''Και στης γρίλιας το φως με σιμώνουν''

Κι όσο αναπνέω..ορώ βαθειά
ζω..φωτίζομαι απ' τις χαραυγές
τρανεύει η γραμμή των οριζόντων μου
παίζοντας σαν μικρό παιδί κρυφτό
στου σύμπαντος τη δίνη..
κι απάνω της κουκίδες φωτεινές..αχνές
οι άνθρωποι π' αγάπησα..που γεύτηκα..
π' αποχωρίστηκα άθελα..
ξερίζωσαν ρίζες απ' την καρδιά μου...
κι όλο κουνιόταν το δεντρί..
λιγόστευε το στέρεο το έδαφος
κλωνίζονταν η στερεότης..η ματιά..
για τον ντουνιά τον ψεύτη...
κι όσο εδέχομουν το ράπισμα
του φευγιού και του θανάτου
εφύτρωνε στο χάσμα μου αλλόκοτα
το ρόδον το αμάραντον
το ρόδον της αξίας της συνέχειας 
της ζωής μου το λευκόν...
Κι ο θάνατος.....
ο μέγας εξουσιαστής..ο μέγας πλειοδότης
εις τα σημεία ανίκητος
στη μάχη καστροβόλος..
μα η διδαχή ανέγγιχτη..
στο ύψος και στο μπόι του ανθρώπου
είν' το ταξίδι Οδυσσέα μου να λες
εκειό
που στην ψηλότερη αιώρα θα σε βγάλει..
Κι όσο σιμώνουνε τις νύχτες εις τις γρίλιες μου
οι λατρεμένοι αποδημήσαντες εις Κύριον..
τ' αλλαργεμένο βλέμμα τους γλυκά μου το μηνάει...
μην πτοηθείς..μη μου σκιαχτείς
μη μου λιγοψυχήσεις..
ρίχνε κλωστίτσες και σχοινιά
να πιάνονται εις το κατόπι σου
οι άλλοι..οι νιοί..οι επερχόμενοι
οι άφθαρτοι της ύλης μας
η συνέχεια του ανθρώπου..
μη δένεσαι άρρηκτα..εγωιστικά με τη ζωή
το εφήμερο κρυφά καραδοκείσαι..

''Και στης γρίλιας το φως με σιμώνουν''- Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΒΑΣΩ ΜΟΥ''

Ζωγράφος : Χρήστος Μποκόρος

Ξεμάκραινες στων αστεριών
ανήμερα Χριστούγεννα
εζήλεψες τ' αστέρι της Βηθλεέμ
επέταξες ψηλά για να το φτάσεις..
Είναι στιγμές..
που ο φτωχός κονδυλοφόρος μου
μελάνι δε βουτά γιατί στεγνώνει
ο νους δε βρίσκει λόγια αντάξια και τρυφερά
τα συναισθήματα 
απάνω στο χαρτί να ζωγραφίσει..
φωνές που μας κατοίκησαν..
φωνές που γράψαν στο βινύλλιο της ψυχής ..
τι άδικο να σιωπούν
τι κρίμα να βουβαίνουν..
πόσο μικρή μου φαίνεται η ζωή
τι γρήγορα τα χρόνια που περνάνε..
ήμασταν νιες που συναπαντηθήκαμε
ήσουνα Βάσω μου δασκάλα όλο φως
και φίλη αληθινή..
φλογίτσα που έσβησε νωρίς
μα τον αγώνα τον καλόν εδικαιώθης..
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΦΙΛΗ ΜΟΥ !!!

(Να πας τα χαιρετίσματα στο Βασίλη και στο Γιώργο) 
η φίλη σου Σοφία.................
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΧΟΡΟς ΖΩΗς ΛΟΓΙΕΤΑΙ''

Στις χαραμάδες του φωτός
λιάζω το παραμύθι μου
στους καλαμιώνες χτίζω το τσαρδάκι μου
στον ήλιο το στεγνώνω..
Κυλάει ανελέητα
ο λιγοστός μας χρόνος..
τα όνειρα είναι ακριβά
τις νύχτες μου στοιχειώνουν
λιποταχτώ τα βράδια μου
τους φράχτες μου γκρεμίζω
στήνω χορό..ακροβατώ
ανάσες της ζωής ρουφώ..
της χαραυγής ελπίδες να προκάνω..
Άφρονες οι υποθηκεύσαντες
του χρόνου οι πλειοδότες
στη λίστα της απογραφής
τα ημερολόγια αθετούν
σαν αστραπή..στις μακρινές βροντές
μας παραδίδουν στο λυκόφως
στα περιθώρια των σελίδων μου
αποτυπώματα διαμπερή
τα χρόνια τα χαμένα..
στο κέντρο μου το εκρεμμές
πάλλεται στα σημάδια σου
χορός ζωής λογιέται.......


''ΧΟΡΟς ΖΩΗς ΛΟΓΙΕΤΑΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Στις μελιχρές του Δεκεμβριού λιακάδες''''.

Σεμνοί σταθμοί οι στάσεις μου..
στις μελιχρές του Δεκεμβριού..
τις λιγοστές λιακάδες..
κάθομαι αντίκρυ τους απολογητικά
βουτώ μαβί μελάνι στον κονδυλοφόρο μου..
μέρες γλυκές..μέρες μου βότσαλα
γλιστρώντας στο νερό..αθροίζοντας
σκορπώ στου τετραδίου τις αράδες μου
μη και της λησμοσύνης χαριστώ..
καθώς για νιο Δεκέμβρη  
θε να στήσω το καρτέρι..
Απολογισμοί και αποχαιρετισμοί ενός 
που πάλιωσε στα γρήγορα..
χρόνου που εγκλωβίσαμε..
προσδοκιών που χάθηκαν 
φιλοδοξίες που δεν πιάστηκαν..
φιλίες που προδόθηκαν.. 
φιλίες που είναι εκεί ομπρέλα λες..
όταν στους ώμους ψιχαλίζει..
αγάπες που δεν καταχτήθηκαν..
και μείνανε μετέωρες στο άγονο
στο χέρσο το χωράφι της ψυχής μας....
Σαν μουσαφίρης βιαστικός
η ελπίδα μας ..στου χρόνου τις αιώρες...
πότε ψηλά να τραμπαλίζεται το όνειρο
κι άλλες λυγίζοντας..
στις ξεχασμένες ράγιες 
των σταθμών μας να μας βγάζει......

