⫷στον κήπο της Ροδένιας⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Τώρα το ξέρω...το έμαθα καλά
η μοίρα μ' έταξεν σε κήπους να γυρνώ
και να κλαδεύω ελπίδα...
εκεί εστάθηκα σιμά.....
στον κήπο της Ροδένιας επαιανίζαν μουσικές
εθρόϊζαν οι φυλλωσσιές εις τις ροδιές
εψιθυρίζαν φευγαλέα το ανέφικτον
κι όταν εστέκομουν στη μέση στα παρτέρια του
κι επέφταν καταγής τα πέταλα ανθών
μύρα εχύνονταν στα αγιασμένα χώματα
κι αλείφαν τους καημούς με ευωδία..
και μία μουσική Βυζαντινή στα μέσα μου
κάθε που εσίμωνε Πρωτοχρονιά εμελωδούσε σιγανά
παιάνιζε εμβατήρια μιας αναγέννησης
κι απ' την αρχή γεννιόντανε
εκείνο το παιδί που εξέχασε η ζωή
στις κακοτράχαλες τις στράτες..στα λιθάρια.
γεννιόνταν η Ροδένια η μικρή
της ανανέωσης..της νιότης..της χαράς
και ψάχνοντας στο μάγουλο ένα χέρι πατρικό
το πατρικό ένα χάδι εποθούσε....
Κάποτε νόμιζα.............
πως οι κορδέλλες τα πακέτα τα χρυσόδετα
είναι γιορτή τρανή..μεγάλη
μα το κατάλαβα νωρίς......
γιορτή είν' το στολισμένο δέντρο της ψυχής
τ' αγαπημένα πρόσωπα είν' γιορτή
γύρω απ' το τζάκι της καρδιάς..
Όποτε φέρνω εις το νου μου τις Πρωτοχρονιές
ένα σύγκρυο τρελλό με κυριεύει
για να προλάβω..να ετοιμαστώ..να στολιστώ
πόρτες πορτοπαράθυρα ν' ανοίξω και το σπίτι
για να τρυπώσει στα κρυφά
για να μου κάνει και ποδαρικό..ο νιοφερμένος χρόνος
κι από ψηλά στα ουράνια......
 να μελωδούνε κι οι άγγέλλοι μου την έβδομη οχτάβα..

 
⫷ στον κήπο της Ροδένιας⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ταξιδεύοντας στο χρόνο⫸

Και ταξιδεύοντας..
συνεπαρμένη εις του χρόνου τις αιώρες τραμπαλίζονταν
στης αναπόφευκτης φθοράς του χρόνου επαραδίνονταν
κι η ρήση μύθου πανάρχαιου εξέφταε στις παρυφές
πως θα ν' ο νέος χρόνος κάλλιστος..μειδιών..ελπιδοφόρος
όμοια και απαράλλαχτα της εσυμπεριφέρονταν
νέοι σταυροί ορθώνονταν ..κι οι ώμοι δεν αντέχαν
λουσμένες με αίμα......
οι προσευχές του μαρτυρίου της
δάκρυα χαμένα στις οδύνες π' εκυλούσαν
σταλάζανε σε μυστικά περάσματα
αγάπης ήσαν τα περάσματα
μονάχα εκεί φυτεύαν κήπους και ανθίζανε
μονάχα εκεί..........
και ο πολιτισμός στην καθημερινότητα την χάϊδευε
κι ας ο Θεός εμώραινε αργά αργά
και την σοφίαν του κόσμου ετούτου
της αγάπης τα οράματα γίνονταν υποζύγια
κι αντέχαν τους σταυρούς..
και ταξιδεύοντας στο χρόνο τον απέραντο
στιγμές ασίγαστες με δάκρυα στεναγμούς
την ώρα που η ψυχή της εβυθίζονταν στη σιωπή
η ζωή αρμένιζε προς το ανέφικτο 
φως τρυφερό.. απαλό..ουράνιο
διέγραφε ναυάγια στα φλογισμένα της τα μάτια.

