''ΜΙΚΡΥΝΑΝ ΟΛΑ ΞΑΦΝΙΚΑ''

Μίκρυναν όλα ξαφνικά..
στην απεραντοσύνη του
ο κόσμος μου μια στάλα
τα σύννεφα έγειραν βαρειά 
στα ακίνητά σου βλέφαρα..
εσπάραξε η καρδιά μου..
σκοτείνιασε ο ουρανός..
ταξίδεψε σαν αστραπή
στα παγωμένα μάτια σου
η ζωή μας σε ρομάντζο
ντύθηκα με ιριδισμούς
ουράνιου τόξου που εχάθηκε
στ' απρόσμενο φευγιό σου
ταξίδεψα σαν ξωτικό
εκρύφτηκα για μια στιγμή
στο γαλανό ουρανό σου..
έρχεται πάντα μια στιγμή
που ο χρόνος σταματάει..
Ό,τι πονάει δε χάνεται
ό,τι πονάει δε σβήνει
μένει για πάντα χαρακιά
τη συρραφή γυρεύει.. 

''ΜΙΚΡΥΝΑΝ ΟΛΑ ΞΑΦΝΙΚΑ'' 
 Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''ΚΡΥΜΜΕΝΕς ΜΑΡΓΑΡΙΤΕς''

Καθώς κοκκίνιζε ο γαλάζιος ουρανός
στου δειλινού την ώρα
έβγαζες για περίπατο
τις σαρκωμένες  της ψυχής
κρυμμένες εις τους κήπους σου
θλιμμένες μαργαρίτες..
ένιωθες πιο βαθειά τη μαχαιριά
στο στήθος να καρφώνει..
Ό,τι σε άγγιξε και έτσι και αλλιώς
εκαταγράφηκε στο δίσκο το σκληρό σου..

Αποτυπώματα μιας άλλης εποχής..
χρόνια της αθωότητας..
αγάπη και συγκίνηση ορμή και θάρρος..
τόλμη και ρίσκο και όνειρα..
οι σελίδες των ημερολογίων σου..
στα ημεροδρόμια αλητεύουν...
Υποσχέσεις..
αγάπες και έρωτες νεανικοί..
όρκους αιώνιους εκρύβανε
που χάθηκαν σε μια βραδιά 
στο πρώτο φύσημα του ανέμου..
ήρθε η ζωή και τους αθέτησε..
διέψευσε το πείσμα σου το άκαμπτον
το ρίσκο το νεανικό..
που το πέρασμα του χρόνου αλλοιώνει..
Λες κι ήρθε η ώρα των ισολογισμών
να κλείσεις τα βιβλία τα λογιστικά 
επίσκεψη σου κάνει ο απολογισμός
στιγμές - στιγμές..ανεπιθύμητος
απόχτημα των ώριμών σου χρόνων...
Γυμνά δεντριά οι επιθυμίες οι αξόδευτες
κρυμμένες μες στα στήθια αμάδητες
προσμένουσες..κρυμμένες μαργαρίτες..
βάζοντας παραπεμπτικό
στα περιθώρια του αύριο
σ' αγέμιστο κενό ελπιδοφόρο
παγιδευμένες στην καρδιά..
σαν τρικυμία πρωτόγνωρη
μια ουτοπία επιθυμητή
με πάθος και ορμή σου καταγράφουν...

'' ΚΡΥΜΜΕΝΕς ΜΑΡΓΑΡΙΤΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''ΣΑΝ ΦΛΟΓΑ''

Κι αν κυνηγάς σ' ολάκερη ζωή
βραβεία..
χειροκροτήματα μοιραία ν'αποσπάσεις
και αν γλιστράς..σκορπιέσαι χάνεσαι
κατρακυλάς..γκρεμίζεσαι στης νιότης σου
τις μάταιες υποσχέσεις..
κι αν της ψυχής σου και του νου το χειροκρότημα
δεν τ' ακουσες..δεν το 'νιωσες μονάχη
μην περιμένεις στη ζωή σου να δικαιωθείς
μην περιμένεις και την πλήρωση
ρηχό ποτάμι πάντα θα κυλάς
λιθαριασμένη η κοίτη σου
αφύτρωτες οι όχθες..
Σαν φλόγα θα σου καίει τα σωθικά
το νου σου θα τον κυβερνά
απ' τα βάθη η φωνή
του λατρεμένου σου γονιού θα σου φωνάζει..
''τα βραβεία δεν τα παίρνουν πάντοτε οι άξιοι''
φορές- φορές..τις περισσότερες στιγμές
στης συντεχνίας βόσκουνε
τα άνομβρα λιβάδια...
Να λαχταράς..ν' αναζητάς..
μες στη σιωπής σου να κοιτάς
στις μαύρες σου..
στις σκοτεινές τις μέρες σου
πίσω απ' τα γκρίζα σύννεφα..
στο ουράνιο τόξο να κοιτάς
ποτέ να μην το λησμονάς
τα ουράνια τόξα βγαίνουνε
μετά τις καταιγίδες...

