# αντίο αύρες μου θαλασσινές #

Αντίο αύρες μου θαλασσινές της Αχαϊας
περβόλια του Αυγούστου μου μ' αλμύρα ποτισμένα
υπήρξα άραγες ποτές 

 στις ακροθαλασσιές που ανεμίσατε
"για" στάθηκα αόρατο ένα αερικό
της θάλασσας σπασμένο ένα κοχύλι
που το χαιδεύαν..το ξεβράζαν απαλά
τα μαϊστράλια του πελάου
κατοίκησα ποτές εις τους λειμώνες σας
χαϊδέψατε ..δροσίσατε τα φυλλοκάρδια της ψυχής μου?

Μη λυπηθείς φευγάτη μου καρδιά
που οι αύρες σου λικνίσαν το μαντήλι
τι κι αν κονσέρτο πένθιμο
και άλλοτες γιορταστικό επαιανίσανε στ'ακάλεστα
τι κι αν μαντήλι αποχαιρετισμού
λαλέματα σου μήνυαν φευγιό
δροσιά εγεύθης στο κορμί..
του δέρματος η μνήμη ενθυμείται..

γέννημα θρέμμα ενός βυθού
μια ιαχή απ’ τα πέλαα
ο τελευταίος ήλιος του Αύγουστου
μια βουβή αγιότητα
κι οι αύρες σου επιστρέφουνε
παντοτινά στην αγκαλιά σου.

# αντίο αύρες μου θαλασσινές # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# ανάερος στραφταλισμός #

φωτο : Σοφίας Θεοδοσιάδη

Κι εκοίταξα ανάερα εστραφταλίζαν τα νερά

λαμπύριζαν τα κύματα

ωσάν πυγολαμπίδες

στους όρμους τους απόκρυφους

π' απλώνονταν στα μάτια μου αναπάντεχα

 καθώς εταξιδεύαν τα στιχάκια μου

 κι εγίνονταν τα λόγια μου τραγούδι

 κι εσκόρπααν οι νότες του στα απόμακρα π ' επέρνααν

 καράβια του Ιονίου

ο μπάτης έρχονταν απ' τα βαθιά

ετραγούδαε μαζί μ' εμέ κι αυτός

και έφερνε τα λόγια σου τ' απόκοσμα

μέσα απ' τους καλαμιώνες.

Εκοίταα στο πέλαο

και αναστέναζα βαριά

σαν φύσημα ερχόντουσαν ετούτες οι φωνές

αναρωτήθηκα  με μιας

αν ήτανε αποκυήματα της φαντασίας μου

για τάχα της ψυχής σου τα σημάδια

ένα αεράκι με εχάιδεψε στα μάγουλα

κι ευθύς το ονείρεμα το πρωινό

από τα μάτια μου εχάθη.

# ανάερος  στραφταλισμός #

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# με τα φαιόχρυσα φανάρια μου ποδηλατώ#

 

Οι κρόταφοι γκριζάρανε

κι οι αδηφάγες  ήττες της ζωής παραμονεύουν

ένα ερώτημα στα χείλη φτάνει σιωπηλό

τι απέγινε το σφρίγος της δικής μου της γενιάς

 που καταλήξαμε όλοι εμείς οι αποσταλμένοι?

Όλοι αλλάξαμε εις την μικρήν μας διαδρομή..

μα μερικοί συμβιβαστήκαν παντελώς..

και κάποιοι άλλοι πουληθήκαν μπιρ - παρά..

Η εμμονη στο "ολοι" καταστροφική..ισοπεδωτική

κάποιοι ελάχιστοι..μικροί

παρέμειναν ρομαντικοί

φωνάζουνε συνθήματα λυτρωτικά

και παραμένουν νέοι..

ψάχνουν για τη χαμένη ποδηλάτισσα

που 'κλεβε γιασεμόκλωνα

στις στράτες των ερώτων.

