⫷σένα καρνάγιο απ' τα παλιά⫸

Μια cart- postal μου σου  ταχυδρομώ.....

Σ' ένα καρνάγιο απ' τα παλιά ξεχνιέμαι στο παράθυρο..

βάρκες αργοσαλεύουνε οι σκέψεις χαρακώνουν το μικρό μου τον ορίζοντα

κι ο νους μου ταξιδεύει..μ' ένα χαμόγελο ώριμο..

 με σκέψεις που εμάζεψα στου κόσμου τα καρνάγια.
 Η ζωή του κάθε ανθρώπου είν' μοναχικός χορός, τα βήματα π' ακολουθεί..

 φέρουνε τη σφραγίδα του προσωπικού του του σχεδιασμού..

και της δικής του δύναμης την ένταση πάντοτε κουβαλούν.

Μα έρχονται κείνα τα απρόβλεπτα..τα γεγονότα τα απρόσμενα..

να αναταράξουνε τα όσα ο νους σχεδίαζε..τα προβλεπόμενα

που άλλα λειτουργούσανε εποικοδομητικά, άλλα αδιάφορα

κι άμποτες καταστροφικά.

Είναι όμως αναπόφευκτα φορές τα βήματα αυτά καθώς κοινωνική οντότητα λογίζεσαι 

κι αποφασίζεις να συλλειτουργήσεις σε ένα σύνολο..κομμάτι του να γίνεις.

Υπάρχουν γνωριμίες μες στο πέρασμα του χρόνου που σε ανατροφοδοτούν 

στιγμές σε υπερτροφοδοτούν..κάποτε σε υποτροφοδοτούν και λειτουργούνε τοξικά..

κι έρχεται η ώρα σου η κρίσιμη..των αποφάσεων η ώρα.

αποφασίζεις να χαράξεις τα βήματα του χορού σου πιο επιλεκτικά.. αποφασιστικά 

αποκομμένα από παραχωρήσεις σε πεπατημένα οδηγήματα χορευτικών σχολών...

 

Η λογική απόλυτη..τα περιθώρια παριόντων των ετών στενεύουνε πιεστικά..και όμως.. 

ανάμεσα σε συνθήκες άκρως θλιβερές.. μπορεί να παρουσιαστεί το μαγικόν ερέθισμα

που θα σε κάνει να σκεφτείς να ξαναδείς απ' την αρχή της ζωής το μακρινό σου το ταξίδι....

Χωρίς λόγια περιττά, χωρίς δεσμεύσεις και συμβάσεις ...έτσι απλά..ταξίδι άγνωρης..

ίσως μαγευτικής διαδρομής ...χωρίς αναλύσεις ..χωρίς τον παράγοντα του αύριο 

και της μακράς προοπτικής..που ποιος ξέρει τάχα και το αύριο αν υπάρξει ?

Γι αυτό..κι αν δεν υπάρχει το αβέβαιον το αύριο, μην επιτρέψεις να χαρακωθεί 

το ζωντανόν σου τώρα ...Εις το καρνάγιο σου το παλαιόν τη βάρκα με τα δίχτυα σου 

να αράζεις..σ' ένα γαλάζιο λιμανάκι πέρα απ' των οριζόντων τις γραμμές..

να μοιάζει στον ορίζοντα εκείνον της ψυχής σου.

Οι άνθρωποι είναι απρόβλεπτοι..να μην τους εφοβάσαι..

σ' εκπλήσσουν αναπάντεχα..ως το τέλος της Ιθάκης σου..

σε ταξιδεύουν εις του σύμπαντος το χάος μαγικά.

στην κολυμβήθρα σου στου Purgatorium την αντανάκλασιν 

την θέωσιν των ψυχών μ' ευλάβεια γονυπετής ν' αποζητάς

σ' ουράνιους Παραδείσους λυτρωμένες να βαδίζουν. 

⫷ σ' ένα καρνάγιο απ' τα παλιά⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 

''purgatorium'' = καθαρτήριο

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷στο σύθαμπο σαν έδυεν το κάλλος⫸

 

Οι ώρες ήσαν πελιδνές

εις το καθένα σύθαμπο σαν έδυεν το κάλλος

οι προσδοκίες του θαύματος

στοιχειώναν τα όνειρά της!

Περπάταε ξυπόλητη..

στα υγρά περβόλια της φυγής

τις ξεχασμένες έγλειφε..έτσουζε η αλμύρα

τις παλιές της τις πληγές

μα αυτή τον έψαχνε ανέλπιδα

το ευκταίον δυνατότερον

της απουσίας του..