''Στις μελιχρές του Δεκεμβριού λιακάδες''  - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''ΣΤΗ ΦΑΤΝΗ ΤΗς ΚΑΡΔΙΑς''..

....Η Γέννηση ας είναι η αφορμή .
 να ημερέψει το αγρίμι της ψυχής
να πορευτούμε προς το Φως...
με ελπίδα....με αγάπη,
με ταπείνωση και συστολή..
με αυτογνωσία και γνώση..
με αλληλεγγύη..με ανθρωπιά
με συναλληλία  και συνέργεια
στους άνυδρους ετούτους τους καιρούς..
τους χαλεπούς..
με οδηγό τα ωσαννά..
ετούτα τα Χριστούγεννα..
στη φάτνη της καρδιάς
να στολιστούνε οι ψυχές..
να φορεθούν ελπίδα.!!

 Κ α λ ά  Χ ρ ι σ τ ο ύ γ ε ν ν α!!!

 ''ΣΤΗ ΦΑΤΝΗ ΤΗς ΚΑΡΔΙΑς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Ένα Καπέλο σε μια κάμαρα Τρανή''

Στ' αρχοντικό μας εχαμήλωσαν τα φώτα..
φωτοσκιάσεις μοναχά μες απ' τις γρίλιες
πέφτουνε αχνά..σ' όσα αφημένα στη γωνιά εσένανε θυμίζουν..
ένα καπέλο σε μια κάμαρα τρανή
πως να γεμίσει το κενό μου? 
Όταν σε συλλογίζομαι
αναμεσίς στο χάσμα τ' ανυπότακτο του νου
εκείνο το σκοτείνιασμα
που ο θάνατος εσκόρπισε
φυτρώνει σαν σαράκι και με τρώει..
μα ως η ζωή ακμαίνουσα..ασίγαστη
υπερτερεί του θάνατου
δεν ψεύδομαι εις εαυτόν..
δεν ψεύδομαι σ' εσέ...
δακρυροούσα κι αν στην αποφράδα σου.. 
δηλώνω ανεπιφύλακτα παρούσα..
χαϊδεύω την κορδέλλα απ' το καπέλο σου
ξεντύνομαι τη θλίψη μου
σηκώνω το κεφάλι..προχωρώ αγέρωχα
τα συναισθήματα ανάμεικτα
μα η ιστορία αγάπη μου
εγράφονταν και γράφεται
από ζεστές ανάσες..
σύμμαχος ανελέητη..της ζωής η εμορφάδα 
ζω..γεύομαι ακόμα και είμαι εδώ....

''ΕΝΑ ΚΑΠΕΛΟ ΣΕ ΜΙΑ ΚΑΜΑΡΗ ΤΡΑΝΗ'' 
 Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΑΝΘΟΛΟΓΗΜΑ''''

Έμφορτη η ψυχή..πηγάδι ξεχασμένο π' ανασύρει..
κι ο κόσμος των αιώνια απελπισμένων ελλοχεύει
εντός μου επιστρέφει απ' την αρχή..καραδοκεί...
τα πλήκτρα της ψυχής μου καταγράφουν..ζωντανεύουν...
αληθινά σενάρια..κρυμμένα στα λευκώματα της νιότης μου
ζητούν ανάλυση..χρησμούς ευσπλαχνικούς..
ως άλλοι του Μαντείου υποφήτες...
Και ο Στράτος..
εντολοδόχος μέσα μου θαρρείς..καλεί σε μία δεύτερη ανάγνωση ζωής..
δικαίωση..αναπαμό..χοές στις λέξεις μου τα βράδια αποζητεί. 

ΑΦΗΓΗΣΗ:

 

Περπατούσε σκυφτός..παγωμένος..με βήμα αργό..είχαν αποκάμει τα πόδια καθώς κι η ψυχή..με τα χέρια στις τσέπες χωμένα βαθειά. Ζεσταμένος είχε βγει απ' του καφενείου του μικρού του χωριού..που στη μέση η ξυλόσομπα ζέσταινε όλη τη σάλα.. Λιγοστά..καπνιστά μεζεδάκια επάνω εκεί..στη γωνιά του παλιού σιδερένιου ταβλά..κι οι ανθρώποι κι αυτοί λιγοστοί..

 

Μαζεμένοι στις εστίες τους κάθε βράδυ νωρίς..να προσμένουνε όλοι μαζί.. συνηθίζονταν πάντα και κάθε χρονιά..για τη Γέννηση να 'ναι προσδοκούντες εκεί..να στολίζουν..να παραμονεύουν να 'ρθει..να μπει..μες στο σπίτι το βρέφος το νέο..και μαζί του να φέρει ..να κρατά..το χαμόγελο που είχε απ' τον κόσμο σβηστεί..τη συμπόνια που τριγύρω εχάθη.. Την προσμέναν με κρυμμένη βαθιά τη χαρά.. στα ροδουλά απ' το κρύο τα μάγουλα αυτού του μωρού..την ευσπλαχνία ...την αγάπη..την αγκαλιά να τη νιώσουν ξανά..

Περπατούσε..και κρύωνε..λες και είχε κακιώσει ο καιρός..η βροχή και το χιόνι στροβιλίζονταν γύρω απ' το  τριμμένο απ' τους χρόνους παλτό..είχε βήμα ταχύ..στις καπνοδόχους ο καπνός σκορπούσε βαρειά μυρωδιά θλίψης έμοιαζε ετούτη η καπνιά στον δικό του αγέρα..Μα ένα φως.. εφωτίσθη το πρόσωπο με μιας ξαφνικά και τα μάτια σηκώνει ψηλά.Ξαστεριά..ο ουρανός..γεμάτος αστέρια..Τα ελιμπίσθηκε εκείνος ευθύς..δεν του άρεσε η κάμαρα που σε λίγο μια λάμπα μονάχα θα φώτιζε εμπρός του..Εσταμάτησε στη μέση του δρόμου και κλείνει τα μάτια με μιας..κι ένα σάκο στα χέρια κρατεί.. Θα χωρέσει ο σάκος αστέρια πολλά..θα γεμίσει με γρήγορη μάξωξη απ' το χέρι  που δε σταματά..Βγάζει ευθύς απ' τη μέση τη ζώνη με μιας..Θα τον δέσει το σάκο καλά..θα τον φτάσει στην κάμαρα εκείνη..όχι απόψε δε θάναι με μια λάμπα αχνή μοναχά..Θα σκορπίσει τα αστέρια της νύχτας αυτής τα λαμπρά..Θα στολίσει ένα δέντρο μονάχα κλαρί..Δεν τον νοιάζει αν είν' έλατο..πεύκο ή δρυς..ένα δέντρο θα στήσει εκεί στη δική του γωνιά..θα σκορπίσει τα αστέρια επάνω..

