Ευλογημένος όστις άντεξε..
εκράτησε δεμένους στο κατάρτι του
τους πόθους τα μεράκια της ψυχής του.

Όστις τη σκούνα του εταξίδεψε
επέρασε αλώβητος τις συμπληγάδες του καθώς..
η Σκύλλα και η Χάρυβδη εις τα στενά καραδοκούσανε
κι ο ουρανός απάνω του έβρεχε μαυροπούλια.
Ευλογημένος όστις κράτησε ορθό δεν εφοβήθηκε
του Οδυσσέα το φάντασμα σαν το πρωτοαντίκρυσε
στην εκσκαφή εντός του εις τα βαθέα..
όστις ετόλμησε και το 'δεσε γερά εις το κατάρτι του
σ' αναταριασμένες θάλασσες ταξίδια για Ιθάκες να χαράζει.

Ευλογημένος κι όστις γαλουχήθηκε..αντρώθηκε
με μύθους ..μες στους θρύλους τους Ελληνικούς
κι ελούσθη στου Ομήρου τ' ακρογιάλια.
Εις το σημείο μηδέν αναμεσίς εις του φωτός κι αντίκρια
της οριογραμμής του σκότους..
διακατέχομαι από της Ρωμιοσύνης τον καημό..
όταν τα μάγια σβήνονται και ξεθωριάζουν τα αστέρια.
ένας μονόλογος το νου μου κυβερνά..

Η Ελλάς ην χώρα μαγική
παραδομένη στις σελίδες δόξης τις λαμπρές..σε διδαχές
σε θρύλους ..παραδομένη και σε τέρατα αλλόκοτα ενίοτε
στέκουν εμπρός μου με παρακινούν
πως ελαχτάρησα ετούτη η χάρη..η δύναμη να μου δοθεί
να βρω το Δούρειο ίππο μου αν θέλω να σωθώ.
Μικρός ο τόπος μου και μαγικός..Ελλάς σε αιώνιο τρικύμισμα
που καταπίνει στα πελάγη τα παιδιά της
ποίος Θεόσταλτος θα δυνηθεί..θα ανατρέψει στους καιρούς
ετούτην την πλαστογραφία της ζωής
της αιχμηρής ετούτης γης..της μοίρας την κατάρα?

⫷ ευλογημένος όστις ενεδύθη τον μανδύα του Οδυσσέα⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷οι χαλαστές της Οικουμένης⫸

<< Άνοιξα το παράθυρο τον κόσμο ν' αγναντέψω

των δουλωμένων η χορδή ετρύπαε τ' αυτιά μου

κι αρνήθηκα να συμφιλιωθώ..

στους χαλαστές της Οικουμένης να παραδοθώ

μ' έναν βαθύ λυγμό ετόλμησα

της πένας το μελάνι μου 

στης Ιστορίας τον πάπυρο μικρή εγώ να το σταλάξω..  

ανυποψίαστοι..άξεστοι..

της Ιστορίας του πολιτισμού..των εννοιών οι βιαστές

και των σπηλαίων αμετανόητοι θιασώτες..ζηλωτές

εκαταχράστηκαν της εξουσίας των

σοδόμισαν τις έννοιες..σοδόμισαν ψυχές.

Κι όλοι εμείς λογιούμαστε της Ιστορίας συνυπεύθυνοι

που δεν σταθήκαμε εμπόδιο στο δρόμο τους

κι αφήσαμε στα μάτια μας μπροστά

το έγκλημα ετούτο να συμβεί..

Καθένας είναι μια μονάδα σ' ένα ενιαίο σύνολο

ένα γράμμα στο αλφάβητο που λέγεται ζωή.

Κι αν δεν αφήσει αποτύπωμα  χειρόγραφον

απορημένος..ξαφνιασμένος μίαν χαραυγήν..

θα ψάχνει το αίτιον και το αιτιατόν

του εγκλήματος τη ρίζα.

Η μοίρα μ' έφερε ως εδώ..μ' ενα βαρύ φορτίο

ίσως και να 'χε σχέδιο για  μένα ο Θεός 

για να φυλάσσω σιωπηλά τες Θερμοπύλες.

Αρνήθηκα να ομονοήσω να συμβιβαστώ

μα  είναι ο δύσκολος ο πόλεμος αυτός

μ' ένα απλό κονδυλοφόρο....>>

 

⫷ οι χαλαστές της Οικουμένης⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷η ειρήνη δακρυόεσσα ⫸

Στης ερημίας τις στέππες της πλανιόντανε

ξυπόλητη σ' αγκάθια περπατούσε..

κι η όστρια νωχελικά ύγραινε τα μαλλιά της

κι όσο κι αν τυραννούνταν..βασανίζονταν ο νους

ένα λιμάνι απάνεμο να βρει και να αράξει

στα ζόρια της και στα καλά

ελεύθερα την πλεύση της πορείας της

μονάχη να χαράξει..

πως εξεμάκραινε το όνειρο την κάθε τη φορά

μαραίνονταν του κήπου οι λεβάντες εδώ να

ανθρώπων έργα χέρσα γης..καιόμενη η βάτος

καθώς η ειρήνη δακρυόεσσα εν κλαυθμώ..

καθώς μισούνται ανάμεσά των οι ανθρώποι 

παρηγορίας άνεμος 

την πόρτα εχτύπαε τη μισοσφαλιστή

μουρμούρι εκόμιζε απ' τα μακρά..

 

μην κλαις κυρά.............

εκεί να πας..εκεί να πας........

στη χώρα του Γουαδαλκιβίρ

εκεί μ' ένα βελόνι αργυρό απ' τη Βενετιά

στο λάβαρο το ''ελεύθερον το εύψυχον''

μετάξινα τα κρόσσια να τα πλέξεις

να το καρφώσεις στα μαλλιά

να μην πενθείς...

ανθρώποι που ελούστηκαν την αστραπή εντός

βρίσκουν ένα λόγο..μίαν  αφορμή 

να δραπετεύουνε απ' το ημιθανές παρόν

τη λευτεριά αντίδωρο να την κρατούν

στο προδομένο τους παλτό..

στις ξεφτισμένες τσέπες......

για να 'χουν ένα νόημα..προορισμόν

 στη Γης απά οι σύντομες..

στοχαστικές περπατησιές τους.

 

⫷ η ειρήνη δακρυόεσσα⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ!

Σε όσους διψούν για την ειρήνη

σε όσους βρίσκουνε διαδρομές ταχείας εξόδου 

απ' το ανελεύθερον...........

σε όσους αντέχουνε να ανασταίνονται

από το ημιθανές παρόν.

η φίλη σας Σοφία......

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,