⫷ ταξιδεύοντας στο χρόνο⫸ -  Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ η Ροδένια της βροχής⫸

Τα κεραμίδια έσταζαν
έβρεχε τ' απογεύματα συχνά..
μία βροχή σιγαλινή
οι κύκλοι της βροχής κυκλώναν την ψυχή
η νοσταλγία στο βλέμμα της
ψιχάλισμα ακριβό
εξύπναε στα μέσα της
τα πετρωμένα όνειρα
που χρόνια είχε ξεχάσει
τα κεραμίδια έσταζαν
δεν έχει υπόστεγα η ψυχή
είν' ξέσκεπη στη μπόρα στο χαλάζι
ανοίγανε ρωγμές εις τα κελάρια της
ήξερε εκείνη η βροχούλα να ποτίζει
να ξυπνά το νου τα σωθικά..
και μέσα από το τζάμι τη Ροδένια να οδηγεί
στα ωραιότερα βρεμμένα μονοπάτια.
ήχος συρτός..συλλογισμού
εκινδύνευε η ψυχή της
το άρωμα εκείνο της βροχής
της νοσταλγίας εβάφονταν το χρώμα
μικρές μεγάλες καταιγίδες δεν την εβυθίζανε
ένας φάρος στο Αιγαίο απόμακρος
της έστελνε σινιάλα
και μέσα στους θολούς καιρούς
Ιθάκες υποσχόταν
μιας ευτυχίας υποψία κλείναν οι σταλαματιές
κι ένα χλωμό φεγγάρι από ψηλά
αέναη πορεία της χαράζει..

⫷ η Ροδένια της βροχής⫸ - ( νοσταλγικόν) - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷Χριστουγεννιάτικες καντρίλλιες⫸

Θεία βουλή την προσκαλεί
παραμονές Χριστούγεννα γιορτής
κλείνει τα φώτα καταδύεται εντός
μέσα της λάμπουν ξάστεροι ουρανοί
τι φως..τι χρώμα κι ομορφιά
ένα αποτύπωμα χαράς
σε τούτη τη Χριστουγεννιάτικη γωνιά
κι είν' το κλαδί της μνήμης δυνατό
κρατιέται ο νους..της φέρνει τις νοσταλγικές
παλιές αλλοτινές της εποχές
φτάνουν στ' αυτιά τραγούδια αληθινά
που εμιλάγανε για τον μικρό Τυμπανιστή
μιλάγανε για το Θεόσταλτο μωρό
πλημμυρισμένες και οι καμαρούλες φως
και οι καρδιές πλημμυρισμένες Άγιο Φως.
πλημμυρισμένες με αγάπη οι καρδιές
χορεύουνε και στήνουνε χορό
χρόνια και χρόνια οδοιπορώντας
ψάχνοντας το ανέσπερο το φως
στης Βηθλεέμ το μακρινό αστέρι
χορεύουνε σαν χρυσαλλίδες οι ψυχές
Χριστουγεννιάτικες μικρές-μικρές καντρίλλιες...
φανταχτερά λαμπιόνια κατακλύζουν την ψυχή
εις την θωριάν στης ουτοπίας το δεντρί
γωνιά αλησμόνητη φεγγοβολεί..φως ιλαρόν
λευκαίνει τις καρδιές........
φορεί απόψε ο νεογέννητος Χριστός 
μανδύαν φιλευσπλαχνίας
οι αγγέλοι ψάλλουν ωσαννά
''μη δυνηθεί''..''μη γένοιτο''..δεινό στην Οικουμένη..

⫷ Χριστουγεννιάτικες καντρίλλιες⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷φως...στην ψυχή μου⫸

Rafal Olbinski

Αμείλικτη μητέρα των Μουσών
αγαπημένη Μνημοσύνη
κόπιασε..παρηγόρα με
οι μνήμες με καλούνε...
κέντησε τ' άστρο που τον κατοικεί
και στείλε το κεντίδι εις της Γης
άλλη μια ύστερη φορά να τον θωρήσω
κι εσύ φεγγάρι μου ολοπόρφυρο
κατέβασε τα χρώματα τα πορφυρά
που εβάψαν την ψυχή μου.
Κόπιασε Μούσα φέρε μου τις θύμησες
ν 'αγγίξω τα σημάδια και τα ξέφτια τους
εδώ που η μνήμη μου βαθαίνει τις νυχτιές
εδώ π' οξείδωνε γωνίες της ψυχής
και πιάναν ουρανό τα αλησμόνητα
για να μετρούνε την αγάπη.
Ω! πόσο με γέλασες..με επλάνεψες
και μ' έριξες σ' αλλαργινό περγιάλι.
Κόπιασε Μούσα φέρε μου
λυτρωτικό λιβάνι
να θυμιατίσω την οργή
φως.. στην ψυχή μου ν' απλωθεί
Χριστούγεννα χωρίς εκείνον να αντέξω..