Τα ελιμπίσθηκε εκείνος ευθύς..δεν του άρεσε η κάμαρα που σε λίγο μια λάμπα μονάχα θα φώτιζε εμπρός του..Εσταμάτησε στη μέση του δρόμου και κλείνει τα μάτια με μιας..κι ένα σάκο στα χέρια κρατεί..Θα χωρέσει ο σάκος αστέρια πολλά..θα γεμίσει με γρήγορη μάξωξη.. απ' το χέρι που δε σταματά..Βγάζει ευθύς απ' τη μέση τη ζώνη με μιας..Θα τον δέσει το σάκο καλά..θα τον φτάσει στην κάμαρα εκείνη..όχι απόψε δε θάναι με μια λάμπα αχνή μοναχά..Θα σκορπίσει τα αστέρια της νύχτας αυτής τα λαμπρά..Θα στολίσει ένα δέντρο μονάχα κλαρί..Δεν τον νοιάζει αν είν' έλατο..πεύκο ή δρυς..ένα δέντρο θα στήσει εκεί στη δική του γωνιά..θα σκορπίσει τα αστέρια επάνω..

Μοναχός θα καθίσει ..θα ανάψει φωτιά..λιγοστά και τα ξύλα που εμάζωξε απ' τις άκρες εκεί στα περβάζια των δρόμων..Δεν είναι ''άστεγος'' ετούτος ο άνθρωπος εδώ..μα όλοι λέν' ''άκληρος''..είν' από χρόνια..Δεν νογάω να εξηγήσω τη λέξη αυτή..Λεξικά έχω ανοίξει πολλά ..Εξηγήσεις μου δίνουν σαφείς..μα εγώ να ταυτοποιήσω αδυνατώ για άλλη μία φορά..την σπουδαία την έννοια αυτή..που σε βάζει μέσα ή έξω απ' το γίγνεσθαι γύρω..Για επιλογή κανείς για τον άνθρωπο αυτό δεν μιλά..Για ατυχία κανείς δε μιλά...Για το περιθώριο που γρήγορα κινείται κανείς δε μιλά.. 

Σάμπως ξέρουν οι πολλοί οι ανθρώποι για τη νέα τη '' γέννα'' αυτή και πολλά..? Τα Χριστούγεννα λένε έρχονται πάλι ξανά και ξανά ..και ετοιμασίες ..λαμπιόνια..χιλιάδες λαμπιόνια.. τρέχουν να αγοράσουν πολλά..να βρεθούνε στο κλίμα ..στο φως.. οι ανθρώποι..Να φυτέψουν και πάλι ..για άλλη μια φορά..την ελπίδα στην άδεια ψυχή..Κυνηγώντας ελπίδα ..χαμένοι για το φως..λησμονιά ας μην έλθει στο νου μας..Εκεί έξω..δίπλα ..και τόσο κοντά..ένας Στράτος..ένας Αλέκος..μια Χρυσάνθη..μία Νανά..περιμένουνε αστέρια χαμόγελου πάλι..Δεν κοστίζουν τα χαμόγελα καπίκια πολλά..κάτι ''κέρματα'' απλά..ευσπλαχνίας ..αγάπης ..αλληλεγύης ψυχής και καρδιάς..αληθινά..

Και ο Στράτος.. 
που οι άλλοι δηλώνουν ''άκληρος''  είναι.. του κολλούν ρετσινιά.. μαζεμένος εκεί στου φτωχικού τη γωνιά..δυο ποτήρια ρακί του είν' αρκετά..το σκοτάδι να διώξει..την σκληρή καταχνιά...
τα κοιτά μαγεμένος τα αστέρια που σκόρπισε γύρω...Γεμισμένα ποτήρια κεριά..πλημμυρίζουνε φως το δωμάτιο..Είν' το βλέμμα του ασάλευτο πια..έτσι βρήκαν παγωμένο το Στράτο το πρωί στο χωριό..με τα χέρια γεμάτα αστέρια !!!Ετοιμασίες είχε για τα αστέρια - λαμπιόνια πολλές..για μια ''γέννα'' εκαρτέραε επίσης κι αυτός.. με ένα ''σάκο αστέρια στο βλέμμα'' εκοιμήθη βαθειά..με τα φώτα στην ψυχή του από χρόνια σβηστά..είχε φέξει η μέρα..το όνειρο επληρώθη ξανά..στης Βηθλεέμ τον ουράνιο θόλο ταξιδεύει γαλήνια..στ' αστέρια..

  '' ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΑΝΘΟΛΟΓΗΜΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
(  Μ' ένα ''σάκο αστέρια στο βλέμμα'')
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΠΑΡΑΜΕΡΙΖΟΝΤΑς ΤΟ ΑΜΠΑΛΑΖ''

Έγχρωμες μνήμες τη ζωή μου κυβερνούν
οι στάμπες της αγάπης τους.. 
υποδόρειες σφραγίδες 
δύναμη..ενσυναίσθηση ..
μια διδαχή εις τα κιτάπια μου
να δρασκελίζω την κενότητα
εις της μαγείας της αληθινής 
να στροβιλίζομαι
αγάπες βλογημένες να γυρεύω.
Ενδοχωρώντας............
μία θλίψη για τα σε με κυβερνά
δεν είναι που αφέθηκα 
στης φτώχειας της ψυχής σου τα λημέρια..ούτε που δεν μπορώ
να περπατώ στης γελοιότης και στης φτήνειας τα σαλόνια..
ασφυκτιώ..................
ωσάν το βλέμμα το κενό σου το θωρώ..
γεννιέται εντός μου η συμπόνοια..
άθελα η σκέψη μου σε κείνους λογυρνάει
που αγαπηθήκαν τελεσίδικα..μοιραία..
Αναρωτιέμαι ανεπιτυχώς
τάχατες είναι πρέπον για τον έρωτα
να ζεί..να  είναι ευτυχής
εις της Βιέννης και μονάχα τα σαλόνια?
Γιατί πικρά τ' ομολογώ
την άμαξα εφόρτωσες χρυσά
και εγκλωβίστηκες σαν του παραμυθιού το βασιλιά...
που ό,τι ακούμπαγε στήλη εγίνονταν χρυσού


