31 Μαρτίου 2020

''ΘΑ ΒΓΩ ΣΤΟΥς ΚΗΠΟΥς Τ' ΑΠΡΙΛΙΟΥ''..


Achille Beltrame (Italian, 1871-1945)

Απρίλης ανελέητος θροϊζει τες
ψυχής τις φυλλωσιές μου...
της καταθλίψεως αρνούμαι τους αρμούς
το ένδο-έαρ μου ευσπλαχνικά με ελεεί
ποτάμι η ρίμα μου του νου
σταλάζω  τα τρεχούμενα νερά
στους κήπους της απέθαντης ψυχής σας.. 
Θα βγω στους μυροβόλους κήπους τ' Απριλιού ..
άνθια και ροδοπέταλα για σας να τα κλαδέψω..
Θα τα σκορπίσω γύρω σας..
δροσοσταλιές..ροδόνερου να μοιάζουν..
Πάλι σας δόθηκαν..μας δόθηκαν σταυροί..
να περπατήσουμε σκυφτοί..
Βήματα αμήχανα..αργά
τον ανεβαίνουμε θαρρείς..
λες κι είν'  μονόδρομος...
του Γολγοθά ο δρόμος..

Εκεί.. 
σε κείνη την πορεία που μας οδηγεί 
στη λύτρωση..
εκεί θε να τον στήσω το σταθμό μου..
Είν' οι σταυροί πολλές φορές 
αβάσταχτοι θαρρείς...
θολώνουνε την κορυφή...
ο λόφος μοιάζει με απάτητο βουνό..
μα είναι η πρόκληση τρανή
για μια Ανάσταση αφ' εαυτού..
απέθαντη στους κόρφους η ελπίδα..
Το νου σας να δροσίζουνε 
οι προσδοκίες μιας Άνοιξης
να μη μου λησμονάτε...........
τα λόγια στις περγαμηνές
της ακριβής μου νόνας:
''Εμείς παιδί μου αντέξαμε
όσα ο Θεός μας έστειλε
ήξερε Αυτός..........
τόσα μονάχα μας εταχυδρόμησε
όσα βαστούσανε οι ώμοι μας ν' αντέξουν''

''ΘΑ ΒΓΩ ΣΤΟΥς ΚΗΠΟΥς Τ' ΑΠΡΙΛΙΟΥ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


30 Μαρτίου 2020

''Σ 'ΕΝΑ ΒΑΓΟΝΙ Η ΦΥΓΗ ΜΟΥ''

Edward Hopper
Στην εκκωφαντική νυχτερινή μου σιωπή
ετούτης της ''μοιραίας κομβικής στιγμής''
ανάγκη μου επιτακτική
να βγαίνω απ' τους ομόκεντρους τους κύκλους μου
και τότες μέσα μου να αρχινά να με καλεί
γλυκά η σειρήνα απ' ένα τρένο
Να βγαίνω απ' την κάμαρα αργά
κι αν είν' το βήμα μου αργό..
να το προλάβω στο σταθμό
μη μ' αποκαρδιώνει..
σ' ένα κουπέ με κόκκινα βελούδινα καθίσματα
η αγάπη σου για με..ίσως με περιμένει..
Θα σεργιανίσουμε αντάμα απ' την αρχή
τις ρεματιές που λούσθηκαν οι έρωτες
θα ψάξουμε για κουμαριές
καθώς το τρένο θα σφυράει αναμεσίς
στις πυκνοφυτεμένες μας βουνοποπλαγιές..
όμοιες με τις ψυχές μας..
Δε μου ληστεύει τη ζωή η πόρτα η κλειδωμένη
είναι που ακόμα ονειρεύομαι..
είναι που την πεθύμησα πολύ
σ' ένα βαγόνι τη φυγή μου..
ένα μονάχα θέλω να 'χω προορισμό
το ακριβό σου σ' αγαπώ..
κι ο χρόνος πάντοτε χαρίζεται
σ΄εκειούς..
με τόσο πάθος τη ζωή που αγαπούνε...

''Σ' ΕΝΑ ΒΑΓΟΝΙ Η ΦΥΓΗ ΜΟΥ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...
..............................................................................................................................................

..........................................................................................................

29 Μαρτίου 2020

''ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΡΝΙΖΑ''..


φωτο: από το διαδίκτυο
Κι όσο περνάει ο καιρός
τ' αποτυπώματα ιχνηλατώ
μέσα από την κορνίζα...
Ψάχνω να βρω τις ομοιότητες
μιας οπτασίας να μου μοιάζει..
Μας μεγαλώνει η ζωή............
χιλιάδες οι κουκίδες των εικόνων μου
σ' αυλακωτές ρυτίδες...
αλλάζει χρώμα στα μαλλιά μας η ζωή
μα όχι και στα μάτια..
χτίζει τα τείχη της ψυχής
λιθάρι το λιθάρι τα στεριώνει.
Eις την μικρήν μου ενατένισιν
βγαίνω απ' το κάδρο μου
πουλί πετάμενο θαρρείς...
τους άγραφους τους πάπυρους
με λογισμό..σοφίαν ενθυμούμαι..
βγάζουν φτερά οι λέξεις των
παίρνουνε σάρκα και οστά στα δύσκολα..
τους φόβους μου σκορπούνε..