''ΣΑΝ ΦΛΟΓΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΤΟ ΜΙΣΘΩΤΗΡΙΟ''

Πάντα λοιπόν σε μάγευαν
τα ευρύχωρα..γεμάτα φως..
τα σπίτια τα μεγάλα..
να μπάζουνε τον ήλιο από παντού
να φτάνουν στα τρανά τους τα παράθυρα 
τραγούδια των σειρήνων..
τσιγγάνα είχες την καρδιά
ασύνορα..τα διψασμένα μάτια...
Στο μισθωτήριο της ζωής σου το στερνό
το μίσθωμα αφειδώλευτα..
αγόραζε τους μήνες ακριβά..
ημερομηνία λήξεως ανοιχτή
εις την αδιάκοπη ροή
του χρόνου του απέθαντου εξουσιαστή..
μην καρτεράς με σκουριασμένα τα κατάρτια σου
σε παλαιά..μην περιμένεις πια λιμάνια..
για καινούριες άνοιξε πανιά γι' ακτές.....
Σπίτι να ψάξεις για να βρεις
να διαθέτει κήπο μ' άνθια σπάνια
Βοτανικός να μοιάζει
ωσάν και τα πουλιά τα ξωτικά
σε μυροβόλους ουρανούς..
σε υποσχόμενα φεγγάρια να σε βγάζει.
Αντίκρυ απ' τον κήπο σου
στη θέα του..λίμνες και θάλασσες
στα παραθύρια των ματιών
μπροστά σου να τα φέρνει..
Ψάξε ακρογιάλια άγνωστα
στης ποίησης στιχάκια για να μοιάζουν..
το ένα..το κοχύλι το ξεχωριστό
να το 'βρεις ένα δειλινό
τη συλλογή σου να πλουτίσει..
να 'χει του ήχους της ζωής
τα ανεκπλήρωτα ακόμα να υμνεί
σαν τηλεβόας της ψυχής σου το μπουρού
στους ήχους των σειρήνων να σαλπάρει.. 
όνομα να του δώσεις στη λεζάντα της ψυχής
σφραγίδα της αγάπης να θυμίζει..
Κι όσο περνούν οι Ανοιξες
κι ο χρόνος σου μοιραία ξεθωριάζει
μελάνι στάζε σινικό
τα γράμματα ανεξίτηλα στο μίσθωμα
το χρόνο ν' αγοράζουν.. 

''ΤΟ ΜΙΣΘΩΤΗΡΙΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
............................................................................................................. 

''ΑΛΑΜΠΗ ΣΤΟΑ''

 Συνταξιδιώτες έψαχνες από παιδί
στο μακρινό σου το ταξίδι
μοναχική η πορεία σου..μοναδική
καθώς τα λόγια σου ακούμπαγες
στο γέλιο και στο κλάμα..
Τραγούδια..θρήνους έγραφες
άλλοτε οι στίχοι να γελούν
και άλλοτε να κλαίνε
ήθελες πάντοτε την αθωότητα να υμνούν
την κάθαρση..εξαγνισμό να φέρνουν..
τον έρωτα για τη ζωή να τραγουδούν
να απαρνούνται το εφήμερο
στης ελπίδας το περβάζι να γαντζώνονται
να μη μελαγχολούν..μηδέ να κλαίνε
Ερχότανε η ζωή..τις λέξεις εσημάδευε
επλήθαιναν τα δάκρυα
τις νύχτες..τα σκοτάδια
λιγόστευαν τα χρόνια σου του μέλλοντος
ασφυχτιόν το τρένο σου στα ύστερα
σε ράγες άλαμπης στοάς
οι λιγοστοί συνεπιβάτες στο φορτίο προδομένοι..
τις λέξεις δεν ερμήνευσαν..εξέφυγαν 
δεν φύτεψαν..δεν ρίζωσαν
δεν σπάραξαν στα μέσα τους
τις άφησαν μονάχες να πλανιούνται...

''ΑΛΑΜΠΗ ΣΤΟΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


 

''ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΡΥΑΤΙΔΕς ΓΕΡΝΟΥΝ''

Στην κολυμβήθρα της ζωής
εβάφτισες..άγιασες τα όνειρά σου.. 
Αόρατο το περιτύλιγμα της θλίψης σου...
μιας διαπίστωσης το επισκίασμα
σε μια φωτογραφία της στιγμής
σταμάτησε το χρόνο μ' ένα κλικ
στης νιότης σου τα χρόνια..
Όμορφα χρόνια..άγουρα όνειρα..
στο βράχο της ψυχής σου λαξευμένα 
στην κολυμβήθρα λες του Σιλωάμ
εμοιάζαν βουτηγμένα..λυτρωμένα..
Σαν άλλη Καρυάτιδα..
αψήφησες το εύθραστον..
το 'σκασες απ' τη θέση τους
ξέφυγες απ' το βράχο τους
μπερδεύτηκες στο πλήθος
για να σκορπίσεις άθελα..ανύποπτα
αναπάντεχα..ερήμην σου
την εμορφάδα στους ανθρώπους..
Είναι η ομορφιά το ελιξήριο
αντίδοτο στης ασχημίας το φαρμάκι..
Σκόνη του χρόνου επικάθεται
δίνει αξία αρχαϊκή..στα πεπαλαιωμένα
κι όσο η ικμάδα χάνεται
στο θρόνο της τον ακριβό κάθεται η σοφία..
Ένας ψίθυρος γλυκός και τρυφερός
το νου..τη λογική σου ταλανίζει
''και οι Καρυάτιδες γερνούν''
μη θλίβεσαι μικρή μου..
της ύλης της φθαρτής τους η οξείδωση
νόμος της φύσης απαράβατος
μα λίγο πριν το θάνατο γευτούν
αθάνατη μονάχα η εμορφάδα τους
στις λαϊκές τις γειτονιές..
που η ομορφιά επωάζεται..
στους βράχους στα λαγκάδια αιωρείται 
έρχονται και παρέρχονται οι καιροί
κι αναμεσίς απ' τη ζωή σου τη μικρή
γράφονται απέθαντα εμορφάδας παραμύθια...

''ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΡΥΑΤΙΔΕς ΓΕΡΝΟΥΝ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

  

''ΓΕΡΜΕΝΟ ΓΙΑΣΕΜΙ''

Στη μεσιανή την κάμαρα
στης μάνας τον οντά τον ξεχασμένο
που η άχνα της αόρατα ακόμα τον ζεσταίνει...
κάθε μου πέρασμα απ' το γερμένο γιασεμί
δίπλα στο παραθύρι της το σφραγιστό..
που επιμένει χρόνια μοναχό του να ανθεί
εικόνες φέρνει στη λουλουδιασμένη μου αυλή
γέρνει η σκέψη μου στο χτες
στους πρώτους στοχασμούς μου
στις γειτονιές των γιασεμιών..
αναμεσίς στης τρυφερής
της παγωμένης στο Χειμώνα ανεμώνας
γοργά τα βήματα με οδηγούν
στων παιδικών στα Καλοκαίρια χρόνων...
Αρώματα των γιασεμιών..
σκορπάγανε έρωτες κρυφούς
ακουαρέλες..χρώματα..στιχάκια ποιητών
στο ξύλινο φτωχό μου για γραφείο τραπεζάκι.
Τ' αγέρι απαλοχάϊδεψε τη χαραυγή
το ώριμο..ρυτιδιασμένο μάγουλο
έφερε τις μοσχοβολιές τις πρωινές
εχάρισε με μίας την ικμάδα...
Πως με τρελλαίνουνε εκειές οι μυρουδιές
των γιασεμιών από χεράκια λατρευτά
εις τα περβάζια της ψυχής τα φυτεμένα.. 
Έρχεται απρόσκλητο..ανάκατο στο άρωμα
εκειό το απλό κορίτσι μου ξανασυστήνεται
στο όνειρο με γυρνάει..
στο θερινό το σινεμά
στου καφενείου τον τοίχο το λευκό...
Κάθε μου πέρασμα από τότες  και μετά
από παραθύρι τυλιγμένο γιασεμί 
είτε Χειμώνας έξω τριγυρνάει
είτε είναι Καλοκαίρι..
ξυπνάει τις αισθήσεις μου..
αποζητούν νοσταλγικά
τα Καλοκαίρια που εντός μου σιωπούνε..  

''ΓΕΡΜΕΝΟ ΓΙΑΣΕΜΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

  

''ΦΟΡΑΓΑ ΤΙς ΓΑΛΟΤΣΕς ΜΟΥ'' - ( Παραμυθοποίημα)