στήλη άψυχη χρυσού και η αγάπη σου
θέρμης και ζέσης στερημένη..
Και μη θαρρείς πως δεν τα εκτιμώ 
και τα διαμάντια..τα φλουριά
μες στης ανέχειας τους καιρούς
τα λιγοστά καπίκια δε γεμίζουνε κοιλιές..
είναι απαραίτητα..πολύτιμα κι αυτά..
μα να...
Διαβάζω..σκέφτομαι..μονολογώ
η μάνα μου που ερωτεύτηκε αληθινά
που ο έρωτας εκειός με τον πατέρα μου
κάστρα εκατέλυσε..μπεντένια γκρεμιστήκαν
εκράτησε ζεστός μες στις ψυχές..
τη φλόγα έκαιε νυχθημερόν
στον φτωχικόν οντά..μισόν σχεδόν αιώνα..
τίποτα δεν εζήλεψε
από τα πλαστικά σαλόνια του συρμού
γιατί η φλόγα που τους έκαιγε
ήταν ορίτζιναλ..δρυός
εμύριζε του δάσους τη φρεσκάδα..
Τι να τα κάνω τα χρυσά συρίτια σας
εκείνο το φουστάνι με τα ανθάκια της
ανθούσε και τους κήπους της καρδιάς της..
Πάψε λοιπόν κόρη ανόητη να βαυκαλίζεσαι..
πάψε να παίρνεις πόζες σε βιτρίνες ακριβές
παραμερίζοντας το αμπαλάζ
ψάξε της πόρτας της αγάπης τα κλειδιά
αν θες σε έρωτες αληθινούς να σεργιανάς
βυθίσου στο αληθινό του έρωτα
το παραμύθι σίμωσε..αγκάλιασε 
τα αισθήματα τα δυνατά
λάβα ο έρωτας να καίει τα σωθικά..
η αγάπη σε χρυσή τη φυλακή δεν κατοικεί..
και άδικα σκορπιέσαι
μόνο σε πλούσιες καρδιές..
σε ακριβά ψυχής παλάτια κατοικεί..
εκεί και ενυδρεύει...

''ΠΑΡΑΜΕΡΙΖΟΝΤΑς ΤΟ ΑΜΠΑΛΑΖ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ''

Τα πλέον αναπάντεχα σενάρια μας τα διαβάζει η ίδια η ζωή
εξακοντίζει μέσα μας στοχαστικά σε ανύποπτες στιγμές
σκάβει βαθειά το μεγαλείο Του..την πεμπτουσία του Θεού...
θάβει σ' ανήλιαγες σπηλιές μας το πρωτόγονο..
μη μένουν άστεγα τα άνθια της αγάπης...
Κάθε που έρχονταν παραμονή Χριστούγεννα.. 
πάντα από νωρίς.. μόλις που εσουρούπωνε..  
τα ξύλα έβαζε στο τζάκι η μάνα..δίπλα στη φωτιά..
τα χράμια ήταν τιναγμένα και λιασμένα απ' το πρωί..  
στρωμένα μες στη σάλα τη μικρή..  
μια σύναξη αλλιώτικη επεριμέναμε..
κάθε φορά που οι ελπίδες μας μεγάλωναν..  
πως απόψε θ' αντικρύσουμε το αστέρι.. 
Το αστέρι εκρύφτηκε..το αλλιώτικο..το φωτερό..
στην κρύα του Δεκέμβρη τη βραδιά..
που επερόνιαζε τα κόκκαλα..κοκκάλιαζε τις μύτες..  
τα κάλαντα σωπάσανε..σαν έπεσε το βράδυ..
σκοτάδι έγινε πηχτό..βαθύ.. τώρα μονάχα τα αλυχτίσματα
απ' τα τσοπανόκυλα..  εσκίζαν και χαράζαν τον αγέρα.. 
 μα ο πατέρας αργούσε να επιστρέψει απ' τη δουλειά..
 εδούλευε και τις παραμονές πάντοτε ο πατέρας..

Η μάνα άναψε τις δυο τις λάμπες να φωτάει η σάλα κι ο οντάς..
  άχνιζε η σούπα η Χριστουγεννιάτικη..
τα σωθικά μας να ζεστάνει..   
Κανείς δεν το περίμενε εκείνο το μαντάτο.. 
το βράδυ τούτο το ξεχωριστό..  
που ο Χριστός γεννιόταν στις σπηλιές τις φτωχικές.. 
μα και στις πλούσιες τις σάλες κυριών..
 γεννιότανε και κατοικούσε και σε ευαίσθητες..
τις παιδικές αθώες καρδιές μας..
 ήρθε  απρόσμενα..απόψε που οι ουρανοί ανοίγανε ..
τη γέννα να μηνύσουν..  
ατύχημα το είπανε εκείνο το ''φευγιό''..έτσι απλά..
''έφυγε ''από ατύχημα μας είπανε..
 η εξαδέλφη η πονεμένη μας..
η δόλια η αγγελένια Ελενίτσα..

Ποτέ της δεν τα άκουσε τα κάλαντα..
ποτέ της δεν μας τα τραγούδησε..
ήτανε λέγανε ''δαιμονισμένη'' η μικρή..
κουνιότανε και μούγκριζε..ωσάν το άγριο θεριό..
Δεν ξέρανε και γράμματα οι θείοι μου πολλά..
 δεν εκαταλάβανε απ' την αρχή..  
πως το κοριτσάκι το όμορφο..
γεννήθηκε χωρίς λαλιά.. ούτε και άκουγε ποτές..
ήτανε μια κωφάλαλη
 θα λέγαν σήμερα με βεβαιότητα οι ειδικοί.. 
  και οι επιστήμονες..που τώρα τα κατέχουν..  
ναι..έφυγε..μια Παραμονή Χριστούγεννα..   
καθώς σεργιάνι την εβγάλανε τα αδέλφια της..
που ήρθανε απ' τα μακρινά..της ζωής τους μετανάστες..
άλλοι πολιτισμοί προχωρημένοι εκεί..
δεν κρύβανε τα διαφορετικά παιδιά..
Έτσι..να δει..και να γευτεί εικόνες γέννησης.. στη Φάτνη ..
στην πλατεία μας την επαρχιακή..που εφρόντιζε από νωρίς 
τη φάτνη ζεστασιάς για να στολίσει....
 
