Έργο του ιδεαλιστή καλλιτέχνη - Δημήτρη Κατσικογιάννη |
Είναι φορές που στη ζωή μας τη μικρή..
έχουμε ανάγκη από ήρωες..να αναστηλωθούμε..
κι έρχονται πάλι δυνατές στιγμές..
που πρέπει να γινόμαστε εμείς οι ίδιοι ήρωες..
όποιο κι αν είν' αυτό..το κόστος της θυσίας...
Δεν ήταν για το χειροκρότημα..
δεν ήταν υστερόβουλη η θυσία..
ήταν ανάγκη εσωτερική αντίκρυ απ' τον κίνδυνο..
ήτανε στάση ζωής το ανδραγάθημα..
το βέλος του το δίκαιο να στοχεύσει..
Γιατί αδελφέ μου τι θαρρείς..
αληθινότερο από τη διδαχή..
η πράξη είν' το παράδειγμα ..
ο φανοστάτης για την αναζήτηση της λευτεριάς
για νέους και παιδιά !!!
Έχουνε στόμα οι πλαγιές..και τα λαγκάδια μάτια..
κρατούν τη μνήμη ζωντανή..στα χιονισμένα αλώνια..
Στο τσίρκουλο το αδιανόητο που σου στήσανε....
αιώνες τώρα η παράσταση κρατεί..
στης μοιρασιάς του κόσμου οι ''θεομπαίχτες''
αδιέξοδος ο πόλεμος..στην ήρεμη ψυχή σου..
Σ' έφερνα στις σελίδες μου και έστεκες..
μορφή αντρίκια..μέσα στις μορφές..
τις δυνατές..σα μάρμαρο λευκές..
ψυχές εξαγνισμένες..
Άλλοι θα λένε' κορόϊδο πως επιάστηκες εις τη ζωή..
άλλοι θα λέν' πως ήσουνα..ένας ονειροπόλος..
κι άλλοι θα λογαριάσουνε..πως αεροβατούσες.
πως έκλεινες τα μάτια στην πραγματικότητα..
χίμαιρες πως επίστευες..και τις εκυνηγούσες...
Δε θα σε καταλάβουνε ποτές..
της άλλης πάστας οι ανθρώποι..
Εσύ θα τους μιλάς για τη διαδρομή ως το τέλος της..
σαν ''συνομώτης'' της ελευθερίας της σκέψης τους..
κι εκείνοι..βολεψάκηδες..κρυψίνοοι..
μιας επιδερμικής ζωής θα μένουν γευσιγνώστες..
Θα σε ονομάσουνε οι λίγοι..οι εκλεκτοί του νου..
ήρωα θα σε λένε τα βιβλία..μα..
εσύ ένας απλός..και φλογερός..αληθινός..
άνθρωπος της ζωής..και της ζωής σου αντάρτης ..
ήρωες δεν εκαταλάβαινες τι πάει να πει..
φορούσες πάντοτε τα πρωινά εις το ξεκίνημα..
το σακάκι που σου εταίριαζε..δε σε εστένευε..
σε γέμιζε ορμή...
Έτσι εβγήκες..επετάχτηκες..εθελοντής..
εδήλωσες τον κόσμο να αλλάξεις...
Θυσίασες της νιότης σου..
επτά μου έλεγες ολάκερα τα χρόνια σου..
ζούσες παρέα με οβίδες..
που εσκάγανε ανεξέλεγκτα ..
όμοια θαρρείς..τρανές σαν ''γουρουνάκια''..
Δεν είναι που δεν τις φοβήθηκες..μα
η ορμή για την πατρίδα σου..
τη μάνα σου..τα όσια τα ιερά..
εβρυχάτο μεγαλύτερο θεριό μες στην καρδιά..
εγρύλλιζε στα σωθικά τα βράδια..
Σ' έβγαζε στο κυνήγι το πρωί των μαγισσών..
που λέγονταν..είχαν το όνομα ''οχτροί''...
τον πόλεμο εμίσησες..θιασώτης μιας ελευθερίας..
το χάλασμα του κόσμου δεν το άντεχες..
Τώρα κρατώ στα χέρια μου..εκείνο το εξώφυλλο..
από ένα φυλαγμένο περιοδικό..
μες στην κασέλα με τα αριστεία της ζωής..
τα αριστεία της ανδρείας σου στρατιώτη..
τη φωτογραφία που κιτρίνισε..
την επιστροφή σου από το μέτωπο..
κρατώ το βλέμμα το θλιμμένο σου..
σε μιας στιγμής ανύποπτης ..
τη στάμπα αυτή της νιότης σου..
που ήρωα σε βαφτίσανε..χωρίς να σε ρωτήσουν..
Κανένας δεν τους μήνυσε..κανένας δεν τους το 'πε..
εκείνους τους παρατρεχάμενους..
που προσπαθούνε λίγη δόξα να γευτούν..
οι οκνηροί..τα παληκάρια της φακής και οι δοσίλογοι
που φλόγα μέσα στην καρδιά..ποτές τους δεν ανάψαν..
οι ήρωες είναι απλά κοινοί θνητοί..
που κάνουνε κάτι ξεχωριστό..
όταν το χρέος της καρδιάς τους..τους καλεί...
Ωσάν βολβοί κάτω απ' τη Γης..
που ξεφυτρώνουνε στα αίφνης
το φως γυρεύουν οι ψυχές ν' αναστηθούν..
μες στο γιορτάσι της καρδιάς μας..
''ήρωα σε βαφτίσανε'' - Δοκίμιον - Σοφίας Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικού.
.................................................................................................................................................