Με τα φαιόχρυσα φανάρια μου ποδηλατώ

μ' αρέσει να φωτίζω σπίτια και τις γειτονιές

βολτάροντας με το ποδήλατό μου

είν' μαγικές οι 

Χινοπωρινές οι ορθοπεταλιές

κοιτώ ψηλά τα "ρετιρέ"

εκεί που ελαχτάραε η ψυχή

να 'χει τα πρωινά για συντροφιά

πετούμενα ..πουλιά του ουρανού

καθώς φτερούγαε κι η ψυχή μου..

Επάνω εις το ποδηλατό μου γίνομαι παιδί

ξελαμπικάρει ο λογισμός

ανθούν γεράνια στο περβάζι της ψυχής.

Στις Χινοπωρινές μου ορθοπεταλιές ένα τραγούδι αρχινώ

πολλοί στις γειτονιές με λεν' τρελλή

ίσως στα μάτια τους να είμαι κι ένας βλαξ..

που δεν κυνήγησα καπίκια ..πλούτια  και παλάτια ζηλευτά

που δεν ηθέλησα 

να γίνω    εἷς ρακένδυτος

φτωχούλης οργωτής

στα χέρσα τους λιβάδια…

# με τα φαιόχρυσα φανάρια μου ποδηλατώ  # Δοκίμιον Λυρικόν- Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# τι να τα κάμω πια τα παραμύθια σας #

φωτο : από το διαδίκτυο

Τι να τα κάμω πια τα παραμύθια σας
τι κι αν μου τα τρατάρετε σε δίσκο μελωμένα
τι κι αν ποθώ το αίσιον το τέλος τους
δε μου μερώνουν την αγριεμένη μου καρδιά
ταιριάζουν περισσότερον σ' ανυποψίαστους
μα δεν ταιριάζουνε σε μένα..
τα πικραμένα χείλη μου
στα άγουρα τα χρόνια μου
σε δρόμους εσεργιάνισαν παραμυθιών
τα μάσησαν..τα γεύτηκαν..τα είδαν
στης ωριμότης μου αρνήθηκαν να τα γευτούν
τα εξεράσαν στον Καιάδα.
τώρα με βάρδους συντροφιά μου τριγυρνώ
στα μονοπάτια της ποιήσεως αργόσυρτα βαδίζω
γιατί εκεί θαρρώ θα βρω..
αληθινήν παραμυθίαν..

 
# τι να τα κάμω πια τα παραμύθια σας # Σοφίας Θεοδοσιαδη

( παραμυθία = η παρηγορία )

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# είμαι η ποίηση της άγριας τριανταφυλλιάς#

 

Φωτο : απο το διαδικτυο

Είμαι η ποίηση της μυρωδιάς των τριφυλλιών

εκεί γεννήθηκαν οι λέξεις μου 

 δροσοσταλιές σε πάχνες πρωινές 

ανάμεσα στις χλοερές τις θυμωνιές

είμαι η ποίηση της άγριας βατομουριάς

των ώριμων  των φρούτων που έσταζαν 

 το μέλι  εις τα χείλη μου το λιόκαμα..

"πριγκίπισσα" των κάμπων 

των σιτοβολώνων...των ηλίανθων..

Είμαι η ποίηση της άγριας  τριανταφυλλιάς

που εσκαρφάλωνε σ' απόκρυφα

στης ήβης μου τα χρόνια τα τρελλά

κι αιμάτωνε σ'  ερώτων μονοπάτια

 ως τρυφερό αγριολούλουδο ελούζονταν αέναα 

 στις ποταμιές ανθίζον..

Ω! τι γλυκεία η αγαπημένη νιότη μου

άρωμα στάζει του μοσχάτου σταφυλιού

κι ο νους μου μια απέραντη αμμουδιά

ψάχνει κοχύλια που είν' δυσεύρετα

σ' ακρογιαλιές γαλαζοπράσινες 

λησμονημένων θαλασσών.