Μα το κοριτσάκι ξέφυγε..δεν πρόσεξε..
ίσως και να αγριεύθηκε από τον κόσμο τον πολύ.. 
τα κορναρίσματα στ' αυτιά της ήχοι άγνωροι  
και της Ελενίτσας πια το βλέμμα ασάλευτο..
στο χτύπημα της κούρσας το βαρύ..
τα χέρια της γεμάτα ''αστέρια''.. λαμπιόνια 
που μια γέννα εμηνάγανε..τα μάτια παγωμένα..
έπαψαν πια να καρτερούν..
 ν' αγγίζουνε το φως το ιλαρόν..
Ατύχημα το είπανε..κι έμεινε το χαμόγελο.. 
για μια πρώτη και ύστερη φορά..  
στα χείλη της μικρής μας..
σαν παγωμένο αποχαιρετιστήριο..  
στον κόσμο που δε πρόλαβε..
ίσως και να μην τα κατάφερνε.. 
ποτέ να τον γνωρίσει..
Πήρε μαζί της εικόνες θαλπωρής..
μιας γέννησης που δεν κατάλαβε..  
και μουσικές που δεν τις άκουσε..
της μπάντας στην πλατεία..
Κι εμείς..ζεστοί.. προστατευμένοι.. 
μες στο φτωχικό μας το ζεστό..  
παγώσαμε απ' το χιονιά..που πάγωσε με μιας
και τις αθώες παιδικές..ανυποψίαστες καρδιές μας..

Αλήθεια εσκεφτόμουνα μικρό κορίτσι εγώ:   
μήπως η γέννηση αυτή επισκίαζε το ''φευγιό'? 
μήπως και κάθε νέος ερχομός..μια γέννηση..
 δεν είναι ο νικητής στο δράκο του θανάτου? 
  και μήπως τάχατες η γέννηση δεν περπατεί..
  χέρι- χεράκι με το θάνατο στις στράτες της ζωής μας?
μα πως..βλέμματα ανταλλάχθηκαν..   
στης λάμπας μας της φτωχικής..   
το γλυκερό..το χαμηλό το φως.. πως γίνεται να σε πατούν..
έτσι απλά.. πόσο το άδικο μας έζωσε..για μια μικρή..
 που φωνές και κορναρίσματα δεν ήξερε να ακούει..
Αποκοιμήθηκα πα στο μαξιλαράκι μου στο χράμι το ζεστό..
μαζί με τις ξαδέλφες μου ..τις ''ψηλομύτες'' που το παίζανε.. 
  και μας ξεσινερίζανε που λένε στο χωριό μου..
  Κείνο το βράδυ τις αγάπησα διπλά..όχι από λύπηση..
ούτε και απ' τη θλίψη μοναχά.. μα .
.εκατάλαβα πως είναι μαγικό
 να βρίσκεσαι κοντά με τους ανθρώπους..  
όπως κι αν σκέφτονται αυτοί..και χέρι να απλώνεις..  
όταν το χιόνι απ' το παράθυρο..μπαίνει και στην καρδιά..
Είναι λυτρωτικό..μαγευτικό..το φως να διαλύει το σκοτάδι..
να ρίχνει μίσος που υπόβοσκε..βαθειά εις τον Καιάδα..

 Είναι παράξενη η ζωή..και μας τρατάρει αναπάντεχα.. 
και μας τρατάρει ανατροπές..  και μας τρατάρει θλίψεις..
καθώς η μάνα μου μας τράταρε..
ζέστανε  τις ψυχές μας.. και πήγε για το μοιρολόι του φευγιού..
παραμονή Χριστούγεννα ..
να λέει στιχάκια τα λυπητερά.. μαζί με το Ωσαννά !!!
Καθώς μαζεύαμε τα χαρτομάντιλα της θλίψης μας
εκεί..μες στα υπόγεια του νου..εφύτρωνε η συμπόνοια.
Και πριν καλά καλά αλέκτωρ να λαλήσει τρεις..
ηχήσαν οι καμπάνες στις ψυχές..γεννιόταν και απλώνονταν 
η αγάπη..η ευσπλαχνία..η ψυχοπόνοια την εγέννησε
κι η χάρη Του..
που εδιάλεξε μεσάνυχτα να γεννηθεί στη φάτνη..
Μας βρήκε αγκαλιασμένες το ξημέρωμα...
στο χράμι το ζεστό.. η αγάπη είχε τρυπώσει από παντού.. 
γεννήθηκαν καινούριες οι καρδιές μας...
Η μάγισσα της ανθρωπιάς εστάθη πάνω απ' τα κεφάλια μας
αλαφροπερπατούσα..σιωπηλή..
το άγγιξε το θαύμα της αγάπης...

Θα μείνω σιωπηλή για λίγο τούτη τη νυχτιά..
ψηλά στο σκοτεινό του ουρανού μας το στερέωμα
το βλέμμα θα καρφώσω..
θα ψάξω το αγγελούδι για να βρω..
που θα 'χει σκεπασμένη την ψυχή σου..
θα τα μετρήσω τα αστέρια μου τα λαμπερά..
κάπου εκεί θα το γνωρίσω το δικό σου..
ίσως ν' αφήσω ένα δάκρυ μου να πέσει καταγής
καθώς τα δάκρυα της συμπόνοιας μας στο διαφορετικό
γίνονται σπόροι..φύονται ζουμπούλια..μαργαρίτες...
αδικημένο κοριτσάκι μου..αμίλητη Ελενίτσα μου για σε..
που μια Παραμονή Χριστούγεννα..
έφερες την αγάπη πάλι με εκείνο το φευγιό..
αντάμα με τη θλίψη και τη Γέννηση...
τη σκόρπισες απλόχερα..στις παιδικές ψυχές μας..
Τάχατες είν' σημάδι ο θάνατος..στο εφήμερον
να λιώνουνε οι πάγοι στις ψυχές μας
για τάχα η Γέννηση σαρώνει το χιονιά
στις πονεμένες τις καρδιές...
απλώνει την ελπίδα?