Έτρεχα στα ποτάμια και στις ρεματιές
τις μοίρες και τις μάγισσες
που τραγουδούσαν στα τραγούδια τους
οι απλοί ξωμάχοι και οι λιοψημένες κοπελλιές
μήπως και συναντήσω..
Εκεί στου βάλτου τη γωνιά περνούσε ένα ποτάμι
έμοιαζε ήρεμο πολύ..τα Καλοκάιρια τα ζεστά μας
σαν βγαίναμε παγάνα οι λιλιπούτειοι 
βουτώντας τη δροσιά για να γευτούμε..
Μα το Χειμώνα αγρίευε..εφούσκωνε..
επλημμύραγε τα στάρια του πατέρα μου
κι έτρεχε η μάνα μου αυλάκια για να σκάψει
να ξεθυμάνει το κακό..την αγριάδα του να διώξει..
Φόραγα τις γαλότσες μου την έπαιρνα κατόπι..
έψαχνα εκεί στα αυλάκια μέσα για να δω..
μήπως και οι μάγισσες και οι μοίρες περπατούσαν..
Έλεγα δεν μπορεί..δεν γίνεται αυτές..
οι μάγισσες..οι άλλες..οι καλές να μην υπάρχουν.. 
να 'ρθουν να προστατέψουνε τη μάνα μου..
που τα χωράφια της κοιτούσε για να σώσει.. 
Τα παραμύθια που μας διάβαζαν.. 
θαρρούσανε οι γιαγιάδες πως μας ενανουρίζανε
για να κοιμόμαστε ελαφρά..ονειρευάμενα τα βραδια
μα είχανε κρυμμένη μια σοφία περισσή..
είναι εκείνα που γεννήσανε
μες στης ψυχής μας τα κατάστιχα..
τους ήρωες που γίνανε οι στόχοι μας 
και τα σημεία αναφοράς μας..
Γιατί στ' αλήθεια ποιός μπορεί να μου αρνηθεί.. 
πως πάντα στη ζωή του δεν περίμενε ..
τη μάγισσα εκείνη την καλή..
που σαν μια ''Θεία Δίκη'' θα 'ρχονταν 
το άδικο και το σκληρό να τιμωρήσει..
΄Ετσι εγίνονταν η πάλη με τις μάγισσες 
στο παιδικό μυαλό μου..
Μαζί μου ακόμα τώρα κουβαλώ
τις μοίρες..τις νεράϊδες και τις μάγισσες
που μου 'μαθαν τον κόσμο ν' αντικρύζω ..
καθώς τα βράδια μου 'στηναν χορό..
και με χαμόγελο μου γνέφαν..με καλούσαν..
για να μαθαίνω με υπομονή..να καρτερώ..
μου ψιθυρίζαν την ελπίδα..
Στην πάλη μου θα υπερνικάει πάντοτε..
εκείνη εκεί.. η μάγισσα η όμορφη
που μοιάζει με Νεράϊδα.
Φταίνε οι διδαχές απ' τους δασκάλους μου 
πως η καλοσύνη ανταμείβεται ..
η εργατικότης..η ευγένεια εκτιμάται..
το όμορφο μπορεί να μετατρέψει το άσχημο..
κι ο δράκος μας να μεταμορφωθεί
με κόπο και ίδρωτα πολύ..
να γίνει πριγκηπόπουλο..
σαν η αγάπη η αληθινή την καρδιά του κυριεύσει..
και να μοιράσει απλόχερα το δίκαιο στους ανθρώπους...
Της φαντασίας μου τα δίχτυα 
ήσαν απέναντι στα δίχτυα της ζωής..μικρά..
δεν έφταναν..δε φτάνουνε 
για να σκεπάσουνε τα όνειρα 
που πλάθουνε οι ανθρώποι εις τη Γης.

''ΦΟΡΑΓΑ ΤΙς ΓΑΛΟΤΣΕς ΜΟΥ'' ( ΠΑΡΑΜΥΘΟΠΟΙΗΜΑ)
 - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΦΡΕΓΑΤΕς ΟΙ ΣΕΛΙΔΕς ΜΕ ΤΑΞΙΔΕΨΑΝ''

Στων βιβλίων τα ταξίδια εχάθηκα

επόνεσα τα μάτια μου
το νου επροσπάθησα απ' τα μικράτα μου
καθώς ετράνευα σε τάξη να τον βάζω...
τις λέξεις όλες να χωρεί

μα αυτό που εκατάφερα θαρρώ 
ήταν να κρύψω μέσα μου ένα παιδί
φρεγάτες με πανιά να ζωγραφίζει..
στις τρικυμίες να ξανοίγεται..
στον πόλεμο για τη ζωή
αντίσταση σε μάχες να προβάλλει..

να αντιλαμβάνεται χωρίς θολούρα
δίχως συννεφιά τη σκόνη μες στα χρόνια..
να μελετά σοφά..να προσπερνά
στο βόγκο της ασχήμιας να κωφεύει
στης ματαιοδοξίας της αλόγιστης
στης νόησης στης φτώχειας την κακομοιριά
των κούφιων ντενεκέδων με κατράμι..

Σκληρό πράγμα να αντιλαμβάνεσαι
το πήγαινε και το έλα των ανθρώπων..
σκληρό πολύ να αντιλαμβάνεσαι
το ανούσιο αλισβερίσι τους 
τα βρώμικα τα βράδια..
μα είναι θεϊκό να αντιλάμβάνεσαι
το μαγικό στο βλέμμα τους..
μία σπίθα..μία αναλαμπή..
μία ανεξάντλητη προοπτική φωτός..
στο άρωμα αγάπης των ανθρώπων...
Είν'  τα βιβλία μου οι δάσκαλοι
της ψυχής μου επαναστάτες..γητευτές..
μες στις κιτρινισμένες τις σελίδες τους
απάγκιασα σε Ειρήνης αγκαλιά...

''Φρεγάτες οι σελίδες με ταξίδεψαν'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΤΑΞΙΜΙΑ ΜΑΓΕΜΕΝΑ ΟΙ ΑΓΑΠΕς ΜΑς''''