εξέπλενε η θάλασσα της λήθης τις πληγές.

Εκοίταξε το πέλαο..

ζόφος βαθύς έρχονταν απ' τα κύματα

μα επαίρναγαν βαπόρια από μακριά

είδε πουλιά πετάμενα

εβγάζανε φωνές....

και τότες εθυμήθηκε

ήρθε στα συγκαλά της

οι επιθυμίες της οι ύστερες

βρεμμένες ανεπίδοτες επιστολές 

στου χρόνου το δισάκι..

δεν ήταν η ζωή της ζοφερή

υπήρχε μια ευδιάκριτη γραμμή

γραμμή των οριζόντων για το αέναο ταξίδι..

η ιστορία των χρόνων της

εζήταε τρυφερή καταγραφή...

και όντας ὧραι ζοφεραί εσίμωναν

στο σκοτεινό κατώι της ψυχής 

σαν ξέφτια θλίψης όντας κρέμονταν οι σκέψεις

ένας βαθύς αντίλαλος την εξύπναε ζωής

το αρχέγονον του Σύμπαντος το φως την εγοήτευε

στα μέσα της εφώταε υπομονετικά.

ο λύχνος του Αλαδίνου.

 

⫷ στο σύθαμπο σαν έδυεν το κάλλος⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷είδα αστρικά αρχιπέλαγα ⫸

Andrzej Malinowski

Και δρασκελεύοντας στα αχαρτογράφητα 

στης φαντασίας τα γαλάζια μου νερά

τυραννικά  επανέρχεσαι καράβι μου αλλαργινό

επιθυμία μου τρελλή τα λογικά μου κλέβει

ήθελα να 'μουνα στην πλώρη σου

τα ονείρατα της νιότης μου απ' την αρχή να τραγουδήσω

κι η τρικυμία στο πέλαο να μην αγγίζει την ψυχή μου

μ' ένα χαμόγελο αδιόρατο λες κι αυτοσαρκασμού

να ξέρω πως ζητάω το ακατόρθωτο

κι εγώ να επιμένω.....

κι ας ξέρω πως τα νιάτα είναι μια φορά

πως γρήγορα μαραίνονται και πέφτουν..

ίσα που επρόκανα κι αντάλλαξα 

έναν ρομαντικόν ελάχιστο ασπασμόν

στης Αφροδίτης του έρωτα την κλίνη

κι ετρύγησα απ' τους φράχτες μου

τα ρόδα του Μαγιού.

Στα ύστερα τα χρόνια μου τα ονείρατα 

σε λιτανεία θριαμβική περνούνε εμπροστά μου

αμετανόητη δραπέτισσα της λογικής

οι ''ναυτικές αγρύπνιες'' μου το χαρωπό καράβι μου 

αρνούνται εις εγκατάλειψιν να ρίξουν

στην τήξη του αθόρυβου στης μνήμης το ταξίδι

τα αστρικά π' αντίκρυσα αρχιπέλαγα..δεν απολησμονώ τα

ακκίζεται η σκέψη μου..κι ο νους μου αποδημάει

τις αλαφριές παντιέρες του σηκώνω νοερά

και χάνομαι στης νοσταλγίας τα νερά

το όνειρο ακυβέρνητο μη μένει και σαπίζει.

 ⫷ είδα αστρικά αρχιπέλαγα⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷εωθινόν πρελούδιον⫸

Κόντρα πηγαίνεις στον καιρό τα όρτσα δεν τα ξέρεις

σε βάρκα μπήκες με πανί..που πας και τι θα φέρεις

μήπως το αστέρι του βοριά..για το κρυφό κοχύλι?

Θόρυβοι της σιωπής σου με κυκλώνουνε

μια φευγαλέα ματιά εις τον καθρέφτην μου

μ' ένα πρελούδιον εωθινόν την ηλικίαν μου

και τ' άσπρα μου βαμμένα μου μαλλιά απεποιήθη

μνήμης ταξίδι εβρήκε καταφύγιο 

φάρος στην έρμη της ψυχής ακτή μου με οδήγησε

στο γλυκερό μας μυστικό ανθούσανε ζωής ανθοί

επέστρεφε.......... 