 ''Ήτανε μια Παραμονή Χριστούγεννα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
( αληθινό σενάριο της ίδιας της ζωής )
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░

''ΤΑ ΓΑΝΤΙΑ ΕΛΗΣΜΟΝΗΣΕς''

Βγήκα αμήχανη..δισταχτική..
το 'χε ληστέψει το φευγιό σου
το ολόχαρο κρυμμένο μου παιδί..
ερχόταν από το βουνό κατεβασιά
στο δρόμο με τις λεύκες και τις κουτσουπιές
το είχε στρώσει για καλά..
το πάναγνο το χιόνι αποβραδίς..
εκρύωνα αλλόκοτα..
εχιόνιζε στις μέσα μου πλαγιές..ετόλμησα
τη γέφυρα των αναμνήσεων εδιάβηκα
κι ας επαγώνανε τα χαμογέλια μου
στης υποψίας μου των φευγαλέων μου ιδεών..
η λαχτάρα αντάριαζε επικίνδυνα..
ζητούσε μερτικό στ' ανύποπτα
η κοριτσίστικη ψυχή μου..
αχ! 
πόσο θα 'θελα τραγούδι ανέμελο ν' αρχίναγα
εκείνο που εμίλαγε..
πως χιόνι έπεσε πολύ και κοκκινίζει η μύτη μας
και τρέχουμε στο σπίτι μας..
και μιας καντρίλιας μοναχά
να γεύομουν χορό..
κι η μάνα να περίμενε με σούπα αχνιστή!
Κοιτάζω τη σκια μου..εμεγάλωσα πολύ
στη ζεστασιά της κάμαρας γυρίζω να χωθώ
κοιτώ τις στέγες των αντικρινών σπιτιών
κι εσένα συλλογιέμαι αγαπημένε..
εκρύωνες πολύ όταν εχιόνιζε
το τζάκι εκράταες αναμμένο ως το πρωί..
τώρα το παγωμένο μάρμαρο 
φορεί το πέπλο της σιωπής σου..
τι κι αν μια τέτοια θύμηση 
για πάντα επιθυμώ για να χαθεί..
Ένα μονάχα θα με τυραγνεί..  
δεν πήρες για αναμνηστικό..
το ελησμόνησες
εις τη βιασύνη σου για το φευγιό
τα γάντια που σου έπλεξα
τις παγωμένες νύχτες τις λευκές
γλυκά να σε ζεσταίνουν...
Ψάχνω τριγύρω για ξερόκλαδα..
σκεπάστηκαν στου άγριου Δεκέμβρη το χιονιά
φωτιά ν' ανάψω για τα σε
που ξεπαγιάζεις μόνος..
έρχεσαι..φεύγεις..χάνεσαι αθόρυβα
στο βάθος της αλέας..


  ''ΤΑ  ΓΑΝΤΙΑ ΕΛΗΣΜΟΝΗΣΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.... 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

  

''ΤΟ ΤΑΜΑ ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΗΘΕΙς''

Σπίτι διατηρητέο στην Κερασούντα

Όταν θα πας στον τόπο μου
μη λησμονήσεις την ορμήνεια μου
απ' το εικονοστάσι που το εφύλαξα..
να πάρεις το κλειδί..
Να το φυλάξεις μες στην τσέπη  τη βαθειά
μες στο λουλουδιαστό σου φόρεμα..
είναι  της πόρτας του σπιτιού..
που εβύζαξε το γάλα ο γονιός σου..
εκλείδωσε παλιές πληγές
και φυλαγμένο άνοιγε στα σωθικά..
καινούριες προσμονές..
Και αν στο σπίτι το παλιό 
που έφυγεν η μάνα σου..και στέκει ερημωμένο
το εικονοστάσι εχάθηκε..και το κλειδί δε βρεις
σε τόπο εφύλαξα σίγουρο κρυφό..
κάτω από το βαρέλι με το γιασεμί
αντικλείδι να υπάρχει..  
Ίσως και να εσκούριασε
στο χώμα καταγής..
μα  κι αν εσκούριασε στο χώμα το κλειδί..
μες στης αυλής μας τη συκιά..
στο ποτιστήρι που επότιζα τα ζαρζαβατικά..
και άλλο έχω κρύψει..
Λογάριαζα πως θα γυρίσω ένα πρωινό
τα όνειρα τ' ανθρώπινα ν' ανοίξω..
και σαν η ανάσα μου εγιόμιζε με γιασεμιά
σαν έκοβα τα μαύρα σύκα να γευτώ
κρύο νερό απ' το πηγάδι της αυλής..
να δροσιστώ..να ξεδιψάσω...
την πόρτα να τραβήξω δυο φορές..
θα 'χε το ξύλο πετσικάρει.. 
Μα ο κλήρος έλαχε σ' εσέ
τα πόδια μου δε με βαστούν
οπίσω να γυρίσω..
είναι κι η καρδιά μου αδύνατη
τον πόνο της αραθυμιάς
ν' αντέξει να βαστάξει..
Γι αυτό σου λέγω για τα μένα να μην κλαις
μόνο να κλαις από χαρά που επρόκανες..
το νόστο να πληρώσεις..
μη και λυγίσεις και δεν βάλεις το κλειδί
την πόρτα μας ν' ανοίξεις..
Το τάμα να το θυμηθείς..
μαζί σου να το κουβαλείς..
και το κλειδί στο στήθος σου
ασκούριαστο να μένει..
γιατί κι ο Ιορδάνης μας απόθανε
άλλαξε χέρια στο λιμάνι το μικρό του μαγαζί
δεν βγάνει πια κλειδιά..
αλλάξαν τα σοκάκια στο Μπουγιούκ - μπαχτσέ
σκορπίσαν κι οι ανθρώποι
στης Κερασούντας μας τα μέρη τα παλιά...
μην την αλησμονήσεις κόρη την ορμήνεια μου..
για θα λησμονηθείς..


''ΤΟ ΤΑΜΑ ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΗΘΕΙς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Χριστου - γέννα - Μήτρα Ελπίδας''..

Ανάκατες στο νου οι μυρωδιές
από κανέλλα και γαρύφαλλο στην ''σουρωτή''
την πίτα την μικρασιάτικη της μάνας μου  
για τις γιορτές των Χριστουγέννων..
ψημένου κάστανου η μυρωδιά
στη μαντεμένια σόμπα της κουζίνας..
πάχνη πρωινή και χιόνι ως την πόρτα του σπιτιού..
στην παγωμένη μου πατρίδα..
και η σκάφη του ζυμώματος η ξύλινη
γιομάτη..επιμελημένη..καθαρή
το χοιρινό που σφάχτηκε την οικογένεια να θρέψει..