Ταξίμια που τις νύχτες μας εμάγεψαν
οι αγάπες που μας εσημάδεψαν
παιγμένες παρτιτούρες αυτοσχέδια
πίσω απ' τα παραθύρια τα κλειστά
σαν τρεμοπαίζουνε στις γρίλλιες τους
ολόγιωμες τις κάμαρες φαντάζουν..
Ψηλά εστάθη τ' άστρο τ' ασημόφωτο
μου γνέφει και μου κρένει..
όλα είναι πλάνη ένα ξεγέλασμα..
η μόνη αλήθεια η αγάπη μας
η κορωνίδα των πηγών
η αγάπη που μας άνθισε
όντας συνέταιρο στα εύρετρα 
έχριζε την ψυχή σου....
Αγάπη..αρρώστεια είν' και γιατρικό
στα έγκατα του βράχου της καρδιάς
στάλα τη στάλα το λαγήνι της γιομίζει
δροσοσταλιές..
στα άνυδρα τα βράχια της κατρακυλά..
πηγάδια..λίμνες..θάλασσες
λατρείας μας γιομίζει.
Η εσωτερική μας μοναξιά
αντλεί..πηγάζει ύδωρ γιατρικό
αγάπης ύδωρ το βαφτίζει
λούζεται ..εξαγνίζεται..
φορεί φουστάνι χασεδένιο..καθαρό..
φουστάνι λουλουδάτο
στολίζει και την κεφαλή
κορώνα λες βασιλική
στεφάνι γιασεμένιο ..
Τα λύτρα ακριβά του αναζητητή
στης εύρεσης του κλέφτη της αγάπης..
πληρώνει όσο- όσο στην τιμή
στη φυλακή της..της αγάπης να κλειστεί
σαν κάκτος μια φορά για να ανθίσει...

''ΤΑΞΙΜΙΑ ΜΑΓΕΜΕΝΑ ΟΙ ΑΓΑΠΕς ΜΑς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΟΜΟΡΦΕς ΨΥΧΕς '''

Υπάρχουν άνθρωποι στη Γης
αλύγιστα που μοιάζουνε δεντριά
που περπατούν αγέρωχοι
σαν να μην έχουνε σταυρό
στους ώμους και στα στήθια..
τολμούν..
σηκώνουν το κεφάλι τους ψηλά
δεν καίγονται τα βλέφαρα
στου ήλιου τις αχτίνες
κατάματα κοιτάζουνε το φως
της περηφάνειας η ασυλλογισιά
το βλέμμα δε θαμπώνει..
έχουν την τέχνη τους βαθειά
κρυμμένη μες στα σωθικά
του ''ζειν της καθημερινότητας''
στης ταπεινότης τα λημέρια ευδοκιμούν
απ' τη μιζέρια της ψυχής απαλλαγμένοι..
δεν κάνουνε την τρίχα τους τριχιά
λύνουν το γόρδιο δεσμό
της άτυχης ζωής τους..
αποφασισμένοι..ορθοί..ευθυτενείς
στους σκοτεινούς..
ψιχαλιστούς διαδρόμους τους
γράφουν στιχάκια καρδιακά
τις νότες τους στο πέρασμα
στους τοίχους ζωγραφίζουν..
στα γόνατα ποτές δεν περπατούν
οσφυοκάμπτες δε δηλώνουνε
αναζητούν τη μήτρα της ψυχής
ξαναβουτούν στο σάκο τον αμνιακό
στης γένεσης το ασφαλές
πνοή ζωής απ' την αρχή
ξανά για ν' αποχτήσουν..
στον κόσμο τούτο τον μικρό
που άδικος στα μάτια τους φαντάζει
άλλοι τους λένε μαχητές
μα εγώ 'Ομορφους τους λέγω..
ζητούν γλυκά το μερτικό
τον οίκτο δε γυρεύουν
αγάπη..χάδι ψάχνουνε στο μάγουλο
το χέρι της ζωής το μεταξένιο
να αναβλύσει την αγάπη απ' την καρδιά
τον κόσμο να ποτίσει..
και αν στο σταυροδρόμι ευτυχήσεις
και μαζί τους συναπαντηθείς..
το χέρι τείνε ευλαβικά..
σπάσε τις αντιστάσεις σου τις δόλιες
ξανασυστήσου απ' εξαρχής..
μη φοβηθείς να φορεθείς
το άρωμα που η αύρα τους σταλάζει...


''ΟΜΟΡΦΕς ΨΥΧΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΖΗΛΕΥΩ ΤΗς ΑΜΥΓΔΑΛΙΑς''

Υποταγμένο το συναίσθημα 
στις λιγοστές Αλκυονίδες του Χειμώνα σου
κυοφορούσες ευτυχίαν...
Φορούσες τη ζακέτα την πλεχτή
κι έβγαινες στο αγιάζι
ετρύπαγαν την πλάτη οι βελονιές
του ψύχους του καιρού και της καρδιάς σου..
εγέμιζες τα βλέφαρα με χρώματα 
απ' τη γωνιά των χειμωνιάτικων
ανθέων που εδειλιάζαν να φυτρώσουν .. 
εκοίταζες τις όμορφες βιολέτες σου..
τ' αγιάζι ετρύπαγε τα κόκκαλα
ήταν που σε εξεγέλαε 
η μέρα η Αλκυονίδα σου..
μαζεύοσουν για μια στιγμή
στο ανοιγμένο σου παράθυρο..
την ομορφιά της να αγναντέψεις..
Να σουλατσάρουν τα όνειρα
στης γειτονιάς σου της παλιάς..
εκείνα τα σοκάκια..
Κάθε που επέστρεφες εκεί..
μια επιθυμία σε κάτεχε
να κοινωνήσεις τη ζωή...
ως τότε που αθώα νεανίσκη
εγέμιζε η ποδιά άνθη ακριβά
καθώς και η ψυχή σου..
εκείνα τα αληθινά..
που η φύση μόνο ξέρει να τρατάρει..
Στο παραθύρι εστέκοσουν
αγέρωχα σου έκλεινε το μάτι
η νύφη η μυριοστόλιστη
αμυγδαλέας αδημονούσας
ζηλεύεις  της αμυγδαλιάς
τα άνθια της τα ροζ και τα λευκά της..
μήτε πτοούνται ..μήτε σκιάζονται..
στον παγωμένο τους διάδρομο
στης παγωμένης του Χειμώνα ηλιαχτίδας.. 
Παράτολμες βγαίνουν και σεργιανούν..
αποφασισμένες νύφες του καιρού
νύφη σου παραγγέλνουν για να στολιστείς
Άνοιξη να φορέσεις
σαν τότες που εστεφάνωναν το νου
εστεφάνωναν..τα άκαυτα  όνειρά σου..
Στης προσμονής τ' αντάμωμα
εχάνονταν στο άπειρο το βλέμμα σου
απ' όλα εφάνταζε πιο γλυκό
σαν το μεθύσι το γλυκόπιοτο
μιας κούπας με το μπρούσκο κοκκινέλι..
στον τοκετό της γέννας της Καλοκαιριάς
της γέννας της ψυχής σου...