Στέκομαι λες κι ανυποψίαστη..
μονολογώ..........
καδράρω τις φιγούρες σας
λαξεύω τις ψυχές σας...
μπαίνω στο κάδρο και μαζί σας περπατώ..
κι αίφνης ριγώ..ποθώ..απαιτώ...
ν' αφήσω έξω απ' την κορνίζα σας
την άδολη μορφή μου
εκείνον τον αμόλυντο..
στου χρόνου τη ρωγμή σαν αστραπή
τον κοριτσίστικο..ολόφρεσκο εαυτό μου..
που φευγαλέα με επισκέπτεται 
στην ώρα των ιριδισμών
που η μέρα μας μικραίνει..
κρατώ σφιχτά την πένα μου
τραβώ γραμμές στο τζάμι
μοιάζουν πολύ των αστεριών..
κλείνω τα μάτια εις της τύχης την καταφορά..
το νου μου άναρχα τον κυβερνά
ουράνια σαγήνη.. 

''ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΡΝΙΖΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

28 Μαρτίου 2020

''ΑΝΕΝΤΑΧΤΗ ΠΟΘΕΙς''


Να αφουγκράζεσαι τους ήχους των καιρών
το νου να μην αλυσοδένεις 
ανένταχτα να περπατείς
στους σκονισμένους δρόμους τους
τους θαλερούς...της ύλης της φθαρτής των..
Τον τρόπο βρες..........
κώφευε επιγνωσμένα..οικειοθελώς
σε κύμβαλα αλαλάζοντα
σειρήνες είν' βραχνές του παγωμένου του Βορρά
τα τύμπανα ακολούθα τα άηχα
της κλαίουσας ψυχής σου..
Ζητούν να τους παραδοθείς
οι συλλέκτες καπικίων... 

Ο δρόμος σου μονόδρομος
δεν έχει πλέον για τα σένα γυρισμό
μύχιος πόθος σου..ακριβός
μονάχη σου την έρημο να περπατείς
στου πλήθους την αχλύ αιμορραγούσα
κι όταν τους λύκους της ψυχής ξεφορτωθείς
στο φως..χωρίς φοβίες ξεχυθείς..
μην κλάψεις πια 
για τους αποθαμένους που αναπαύονται..
τους ζωντανούς να κλαις
και τους ανήμπορους..  
κυοφορούσα μιας ανένταχτης 
στα ψεύτικα καπίκια τους ζωής..
Οι Βόρειοι και οι Νότιοι
δυο πόλοι  αντίθετοι της Γης
σε αδιέξοδες παράλληλες διαδρομές..
κι ο μήνας Μάρτης μας ο τωρινός
ο πιο σκληρός στου χρόνου τις αιώρες μας..
σοφά μας το μαθαίνει..

Καθώς....................
οι ανθρώποι του Βορρά..οι εξουσιάζοντες
εκούσιοι αρνητές σαγήνης της ζωής..
άθλιοι καπικίων λαθροκυνηγοί
με ομοβροντίες παρρησία περισσή
κηρύττουν πόλεμο ακήρυχτο
κοπάδια ικέτες σαλαγούν
φυτεύουν ξύλινους βολβούς
αρίζωτη η Πλάση ν' απομείνει..
Επιμελώς...........
άψυχα ευρωκαπίκια κυβερνούν
άνοες ψυχές διαβρωμένων
σε τήξη τα αργυρά αντικείμενα
σε τήξη τα χαμένα τα χρυσάφια
της ψυχής των..
Συντεταγμένα..
Ανένταχτη ποθείς.........
να ενταχθείς στον κήπο της Ευρώπης 
της ''Εδέμ''
γίνε αν μπορείς ένα αγριόχορτο
καθώς τα αγριόχορτα..
πάντα επιβιώνουν................

''ΑΝΕΝΤΑΧΤΗ ΠΟΘΕΙς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

27 Μαρτίου 2020

''ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ''

by Alex Alemany
Μελάνι έψαχνα ξεχωριστό..
του ονείρου τα μηνύματα τα βράδια μου
στην πόρτα σου..να σου ταχυδρομήσω
κι ετούτο το μαντάτο μας τ' ανήκουστο..
της μέρας μας το ξάφνιασμα
με ρέγουλο να σου το πω
μη μου λιγοψυχήσεις..
μα ήταν οι πύλες του Παράδεισου κλειστές
κι εγέμισα τις χούφτες μου με γιασεμιά
το άρωμα στ' αστέρι σου να στείλω...
να μυριστείς του κόσμου την ανημποριά..
τους διαδρόμους της ψυχής μας να φωτίσεις.. 
Σιώπησε η ανθρωπότητα αγαπημένε μου..
ερήμωσαν οι δρόμοι
γλυκείς..εγκλωβισμένοι..απληροφόρητοι
σαν τους νεκρούς σαλεύουν οι περαστικοί
σε ξεχασμένα κοιμητήρια..
Κι εγώ..
αισθάνομαι ότι κλαίω ακόμα σιωπηλά
αισθάνομαι πως περπατάς
κοιτώ απ' το τζάμι μου τις στάλες της βροχής
λούζομαι μες στη λίμνη μας 
θαρρώ..είσαι μαζί μου..
μοιάζει με κάθαρση..με λυτρωμό
της απουσίας η παρουσία..
όπως όταν μυρίζεις ένα γιασεμί
χωρίς καν να το κόψεις.
Είσαι στις σκέψεις μου σαν νόμος 
που δεν έχει παραβιαστεί
δεν είσαι παρελθόν..είσαι παρόν μου..
γητείες της αγάπης μας ζητώ..
την άφτρα των καιρών μας να ξορκίσει... 
Κανένας άλλος δε θα παίξει το τραγούδι μας
στην  άρπα της καρδιάς μου..
μέσα στη θύελλα της ερημιάς
γίνομαι διάφανη..γυμνή
την πλάνη μου αγκαλιάζω..
Όμως εσύ σωπαίνεις...

''ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..........................................................................................................

26 Μαρτίου 2020

''ΑΙΘΕΡΙΕς ΨΥΧΕς''

Είναι δύσκολο την πλάτη να γυρίζεις στ' όνειρο
κι ας το συνθλίβουνε οι συμπληγάδες του καιρού..
και ας διψούν τα ζωντανά στους άγριους καιρούς...
Όσο υπάρχουνε αιθέριες ψυχές
όσο βουλιάζουν στη σιωπή τους
γητεύουνε το σκότος μας της νύχτας το βαθύ
μικροί ταξιδευτές..δεμένοι στο κατάρτι τους
της μοίρας τους το θάμα προκαλώντας..
Θέλει κουράγιο περισσό
στα χρώματα ταλέντο να δηλώνεις
του σκοταδιού τις οριογραμμές
ξυπόλητος με φως να διασχίζεις.
Στις αρωματισμένες μας..αιθέριες ψυχές
όσο τα πουλιά πετούνε λεύτερα
και τα λουλούδια ανθίζουνε 

στου παραδείσου της ψυχής των τα παρτέρια..
δεν ημπορούν χέρια ανίερα
να σταματήσουνε τις Άνοιξες..

να αφανίσουνε αυτούς που πίστεψαν
πιστεύουνε στο ονείρεμα ..
είναι το ''ταξίδεμα'' τρανότερο
απ' την σκληρή πραγματικότης..
Να το θυμάσαι...

''ΑΙΘΕΡΙΕς ΨΥΧΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

25 Μαρτίου 2020

199 χρόνια Ελεύθερης Ζωής +1


Τρίτη, 24 Μαρτίου 2020


199 χρόνια Ελεύθερης Ζωής +1 (αφιέρωμα στην Ελληνική Επανάσταση του 1821)


https://drive.google.com/file/d/1gLskh-k9kBGQ3n4iqRY3fBAU65IQZG3a/view 
> > Κατεβάστε ολόκληρο το βιβλίο κάνοντας κλικ εδώ <<


Ευχαριστώ θερμά τον κ. Δημήτριο Γκόγκα
για την σπουδαία ιδέα να συγκεντρώσει τις σκέψεις μας
σε τούτο το ηλεκτρονικό βιβλίο και να το διαθέσει 
στην Κεντρική Κυπριακή Βιβλιοθήκη της Λευκωσίας. 

Ποτέ μου δεν αγάπησα τη λέξη διαγωνισμός..
γιατί θαρρώ πως οι σκέψεις και οι ιδέες μας 
δεν είναι πρέπον να ανταγωνίζονται..
απλά να κατατίθενται με ευγένεια ψυχής..

Η λέξη που με μάγευε από τα μικράτα μου 
κι ακόμα ως τώρα είναι η λέξη ''συμμετοχή''..
γι αυτό κι ανταποκρίθηκα...με την ελπίδα
πως κάποιος αναγνώστης ίσως θα κοινωνήσει 
τη σκέψη του με τη δική μου..

''ΤΟ ΥΨΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ''
είναι η ταπεινή μου συμμετοχή..
για τα 199 χρόνια από την επανάσταση του 1821.
η μοιρασιά είναι το ζητούμενο και το μέγα κέρδος..

 Σας ευχαριστώ από καρδιάς..

Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός



ΤΟ ΥΨΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Θυμήθηκα και συλλογιέμαι και παραληρώ.
Τι κι αν το «άλμα» μέσα μας ακόμα εκκρεμεί.
Τι κι αν εις την αντίπερα την όχθη
  κολυμπώντας
βαθέος ποταμού δεν ελιαστήκαμε.
Ελευθερίας στέγνωμα άγευστοι.
Ανίκανοι θηριοδαμαστές, δυνάστες πολεμούντες των καιρών.
Μια επανάσταση εδιδάχθηκα εγώ εις το σχολειό.
Στους χρόνους με οδήγησε εις τους αλλοτινούς, στα 1821.
Όταν ο ήλιος εβασίλεψε, εβράδιασε.
Απά στις σκέπες και στο νου,  

την Οθωμανική Αυτοκρατορία που εξεδίωξε,   
που εταλάνιζε τη χώρα μου για τέσσερεις αιώνες.
Σήμερα αιώνες πάλι και μετά, σε μια πατρίδα επιμένω.
Θα σταθώ..εκείνη την πατρίδα που μου φύτεψαν αληθινά,
βαθιά μέσα στα σπλάχνα.
Γι αυτήν αξίζουν οι γιορτές.
Γι αυτήν και η περηφάνια.
Για εκείνη που μου δίδαξε,
σαν βράχος να αντιστέκομαι.
Σαν κύμα να διεκδικώ,
σαν βράχος να υπομένω.
Δε θα σταθώ στο ιστορικό.
Καλώς.
Κακέκτυπα άλλοτε, είν' χιλιοειπωμένο..
Μονάχα να.
Θα σε παρακινήσω νοερά να δυνηθείς,
την ύπαρξή σου όλη αν το μπορείς,
εκεί
εις την όχθη την αντίπερα.
Αβούλιαχτα αν μπορείς να την περάσεις,
εκεί
για λίγο να βρεθείς.
Στην Ύψιστη του αγώνα τη στιγμή… στην Έξοδο.
Στο Ύψος του ανθρώπου.
Εκεί που οι ήρωες δεν πέθαναν.
Δεν επουλήθηκαν σε σκλαβοπάζαρα,
δεν γίναν παρανάλωμα πυρός,
στην πυριτιδαποθήκη αντάμα με τον τολμηρό,
ηρωικά στην Έξοδο…  τον ήρωα Καψάλη.
Σ' αυτήν την όχθη να σταθείς,
μαζί τους να μπορέσεις να βραχείς..
να το λουστείς το αιώνιο.
Της δόξας τους το φως.
Όχι να μην τους φοβηθείς.
Δεν είν' φαντάσματα οι ήρωες,
τις νύχτες που στοιχειώνουνε τους ζωντανούς.
Είναι οδηγοί και δάσκαλοι.
Σου τείνουνε το χέρι.
Για να σε βοηθήσουν καρτερούν, οι μύστες σου να γίνουν.
Να ομορφύνουν τη δική σου τη συνείδηση.
Να δώσουν νόημα ακριβό, στην ίδια τη ζωή σου.
Δε σου ζητούν να ζεις σαν ήρωας,
μα να αντιστέκεσαι σαν ήρωας.
Με άνθρωπο να μοιάζεις.


Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.

ISBN : 978-99257392-8-8

https://dimitriosgogas.blogspot.com/2020/03/199-1-1821.html
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

23 Μαρτίου 2020

''ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΛΕΙΣΤΗ ΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ''



Στην ακριβήν την ρέμβην μας 
τα έγκλειστα τα βράδια μας στην κάμαρα
πνοή στο όραμα οι κραυγές αναζητούν
ο απόηχος τους τοίχους ταλανίζει....
οι φράχτες στο ονείρεμα αδιαπέραστοι
οι συνειδήσεις μας σε σύγχυση
τα ξόρκια στο κενό σακατεμένα.. 
Μαχόμαστε ακίνητοι
τις τύχες μας στα άθελα ενώσαμε
απειθάρχητες οι σκέψεις μας
φυγαδεύουν στα σοκάκια τις ελπίδες..
Από την κλειστή την κάμαρα
τι κι αν ο θάνατος θρασύς
χτυπά την πόρτα μας ζητώντας μερτικό
κυοφορούσα η ζωή
πνοή ζωής γυρεύει..

''ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΛΕΙΣΤΗ ΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ'' 
 Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

22 Μαρτίου 2020

''ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΜΟΥΣΩΝΩΝ''

by tomasz alen
Έτσι θα ζεις....
σε πρόλαβαν οι ανέμοι
τα ξεριζώνουνε τα γέρικα δεντριά
οι δυνατοί Μουσώνες...
θα στροβιλίζεται η ψυχή
τις φοβικές επιστροφές σου στην ομαδικότητα
δεν θα  χαϊδεύεις ασυλλόγιστα..
στον ίσκιο των μεγάλων δέντρων της ζωής
αργά τα βήματα στο ζύγι σου
σελίδα τη σελίδα της το διάβασμα
το χρόνο θα εμπλουταίνεις..
το αλαζονικό σου το συναίσθημα
θέλεις δε θες θα τ' αρνηθείς
στο λιγοστό το φως ενός κεριού
τη λάμπα της ψυχής σου θα φωτίζεις..
μη νίπτεις πια τας χείρας σου
σαν Πόντιος Πιλάτος
κάτι καινούριο πάει να γεννηθεί
απ' τα συντρίμια της καταστροφής
ποιος ξέρει τάχα ο παλιωμένος σου εαυτός
ο τρόμος που σε κυβερνά για τον αόρατο εχθρό
αν δεν μετατραπεί σε ευλογία..
Εμείς οι Νεοέλληνες
απόγονοι γενιάς ιστορικής
κρατήσαμε μονάχα το τομάρι μας
ήταν οι λέξεις του σοφού μου δάσκαλου 
ίσως να είναι το σημείο της καμπής
να κάμουμε απότομα στροφή..
μαζί μ' εμάς..ηθελημένα άθελα
κι εσύ..........
καινούρια να διατρέξεις λεωφόρο..
την αρχαία φράση μην τη λησμονάς
''ουδέν κακόν αμιγές καλού''
η εσωτερική σου αναζήτηση
στο Θείον θα σε βγάλει..

''ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΜΟΥΣΩΝΩΝ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


 

21 Μαρτίου 2020

''ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ''

Γλυκές ανάσες πνεύμονα βαθιές..
οι μικρές οι εκδρομούλες της ψυχής
σε γραφικά σοκάκια..
Όμορφος τόπος είν' η χώρα μου..
σαν κάδρο ζωγραφιάς τα όμορφα χωριά της..
Χρόνια το κουβαλάω αυτό το κάδρο στα εντός
σπίτια μικρά και χαμηλά..
αυλές ολάνθιστες..κόκκινα κεραμίδια..
Πρασίνισαν τριγύρω οι κάμποι και οι αγροί
γεμίσανε κατάλευκες ..
ασήμαντες κι ας μοιάζουν μαργαρίτες..
δέσμια λάτρης και αγνωστικίστρια
ενός Θεού που λάτρεψα
ενός Θεού που στέλνω προσευχές
την Πλάση του να σώσει.. 
Αλλάζουνε οι εποχές..αλλάζουμε κι εμείς
ημέρα ποίησης κι εγώ
στο καταφύγιό της τρέχω να κρυφτώ..
στους λατρεμένους στίχους του Καβάφη θα σταθώ
«Μάρτιαι Ειδοί» με αγωνιούν
 << τα μεγαλεία να φοβάσαι ω ψυχή
και τας φιλοδοξίας σου να υπερνικήσεις..>>

κι αν ήχοι αλλόκοτοι και μακρινοί
μου τραγουδούν
 « μία χελιδών έαρ ου ποιεί».
την πρόσμενα την Άνοιξη στα μέσα μου
την έχτιζα καιρό
να την γκρεμίσω αδυνατώ..
γεμίζουν από δάκρυα τα μάτια μου
ποτάμι είναι η ζωή
και ρίζα της εγώ..

''ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

20 Μαρτίου 2020

''ΜΕ ΦΩΛΙΑΣΜΕΝΟ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ''

Όταν στο μύθο της γλυκά αφεθείς
η αγάπη αν πλημμυρίσει την καρδιά σου
τα μάτια σαν ψιχαλιστούν
το πάθος της ζωής σαν το φορέσεις..
στείλε λαμπρίτσα να την πάει την ευχή
να την κομίσει ελεύθερα
σε αγαπημένα πρόσωπα
στ' ανέλπιδο το τάσι της ψυχής
την τύχη να κεράσει.... 
Σημάδι μου 'φερε στη χαραυγή
ετύλιξε μ' αγάπη τον καρπό μου
στο μίσχο εσκαρφάλωσε 
στο άνθος της ψυχής..
είν' οιωνός λένε τρανός
να σε κοντεύουνε οι λαμπρίτσες 
να ζυγώνουν.......
Τις έννοιες ασπάζομαι 
και τους συμβολισμούς λατρεύω..
αρνούμαι να το διώξω εκείνο το παιδί
που με αφήνει να ονειρεύομαι
με ορθάνοιχτα τα μάτια...
Μύθοι πολλοί..ατέλειωτοι
ευφραίνουν την καρδία του ανθρώπου
μα όπου γύρω κι αν σταθείς
λόγο κακό δε θε να βρεις
για τούτο το μικρό..ασήμαντο
της ''Παναγίας το σκαθάρι''
έτσι το βάφτισαν οι εύελπεις
εκείνοι που αγάπησαν την Άνοιξη
εκείνοι που εκράτησαν στα μυστικά
το φωλιασμένο όνειρο..
εκειοί που την κακία πολεμάνε..
τι κι αν αδιαφορούνε τα αρπαχτικά
μπουκιά για να την κάμουν
είναι που εφρόντισε μονάχη της
αυτοσυντήρησης το δηλητήριο να σκορπά
είναι που εφρόντισε μονάχη της 
τα πράσινα τα ενοχλητικά
τα έντομα να βόσκει
να καθαρίζει το τοπίο μονομιάς
στα άνθια της ροδακινιάς
ελεύθερη να στέκει...

 ''ΜΕ ΦΩΛΙΑΣΜΕΝΟ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

19 Μαρτίου 2020

''ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ ΣΤ' ΑΠΕΡΑΝΤΟ''

by Alla Tsank
Στης μάνας έτρεχα ξωπίσω την ποδιά
βοτάνια γιατρικά να μου μαζεύει
να με ποτίζει αποβραδίς
σαν μεγαλώσω κι αντρειωθώ
αθάνατα περάσματα..να σκίζω μοναχή μου
να 'χω κρυμμένο το αντίδοτο
να ξεχωρίζω τις φαρμακερές τις δρακοντιές
να θεραπεύω τις πομφόλυγες
να αφουγκράζομαι τους ήχους της ψυχής.. 
άτρωτη να λογιέμαι...
Οι μέρες διαδέχονταν τις νύχτες μου
οι Άνοιξες τους Χειμώνες 
όλα έρχονταν στην ώρα τους
αόρατο ένα χέρι τα κινούσε
δεν ξέρω αν υπάρχει αφετηρία για τα μας
στο άτρωτο δεν ξέρω αν θα καυχιέμαι..
το θρόνο απαρνιέμαι πια των νιάτων μου
στο  Κύκνειο το άσμα μου
ο χρόνος λιγοστεύει..
τα χελιδόνια δε γνωρίζω αν χτίσουνε φωλιές
σε παραθύρια μου που ενδίδουν..
Στα ροζιασμένα χέρια της
έπλεκε το υφάδι  της ψυχής
βελόνι το βελόνι...
της μάνας μου απόμακρη η φωνή
τ' αυτιά μου τα χαϊδεύει:
Μην αρνηθείς ψυχή μου της δια βίου Άνοιξες
ως χτες ακόμα ονειρεύοσουν
περπάτησες στα αισθήματα πολύ
ελουλούδιασες..εκάρπισες
μην αφεθείς..πρόβαλλε αντίσταση
να μη σε παρασύρει το ποτάμι..
Κλείσε τα μάτια..χόρεψε
στου φόβου το ανώφελο μη μου σταθείς..
πρόσφυγας είσαι της ζωής
περαστικός στ' απέραντο
και σαν το εννοήσεις..
μην ηττηθείς κι ας κλάψεις..
δεν το 'μαθες τόσον καιρό
της μοίρας το γρανάζι σου
ως την τελευταία μας πνοή
ασταμάτητα γυρίζει
κοίτα εμέ..καύσιμο έγινα
το εφόδιο είμαι..η διδαχή..
σου έπλεξα ζακέτα να φορείς
να την ζεσταίνεις την ψυχή
τ' αγιάζι του καιρού να το αντέχεις..
σκέψου εμέ..
έγινα ο σπόρος που στο χώμα του επιστρέφει..

''ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ ΣΤ' ΑΠΕΡΑΝΤΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

17 Μαρτίου 2020

''ΔΕ ΓΥΡΙΣΑΝ ΟΙ ΚΟΤΣΥΦΕς''

Χρόνια μου τα 'στελνες στις λεύκες μας
να μου γλυκαίνουν τον καημό
του πρώιμου φευγιού σου..
γλυκόλαλα..αγγελικά πουλιά
το πένθος αψηφούσαν..
δε γύρισαν οι κότσυφες στα δέντρα μας
δεν γλυκοκελαηδούνε τα πρωϊνά
μείναν αλάλητα..ξερά κλαδιά
αφώλιαγα και τα πουλιά
λες και γροικούν το πένθος της 
της ανθρωπότης σιωπηλά π' αργοπεθαίνει..
μα σήμερα έσπασε η σιωπή
ένα μικρό κοτσύφι απ' το πρωί
τον δρόμο μου γλυκαίνει..
λες και το έστειλε ο Θεός
να σπάσει τη σιωπή μας..
άνοιξε ελπίδας ποταμούς
τ' αγγελικού πουλιού η λαλιά του..
εβγήκα στο μπαλκόνι μου
τόσο μου επιτρεπόταν..
άπλωσα και τις χούφτες μου
στο μπαλκόνι της ψυχής να το φωλιάσω
σάμπως θαρρείς και ένας κότσυφας
το τέλεμα του πένθους μας μηνάει
εδάκρυσαν τα μάτια μου
αναθάρρησε η καρδιά μου
πλημμύρισαν ύμνους χερουβικούς
τα φοβισμένα σωθικά μου..
στις έρημες τις λεύκες μας
στις λιγοστές πρασιές μας
την ελπίδα εσυλλάβισα 
στην άγνωρη για μένανε
στη γλώσσα των πουλιών...

''ΔΕ ΓΥΡΙΣΑΝ ΟΙ ΚΟΤΣΥΦΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

15 Μαρτίου 2020

''ΤΟ ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΣΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙ''.

by Sylva Zalmanson
Όταν οι ελπίδες θα χαθούν
το ματωμένο σου φεγγάρι και φανεί
στον γκρίζο ουρανό σου..
είν' οιωνός λένε κακός..
βλέμμα ν' αλλάξεις..πρόκανε
άλλαξε ορμήνεια..κοίτα αλλιώς
πες το κακό πως στάθηκε
αντίκρυ στον αόρατο εχθρό σου.
Αρρώστησε μια νύχτα η ανθρωπότητα
αρρώστησεν κι ο θόλος της ψυχής σου
βοτάνια κόψε της ψυχής
το γιατρικό να φτιάξεις
στο τέλμα μην παραδοθείς
το τέλμα μην αφήσεις 
στο βυθό του να σε πάρει..
γίνε στις πύλες του Θανάτου ο Ηρακλής
τον Κέρβερο ν' αρπάξεις από το λαιμό
να ελευθερώσεις τις ψυχές
που αργόσυρτα απέθαντες
βυθίζονται στον Άδη..
είν' φοβισμένες οι ψυχές
μαύρο το πέπλο τις σκεπάζει..
Λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη μου
μα τούτο δω το ματωμένο Σου
καταμεσίς της Άνοιξης
πάντα θα το θυμούμαι..
φεγγάρι ήτανε σημαδιακό
Ζωής ή του Θανάτου
Οι νέοι πλέκουνε Μαρτιές
βραχιόλια για το μάτι του κεντάνε
το φως τρυπώνει από παντού
οι ελπίδες τους βλασταίνουν..
η Γη είν' σε πλήρη οργασμό
γεννάει..δεν πεθαίνει...

''ΤΟ ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΣΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

14 Μαρτίου 2020

''ΑΠΕΤΑΞΑΜΗΝ''''

by Dorina Costras
Δε σταματούν να κελαηδούν οι ποιητές
στις περιπτύξεις τους του νου
καίγονται μοναχοί τους στις ακτές
τις λέξεις τους ιχνηλατούν
στο πλανητάρι τ' αποστάγματος της κορυφής
με φως ξορκίζουνε το φόβο στις ψυχές των..
Παγιδευτήκαμε στο τάχαμου
πως γίναμε τάχαμου εξουσιαστές
κυρίαρχοι σταθήκαμε της ίδιας της ζωής μας..
Επαραμυθιαστήκαμε
βαδίσαμε γονυπετείς..σκύψαμε το κεφάλι
αντιληφθήκαμε φορές..
ήτανε γόρδιος δεσμός
των εξουσιαζόντων η θηλιά μας..
Στης συντεχνίας του αφανισμού
παραμερίζουν την ιλύ
στο δρόμο οι ποιητάδες..
κι αν θες το φως τους να λουστείς
τα παραθύρια άνοιξε του νου..
ραδιούργοι..δίσεχτοι καιροί
αδυναμία φέρνει στην ψυχή
μικρή η ζωή να τον χωρεί...
το φόβο ''απεταξάμην''.

''ΑΠΕΤΑΞΑΜΗΝ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

13 Μαρτίου 2020

''ΑΥΡΑ ΓΛΑΥΚΗ''



Ανάλαφρες λευκές σκιές
στης χαραυγής το μέρωμα
λαχτάρας έσταζαν το φως
σ' αυλακωμένες παρειές
αύρα γλαυκή αναδεύει τες
άγκυρες ανασύροντας
στις βυθισμένες μου ελπίδες..
Το χέρι αθόρυβα ακουμπά
το παγωμένο μάνταλο
ανοίγω πόρτες και παράθυρα
τη λιάζω την ψυχή μου.. 
τα γκρίζα χρώματα απωθώ.. 
παλέτες ψάχνω στα συρτάρια μου
σταλάζω χρώματα..κολλώ
φτερά πα στην ψυχή μου..
''Τυλίγομαι'' το παραμύθι μου..
το παίρνω παραμάσκαλα 
και βγαίνω στο ''σεργιάνι''..