Λατρεύω τα Χριστούγεννα..πάντα μου τα αγαπούσα..

από μικρό σαν ήμουνα παιδί..

γιατί ελέγαμε τα κάλαντα.

μου αγόραζαν καινούρια παπουτσάκια..

παλτό ζεστό για να ζεσταίνομαι..

κι έφταχνε πάντα η μάνα μου γλυκά..

σιροπιαστά φοινίκια....
πόσο λαχτάραγα εκειά τη ζεστασιά!

Σε λίγες μέρες πάλι θα ξανασυμβεί..

η προσδοκία τα μεσάνυχτα την πόρτα θα χτυπήσει..
αγγέλου θα 'χει τα φτερά...

άηχα..από νωρίς..μα εκκωφαντικά.. 

ακούω τον μικρό τυμπανιστή..

εστάθη εις το πορτόνι μου

και μελωδίες για τη ''γέννα'' την ξεχωριστή..

μ' απόκοσμες φωνές μου τραγουδάει...

Είναι η γέννα του Χριστού..  .

αλλιώτικο ετούτο το μωρό..

η Παναγιά ανυποψίαστη εκοιλοπόναγε...

στις προσδοκίες της ..στο μητρικό της φίλτρο
δεν ήταν στο ζητούμενο θαρρείς

πως η γέννα απ' τη μήτρα της..

γέννα θα γίνονταν παγκόσμια..ιστορική
και η μαγεία κάθε χρόνο τα μεσάνυχτα
στων Μάγων το αστέρι θα οδηγεί..
όποιον το ψάχνει και τα βήματα στοχεύει
σε μία φάτνη ..μια δική του Βηθλεέμ
ποθώντας ..καρτερώντας..

''γέννα και μήτρα ελπίδας''

 '' Χριστου - γέννα - Μήτρα Ελπίδας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΤΗς ΙΣΤΟΡΙΑς ΟΙ ΒΟΥΤΗΧΤΑΔΕς''

Λίγοι οι βουτηχτάδες οι αληθινοί
στης Ιστορίας το θαμμένο το πυθάρι
ενός λαού που εστήριξε τις ρίζες του
στο γαλανό της θάλασσας..
στην γκρίζα την ελιά  του..
Αναζητώ την αρχαία της σκουριά
στους διαδρόμους της σοφίας 
των συντρόφων μου..
στα γένια τα λευκά τους..
Στης φύσης την απλότητα αναζητώ
και στης ψυχής την έρημο
τον ακριβό μου τον αχάτη..
Μου το 'μαθαν οι δάσκαλοί μου από μικρή
μου το 'μαθεν ο επικός..
ο Όμηρος ο μέγας μας παραμυθάς..
Οδύσσειες.. Ιθάκες να γυρεύω..
Η δική μου η Ιθάκη ανακάλυψης
πορεία νόστου λευτεριάς εχάραζε
έμοιαζε στων συντρόφων μου 
λαών βασανισμένων.
Είχε την περιπέτεια Της Ιλιάδας..
της Οδύσσειας ..
ήττες και νίκες φορτωμένη..
Κάθε λαός και η Ιστορία του
κι η Ελλάδα μου..
στις προσλαμβάνουσες με εφόρτωσε
γαλάζιο του Αιγαίου της
το γκρίζο της στεφάνι της ελιάς της..
Κόβουν το νήμα οι συναθλητές μου της ζωής
που με απλότητα..θυσία καθημερινή
παλεύοντας..ανηφορίζοντας το Γολγοθά
 σηκώνουν το σταυρό τους..

''ΤΗς ΙΣΤΟΡΙΑς ΟΙ ΒΟΥΤΗΧΤΑΔΕς - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
....................................................................................................

 

''ΔΕΚΕΜΒΡΗς ΤΡΙΓΥΡΙΖΕΙ''

Δεκέμβρης τριγυρίζει στο κατώφλι μας.. 
Δεκέμβρης των προσδοκιών..των επιθυμιών..
 τρανών εορτών και των ευχών
εφύγανε κι από νωρίς τα χελιδόνια
γυρίζοντας..κουρδίζοντας..μετρώντας περπατώντας...
παρατημένοι ερήμην μας..
μέσα στους λεπτοδείχτες μας του νου.. 
πότε ταχύτερα ασθμαίνοντας..πότε με βήμα αργό..
Χρόνε ανελέητε ..σκληρέ..
Την εξουσία σου στον άνθρωπο τη χαίρεσαι..

παίζεις τις τύχες των ανθρώπων
σκορπάς τις προσδοκίες στις ψυχές..

Γρήγορα που περνάει ο καιρός..
τι γρήγορα αλλάζουν οι εποχές..

Χειμώνας στο πλατύσκαλο..
Δεκέμβρης καλαντάρης..γιορτινός  
κι η αγωνία εις το κόκκινο..  
μη και το καταφέρει εφέτος ο χιονιάς  
να τα νεκρώσει τα όνειρα
στη Γης την παγερή για να τα θάψει. 
Δεκέμβρη ανελέητε στων απολογισμών..

 μετράς ερήμην μας το μέλλον..το παρόν  
με τα λεπτά..τα δευτερόλεπτα..τις ώρες..
το παρελθόν εγκλωβισμένο περπατεί μονάχο του   
οι λεπτοδείχτες πια το προσπερνούν...
το ημερολόγιο δείχνει τέλεμα
μα η ροή σου αδιάκοπη στο χρόνο..

 ''ΔΕΚΕΜΒΡΗς ΤΡΙΓΥΡΙΖΕΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΕς''

Κρυμμένοι στις σελίδες των βιβλίων μου
σ' ενα σκασιαρχείο ηρώων επιθυμητών..
έρχονται μες στα σκοτεινά..την πόρτα μου χτυπούν..
με παίρνουνε μαζί τους στα ταξίδια τους τα μαγικά
σκοτώνουν την πεζότης της καθημερνότητας
σύντροφοι λατρεμένοι μου
στον άνθρωπο με οδηγούν..
όχι εκείνον τον ιδανικό και μοναχά..
στον άνθρωπο που άνθρωπος να μοιάζει..
συχνά τους επινόησα..τους έχτισα σε βάθρο αψηλό
ανάγκη επιβίωσης..
ανάμεσά τους να ονειρεύομαι
και στης ζωής μου τις μυλόπετρες
αντέχοντας......
με ίδρωτα κι αγώνα για να στέκω..