''ΖΗΛΕΥΩ ΤΗς ΑΜΥΓΔΑΛΙΑς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Οι σιωπηλές στριγγιές εντός μου ''...

Της πλήξης το σκαλί παραπλανητικό
σκοντάφτει εκειός που το δρασκέλισε
χάνονται οι δρόμοι οι φωτεινοί του..
πως περπατούν φορές- φορές
οι νιοι μες στο σκοτάδι
μοιραίοι οι αντικατοπτρισμοί..
οι παραλληλισμοί..οι παραβολές
η μια η νεάνις ν' αγωνίζεται ολημερίς
με ίδρωταν..αγώνα δημιουργικόν
τον άρτον της τον επιούσιον
εις το τραπέζι να τον θέσει
να χτίζει πόλιν ζηλευτήν..
πολίτης ευπροσήγορος..μονάχη στυλοβάτης 
κι Εκείνη..
η άφρων η νεάνις..η τυχοδιώκτισσα..
δέσμια προβολής.....
ενός ''τυχοδιωκτισμού'' που παρεξέκλεινε
εθάφθη στις σκιές τις ποταπές της
τον ιερόν τον θηλασμόν ως είδησιν..
προβάλλει ως αντικείμενο
μη έχουσα αντικείμενον εις την ζωήν
χάνει την μαγικήν ιδιωτικήν στιγμήν
της μυρωδιάς..της επαφής της μητρικής
το Θείον δώρον του αγγίγματος
βορρά κι αυτό στης προβολής 
τα φώτα του κενού..της ανασφάλειας
νεάνιδος χαμένης στα καπίκια..
καπίκια ενός συζύγου που εστόλισε το μπράτσο του
με δυο ποδάρια γυμνωμένα εις την θέαν την κοινήν
είναι προσοδοφόρα τα καπίκια όσο να πεις
στην αγορά της εντροπής
πωλούνται  ακριβά και τα ποδάρια..
Μία θλίψις ψιχαλίζει το περβάζι της ψυχής
η διαστρέβλωσις της έννοιας της αληθινής
του ηρωικού επαναστάτη τυχοδιώκτη
σκιάζεται..χάνεται η λάμψη της
μουσκεύει..αποσαθρώνεται
στου καπιταλισμού..
στης αριβίστριας  την αδηφάγα τη χοάνη
η ευτολμία ανύπαρκτη
εκκωφαντικές..
οι σιωπηλές στριγγιές εντός  μου....

''Οι σιωπηλές στριγγιές εντός μου '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Σ' ένα κλωνάρι πικροδάφνης''

Σ' ένα κλωνάρι πικροδάφνης..
ροδανθού..αποκοιμήθηκα βαθειά
ισορροπώντας νότες της φθαρτής μου της ζωής
βρήκα πατρίδα και ταξίδεψα..
εσεργιάνισα..
μες στης ψυχής μου τα σοκάκια..
Κι αν η μοναδική πατρίδα μας είναι η ψυχή