φέρνε μου μόνο ένα φιλί απ' τα γλυκά σου χείλη

να το φορώ τα Σάββατα γιλέκο και σημαία

στην γύρα μου να το φορώ στα βραδινά τις Κυριακές

όταν πικρία και μοναξιά δεσπόζουν την ψυχή μου.

 

⫷ εωθινόν πρελούδιον⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ο κόσμος όλος σ΄ένα θεατράλε ⫸

 

 

φωτο : από το διαδίκτυο

Αν συλλογάσαι..πεθυμάς .. 

νόστιμον ήμαρ της ζωής να δοκιμάσεις

μη φοβηθείς και μη δειλιάσεις

στο θεατράλε της ζωής ..στο σκηνικό της το μεγάλο

όταν δε νιώθεις τη χαρά

και δάφνες στο κεφάλι

βγάλε απ' τις τσέπες ψίχουλα που έχεις φυλαγμένα

τρίμματα μιας ζωής σε μια παράσταση στημένη

απομεινάρια μιας ελπίδας λιγοστής και προδομένης

θυμήσου στην παράσταση ρόλους και ιστορίες

λαβωματιές θυμίσου πρωταγωνιστών 

μα και εκείνων των κομπάρσων

τι μπέρδεμα στ' αλήθεια η ζωή.........

χόρεψε στα ανάμεσα μαζί κι εσύ

και χειροκρότα τους και  πάλιν σιωπηρά

σκληρή η μάχη επιβίωσης που δώσανε και δίδουν

ο κόσμος όλος σ' ένα θεατράλε καρμικόν

μάθε στα ύστερα στα χρόνια της σοφίας σου

τίποτα απ' τα ακριβά που έζησες 

αν δεν επέταξες τα βρώμικα εις την πυρά

αν δεν επέταξες την μπόλικην ''ψευτόσκονη''

οι θρήνοι θ' αντηχούν στις ρεματιές σου

αυλαία η ζωή..τους πρωταγωνιστές τιμά κι αμείβει.

⫷ ο κόσμος όλος σ' ένα θεατράλε ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷μονάχη θα πενθώ για τις στιγμές⫸

Είναι στιγμές που η σκέψη κολυμπάει

στης λίμνης μας τα πράσινα νερά

κι η βάρκα μας  χρυσόδετη με τ' όνειρο κινάει

σαν τότες που επέταε 

άσπρο γλαρόπουλο η ψυχή μου.

να βλέπω εμπρός τη λίμνη μας

να γέρνω απά στον ώμο σου

κι ο νους μου να λαγιάζει

να φεύγουνε οι σκέψεις μου

να ν' το φιλί σου βάλσαμο

σαν βότανο του Μάη.

Κι άλλες στιγμές,πόσες στιγμές

βλέπω να είμαι μόνη

γύρω μου βάσανο η οχλαγοή

άσκοπα φεύγει ο χρόνος.

Κι άλλες στιγμές μα τι στιγμές

σαν τότε που είμαστε του έρωτα παιδιά

να έρχεται ο ύπνος ο γλυκός

στο φράξο που εκοιμόμασταν

κι εχάνομουν μες στη ζεστή σου αγκάλη

αύρα νοσταλγική το νου θροϊζει..την καρδιά 

η μνημοσύνη επίσκεψη ζητάει

να θυμηθώ τα μάτια σου

ξεμάκραινες στων αστεριών

ξεθώριασε η μορφή σου.......

όσο αναπνέω μοναχή θε να πενθώ 

για  τις αδιατίμητες εκείνες μας στιγμές.

 

⫷ μονάχη θα πενθώ για τις στιγμές⫸

 - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷σονέτο της Πρωτομαγιάς⫸

 

 

 

 

Μυρίζεις τα βοτάνια των Θεών

απά στ' αμίλητα τα βράχια στους αιώνες

μ' άνθια χρυσοβελονισμένα αιμοστάζοντα

της ανθρωπότης πλέκεις τα στεφάνια.

Χορεύεις σαν παιδίσκη άγουρη

εις τα λιβάδια που λικνίζονται

στις τρυφερές θωπείες του ανέμου

γαληνεμένη πρόσκαιρα η ψυχή.

σκιές του παρελθόντος

τρέπονται σε άτακτη φυγή

σιμώνουνε λησμονημένες αυταπάτες...

Χρυσόδετο πακέτο ο Μάης των καιρών

σαν νύφη στο ροδόβαμμα η γης

στεφάνια που μου έταξες χρόνια αιμορραγούν.

⫷ σονέτο της Πρωτομαγιάς⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,