 

⫷ φως...στην ψυχή μου⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷στα μπάρκα της ελπίδας⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Και σαν καράβια που περνάνε μεσοπέλαγα
πλανόδιοι αέναοι συνοδοιπόροι και ταξιδευτές
πλοίο τρικάταρτο ναυλώνουν οι ψυχές
στ' ονείρεμα πλάνην οικτράν πλανάται ο νους
και χτίζει παραδείσους..
έτσι διαβαίνει η σύντομη ζωή
σημάδια αναγνώρισης..σηκώνουμε τα χέρια
σε κάθε ένα που αράζουμε νησί
στα μπάρκα της ελπίδας
να βγούμε απ' τα κύματα
να βγούμε απ' τις ωδίνες
και μέσα απ' τους θαλάμους τους φρικτούς
να διώξουμε γάζες ..οξυγόνα και ορούς
και πιότερο τη θάλασσα
να δυνηθούμε να γευτούμε..
Μοίρα παράξενη ανατρεπτική
ο άνθρωπος το κάρμα δεν ορίζει
τρέχει και τρέχει ψάχνει αναπαμό
σκοπέλους βρίσκει και σκοντάφτει στο βυθό
ακούραστος αέναος ταξιδευτής
εις των χιμαιρικών χωρών της φαντασίας του
στο βάραθρο την ελπίδα του ανθίζει.

 ⫷ στα μπάρκα της ελπίδας⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ μέσα απ' τις γρίλλιες⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Κι ήταν μια νύχτα ανάστερη..βαριά
μ' ένα αλλόκοτο χλωμό φεγγάρι
κανένα φως..την πλάση δεν εφώτιζε
μονάχα ακούγονταν η λύσσα του βοριά...
μέσα απ' τις γρίλλιες
έμπαιναν αθόρυβα οι σκιες...
η λάμπα έφεγγε αμυδρά
και με σιμώναν τρυφερά
μια νύχτα υποβλητικιά
εκυβερνούσαν οι σκιες
και μ' έφτανε ο αχός του τραγουδιού μας
σε ονείρατα επιστροφής
εις τις μοναχικές του δειλινού διαδρομές
στο σεληνόφως το χλωμόν
ετρύγαε τον πόνον τον αψύ
τούτος ο προαιώνιος χορός
το μωβ  της τζακαράντα εις την κάμαρη..
κι οι σεντεφένιες οι σκιες
στα άσπρα μου μαλλιά
πόσο με παρασέρνανε
στο ονείρεμα της νιότης μου 
εις ελιξήριον μπάρκο.. 
σίμωσε κόρη λυγερή
βαμμένη με τα χρώματα
μιας εποχής ηδονικής
που εδιάβηκε και μ' άφησε μονάχη.
έλα μαζί μου μια νυχτιά
στο σεληνόφως του Έρωτα
εκεί ν' ανταμωθούμε
ιέρεια σεπτή της ηδονής
κόρη της νύχτας θαλερή
έλα μία ύστερη φορά
ίανε το κορμί μου!

⫷ μέσα απ' τις γρίλλιες ⫸ Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# ένα λιβάδι Θε μου είναι ο τόπος μας #

art : Ana Munoz

Ένα λιβάδι Θε μου είναι ο τόπος μας
ένα λιβάδι με ποτάμια με νερά..με μουσικές
κυλούνε μέσα τους νυχτέρια γυναικών
που δεν προκάναν να χορέψουν στα αλώνια
οι ήχοι των -ψυχές πλανόδιοι ταξιδευτές
που σεργιανάνε εις τα έρημα σοκάκια .

Ο κάμπος ξέρει τα τραγούδια που του γράψαμε
ξέρει την πίκρα και τα βογγητά τους των ξωμάχων
φωνές χαρμόσυνες μεθυστικές..
άλλοτε απελπισμένες......
τις λεκιασμένες τις ψυχές των
ζωγραφίζει στον καμβά...........
πάνω στ' ανώφλια απομεινάρια ζωντανά 
οι καπνισμένοι των σταυροί
ψυχών αμέτρητων που θάφτηκαν στο χώμα.