Πολλοί με λεν' ουτοπική..που τόλμησα 
μπροστά τους να ονειρεύομαι 
με ανοιχτά τα μάτια..
διόλου δε νοιάζομαι θαρρώ ..
την ευτυχία ψάχνοντας τολμώ..
τρελλή για να ντυθώ μια πεταλούδα
να 'χω την τύχη της..και ας τσουρουφλιστώ 
το μεταξένιο μου κουκούλι να τρυπώ..
την ευτυχία στο φως της να ζητώ..
κι όχι στο σκότος κουκουλιού..
να σέπομαι..μαραζωμένη κάμπια..

Τι κι αν με λέν' ουτοπική..
κάθε που ο άνεμος της Άνοιξης
τον μέσα μου άνεμο ξυπνά..
θα ερωτεύομαι τις Άνοιξες 
ξανά - ξανά και πάλι..αυτές που επεράσανε 
κι αυτές πού 'ναι να έρθουν.
αύρα γλαυκή τη ζωή μου αέναα κυβερνά
τραγούδι φέρνει αλλαργινό
την κόπωση των χρόνων ξενιτεύει.. 
ζωή μου κραίνει..σ' ερωτεύομαι
σε θέλω απ' την αρχή
βρίσκω το χώμα στην καρδιά
φυτεύω ευωδίες..............

''ΑΥΡΑ ΓΛΑΥΚΗ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη. 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΤ' ΑΠΡΟΣΜΕΝΑ''



Έτσι θα τελειώσει ετούτη η Άνοιξη
θα κλαιν τα βράδια οι γκιώνηδες
το φόβο στις σιωπές μας θα κεντούνε...
Σαν τους συντρόφους του Οδυσσέα
δεμένοι στο κατάρτι τους 
να το διαβούν της Κίρκης το νησί
στ' απρόσμενο ανετοίμαστοι
βούλιαξαν μέσα στη σιωπή
μια μαχαιριά στην Άνοιξη
αιμάτωσαν τα άνθια τους οι ανθρώποι..
Τρανό το διακύβευμα απώλειας
της μιας ζωής που άνωθεν χαρίσθη
κωφεύουν..αντιστέκονται οι σώφρονες
βορρά αρνούνται να γεννούν
σε αγκυλώσεις νοοτροπιών
απερίσκεπτων σειρήνων..
ακούν φωνές που τους τρομάζουνε
ο φόβος για τον φόβο τους δουλεύει..
ζωή καλυμμένη με σκουριά
φεγγάρια νοτισμένα..
η προσδοκία επιβίωσης
ζωής νόστιμον ήμαρ.
Ας είναι ευλογημένη η σιωπή
ζόφος και φως στον τόπο της
αρμονικά ας σμίγουν..
μην ξεχαστείς στις διαδρομές τις σκοτεινές
μη φοβηθείς το φόβο..

''ΣΤ' ΑΠΡΟΣΜΕΝΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

12 Μαρτίου 2020

''ΣΚΕΨΕΙς''


Μες στη μικρή μας τη ζωή συναντάμε .εναν ή δυο ή και κανέναν φωτισμένο δάσκαλο..
Στάθηκα τυχερή..συνάντησα την αείμνηστη φιλόλογό μου κ. Πολυζωίδη..
σ' ενα δημόσιο επαρχιακό Γυμνάσιο Θηλέων..
όπου η φλόγα έκαιγε στα μέσα της μάθησης..
κι ύστερα συνάντησα εσένα δάσκαλε Λιαντίνη..
και άνοιξαν τα παραθύρια του νου μου..
Είδα τον κόσμο με άλλα μάτια..αληθινή ματιά..
πίσω από κουρτίνες ..ψάχνοντας τη δική μου αλήθεια...
Ευγνωμονώ σας...
Σήμερα...
που καλούμαστε να αποδεχτούμε την αδυναμία μας έναντι της φύσης..
που καλούμαστε να πειθαρχήσουμε εις εαυτόν και στις άνωθεν εντολές..
στέκομαι στα σοφά σας λόγια..

ΛΙΑΝΤΙΝΗς: 
''''Πολύ απλά λέμε: είναι αντίθετα αυτά τα δυο πράγματα διότι οι Έλληνες ξεκίνησαν από τη λογική, όπως είπαμε,γι αυτό έφτιαξαν επιστήμη,γι αυτό έφτιαξαν δημοκρατία,γι αυτό έφτιαξαν την αιώνια τέχνη.Οι χριστιανοί ξεκινούν από τη δημιουργική φαντασία,αλλά φαντασία.Μας λένε υπάρχει ένας Θεός εκεί πάνω. Αυτό το θεό δεν τον είδε κανείς.Ούτε θα τον δει ποτέ..όπως είναι όλοι οι θεοί,όλων των θρησκειών,δημιουργήματα της φαντασίας.Αλλά δεν αντέχουν σε λογικό έλεγχο.''.................................................................................
.............................................................................................
 Για μένα δε μειώνεται η αξία της χριστιανικής θρησκείας,σαν θρησκείας.Αντίθετα φωτίζονται τα πράγματα και γινόμαστε γνήσιοι, θρησκευόμενοι ή χριστιανοί , εκεί που κάπου δεν είμαστε και δεν ξέρουμε.Ο ίδιος ο Χριστούλης τόπε:
 << Μάθετε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς >>.
 Το κακό είναι ότι τα πράγματα που ξέρουμε εμείς, και όπως τα ξέρουμε,δεν είναι η αλήθεια'' 