αρώματα ενός τόπου που μας γέννησε..
μας βλάστησε
μικρού που μοιάζει και ασήμαντου..
μα που οι Θεοί διαλέξανε 
και ''ρίξαν'' στο Αιγαίο...
μαζί μου στη φαρέτρα κουβαλώ..
και τούτην ονειρεύομαι
στους νιους να παραδώσω...
Περνάω τις γραμμές των οριζόντων της
ξεχνιέμαι στο γαλάζιο της της θάλασσας
κύματα οι απελπισμένες οι ψυχές
στις τρικυμίες του Αίολου
που τραγουδήσαν στις αντέννες της
απόηχος στ' αυτιά μου από τον Πίνδαρο
στις Αιγινίτηκες..τις χορικές
τις λυρικές ωδές του..
τραγούδια μυθικά απ' τις σειρήνες του
του μυθικού Οδυσσέα
ακόμα παιανίζουνε..στα μέσα μου 
φερμένες λες και ως τα με
απ' τα βάθη των αιώνων..
Γλυκόπικρα συστατικά
ταξίδεμα κι ονείρατα
πατρίδα μαγεμένη...
τούτη είν' η πατρίδα που έχτιζα
από το γλυκολάλημα του γκιώνη εις την τζιτζιφιά
ως τη φλογέρα του μικρού βοσκού 
εις τις βουνοπλαγιές μου της Ροδόπης..
Αναμεσίς στις πικροδάφνες εκοιμήθηκα
των ποιητών της στο ονείρεμα
 οι λέξεις των μαλάματα..
τρανώνουνε ακόμα την ψυχή μου
κι ας την καταβροχθίζουνε
οι πλείστοι οι  αχρείοι  συνδαιτημόνες..
Δε ζω χωρίς ανασεμιά
είμαι η επιμένουσα αμετανόητα
τρυπώνω μες στις πικροδάφνες της
στιχάκια γράφω και τραγούδια καρδιακά..
μιας υποδύναμης στερέωμα
για να μπορώ να νταγιαντεύω..ν' αναπνέω...
γίνομαι ένα με τον γκρεμιστή του Παλαμά..
ένα και με τον χτίστη...

''Σ' ένα κλωνάρι πικροδάφνης'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Χρόνια Πολλά Aστέρι μου'' !!!

''Διάττοντες αστέρες''..
σπάνιας μιας λάμψης..φωτεινής
''ωσάν τα πεφταστέρια τ' ουρανού''..
που στης ζωής  της Γης μας το διάζωμα ..
για μια στιγμή κρατούν..
Περαστικοί..
διαβάτες μ' ένα εισιτήριο χωρίς σαφή προορισμό ..
γνωστούς σταθμούς..και καταλύματα γνωστά..
απρόβλεπτα..από το πουθενά..
ερχόμαστε στης ζήσης το χορό..
και μέσα στο στημένο από ψηλά 
θεατρικό σε μιας παράστασης το σκηνικό..
να αυτοβελτιωθείς..να ολοκληρωθείς..
το φωτοστέφανο π' αρμόζει για τα σε 
καλείσαι να προλάβεις να αποχτήσεις..
Μα εγώ δεν περιμένω να γευτούν τα μάτια μου..
τη λάμψη σου μια μέρα μοναχά..
Πήρα φως άπλετο και λαμπερό
από της γέννησής σου..
στον επιθυμητό σου  ερχομό εγέμισα..
εφώτισα τις λάμπες της ψυχής μου..

  Χρόνια πολλά αστέρι μου !!!  
Να λάμπεις ..να φωτίζεις..
ωσάν τους σπάνιους  ''διάττοντες''
που κατοικούν στον ουράνιο θόλο επιλεκτικά.. 
Κι εγώ..
η μάνα σου ..που σε αγαπά ανιδιοτελώς..
κι είναι φορές το μητρικό της το συναίσθημα
εμπλέκεται ιδιοτελώς..
σαν λόγια γράφει για εσένανε..
μην τύχει και υπερβάλλει..
έρχεται η πέννα της και με παρακινεί..
το χαραχτήρα σου..
την τρυφερά δυναμική προσωπικότητα..
εις τον καμβά των λέξεων
για να τη ζωγραφίσω...
Είσαι καλό παιδί..
μιας μάνας .................
που θα 'ηθελε παιδί της για να σ' έχει..!!!

Για σένα Γιάννη μου - Σοφία Θεοδοσιάδη.. 
( η μάμμυ σου )
...........................................................................................................

'' ΣΤΑ ΘΥΡΑΝΟΙΞΙΑ ΑΝΕΒΑΙΝΕ ΨΗΛΟΤΕΡΑ''

Και αν ανοίξουν αίφνης οι ουρανοί..και τα αφανέρωτα προβάλλουνε
στων ομματιών σου εμπρός..
ανέβα..φτάσε εις τα ύψη τους
μια καλημέρα στο Ιωβηλαίο της καρδιάς..
διάχυτη από φως πνευματικό..ύδωρ καθαγιασμένο
να αφήσεις να διασκορπιστεί..
και εν είδει πια περιστεράς.. 
εις την ψυχή σου να φωλιάσει..
και τα ''μαρτυρικά'' της Βάπτισης
μιας ανάβαπτισης του πνεύματος  
πόθος σου ακριβός
τον καθαρόν εξαγνισμόν
την φώτισιν να φέρουν..
και μια ευχή από καρδιάς:
"οι συναντήσεις με ανθρώπους εις το διάβα σου
να 'ναι γεμάτες με μακρόθυμους ψυχής..
και πλούσιων διανοίας''

'' ΣΤΑ ΘΥΡΑΝΟΙΞΙΑ ΑΝΕΒΑΙΝΕ ΨΗΛΟΤΕΡΑ''- Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Δραπέτευαν οι λέξεις μου''