Κι όταν ελυγοψύχαγα..
ετρέχανε στα σκοτεινά
χαϊδεύανε τη μοναξιά..εχτίζανε γιοφύρια
Ξύπνα μου γνέφαν..φεγγαρόλουστη
να γίνεις κόρη της Σελήνης..να ονειρευτείς..
νταγιάντα και μη  φοβηθείς..
Γεμίζανε το βλέμμα μου.. 
εκλέβανε το δάκρυ το θολό μου ...
στο μάγουλο με αγγίζανε.. 
αέρας έμοιαζε ουράνιος..
το χάδι των ματιών τους..
Νύχτες ατέλειωτες μοναχικές
 μαζί τους τα ταξίδια μου επρόκανα
με τις σελίδες των βιβλίων μου..
ανέβαινα στους ουρανούς..
άγγιζα τα αστέρια
ύστερα πάλι απρόσμενα κατέβαινα στη Γης..

Γονατιστή μπροστά τους στέκομαι...
πάντα η ευαισθησία τους με λύγιζε ..
Τους παίρνω μια αγκαλιά σφιχτή..
προσεχτική..μη και τους τσαλακώσω
είναι εύθραυστη η δική τους η ψυχή..
δε θέλω τις κουκίδες στο φουστάνι μου..
για να τις ξεθωριάσω.. 
Οι ήρωές μου οι μοναδικοί..
οι ατσαλάκωτοι..οι ξεχωριστοί..
μα και οι τσαλακωμένοι..
εκείνοι που είχανε μιλιά πιο δυνατή..
κι από 'ναν όχλο ολάκερο..
μια συντροφιά ποιοτική..
τα βράδια μου  κρατούσαν..
λαμπιόνα που αιωρούνται στο ουράνιο ..
στο έναστρο στερέωμα.. 
πυγολαμπίδες να φωτίζουνε..
οι ''σελιδοδείχτες''  των ηρώων μου
των ωραίων ιδεών..
αμετακίνητοι..αμετάβολοι..οι καθοδηγητές...
 
''ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΧΤΕς'' - Σοφία Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΒΑΛΣΑΜΩΜΕΝΕς ΟΙ ΨΥΧΕς ΤΩΝ'''

Συνάντησα ανθρώπους που με μάγεψαν..
ίσως εις την ανάγκη μου την επιτακτική..ηθελημένα..
πόθος μου διακαής..έψαχνα για  να μαγευτώ..
Ανάγκη μου ήταν εσωτερική..να χτίζω οικοδομήματα..
ψηλά να τα τοποθετώ..η θέα τους να με τέρπει..
Άλλοτες μ' ανεβάσανε σε υψηλά πατώματα..
εγεύτηκα τη θέα τους..σφραγίδες στην καρδιά μου..
Άλλοτες πάλι εγελάσθηκα..συνάντησα μαγεία γιαλαντζί..
ανθρώπους με φορέματα χαμέρπειας μιας κόμπρας...
Κι όταν το οικοδόμημά μου αυτό της ουτοπίας μου κατέρρεε..χαμένη στους αντικατοπτρισμούς..
και της ρευστής οφθαλμαπάτης μου..
δεν μου φαινόταν γνώριμοι ξένοι θαρρείς εκείτονταν..
δεν άντεχα να βλέπω την κατάντια τους ..
να τρέχουν για να τυλιχτούν..από όπου βρουν..
αρκεί να ν' τυλιγμένοι από κάπου..







Κάναν εκπτώσεις εξωφρενικές..κι εκεί που φτύναν  επροσκύναγαν 
Μιλούσανε για φιλοσοφία..για ποίηση..για μακρινά ταξίδια ναυτικά..
Κι έπειτα ..ω..πόσο λυπόμουνα σαν έπεφταν εις την μιζέρια τους 
γιατί τη μοναξιά δεν άντεχαν..πόσο λυπόμουνα 
που έβλεπα να σέρνονται..πίσω από λόγια ανούσια..και άδειες καλημέρες..
όμοια στων κήπων ερπετά....
Ξέρεις τι είναι αυτό που με λυπεί απ' όλα πιότερο εμέ?
Είναι που ψηλά τους ήθελα..κι εκείνοι επαθαίναν ίλιγγο εκεί εις τ' αψηλά..
Δεν θλίβομαι για μένανε..γιατί τα ξεσκεπάζω..
τα ξεφασκιώνω εγώ τα λόγια που με μάγεψαν..σε χειμερία νάρκη
σε ύπνωση του νου κρατώ τα ερπετά...
Μα νιώθω λυπημένη..για τις λάθος μου επιλογές..για το χαμένο χρόνο μου..
γιατί δεν μπόρεσα ποτέ..τον άνθρωπο να σώσω..

Δεν υπάρχουνε μου λένε οι φίλοι μου άνθρωποι για να σώσεις..
γιατί δεν ψάχνουν να σωθούν..Την πεινασμένη τους ψυχή 
αναζητούν για να χορτάσουν.. Εγωισμοί..μικρότητες και πάθη..
όλα στη βάση του ανεκπλήρωτου εγώ..
ενός εγώ που δεν εξελίσσεται και δεν τελειοποιείται..
Αν γράψω κάποτε ένα παραμύθι αληθινό βγαλμένο απ' τη ζωή..
εκεί μέσα θα αναγνωρίσετε ,ήρωες που γνωρίσατε κι εσείς..
γιατί οι άνθρωποι όλοι μοιάζουν..
Βαλσαμωμένες σεργιανάνε ενίοτε οι ψυχές..σε κρύα προσωπεία..
Καθώς στο μελανοδοχείο το μελάνι λιγοστεύει τις νυχτιές..
περιπατητής μοναχικός και αγνωστικιστής 
μες στη ζωή δηλώνω.. 
φυλάγω στις αποσκευές ως κόρην οφθαλμού..
αναλαμπές αξόδευτες..
ελπιδοφόρα τις φυλάγω..καρτερώ τες.........
τις ξοδεμένες διαψεύσεις μου..στα εντός μου να νικήσουν..

''ΒΑΛΣΑΜΩΜΕΝΕς ΟΙ ΨΥΧΕς ΤΩΝ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 
.........................................................................................