# είμαι η ποίηση  της άγριας τριανταφυλλιάς#

Σοφιας Θεοδοσιαδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# όλοι αυτοί που αγάπησα #

 

Όντας οι σκιές απομακρύνονταν απ' τον καθρέφτη μου..
τα κάτοπτρα λεκιάζονταν
κι εσήκωναν ομίχλης μια θολούρα. ..
Ξεθωριασμένες οι μορφές των στα όνειρά μου έρχονταν αραιά.
Κι εγώ επέστρεφα πάντα εις το σπίτι μου
κι ήσαντε όλα όπως τα άφησα
κι ήσαντε όλοι εκεί γύρω απ' το χαμηλό μας το σοφρά .
Όλοι αυτοί που αγάπησα όσο τίποτα στον κόσμο
κι έπαψαν να με βλέπουν πια
μα ήταν όλοι γελαστοί
κι από μακριά μου γνέφαν
σαν να μην έφυγαν ποτέ
λες κι είναι μες στο κάδρο μου ακόμα οι ζωές τους.
Μα εγώ τους νιώθω δίπλα μου
μόνο που δε με βλέπουν.
Δε με κοιτάζουνε..δε μου μιλούν
ακούω την ανάσα τους την ξέπνοη
από του Άδη τα σκοτάδια.
Κι ύστερα χάνονται μέσα στις καλαμιές
εκεί που επαίζαμε κρυφτό σαν ήμασταν παιδιά
κι ακούγονταν καλεστικά αγαπημένες οι φωνές των.

#όλοι αυτοί που αγάπησα# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

"στα φεγγαρενια αλωνια"

Τσαλαβουτούσε  μες στα αστρόφεγγα νερά  φεγγαροστόλιστη,η φεγγαρολουσμένη

 έρχονταν στο κατώφλι της καντάδες μακρινές ..

μονολογούσε..τραγουδούσε κι εφανέρωνε τις αμαρτίες της

οσμίζονταν τις γεύσεις για τα ανθρώπινα

την ήλκυαν οι σαρκικές οι ηδονές

του σώματος η μνήμη ενθυμούνταν. 

Τι να σου κάμει όμως που αναζητούσε το ιδανικον

στο ύψιστον

πως να παλέψει τις αγαπημένες των αισθήσεων φωνές

τι να σου κάμει που 'θελε να της φανερωθεί..ν' αγγίξει τον  Θεον?

κι όλο μετανοούσε και προσεύχονταν..

συχώρεση αποζήταε για τις αμαρτίες του κορμιού

ήθελε  τις αδυναμίες της να μαστιγώσει...ν'  αποποιηθεί

μα η γης την  τράβαε δυνατά στα σπλάχνα της...

είχε ανοίξει πόλεμον με τον εντός της ουρανόν.

Κι  έτσι όπως εστέκονταν κυπαρισσένια αγέρωχη 

η φεγγαρολουσμένη

κάτι κρυφό μυστήριο εσκέπαζε ολόγυρα τη φύση..

κι η θάλασσα ησύχαζε

τάσι ασημένιο εδέχονταν

του ουρανού τα άστρα.

Αλλόκοτα εγύρισε 

σαν μαγεμένη εκοίταε τον ουρανό

 και πότε τ' ακρογιάλι

Τα αστέρια π' ελαμπύριζαν της φώτιζαν το πρόσωπο

κι ευθύς εκοντοστάθη

δεν έχει σύνορα η καρδιά

λαχτάρησε ονειρεύθη

εντύθη κόρη στα λευκά

με το γαλάζιο της μαντήλι το μεταξωτό

δεμένο στα κατάλευκα  μαλλιά της

ήρθαν κι οι φίλοι, συγγενείς, 

οι αγαπητικοί απ' τα παλιά

κι εσυρε πρώτη τον τρανό χορό

στα φεγγαρένια αλωνια.

αξημέρωτα εχωρίσανε

κι εγύρισε μονάχη της

στην επιλεκτική τη μοναξιά της

μα από τότες χρόνους και μετά

ποτέ πια εκείνη η Αυγουστιάτικη νυχτιά

δεν εβασίλεψε στο νου της.

"στα φεγγαρένια αλώνια"

Σοφίας Θεοδοσιαδη

,.....,,.................................