Μενεξεδένια μου ακριβή
το' λαβες το μαντάτο που σου ταχυδρόμησα
απ' το Μεγαλοχώρι μας..
στης επαιτείας τον καιρό
βγήκε ο τελάλης μες στις γειτονιές 
διαλαλεί απ' τα μερώματα.......
κάνανε λέει διαγωνισμό γραφής
εστήσανε χορό των λέξεων..απά στην πασαρέλλα
κι ύστερα μαζευτήκανε από κάτω οι χειροκροτητές
ουρλιάζανε λες λύκοι εις το φως του φεγγαριού
κι εσύ παράμερα με βλέμμα εκστατικό..απορημένο
ελογάριαζες..εμέτραγες του χτύπους της καρδιάς
που εγένναγαν τις λέξεις της ψυχής σου..
Αναρωτήθηκες στ' αλήθεια άνθρωπε ποτές
αν τα άυλα σταλάγματα ψυχών..
είχαν τη δύναμη να περπατούν
απάνω στις σαθρές..συστημικές τους πασαρέλλες
να γίνονται βορά σε κάθε πεινασμένο..αδαή
για τάχα εμοίραζες τις λέξεις σου για πρόσφορο
να κοινωνάνε τις ψυχές σας?..
Είν' δύσκολη ετούτη η μυστική μεταλαβιά
χωρίς τα πετραχείλια τα χρυσά και τις καμπάνες
του μύστη η μεταλαβιά
μέγα μυστήριο Θεοσύστατο
χαμηλωμένους στήνει λυχνοστάτες...
Παραπονέθηκαν οι λέξεις στον διοργανωτή
δε θέλανε βηματισμούς σε γόβες ψηλοτάκουνες
τους αστραγάλους του μυαλού που εστρεβλώναν
δε θέλαν μουσικές και κλαριντζή
φώτα δε θέλαν εκτυφλωτικά
τον τονισμό  που ξεθωριάζαν..
μονάχα μουσικές από τους ουρανούς
σα χάδι τρυφερά να αγκαλιάζουν
τις λέξεις που εστάλαξαν ψυχές
που γίνανε αγγέλλοι κι επετάξαν..
έχουν φτερά κι οι λέξεις όταν ειπωθούν
απ' της καρδιάς τα βάθη
πετούν ψηλά σαν αετοί..
κοτάζουνε τη γης με μια συμπόνοια..
μια σοφία όσο να πεις.
Να αγαπάς τις λέξεις..να τις σέβεσαι
καθώς και τους ανθρώπους
σπινθήρες είν' που ανάβουν τις καρδιές
σαν δραπετεύουν απ' το νου
παίρνουνε σάρκα και οστά
σκορπίζουν αρμονία..

'' Δραπέτευαν οι λέξεις μου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Επιθυμίες αξόδευτες''

Χάθηκες ώρες..μέρες
χρόνια μέσα σε περγαμηνές
κυνήγησες το άπιαστο..
τα 'βαλες με τις χίμαιρες..
σταυρώθηκες..υπέμενες..λυτρώθηκες
σε γονατίσανε τα συναισθήματα ..
στης ταπεινότης σε κρατήσανε 
ρήσεις σοφές των περιπατητών..
Περιπλανήθηκες στις λατρεμένες σου σκιές
ανέπτυξες ταχύτητες τρελλές
στης νιότης σου τα ράλλυ
αναρωτήθηκες αν χάνονται
όσες εφόρεσες..εντύθηκες στιγμές..
στιγμές μιας χούφτας χιόνι άλλοτε οι μέρες σου
κι άλλοτε ηλιολουσμένες στις λιακάδες..
καρτερικά απόκριση ανάμενες
σάμπως να γίναν τρόπαιο 
στων ελλειπών τα μέρη?..
Μια αγωνία την ψυχή σου κυβερνά
μια κόπωση το νου σου ταλανίζει..
στο τέλος του μεγάλου ταξιδιού
κρατάς σαν άγιο φυλαχτό
εκειά που έζησες..κι εκείνα που σ' ανήκουν...
Τους ελαφρείς οικτίρεσαι..
τους ψεύτες τους υποκριτές..
και την αμορφωσιά την περισσή..
με νύχια και με δόντια την παλεύεις..
Μα θα μου πεις είναι εύκολο 
το τίποτα να αντέχεις ? 
Ανεπεξέργαστο το τίποτα 
το ιλουστρασιόν ολόγυμνο
στα μέρη της κενότης ταξιδεύει.
Άνισος μοιάζει ο αγώνας σου
με όπλο τον γυμνό κονδυλοφόρο σου
την ομορφιά να σώσεις μπρος στα μάτια σου..
κι οι άφρονες με την ασχήμια τους.
το ευτελές..το εύπεπτο να το μασούν..
ανηλεώς να σου ''σερβίρουν''..
έγινε μόδα ο ευτελισμός..
τέρας που συνειδήσεις ''κυβερνάει''.. 
Πώς εσκεπάστηκε στ' αλήθεια 
ο κόσμος μ' ένα πέπλο μέτριο..
πως η ομορφιά εκρύφθηκε
μες στο λαγούμι απ' τον ήλιο ?
Τα χρόνια σου πολύτιμα
επιθυμίες αξόδευτες καραδοκούν
στο σάπιο οισοφάγο τους δε χάνονται
καθώς η αθωότης σου εσαεί
αμέτοχη σε βρίσκει εις παρωδίας...

  '' Επιθυμίες αξόδευτες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,