Ο τόπος ξέρει τις σκιες μας,τα πετάγματα
τα όνειρά μας τα τρελά και τις αγάπες μας
κατέγραψε στο μεταξένιο του καμβά
τους γάμους τις χαρές,πετάξαν πεταλούδες μπλε
μας χαιρετούν από ψηλά του μισεμού λευκά μαντήλια.

# ένα λιβάδι Θε μου είναι ο τόπος μας # - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# στάθηκα αγνάντια στο ποτάμι της ζωής#

art : Ana Munoz

Στάθηκα αγνάντια στο ποτάμι της ζωής
και του νερού του οι φωνές
του νου μου οι ροές και οι συλλογισμοί
βασανιστικά μου αποκάλυπταν
τις μυστικές τις ιαχές των αφανέρωτων θεών
ιαχές ιδανικές που με παρότρυναν..
μέτοικος να χρηστώ μιας Άνοιξης παράτολμα..
κήπους να χτίσω λαχταρώντας..
μα το ποτάμι ήταν βαθύ κι ο βούρκος του μεγάλος
χωρίς αιδώ ετόλμησαν άνοοι εξουσιαστές
ληστές ψυχών..................
την Άνοιξη που εφύτευα βαθιά να ροκανίζουν.
Παραδομένοι ανελέητα στων βράχων τη σκληράδα
ανθρώποι όμοια ξωτικά..
σε κόσμο που εξεψύχαε ερήμην του
το μαγικό ραβδί δεν έκαμνε το θαύμα του
κι εβύθιζε μιαν κοινωνίαν στο αχανές
στον δρόμον της τυφλότητας ..φορώντας παρωπίδες.
και τότες εθυμήθηκα εκείνα τα γαλάζια τα πουλιά
που επέταγαν στα δάση
κι ο μετρονόμος της ζωής μου της ποιήσεως
μου εθύμιζε..........
παρά την ατολμία των..άλλαζε ο κόσμος μάτια μου
στις προσευχές των λίγων ταπεινών
ανθούσε εις τις λάσπες η ελπίδα.

# στάθηκα αγνάντια στο ποτάμι της ζωής  # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

#μες στην ''αχνόφεγγη βραδιά'' η κούκλα της Ροδένιας #

by Joël Bérard (France)

Κρυμμένη εκείνη η τρυφερότητα
εις το παλιό ημερολόγιο
και ξεφυλλίζοντας....
φορείς το ίδιο φόρεμα της αθωότητας
και επιστρέφοντας.....
εις την γλυκείαν των Χριστουγέννων μελαγχολίαν σου 
μονόλογον ποιητικόν σκαρώνεις στα εντός.
''Όλη τη νύχτα εκράταες την κούκλα αγκαλιά
στιγμή ασίγαστη..κι ένα δάκρυ να κατρακυλά
χρόνια με βάθη απρόσμενα....
ήταν το δώρο τ' ακριβό του κύρη σου..
μικρή Ροδένια μου ευάλωτη..
κι όπως εγιόμιζε η ευσπλαχνία την κάμαρη
κι η φύση εφρόντιζε αργά - αργά
το πανωφόρι το λευκό της να φορέσει
κι οι δρόμοι εστολίστηκαν
επίπλαστα αστέρια αστραφτερά
τα ονείρατα να φέρνουνε σιμά
στα μάτια των περιπλανώμενων περαστικών
εβγήκες μες στους δρόμους βιαστικά
να κλέψεις ένα ρέλι απ' τ' όνειρο
παιδίσκη λες εις ελεγείαν θριαμβικήν
την ώρα που η ψυχή σου εβυθίζονταν
στη δίνη της αιώνιας ουράνιας σιωπής..
για να στολίσεις το σαλόνι σου..
να το κοιτάς..γιατί το όνειρο
μέσα στ' ονείρεμα γεννιέται..ζει κι ευδοκιμά
μες στην αχνόφεγγη βραδιά μη μένει μοναχή
φυλλορροούσα η καρδιά''..

 # μες στην ''αχνόφεγγη βραδιά'' η κούκλα της  Ροδένιας # -  Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,