ΔΗΜΗΤΡΗς ΛΙΑΝΤΙΝΗς
( απόσπασμα από τη διδασκαλία - Ελληνισμός -Χριστιανισμός.)
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

Και σήμερα..διατείνονται οι φορώντες παρωπίδες..
την εκκλησία προφασιζόμενοι και την Πίστη..
ενάντια στην επιστήμη και στην υγεία των πολιτών..
εμμονικά..
τηρούντες σκοταδιστικά τους πιστούς στην άγνοια.
τους στέλνουνε στη λαιμητόμο..
νοοτροπίες και στρεβλώσεις πίστεως
τον κίνδυνο αψηφούνε..
Είναι ώρα λοιπόν ατομικής ευθύνης..
Είναι ώρα αγάπης για τον άνθρωπο..
Η ώρα της αλήθειας και της Επιστήμης..
Σεβασμός λοιπόν στην Επιστήμη..
με ευχολόγια δεν αντιμετωπίζονται οι ασθένειες..

Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

10 Μαρτίου 2020

''ΣΤΗΝ ΙΕΡΗ ΤΟΥ ΜΟΝΑΞΙΑ''

Άνοιξη ήτανε θαρρώ..η γη είχε χορταριάσει 
στην ιερή του μοναξιά..εροβόλαγε νοσταλγικά
ο γέροντας..σκυφτός στην ακροποταμιά 
γεννούσε εικόνες λιόλουστες
για να τον συναντήσει
να κλέψει απ' τις αχτίνες του
το φως μιας χαραμάδας
να το φορέσει στα μαλλιά
πρίγκιπας για να μοιάζει
να την κλαδέψει στα στερνά του τη ζωή
στο λιγοστό ανθισμένο μέλλον του
τη μοναξιά να υποθηκεύσει..
μα ξάφνου εχάθη στα λιβάδια της
στο κόκκινο εβυθίσθη
στ' ανεμοφύσημα τ' απρόσμενο
στης παπαρούνας το αντίκρυσμα.
το μάταιον τον ετύλιξε
το κάρμα εσυλλογίσθη
πως μοιάζουνε  οι μοίρες μας
περαστικοί διαβάτες
φυτρώνουμε αναπάντεχα
στου χρόνου τη ρωγμή μας..
τα χέρια άγγιξαν με μιας
τα γκρίζα τα μαλλιά του
δρόμοι του πόθου αξόδευτοι
ανοίγονται στ' απρόσμενα..
εκείνοι που τον οδηγούν 
στη μοναξιά την ιερή του..
τα μάτια κλείνει μειδιά
τ' ακάνθινο στεφάνι 
στο Γολγοθά του της ζωής
στο χώμα να πετάξει
το πένθιμο αιμάτωνε
το γέρικο κεφάλι..
γεύτηκε Άνοιξες πολλές
μα τούτο το χαμπέρι
οι παπαρούνες το 'φεραν στη θύρα του
χρωμάτιζαν το φως των ομματιών του..
αντάριασε η ψυχή του μονομιάς
τις υποσχέσεις των ανθών της εθυμήθηκε
στο όπιο  των χρωμάτων παρεδόθη
το αίμα του Άδωνη μετάγγιση του έρωτα
στη λιγοστή ζωή του...
είναι ακόμα ολόρθος..ζωντανός
συνυφασμένος στου Μορφέα το όνειρο
στεφάνι με τα φύλλα ανεμοάνθους
αργοπλέκει..............

''ΣΤΗΝ ΙΕΡΗ ΤΟΥ ΜΟΝΑΞΙΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

8 Μαρτίου 2020

''ΣΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ''''

Οι αμυχές της νοσταλγίας αιμορραγούν
στάζουν ρανίδες στην ψυχή μου..
παλιά φεγγάρια της αγάπης μας
στης λήθης τα περάσματα
γεννούν το παρελθόν μου..
Στου πρωινού την ώρα έρχομαι μονάχη μου
στο κάλεσμα..τραγούδι η φωνή σου.. 
τη σκέψη παρασέρνει στ' αψηλά
άσπρο ξωκκλήσι εντός μου καρτερείς
στο βράχο της καρδιάς μου
το πέλαο αγναντεύεις της αγάπης μου
στου ονείρου τα καϊκια μου
μαντήλι μου κουνάς..
Στέκεις εκεί ασάλευτος.... 
σκαλί ασπρισμένο στο διάβα μου
πεζούλα της χαράς μου..
Είναι φορές που με πονάει η ζωή
έτσι που φτιάχνει την πυρογραφία σου
ασύμμετρα..σκληρά με πολεμάει..
Κι άλλες στιγμές που με χαϊδεύει η ζωή
σαν έρχεσαι στον ύπνο μου 
και πανηγύρι γίνουνται
τα νοτισμένα πρωινά μου..
Κι είναι φορές..ευλογημένες οι στιγμές
που οι θύμησες στ' ανύποπτα
μου κάνουν δώρο τις γιορτές..
τα πανηγύρια όλου του κόσμου..
Σ' έχασα μα δεν ξέχασα 
τα δυο ζεστά σου χέρια...
Το συναπάντημα ακριβό..
για να ξορκίζω στη ζωή
τα άφεγγα τα βράδια...
 
''ΣΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,